เรื่องราวหลวงพ่อพิเชฐ วัดโคกหม้อ

้เข้ามาติดตามครับ ขอบคุณมากครับ

 

อ่านเรื่องคุณสวนพลูแล้วสนุกตื่นเต้นจริงๆครับ ว่าแต่ คุณพี เสาวภาครับ เวลาเราสวดอัญเชิญพระเครื่อง ลงท้ายว่า พุทธัง ประสิทธิเม อันนี้อ่านว่า ประ-สิด-ทิ-เม หรือประ-สิด-เม ผมสวดว่าประ-สิด-ทิ-เม มาตลอด ไม่ทราบออกเสียงถูกต้องมั๊ยครับผม ;37

 

สวดถูกแล้วครับพี่ อิอิ ตอบแทนพี่พี

 

เมื่อครั้งยังเด็ก .........(6)
กราบขอบพระคุณ พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ แฟนคลับของผม...ใครเข้ามาอ่านแล้วติดงอมแงม ผมทึกทักเอาว่าเป็นแฟนคลับก็แล้วกันครับ.... จัดกลอนสอนในซักหนึ่งบทเข้ากับสถาณการณ์หน่อยครับ

อันชาติใดไร้รักสมัครสมาน จะทำการสิ่งใดก็ไร้ผล
แม้นชาติย่อยยับอับจน บุคคลจะอยู่สุขอยู่อย่างไร

