วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

ขออนุญาตตอบคุณchdhorn<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_862385", true); </SCRIPT> ครับ

ข่าวดีข้อแรกเรื่องหลานขอโมทนาบุญด้วยครับ การให้เด็กอยู่ใกล้คนมีศีลมีธรรมแต่เด็กมีผลอย่างที่สุดครับช่วยเลี้ยงหลานเองน่าจะดีกว่า

เรื่องที่สองคุณน้องชายนั้น ก็ขอโมทนาบุญด้วยกับความก้าวหน้าในธรรมครับ สำหรับกสิณนั้นหากเข้าใจก็ไม่ใช่ของยากเกินไปนัก ในช่วงนี้ให้ฝึกจนได้เป็นแก้วประกายพรึกให้ครบทุกกองก่อน

เรื่องการใช้ฤทธิ์ให้ลืมไปก่อนอย่าเพิ่งไปสนใจ ทำให้คล่องตัวใช้ได้ดังใจ เห็นอะไร เล่นเป็นกสิณได้ทุกอย่างให้ได้ก่อน จากนั้นก็ย้ายดวง ย่อขยาย เคลื่อนไปมาทำใจสบายเหมือน ของเล่น (จึงใช้คำว่าเล่นกสิณ)

พอคล่องแล้วก็มาควบกสิณกับพุทธานุสติกรรมฐาน จับภาพพระสีต่างๆจนเป็นแก้วประกายพรึกไปทีละองค์

ทำได้แล้วมาต่อครับ

ส่วนคุณพี่สาว นับว่ามีความฉลาดอยู่มาก ไม่เสียแรงที่อยู่ในวิสัยปฏิสัมภิทาญาณ อธิฐานแล้วทำควบได้เลยครับ

ต่อให้อีกขั้นหนึ่งซึ่งจะบรรจบกับของเก่าที่คุณคยได้มาเมื่อก่อน เรียกว่า"วิชชากายเพชรประกายพรึก"

พอดึงลมหายใจเข้าไป อธิฐานให้เริ่มจากการชำระจิตของเราเองให้เป็นเพชรประกายพรึก เห็นจิตของเราสะอาดสว่างสดใส จากนั้นอธิฐานจิตให้ชำระล้างแก่นกระดูกไขกระดูก จนสะอาดใสเป็นเพชร ไล่ชำระล้างออกไปยังเนื้อกระดูก เนื้อ ไขมัน อวัยวะภายใน จนไปถึงผิวหนังภายนอก จนจิตเราเห็นกายเนื้อเป็นแก้วใสเป็นเพชร จนเป็นกายวิสุทธิเทพเป็นปกติ กำหนดต่อไปว่าเราคืออาทิสมานกาย กายหยาบไม่มีในเรา เราคือกายที่ส่องสว่างวิสุทธิเทพ อันมีพระนิพพานเป็นที่สุด

เป็นการควบอาณาปานสติควบกายคตาและอาการ สามสิบสอง ควบกสิณ ควบอุปมานุสติกรรมฐานอารมณ์พระนิพพานในที่สุด

คราวนี้สติจะรู้สึกแต่ว่าเราเป็นกายพระวิสุทธิเทพ กายนิพพานอยู่ตลอดเวลา เห็นมือก็เห็นเป็นแก้ว ขึ้นนิพพานนี่แว่บเร็วยิ่งกว่าเร็ว ทำไปตลอดไม่ทิ้ง พอตายไป กระดูกก็จะกลายเป็น..... ให้ไปคิดเอาเอง

ส่วนเรื่องการออกจากฌานนั้น พระท่านสอนเอาไว้ว่าให้ค่อยๆถอนจิตช้าๆ หายใจเข้าช้าๆลึกๆสามครั้ง พุทธโธ ธัมโม สังโฆ เพื่อให้กายทิพย์ไม่สะเทือน ซึ่งคุณมาช่วยยืนยันก็ดีครับ เพราะบางคนไม่มีประสบการณ์ก็จะไม่เข้าใจว่าทำไม

ก็ขอกราบโมทนาในความก้าวหน้า ความเจริญในธรรมของทุกๆท่านครับ ยังมีอีกหลายๆท่านที่ก้าวหน้าแต่ยังไม่มาเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง

คำแนะนำนี้ ท่านที่พอทำได้ก็ทำตามไปได้เลยครับ ไม่จำกัดเฉพาะเจ้าของความเห็นครับ

 

ขอบพระคุณพี่ๆทุกคนครับ ธรรมใดที่ข้าพเจ้าได้ศึกษา ขอจงถึงซึ่งธรรมมะทั้งปวง

 

ขออนุญาติมารายงานอารมณ์นะครับ ช่วยตรวจให้หน่อยครับว่าถูกหรือเปล่านะครับ ตอนนี้ผมเริ่มเกิดความความรู้สึกว่า สภาพต่างๆในขันธ์5 และก็ในจักรวาล มันไม่น่ายินดี ยินร้ายอีกต่อไป เหมือนกับว่า ความยินดียินร้าย เป็นแค่สิ่งสมมุติขึ้น หากเรายึดติดกับการยินดี ยินร้าย ก็ยังคงต้องทุกข์ต่อไป ตอนนี้ผมก็เลยตามดูสภาพต่างๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าความสุขทุกข์นี่ จริงๆเป็นแค่อะไรที่เราสมมุติเอาเอง หากเราคิดว่าสิ่งนี้ๆดี ก็ต้องดิ้นรนเพื่อหามันมาเสพ หากเราคิดว่าสิ่งนี้ๆไม่ดี ก็ต้องดิ้นรนเพื่อหนีจากมัน แต่ความเป็นจริงแล้วสภาพต่างๆมันไม่มีชื่อ เราไปอุปทานมันเข้าเอง ก็เลยต้องทุกข์เอง ตอนนี้ผมก็เลยไม่ค่อยรู้สึกยินดี ยินร้ายกับอะไร เท่าไหร่ รู้สึกเหมือนกับว่ามันเฉยครับ ก็ไม่มั่นใจว่ารู้สึกแบบนี้ถูกหรือเปล่าครับ ขอกราบขอบพระคุณล่วงหน้า สำหรับคำแนะนำด้วยครับ หากมีอะไรจะแนะนำในการปฏิบัติเพิ่มเติม ก็ขอขอบคุณอีกครั้งด้วยครับ เพราะไม่ทราบควรจะทำอย่างไรต่อจากจุดนี้ ขออนุโมทนากับความก้าวหน้าของคุณchdhorn<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_862573", true); </SCRIPT> และน้องชายด้วยครับ สาธุ

 

*** โลกุตตระธรรม จัดสรร ****
<O</O

ทำไม...ชีวิตท่าน ต้องมาคลุกคลีเรื่องภัยพิบัติ เรื่องเหนือความคิด เรื่องที่หลายคนว่างมงาย<O</O
ทำไม....ชีวิตท่าน ต้องมาพบพลังจักรวาล เรื่องเหนือโลก เหนือเหตุผล<O</O
ทำไม...ชีวิตท่าน ต้องพบเห็นจานบิน เรื่องเหนือโลก เหนือเหตุผล<O</O
ทำไม....ชีวิตท่าน ต้องพบกับความฝัน เสียงบอกในฝัน ที่เป็นจริง<O</O
ทำไม...ชีวิตท่าน ต้องมาพบเห็น สารข้อความของข้าพเจ้า<O</O
ทำไม....ชีวิตท่าน ต้องมาพบเรื่องราว สัจจะปฏิบัติ<O</O
ทำไม... ชีวิตท่าน ต้องมาพบเรื่องราวโลกุตตระธรรม<O</O
<O</O

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม !!!!!!!<O</O
<O</O

ลองถามใจตัวเอง ว่าความปรารถนาสูงสุดของท่าน คือ สิ่งใด คือ อะไร ???????<O</O

*** ธรรมะ ธรรมะ ธรรมะ ธรรมะ ธรรมะ ธรรมะ ธรรมะ ****<O</O
<O</O

เพราะ ท่านตามหาคำตอบเกี่ยวกับ ธรรมสูงสุด <O</O
คือ "โลกุตตระธรรม" นำพาให้สัตว์พ้นทุกข์<O</O
<O</O

