พระอาจารย์ปราโมช "เพ่งจนเห็นธรรมะในไตรปิฎกได้หมด แต่ไม่เอา ภาระหนักนี่นา?"

7. ตู้พระธรรมเคลื่อนที่


เพราะการไปศึกษาครั้งแรกไม่ถามหลวงปู่มาให้ดี. จึงเสียเวลาและลำบากไป 3 เดือน เพราะไปหลงอาการของจิตว่าเป็นจิต. กลับจากสุรินทร์คราวนี้จะไม่ยอมพลาดอีกแล้ว. จึงเริ่มทำจิตให้สงบในเวลาที่มันฟุ้งซ่าน. ด้วยการกำหนดลมหายใจบ้าง การหายใจประกอบคำบริกรรมพุทโธบ้าง. พอจิตสงบดีแล้วก็เห็นความว่าง โปร่ง เบา. มีความรู้ตัวแจ่มใส เห็นอารมณ์ต่างๆ เกิดขึ้นแล้วก็ดับไปเป็นระยะๆ. โดยไม่เข้าไปแทรกแซงเพื่อทำลายอารมณ์ดังที่หลงทางมาแล้ว. วันหนึ่งขณะที่เห็นอารมณ์เกิดดับอยู่นั้น. จิตเกิดความอ่อนแอน้อมเข้าหาความสงบ. แล้วรวมลงนิ่งสนิทอยู่ช่วงหนึ่ง. พอจิตถอนขึ้นมาก็รู้สึกสว่างไสวไปหมด. มองสิ่งต่างๆ รู้สึกว่าชัดเจนไปหมด. กระทั่งมองอากาศว่างๆ ตรงหน้า. ก็ยังเห็นถึงอณูของอากาศ และฝุ่นละอองอันละเอียดที่แฝงในอากาศ. ก็เกิดระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าว่า ท่านช่างสอนธรรมอันน่าอัศจรรย์นัก. จากนั้นจิตก็ระลึกถึงธรรมหมวดต่างๆ ได้เป็นอันมาก ไล่ตั้งแต่หมวด 1 หมวด 2 ไปจนหมวดเกิน 10. นึกถึงธรรมข้อใดก็เข้าใจแจ่มแจ้งไปทุกหัวข้อ. และพบว่าธรรมทั้งหลายเชื่อมโยงเป็นอันเดียว รวมลงในอริยสัจจ์ 4 ทั้งสิ้น. ผู้เขียนพิจารณาธรรมด้วยความเพลิดเพลิน. ยิ่งพิจารณายิ่งแตกฉาน ยิ่งแตกฉานก็ยิ่งตื่นตาตื่นใจ พิจารณากว้างขวางออกไปอีก. เมื่อรู้ธรรมอันใดแล้ว ก็พยายามทรงจำไว้. ไม่นานเลย ผู้เขียนรู้สึกเหมือนตนเองกำลังแบกตู้พระไตรปิฎกไปไหนมาไหนด้วย. มันเป็นภาระอันหนักเหลือเกิน.


แล้วผู้เขียนก็ระลึกถึงหลักตัดสินพระธรรมวินัย ว่าพระพุทธเจ้าท่านสอนไว้อย่างไรบ้าง. ก็รู้ว่า ท่านสอนธรรมเพื่อความละ ความคลาย ความสิ้นไปแห่งตัณหา. ผู้เข้าถึงธรรมจะต้องวางความยึดถือทั้งปวง. ก็เกิดความเฉลียวใจว่า อาการเหล่านี้ที่เกิดขึ้นคืออะไร. เพราะตรงกันข้ามกับหลักตัดสินที่ท่านสอนไว้. ก็เข้าใจขึ้นว่า นี้เป็นวิปัสสนูปกิเลส 2 ประเภทซ้อนกันอยู่. คือโอภาสอย่างหนึ่ง กับความแตกฉานในธรรมอีกอย่างหนึ่ง. พอรู้ทันแล้ว อาการนี้ก็หายไป เหมือนโยนภาระหนักทิ้งเสียได้

http://www.oknation.net/blog/doojit/2009/02/25/entry-2

 

ชาไม่รู้ได้พบปะกับท่านผู้เจริญในธรรม ประมาณ ๓ ท่านที่สามารถเพ่งจน
เห็นธรรมะในไตรปิฎกได้หมด รู้ข้อความและรู้ว่ามาจากเล่มไหน หัวข้อไหน