มีบางท่านที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม และบางคนอายุมากกว่าผมนิดหน่อย ก็ตั้งข้อสังเกตว่า เหตุใด ผมที่อายุ 30 จึงได้คลุกคลีกับเรื่องคาถาอาคม เรื่องแปลกๆ ตั้งแต่เด็ก ผิดกับเด็กใน กทม.อื่นๆ นั้นก็อาจเป็นเพราะว่า บรรพบุรุษผม ในสายของทางแม่ ท่านมาทางนี้มานานมากแล้ว แถมยังมีพระเกจิอาจารย์ระดับประเทศเป็นตาแท้ๆ ด้วย..........นั่นจึงทำให้ผมมีวิถีชีวิตที่แตกต่างจากลูกชาวบ้านข้างเคียงนิดหน่อยครับ ด้วยที่เป็นลูกหลง ซึ่งแม่ผมก็ 70 ปี แล้ว ณ ตอนนี้ และแม่ก็ยังเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์คาถาอีกต่างหาก วิธีทางจึงเดินตามรอยโบราณ เกริ่นมาพอสมควร ก็มาต่อกันเลยจะดีกว่า ............... เมื่อเดินทางแบบสมบุกสมบัน จนมาถึง วัด ใช้เวลา ตั้งแต่เช้ามืด ถึงวัดก็เวลาผีตากผ้าอ้อมพอดี แดดส่องเป็นสีทองๆ ผมไม่ชอบใส่นาฬิกาข้อมือมาแต่ไหนแต่ไร ก็เลยไม่ทราบเวลาครับ แต่คือช่วงเย็น เป็นการเดินทางจาก สาทร ไป ชลบุรี ที่นานที่สุดเท่าที่เคยไปครับ.........จริงๆที่ไปกับแม่ด้วย เด็กผมคิดว่า อาจจะได้เล่นน้ำทะเลที่บางแสนด้วยคงสนุกน่าดู .....เมื่อรถสองแถวสีแดง มาถึงหน้าวัดหนองเลง ...ปรากฏว่า หลวงพ่อทาบ ท่านมายืนรอพร้อมกับลูกศิษย์ผู้ชายท่านนึง ...สองแถวก็จอด...ไปทักทาย แล้วก็ลงมากราบท่านกันทุกคน แล้วก็เริ่มบทสนทนา..........ลุงคนนึง มาที่นี่บ่อย แกชื่อหนิด ย่อจาก สนิท เรียก หนิด สั้นๆ ครับ (คนนี้บอกกับทุกคนว่าตัวเองมีองค์พญานาค) ลุงหนิด บอกหลวงพ่อทาบว่า มาถึงช้าไปหน่อยครับ..... หลวงพ่อทาบท่านสวนกลับมาเลยว่า.........อ้าว ก็ยางแตกไป 3 เส้นเลยนี่นา มันก็ช้าซิ..........(ทุกคนในคณะ มองหน้ากันเลิกลัก สงสัยว่าใครไปบอกหลวงพ่อ..บอกเมื่อไหร่ อย่าลืมนะครับว่า แต่ก่อนมือถือไม่ได้มี ถ้ามีก็เครื่องละเกือบแสน).........แล้วหลวงพ่อทาบท่านก็กล่าวต่อไปอีกว่า........นี่แนะ! ไม่พอนะ...แถมพวกโยมยังจะหลงไปอีกตั้งไกล.......ออกไปนู้นนน....ท่านก็บอกสถานที่......แล้วก็ตรงด้วย.......ทั้งคณะที่นั่งยองๆ คุยกับท่าน ณ พื้นลูกรังแดงๆ ....นั่งลอกแลก....มองกันซ้ายทีขวาที..... หลังจากเสร็จจากอาการงง งวย แล้ว ลุงหนิดก็ถามหลวงพ่อทาบ ....... หลวงพ่อ ออกมาทำไมครับ..ข้างในก็ดูยุ่งๆ (จัดมหรสพขนานใหญ่ มีชิงช้าสวรรค์ด้วย ผมจำได้อยากเล่นแต่ไม่ได้เล่นแม่ดึงเข้าไปในวงพิธี ลิเก สตริ ฯลฯ )...... หลวงพ่อก็บอกว่า ......ก็มารอรับพวกโยมนี่ไง ถึงคณะสุดท้ายเลยนะ..........ลุงหนิด พูดต่อ......... โห! .....ถึงขนาดจะต้องออกมารับกันเลยหรอครับหลวงพ่อ..(แต่ก่อนไม่เคยออกมารับใคร)...หลวงพ่อทาบกล่าวต่อว่า .........นี่โยม.....องค์ใหญ่ท่านมาด้วยนะไม่มารับได้ไงหล่ะ...........เอ้า! เข้าไปกันได้แล้วโยม ในศาลานู้นพิธีจะเริ่มแล้ว ........ด้วยความเป็นเด็ก ผมก็สนใจอยากเล่นพวก มหรสพด้านนอก แต่...แม่ก็บอกว่า....เข้าไปก่อนๆ เดี๋ยวค่อยมาเล่น.....พอเข้าไปในศาลา ตอนนั้น ถ้าความจำไม่ผิด เป็นศาลายกสูงจากพื้นนิดเดียว ไม่สูงจากพื้น น่าจะประมาณ 10 เซนติเมตรได้ ก็เหมือนเป็นลานกว้างๆ แต่มีเสากั้นบ้าง ตามแนวคาน บางทีก็บังทัศนียภาพไปหน่อย....พอผมกับแม่เดินเข้าไป......บรรดาองค์เจ้าเข้าทรงทั้งหลาย เยอะมากๆ น่าจะเกินสามร้อยคน บางคนก็องค์กำลังลง กระโดดไป กระโดดมา บางคนก็นอนบิดเลื้อยบ้าง บางคนเหมือนเด็ก กระจองอแงเจี๊ยวจ้าวไปหมด.......แต่คนที่ผมติดตาจนทุกวันนี้ คือคนที่นั่งท่าขัดสมาธิ แล้วแกกระโดด สูงจากพื้นได้ประมาณ อกเด็กๆ อย่างผมได้ โดดในท่าขัดสมาธินั่นแหละ ไม่รู้แกทำได้ไง ไม่เจ็บด้วย...........พื้นกระเบื้องนี่แหละครับ......ทีนี้พอพิธีจะเริ่ม .......หลวงพ่อทาบนั่งบนตั่ง สูงกว่าใครทั้งหมด หน้าเครื่องเซ่น และบายศรี ....แล้วท่านก็ใช้มีดหมอ ถอดปลอกออก แล้วชี้กวาดไปรอบศาลา.........สิ่งที่เห็นคือ องค์ต่างๆ หลุดหมด นอนนิ่งราบคาบ แล้วก็ลุกขึ้นมามีสติ บางคนก็หันหลังอยู่นะยังนอน ทั้งที่ยังไม่ได้หันมาดูว่าหลวงพ่อท่านทำอะไร จบก่อนนะครับ ว่าจะไม่ยาว ก็ยาวจนได้ 555+

