ตอบปัญหาธรรม โดย ดร.สนอง วรอุไร

1) เวลาของการนั่งสมาธิ มีเวลาที่ถูกกำหนดหรือไม่ เพราะเคยมีคนสอนว่าอย่านั่งสมาธิเกิน 2 ทุ่ม และถ้าจะนั่งตอนเช้าให้นั่งเมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นแล้ว เนื่องจากถ้านั่งสมาธิเกินสองทุ่ม หรือดึกมาก ๆ เทพเทวดาที่เขาจะอนุโมทนาจะไม่อยู่แต่จะเป็นพวกสัมภเวสีอยู่แทน ดิฉัน ก็สงสัยว่าทำไมต้องจำกัดเวลา สมัยหลวงปู่มั่นท่านนั่งสมาธิท่านก็ยังนั่งหลังเที่ยงคืนได้ ( หรือยกเว้นเฉพาะพระ ) คำสอนนี้เชื่อได้หรือไม่ ขอคำสอนที่ถูกต้องด้วยค่ะ

คำตอบ
คนที่สอนว่าอย่านั่งสมาธิเกินสองทุ่มนั้นเป็นความเห็นถูกเฉพาะตัวของเขาไม่ใช่เป็นความเห็นถูกตามธรรมคนที่มีความเห็นถูกตามธรรมเห็นว่า “ การทำความดีไม่ขึ้นอยู่กับกาลเวลา ” ขณะใดมีความพร้อมสามารถปฏิบัติธรรมได้ทุกเมื่อ และทำไมยังต้องเลือกให้ทาน (อุทิศบุญ) ให้เฉพาะเทวดาไม่ให้แก่สัมภเวสี ผู้ใดมีเมตตาไม่ประมาณสามารถอุทิศบุญกุศล ให้กับสรรพสัตว์ที่สามารถมาอนุโมทนาบุญได้ ทั่วสังสารวัฏ

2) จากที่ท่านสอนเรื่องการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล ปัจจุบัน แฟนดิฉันเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ (คุณหมอเรียกแบบนี้) นานๆ หลายเดือน จึงจะเกิดอาการ ดิฉัน ได้ใช้วิธีหลังจากสวดมนต์นั่งสมาธิ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่ทำให้เขาต้องเจ็บป่วยด้วยโรค ดังกล่าว แล้วดิฉันก็บอกกับแฟนทุกครั้งหลังอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรของเขา ว่าอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรของเขาแล้วนะ เขาก็จะบอกอนุโมทนา ดิฉัน ก็บอกเขาว่าหลังจากอนุโมทนาแล้วขอให้เขาทำจิตให้นิ่งแล้วระลึกถึงเจ้ากรรมนายเวรของเขาว่ากุศลที่ดิฉันทำให้ขอให้เจ้ากรรมนายเวรได้รับ ขอให้เจ้ากรรมนายเวรมีความสุข พ้นจากความทุกข์ พ้นจากความทรมาน หากต้องไปเกิดขอให้ไปเกิดในที่ที่ดี พบพระพุทธศาสนามีสัมมาทิฐิ แล้วขอให้อโหสิกรรมให้เขาด้วย ( วิธีนี้ ดิฉันเลี่ยงที่จะไม่อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับตัวแฟน เนื่องจากท่านดร.สนอง สอนว่าถ้าให้ผู้ที่เจ็บป่วยแล้วเขาอาการดีขึ้น เจ้ากรรมนายเวรจะโกรธเรา แล้วเราจะได้รับบาปจากการอาฆาตของเจ้ากรรมนายเวรนั้นด้วย) วิธีนี้ดิฉันทำถูกต้องแล้วหรือไม่ เพราะดิฉันสงสัยว่าทำไมจากที่อาการหัวใจเต้นผิดจังหวะนานหลาย ๆ เดือน จะเป็นสักครั้ง แต่ปัจจุบัน เป็นอาทิตย์ละครั้ง ( จากที่ดิฉัน หาคำตอบเองจึงคิดไปว่า วิธีอาจจะถูก แต่เนื่องจากที่เกิดอาการถี่ขึ้นเนื่องจากเจ้ากรรมนายเวรของเขา เตือนว่าให้ส่งกุศลให้อีกเยอะ ๆ หรือไม่ ) ที่ดิฉัน คิดเช่นนี้เพราะไปเปรียบเทียบกับ เจ้าหนี้ ตามทวงหนี้ หากลูกหนี้ไม่มีเงินจะใช้หนี้ มาทวงก็เสียเปล่า พอตอนนี้ลูกหนี้เริ่มมีเงิน ก็รีบ ๆ เร่งทวงหนี้ (เจ้ากรรมนายเวรของเขา ดิฉัน คิดว่าเป็น "กบ" เนื่องจากดิฉันสอบถามเขาว่าตั้งแต่เด็กเกิดมาพอจะจำได้ไหมว่าไปทำร้ายสัตว์อะไรไว้บ้าง เขาบอกว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัย มีการทดลองผ่ากบเป็นๆ แล้วเมื่อเขาผ่ากบ เขาก็เอาอะไรสักอย่างไปจี้ๆ ตรงหัวใจกบ ) ดิฉัน จึงมีความมั่นใจมากว่าเจ้ากรรมนายเวรในชาตินี้เกี่ยวกับโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ ต้องเป็นกบแน่นอน ดิฉัน จึงคิดเพิ่มเติมนอกเหนือจากอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร (กบ) แล้ว ดิฉันจะชวนให้เขาไปปล่อยชีวิตสัตว์ โดยจะไปซื้อกบที่จะถูกฆ่าไปปล่อยอีกด้วย


คำตอบ
จิตของผู้ใดระลึกได้ถึงการเบียดเบียน ที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเป็นความเจ็บป่วย แสดงว่าเขาผู้นั้นมีบุญจึงถูกเจ้าหนี้เวรกรรมตามทวงใช้หนี้ ผู้ที่เจ็บป่วยหากมีศรัทธาในปัญญาของผู้รู้และมีความไม่ประมาทในชีวิตของตนเองควรสร้างบุญใหญ่ให้เกิดมีขึ้นกับตัวเอง แล้วอุทิศบุญที่ตนมีใช้หนี้ให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่เขาตามมาทันบุญใหญ่สุดที่บุคคลสามารถทำได้คือบุญที่เกิดจากการปฏิบัติจิตตภาวนา บุญประเภทนี้มีพลังอำนาจมากสามารถส่งผลผลักดันผู้มีบุญให้เข้าถึงพระนิพพานได้ ดังนั้นผู้มีเชื้อของนิพพานสมบัติอยู่ในจิตวิญญาณเมื่อส่งอุทิศบุญกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรเมื่อเขามาอนุโมทนาบุญเขาจะได้รับอานิสงส์ของบุญมาก แล้วการใช้หนี้เวรกรรมที่เคยผูกกันไว้จะจบลงได้ง่าย ซึ่งผู้รู้และมีความไม่ประมาทในชีวิตเขานิยมประพฤติปฏิบัติกัน จึงได้นำเสนอมาให้พิจารณาตามกำลังสติปัญญาของผู้อ่านซึ่งจะบริหารจัดการแก้ไขปัญหาแบบนี้อย่างใดเป็นเรื่องที่ต้องกระทำด้วยตัวเอง

 

ปัจจุบันปฏิบัติธรรมและรู้สึกว่ากิเลสเบาบางลงเรื่อยๆ สังเกตตนเองเป็นคนชอบแผ่เมตตาและอุทิศบุญที่เกิดทั้งจากทาน ศีล และภาวนา อุทิศไปทั่วทุกภพทุกภูมิ และมักระลึกหลังจากอุทิศบุญกุศลไปแล้วว่าขอให้ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่พรั่งพร้อมไปด้วยกำลังกาย กำลังวาจา กำลังใจ กำลังสติปัญญา และกำลังทรัพย์ โดยไม่มีประมาณ ขอให้ข้าพเจ้าได้เกื้อกูลดูแลพ่อแม่ให้ท่านได้ถึงมรรคผลในชาตินี้ ขอให้ได้ดูแลพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ให้มีความสุขกายสุขใจตราบจนสิ้นชีวิตไป และให้ได้ใช้กำลังทุกชนิดทั้งหมดที่มีเพื่อเกื้อกูลชาวโลกและชาวสังสารวัฏทั้งในทางโลกและทางธรรมได้ตามปรารถนาทุกประการจนกว่าตนเองจะสิ้นชาติขาดภพไป ขณะที่ระลึกอธิษฐานนั้นจิตใจเป็นเช่นนั้นจริงๆ อาจารย์กรุณาแนะนำด้วยค่ะว่าเป็นการอธิษฐานที่ดีพอหรือยัง หรือควรแก้ไขตรงจุดใดค่ะ รวมทั้งจะส่งเสริมกำลังทุกชนิดให้ได้ทีละมากๆอย่างไรบ้างคะ โปรดชี้ทางค่ะ

คำตอบ
อธิษฐานหมายถึงความตั้งจิตปรารถนาในสิ่งเป็นกุศล บุคคลสามารถตั้งจิตอธิษฐานได้ เมื่ออธิษฐานแล้วต้องประพฤติเหตุให้ถูกตรงกับคำอธิษฐาน ผลสัมฤทธิ์จึงจะเกิดขึ้นได้ตัวอย่างเช่น พระพากุละ อธิษฐานไม่อาพาธ เพียงอย่างเดียวยังต้องใช้เวลาสร้างเหตุให้ถูกตรง ยาวนานถึง 4 พุทธันดร คือ นับแต่พระอโนมทัสสี พระปทุมตตระ พระวิปัสสี พระกัสสปะ และมาสัมฤทธิ์ผลได้อาพาธได้ในสมัยของพระพุทธโคดม ฉะนั้นการอธิษฐานเพื่อให้เกิดผลสำเร็จสมความปรารถนาในหลายด้านสามารถทำไม่เมื่อผู้อธิษฐานไม่มีเวลาเป็นเครื่องจำกัด

ที่ถามไปว่าการอธิษฐานนั้นดีพอหรือยัง ต้องตอบด้วยคำถามที่ว่า ดีพอสำหรับใคร ซึ่งแต่ละคนมีปรารถนาไม่เหมือนกันและมีไม่เท่ากัน จึงไม่อาจนำมาเทียบกันได้

ปรารถนามีกำลังกายโดยไม่มีประมาณ ต้องรักษาศีลข้อแรกไว้ให้ได้ทุกภพชาติ แล้วให้อาหารหลากหลายเป็นทานบารมีธรรมดา เป็นทานอุปบารมี เป็นทานปรมัตถบารมีแก่สรรพสัตว์โดยไม่มีประมาณ เมื่อเหตุปัจจัยลงตัวแล้ว ความปรารถนามีกำลังกายโดยไม่มีประมาณจึงจะเกิดขึ้นได้

ปรารถนามีกำลังวาจาโดยไม่มีประมาณต้องบำเพ็ญศีลขั้นศีลบารมีธรรมดา ขั้นศีลอุปบารมี ขั้นศีลปรมัตถบารมี บำเพ็ญสัจจขั้นสัจจบารมีธรรมดา สัจจอุปบารมี สัจจะปรมัตถบารมี เมื่อเหตุปัจจัยลงตัวแล้วความปรารถนามีกำลังวาจาโดยไม่มีประมาณจะเกิดขึ้นได้

ปรารถนากำลังใจโดยไม่มีประมาณ ต้องบำเพ็ญพละ 5 คือมีศรัทธาเต็มร้อย บำเพ็ญวิริยาขั้นวิริยบารมีธรรมดา วิริยอุปบารมี วิริยปรมัตถบารมีและต้องบำเพ็ญสติจนเป็นมหาสติ ระลึกได้ทุกลมหายใจเข้าระลึกได้ทุกลมหายใจเข้า-ออก บำเพ็ญสมาธิให้จิตมีความตั้งมั่น ได้จนถึงระดับสมาบัติ 9 (รูปฌาน 4 + อรูปฌาน 4 + นิโรธสมาบัติ) และสุดท้ายบำเพ็ญขั้นปัญญาบารมีธรรมดา ปัญญาอุปบารมีปัญญาปรมัตถบารมี เมื่อกำลัง 5 อย่างนี้มีเหตุปัจจัยลงตัวแล้วผู้ประพฤติจะมีกำลังใจได้ไม่มีประมาณ

