ต่างกันยังไงระหว่างวิริยาธิกะพิเศษกับวิริยาธิกะ

น่าจะโดนลูกซองของพี่ PCO_ .. เพราะว่าคนนั้นเป็นเมียเล็กของพี่เขา

 

อันนี้ไม่ใช่ นี่ลูกสาว นี่เด็กเส้นหลานพระเดชพระคุณหลวงพ่อสังกัดอยู่วิหารน้ำน้อยแต่เดิม ติดตามมาเกิดเป็นลูกสาวแก้วใหญ่ เมื่องานตอนเสร็จงานอัญเชิญสมเด็จองค์ปฐม รูปหล่อหลวงปู่ปาน และรูปหล่อหลวงพ่อปี2536 อ้ายนี่หัวแก้วหัวแหวนของหมู่ญาติ ตอนนี้ไปโรงเรียนมีกองกำลังของพ่อปู่วิหารน้ำน้อยดูแล และมีทหารจากกองบิน56เป็นการ์ด พร้อมทั้งให้ช่วยฝึกอาวุธป้องกันตัว เท่าที่จะฝึกได้ ผมเองฝึกเขาเบื้องต้นแค่หัดให้เตะหมอนข้างแขวนกันราวบันไดมาตั้งแต่เล็กๆ พอโตก็หัดหวดกระสอบทราย

ขอแค่เขาหวดได้อย่างแม่เขาสมัยวัยรุ่นก็พอ

 

ลูกสาวสวยนะครับ .. สงสัยหัวกระไดจะไม่แห้งนะครับ แบบนี้

เอ .. ผมว่าน่าจะมีอะไรที่ดีกว่าหมอนข้างนะครับ ..
รับรองครับ แน่น อึด ทน, ให้เสียง response จะได้รู้ว่าเราออกแรงดีขึ้นได้ผลแค่ไหน
ท่านอสุรินทร์ สนใจเป็นกระสอบทรายแทนหมอนข้างให้น้องเค้ามั้ย .. อิอิ

 

ทหารอากาศ กองบิน56 .. แสดงว่าอยู่ หาดใหญ่ เหรอครับ

 

ใช่กองบิน56หาดใหญ่ครับ

 

เอ.. แต่ในรูป เป็นหมู่บ้านในพิจิตร นี่ครับ .. คนละทิศเลย

ถึงว่า .. ไกลขนาดนั้นคงต้องใช้เครื่องบินหละครับ .. อิอิ

 

พิจิตรเป็นบ้านเกิด ได้ใช้ชิวิตอยู่แค่ช่วงอายุไม่เกิน22-25ปีนอกนั้นอยู่ที่อื่นตลอดกลับไปภูมิลำเนาเมื่อก่อนปีละครั้งช่วงสงกรานต์ แต่ตอนนี้สองสามปีกลับครั้ง งานมากขึ้น

การกลับบ้านก็เครื่องบินบ้าง ขับรถกลับกันไปบ้าง แล้วแต่ช่วงเวลา สมัยก่อนไม่ได้มีถนนสี่เลน ขับรถสองวันสองคืนทางเป็นหลุมเป็นบ่อแล้วก็ติดขบวนรถบรรทุกกว่าจะแซงได้ก็ต้องรอนาน

เครื่องก็บินกับเขาทุกสายการบิน ภายในประเทศ ค่าเดินทางหากคนสองคน เดินทางด้วยอากาสยานประหยัดกว่าขับรถไปเองครับ

 

พิจิตรแถวตรงนั้นน้ำท่าดีนี่ครับ .. ส่วนถนนคอนกรีตแถวนั้นยังแคบอยู่ ถนนมีเลนเดียวรถยนต์ต้องวิ่งสวนกัน

ต้นมะม่วงหน้าบ้านออกลูกบ้างยังครับ ^^

 

มะม่วงออกลูกบ้างแล้วครับ

ที่ดูว่าน้ำท่าดีในเขตตำบลนี้และตำบลใกล้งเคียงได้รับการปฏิรูปที่ดิน เดิมเลยไอ้ที่ผมลงเล่นน้ำเป็นป่าไผ่ทั้งไผ่สีสุก และไผ่ป่า ลึกเข้าไปแค่ร้อยเมตรก็หาทางออกยาก สมัยก่อนเป็นที่เลื่องลือเรื่องผีโป่งผีป่าทำให้หลงทางหาทางออกไม่ได้ คนเข้าไปหาหน่อไม้ต้องมีกฏกติกามากมาย ต้องไปกันหลายคนเป็นกลุ่มเป็นคณะ มันมีเรื่องเหลือเชื่อหลายอย่างหากมาเทียบสมัยปัจจุบัน พื้นผิวดินตลอดลำแม่น้ำน่านตั้งแต่ตัวจังหวัดล่องใต้เรื่อยลงมาสองอำเภอพื้นดินลุ่มๆดอนๆสูงต่ำทำการเกษตรอะไรก็ลำบาก พื้นที่ ที่ติดแม่น้ำ ติดคลองใหญ่ เรียกว่าต้นเป็นสวน กลางเป็นไร่ ปลายที่เป็นนา พื้นดินลาดเอียงตามเรื่องตามราวของมัน

เมื่อมีการปรับพื้นที่ดินให้เสมอกันหมด ที่ใหนที่สูงที่ดอนก็ถูกขุดเอาไปถมในที่ลุ่ม จนเสมอกันเป็นพื้นเดียวกัน มีคลองชลประทานใหญ่ยาวระหว่างอำเภอเป็นคลองปูนซีเมนต์อย่างดี มีคลองเล็กคลองน้อย แยกไปถึงผืนไร่ผืนนาแทบจะร้อยเปอร์เซ็น นาของแก้วใหญ่เปิดวาล์วน้ำใหลเข้านาได้ทันที ของแก้วเล็กก็คล้ายกัน ของรองอันดับสองคลองผ่านเขตนาด้านหน้าตลอดแนวแต่ต้องใช้เครื่องสูบน้ำเข้านาแต่แค่นี้ก็ดีมาก นาทุกแปรงมีถนนเข้าถึงรถยนต์จอดเทียบได้เลย สะดวกสะบายมาก บ้านใหนขยันทำนาปีละสามครั้ง ขยันน้อยหน่อยทำปีละสองครั้ง หวังผลได้แทบจะร้อยเปอร์เซ็น จะมีบ้างแค่โรคแมลง และน้ำท่วมอันนี้สุดวิสัย

ในตัวตำบลนี้เคยมีอุดมสมบูรณ์มากในอดีต ยิ่งในปัจุบันยิ่งอุดมสมบูรณ์มากขึ้นไปอีก

แต่ที่หมู่บ้านเล็กๆของผมนี่มันกันดารมากในอดีต พอได้แค่ที่เห็นในปัจจุบันก็ถือว่าบุญหนักหนาที่ทางรัฐบาลสมัยนั้นมีนโยบายเนรมิตรพื้นที่ให้ราบเสมอกัน มีลำคลองชลประธานทั่วถึง มีไฟฟ้า ทั่วถึง มีน้ำประปาที่เคยคิดว่าในชีวิตนี้หมู่บ้านแห่งนี้จะไม่มีก็มีขึ้น มีตู้โทรศัพย์สาธาระณะ แถมมีถนนคอนกรีตสองฝั่งคลอง ที่เมื่อก่อนรถยนต์วิ่งไม่ได้มันเป็นทางควายเดิน เป็นโคลน คนต้องเดินขอบๆทางใส่รองเท้าเดินไม่ได้มันจมดิน ในวันนี้ทุกบ้านจนแสนจนยังไงก็มีเครื่องใช้ไม้สอยครบมีทีวีตู้เย็นเลี้ยงควายมีโทรศัพย์มือถือ เด็กไปโรงเรียนมีพ่อมีแม่ขับรถไปรับส่ง ไอ้จนมากๆหน่อยขี่จักรยานไปเอง ไอ้ผมนี่เสือกเกิดไวไปเกิดอีตอนทีไม่มีอะไรสักอย่าง เดินไปโรงเรียนไม่รู้จักว่าการใส่รองเท้าไปโรงเป็นไง ไม่รู้จักคำว่าอาหารกลางวันนั้นมันเป็นอย่างไร กินข้าวเช้าไปจากบ้านแล้วก็โรงเรียนเลิกบ่ายสามโมงเดินกลับถึงบ้านก็ใกล้สี่โมง ระยะทางน่าจะสักสามกิโลอ้อมไปอ้อมมาตามคันนา เรื่องสตางค์ไปโรงเรียนไม่ต้องถามหา นานๆจึงจะมีไปสักห้าสิบสตางค์ มันรวยขนาดนั้น

