คุณคิดว่า พ่อ แม่รักลูกเท่ากันหรือเปล่า

คือ เราน้อยใจพ่อกับแม่เรามีพี่น้อง2คนมีพี่ชาย1คนเราเป็นคนต่างจังหวัดพ่อกับแม่มีอาชีพทำนาตอนเด็กเรากับพี่ยากจนมากแต่พ่อกับแม่ก็พยายามส่งเรียนจบจบ
ปัจจุบัน เราทำงานต่างบ้านทั้งคู่ เรากับ พี่ชาย ตกลงกันว่าถ้าเราพี่น้องทำงานมี

รายได้จะช่วยกันเลี้ยงดูพ่อกับแม่ที่เริ่มแก่เพราะตราตรำ่ทำงานหนักเพราะใช้

แรงหาเงิน เลี้ยงเรา หลักๆคือต้องส่งทุกเดือนแต่ไม่ระบุเท่าไหร่ เงินเดือนเรา

ประมาณหนึ่งเราส่งทุกเดือน ไม่ตำ่ากว่า 5,000 บาททุกเดือน ไม่รวมว่าเดือน





นั้นมีแค่อะไรเพิ่มบ้าง เช่า ค่าซ่อมรถ ค่างานบวช แต่ง ศพ ไม่สบายไปหาหมอ

ล่าสุด ค่าประกันชีวิต รายปี 2 คน ต้อง+เพิ่ม เราก็จะถามว่าเพิ่มเท่าไหร่ บ้าง


ครั้งเพิ่มเท่าตัวบางครั้งมากว่าแต่ไม่ต่ำกว่า 8,000 เช่นปีใหม่พ่อป่วยค่าใช้จ่าย

เพิ่ม เดือนหนึ่ง

ส่ง 3 ครั้ง ครั้งแรก 12,00 ครั้งที่2 5,000 ครั้งที่3 8,000

เราคุยกับพีชายพี่ชายกลับบ้านพาพ่อไปตรวจโรคที่คลินิกครั้งเดียว หมด

6,000

พี่เราก็ช่วย แต่พีเรามีครอบครัว มีลูก 1 หนึ่ง รถผ่อนหมดแล้ว มีหนี้ธนาคารซื้อ

บ้าน พี่เราส่งไม่เกินเดือนละ 2,000 บ้างเดือน 1,000 แต่ก็ส่งทุกเดือน เราส่ง

จนไม่มีเก็บอยู่แล้ว พี่สะไภ้เราก็ทำงานนะเงินเดือนเราไม่รู้แต่คงประมาณหนึ่ง


มั้ง เงินเดือนครูสาวจบไหม่ เรา โสด ค่าใช้จ่ายเยอะไม่ต่างจากคนมีครอบครัว

เลยนะ ที่เราน้อยใจ คือ พ่อกับแม่ เวลาอยากได้อะไรมีอะไรกล้าบอกกล้าพูด

กับเราแต่ไม่กล้าบอกพี่ว่ามีค่าอะไร เช่น เดือนนี้ค่าประกันชีวิตเราคุยกับแม่บอก

ให้แม่บอกพี่ชายว่าช่วยจ่ายครึ่งหนึ่ง แต่แม่ก็ไม่บอกพี่ก็ส่งเท่าเดิม แล้วเรา

นอกจากส่งประจำ มีค่าประกันอีก พอเราถามบอกพี่หรือยังแม่พูดทำนองว่าบอก

แล้ว บอกพี่รู้อยู่รอบปีเดือนนี้ต้องจ่ายค่าประกันชีวิต เราโทรคุยกับพี่ พี่เราใช่รู้

ลืม เราแบบ เหนื่อยพูดไม่ออก ใช่จะว่านะคือเรายังไงก็เลี้ยงพ่อกับแม่แน่นอน

แต่ทำไม แม่ไม่พูดไม่ขอความช่วยเหลือพี่บ้าง เรารักพี่นะ เรารู้ว่าพี่มีครอบครัว


แต่ แม่ไม่ห่วงเราบ้างหรือ อนาคต เราไม่มีเงินเก็บเราจะลำบากหรือเปล่า

น้อยใจ ไม่กล้าถามแม่หรอกนะ ได้แต่ขอระบาย ให้สบายใจขึ้นบ้าง ก็เท่านั้น ...

 

ขออนุโมทนาในความเป็นกตัญญูบุคคล และกตเวทิตากิจที่ท่านจขกท ปรารภแล้วด้วยดีอย่างยิ่งด้วยครับ ..

เมื่อท่านจขกท เจริญมหากุศลอันดีอันเป็นกิจที่ทำได้โดยยากในบุคคลทั้งหลาย ก็พึงยังปิติโสมนัสให้แล่นไปกับบุญเหล่านั้นเนืองๆ ละความน้อยใจคิดเพ่งเล็งการกระทำของแม่อันเป็นเครื่องบั่นทอนกำลังใจที่จะทำดีด้วยความเต็มใจของตน หรือนึกเสียใจในภายหลังอันเป็นเครื่องถ่วงให้ผลหรืออานิสงค์ที่ดีจะลดด้อยถอยกำลังลงเสียโดยใช่เหตุ .. ที่แท้พึงเห็นโอกาสที่แม่ช่วยให้ท่านจขกท.ได้ทำกุศลแก่บุคคลที่ควรบูชาคือบุพพการีอันเป็นทางมาของมหาวิบากหรือผลที่หาประมาณมิได้อันเป็นคุณเครื่องที่จะติดตามท่านจขกท ไปอุปการะท่านในสังสารวัฏอันยาวไกล ให้พ้นความกันดาร...เพราะนี้คือ"อริยทรัพย์"ที่ท่านได้ลงทุนไว้ด้วยทรัพย์ในปัจจุบันเพื่อโอนทรัพย์ไปในภพหน้าต่อๆไป...แม้บุญที่มีกำลังยอดเยี่ยมเช่นนี้ย่อมสามารถส่งผลให้ท่านได้เสวยในชาติปัจจุบันนั่นเทียว...ท่านพึงทราบสิ่งหรือผลที่ดีเลิศที่ท่านทำไว้ดีแล้วโดยประการนี้เถิด..

อนึ่ง หากและเมื่อท่านไม่สามารถจัดสรรแบ่งปันเงินเพื่อให้พ่อแม่ในแต่ละครั้ง ก็พึงบอกกล่าวแจ้งความขัดข้องให้พ่อแม่ทราบ ท่านย่อมเข้าใจได้ หรือหากท่านจะคุยกับพ่อแม่ถึงความจำเป็นในการเก็บออมทรัพย์เพื่อใช้ในยามชรา ท่านก็คงจะเข้าใจอาจสนับสนุนกิจเช่นนี้ก็เป็นได้..

การช่วยเหลือพ่อแม่หรือใครๆก็ตาม ต้องเป็นไปกับความเหมาะสม หากตนเข้าถึงความเดือดร้อน(ตามจริง)ทำนองว่าต้องไปกู้ยืมติดหนี้ใครๆมาโดยไม่จำเป็น ดังนั้นเรียกว่าเบียดเบียนตนและพ่อแม่หรือคนอื่น..เป็นเรื่องที่ต้องพิจารณาด้วยดี เพราะหากตนหมดกำลัง เข้าถึงความล่มสลาย แม้มีใจจะช่วยสงเคราะห์ใครๆ ก็ไม่ใช่ฐานะที่จะทำได้ จึงควรประมาณกำลังของตนให้ดี...เพื่อที่ตนจะไม่รู้สึกเดือดร้อนหรือลำบากใจใดๆในการช่วยเหลือนั้น..


ขอบุญกุศลอันประเสริฐของท่านจขกทปกปักรักษาท่านให้ประสบความสุข ความเจริญ บริบูรณ์ด้วยโภคะ และมีความเจริญก้าวหน้าในกุศลกิจทุกประการ แม้กุศลปรารถนาทั้งปวงพึงสำเร็จด้วยดี โดยพลันตลอดกาลนานครับ..

 

ให้ได้อ่าน ข้อความที่คุณ d dman บอกแล้วรู้สึกลำคอตีบตันซึ้งใจ เข้าใจอย่าง

บอกไม่ถูก

ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆๆคะ

 

ที่แม่ไม่ค่อยจะบอกพี่ชาย คงเพราะเห็นพี่มีครอบครัว เลยรู้สึกไม่อยากเพิ่มภาระ เพราะเค้าก็มีครอบครัวอีกครอบครัวที่ต้องดูแลเพิ่มขึ้น แต่ไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่รักจขกทนะ แต่เพียงแต่จขกทยังไม่มีครอบครัว ความกังวลหรือการที่จะเอ่ยปาก ให้จขกทช่วยเลยดูกังวลน้อยกว่า ขอชื่นชมเจ้าของกระทู้ที่ดูแลพ่อกับแม่ ไม่ทอดทิ้งท่าน