ปรารถนามีกำลังทรัพย์โดยไม่มีประมาณ ต้องให้ทรัพย์เป็นทานขั้นทานบารมีธรรมดา ทานอุปบารมี ทานปรมัตถบารมี เมื่อเหตุปัจจัยลงตัวการมีทรัพย์โดยไม่มีประมาณจึงจะเกิดขึ้นได้

ที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมดเป็นมนุษย์สมบัติที่สามารถนำมาใช้ได้เท่าที่ยังมีรูปนามอยู่ในภพมนุษย์เป็นทรัพย์กำพร้าตายแล้วนำติดตัวไปเกิดใหม่ไม่ได้ ผู้รู้จึงปฏิเสธโลกิยสมบัติ (มนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ พรหมสมบัติ) แล้วแสวงหานิพพานสมบัตินั้นประเสริฐสุด เพราะกำจัดความหลงอันมีต้นเหตุมาจากอวิชชาลงเสียได้

 

มีเรื่องยังแก้ไม่สำเร็จ เวลาได้พบกับบุคคลที่เคารพ เช่นครูบาอาจารย์ ใจเลื่อมใสท่านและสอบถามธรรมจากท่านเสมอ แต่บางครั้งจิตแว่บไปคิดเรื่องลามกกับท่าน ซึ่งพอรู้ทันมันหายไปทันทีและขอขมาครูอาจารย์ทันทีในใจ แต่มันยังเกิดอยู่ เกิดจากกรรมเก่าใช่หรือไม่คะ มีความคิดว่าจะไปกราบขอขมาต่อหน้าพระพุทธรูปว่าหากเคยคิดล่วงเกินครูบาอาจารย์ไว้ ณ เมื่อใดก็ตาม ก็ขอขมาลาโทษ ขอให้ท่านอโหสิกรรมให้ เช่นนี้อาจารย์มีข้อแนะนำเพิ่มเติอย่างไรคะ ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ หนูชอบมากเวลาอาจารย์สอนให้คนใช้ขันติธรรมในการแก้ปัญหาที่กำลังประสบอยู่ ขออนุโมทนากับท่านอาจารย์และขอให้ได้ร่วมทำบุญใหญ่กับอาจารย์ในกาลอันใกล้นี้ค่ะ

คำตอบ
หากไปขอขมากับผู้ที่ถูกล่วงเกินได้และเขายกโทษให้ จะเกิดเป็นความมั่นใจได้มากกว่า หากขอขมาโดยตรงไม่ได้ ต้องขอขมาทางอ้อมด้วยการกล่าววาจาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เช่นพระพุทธรูป พระธาตุเจดีย์ พระธรรมเจดีย์ฯลฯ อ้างเอาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นหลักฐานการสารภาพผิดและตั้งความปรารถนาว่าจะไม่ทำผิดกับครูบาอาจารย์อีกต่อไป แล้วต้องสร้างเหตุให้ถูกตรงด้วยการทำจิตให้มีสติ มีศีล 5 มีสัจจะ คุมใจให้ได้ทุกขณะตื่น

 

1. การถือศีลแปดนั้นต้องทำตัวอย่างไรครับ? เพราะผมก็ยังทำงานอยู่ คงต้องแต่งตัวทำงานปกติ มันรู้สึกว่าขัดกับข้อ มาลาคันธะ วิเลปานะฯ. เพราะของที่ใช้ก็ยังสวยงามอยู่ครับ
แต่ผมก็พยายามเลี่ยงใส่อะไรที่เรียบร้อยที่สุด อย่างนี้ถือว่าผิดศีลหรือไม่ครับ?

2. ขณะถือศีล หากเดินทางจุดที่เขาเปิดเพลงเสียงดัง ถ้าเรากำหนดรู้ทันแบบนี้ถือว่าศีลไม่ขาด ผมเข้าใจถูกหรือไม่ครับ?

3. ผมถือศีลแปด ในวันพระ ทำมาได้หลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่ทำ กลางคืนก็จะรู้สึกหิวแต่ก็กำหนดหิวหนอ ในเช้าวันรุ่งขึ้น ผมมักพบว่าถ่ายอุจจาระเป็นสีดำปนเขียว ผมเกรงว่าทำต่อไปจะทำให้ร่างกายเจ็บป่วย ขอรบกวนท่านอาจารย์แนะนำด้วยครับ

ผมซาบซึ้งในบุญคุณของอาจารย์มากครับ

ขอบพระคุณครับ

คำตอบ
(1) ถือศีล 8 ในวันที่ไม่ต้องออกไปทำงานจะได้ไม่ประพฤติผิดศีลข้อ “ มาลาคนฺธ วิเลปนฯ ” ส่วนวันไหนที่ต้องออกไปทำงานถือศีล 5 ข้อน่าจะพอแล้ว หากทำได้ตลอดชีวิตจะมีโอกาสไม่ต้องลงไปเกิดเป็นสัตว์ในทุคติภพ

หากยังต้องสวมใส่เครื่องประดับตกต่าง เช่น สวมแหวนเรียบๆ สวมนาฬิการาคาถูกแต่บอกเวลาได้ถูกตรง สวมเชือกห้อยเพราะไว้ที่คอ ฯลฯ ยังถือว่าประพฤติผิดศีล 8 ได้

(2) หากรู้ทันแล้วจิตไม่เอาเสียงเพลง เข้ามาปรุงแต่งจิตให้เกิดเป็นอารมณ์อย่างนี้ถือว่าศีล 8 ไม่บกพร่อง

(3) ถือศีล 8 แล้วรู้สึกหิวในตอนกลางคืนความรู้สึกหิวเป็นทุกขเวทนาเป็นบาป ที่เกิดจากการประพฤติไม่เหมาะกับร่างกาย ฉะนั้นเดินสายกลางดีที่สุด

 

ดิฉันอยากรบกวนถามเกี่ยวกับแนวความคิดเรื่องของการพ้นจากความทุกข์ที่ได้ประสบดังนี้คะ

ดิฉันคบกับแฟนมาประมาณ 6 ปี มีแผนว่าจะแต่งงานกันปลายปีนี้ ดิฉันรักเค้ามากและจะยึดติดกับเค้าตลอด คิดเสมอว่าอยากอยู่กับเค้าจนแก่จนเฒ่า แต่อยู่ๆแฟนก็ได้หนีไปอยู่ต่างประเทศ และบอกว่าอยู่กับดิฉันไม่ได้แล้ว เหตุเป็นเพราะดิฉันเป็นคนเจ้าอารมรมณ์ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นจากเค้า ทำให้เค้าเก็บกดและทนดิฉันไม่ไหวแล้วได้หนีไป

ดิฉันยอมรับว่าดิฉันเป็นเช่นนั้นจริง และพยายามขอกลับมาคืนดีแต่ไม่เป็นผล

พี่เขยจึงแนะทางพระพุทธศาสนาว่าให้มองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลกนี้ ไม่มีใครอยู่กับใครได้ตลอดชีวิต และให้ดิฉันยอมรับสภาพว่าตอนนี้ได้เลิกกับเค้าแล้ว แต่ในใจยังรับสภาพไม่ได้ เพราะไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง (ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเค้าจะทำอย่างนี้) แต่เรา 2 คนจากกันโดยไม่ได้โกรธกัน

ช่วงนี้พยายามนั่งสมาธิและสวดมนต์ (คาถาชินบัญชร) บางวันสามารถนั่งได้จนจิตมันว่างและมีความสุขมาก แต่บางวันนั่งเท่าไหร่ก็ไม่เกิดสมาธิ เพราะมีเรื่องของเค้าเข้ามาในจิตใจ จิตใจมันก็แว๊บคิดถึงแต่เค้า และเสียใจที่เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ เสียดายที่ต้องจากเค้าไป (เค้าเป็นคนดี) และรู้สึกเหงาเมื่อต้องอยู่คนเดียว

จึงอยากรบกวนขอแนวความคิดที่จะทำให้ดิฉันพ้นทุกข์ และไม่ยึดติดกับเค้า ดิฉันอยากมีชีวิตที่อยู่ได้อย่างมีความสุข (พยายามใช้หลักอริยสัจ 4 แต่ไม่เข้าใจหลักการของนิโรธ มรรค)

ป.ล.บางครั้งที่พี่เขยให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยใช้หลักพระพุทธศาสนา ดิฉันจะเข้าใจที่พี่เขยพูด และทำได้อยู่ระยะหนึ่ง แต่ทำไมความรู้สึกเข้าใจ ถึงไม่ได้อยู่กับดิฉันตลอดคะ อารมณ์ยังขึ้นๆลงอยู่

ขอขอบพระคุณคะ

คำตอบ
สิ่งที่พี่เขยแนะนำ แล้วยังเกิดอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ นั่นแสดงว่า ความศรัทธาในคำแนะนำยังไม่เต็มร้อย สติยังมีกำลังอ่อน ต้องปรับแก้ไขสองเหตุนี้ให้ได้ แล้วอารมณ์ทุกข์เกี่ยวกับเรื่องนี้จะหมดไป

ส่วนการพิจารณาจิตให้พ้นไปจากความทุกข์ และไม่ยึดติดกับเขาคนนั้น คุณต้องไปพิจารณาดูซากศพเพศชาย ที่นอนขึ้นอืดบวมพองมีสีเขียวคล้ำมีกลิ่นเหม็นเน่าเหม็นเขียวมีน้ำเหลืองไหลออกทางปากทางจมูกทางรูหู มีหนอนไต่ยั้วเยี้ยดูจนเห็นสัจจธรรมของร่างกายว่าแท้จริงประกอบขึ้นด้วยสิ่งปฏิกูลที่มีหนังห่อหุ้มปิดบังไว้ เมื่อเห็นแจ้งชัดดังนี้ จิตจะหลุดเป็นอิสระจากราคะตัณหา แล้วความทุกข์จากการเห็นผิดในเรื่องดังกล่าวจะหมดไป

เรื่องลักษณะนี้ได้เกิดขึ้นในครั้งพุทธกาล ที่พระพุทธโคดมได้นำสงฆ์สาวกไปดูศพขึ้นอืดมีกลิ่นเหม็นมีสีเขียวคล้ำของอดีตสาวงามสิริมา จนพระสงฆ์ที่เคยมีจิตเป็นทาสของราคะมีจิตหลุดเป็นอิสระหลังจากที่ได้เห็นความจริงแท้ของร่างกายของสาวงามที่ตัวเองหลงรักจนไม่เป็นอันได้ปฏิบัติธรรม แล้วกลับมาสู่การพัฒนาจิตได้เป็นปรกติ

 

1. น้องชายทำอัตวินิบาต ทางบ้านเคยทำพิธีเชิญวิญญาณ ซึ่งผู้ทำพิธีแจ้งว่า ไปเกิดแล้ว แต่อ่านคำตอบของคนอื่นเทียบเคียงแล้ว น้องชายยังเป็นสัมภเวสี ใช่ไหมค่ะ

2. น้องชายมีทรัพย์สินพอสมควร ดิฉันจะทำอย่างไรเขาถึงจะได้บุญใหญ่ที่พอจะทำให้บาปที่เกิดจากการกระทำของเขา หรือบุญใหญ่ที่นำหน้าบาปที่เขาทำได้ จะใช้ทรัพย์สินของเขาร่วมสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรม หรือใช้เงินของดิฉันทำให้เขาในชื่อของเขา หรือดิฉัน หรือคุณแม่ นั่งวิปัสสนาแล้วแผ่อุทิศส่วนกุศลให้เขา และตอนนี้เขายังอยู่รับบุญกุศล หรือลงอบายเพื่อรับกรรมแล้วค่ะ อาจารย์ชี้แนะให้ด้วยค่ะ


คำตอบ
(1) มิได้เป็นสัมภเวสีแต่ไปเกิดแล้วเป็นสัตว์อยู่ในภพนรก

(2) สัตว์นรกเสวยอกุศลวิบากที่เป็นความทุกข์ล้วน ๆ ไม่มีโอกาสมาอนุโมทนาบุญที่มีผู้อุทิศส่งไปให้ได้ เขาเป็นครูสอนใจให้ผู้อยู่หลังอย่าประพฤติเช่นเขา เพราะเมื่อประพฤติแล้วเป็นการปิดโอกาสทำความดีอีกยาวนาน จนกว่าจะพ้นจากทุคติภพ

 

1. ถ้าหากเราเคยอาฆาตแค้นผู้ที่เคยทำไม่ดีต่อเรา โดยการใช้คำพูดในทางสาบแช่ง ปัจจุบันรู้สึกผิดไม่ทราบว่าจะแก้ไขได้อย่างไรครับ เนื่องจากกลัวบาปที่เขาตกต่ำลงอย่างที่เราเคยว่าไว้

2. เนื่องจากเทคโนโลยีในปัจจุบันที่พัฒนามากขึ้น แต่คนเรากลับใช้ในทางไม่ถูกต้องเช่น อินเตอร์เนต ที่มีการใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์พูดคุยกับคนอื่นๆและสามารถเห็นหน้าตาของคู่สนทนาได้ (ชื่อโปรแกรม Camfrog) ซึ่งจะมีการอวดรูปร่างของตนเอง โชว์ของสงวนต่างๆ ผ่านกล้องที่ติดตั้งที่คอมพิวเตอร์ของตนเอง ทำให้คนที่เข้าไปดูมีอารมณ์ร่วมเกิดอารมณ์ทางเพศ อย่างนี้คนที่โชว์และคนที่ดูจะมีบาปและได้รับบาปกรรมอย่างไรครับ และถ้าเราได้เข้าไปดูแล้วจะเป็นการผูกกรรมกับคนๆนั้นหรือไม่ครับ

ด้วยความเคารพและขอบพระคุณอย่างสูงครับ

คำตอบ
(1) ความคิดอาฆาตแค้นเป็นอกุศลมโนกรรมการพูดสาปแช่งเป็นอกุศลวจีกรรม ผู้ใดประพฤติแล้วถือได้ว่าเป็นการสร้างทางสู่การเกิดเป็นสัตว์ในภพนรก เมื่อเห็นว่าผิดแล้วประสงค์จะแก้ไขต้องไปกล่าววาจายกเลิกต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นพระรัตนตรัย แล้วต้องประพฤติกุศลกรรมบท 10ให้มีอยู่กับใจให้ได้ทุกขณะตื่น

(2) คนที่โชว์และคนที่ดูมีจิตเป็นทาสของกามราคะ ถือได้ว่าประพฤติอกุศลกรรมร่วมกันเมื่อเหตุปัจจัยลงตัวและได้ประพฤติผิดทางกายร่วมกัน ตายแล้วมีภพนรกเป็นที่หมาย

 

กระผมมีข้อขัดข้องในการปฏิบัติที่อยากจะกราบเรียนข้อส่งสัยจากท่าน
คือ เวลานั่ง กำหนดพองหนอ ยุบหนอ ไม่ค่อยเห็นชัดครับ พอได้สักพักก็งุบลืมกำหนดเผลอไป จะมีวิธีแก้ไขอย่างไรดีครับ ผมเดินจงกรมและนั่งอย่างละเท่าๆกันแต่ติดขัดการนั่ง บางที่ได้ยินหลายคนนั่งแล้วมีอาการอย่างโน้น อย่างนี้
เห็นโน่น เห็นนี่ แต่ผมไม่เคยเห็นอะไรเลยครับ กำหนดไปสักพักก็งูบลืมกำหนดทุกที

ขอให้ อ.มีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรง...

คำตอบ
นั่งภาวนาพองยุบแล้วไม่ค่อยเห็นอาการพองยุบได้ชัด นั่นเป็นเครื่องแสดงว่าสติยังมีกำลังไม่กล้าแข็ง วิธีแก้คือต้องหายใจเข้าให้ลึก แล้วค่อย ๆ ปล่อยลมออก วิธีนี้เป็นการสร้างอิริยาบถพอง-ยุบของผนังหน้าท้องให้ใหญ่ขึ้น สติจึงตามระลึกได้ถูก ต้องปฏิบัติซ้ำบ่อย ๆ จนจิตมีกำลังของสติกล้าแข็งได้เมื่อใดแล้ว การระลึกรู้อาการพอง-ยุบ การไม่เห็นอะไรเลยเป็นสิ่งดี ทำให้ไม่ต้องเสียเวลากับการกำจัดสิ่งที่ถูกเห็นให้หมดไปและการไม่เห็นอะไรเลยนั้นหากปฏิบัติได้ถูกทาง สามารถเข้าถึงมรรคผลของการปฏิบัติได้ เข้าถึงอรหัตผลได้เหมือนกัน

ส่วนการนั่งกรรมฐานแล้วลืมกำหนด นั่นแสดงว่าจิตขาดสติได้เกิดขึ้นกับผู้นั่งปฏิบัติ แก้ไขด้วยการสร้างอิริยาบถใหญ่อย่างที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น

 

อยู่บ้านมักมีปัญหาเวลาแม่เรียกใช้งานมักหงุดหงิดเพราะแม่จะฟุ้งง่ายหน่อยน่ะค่ะ อะไรมานิดนึงจะปรุงแต่งไปไกล และเรียกให้คนนั้นคนนี้ทำโน่นทำนี่มากมาย หนูเลยไม่ค่อยศรัทธาแม่ทั้งที่ก็รักแม่ อยากให้แม่มีใจที่สบาย ขออาจารย์เมตตาตอบคำถาม

1. ระหว่างที่ก้มหน้าทำตามคำสั่งอยู่นั้นรู้สึกกดดัน เกิดความคิดว่า "ฉันคือคนโง่ที่ยอมทำตามคำสั่งคนอื่นอย่างไม่มีเหตุผล คนโง่เท่านั้นที่จะยอมทำได้ ถ้ายอมก็ต้องยอมกันไปทั้งชาติ ให้ลุกขึ้นบอกแม่ว่าแม่ไม่ควรใช้เราอย่างนี้" ความคิดนี้คือกิเลสมาหลอกใช่หรือไม่คะ

2. เป็นกรรมใช่หรือไม่ หนูอาจจะเคยทำแบบที่แม่กำลังทำกับหนูมาก่อน เลยโดนกรรมเล่นงาน

3. หนูกำลังตัดสินใจว่าจะยอมเป็นคนโง่ ทั้งเพื่อใช้กรรมและเพื่อสะสมขันติบารมี หนูตัดสินใจถูกต้องใช่หรือไม่คะ

4. ถ้าหนูอยากเปิดทางธรรมให้แม่ หนูควรใช้หลัก "สงบสยบเคลื่อนไหว" ใช่หรือไม่ หนูควรพูดให้แม่เข้าใจไหม หรือเงียบแล้วก้มหน้าก้มตาทำอย่างเดียวคะ

ขอบพระคุณอาจารย์อย่างสูงค่ะ ถ้ามีบุญพอขอให้ได้พบกับอาจารย์และได้สร้างกุศลกับอาจารย์ค่ะ

คำตอบ
(1) แม่สั่งให้ทำในสิ่งที่ถูกต้องชอบธรรมแล้วลูกไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง ถือได้ว่าเป็นลูกที่ไม่ฉลาด ด้วยเหตุไม่ประพฤติจริยธรรมของลูกดีที่มีต่อแม่ ฉะนั้นหากต้องการเป็นคนดีเป็นลูกที่ดีมีความเจริญในชีวิตมีความเจริญในหน้าที่การงาน ลูกต้องประพฤติตามคำสั่งของแม่ยิ่งประพฤติได้ยาวนานตลอดชีวิตได้ยิ่งดีกับตัวลูกเอง

หากแม่สั่งให้ลูกทำในสิ่งไม่ดีคือผิดกฎหมาย ทุศีล ไร้ธรรมแล้วลูกไม่ปฏิบัติตามไม่ถือว่าไม่ฉลาด และไม่ผิดจริยธรรมของลูกที่ดีไม่ประพฤติแล้วยังโต้แย้งเถียงกับแม่อีกนั่นคือตัวกิเลสที่มีอยู่ในใจของลูกจึงไม่ควรทำให้กิเลสมีกำลังมาก ควรสงบปากสงบคำจะเป็นเรื่องดีและดีที่สุดต้องสงบใจให้ได้

(2) กรรมคือการกระทำเมื่อบุคคลทำกรรมแล้วจะถูกเก็บสั่งสมอยู่ในจิตวิญญาณเมื่อใดถึงวาระที่กรรมให้ผล ผู้สั่งสมกรรมย่อมต้องรับผลนั้น

(3) คนฉลาดยอมรับความจริงไม่ปฏิเสธผลกรรมและยอมชดใช้หนี้เวรกรรม ที่ตนเองได้ทำไว้ก่อนแล้ว และไม่สร้างหนี้เวรกรรมใหม่ให้เกิดขึ้นวิธีนี้พระพุทธะแนะนำให้ผู้หวังความเจริญในชีวิต นำไปปฏิบัติปฏิบัติได้แล้วเกิดเป็นผลดีตรงที่หนี้เวรกรรมจะได้จบสิ้นกันไปและยังเป็นการสร้างขันติบารมีสัจจบารมีให้เกิดขึ้นอีกด้วย

(4) สงบได้เป็นสิ่งดี เมื่อมีพฤติกรรมสงบแล้วต้องพัฒนาตัวเองให้เป็นคนดี ดีจนไม่มีที่ติ ดีจนแม่หันกลับมาศรัทธาในตัวลูกได้นั่นดีที่สุด เพราะเป็นการเปิดทางธรรมให้กับแม่ ดังตัวอย่างของโสเภณีสาวงามแห่งแคว้นวัชชีที่ชื่ออัมพปาลี มีความศรัทธาในตัวลูกชายที่ชื่อวิมลโกณฑัญญะองค์อรหันต์ ได้ฟังธรรมจากพระลูกชายจึงได้เลิกอาชีพที่คนดีรังเกียจ และออกบวชเป็นภิกษุณี ปฏิบัติธรรมจนบรรลุอรหัตตผลได้ในที่สุด

 

เรื่องของเวรกรรม: ดิฉันมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเวรกรรมที่ได้ประสบว่าเป็นของใครกันแน่ เพราะดิฉันเป็นผู้กระทำและเป็นผู้ถูกกระทำในเวลาเดียวกัน

รายละเอียด
ดิฉันกับแฟนคบกันมานาน เค้าเป็นคนดี ดิฉันก็รักเค้ามาก แต่เนื่องจากดิฉันจะหึงและหวงเค้ามาก ทำให้เค้ารู้สึกอึดอัดใจหลายอย่าง เช่น ไม่ให้ออกไปสังคมกับเพื่อนฝูง ขู่ให้เค้ากลัว (เพราะกลัวเค้าจะทิ้งเราไป) ชอบดุตะคอกเค้าเวลาเค้าทำให้เราขัดใจ ทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเค้าเองไม่เป็นอิสระ สุดท้ายเค้าก็บอกเลิก เค้าบอกว่าเค้าอยากอยู่คนเดียว ดิฉันก็ดีกับเค้าหลายอย่าง แต่เรื่องไม่ดีของดิฉันเค้าบอกเค้ารับไม่ได้ (ดิฉันทุกข์ใจมาก)

1. ดิฉันอยากเรียนถามว่าในกรณีที่ดิฉันถูกแฟนทิ้งไป โดยที่เราก็เป็นสาเหตุส่วนหนึ่ง กรรมที่ดิฉันได้รับนี้เป็นของชาติก่อนหรือปัจจุบันคะ และการที่เค้าทิ้งดิฉันไปถือว่าเค้าทำเวรกรรมกับดิฉันหรือไม่คะ

2. ถ้าเป็นผลกรรมของดิฉัน ดิฉันจะแก้ไขอย่างไรให้หมดเวรกรรมอันนี้ (ยอมเลิกกับเค้าโดยดี หรือ พยายามหาวิธีให้กลับมาคืนดีกันแล้วแก้ไขตัวเองใหม่)

3. ในกรณีนี้ดิฉันกับแฟนเราถือว่าเป็นคู่เวรคู่กรรมกันหรือยังคะ (ยังไม่ได้แต่งงานแต่เคยทดลองใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน)

คำตอบ

(1) เมื่อรู้ตัวเองวาได้ทำเหตุให้สามีทอดทิ้งเมื่อใดกรรมให้ผล ผู้กระทำเหตุ ต้องได้รับผลของกรรมนั้นเหตุที่เกิดกับคุณเป็นเหตุที่ก่อขึ้นในชาติปัจจุบันด้วยตัวคุณเองสามีจึงต้องจากไปตามแรงของอกุศลกรรมผลักดัน ดังตัวอย่างที่เกิดขึ้นกับอิสิทาสี แต่รายนี้ได้ก่ออกุศลกรรมไว้ก่อนในอดีตชาติเมื่อเหตุปัจจัยลงตัวจึงได้แต่งงานถึงสามครั้ง และถูกสามีถึงสามคนปฏิเสธที่จะอยู่ร่วม