 

ยินดีครับ ขอขอบพระคุณที่มาทักทายกันเสริมกำลังใจ ทำให้รู้ว่ายังมีคนติดตาม ผู้เขียนอย่างผม ก็มีแรงเขียนต่อครับ

 

ขอบคุณครับผม

 

จบตอนซะละ

 

ตามมาด้วยคนไม่ได้เข้ามานานแล้วเหมือนกัน

ตัวผมเองก็ยังเน้น แนวเดิมคือ "ของดี ของฟรี พระไม่ดัง แต่พระดี" แขวนสบายใจ เพราะจริงๆแล้วไม่มีปัญญาบูชาพระแพง เคยเหมือนกันบูชามาหลักหลายพัน สำหรับผมมันก็หนักเอาการอยู่ เค้าว่าผิดเป็นครู ป่านนี้ผมค
ได้เป็นอธิการบดีแล้ว 5555 ขี้เกรียจไปวิ่งตามกระแสพระศูนย์ พระโปรโมท บางทีพระท่านปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เมตตาเหล่าคนศรัทธา แต่ถูกปิดบังไปด้วยเหล่าเปรตมาขอส่วนบุญ บางทีก็แปลงร่างเป็นทศกัณฑ์ เห็นแล้งเหนื่อยใจ คนตั้งใจไปทำบุญ พอมีเรื่องให้ขุ่นหมองในใจ มันก็ไม่สบายใจ พาลจะไม่ได้บุญซะงั้น...... โดนมาแว้วววว......... ดังชั่วข้ามคืน 5555

 

นิดๆหน่อยๆ ก็มาทักมาทายกันครับป๋ม สวัสดีวันทหารเป็นหลักประเทศครับ

หวัดดีครับพี่แกงส้ม ไม่ได้เจอกันนานเลยครับ เป็นไงบ้าง สบายดีเนาะ ส่วนผมไม่ค่อยสบาย ขอตังค์ซื้อยาหน่อยครับ อิอิ

 

เมื่อครั้งยังเด็ก .........(7)