แต่ในตัวตำบลนั้นหายห่วงขั้นเลวๆก็รถปิ๊คอัพสี่ประตูจอดเล่นโก้ๆบ้านใหนมีคันเดียวก็ถือว่าพอมีพอกิน

การที่มีถนนคอนกรีตแม้จะแคบแค่สี่เมตรมันก็ยังดีกว่าแต่ก่อน อันนี้เป็นเพราะมาตรฐานที่ดันเอาเด็กเลี้ยงควายอย่างผมไปเป็นนายช่างออกแบบสร้างทาง มันเลยเคยชินกับขนาดความกว้างของควาย แล้วก็ดันไม่นึกต่อไปว่านี่ก็อุตส่าห์ปฏิรูปที่ดินให้แล้ว ควายก็เลิกใช้แล้ว ใช้เครื่องจักรกลเข้ามาแทน ใช้รถยนต์เข้ามาวิ่งแทนควายลากเกวียนขนส่ง แล้วก็ทางก็ไม่ได้เดินรถทางเดียวหรือวันเวย์ มันมีการสวนทางกัน เมื่อเอาเด็กเลี้ยงควายไปออกแบบถนน ไปดันเรื่องงานด้านวิศกรรม มันก็เลยเป็นกรรมของชาวบ้าน ที่ดันชักจะมีความรู้มากกว่าคนที่ออกแบบ หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ได้ผลิตบัณฑิต ป ตรี ปริมาณมากกว่าทั้งตำบลหากเทียบสัดส่วนกัน ทีหลังทางชนบทอื่นๆ วิศวกรที่ออกแบบการสร้างทาง ก็ช่วยขยายให้หน่อย ขยายทางให้กว้างหน่อย พอที่รถยนต์วิ่งสวนทางกันได้ ทางบ้านนอกกับทางในเมือง ขนาดของรถยนต์มันขนาดเดียวกัน มันคนละขนาดซะที่ใหนโรงเรียนใหนใครเขาสอน

แต่อย่างไรก็กราบขอบพระคุณรัฐบาล คนที่มีอำนาจยุคนั้น ด้วยใจจริงของคนที่ปรารถนาพระโพธิญาณกันเลย ขอบพระคุณจริงๆที่เนรมิตรทุกสิ่งทุกอย่างให้กับพี่น้องชาวจังหวัด ตำบล หมู่บ้านของผม เจอกันในชาติต่อไปผมไม่มีวันลืมบุญคุณที่ทำให้พวกหมู่ญาติของผมแบบนี้ เจอเมื่อไรจะเลี้ยงกาแฟสักถ้วย ขนมครกสูตรของบ้านนี้อีกหนึ่งกระทง ข้าวหลามอีกหนึ่งกระบอกแถม

และกราบระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่พระราชทานโครงการหลวงต่างๆ ให้อาณาประชาราษฎร์มีความเป็นอยู่ดีขึ้นแบบทันตาเห็น แบบที่เรียกว่าดีวันดีคืน ประเทศไทยพัฒนาดีขึ้นอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

 

ภาพจากมุมสูงด้านหลังของแก้วเล็กจะเห็นคลองชลประทานส่งน้ำขนาดใหญ่ที่น้ำมีตลอดทั้งปี สมัยก่อน เป็นป่าเป็นที่หลบซ่อนของคนดุที่ไม่มีทางเดินเข้าออก วัวควายใครหายเข้าไปไม่มีทางได้คืน เป็นป่ารกทึบและมีหนองน้ำกระจายอยู่ทั่วไป เป็นทั้งที่ดอนและราบลุ่มทำการเกษตรไม่ได้ นอกจากหาของป่า และสัตว์น้ำ แต่ความที่รกทึบไม่มีใครค่อยอยากเข้าไปทำอะไร เนื้อที่บริเวณนี้หลายพันไร่
รูปนี้ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว

 

ในปัจจุบันที่เมื่อมีโอกาสกลับไปบ้านเมื่อไรก็จะขับรถไปดูสภาพวิถีชีวิตของบรรดาหมู่ญาติและเพื่อนๆ

นี่เป็นสภาพคลองในปัจจุบันก็ขับรถไปเที่ยวถ่ายรูปกับลูกสาวที่หน้าเขาคล้ายไปทางแก้วเล็กมากกว่าแม่ตัวเอง

 

คลองธรรมชาติที่บางช่วงขนานกันไปกับคลองชลประทานเมื่อก่อนมีกอไผ่สีสุกปรกคลุมยาวตลอดสองฝั่งคลอง ก็ถูกขุดออกตัดออกปรับแต่งคันคลอง จนโล่งเตียนมีน้ำตลอดทั้งปีให้ทำการเกษตร ความเป็นอยู่คนที่นี่ก็ดีขึ้นพวกเพื่อนๆก็มีสภาพความเป็นอยู่ที่ดี หลายคนเป็นผู้นำชุมชนมีทั้งเป็นกำนัน เป็นผู้ใหญ่บ้าน เป็นทั้งนายก อบต เป็นอะไรต่อมิอะไรของเขา เมื่อมาเห็นก็มีความสุขใจไปกับเขาว่าจากนี้ไปก็ไม่ลำบากยากแค้นกันอีก มาครั้งนี้แค่ขับรถพาลูกสาวผ่านไปดู ไม่แวะลงไปหาใครเพราะถ้าลงไปบ้านใหนเป็นอันโกลาหลไม่เป็นอันทำอะไรกัน อย่างกับจะจัดงานบวชงานแต่ง ขอบคุณแทนหมู่คณะของผมทุกคน ที่ได้รับความช่วยเหลือจากคนที่มีอำนาจสั่งการ อำนาจในการตัดสินใจ ให้มีสิ่งต่างๆบังเกิดขึ้น

กลุ่มบ้านที่เห็นนี้สมัยก่อนถือว่าเป็นหมู่บ้านคนแค่พอมีพอกิน มีไร่นากันแค่สามสิบถึงไม่เกินร้อยไร่ เรียกว่าบ้านใต้ ส่วนในตัวตำบลมาเที่ยวนี้ไม่ได้ขับรถผ่านเข้าไปเรียกว่าบ้านเหนือ เป็นหมู่บ้านที่มีอันจะกิน มีไร่นากันเกินกว่าร้อยไร่ขึ้นไป รองอันดับสามของผมก็อยู่ที่นี่มีนาใกล้ๆสองร้อยไร่ อุดมสมบูรณ์มาแต่เดิมสมัยก่อนมีทางเข้าเพียงทางเดียวคนที่นี่ดุมาก เข้าไปต้องมีการแจ้งล่วงหน้า ไม่งั้นเขาลือกันว่าไม่ค่อยได้ออกมาไม่รู้จนทุกวันนี้ว่าเดินหลงไปทางใหน นั่นเป็นสมัยรุ่นพ่อเขาลือกัน แล้วคนรุ่นนี้เขาก็มักมีดีติดตัวอย่างพ่อของแก้วใหญ่ และเพื่อนที่ยังเหลือร่องรอยคนดุให้เห็น

 

ร่องรอยคนดุคนจริงสมัยก่อน ลูกผู้ชายต้องมีลายสัก ที่ส่วนมากก็เรื่องคงกระพัน เพื่อนของพ่อแก้วใหญ่ก็เป็นคนจริงคนดุ อีกท่านหนึ่งที่เหลือน้อยมากแล้วในปัจจุบัน

 

ท่านเจ้าของกระทู้ พี่น้อง ทุกท่าน...


