สมาธิกับการหายใจ

หลังจากที่ผมได้ทำการสวดมนต์เสร็จแล้ว ก็จะจบลงด้วยการนั่งสมาธิ
เวลานั่งจะรู้สึกว่าสงบเร็ว แต่มีปัญหากับการหายใจมาก ทั้งๆที่ลอง
หายใจเข้าและออกยาวๆ ซักประมาณ 3 ครั้ง พอสมาธิกับลังจะทรงตัว
พร้อมภาวนา พุท โธ ไปด้วย แต่ซักประมาณ 15 นาที จะรู้สึกเหมือนจะอึดอัด
ตรงท้อง หายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนหายใจไม่ได้ แต่ก็พยายามภาวนาไปเรื่อยๆ
และจะเป็นอย่างนี้ไปซักพัก จะรู้สึกว่าได้ยินเสียงวิ้งๆที่หู เหมือนการขับรถขึ้นเขา และหูกำลังปรับความดัน และซักพัก ก็จะอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก และรู้สึกว่าไม่สามารถปิดเปลือกตาได้ไม่สนิท และจะมีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้ แต่ก็จะคิดว่า ถ้าจะตายเพราะนั่งสมาธิก็ให้ตายไปเลย

จึงได้ทดลองปิดไฟ แต่อาการต่างๆ ก็ยังเหมือนเดิม อาการจะสลับกันแบบนี้
แต่จะนั่งได้เรื่อย ไม่ได้รู้สึกเมื่อย แต่ติดเรื่องลมหายใจนี่แหละ.....

อยากนั่งสมาธิแล้วให้สมาธิดิ่งลงให้สุด ใครทำสมาธิแล้วเป็นแบบผมบ้างครับ

 

เป็นอารมณ์ฌานที่ ๓ เต็มกำลังและกำลังจะเปลี่ยนเข้าฌานที่ ๔ แต่ผิดจังหวะเลยไปไม่ได้
ให้ผ่อนกำลังการกำหนดรู้ลงสักเล็กน้อย เอาให้รู้สึกไม่ค่อยอึดอัดมาก ประคองให้อยู่ที่อารมณ์ไปเรื่อยๆครับ
จังหวะที่จะเข้าฌานที่ ๔ นี้บางคนต้องใช้เทคนิคพิเศษจึงจะเข้าได้ คุณเป็นคนหนึ่งครับ
มันเป็นสภาวะเฉียดตาย อย่าพุ่งใส่ ค่อยๆประคองเหมือนเอาด้ายใส่รูเข็ม เคยเอาด้ายใส่รูเข็มไหม ไม่เคยก็ลองดูครับ เป็นอารมณ์เดียวกัน
เจริญในธรรมครับ

 

เป็นอาการของจิตที่กำลังจะเป็นสมาธิ

แต่ไปติดที่ อาการทางกาย ส่งออกไปอาการทางกายแทน

แทนที่จะมี สติ อยู่กับ จิต อยู่กับคำภาวนา

ก็เลยติดอยู่ตรงนี้นะ

.

วิธีแก้คือ ถ้ามันจะไม่หายใจ ก็ไม่ต้องไปสนใจ ไม่ตายหรอก

ให้ทิ้งลมหายใจไปเลย ไม่ต้องไปสนใจ จะอาการอะไรก็แล้วแต่ที่เกิดทางกาย เป็นจิต กำลังจะละเอียด เราก็ต้องทิ้งสิ่งที่จับของหยาบ กายหยาบออกไปนะ

ให้มีสติ อยู่กับคำภาวนา อยู่กับจิต อยู่กับผู้รู้ แทนนะครับ

ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้จะเจออะไรแปลกๆอีกเยอะ

.

 

อนุโมทนาในธรรมทานครับ ผมก็เหมือนกัน พอเริ่มนิ่ง ลมหายใจจะเบาจนเหลือน้อยมาก แผล็บเดียวก็รู้สึกอยากหายใจเข้าให้เต็มปอด แล้วพอดึงลมเข้าก็ติดอยู่ตรงนี้ ขอบคุณท่าน Saber ครับ

 

ขอบคุณคำแนะนำ ท่าน ฐสิษฐ์929 และท่าน Saber ผมจะปฎิบัติดูครับ

 