ส่วนความเชื่อ ...ขึ้นอยู่กับจิตใจแต่ละคน ต่างกันไป<O</O
<O</O

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ขออนุญาตตอบคุณXorce
ขออนุญาติมารายงานอารมณ์นะครับ ช่วยตรวจให้หน่อยครับว่าถูกหรือเปล่านะครับ ตอนนี้ผมเริ่มเกิดความความรู้สึกว่า สภาพต่างๆในขันธ์5 และก็ในจักรวาล มันไม่น่ายินดี ยินร้ายอีกต่อไป เหมือนกับว่า ความยินดียินร้าย เป็นแค่สิ่งสมมุติขึ้น หากเรายึดติดกับการยินดี ยินร้าย ก็ยังคงต้องทุกข์ต่อไป ตอนนี้ผมก็เลยตามดูสภาพต่างๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าความสุขทุกข์นี่ จริงๆเป็นแค่อะไรที่เราสมมุติเอาเอง หากเราคิดว่าสิ่งนี้ๆดี ก็ต้องดิ้นรนเพื่อหามันมาเสพ หากเราคิดว่าสิ่งนี้ๆไม่ดี ก็ต้องดิ้นรนเพื่อหนีจากมัน แต่ความเป็นจริงแล้วสภาพต่างๆมันไม่มีชื่อ เราไปอุปทานมันเข้าเอง ก็เลยต้องทุกข์เอง ตอนนี้ผมก็เลยไม่ค่อยรู้สึกยินดี ยินร้ายกับอะไร เท่าไหร่ รู้สึกเหมือนกับว่ามันเฉยครับ ก็ไม่มั่นใจว่ารู้สึกแบบนี้ถูกหรือเปล่าครับ ขอกราบขอบพระคุณล่วงหน้า สำหรับคำแนะนำด้วยครับ หากมีอะไรจะแนะนำในการปฏิบัติเพิ่มเติม ก็ขอขอบคุณอีกครั้งด้วยครับ เพราะไม่ทราบควรจะทำอย่างไรต่อจากจุดนี้ ขออนุโมทนากับความก้าวหน้าของคุณchdhorn<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_862573", true); </SCRIPT> และน้องชายด้วยครับ สาธุ
<!-- / message --><!-- edit note --><HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1>แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Xorce : เมื่อวานนี้ เมื่อ 02:53 PM.



ถูกต้องแล้วครับ เป็นอารมณ์ของวิปัสนาญาณ จุดสำคัญก็คือ อารมณ์ใจที่เป็นการรู้เท่าทันสภาวะธรรมนั้นๆ เมื่อรู้เท่าทันจิตจึงเกิดอุเบกขาธรรม ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย ไม่หลง ไม่รังเกียจ จิตเป็นกลางๆ ไม่ยึดติดอีก จนเมื่อจิตเกิดสังขารุเบกขาญาณ จิตก็จะยิ่งเกิดความรู้เท่าทันในร่างกาย จนปล่อยวางไม่ยึดติด ไม่ต้องการเกิด ไม่ต้องการมีกายเนื้ออยู่ การมีชีวิตก็อยู่เพื่อการสร้างบุญ กายเรามีสภาวะแก่ ไป เสื่อมไป ตายไป จิตก็วางเฉย ไม่ยินดียินร้าย แต่มีอารมณ์ใจแนบแน่นจุดเดียวก็คือพระนิพพานครับ

การพิจารณาช่วงนี้ให้พิจารณาด้วยอารมณ์จิตที่เย็นๆ สบายๆ เบาๆครับ อย่าให้อารมณ์พิจารณาหนักเกินไป ให้จิตปล่อยวางแล้วจิตเราเบา เราโปร่ง จิตหลุดจากการยึดเหนี่ยวของอวิชชาครับ

ขอโมทนาบุญในการก้าวหน้าในวิปัสนาญาณด้วยครับ

 

ขออนุญาตตอบคุณ Chdhorn ครับ

ขอตอบคุณน้องชายก่อนครับ ที่ถามมาล้วนแต่เป็นเรื่องอจินไตยทั้งนั้นเลยครับ

1.ก่อนยุคของสมเด็จองค์ปฐมนั้นไม่มีปรากฏ พระพุทธเจ้า และพระปัจเจกพุทธเจ้าพระองค์ใดมาในกาลก่อนเลยครับ ยุคนั้นมีเพียงสูงสุดที่พรหม และอรูปพรหมเท่านั้น