สวัสดี...............นี่คือประกาศฉบับที่ 7 ใครจะมายึดอำนาจในกระทู้นี้ เชิญได้เลยนะครับ อำนาจไม่ใช่ของจีรังยั่งยืน มีได้ก็หมดได้ และอยากให้ คณะราษ ที่ทำการปฏิวัติประเทศ ทั้งที่ยังไม่พร้อม ได้มาเห็นผลงานมันจริงๆ ถ้ายังไม่ตาย มันคงภาคภูมิใจมากมั้งกับประชาธิปไตยแบบที่เป็นอยู่ ชนชั้นสูงรวยๆก็พลัดกันเข้ามาโกงกินประเทศ ส่วนไอ้ที่จน มันก็โดนหลอกว่าอีกกี่ปีมันจะรวย แล้วก็เลือกมันเข้ามา และที่สำคัญ ผลกระทบที่ส่งผลต่อพ่อหลวง ซึ่งเป็นสถาบันอันเป็นที่รักยิ่งของชาวไทย และทนลำบากมาเพื่อปวงชนชาวไทยมาอย่างยาวนาน ถูกเหยียดหยาม ด่าทอ แต่ผู้กุมอำนาจรัฐไม่ทำอะไรเลย นักเรียนนอกทั้งนั้น ที่มาปลูกฝัง และเป็นต้นตอในการหมิ่นสถาบัน พวกเด็กรุ่นใหม่ๆ ก็เห่อ เหิมเกริมตามกันไป .............
กราบขอบพระคุณทุกท่าน ที่เข้ามาอ่าน ทั้งทักทายบ้างไม่ทักทายบ้าง และอ่านเพื่อความรู้บ้าง .......คนเขียนเป็นคนขี้เหงาครับ หากอ่านกันอย่างเดียวไม่ทักไม่ทายเลย ก็จะไม่เขียนแล้วนะครับ หุหุ ......ต่อเลยนะครับ.......หลังจากหลวงพ่อทาบได้ควักมีดประจำตัว ชี้กวาดไปรอบๆ บางท่านที่องค์ลงอยู่แต่หันหลัง ก็มีอันต้องนิ่งไป หรือเรียกว่า องค์ออก หรือหลุด ก็ไม่แน่ใจ หลวงพ่อทาบ ในตอนนั้น นั่งเคี้ยวหมาก หงุบหงิบๆ เก็บมีด แล้วก็ให้ทุกคน นั่งเป็นวงกลม รอบๆศาลา ที่เป็นเหมือนลานกว้างๆ แต่ก็มีเสากั้นบ้างในบางขณะ แล้วก็เริ่มทำการบวงสรวง มีบทโองการไหว้ครู และยังมีการรำถวายบรมครูของหลวงพ่อทาบท่าน แต่ที่รำถวาย ผมจำได้ว่า เป็นผู้ชาย ออกแนวแต๋วๆ หน่อย ใส่โจงกระเบนแดง ใส่เสื้อยืดสีขาว ชุดแบบนักศึกษานาฏศิลป์ แล้วก็รำแบบมีม้าปลอมแขวนข้างตัว ใช้ดาบบ้าง ขวานบ้าง รำสลับกันไป รำด้วย วิ่งด้วย กระโดดเหมือนม้าย่องบ้าง ควงมีด ควงขวาน ไปเรื่อยๆ แต่ก็วนอยู่เพียงใน วงกลมมนุษย์ ที่ไม่ค่อยกลมซักเท่าไหร่ตามแต่พื้นที่จะอำนวย..........เมื่อรำได้จนจบ..... (ในตอนนั้นผมก็ดูเพลินดีครับ สนุกเหมือนกัน วิ่งไปหาคนนู้นทีคนนี้ที เพลินๆ แต่ไม่ทราบจริงๆ ว่าการรำแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรใครทราบก็ช่วยบอกผมด้วยครับ) ....ท่านผู้รำก็ร่วงตรงที่นั่งของตัวเอง(เหมือนองค์หลุด)....เสร็จแล้วก็มานั่งปกติ แล้วก็ทำการเวียนเทียน ส่งเทียนที่ผูกติดกัน3เล่ม ในกรวยอะไรซักอย่าง ประมาณ 9 อันได้ จับขึ้นมาได้ ก็วนๆ หมุนๆ กัน 3 รอบ แล้วเอามือปัดเปลวเทียน 1 ที ให้ทำครบทุกคน ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ จนเทียนทุกกรวย วนครบ 3 รอบ ...