เวลาภาวนา เราต้องการ อารมณ์หนึ่ง ไม่มีสอง

อยู่กับคำภาวนา

ปฏิบัติไป สติตามไม่ทัน หลุดจากคำภาวนา ไปฟุ้งซ่าน อยู่กับอาการทางการแทน

จิตมันไปเสวยอารมณ์ สัญญา วิญญาณ ความรู้สึกทางกายแทน สติหลุดจากคำภาวนาไม่รู้ตัว

เผลอเอา จิตไปจับอาการทางกาย ซึ่งก็คือการหายใจที่อยากจะหายใจเข้ามาแทนคำภาวนา

จากการที่ภาวนา อารมณ์หนึ่งที่จดจ่ออยู่กับคำภาวนาตอนแรก ก็กลายเป็นว่า ฟุ้งซ่านหลุดออกไปจับสิ่งอื่นแทนคำภาวนา กลายเป็นอารมณ์ที่ 2 3 4 แทน

มันก็เลยติดอยู่ตรงอาการแบบนี้นะครับ

ดังนั้น ถ้าตั้งสติได้ รู้ตัวว่าเผลอจากคำภาวนา ก็ให้กลับมาตั้งสติที่คำภาวนาเหมือนเดิม

จะลมหายใจเบา ก็ให้รับรู้ไว้เฉยๆ แล้วปล่อยวาง

จะลมหายใจยาว ก็ให้รับรู้ไว้เฉยๆ แล้วปล่อยวาง

จะไม่มีลมหายใจ เหมือนไม่หายใจ ก็ให้รับรู้ไว้เฉยๆ แล้วปล่อยวาง

จะมีอาการทางกายใดๆ ก็แล้วแต่ ก็ให้รับรู้ไว้เฉยๆ แล้วปล่อยวาง

ให้มีสติ จดจ่ออยู่กับคำบริกรรม อยู่กับคำภาวนา อยู่กับจิต อยู่กับผู้รู้ นะครับ

เราปฏิบัติ สมาธิ เพื่อต้องการให้จิตเป็นสมาธิ ครับ.


ถ้าผ่านอาการทางกาย อาการไม่หายใจไปได้

เดี่ยวก็จะเจอ อาการทางจิต เข้ามาหลอกแทน

เช่น อาการ ปิติต่างๆ อาการความรู้สึกต่างๆ ตัวใหญ่ ตัวแข็ง ตัวสูง แสงสี บลาๆๆๆ
ก็ให้ทำเหมือนเดิม จดจ่ออยู่กับคำภาวนา อย่าหลุดไปสนจับอาการความรู้สึกทางจิต ครับ

.

 

ถ้าอยากบรรลุธรรมจริงๆ อย่ากลัวตาย ถ้ากลัวตายก็ยากที่จะสำเร็จ แต่ถึงตายก็ถือว่าตายในขณะปฏิบัติหน้าที่ ดีไม่ดี อาจจะได้เลื่อนขั้น เลื่อนตำแหน่งสูงๆก็เป็นได้นะครับ ไม่ช้าไม่นานก็ได้ตายกันทุกคนแหละ

อยากแชร์ประสบการณ์ให้ฟัง...

เมื่อประมาณปีที่แล้ว จิตได้แสดงนิมิตให้เห็นเป็นตัวเราเองตอนอยู่ในท้องแม่ มีความรู้สึกเข้าไปอยู่ในนั้นเลย สิ่งที่รู้สึกคือ...อึดอัดมาก ไม่สามารถหายใจทางปาก หรือทางจมูกได้ มือ และเท้ามีความรู้สึก แต่ไม่สามารถขยับได้ถนัด เพราะยังเล็กอยู่ ส่วนทางตามองทะลุเปลือกตาออกมามีแต่สีแดงเต็มไปหมด(คงเป็นเลือดในครรภ์แม่)...ทำให้รู้สึกถึงความทุกข์ในการ "เกิด" อย่างมากที่สุด...แต่คำถามคือ...แล้วทำไมเด็กในครรภ์ยังมีชีวิตรอดไปได้ ทั้งๆ ที่ไม่สามารถหายใจทางจมูกได้ ??? ลองพิจารณาดูข้อเท็จจริงตรงนี้ก็แล้วกันนะครับ ส่วนเนื้อเรื่องอย่ายึดมั่นถือมั่นเป็นจริงไป ถือว่าเป็นเรื่องเล่าขำๆ ก็แล้วกัน

ขออนุโมทนา และขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป