บารมีใดในทศบารมี ที่ทำได้ยากที่สุด

ในทศบารมีที่เหล่าพุทธภูมิต้องบำเพ็ญ บารมีข้อใด ถือว่ายากที่สุด หรือ หากเป็นไปตามจริตของแต่ละคน จริตแบบไหนที่บำเพ็ญบารมีใด ที่ถือว่ายากที่สุด

 

พระโพธิสัตว์ต้องมีจิตน้อมไปใน เนกขัมมะ

ความที่จิตยินดีในพรรมจรรย์เห็นโทษในกาม รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส

เนกขัมมะ นี่แหละศูนย์รวมบารมีทั้งหลาย

 

อุเบกขา

เพราะอุเบกขาเป็นอารมณ์ใกล้บรรลุที่สุดล่ะ
อุเบกขา ระงับกิเลสได้(อุเบกขาในฌาน)
บารมีอื่นๆ ใช้วิธีข่มกายไว้ได้
แต่อุเบกขาเป็นเรื่องของใจ ห้ามไม่ให้รู้สึก ยากที่สุด

 

ผม ก็เห็นว่า อุเบกขาบารมี เช่นกัน
ท่านใดเห็นเป็นเช่นไรบ้างครับ

 

โดยส่วนตัวเห็นว่า ขันติครับ ความอดทนต่อความลำบากในการบำเพ็ญ ทนต่อการกระทบ และแรงเสียดทานต่อคนรอบข้าง ทนต่อกระแสของโลก ความสงบระงับ ต่อกิเลสของตนเอง ก็ต้องอาศัย ขันติ
ทางมันไกล ขันติไม่ไหวก็เลิกล้มกลางครัน

 

สำหรับผม ทศบารมีที่ต้องแลกด้วยชีวิต เช่น ให้ชีวิตเป็นทาน. รักษาสัจจะด้วยแลกกับชีวิต รักษาศีลอันเป็นเครื่องอดกลั้นด้วยแลกกับชีวิต เป็นต้น ชื่อว่าเป็นของยากและเป็นยอดของบารมีนั้นๆ

 

... ทานบารมีครับ เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก บำเพ็ญได้ยากครับ อย่าไปคิดถึงทานลูกทานเมีย เอาแค่ให้ข้าวน้ำหมาข้างถนน นี่เราก็ทำได้ยากแล้ว

 

ก็จริงครับ บางทีแบ่งหมูปิ้ง ลูกชิ้น อย่างดี มันยังไม่กินเลย .. เสียดายสุดๆ ^^

 

อาจจะฟังดูกวนๆแต่ผมว่า ทำให้มันครบทั้ง10อันนี้อ่ะยากสุด ในความรู้สึกผมนะ ^^

 

ธรรมของพระโพธิสัตว์ ( ประจำใจพระโพธิสัตว์อยู่เสมอทุกชาติ )