แต่ว่ายังไง ถ้าไม่ไหวจริงๆ ควรบอกท่าน อย่าเก็บความน้อยใจ เสียใจอยู่ เพราะบางทีท่านอาจจะไม่รู้จริงๆ ควรบอกเหตุผลแก่ท่านให้ท่านเข้าใจ หรือบอกเหตุผลแก่พี่ชาย ให้ช่วยๆกันอีกนิสนึง พี่น้องกันคุยกันได้อยู่แล้นนน ^-^

 

ขอบคุณ คุณผัดกุ่ยช่ายที่แนะนำคะกับพี่ชายอาจเพราะเราไม่พูดกับพี่ บางครั้ง

เข้าใจว่าพี่คงคิดอยู่แล้ว ลืมไปว่าผู้ชายบางครั้งไม่พูดไม่บอกเขาไม่รู้ ขอบคุณ สา

หรับคำชมด้วยคะ

 

ถ้าจะว่ากันไป แม้การที่พี่ชายจะให้เงินพ่อแม่ไม่มาก ก็นับว่าเป็นบุญกุศลที่ควรจะอนุโมทนากันโดยส่วนเดียว.. เราเองก็ย่อมได้แต่เพิ่มพูนกุศลให้ตนเองเเต่ถ่ายเดียว ..ควรจะดีใจที่พี่ชายไม่ทอดธุระโดยสิ้นเชิง ปล่อยให้เรารับภาระคนเดียวดังปรากฏเป็นปัญหาในชนหรือครอบครัวอื่นๆมากมายในโลก..

ส่วนพี่ชายนั้น ใครจะทราบว่าเขาอาจนึกกลุ้มใจที่ตนเป็นพี่ แต่ไม่อาจทำหน้าที่เป็นใหญ่ในการให้เท่าน้อง..เพราะภาระแห่งครอบครัวมาแบ่งส่วนที่ควรจะให้พ่อแม่ไปเสีย ..เขาอาจนึกอนุโมทนาชื่นชมน้องของเขาเงียบๆก็เป็นได้..

จะอย่างไรก็ตาม ท่านจขกท ได้ชื่อว่าสามารถทำกุศลได้กว้างขวาง ครอบคลุมคือได้เลี้ยงดูตอบแทนพ่อแม่และยังความสบายใจแก่พี่ชายที่ไม่ต้องทุกข์เพราะตนไม่อาจจุนเจือพ่อแม่ได้เท่าที่ควร..แม้ใครอื่นไม่ทราบแต่ท่านจขกท ย่อมทราบชัด ทั้งเทวดาทั้งหลายย่อมรู้เห็นอนุโมทนาสาธุการในการนี้ ...

แม้ท่านจขกท เมื่อจะกล่าวถึงความดีที่ตนทำอยู่ให้ใครๆทราบ ย่อมทำได้ด้วยความแกล้วกล้าไม่เคอะเขิน แม้ผู้ได้ฟังย่อมบันเทิงยินดีในสิ่งที่ท่านกระทำ มีแต่แซ่ซ้องสรรเสริญอยู่ด้วยสาธุการเท่านั้น ยกเว้นในบรรดาพาลชนเท่านั้นที่คิดจะตำหนิท่าน ซึ่งไม่ใช่สาระที่ท่านควรจะใส่ใจ..เพราะถ้อยคำของคนพาลย่อมเกลือกกลั้วด้วยกิเลสคือโลภะ โทสะโมหะนำไป ไม่มีประโยชน์แก่ตนหรือใครอื่นเลย...

 

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทนาบุญใหญ่ที่คุณได้ทำแล้วกับบุพการีผู้มีคุณอนันต์ อย่าคิดน้อยใจเลย และขออย่าบ่น อย่าว่าท่านด้วย ความกตัญญูมิเคยทำให้ผู้ใดตกต่ำ คิดเถิดว่าคุณมีโอกาสได้สร้า่งบารมีมากกว่าพีชายของคุณ ในโลกนี้มิได้มีสิ่งที่คุณต้องเสียไปจากการให้ มันต้องมีการทดแทนกลับมาอย่างเท่าๆกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