2. ใช่ครับเป็นยุคที่ว่างจากพระพุทธเจ้า

3.เป็นยุคจูราสสิค ครับ พระพุทธเจ้าท่านไม่ปรากฏในเขต ในกาล ในประเทศที่ไม่อาจประกาศพระพุทธศาสนาได้ครับ

สำหรับคุณพี่สาว นั้นอาการที่แขนเหมือนมีชีวิตยุกยิกนั้นเป็นอาการทางกายและมาเอาจิตไปจับเพิ่มขึ้น

วิธีแก้ไขก็คือ การออกกำลังกายเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะแขน ทานวิตามินบีคอมเพล็กซ์เพิ่ม เช้าเย็น

และกำหนดจิตให้สงบยิ่งขึ้น กำหนดให้เห็นแขนทั้งสองข้างใส และสว่างยิ่งๆขึ้นไปทีละน้อย อาการที่ปรากฏจะค่อยๆดีขึ้นครับ

 

ขอโมทนาในอารมณ์วิปัสนาญาณของคุณค่ะ

 

เห็นธรรมดา ในร่างกาย
เห็นธรรมดา ในสภาวะทั้งปวง
เห็นธรรมดา ในทุกสรรพสิ่ง

ฟังคล้ายง่ายแต่ กว่าจะทำได้(โดยเป็นธรรมชาติ)นั้นยาก

 

อันนี้กึ่งฝันกึ่งฝึกนะครับ ขอ Post ไว้หน้านี้ดีกว่า

เมื่อคืนที่ผ่านมา 16/12/07

ได้ทำสมาธิอธิษฐานว่าตั้งใจฝึก วาโยกสิณ โดยจับลมจากพัดลมที่มากระทบตัว ขอให้หลวงพ่อฤาษีท่านช่วยหากปฏิบัติไม่ถูกวิธี จากนั้นก็นอนทำสมาธิไป พอทำได้ระดับหนึ่งก็หลับฝันไปเรื่อยเปื่อย เกี่ยวกับการไปหาที่ปฏิบัติธรรม เป็นสำนักปฏิบัติธรรมที่เป็นถ้ำแห่งหนึ่ง มีพระพุทธรูปอยู่ในนั้นโดยรอบ ถ้ำมีลักษณะตื้น แต่กว้างพระที่ดูแลสถานที่ท่านให้ไปเตรียมอุปกรณ์การฝึก ซึ่งเป็นสีน้ำมีจานสีพู่กัน และแก้วล้างพู่กัน ของคนอื่นไปหยิบเอาตามปกติ ส่วนเราไปเลือกเอาแบบที่มีสีเดียว แล้วน้ำล้างพู่กันก็มีสีคล้ำ ขณะหยิบได้ยินเสียงหลวงพ่อว่า "อย่ายึดติดในตำรา" หลังจากนั้นจำรายละเอียดไม่ได้ ตื่นมาอีกครั้งตี 3

นึกทบทวนเรื่องราวที่ฝันแล้วตีความเอาว่า เรามุ่งปฏิบัติโดยยึดสิ่งที่อ่านมามาก ขอสารภาพตามตรงว่าแม้สิ่งที่พี่คณานันท์พยายามถ่ายทอด เรื่องการปฏิบัติอรูปฌาณ เรายังลังเล คือรู้สึกว่าเมื่อถึงฌาณ 4 ไม่ควรได้ยินเสียงภายนอก ถึงแม้ว่าลมหายใจจะเกือบไม่มีแล้วก็ตาม แต่ที่พี่คณานันท์สอนนั้นได้ยินเสียงโดยตลอด อีกทั้งภาพพระที่นึกก็ไม่ได้มีการดูรูปพระมาก่อน ด้วยความรู้สึกที่คิดว่าไม่ตรงตำรานี้ทำให้ไม่ได้ไปปฏิบัติต่อมากนัก หลังจากนึกได้ดังนี้จึงตั้งใจปฏิบัติต่อ ตามที่พี่คนานันท์แนะนำ