ธรรมเหล่านี้สัมพันธ์กันตลอดเวลาไม่สามารถแยกออกจากกันได้เลย เพราะธรรมแต่ละข้อนั้นต่างอาศัยกันและกันเกิดขึ้น.....
เมื่อพระโพธิสัตว์ให้ ทาน จุดมุ่งหมายในการให้ก็เพื่อให้เกิดประโยชน์สุขแก่ผู้รับไม่มีคิดที่จะเป็นเหตุให้เกิดการเบียดเบียนผู้อื่น
การไม่มีความคิดที่จะเบียดเบียนผู้อื่นทั้งกาย วาจา ใจ นี้จัดเป็น ศีล
เมื่อเกิดความคิดในการให้ทาน จิตใจย่อมผ่องใสปราศจากนิวรณ์
การที่จิตปราศจากนิวรณ์ จัดเป็น เนกขัมมะ
แน่นอน ในการบำเพ็ญทานนั้น ย่อมตั้งใจใช้การพินิจพิจารณาเหตุผล เพื่อให้ทานเกิดประโยชน์มากที่สุด
การพินิจพิจารณาเช่นนี้ จัดเป็น ปัญญา
ความตระหนี่เป็นอุปสรรคสำคัญในการบำเพ็ญทาน พระโพธิสัตว์จำต้องพยายามละความตระหนี่ที่เกิดขึ้นขัดจังหวะอยู่ตลอดเวลา
การพยายามละความตระหนี่เช่นนี้ จัดเป็น วิริยะ
นอกจากพยายามละความตระหนี่ซึ่งเป็นบาปที่คอยขัดขวางไม่ให้การทำความดีก้าวหน้าแล้ว พระโพธิสัตว์จะต้องยอมทนทุกข์ทรมานจากการเสยสละ
เพราะในบางครั้งสิ่งที่สละนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากหรือเสมอด้วยชีวิต แต่เมื่อเห็นว่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้รับ ถึงตนเองจะต้องลำบากท่านก็ยอมสละให้ได้
การยอมทุกข์ทรมานเพื่อให้ผู้อื่นเป็นสุขเช่นนี้ จัดเป็น ขันติ
พระโพธิสัตว์ เมื่อตัดสินใจให้ทานแล้วก็ย่อมทำตามการตัดสินใจ หรือเมื่อพูดว่าจะให้อะไรแก่ใครแล้ว ท่านก็พร้อมจะให้เสมอ ไม่เคยกลับคำ
การพูดหรือทำตรงตามการตัดสินใจนั้น จัดเป็น สัจจะ
การทำอย่างที่พูดหรือตัดสินใจไปแล้วนั้น บางครั้งทำไปแล้ว อาจจะมีอุปสรรคเกิดขึ้นขัดขวางซึ่งทำใหเกิดความท้อถอยแต่พระโพธิสัตว์จะยึดมั่นอยู่ในสัจจะนั้น พยายามฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อให้บรรลุถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ให้ได้
ความมั่นคงแน่วแน่เช่นนี้ จัดเป็น อธิฐาน
การให้ของพระโพธิสัตว์ย่อมตั้งอยู่บนพื้นฐานของความปรารถนาดี และเป็นความปรารถนาดีชนิดที่เป็นอัปปมัญญา ไม่มีขอบเขตจำกัดไม่เลือกที่รักมักที่ชัง เป็นความปรารถนาดีที่แผ่ไปให้แม้กระทั้งศัตรู
ความรักความปรารถนาดีอย่างกว้างขวางนี้ จัดเป็น เมตตา
แน่นอนว่า ในการให้นั้น พระโพธิสัตว์ย่อมมิได้มุ่งหวังผลตอบแทนหรือเพื่อเกียรติยศชื่อเสียง ท่านสามารถบังคับใจให้อยุ่เหนือสิ่งตอบแทนทางวัตถุเหล่านี้ ทั้งนี้เป็นเพราะท่านรู้จักปล่อยวางประคับประคองใจให้เป็นกลาง
การวางใจให้เป็นกลางได้เช่นนี้ จัดเป็น อุเบกขา
จากเหตุผลดังกล่าวนี้ แสดงให้เห็นว่า ธรรมะเหล่านี้ย่อมสัมพันธ์กันอยู่เสมอ เพื่อเกื้อหนุนให้พระโพธิสัตว์ได้บรรลุถึงพระนิพพานอันเป็นจุดหมายปลายทาง ฉะนั้น จึงเรียกว่า " บารมี " แปลว่า " คุณธรรมเครื่องช่วยให้ถึงฝั่งคือพระนิพพาน
​

_/\_ _/\_ _/\_

ที่มา http://palungjit.org/threads/ปรารถนาพุทธภูมิ.213364/page-13

 

ถ้าดูตามลำดับทศชาติที่พระโพธิสัตว์บำเพ็ญมากว่าจะตรัสรู้เป็นพระโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราแล้ว สงสัยว่าจะเป็นทานปรมัตถบารมี (รวมบริจาคลูกเมีย) นะครับ

 

หากแม้การสละชีวิตอันเป็นของมีค่าที่สุดเพื่อบำเพ็ญบารมีเป็นของยากแล้ว
สิ่งที่ยากยิ่งที่สุดเห็นจะเป็นการสละสิ่งอันเป็นที่รักยิ่งกว่าชีวิตของตนนั่นแล
เห็นด้วยกับทานบารมีครับ

 

ผู้หญิง ถ้าตั้งดำริอย่างนี้ว่า เราจะยอมยกตัวเราให้หนุ่มอันเป็นคนที่เรารัก และหากเขาร้องขอให้ช่วยกิจการงานอันใด ก็จะยินดีขวนขวายทำในกิจการงานนั้นด้วยดี เหล่านี้ ได้ชื่อว่าทำทานบารมีหรือไม่?

และคนเป็นพ่อ ซึ่งมีลูกสาวอันเป็นที่รักดุจแก้วตาดวงใจ แล้วถ้ามีหนุ่มมาขอลูกสาวไปแต่งแยกออกไปมีครอบครัว ชื่อว่า ได้ทำทานบารมีหรือไม่?

ถ้าใช่ ท่านพร้อมสละยกลูกสาวท่านแล้วหรือยัง? ^^

 

การสละเป็นทานมิใช่เพื่อเหตุแห่งการเป็นไปทางโลก
หากแต่เป็นการเสียสละเพื่อให้ได้มาซึ่งบารมีคือจิตใจที่บริสุทธิ์ตั้งมั่นในโพธิญาณ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เสียสละได้แม้ทุกสิ่ง
ต้องถามก่อนว่าหญิงที่สละร่างกายให้ชายที่รักทำเพื่ออะไร
พ่อที่ต้องยกลูกสาวให้ชายที่มาสู่ขอตามประเพณีหวังผลในสิ่งใด

 

ตามที่กระผมเข้าใจนั้น ขอแสดงความเห็นว่า
ปัญญาบารมีมีความสำคัญที่สุด แต่ก็ต้องอาศัยพื้นฐานบารมีอื่นๆเป็นสิ่งประกอบกันขาดไม่ได้และบารมีพื้นฐานทั้งหมดนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่ทำได้ต้องสร้างสั่งสมให้มาก

บารมีพื้นฐานที่กล่าวได้ว่าเป็นบารมีที่ทำได้ยากและต้องทำให้ได้อย่างยิ่งยวดนั้นคือ ทานบารมีและขันติบารมี ครับ สาธุ

อุปมาง่ายๆดังพระประวัติของพระพุทธเจ้า พระชาติสุดท้ายของพระองค์คือมหาทานบารมี อันเป็นปรมัตทานบารมีนั่นเองครับ สาธุ

 

หากทานบารมีเป็นสิ่งที่ทำได้ยากสุด เหตุใดพระโพธิสัตว์เวสสันดร เมื่อบริจาคลูกทั้งสองให้กับชูชก เห็นชูชกเฆี่ยนตีลูกต่อหน้าต่อตา จึงหยิบพระขรรค์หมายจะฆ่าชูชก

 

ก็มีเหตุผลครับ ปัญญามีลักษณะที่ไม่ตายตัว ถ้าเอามาแจกแจงทั้งหมดก็คงซับซ้อนน่าดู

ผมชอบอันนี้มากเลย: สมัยเจ้าชายสิทธัตถะยังเป็นเด็ก ไปเทียวเล่นกับพระญาติซึ่งมีพระเทวทัตด้วย ครั้งนั้นพระเทวทัตเห็นนกแล้วยกคันธนูยิง ด้วยความแม่นยำ โดนนกตัวนั้นตกลงมา เจ้าชายสิทธัตถะเห็นเข้าจึงรีบวิ่งไปเก็บนกมาช่วยชีวิต พระเทวทัตเดินไปเพื่อขอนก แต่เจ้าชายไม่ให้เพื่อหวังช่วยชีวิตนกนั้น. สุดท้ายจึงเกิดการโต้แย้งว่ากัน ซึ่งเจ้าชายอ้างว่า ชีวิตต้องเป็นของผู้ที่ให้ชีวิต ไม่ใช่เป็นของผู้ที่จะทำลายชีวิต !

ปล. หายไปนานนะท่าน ท่านอสุรินทร์คิดถึงแล้วนะ

 

แล้วพระเวสสันดรได้สังหารชูชกหรือไม่ ทานที่ให้ไปแล้วสละไปแล้วย่อมเป็นกรรมสิทธิ์
ของผู้รับนี่ละบารมีเกิดตรงนี้ พระเวสสันดรทำอย่างไรต่อล่ะครับ
นี่เป็นเพียงข้อคิดเห็นมิได้กล่าวว่าผิดหรือถูก ดีใจที่ท่านถามครับ

 

แต่เท่าที่ทราบ การให้ทาน ลูก เมีย และอวัยวะ เป็นทานระดับ อุปบารมี ใม่ใช่เหรอครับ ส่วนทานระดับปรมัต คือ การให้ชีวิตตัวเองเป็นทาน แล้วเหตุใด การให้ทานระดับอุปบารมี ถึงมาทำหลังจากให้ทานระดับปรมัต ถึง 4 อสงไขย มีเหตุปัจจัยใดที่ทำให้เกิดเหตุอย่างนี้

 

เมื่อหยิบพระขรรค์หมายจะฆ่าชูชก แต่ยับยั้งชั่งใจได้ เกิดเป็นขันติ และทานที่ให้ไปแล้วย่อมเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้รับ ก็วางใจเป็นกลาง เกิดเป็นอุเบกขา