(ผมอยู่ข้างๆแม่ ก็แอบยุ่งไปทำกับเขาด้วย ถ้าไม่ได้แม่ก็เจอผมงอนแน่ๆ หุหุ).......เมื่อวนครบถ้วนแล้ว หลวงพ่อทาบ ท่านก็จัดการ เริ่มพิธีครอบครู โดยนำเศียรฤาษี (ชื่ออะไรก็ไม่ทราบนะครับ เพราะไม่เคยได้ถามยังเด็กอยู่มาก) ........... แล้วก็เข้าคิวเรียงกันอย่างมีระเบียบ เพื่อทำการครอบครู.........แต่เหตุการณ์ตอนนี้ ถึงขั้นอลหม่าน คือ ใครครอบเสร็จ ก็ออกมาดิ้นพรวดพราด บางคนชักดิ้นชักงอ บางคนก็รำสวยๆ แบบอินเดีย บางก็บอกว่า พระแม่อุมา กาลี ฯลฯ แต่ละองค์ก็จะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่มีอีกคนที่บอกว่าตัวเอง คือฤาษีตาไฟ องค์ลงทีไรนั่งร้องไห้ทุกทุก หลับตาปี๋ บ่นบอกว่า สงสารร่างมันๆๆ เมื่อโตมา ผมก็งง เป็นถึงฤาษี จะมานั่งร้องไห้ทำไม........และไม่เคยได้แสดงปาฏิหารย์อะไรเลย เหมือนเป็นอุปทานมากกว่า.....กินหมาก ปากยังพองเลย.........ทีนี้ แม่ผมของปลายๆ ของวงกลมมนุษย์ ก็ได้ต่อคิวท้ายๆ กว่าจะถึงก็นานพอสมควร แต่ที่อยู่ข้างแม่ไม่ห่าง ก็คือผม ..... ติดแจเลย เมื่อคนผ่านไปเยอะๆ องค์นั้นองค์นี้ก็ลงกันเพียบ.....บนศาลา เหมือนกับละครเวทีตอนออกรบ.........เหมือนโขนก็ไม่ปาน....ตอนพระรามบุกไปรบกับทศกัณฑ์ มันวุ่นวายขนาดหนัก ไอ้ผมก็กลัวจะโดนเหยียบ แถมข้างๆผม ลุงหนิด.......องค์พญานาคลง ดิ้นแบบ บี-บอย ทำตัวกระดึบๆ กลิ้งบ้าง ทำมือกับศอกเป็นหงอน แล้วก็พ่นน้ำลายออกมา เยอะมาก พ่นดัง ฟู่ๆ ฟู่ๆ ฟู่ ตลอดเวลา......ในใจเด็กๆตอนนั้นแปลกใจมากๆ(แต่ตอนนี้คิดว่าลุงคนนี้อาจจะโดนอุปาทานเล่นงาน) อะไรกันก็ไม่รู้ ที่เหนื่อยสุดคือ แม่ผม ...... เพราะต้องตอบคำถาม เจ้าหนูจำไม อย่างผมตลอดเวลา (เด็กๆมีนิสัยขี้สงสัย จนป่านนี้ยังเป็นอยู่ จะสงสัยไปเรื่อยๆ เวลาไปบ้านเพื่อนๆต่างจังหวัด คนแก่ๆจะชอบ เพราะผมชอบถามให้ท่านตอบ) เมื่อใกล้หลวงพ่อทาบขึ้นเรื่อยๆ ....ประมาณ อีก 2-3 คิว แม่ก็จะครอบเศียรแระ และอยู่ๆ แม่ก็ไม่คุยกับผม...........เงียบบบ..............หน้าแม่ก็เปลี่ยนไป........จากคนผิวขาว กลับกลายเป็นดำ...........นั่งหลังค่อม...แล้วก็ไม่ยอมคุยกับผม.........หลวงพ่อท่านเหลือบมามองแม่ผมอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่พิธีเริ่ม และตั้งแต่มาถึงวัดตั้งแต่แรกแล้ว..........เมื่อหลวงพ่อทาบเห็นแม่ผม เปลี่ยนโหมด.......ท่านจึงบอกว่า.........................ขอจบตอนก่อนนะครับ แล้วติดตามตอนต่อไปครับ

 

การรำแสดงนั้น อาจจะเป็นรำพลายชุมพลก็อาจจะเป็นไปได้ครับพี่นัน
ดังคลายๆกับในยูทูปนี้ครับ [ame=http://www.youtube.com/watch?v=lV1TBj-0n2g]พลายชุมพลออกม้า - YouTube[/ame]

 

ใช่แล้ว...........แบบนี้เลย

 

ติดตามอ่านครับ ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
วันนี้เงียบทั้งวัน ลูกค้าน้อยมาก น่าจะเป็นข้อดีของการรัฐประหารหรือเปล่าหว่า!! อิอิ

 

ว้า กำลังสนุก จบตอนอีกล่ะ

 

ง่ะ..จบตอนไวแท้

 

ติดตามด้วยความมันส์

 

ติดกว่า ละครสุสานคนเป็นอีก555รอครับรอ

 

ขอบพระคุณแฟนคลับที่ติดตามกันอย่างกระชั้นชิด ขอหยุดทุกเสาร์อาทิตย์นะครับ เพราะที่บ้านไม่มีคอม จะนั่งพิมพ์มือถือก็คงเมื่อยมือแน่ๆ

 

เมื่อครั้งยังเด็ก .........(8)
สวัสดีพี่น้องทุกๆท่านนะครับ ขอบพระคุณทุกท่านที่ร่วมติดตามร่วมอ่าน มาชวนคุยมาให้ความเห็น ให้กำลังใจกัน .....สิ่งที่ทำให้บุคคลมีแรงสู้กับทุกสิ่ง นั่นก็คือ แรงใจ ไม่ว่าจะได้จากใคร แม้จากตัวเองก็ตาม มันคือสิ่งดีๆ ที่มีให้แก่กัน จะรู้จักกันมาก หรือน้อย ถ้าให้กำลังใจกันและกัน มันก็ทรงซึ่งคุณค่าเสมอ จะเด็กให้กับผู้ใหญ่ เพื่อนให้เพื่อน ผู้ใหญ่ให้กับเด็ก ไม่แยกอาวุโส สิ่งนี้แหละครับ ให้กันได้ตลอด ก็กำลังใจและแรงใจนั่นเอง .........แม่ผมเริ่มไปหาหลวงพ่อทาบตั้งแต่......ผมน่าจะประมาณ ประถมปลายครับ......หลังจากงานรับขันธ์ที่จัดด้วยตัวเอง..........และสิ่งที่นำพาไป ก็มีคนในสลัมนั่นแหละครับ มาชวนไป............จำไม่ได้ว่าใครชวนครับ........(ต่อ)............หลังจากแม่ผมได้เข้าสู่โหมดฤาษี.....หางตาของหลวงพ่อทาบ ที่ท่านคอยชำเลืองดูแม่ผมอยู่เรื่อย.....ก็กลายมาเป็นมองโดยตรงและไม่ได้ชำเลืองอีกต่อไป .....หลวงพ่อท่านก็พูดว่า อ้าว! ปู่...มาแล้วหรอ.....แม่ผมในร่างทรงก็นิ่งเงียบ........หลังโก่ง นั่งขัดสมาธิ ไม่ไหวติง......หลวงพ่อทาบจึงบอกว่า เอ้า! …………ช่วยกันพยุงท่านมานี่หน่อย...(หลวงพ่อทาบนั่งบนตั่ง ที่สูงประมาณ เดินไปแล้วเอาก้นหย่อนได้เลย ไม่ต่ำไป ไม่สูงไป)....คนสองคน (จำไม่ได้ว่าใครบ้าง)มาช่วยกันพยุงให้แม่ผมลุกขึ้น......สอดมือเข้าไปที่รักแร้ พยายามฉุดให้ลุก แม่ก็ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ.....ด้วยจริตที่เหมือนคนชราภาพ.....เดินมามีคนพยุง แต่หลังก็ยังโก่งอยู่ ......ได้ไม่กี่ก้าว ก็ถึงบริเวณด้านหน้าหลวงพ่อทาบ......ในขณะเดียวกัน รอบๆ...บริเวณนี้ก็ยังเจี้ยวจ๊าวด้วยเสียงคนทรงทั้งหลายแหล่....วิ่งกันครื้นเครง ในบางส่วนที่บอกว่าตัวเองเป็นกุมาร.......บางส่วนที่เป็นองค์แขก ก็เอานิ้วกลางกับนิ้วแตะกัน ไว้กลางหน้าอก บ้างก็นั่ง บ้างก็ยืน หาความเป็นระเบียบไม่ได้ ใครอยากจะทำอะไรตรงไหนก็ต้องปล่อยเลยตามเลยอีเหละเขะขะกันไปหมด คนประมาณหลักร้อย ในศาลาที่มีพื้นที่จำกัด ........เมื่อแม่ได้ถูกพยุงไปถึงหน้าหลวงพ่อทาบ หลวงพ่อก็บอกว่า มา! ให้ปู่มานั่งตรงนี้.......นั่นคือ ตรงข้างๆหลวงพ่อทาบ ในที่นั่งเดียวกัน.....ตรงจุดนี้น่าสังเกตคือ 1.แม่ผมเป็นผู้หญิง 2. อาสนะสงฆ์ 3.ไปครั้งแรกไม่เคยรู้จักมาก่อน.......เมื่อแม่ได้นั่งข้างๆหลวงพ่อ ผมก็ต้องนั่งข้างล่าง ทั้งสองคุยกันแบบถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน..............แต่แม่ผมก็ไม่ใช่แม่ผมแน่ๆในตอนนั้น เสียงเป็นเสียงผู้ชายแก่ๆ แต่กังวาน เมื่อคุยกันได้พักนึง ผมไม่ค่อยได้ยินอะไรมาก.....เพราะเสียงคนทรงเจ้าเพียบเลย บวกกับการที่นั่งข้างล่าง และไกลไปหน่อย ..และแม่ผม(ต่อไปนี้จะเรียกว่าปู่นะครับ เพราะน่าจะไม่ใช่แม่ในตอนนั้น).......ก็อยากกินหมาก (ตามประสาคนโบราณ ซึ่งพื้นเพเดิมแม่ผมไม่ได้กินหมาก แต่พอเริ่มรับขันต์เข้ามา แม่กลายไปเป็นคนติดหมาก).............หลวงพ่อทาบท่านก็สั่งให้ลูกศิษย์ ทำหมากให้ 1 คำ โดยใช้เชี่ยนหมากเดียวกันกับหลวงพ่อทาบนั่นแหละครับ.......เมื่อปู่รับมาเคี้ยวเสร็จ ..แล้วก็มีร่างทรงกุมารเด็กๆวิ่งมาทางที่หลวงพ่อทาบสนทนากับปู่อยู่หลวงพ่อทาบท่านก็เห็นแต่ไม่ทำอะไรแต่ปู่เห็นปุ๊บ! ท่านชี้นิ้วไปที่ร่างทรงนั้น ร่างนี้ร้องกรี๊ดดดดดด..ดังลั่นเลย..แล้วก็วิ่งหนีกลับไปแบบหวาดกลัว ไปหลบอยู่ไกลๆนู้น.ร่างทรงนั้นเป็นผู้หญิง ที่มากับคณะอื่น ไม่ใช่คณะผม...เมื่อหายชุลมุนหลวงพ่อทาบก็ถามว่า มาวันนี้จะเอาอะไรหล่ะปู่ ......ปู่ตอบว่า ไม่ได้เอาอะไรมากหรอก แค่ให้ร่างกูมันรู้ว่ากูหน่ะอยู่กับมัน และไอ้ร่างกูมันก็อยากได้รูปปั้นกูไว้บูชา กูสงสารมันมันไม่มีเงิน มันไม่รู้จะไปหาที่ไหน ก็เลยดลให้มันมาที่นี่.........หลวงพ่อทาบ กล่าวต่อว่า อ้าว........แล้วก็เพิ่งมากบอกนี่ปู่..จะได้ให้ลูกศิษย์ไปหยิบมาให้ ........ปู่พูดสวนว่า ...ไม่ต้องหรอก....เดี๋ยวจะให้ร่างนี่มันไปกับกูไปหยิบมาเอง...(แล้วนี่คือการไปครั้งแรก...วัตถุมงคลอะไร ก็ไม่รู้ไปวางอยู่ที่ไหน ห้องน้ำก็เพิ่งรู้จักทางได้ไม่นาน)......แล้วปู่ในร่างแม่ผม .......ก็ลุกขึ้นยืนหลังค่อมๆ.......เพียงแค่ลุกขึ้นยืนเท่านั้นแหละ ในศาลา เหมือนถูกสะกดทัพ.....องค์เด็กเล็กๆ หยุดเล่น หยุดวิ่ง...เสียงเบาลง องค์อื่นๆ ก็ไม่ออกฤทธิ์ ออกเดช เหมือนเดิม และแม่ผมก็เดินแบบหลับตา...หลังค่อมๆ เดินช้าๆ.....พอจะมีคนช่วยพยุง หลวงพ่อทาบ ท่านก็ห้าม บอกว่า ....ไม่ต้องหรอก เขาไปของเขาได้.....ผมก็นั่งอยู่ข้างๆหลวงพ่อ แต่ห่างได้สองช่วงนั่ง....บางบทสนทนาก็พอได้ยิน..... เมื่อแม่เดินไป....ทางด้านหลังของศาลา คลื่นของคนทรงก็สงบลง แล้วก็ นั่งแหวกเป็นทาง ให้ปู่เดิน..........จบเด้อ ..............

 

วันนี้งดครับผม เหมือนคุยคนเดียว ไปดีฝ่า วันหน้าเจอกันครับผม