... ขอโมทนา ในทุก กุศลกรรม ..ทั้งใน อดีต ปัจจุบัน เเละ อนาคต...ของท่านด้วย



....เรื่อง ...."วิริยาธิกะ พิเศษ "...นั้น เเต่เเรก ที่ใด้อ่านเรื่องราว ของ เพื่อนๆ ในบอร์ด เเล้ว...รู้สึก อิ่มใจ บอกไม่ถูก... เช่น กระทู้ พี่ pco_ ...รวมถึงท่าน อื่นๆ ที่ เเสดง ความปรารถนา พร้อมทั้งเรื่องราว ความคิดความเห็น เเห่ง ความปรารถนา..."วิริยาธิกะ พิเศษ"...


.....ซึ่ง ผมเอง ก็ มีความเข้าใจ ในเเบบเดียวกับ พี่ pco_ (รวมทั้งท่านอื่นๆด้วย)


.....อยากจะขอ เล่า ประสบการณ์ ส่วนตัว ...เกี่ยวกับ ..."พุทธภูมิ วิริยาธิกะพิเศษ "..สักเล็กน้อยครับ

 

......ราวสิบกว่าปีก่อน....ผมเข้าไปที่ "ชมรมพุทธศาสนา ของ มหาวิทยาลัย ที่ผมเคยเรียนมา"..เพื่อกราบพระ เเละเเวะไป ยืมหนังสือ ..


....วันนั้น ตรงกับวัน รับปริญญา ของมหาวิทยาลัยพอดี...จึงมีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ..จำนวนมาก

เมื่อผมเดิน ไปถึงหน้าชมรม... ใด้มี พี่ ที่ผมไม่เคยเห็นกัน มาก่อน...( พี่ท่านนี้กำลังนั่ง บนเก้าอี้ หน้าชมรม เล่าอะไรสักอย่าง ให้เเก่รุ่นน้อง กลุ่มหนึ่งฟัง )


....เมื่อ ผมเดิน มาใกล้ ...พี่ ท่านนี้ ..หยุดคุยกับ กลุ่มน้อง ..หันมาพูดกับผมด้วย น้ำเสียง หนักเเน่น เเต่ เมตตา..ว่า


....." ผมกับคุณ ลูกศิษย์ อาจารย์ เดียวกัน ....สิ่งที่ ทำอยู่ จะ.. xx ..เเล้ว ก็ ไม่.. xx ....นี่ ของคุณ เป็น เเบบ " พิเศษ "..นะ "...


....ผมรู้สึกเเปลกใจอยู่ ..ยกมือไหว้สวัสดี พี่เเก... เเล้วจึง เดินเลี่ยงเข้าไป ในชมรม...


(เมื่อ ออกจากชมรมเห็นพี่ ยังนั่งอยู่ จึงใด้ ขอโอกาส นั่ง สนทนา กับพี่เเก )



.....ทราบ จากรุ่น น้องทีหลัง ว่า พี่ท่านนี้ เป็นรุ่นพี่ ก่อนเราหลายปี .จึงไม่เคยเห็นกัน...ตอนยังเรียนอยู่ ท่าน เป็น "ครูฝึกมโนมยิทธิ"..เเก่ผู้มีศรัทธา ในเเนวทางนี้..

...เมื่อ เรียนจบเเล้ว ออกไปทำงาน เก็บเงิน ...ไว้ให้ พ่อเเม่ ของท่าน..เเล้ว ตั้งใจ บวช (นานที่สุด เท่าที่ทำใด้)...หลังจากที่ ผมพบท่านเเล้ว (ครั้งเเรก เเละครั้งเดียว )...ใด้ข่าวว่า ปีสองปีต่อมา พี่ท่านนี้ ...ใด้ ลาออกจากราชการ ขอ อนุญาต พ่อเเม่ บวช ปฎิบัติตาม ปฏิปทา .."พระเดชพระคุณ หลวงพ่อวัดท่าซุง "

 