คราวนี้ไม่นอนสมาธิเพราะเกรงจะหลับ จับภาพพระ (ซึ่งไม่ค่อยชัดนัก) ระยะหนึ่งเมื่อลมหายใจไม่มีแล้ว ก็เพิกภาพตั้งใจนึกถึงอากาสานัญจา คราวนี้ตั้งใจทำโดยไม่สงสัย สามารถรู้สึกได้ว่าแม้เรายังได้ยินเสียงภายนอก แต่เราสามารถรู้สึกถึงความเวิ้งว้างไม่มีขอบเขตได้จริง ซึ่งแตกต่างอย่ามากจากฌาณ 4 ปกติ เมื่อพิจารณาอารมณ์โดยละเอียดแล้วก็เปลี่ยนเป็น วิญญานัณจา อากิญจัญญา และเนวะสัญญา ตามลำดับ ซึ่งสามารถทรงอารมณ์และพิจารณาได้ดี โดยใช้เวลาไม่นาน เมื่อครบแล้วจึงล้มตัวนอน

ขอบคุณพี่คณานันท์ที่ช่วยสอน และขอขมาอย่างสูงที่ไม่ได้ตั้งใจปฏิบัติมาแต่แรกครับ<!-- / message --><!-- sig -->

 

ขอกราบโมทนาบุญด้วยครับ ในความก้าวหน้าในการปฏิบัติ

มีที่โจ้ฝันลงในกระทู้ความฝันนั้น หลวงพ่อมาบอกเอาไว้ว่า ท่านมาคุมการปฏิบัติของคุณให้

ให้คุณอธิฐานขึ้นกรรมฐานกับท่าน และขอเรียนหมดครบ เอาให้ได้ ขอเรียนวิชชาของท่านหมดไส้หมดพุงเลยครับ

โมทนาด้วยครับ

 

ขอบคุณมากครับคุณ chdhorn ผมเคยมีประสบการณ์คล้ายๆ
เดินจงกรม ช้าๆ สักพักจิตเข้าสมาธิแน่นๆจิตแยกกับกาย
จิตเห็นกายเคลื่อนเรารู้อยู่สักพัก ขากับแขน เริ่มเคลื่อนไหว
ลองปล่อยดูเราดูเฉยๆแขนไปทาง ขาไปทาง ยืนขาเดียว
เหมือนรำมวยจีนเลยมีหลายท่า กลัวล้มแต่ตัดใจปล่อย ไม่ล้มครับ
คุณ chdhorn ลองปล่อยดูอาจมีรำไทยให้ดูก็ได้นะ
คงเป็นปิติ เป็นทางผ่านแต่ละคนที่ต้องเจอมีทั้งเหมือนและไม่เหมือนครับ

 

เรียนคุณ พุทธโกมุท
พอดีช่วงนี้ผมอยู่ตรงนี้พอดี
ผมว่าฌาณ4 แบบจับลมน่าจะไม่หายใจครับแต่พอเรารู้ว่าไม่หายใจ
(ผมก็ติดตำรา)
จิตเราจะตกจากฌาณ4ทันที เลยหายใจใหม่ พอสักพัก ไปฌาณ4ใหม่
ไม่หายใจอีก พอเราคิดว่าเออเราเข้าฌาณ4แล้วนะ มันตกอีก
ผมว่าต้องทำให้มากๆมันจะเลิกตื่นเต้นเอง
เราต้องรู้เบาๆถึงจะยังอยู่ฌาณ4 ได้
บางทีเรายืนสวดมนต์ มันเหมือนไม่หายใจ พอเรารู้ว่าไม่หายใจ
มันจะหายใจทันทีหรือเหมือนคนกลั้นหายใจแล้วก็เฮือก
ผิดถูกอย่างไร ขอ อ.คณานันท์ และ อ.คลิก แนะนำด้วยครับ

 

ขอบคุณอย่างสูง ทั้งคุณลุงชัยมงคล และพี่คณานันท์ ที่แนะนำครับ

 