(2) ปรับปรุงตัวเองจากการทุศีล ไร้ธรรม ให้กลับมาเป็นผู้มีศีล มีธรรมนั้นดีที่สุด ส่วนจะไปของให้สามีกลับคืนมาอยู่ร่วมใหม่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ถูกตรงตามธรรม เขาจะกลับคืนมาก็ด้วยแรงของกุศลกรรมที่ทั้งสองได้ทำร่วมกันไว้เขาจะจากไปและไม่กลับคืนมาก็ด้วยแรงของกรรมที่บุคคลทั้งสองทำไว้ต่างกัน

(3) เวรหมายถึงความปองร้ายกัน หรือความแก้เผ็ดคู่เวรหมายถึงคู่ที่ปองร้ายกันและกันหรือหมายถึงการแก้เผ็ดกันและกันส่วนคำว่ากรรมหมายถึงการกระทำ คู่กรรมหมายถึง คู่ที่ร่วมกระทำด้วยกัน

ฉะนั้นคุณและคู่ทดลอง จึงเป็นคู่เวรคู่กรรมกันแล้วเพราะเคยได้กระทำร่วมกันแล้ว กรรมให้ผลแล้วและทั้งสองต่างได้รับผลของกรรมแล้ว

 

กระผมมีปัญหาที่ข้องใจมานานแล้วอยากเรียนถามอาจารย์ว่า
กระผมมีความรู้สึกว่าตัวเองปรารถนาโพธิญาณมานานแล้ว สมัยเป็นเด็กๆ เวลาคุณครูถามว่าอยากเป็นอะไร กระผมก็มักตอบว่าอยากเป็นพระพุทธเจ้า คุณครูก็บอกว่าพระพุทธเจ้ามีองค์เดียว กระทั่ง ปัจจุบันนี้ กระผมก็ยังคิดเช่น นั้น อยู่ตลอด ไม่ทราบว่ากระผมปรารถนามาแต่ อดีตชาติรึเปล่าทำไมถึงฝังใจ ส่วนตัวกระผมนั้นสนใจและศึกษาทางพุทธศาสนามาโดยตลอด หากว่า ข้าพเจ้า ได้ เป็นพระโพธิสัตว์จริง จะต้องปฏิบัติตัวเช่นไร จึงจะ เป็น ผลดี ที่สุด ขอ ความกรุณาอาจารย์ช่วยคลายข้อสงสัยของกระผมด้วย

กราบขอบคุณอาจารย์มา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ

คำตอบ
การตั้งความปรารถนาไว้ในใจ เพื่อให้บรรลุผลที่ตนต้องการ คือการอธิษฐานนั่นเอง ซึ่งเมื่อทำแล้วจะถูกเก็บสั่งสมเป็นความจำ (สัญญา) อยู่ในจิตวิญญาณจากอดีตอันยาวไกลเมื่อใดที่สติมีกำลังกล้าแข็งขึ้นจึงสามารถระลึกได้ถึงการอธิษฐาน และจะส่งผลให้บุคคลประพฤติถูกตรงตามแรงอธิษฐาน คือปรารถนาเป็นพระโพธิสัตว์ต้องประพฤติตนเป็นผู้ให้สิ่งดีงามแก่มวลชนเป็นผู้ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก ประพฤติเป็นผู้สร้าง เป็นผู้ปฏิสังขรณ์ศาสนวัตถุ อุปถัมภ์ค้ำชูพระศาสนา ประพฤติชอบถูกตรงตามธรรมวินัย ฯลฯ ดังที่พญาลิไท พระนั่งเกล้าฯ ครูบาศรีวิชัย ฯลฯ ได้ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

 

1) ในเรื่องของการค้าขาย การที่คนค้าขาย ทำการค้าขายใกล้ ๆ กัน นอกจากรสชาด การบริการ ราคา แล้วเราสามารถใช้ธรรมะข้อใด หรือการปฏิบัติธรรมอย่างไรที่จะช่วยส่งเสริมให้ค้าขายดีหรือไม่ บางรายค้าขายสินค้าประเภทเดียวกัน อยู่ใกล้ๆ กัน แต่ทำไมบางรายขายได้ดี อีกรายขายได้น้อย เป็นด้วยเหตุอะไร หรือ เป็นเหมือนกับคำที่คนชอบพูดว่า "ไม่มีดวงค้าขาย" และการที่คนค้าขายนำวัตถุมงคลมาวางบูชาเพื่อเรียกลูกค้า หรือสวดมนต์บทที่เพื่อการค้าขายทุกวัน เช่น คาถาเงินล้าน , คาถาค้าขายดี เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ช่วยให้ค้าขายดีขึ้นจริง ๆ หรือค่ะ ขอท่านช่วยชี้แนะแนวทางที่ทำให้ค้าขายดี ด้วยค่ะ

คำตอบ
หวังความเจริญในด้านค้าขาย ต้องทำดวงของตนเองให้ดี ด้วยการประพฤติตนให้เป็นผู้มีศีล มีธรรมคุ้มครองใจให้ได้ทุกขณะตื่น แล้วดวงจะดีเอง

ในฐานะที่เป็นฆราวาสต้องประพฤติศีล 5 ข้อ ให้มีอยู่กับใจก็พอเพียงแล้ว ส่วนธรรมะควรประพฤติเบญจธรรม (มีเมตตา กรุณา มีสัมมาอาชีวะ มีกามสังวร มีสัจจะ มีสติสัมปชัญญะ) มีวาจาไพเราะประสานใจ มีการให้ทานอยู่เสมอ และงดเว้นอบายมุข ฯลฯ เท่านั้นก็พอที่จะทำให้ตัวเองมีดวงค้าขายได้แล้ว ค้าขายแล้วไม่วิบัติ

2) ผู้ปฏิบัติธรรม ย่อมละความยึดติดในความสวยงามและวัตถุ แต่ในทางโลกผู้ปฏิบัติธรรม มีอาชีพขายเสื้อผ้าแฟชั่น เครื่องประดับ และสิ่งสวยงามต่าง ๆ ในทางการค้าผู้ขายย่อมต้องเรียกลูกค้าแนะนำว่าสิ่งนั้นๆ ดี สวยงามเหมาะกับลูกค้าแต่ละท่าน เมื่อลูกค้าซื้อไปแล้วย่อมทำให้สวยงามขึ้น เช่นนี้แล้วไม่เป็นการกระทำที่สวนทางของผู้ปฏิบัติธรรมหรือค่ะ เพราะเหมือนเป็นการส่งเสริมให้คนยึดติดความสวยงามและวัตถุ ดังนั้น หากผู้ปฏิบัติธรรมต้องทำอาชีพ ดังกล่าว จะมีวิธีการใดที่เหมาะสมและถูกต้อง ขอท่านโปรดแนะแนวทาง

คำตอบ
ผู้ถามต้องเลือกทางชีวิตด้วยตัวเองว่า จะนำพาชีวิตไปตามกระแสโลก ที่มากมีด้วยความทุกข์ หรือจะนำพาชีวิตไปทางธรรมที่อยู่กับความทุกข์อย่างรู้ทันและพ้นไปจากทุกข์ได้ในที่สุด

หากจำเป็นต้องพึ่งพาปัจจัยทางโลก มาเกื้อหนุนให้ชีวิตดำรงอยู่ได้ ก็ต้องหางานทำแล้วบริโภคใช้สอยมักน้อย บริโภคใช้สอยแต่สิ่งที่เป็นสาระกับการดำรงชีวิตเท่าที่จำเป็น และต้องไม่ลืมว่าต้องสั่งสมทรัพย์ภายในคือบุญ (ดูบุญกิริยาวัตถุ 10) ให้กับตัวเอง เพื่อใช้เป็นปัจจัยนำพาชีวิตเดินทางไปเกิดใหม่ในปรโลก

3) ดิฉัน รู้จักสตรีท่านหนึ่งอยู่ต่างประเทศ แต่แฟนของเขาอยู่เมืองไทย ดิฉันเพิ่งรู้จักกับสตรีท่านนั้นไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แต่เขาคบกับแฟนเขาประมาณ 3 ปีกว่า เขามักจะถามดิฉันเสมอว่าแฟนของเขามีแฟนอยู่ที่เมืองไทยหรือไม่ ดิฉัน ตอบว่า "ไม่ทราบ" ( ทั้งที่ ดิฉันทราบจากคนอื่นว่าแฟนของเขามีแฟนอยู่แล้ว ) สตรีท่านนั้น บอกดิฉันว่าถ้าเขารู้ว่าแฟนเขามีแฟนอยู่แล้วเขาก็จะเลิกกับแฟนเขา เพราะเขาไม่อยากทำบาปโดยไม่รู้ตัว ดิฉัน ไม่อยากพูดเท็จ และก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วยกับพฤติกรรมของแฟนเขาที่หลอกผู้หญิงทั้งสองฝ่าย แต่ดิฉันก็ไม่สามารถจะบอกความจริงกับสตรีท่านนั้นได้ ดิฉัน ได้แต่แนะนำให้เขาสวดมนต์นั่งสมาธิ ทำจิตใจให้สบาย ( เพราะดิฉัน เชื่อมั่นว่าผู้ใดปฏิบัติธรรมแล้วสักวันจะมีเหตุส่งผลให้ผู้นั้นทราบความจริงด้วยตัวของเขาเอง ) ดิฉัน รู้สึกลำบากใจและอึดอัด เนื่องจากทุกครั้งที่เขาโทร.จากต่างประเทศมาหาดิฉัน เขาก็ได้แต่ปรับทุกข์เรื่องแฟนของเขา และถามซ้ำๆ กับดิฉันว่าแฟนเขามีผู้หญิงอื่นหรือไม่ ดิฉัน ก็ตอบว่าไม่ทราบทุกครั้ง เขาจะให้ดิฉันช่วยเป็นหูเป็นตาให้แล้วส่งข่าวให้เขาทราบ ดิฉัน ก็ตอบว่าดิฉันไม่ค่อยได้เจอแฟนเขา ( ซึ่งในความเป็นจริงดิฉันก็ไม่ค่อยได้เจอแฟนเขาจริง ๆ ) อีกทั้งดิฉันไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องชีวิตคู่ของใคร จนปัจจุบัน ดิฉันไม่กล้ารับโทรศัพท์ของสตรีท่านนั้น เพราะไม่อยากพูดเท็จ ดิฉันจะทำอย่างไร และดิฉันพูดเท็จกับสตรีท่านนั้นก็เป็นบาปที่ดิฉันไม่อยากจะทำค่ะ ขอท่านช่วยแนะนำว่าดิฉันควรปฏิบัติอย่างไร และแนะนำสตรีท่านนั้นอย่างไร

กราบขอบพระคุณท่านที่สละเวลาตอบปัญหา...ด้วยความเคารพอย่างสูง

คำตอบ
ลำพังกรรมทั้งดีและไม่ดีของตัวเองก็มีมาก จึงต้องใช้เวลาดูจิตของตัวเองกำจัดสิ่งไม่ดีให้หมดไปจากใจซึ่งยังทำได้ไม่หมดหากผู้ถามมีความเห็นถูก และประพฤติอยู่กับใจตัวเองอย่างนี้จนไม่มีเวลาไปร่วมกระบวนกรรมของผู้อื่นได้ ก็บอกเขาไปตรง ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะผิดศีลข้อไหน

 

เมื่อหลายปีก่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย หนูเคยเกิดอาการประหลาดอย่างหนึ่ง ที่ทำให้หนูสงสัยมาตลอดและกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคประสาทหรือไม่ อาการที่ว่าคือ ตอนเช้าเดินแถวเข้าโรงเรียน ไหว้คุณครู ไหว้ศาล เดินไปที่ห้อง จะเกิดความรู้สึกว่า ร่างกายมันทำอะไรเองไปโดยอัตโมมัต ใจมันแยกออกมาต่างหาก รู้ว่าตัวเองทำอะไรเหมือนหุ่นยนต์ รู้ว่าต้องทำ แต่เกิดความสงสัยว่า เหมือนตัวเราไม่ใช่เรา พอเข้าใจไหมคะ เหมือนร่างกายมันไม่ใช่ของเรา เหมือนมันเป็นสิ่งแปลกปลอม แล้วเราเป็นใคร เราชื่อนี้ นามสกุลนี้แน่เหรอ สักพักก็จะหายไปกลับสู่สภาพปกติ ซึ่งอาการแบบนี้เคยเกิดขึ้นบ่อยๆในช่วงเวลาหนึ่ง

ที่น่าตกใจคือ บางครั้งอ่านหนังสือในห้องสมุดจนปิดตอนเย็น พอลุกขึ้น อาการเดิมเริ่มเกิด ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของเรา มันทำงานไปเองเหมือนกับมันเคยทำตามปกติ เช่น เก็บเก้าอี้ เก็บหนังสือ หิ้วกระเป๋ากลับบ้าน แต่ใจมันแยกออกมา ลืมไปเลยว่า เราคือใคร ชื่ออะไร ทำไมต้องทำอะไรอย่างนี้ เท้าก็ก้าวเดินไปตามปกตินี่แหละ เกิดตกใจกลัวอย่างมาก รีบนึกๆใหญ่เลย ว่าจริงๆแล้ว เราชื่ออะไร เป็นใคร สักพักก็หาย ซึ่งอาการแบบลืมตัวไปเลยนี้เกิดน้อยกว่าอาการข้างบนค่ะ แต่เกิดขึ้นครั้งใดทำให้หนูขวัญเสียมากค่ะ แล้วไม่กล้าปรึกษาใครหรือบอกใครด้วยค่ะ กลัวเขาว่าบ้า ทั้งที่หนูเป็นเด็กเรียนเก่ง ความประพฤติดีของโรงเรียนค่ะ

ขอเรียนถามดังนี้ค่ะ
-อาการนี้ใช่อาการของโรคทางจิตประสาทหรือเปล่าคะ เกิดขึ้นได้อย่างไร พอพ้นช่วงม.ปลายมาแล้วก็ไม่เคยเป็นอีกเลยค่ะ ช่วงนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ มีความสุขกับชีวิตดีค่ะ

-ตอนนี้หนูปฏิบัติธรรมแบบพอง ยุบ บางครั้งก็เกิดความสงสัยเวลาส่องกระจกว่า เราชื่อนี้ นามสกุลนี้หรือ เราเป็นคนที่อยู่ในกระจกหรือ บางครั้งก็เกิดความรู้สึกเหมือนเห็นคนอื่น เหมือนมองวัตถุสิ่งของอื่น เหมือนไม่ใช่ตัวเรา แต่ไม่ค่อยเกิดหรอกค่ะ

-เคยปฏิบัติติดต่อกันไม่ขาดเลย เวลาแผ่เมตตารู้สึกกลางหน้าอกเย็นเยือกแข็งมาก เย็นเหมือนอยู่ในน้ำแข็ง เหมือนกินฮอลสักหลายร้อยเม็ดน่ะค่ะ อาการนี้เกิดจากอะไรคะ แล้วต้องแก้ไขอย่างไรคะ

ขอกราบขอบพระคุณอาจารย์สนอง ผู้มีความเสียสละช่วยเหลือเพื่อนร่วมสังสารวัฏ และขออนุโมทาบุญทั้งหลายของท่านด้วยค่ะ

คำตอบ
ความรู้ทางโลกคือใช้ปัญญาไอคิว วินิจฉัยว่าเป็นอาการของโรคจิต สั่งงานผิดปกติ อ่านระบบประสาทให้แสดงออกเป็นพฤติกรรมที่ผิดไปจากพฤติกรรมของคนปกติ แต่ถ้าใช้ความรู้ทางธรรมคือใช้ปัญญาญาณวิเคราะห์ก็รู้ว่าเป็นผลงานที่เกิดขึ้นกับจิตที่ยังระลึกได้ในความจำเก่า หรือสัญญาเดิมที่ถูกเก็บฝังไว้ในดวงจิตที่เพิ่งทิ้งภพเก่าอันเป็นสุคติภพมา ครั้งใดที่จิตระลึกถึงสัญญาเดิมได้และจิตใช้ความจำเช่นนั้นสั่งงาน พฤติกรรมดีที่บอกเล่าไปจึงแสดงออก เมื่ออายุมากขึ้นกาลเวลาทำให้กิเลสในโลกมนุษย์เข้าครอบงำดวงจิตมากขึ้น สัญญาเดิมจึงถูกกลบฝังไว้ลึกในจิตใต้สำนึก ทำให้ระลึกไม่ได้พฤติกรรมแบบที่เคยเกิดขึ้นในสมัยที่ยังเป็นเด็กจึงหายไปชั่วคราว เมื่อใดฝึกจิตให้มีกำลังของสติมาขึ้น จนตั้งมั่นเป็นสมาธิและเข้าให้ถึงสมาธิสูงสุด (สมาธิในฌาน) ได้แล้วอภิญญาที่เรียกว่าทิพพจักขุจะเกิดขึ้นกับผู้เข้าถึงและจะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ส่วนเรื่องแผ่เมตตาแล้วเกิดเป็นความเย็นเยือกในอกเป็นผลงานร่วมระหว่างชีวิตปีติที่เกิดขึ้นในดวงจิต กับระบบประสาทของร่างกายที่โยงไปสู่ทรวงอก

 

อาจารย์มีหลักหรือวิธีเลือก วัดที่จะบวชยังไงบ้างครับ
บางทีความรู้ของผมอาจคิดไม่ถึงในบางเรื่องบางมุม เลยมาถามอาจารย์ดีกว่า

ผมเคยบวชมาแล้วแต่รู้สึกว่าบวชแบบนี้มันไม่ใช้ บวช14วัน ไม่ได้อะไรเลย กรรมฐานก็ไม่มีให้เรียนครับ ไม่มีใครสอน ทำวัตร อย่างเดียว

ผมอยากฝึกสติ ฝึกสมาธิ มากๆ เพื่อนิพพาน อยากบวชซัก6-7เดือน

วันไหนมีพระสอนกรรมฐาน หลวงพ่อดีๆ วันสงบๆ เหมาะแก่การฝึกอย่างเต็มที่ มีไหมครับแนะนำผมที

ผมเคยได้ยินมาว่าคนบวช3วัดไม่ดีหรือไม่มงคล ไม่ควรบวช3วัด จริงหรือไม่ครับ

ผมบวชมาแล้ว1ครั้ง ตอนนี้คิดจะบวชครั้งที่2 สัก6-7เดือน และครั้งที่3 จะบวชตอนแก่ๆสัก50-60 ตั้งใจไว้แบบนี้ครับ จะดีหรือเป่ล่า

ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ

คำตอบ
เลือกวัดที่มีการฝึกกรรมฐานและมีผู้สอนประพฤติถูกตรงตามธรรมวินัย หากมีปัญญาเห็นแจ้งได้จะดีที่สุด มงคลมิได้อยู่กับจำนวนครั้งที่บวชแต่บวชแล้วประพฤติได้ถูกตรงตามคุณธรรมในมงคลสูตรถือว่าการบวชนั้นเป็นมงคล และจะเข้าถึงมงคลสูงสุดได้ต้องมีจิตเป็นเกษมคือเป็นพระอริยะนั่นเองผู้ที่บวชแล้วประพฤติตนทุศีลไร้ธรรม ประพฤตินอกธรรมนอกวินัยถือว่าเป็นอัปปมงคลฉะนั้นจะบวชกี่ครั้งไม่สำคัญเท่ากับว่าประพฤติได้ถูกตรงตามธรรมวินัยหรือไม่

 

1) เนื่องด้วยในปัจจุบัน การแสวงหาพระอรหันต์กลางกรุง เพื่อจะทำบุญค่อนข้างยาก ที่ดิฉันเคยไปกราบก็จะอยู่ต่างจังหวัดใกล้บ้าง ไกลบ้าง ซึ่งปัจจุบันแต่ละรูปก็มรณะกันไปหมดแล้ว หรือไม่ก็อาพาธอยู่ที่โรงพยาบาล ดิฉัน จึงขอเรียนถามท่าน ดร.สนอง ให้ช่วยแนะนำด้วยค่ะ ( เช่น วัดมหาธาตุ ดิฉันได้ข่าวว่ามีในปัจจุบัน แต่ไม่ทราบ.ท่านใดค่ะ) ต้องกราบขออภัยด้วยนะค่ะ สำหรับคำถามนี้ ดิฉันไม่ทราบว่าสมควรถามหรือไม่

คำตอบ
ปัจจุบันอาศัยอยู่ต่างจังหวัด จึงแทบไม่มีประสบการณ์กับนักบวชที่อาศัยอยู่ในวัดต่าง ๆ กลางกรุง ประกอบกับการที่ผู้ตอบปัญหามิใช่อริยบุคคลขั้นสูงสุดจึงมิอาจให้คำชี้แนะได้

2) ดิฉัน ชอบปล่อยชีวิตสัตว์ มักจะไปซื้อชีวิตสัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่าแล้วนำไปปล่อย มีครั้งหนึ่ง ดิฉัน ไปซื้อปลาช่อน ปลาดุก ที่กำลังจะถูกฆ่า แล้วนำไปปล่อยกับคุณแม่ ในระหว่างทางเมื่อดิฉันปล่อยชีวิตสัตว์ลงน้ำไปเรียบร้อยแล้ว ดิฉันกับคุณแม่เดินผ่านผู้ชาย 2 คน ในขณะที่ดิฉันเดินผ่านดิฉันก็เห็นจากปลายหางตาของดิฉันว่า 2 คน ดังกล่าวพยักหน้ากันแล้วค่อย ๆ เดินตามดิฉันกับคุณแม่ ดิฉัน มีความรู้สึกขึ้นมาในใจว่า ต้องระวัง 2 คนนั้นให้ดี ๆ ดิฉัน ตั้งสตินิ่งขณะเดิน ระวังตัวมาก และเนื่องจากข้างหน้าเป็นทางสามแยกซึ่งดิฉันบอกกับตัวเองว่าดิฉันจะเดินให้ช้าที่สุด เพื่อให้ผู้ชาย 2 คนนั้นเดินนำหน้ามิใช่เดินข้างหลัง ก็สังเกตุได้ว่าผู้ชาย 2 คน นั้น ก็จำต้องเดินผ่านดิฉันขึ้นไป ดิฉัน ก็บอกกับตนเองอีกว่าข้างหน้าเป็น 3 แยกถ้าดิฉันเลี้ยวกลับทางเก่าซึ่งเป็นข้าง ๆ วัด มันเป็นที่โล่งไม่มีคน หากเกิดอะไรขึ้นย่อมไม่มีใครช่วยดิฉันกับคุณแม่ได้แน่ ดิฉัน จึงคิดหาทางออกและบอกกับตัวเองว่า ตนเองคิดมากไปหรือเปล่า แต่ก็พิสูจน์ด้วยตัวเองว่า ถ้าผู้ชาย 2 คนนั้นไม่คิดอะไร เมื่อถึงทางแยกเขาต้องเลี้ยวขวาไปไม่หยุด แต่ถ้าหยุดแสดงว่าเขาคิดจะปล้นดิฉันกับคุณแม่แน่นอน แล้วในที่สุดผู้ชาย 2 คนนั้นก็หยุดเดินจริง ๆ ดิฉัน ไม่รู้จะทำยังไง เพราะทางซ้ายมือดิฉันไม่แน่ใจว่าเป็นทางตันหรือไม่ จึงกระซิบบอกคุณแม่ว่าอย่าไปมองผู้ชาย 2 คนดังกล่าว ถึงทางแยกให้รีบเดินเลี้ยวซ้ายทันทีแล้วเดี๋ยวดิฉันจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น พอเลี้ยวซ้ายได้ดิฉันรีบจูงมือคุณแม่เดิน ปรากฎไปพบทางออกตรงประตูวัดข้างโบสถ์ ก็ชำเลืองไปเห็นผู้ชาย 2 คนนั้น เดินเข้าตามมาอีกประตู ดิฉัน เร่งฝีเท้าจนไปถึงถนนใหญ่รีบพาคุณแม่ขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ที่ดิฉันเล่ามา เนื่องจากจากเหตุการณ์นี้ ดิฉันมีความคิดขึ้นมาว่าการที่ดิฉันคิดจะสร้างกุศลปล่อยชึวิตสัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่า ทำไมดิฉันจึงต้องไปเจอเหตุการณ์ร้าย ๆ กับตนเอง แต่ขณะเดียวกันก็คิดบอกกับตนเองว่าการที่ดิฉันปล่อยชีวิตสัตว์กุศลนั้นได้ย้อนกลับมาช่วยชีวิตดิฉันทันทีแล้วเหมือนกัน แต่เนื่องจากมีคนที่เขาก็ปฏิบัติธรรมเขาทราบเรื่องราวดังกล่าว เขาบอกว่ามันคนละส่วนกัน ดิฉันไม่เข้าใจ แต่เพราะในชีวิตดิฉันก็เคยเจอเหตุการณ์ถูกโจรอ้วนผอมปล้นมาแล้ว และเห็นผลจากการไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เพราะคนอื่นถูกโจรทำร้ายหมดทั้งทุบตีด้วยปืน ฉุดกระชากปลดทรัพย์ให้ช้าก็โดนตบ มีดิฉันคนเดียวที่โจรเข้ามาจะปลดทรัพย์เป็นคนสุดท้าย แล้วดิฉันบอกให้ยืนรอ เดี๋ยวดิฉันปลดทรัพย์ให้เองแล้วโจรไม่ทำร้ายดิฉันเลยสักนิด ไม่มาแตะต้องเนื้อตัวดิฉันเลย ดิฉัน จึงเชื่อมั่นในผลของการรักษาศีล ข้อที่ 1 มาก ๆ ดิฉัน จึงอยากให้ท่านช่วยชี้แจงถึงเหตุและผลของการปล่อยชีวิตสัตว์แล้วเจอเหตุการณ์จะถูกปล้น ( ตัวอย่างอื่นๆ เช่น จำได้ว่าตอนเด็กๆ มีคนจำนวนมากนั่งรถไปทอดกฐินแต่ปรากฎรถคว่ำเสียชีวิตทั้งคันรถ หรือไม่ก็ไปทำบุญที่วัดกลับมาบ้านถูกไฟไหม้หมด) ทั้งนี้ เพราะมีคนจำนวนมากนึกน้อยใจว่าไปทำบุญสร้างกุศลแท้ ๆ ทำไมจึงเจอเหตุการณ์เลวร้ายในชีวิต จึงส่งผลให้เขาเหล่านั้นท้อที่จะทำบุญ แล้วเลิกทำบุญไปในที่สุดค่ะ

คำตอบ
ฟังเรื่องที่บอกเล่าไปแล้วเหมือนได้อ่านนิยายชีวิตการปล่อยสัตว์ให้เป็นอิสระ เป็นการให้ชีวิตเป็นทานเมื่อใดที่กรรมดีให้ผลตัวเองจะมีชีวิตปลอดจากภัยและเป็นอิสระ ส่วนการถูกปล้นเป็นเรื่องของกรรมเก่าให้ผลจึงต้องสูญเสียทรัพย์ ด้วยผู้ที่พบประสบการณ์ติดลบเช่นนี้เคยประพฤติอทินนาทานจึงต้องเป็นไปตามกฎแห่งกรรม

การทำบุญเป็นสิ่งดี ผู้ใดประพฤติบุญกิริยาวัตถุ 10 อยู่เสมอผู้นั้นมีบุญสั่งสมอยู่ในจิตวิญญาณ และปัจจุบันชาติยังได้ประพฤติตนเป็นผู้มีศีล 5 ครองใจอยู่เสมอเป็นการตอกย้ำบุญที่ทำให้มีกำลังกล้าแข็งยิ่งขึ้นชีวิตจะพบแต่ประสบการณ์ที่ดีบุคคลประเภทนี้จะไม่เลิกทำบุญ ตรงกันข้ามกับคนที่ทำดีบ้างทำชั่วบ้าง เมื่อกรรมชั่วให้ผลจึงคิดท้อใจว่าทำดีแล้วไม่ได้ดีเหตุเพราะความดียังมีไม่มากพอที่จะให้ผลจึงเลิกทำบุญไปในที่สุด ความสำคัญของเรื่องนี้อยู่ที่ว่า ผู้ถามปัญหาเป็นคนประเภทไหนยังหนักแน่นมั่นคงอยู่กับการทำบุญ หรือคิดจะล้มเลิกการทำบุญ

3) ดิฉัน เคยพบครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านสอนให้ดิฉันสวดอิติปิโส แบบสวดถอยย้อนกลับทั้งบท และดิฉันก็ฝึกจนสวดได้ ซึ่งท่านบอกสวดแล้วดี ไม่ค่อยมีใครสวดเพราะยาก ( เช่น สวดปกติว่า "อิติปิโส....พุธโธ ภควาติ" ในตอนขึ้นต้น 1 จบ แล้วก็สวดถอยย้อนกลับ 1 จบ ว่า "ติวาคภ โธพุธ....โสปิติอิ" มีผู้ที่ปฏิบัติธรรมทราบว่าดิฉันเคยสวดแบบนี้ เขาก็บอกว่าการสวดแบบนี้จะทำให้ชีวิตเดินถอยหลังไม่เจริญก้าวหน้า ดิฉัน ก็เลยอยากจะเรียนถามท่านว่าเคยทราบเรื่องการสวดอิติปิโสถอยย้อนกลับหรือไม่ ผลที่เกิดขึ้นเป็นเช่นไร และสมควรสวดหรือไม่ค่ะ

คำตอบ
ผู้ตอบปัญหาไม่เคยทราบเรื่องการสวดมนต์บทอิติปิโสถอยย้อนกลับ แต่เคยมีประสบการณ์ก่อนฝึกกรรมฐานครูบาอาจารย์ให้ท่องคำว่า เกสา โลมา นขา ทนฺตา ตาโจ แล้วให้พูดย้อนกลับ ผู้ใดระลึกย้อนกลับได้ผลที่เกิดตามมาคือจิตมีกำลังของสติเพิ่มขึ้น ทำให้จิตมีความตั้งมั่นเป็นสมาธิ จิตเช่นนี้บางคนนำมาพิจารณาคำที่ครูบาอาจารย์สอน สามารถเข้าถึงดวงตาเห็นธรรมได้

ดังนี้การสวดมนต์บทอิติปิโสฯ ย้อนกลับจึงเป็นสิ่งดีสมควรประพฤติต่อไป และจะให้ดียิ่งขึ้นต้องใช้จิต โยนิโสมนสิการให้เข้าใจความหมายของบทสวดมนต์ จะทำให้ความศรัทธาในคุณของพระพุทธะมีกำลังมากขึ้น

 

1.เรื่องการทำแท้ง ที่อาจารย์ได้เคยตอบคำถามทางวิทยุว่าให้ไปปฏิบัติธรรมและขอให้ผู้ปฏิบัติธรรมท่านอื่นๆ ช่วยอุทิศบุญกุศลให้เด็กที่ทำแท้งไป ดิฉันจะไปปฏิบัติได้ที่ไหนบ้างค่ะ และเด็กที่ทำแท้งเขาจะมาเกิดเป็นลูกดิฉันใหม่ได้ไหมค่ะ ดิฉันเคยไปปฏิบัติธรรมที่วัดแห่งหนึ่ง แต่ที่นั่นก็ ไม่ได้มีการให้ผู้อื่นช่วยกันอุทิศบุญกุศล ต่างคนต่างอุทิศบุญกุศลของตนเอง

คำตอบ
สถานปฏิบัติธรรมมีหลายแห่ง อาทิ ยุวพุทธฯ กรุงเทพ วัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรี วัดมเหยงค์ จ.พระนครศรีอยุธยา วัดทับทิมแดง จ.ปทุมธานี ฯลฯ

ปฏิสนธิวิญญาณใดจะมาเกิดเป็นลูกได้ ต้องมีบุญ-มาประดับเดียวกันกับผู้ให้ท้องเขามาเกิด คุณจะได้จิตวิญญาณแบบไหนมาเกิดกับคุณอยู่ที่จิตคุณเองต้องการลูกมีจิตเป็นแบบไหน ถ้าผู้เป็นแม่มีจริตหนักไปทางด้านมีความโลภมีความโกรธความหลง โอกาสได้ลูกที่มีจิตวิญญาณมาจากสัตว์ในภพภูมิต่ำมาเกิดถ้าแม่ประพฤติตนอยู่แต่ในศีล 5 เป็นปรกติ โอกาสได้ลูกที่มีจิตวิญญาณจากภพมนุษย์มาเกิด ถ้าแม่เป็นผู้มีจิตใจมุ่งมั่นอยู่กับการให้ทานและรักษาศีล5 เป็นนิจ โอกาสได้ลูกที่มีจิตวิญญาณจากภพสวรรค์มาเกิด ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับฐานรองรับของผู้เป็นแม่ ว่ามีศีลมีธรรมอยู่ในระดับไหน ดังนั้นประสงค์จะให้ลูกที่ถูกทำแท้งมาเกิดกับตนเองใหม่ต้องอธิษฐานแล้วทำตัวเองให้มีจิตขุ่นมั่วเศร้าหมองเหมือนครั้งที่ลูกคนนั้นมาเกิดในท้องแล้วถูกทำแท้ง

ต่างคนต่างปฏิบัติธรรมต่างคนต่างได้บุญ ต่างคนต่างอุทิศบุญกุศลที่ตนมี มิได้ประพฤติผิดธรรมข้อไหน แต่ผู้มีปัญญาไม่ประมาณมีเมตตาไม่ประมาณ เขาพร้อมที่จะให้ความสงเคราะห์เมื่อถูกร้องขอให้ช่วย


2. ดิฉันจะต้องไปอยู่ต่างประเทศ มีความกังวลใจเรื่องการปรับตัว เรื่องความเป็นอยู่ เรื่องภาษา เรื่องหางานทำ ดิฉันจะต้องทำอย่างไรดีค่ะ เพราะว่าใจก็อยากปฏิบัติธรรม แต่จิตใจก็มีกังวลเรื่องปัญหาต่างๆ มี วิธีทำอย่างไรให้ปฏิบัติธรรรมกับการดำเนินชีวิตในต่างแดนควบคู่ไปด้วยกันบ้างค่ะ

คำตอบ
ฝึกจิตตนเองให้มีสติระลึกอยู่กับปัจจุบันแล้วทำให้ดีที่สุดด้วยการพัฒนาศักยภาพของตนเองให้มีความรู้ความสามารถจนสูงสุด และพัฒนาจิตตนเองให้มีคุณธรรมสูงสุดเท่าที่ตนสามารถทำได้ พระพุทธะชี้แนะให้พึ่งตนเอง ด้วยการพึ่งธรรมที่มีอยู่ในใจตนนั้นดีที่สุด ถ้าเชื่อและประพฤติตามคำสอนของพระพุทธะ แม้จะโคจรไปอยู่ ณ ที่สถานแห่งใด ในกาลเวลาไหน ๆ ชีวิตจะพบแต่ความสวัสดี

3. ดิฉันเป็นคน sensitive ต่อคนและสิ่งต่างรอบข้างมาก ๆ เลยค่ะ เวลามีปัญหา ก็พาลจะร้องไห้แต่จะเป็นแบบน้ำตาไหลออกมาเอง ยิ่งมาอยู่ต่างแดน เวลามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น น้ำตาก็พาลจะไหลทุกที พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่น้ำตามันก็ไหลมาเอง ดิฉันก็พยายามจะคิดเรื่องลมหายใจเข้าออก เพื่อลดความ sensitive ลง อาจารย์มีวิธีแนะนำไหมค่ะ

ขอบพระคุณอาจารย์เป็นอย่างสูง ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย จงคุ้มครองอาจารย์และครอบครัวให้มีความสุข ความเจริญค่ะ

คำตอบ
การได้รับสัมผัสแล้วระลึกได้ถึงสิ่งกระทบที่อยู่รอบข้างได้เร็วนั้นเป็นเรื่องดี เป็นเรื่องของพลังงานจิตทำงานร่วมกับระบบประสาทของร่างกาย จิตใดมีกำลังสติกล้าแข็งมีกำลังปัญญาเห็นถูกกล้าแข็ง เมื่อรับกระทบแล้วจะไม่เกิดอารมณ์หวั่นไหว อันจะนำมาซึ่งพฤติกรรมที่ติดลบฉะนั้นต้องปรับแก้ไขตนเองให้มีกำลังของสติสัมปชัญญะกล้าแข็งได้เมื่อใดแล้ว ปัญหาที่บอกเล่าไปจะไม่เกิดขึ้นอีก

 

1. เพื่อนดิฉันส่งสัยว่าการการนั่งหลับตาเจริญวิปัสสนา เฉยๆ ได้บุญตรงไหน ตัวเขาไม่เคยเบียดเบียนใคร ไม่ทำให้ใครเดือนร้อนก็พอแล้ว จะได้บุญด้วยวิธีนั่งเฉยๆ ภาวนาพุทธโธ ได้บุญมาอย่างไร

คำตอบ
พระพุทธเจ้าทุกพระองค์มีความเป็นสัพพัญญูคือรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างบอกว่าการกระทำที่ให้ผลเป็นบุญบุคคลสามารถทำได้ 10 อย่าง (บุญกิริยาวัตถุ 10)และหนึ่งในสิบอย่างนั้นได้แก่การภาวนา การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน เป็นการพัฒนาจิตให้เกิดปัญญาเห็นแจ้ง คือเห็นถูกตรงตามที่เป็นจริงแท้ (ปรมัตถสัจจะ) เห็นแจ้งคือเห็นความทุกข์ได้ถูกตรงจึงรู้ทันความทุกข์และสามารถกำจัดความทุกข์ให้หมดไปจากใจได้ ดังนั้นการนั่งหลับตาเจริญวิปัสสนาจึงเป็นการกระทำที่นำมาซึ่งบุญสูงสุด หากเพื่อนของผู้ถามปัญหาเกิดความทุกข์ขึ้นเมื่อใดแล้วหาทางออกไปให้พ้นจากทุกข์ไม่ได้ ถ้าบุญของเขาส่งผลเขาอาจมาพิสูจน์สัจจธรรมนี้ก็เป็นได้

2. ที่ทำงานดิฉัน เป็นองค์กรใหญ่ มีพนักงานกว่า 500 คน ป้จจุบันเกิดปัญหาความแตกแยกความสามัคคี เริ่มจากหัวหน้าฝ่ายจนถึงลูกน้อง ในแต่ละฝ่ายไม่ไว้วางใจกันและกัน ทะเลาะกัน คอยจับผิด กันและกัน ไม่มีความเมตตากันหรือช่วยเหลื่อกัน อยู่ด้วยความตรึงเครียด แบ่งพรรคแบ่งพวก ภรรยาเจ้าของบริษัทก็ไม่ไว้ใจพนักงาน จ้องคิดเพียงว่าพนักงานจะทุจริต ไม่ซื่อสัตย์ อาจารย์ขาดิฉัน ควรทำเช่นไร แต่ละคนล้วนเป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นน้อง ร่วมงานกันมานับ 10 ปี ใช้ธรรมะข้อใดดีค่ะ ที่จะอยู่ และทำงาน อย่างปกติสุข ทั้งทางโลก และทางธรรม

คำตอบ
เรื่องที่เกิดขึ้นมีเหตุมาจากสมาชิกขององค์กรจำนวนหนึ่ง ประพฤติทุกศีลคือมีศีลไม่ครบห้าข้ออยู่ในใจ และประพฤติตนเป็นผู้ไร้ธรรม โดยเฉพาะผู้เป็นหัวหน้าองค์กรหัวหน้างาน ต้องประพฤติจริยธรรมของการเป็นหัวหน้าที่ดี เช่น มีพรหมวิหาร มีกามสังวร มีปิยวาจา เว้นอคติ มีสติสัมปชัญญะ มีสัมมาอาชีวะ มีคุณสมบัติผู้นำที่ดีฯลฯ ผู้เป็นลูกน้องต้องประพฤติจริยธรรมของการเป็นลูกน้องที่ดี เช่น ขยัน อดทน สุจริต มาทำงานก่อนเจ้านาย เลิกงานที่หลังเจ้านาย เอาแต่ของที่นายให้ รับผิดชอบงานเว้นอบายมุขเอาความดีของนายไปเผยแพร่ฯลฯ

ดังนั้นหากผู้ถามปัญหา มีอำนาจบริหารจัดการพัฒนาบุคลากรต้องวางกติกาให้คนในองค์กรปฏิบัติ และให้โอกาสบุคลากรได้พัฒนาจิตวิญญาณของตัวเอง แต่ถ้าผู้ถามปัญหาไม่อยู่ในวิสัยที่จะทำเช่นที่แนะนำได้ ต้องพัฒนาตัวเองให้เป็นคนเก่งมีความรู้ความสามารถในงานที่ทำต้องพัฒนาตัวเองให้เป็นคนดีด้วยการประพฤติจริยธรรมและพัฒนาตัวเองให้เป็นคนเฮง ด้วยการประพฤติบุญกิริยาวัตถุ 10 อยู่เสมอ แล้วจะสามารถอยู่กับปัญหาได้ โดยปัญหาเหล่านั้นไม่สามารถมาทำให้ตัวเองวิบัติได้

3. ถ้าจะจัดให้มีการอบรมพนักงานให้มีจริยธรรมในองค์กร ขอเรียนขอคำแนะนำจากอาจารย์ว่า ควรเชิญอาจารย์ที่เป็นวิทยากรแบบไหน ใจดิฉันอยากเรียนเชิญอาจารย์เป็นอย่างยิ่งตรงจุดตรงใจและตรงจริง และหัวข้อที่เหมาะสม ขอเรียนขอคำแนะนำจากผู้มีประสพการณ์ทั้งทางโลก และทางธรรมค่ะ ขอบพระคุณในความเมตตาของอาจารย์

คำตอบ
การได้ฟังผู้รู้บอกกล่าวให้ประพฤติตนตามแนวจริยธรรมยังไม่ดีเท่ากับให้ผู้ฟังได้พัฒนาจิตวิญญาณของตัวเองด้วยปฏิบัติธรรมด้วยตัวเอง จนเกิดปัญญาเห็นถูกตามธรรมได้เมื่อใดแล้ว พฤติกรรมของบุคคลจะเปลี่ยนมาเป็น คิด พูด ทำ ล้วนแต่อยู่ในฝ่ายดี คือมีพฤติกรรมไม่ผิดกฎหมายไม่ผิดศีลและไม่เคลื่อนไปจากธรรม

หรือเพียงอบรมพนักงานให้มีสติให้เกิดปัญญาเห็นถูก และมีจิตสำนึกดีงามก็สามารถทำได้ด้วยการหาวิทยากรที่พูดได้ตรงจุดตรงประเด็นพูดแล้วเข้าถึงใจผู้ฟังได้ประโยชน์ผู้ฟัง และต้องเป็นวิทยากรที่มีความรู้มีประสบการณ์ประพฤติตนถูกตรงตามธรรม ซึ่งในสังคมบ้านเมืองของเรายังพอหากคนอย่างนี้ได้อยู่แต่มีไม่มาก

 

1) เมื่อคืนที่ผ่านมา ดิฉันนั่งสมาธิผ่านไปได้ประมาณ ชั่วโมงกว่าเวทนาเกิดขึ้น ดิฉัน ก็พยายามอยู่กับลมหายใจเข้าออก และพิจารณาแยกกายกับจิตเหมือนที่เคยพิจารณาได้คือจะนิ่งและมองเวทนาที่เกิดขึ้นว่าเป็นคนละส่วนกันกับจิต และในครั้งนี้ก็พิจารณาได้ว่ากายที่เกิดเวทนากล้า กับ จิตมันแยกออกจากกันและมีความรู้สึกว่าถ้าพ้นจากจุดนี้ คือ ถ้าเกิดความคมชัดของกายและจิตที่พิจารณาขาดจากกันโดยสิ้นเชิงแล้วจิตจะนิ่ง (มันรู้สึกเหมือนพยายามอีกนิดก็จะพ้นแล้ว คือ ใกล้จะนิ่งแต่ไปไม่ถึง ) ในขณะนั้น ก็ระลึกถึงคำสอนของท่านด้วย ว่า ต้องสละชีวิตจึงจะพบธรรม ดิฉัน ก็บอกกับตนเองว่าต้องทำให้ได้ ปรากฏผ่านไป 1 ชั่วโมง 40 กว่านาที ดิฉันแพ้ค่ะ เพราะรู้สึกตัวเองเร่งจนเครียดมากกว่า ซึ่งเมื่อออกจากสมาธิ ดิฉัน ก็อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย และบอกกับตนเองว่าวันนี้ดิฉันแพ้แต่อย่างน้อยดิฉันก็ได้ขันติอดทนต่อสู้กับเวทนาตั้งนาน ออกจากสมาธิแล้ว รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนคนไปออกแรงสู้กับอะไรสักอย่าง และผลที่ตามมาคือ พอดิฉันล้มตัวลงนอน ก็หมายว่าจะนอนภาวนาต่อ ปรากฎไม่นานดิฉันก็หลับไปและฝันร้ายตลอดทั้งคืน คือ เหมือนมีคนมาทำร้ายหมายเอาชีวิตทุกรูปแบบ แบบหนึ่งผ่านไป อีกแบบก็ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ดิฉัน จึงอยากเรียนถามท่านว่าดิฉันควรแก้ไขอย่างไร ซึ่งแน่นอนว่าดิฉันปฏิบัติผิดทางแน่แล้ว

คำตอบ
ปฏิบัติธรรมแล้วไม่สามารถเอาชนะเวทนาได้เหตุเป็นเพราะจิตมีกำลังของสติยังไม่กล้าแข็ง ผู้ที่เจริญสมถภาวนาจนสามารถนำจิตเข้าสู่ความตั้งมั่นระดับฌานได้ เมื่อถอยกำลังสมาธิลงมาตั้งมั่นอยู่ในระดับอุปจารสมาธิแล้วอธิษฐานยอมตายเพื่อให้สามารถเข้าถึงธรรมของพระพุทธะได้ง่ายจิตผ่านเวทนาเข้าสู่ความสงบเบาสบายได้

ส่วนเรื่องของการฝันร้ายเป็นการทำงานร่วมระหว่างจิตที่มีกำลังของสติยังไม่กล้าแข็งกับสัญญาเก่าที่ถูกเก็บฝังไว้ในดวงจิต ดังนั้นวิธีแก้ปัญหาทั้งสองเรื่องคือ รักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์เอาศีล 5 มาคุมใจเร่งความเพียรทำจิตตภาวนาให้มากต่อเนื่องยาวนานและสุดท้ายทุกครั้งเมื่อเลิกปฏิบัติต้องอุทิศบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร


2) ดิฉัน สังเกตว่าเวลานั่งสมาธิทุกครั้ง เมื่อจิตเริ่มจะนิ่งลมหายใจจะค่อย ๆ อ่อนลง แล้วหยุดกลืนน้ำลาย ( ซึ่งโดยปกติคนเราต้องกลืนน้ำลายเป็นช่วง ๆ อยู่แล้ว ) แต่เมื่อไหร่ที่นั่งสมาธิแล้วจิตเริ่มนิ่ง หรือนิ่งแล้ว จะหยุดกลืนน้ำลายไปโดยอัตโนมัติ โดยรู้สึกได้จากเมื่อออกจากความนิ่งดิฉันจะกลืนน้ำลายทันที และเมื่อออกจากสมาธิแล้วจะรู้สึกคอแห้งมาก ๆ ดิฉัน จึงอยากเรียนถามว่าลักษณะอาการแบบนี้เป็นปกติของทุกคนที่นั่งสมาธิแล้วนิ่งหรือไม่ เพราะดิฉัน ปฏิบัติมา 10 กว่าปี ก็เป็นแบบนี้มาตลอดค่ะ ( ขณะนั่งสมาธิ ดิฉัน ไม่ได้กังวลตรงจุดนี้ เพียงแต่หลังออกจากสมาธิจะรู้สึกทุกครั้ง จึงอยากหาคำตอบ เพื่อว่าหากปฏิบัติผิดพลาดตรงไหน จะได้รีบแก้ไขให้ถูกต้องค่ะ )

คำตอบ
อาการกลืนน้ำลายหลังปฏิบัติธรรม เป็นเรื่องปรกติที่เกิดกับคุณแต่ไม่เกิดกับผู้ปฏิบัติธรรมอื่น วิธีแก้ปัญหาคือทำบุญด้วยน้ำดื่มบ่อยๆ แล้วอุทิศบุญให้กับเจ้ากรรมนายเวรไปเรื่อย ๆ จนกว่าอาการดังกล่าวจะหยุดไป

3) การทานอาหารเจ มีส่วนช่วยส่งเสริมการนั่งสมาธิให้ดีขึ้นหรือไม่ค่ะ

กราบขอบพระคุณที่ท่านสละเวลาตอบปัญหา....ด้วยความเคารพอย่างสูง

คำตอบ
ทานอาหารเจ ส่งเสริมการปฏิบัติสมาธิให้ดีขึ้นเพราะเป็นอาหารที่ย่อยง่าย แต่ต้องเลือกบริโภคอาหารเจที่ปราศจากสารพิษ