ผมขอปูเสื่อรอตอนต่อไปครับ เป็นแนวทางของผู้ปฏิบัติธรรมในพุทธภฺมิโพธิญาณ เป็นหนทางที่เด็ดเดี่ยว เด็ดขาด มั่นคงในความเป็นผู้สั่งสมบารมียิ่งยวด กระทำได้ในความเป็นปถุชน ผู้ที่ขวนขวายหมายกระทำได้ยาก ปกติความสุขของ สัตว์บุคคลมักจะแสวงหาความสุขเป็นผลกันในปัจจุบัน ลาภยศ สรรเสริญ มั่งมี มั่งคั่ง เป็นผู้เห็นภัยในวัฏฏะ นี่แหละครับอีกหนึ่งของความหมาย
ของคำว่า พิเศษ ความพิเศษนี้มีหลายอย่าง หลายทาง แล้วแต่ว่าเราจะคิดนึง ปรุงแต่ง จินตนาการ กระทำมันให้เป็นผลเกิดขึ้นของความว่า พิเศษนั้นอย่างไร

 

<IMG src='http://palungjit.org/attachments/a.3185828/' width=350>

สองท่านนี้เบื้องหลัง อดีตเสือหิว กะ เสืออิ่ม หรือป่าวครัช

ล้อเล่นนะครัช ^^

 

อดีตแค่เป็นคนจริง ที่คนที่ได้ชื่อว่าเสือ เกรงใจยกมือไหว้ เรียกพี่เท่านั้น ไม่ถึงกับเป็นเสือกับเขา หนึ่งในนี้อดีตก็เคยดวลเดือดยกหมู่บ้าน ที่ ต บ้านสวนสุโขทัย จนต้องมีฝ่ายปกครองเอา ฮ ไปลงห้ามทัพ วัวควายใครหายสมัยก่อน เมื่อมีคนมาบอกก็พอจะตามขอกับคนที่เอาไป เอาคืนมาพอได้ หากไม่ช้าเกินไป แกก็แค่สมัยก่อนเด็กเล็กๆร้องไห้งอแง บอกชื่อท่านนี้จะมาเท่านั้น เด็กๆแถวนั้นเงียบเสียงได้เหมือนกัน ปัจจุบันเป็นคุณตาที่ใจดีรักเอ็นดู หลานเด็กเส้นนี่มากขนาดหาข้าว หาขนมให้ทุกเวลาที่หลานอยากได้ เป็นคุณตาที่ใจดี เวลาหลานจะนอนโตขนาดนี้ยังกางมุ้งให้นอน

 

<IMG src='http://palungjit.org/attachments/a.3186808/' width=450>

ไม่ทราบว่า ภาพนี้หลานสาวเด็กเส้น กำลังแนะนำคุณตา ให้เล่นไลน์ เล่นเฟช หรือป่าวครับ

เห็นคุณตาเอ๊อะอะๆ ใหญ่เลย ^^

ดูมีความสุขอบอุ่นพร้อมญาติ ดีนะครับ ครอบครัวพี่PCO นี่

ไม่รู้ว่า ป้าๆสามท่านนั้น เป็นนางแก้ว พี่PCO อีกหรือป่าว ฮิ้วว..^^

 

ก็ไม่รู้ว่าตาหลานเขาคุยอะไรกัน แต่ไม่ว่าหลานจะทำอะไร แม้ตางานยุ่งอะไรอยู่ก็วางมือมาสนใจหลานก่อน ส่วนที่นั่งสามคนนี้คนใส่แว่นเป็นคุณยาย อีกสองคนเป็นหมู่ญาติครับ แต่ที่จะเห็นได้บ่อยๆในหมู่ญาติของผมหรือแก้วทั้งหลายคือกิริยามารยาท ค่อนไปทางเรียบร้อย สมถะเจียมตัว ผู้หญิงสมัยรุ่นแม่รุ่นยายนั่งพับเพียบเรียบร้อยเป็นนิสัย หรือแม้นั่งท่าอื่น ก็เก็บไม้เก็บมือ แสดงอาการ ความเรียบร้อยแม้จะนั่งคุยกับลูกหลานก็ตาม เขาต้องการให้เป็นแบบเป็นอย่าง เรียกเป็นแม่พิมพ์