ก็ขออนุญาตเล่าเรื่องความฝันที่ได้ประสบมาช่วงนี้นิดนึงนะครับ คือผมมีฝันเกี่ยวกับภัยพิบัติประมาณ 3 ครั้งครับ บางครั้งฝันแล้วแต่จำไม่ได้ ครั้งแรกเห็นเป็นแผ่นดินไหว แล้วก็มีตึกพังทลาย ครั้งที่ 2 ก็เห็นแผ่นดินไหว แล้วพื้นแยก รู้สึกว่าเกิดในประเทศไทยครับ ครั้งที่ 3 เห้นเป็นคลื่นยักษ์ ประมาณ สึนามิ แต่ว่าหลายระลอกมากซัดมาเรื่อยๆ หร้อมมีพายุฝนรุนแรง หลังจากฝันเสร็จ ผมก็รู้ลมหายใจทันที เลยคิดว่าไม่น่าจะใช่ฝันธรรมดาครับ ขอถามเรื่องการปฏิบัติด้วยครับ ในอรูปที่2 วิญญาณ ผมไม่ทราบว่าผมจำได้ถูกต้องรึเปล่า คือผมกำหนดเป็นกายทิพย์ออกมานั่งข้างๆ แล้วให้กายหยาบหายไปเหลือแต่กายทิพย์ แล้วก็หลังจากอรูปที่4 เนวะสัญญา ผมก็กำหนดให้อายตนะทั้ง6 หายไป แต่ตอนที่เข้าอรูปนี่ผมควรจะรู้ลมหายใจไหมครับ หรือว่าเพิกลมหายใจไปเลย หรือว่ารอจนลมหายใจขาดไปเอง ขออีกคำถามนึงครับ หลังจากที่ลมหายใจเบาขึ้นเรื่อยๆ จนปีติเริ่มหายไป ทำไมบางทีจิตยังซัดส่ายไปคิดเรื่องต่างๆครับ เพราะน่าจะเป็นเอกทัคตารมณ์ได้แล้ว หรือผมอาจจะยึดตำรามากไป ขอกราบขอบพระคุณล่วงหน้าด้วยครับ

 

ขออนุญาตตอบคุณลุงชัยมงคลครับ

การเข้าฌานสี่นั้นสามารถทำได้ ทั้งจากอานาปาณสติกรรมฐาน และจากกสิณครับผม

ในอานาปา นั้นพอเรารู้สึกว่า ลมหายใจหายไปแล้ว เรื่องไปคิดว่า ตอนนี้เป็นฌานสี่แล้ว ตัวนี้เป็นตัวถอยมาพิจารณา ทำให้ตกจากฌานสี่

วิธีการก็คือพอลมหายใจของเราหายไปก็ไม่ต้องไปสนใจว่าเป็นฌานอะไร (เหตุนี้พระท่านจึงให้สอนว่าเป็นเพียงลมสบายเพื่อไม่ให้ติดในตำรามากไป)

ให้ระลึกรู้แต่เพียงว่า ลมหายใจหายไปแล้ว ประคองอารมณ์ให้นิ่งๆ เบาๆ สบายๆเอาไว้ แล้วมากำหนดดูอารมณ์ของจิตว่า มีอารมณ์อย่างไร ในขณะลมหายใจหายไป จากนั้นก็จำอารมณ์ใจนั้นเอาไว้ แล้วเริ่มอธิฐานวสีว่า

"ขอให้ข้าพเจ้าได้เข้าถึงสภาวะธรรมนี้ ได้ทุกครั้ง ทุกเวลา ทุกสถานที่ที่ข้าพเจ้าต้องการตราบจนถึงพระนิพพานด้วยเทอญ"

จากนั้นก็ถอยอารมณ์ออกจากสมาธิ ช้าๆ ลืมตาขึ้น จากนั้น ลองเข้าทั้งที่ยังลืมตาแบบไม่ต้องตั้งท่า ให้เข้าได้ตลอด พอได้คล่องดี ก็ทรงทั้งที่พูดอยู่ โดยพูดในฌาน (สังเกตุว่าพอว่าอะไรก็เป็นตามนั้น) พอได้จนชำนาญคราวนี้ ก็ลองดูว่าวิ่งเราก็ ลมหายใจหายไปได้ เดินก็ได้ ได้ทุกอิริยาบท

พอจิตรวมจนชินคราวนี้ไม่ต้องตั้งท่า ไม่ต้องกำหนด พอเผลอก็เข้าฌานของมันไปเอง

พอได้แล้วเอากำลังของฌานมาพิจารณาในวิปัสนาญาณ

ฌานจากอานาปาณสติเหมาะกับการพิจารณาวิปัสนาญาณ

ฌานจากกสิณเหมาะกับการฝึกอภิญญา

ขอโมทนาบุญกับคุณลุงชัยมงคลด้วยเป็นที่สุดครับ