 

หนูไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ แต่ประมาณเกือบ 3 ปีมาแล้ว ได้ประสบกับเหตุการณ์ประหลาด โดยได้สัมผัสกับวิญญาณ 2 ดวงมาขออยู่ด้วย และได้สอบถามจากผู้ใหญ่ที่นับถือศาสนาพุทธ ท่านว่าเป็นกุมารทอง โดยน้องกุมารทั้ง2 เป็นดวงจิตที่ผูกพันกับหนูมาตั้งแต่อดีต แต่อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ก็ยังดูแลพวกเขาอยู่ แต่เป็นการดูแลแบบเพื่อน และประมาณปี 2549 เพื่อนได้ประสบอุบัคิเหตุทางรถยนต์ และเสียชีวิต และภรรยาของเขาซึ่งเป็นเพื่อนของหนูด้วย ได้ขอให้หนูไปทำบุญกรวดน้ำให้สามีของเขาด้วย ซึ่งตัวเองก็ไม่ทราบว่าต้องทำอ่ย่างไรบ้าง จึงให้เพื่อนร่วมงานพาไปวัดของศาสนาพุทธ ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสเข้าไปเยี่ยมเยือน

หลังจากนั้นจึงได้มีความคิดที่จะเรียนรู้การนั่งสมาธิ และได้ศึกษาจากหนังสือต่าง ๆ โดยเฉพาะหนังสือของอาจารย์ทุกเล่มที่มีในท้องตลาด เพราะหนังสือของอาจารย์เข้าใจง่ายและคนต่างศาสนาอ่านก็เข้าใจ ถึงแม้ว่าจะไม่มีความรู้ทางศาสนาพุทธมาก่อนก็ตาม และตัวเองเคยตั่งมั่นอยู่วันหนึ่งว่าจะลุกขึ้นมานั่งสมาธิเวลาตี 3 และตัวเองได้ตื่นขึ้นมาเองโดยไมต้องใช้นาฬิการปลุกเวลาตี 2 ครึ่ง และเริ่มนั่งสมาธิโดยตังเองมีความสุขมากและมาเริ่มออกจากสมาธิอีกทีตอน ตี 4 ครึ่งโดยไม่มีความรู้สึกเป็นตะคริวแต่อย่างไร

ทุกวันนี้หนูนั่งสมาธิทุกคืน และทุกวันอาทิตย์จะไปนั่งสมาธิทีวัดพุทธ และก่อนนอนก็นั่งสมาธิเหมือนเช่นทุกวัน และประมาณวันที่ 25 กันยายน 2550 มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่า เขาฝันเห็นหนูในฝันด้วย โดยเขาฝันว่าเขาอยู่ในที่แห่งหนึ่งซึ่งมืดมาก ๆ เหมือนเป็นนรกเขากลัวมากจะออกก็ออกไม่ได้ เพราะเมื่อวิ่งออกมาประตูจะปิด และเสียงที่ประตูปิดเหมือนกับเสียงใบมีดกระทบกัน ดังนั้นเขาจึงคิดถึงหนู และเขาบอกว่าในฝันหนูพูดกับเขาว่า หนู่จะไปพูดกับยมฑูตให้ และ หนูให้เขาทำสมาธิ และ สักพักหนึ่งเขาก็เดินออกไปจากห้องนั้นได้ ตัวหนูเองยังงงอยู่ว่าหนูสามารถช่วยเขาได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ

นอกจากนี้บางครั้งในขณะที่นั่งสมาธิหนู่เห็นงูแผ่แม่เบี้ยอยู๋ติดหน้าหนูเลย กลัวมากหลังจากนั้นทำใจให้สงบไม่ให้กลัว และบอกว่าแบ่งส่วนบุญกุศลของการนั้งสมาธินี้ไปให้เขาด้วย สักพักเข้าก็ไป และ บางครั้งขณะนั่งสมาธิก็เห็นว่ามีเงาเดินผ่านประตูห้องนอนเข้ามา แต่ลืมตาก็ไม่เห็นอะไร เมื่อหลับตาก็ยังรู้สึกว่าเขายังอยู่ จึงเข้าสมาธิ และแบ่งบุญให้เขาไป มีบางคนบอกว่า ชาติก่อนหนูอาจเคยนั่งสมาธิมาก่อน เพราะหนูสามารถปฏฺบัตได้โดยไม่เคยถูกสอนมาก่อน

ที่เขียนมาทั้งหมด ถ้าอาจารย์พอจะมีเวลาบ้าง รบกวนให้อาจารย์แสดงความคิดเห็นมาด้วยค่ะ เพราะตัวเองก็ไม่ทราบจะไปถามผู้รู้คนไหน และเป็นการยากที่จะหาคนอธิบายให้เข้าใจได้ง่ายสำหรับคนต่างศาสนาจะเข้าใจได้

สุดท้ายนี้กราบขอขอบพระคุณอาจารย์มากค่ะ


คำตอบ
ความดีความชั่วเป็นสากล ทำดีต้องได้ดีแน่นอน คนทำกรรมชั่วต้องรับผลกรรมชั่วแน่นอน มิได้ขึ้นอยู่กับความแตกต่างในเรื่องของศาสนา ศาสนิกใดทำผิดกฎหมายบ้านเมือง เช่นค้ายาบ้า ฆ่าคนตาย แล้วถูกจับได้ ต้องได้รับโทษด้วยการถูกพิพากษาให้รับผลของกรรมชั่วทุกคน ด้วยเหตุนี้การที่ผู้ถามปัญหาได้ทำความดีแล้วอุทิศบุญที่เกิดขึ้นจากการกระทำ ให้กับผู้ที่ตายล่วงลับไปแล้วเป็นเรื่องของความมีเมตตามีจิตสงเคราะห์มีใจเอื้อเฟื้อแผ่ ฯลฯ ของผู้อุทิศบุญ นี่คือความจริงที่พิสูจน์ได้ ผู้ตอบปัญหาขอแสดงความยินดีในความดีที่คุณได้ทำแล้ว

พัฒนาจิตด้วยการนั่งสมาธิแล้วมีความสุข นั่นเป็นผลที่เกิดจากมีจิตตั้งมั่น การพัฒนาจิต (จิตตภาวนา) เป็นบุญสูงสุด เพราะสามารถนำจิตวิญญาณเข้าถึงแก่นของความดี (ธรรมะ) สามารถอยู่กับทุกข์อย่างรู้ทันแล้วไม่ทุกข์และที่สุดสามารถปลดจิตให้เป็นอิสระจากทุกข์ทั้งปวงได้ นี่เป็นความจริงที่บุคคลในศาสนาใดก็สามารถพิสูจน์ได้ ดังนั้นเรื่องความฝันของเพื่อนเป็นเรื่องจริงที่เพื่อนได้เก็บบันทึกข้อมูลความจำที่จะเป็นเหตุนำเขาไปเกิดเป็นสัตว์ในภพต่ำในวันข้างหน้าได้ สิ่งที่คุณแนะนำเขา (ในฝันของเพื่อน) ให้ปฏิบัติสมาธินั้นแนะนำได้ถูกต้อง ถ้าเพื่อนเชื่อแล้วหยุดทำกรรมชั่วหันมาปฏิบัติธรรมเขาจะไม่ต้องลงไปเกิดเป็นสัตว์ในภพต่ำในวันข้างหน้า ด้วยเหตุนี้คนที่ว่ายน้ำเป็นแล้วจึงสามารถช่วยคนที่กำลังจะจมน้ำได้ คนที่มีบุญสั่งสมอยู่ในดวงจิต จึงสามารถช่วยคนที่มีบาปให้ลงไปเกิดในภพภูมิที่ต่ำได้ ด้วยการชี้ให้เขาเห็นและต้องปฏิบัติตามคำชี้แนะ

สุดท้าย การอุทิศบุญให้กับงูที่แผ่แม่เบี้ย อุทิศบุญให้กับอมนุษย์ที่มาปรากฏให้เห็นด้วยจิตที่ตั้งมั่น (ลืมตาไม่เห็น) นั้นทำถูกต้องแล้ว จงทำต่อไปแล้วคุณจะมีสรรพสัตว์กายหยาบสรพสัตว์กายทิพย์มาเป็นเพื่อนดีกับคุณ..สาธุ ความดีที่เป็นสากลทั้งปวงจงคุ้มรักษาผู้ถามปัญหาให้มีความเจริญทั้งในชีวิตนี้ชีวิตหน้าพร้อมทั้งส่งผลผลักดันชีวิตให้เป็นอิสระจากสิ่งเศร้าหมองทั้งปวงได้เป็นเบื้องสุด

 

หนูปฏิบัติมาได้ระยะหนึ่งแล้วค่ะ โดย หายใจเข้า "พุทธ" หายใจออก "โธ" หนูรู้สึกว่าจิตนิ่งง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อน เวลาที่จิดฟุ้งไป หนูก็จะ รู้หนอ เห็นหนอ ...ฯ.ล.ฯ จิตก็จะกลับมานิ่ง และรู้สึกว่ามันว่างๆ หนูก็จะภาวนาคำว่า "ว่าง" อยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ พอมีฟุ้งไปบ้างไม่นานก็จะกลับมานิ่งได้เหมือนเดิม มีอยู่ครั้งหนึ่งหนูรู้สึกว่ามันว่างจนใจหาย!! เป็นเพราะอะไรคะ? แต่แป๊บเดียวสติก็กลับมานิ่งได้เหมือนเดิม ทุกครั้งที่จิดนิ่ง-ว่าง จะรู้สึกว่าโล่ง เบา สบาย สิ่งที่หนูปฏิบัติอยู่นี้ถูกต้องหรือยังคะ ? หนูยังนั่งได้ไม่นานมาก ส่วนใหญ่จะประมาณ 30 นาที เพราะขาจะแข็งมาก แต่หนูตั้งใจไว้ว่าจะค่อยๆ เพิ่มเวลาขึ้นไปเรื่อยๆค่ะ


คำตอบ

ที่ฝึกมานั้นถูกทางแล้ว อาการที่ผิดว่าง โล่ง เบา สบาย เป็นเรื่องของการมีจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิลึก (อัปปาสมาธิ) หรือสมาธิระดับฌานแต่เป็นแค่สมถกรรมฐานยังไม่เกิดปัญญาเห็นแจ้งจึงไม่รู้เท่าทันอาการว่างจึงทำให้ใจหายได้ ฉะนั้นขั้นต่อไปจึงควรลดกำลังของสมาธิ ลงมาตั้งมั่นอยู่ในระดับกลาง (อุปจารสมาธิ) คือจิตยังดิ่งไม่ถึงที่สุด ซึ่งจะรู้ได้ด้วยการที่จิตไม่มีนิวรณ์ธรรมเข้ามารบกวน ให้เกิดเป็นอารมณ์ขึ้นกับใจ แล้วใช้สมาธิระดับนี้เป็นฐานให้ใจได้ตามดูกาย (กายคตาสติ) จนเห็นว่าร่างกายดับไป (อนัตตา) ตามกฎไตรลักษณ์ ปัญญาเห็นถูกตรงตามที่เป็นจริง (เห็นแจ้ง)ในเรื่องของกายก็จะเกิดขึ้น ว่าแท้จริงแล้วร่างกายไม่มีตัวตน จิตจะปล่อยวางร่างกาย แล้วจิตว่างเข้าสู่ความเป็นอุเบกขา เช่นเดียวกับ หากเวทนา (สุขเวทนา ทุกขเวทนา อทุกขมสุขเวทนา) เกิดขึ้นแล้วใช้จิตที่นิ่งตามดู เวทนา จนเห็นว่าดับไป (อนัตตา) ตามกฎไตรลักษณ์ เวทนาไม่มีตัวตนแท้จริงจิตปล่อยวางเวทนา แล้วจิตว่างเข้าสู่ความเป็นอุเบกขา ส่วนเรื่องของจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน ธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐานในพิจารณาเช่นเดียวกันกับสอบฐานแรกที่กล่าวถึง แล้วปัญญาเห็นแจ้งเกิดขึ้นพร้อมจิตว่างเป็นอุเบกขา นี้คือผลที่เกิดจากวิปัสสนากรรมฐาน