คุณเป็นคนดีนะ..จะด้วยเหตุใดก็ช่างมัน..แต่คุณเป็นลูกที่ดี
ผมก็คล้ายๆ กับคุณ ผมรับราชการ ก็เงินเดือนไต่มาตั้งแต่เจ็ดพันจะมาสองหมื่นนิดๆ เรียนโทก็หาเอง เวลาไปหาท่าน ไปดูแลท่านก็เราทุกอย่าง..แต่ผมก็สุขนะ แรกๆ ก็รู้สึกว่า..เอ๊ะเงินเรา ทำไมเราไม่ได้ใช้ ทั้งๆ ที่เราหามา มันคือของเรานิ..แต่พอเราซื้อของมา ท่านได้กิน ได้ทาน ให้เงินท่านบ้าง ดูแลท่านต่างๆ เรากลับอิ่มเอิบใจแบบบอกไม่ถูก (เราเลยใช้วิธีนี้..เราคิดว่า ชีวิตนี้พ่อกับแม่ให้มา เลือดเนื้อกระดูกขนผิวหนังนี้ท่านให้ เรามีเพียงจิตของเรา ท่านมีบุญคุณอันยิ่งใหญ่ (คิดแบบนี้อยู่เป็นนิตย์) หากเราเปรียบชีวิตกับเงินทอง..ชีวิตย่อมมีค่ากว่า ..มากกว่า ขอบคุณท่านและจะพยายามไม่น้อยใจ มุ่งสู่ความกตัญญูที่เกิดจากความจริงใจของเรา
...เมื่อวานแม่ร้องไห้ สงสารพี่สาวรถจะถูกยึด ติดหนี้บัตร..สารพัด สามีก็เงินเดือนเยอะ แต่กินเบียร์แทนน้ำ เที่ยวกลางคืนเลี้ยงเหมาโต๊ะสาวๆ แสดงตนเป็นคนรวย กลับมาบ้านกินบะหมี่..พาลูกกินทอดไข่ ใส่เสื้อขาด..พี่สาวติดหรูมาก และกลายเป็นคนติดหนี้สิน เพราะกลัวคนรู้ว่าถังแตก ไปงานบุญที่ไหนหน้าใหญ่ แสดงตนว่ามีอันจะกิน ..ท้ายที่สุดเมื่อคืนมายืมเงินผมหนึ่งหมื่นบาทถ้วน (ยิ่งกว่านิยาย ทั้งร้องไห้ ทั้งฯลฯ ) ผมก็ให้ไป ทั้งที่ให้ไปก็เพราะสงสารหลานๆ (ทั้งที่รู้ว่าเงินจำนวนนี้ผมคงไม่ได้คืน) ผมให้ไปกลับไม่รู้สึกเสียดายเงิน แต่กลับมามองว่าทำไมพี่สาวเป็นเช่นนี้ เราทำไมต้องรับ ร่วมชะตากรรมนี้ พ่อแม่เราอีก ..ผัวเมียสองคนหาได้ร่วมแสนทำไมมายืมคนเงินเดือนสองหมื่น..สองร้อยบาทที่เหลือผมเลยให้แม่ไว้ซื้อขนม แต่แม่ร้องไห้สงสารผม ท่านบอกไม่เอา..ท่านร้องไห้ ผมก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี..เดี๋ยวคราวหน้าผมจะเอามาให้แม่เพิ่มนะ และผมบอกว่าไม่อยากให้ท่านร้องไห้อีก..ช่างมัน..ให้มันผ่านไป..ผมยังโชคดีกว่าหมาหลายตัว วัว ควายหลายตัว คนชั่วหลายคนที่มี และไม่มีโอกาสตอบแทนคุณท่าน คุณโชคดีแล้วที่ไม่สร้างภาระให้ท่าน แถมยังช่วยท่านผ่อนคลาย ..ช่างมันเถอะคุณ ทำดีต่อไปแม้ไม่มีใครเห็น แต่ฟ้าเห็นครับ พอตายไปมีแต่บาปกับบุญเท่านั้นที่คุณเอาไปได้

 

ท่านรักเราน้อยหรือมาก ไป่รู้
รักแท้คงอยู่เท่าชีวันมีจริงหนา
เรารักท่านเรารู้อยู่เต็มอุรา
กตัญญูบิดรมาดาตราบสิ้นชีวานั้นแล เจริญ.

 

เชื่อว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากันค่ะ แต่ห่วงไม่เท่ากัน ช่วยเหลือไม่เท่ากัน
คนไหนเกเร ช่วยตนเองไม่ได้ ท่านจะห่วงมาก ให้มาก ช่วยมาก
คนไหนพอดูแลตนเองได้ ก็จะดูเหมือนท่านไม่รัก เพราะท่านอาจไม่ค่อยได้ช่วยเหลือ หรือไม่ได้ให้ทรัพย์ภายนอกเท่าอีกคน

 

อนาคตมันจะเป็นยังไงก็ช่างแม่งเหอะ พอแล้วกูเบื่อ วันนี้ทำในสิ่งที่อยากจะทำก็พอ เรื่องไม่ดีออกไปจากหัวกูซะ