 

อ่านข้อความข้างบน จากฟุ้งๆ แล้วเบาสะบายจัง ขอบคุณนะครับ

 

สาธุ อนุโมทนาครับ
ผมก็ศรัทธาหลวงพ่อปราโมทย์อยู่ด้วยครับ

 

กรุณาแก้ไขชื่อของท่านให้ถูกต้องด้วยนะครับ

พระปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ขอบคุณครับ

 

*** เดินตามพระพุทธเจ้า ****

พระพุทธเจ้า...มุ่งหลุดพ้นทุกข์
มีแต่ตัด ลด ทอน
น้อยลงๆ จนหมดไปในที่สุด

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อนุโมทนา

สุดท้ายก็จบลงด้วยหลักธรรมอันเรียบง่าย...
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ไม่เห็นต้องท่องจำอะไรให้วุ่นวาย....
ธรรมแท้ เบาสบาย... ไม่ยาก ไม่หนักเลย

 

ไช่แล้วจ้า ถึงมีญาณเพ่งรู้ได้ แต่ไม่กล้ารับ ก็เท่านั้นนะจ๊ะ
แน่จริงทิ้งทำไม นะจ๊ะ เพราะรู้ว่าหนัก เลยทิ้ง ยังหลอกตนเอง ว่าหนักได้อยู่อีกนะจ๊ะ ญาณอะไร รู้ว่าหนักด้วย นะจ๊ะ

 

เหมือนคนมีตาทิพย์ เพ่งดูกรรมของคนอื่น พอดูแล้ว เกรง กลัว ขยาด ไม่ช่วย
แล้วเพ่งทำไม นะจ๊ะ ดูเหมือนจะเก่ง เอาเข้าจริงๆ หนี นะจ๊ะ สู้สมมุติแค่นี้ยังไม่ได้ นะจ๊ะ
หนักก็สมมุติ เจ้ากรรมนายเวรของคนอื่นก็สมมุติ แต่ญาณวิเศษ ไม่กล้า ญาณอะไรกันนะจ๊ะ

 

ถ้าคนที่เขานิพพานจริง เขาไม่หนีหรอกนะจ๊ะ ไม่หนักหรอกนะจ๊ะ
ที่หนักเพราะปัญญาตนเองแบกที่รู้เอาไว้ไม่ไหว นั่นเองนะจ๊ะ ภาระอะไรที่ไหน จะมีในพระอรหันต์จ๊ะ

 

..ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน ต้องไปด้วยกัน

 

ไช่เล้วจ้า ถ้า ญาณที่ยังรู้ปัญหาเป็นภาระ แต่ไม่รู้ปัญญาเป็นอิสระ ก็เป็นแค่ญาณหลอกตัวเอง นะจ๊ะ
หลอกตัวเองยังหลอกอยู่แล้วมีหรือจะไม่หลอกคนอื่น โดยไม่รู้ตัว นะจ๊ะ

 

ท่านวงกลมจุด..
ช่วยใช้ญาณรู้ของท่าน ชี้แนะข้าพเจ้าด้วยเถิด

 

ไม่กล้า ไม่กล้า คุยเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้กันน่ะได้ นะจ๊ะ
จะชี้แนะกันได้ ก็ต้องเป็นกัลยาณมิตรต่อกันนะจ๊ะ ถึงจะกล้า นะจ๊ะ

 

เอาแบบนี้สิจ๊ะ ท่านน้ำจันทร์มีอะไรสงสัยในสภาวะใด ที่มีในตน ก็ลองถามมาได้นะจ๊ะ
เพราะมีน้ำถึงเห็นเงาจันทร์ นะจ๊ะ

 

แสดงว่าท่านวงกลมจุด มีญาณรู้สิ...
เพราะท่านไม่ได้ปฏิเสธ
ญาณรู้ของท่านมีทุกขณะที่ต้องการรู้หรือไม่..

 

ก็ยกเว้นตอนนอนหลับจ้าไม่รู้ แต่ถ้าฝันก็รู้ นะจ๊ะ
แสดงว่าท่านก็เข้าใจ ในสิ่งที่ภาษา ไม่ได้บอก นะจ๊ะ
เพราะเขียนได้ แต่อธิบายความในใจ ที่ไม่ได้เขียนก็มี แสดงว่า ท่านก็มีญาณนี่จ๊ะ

 

ผมจะเป็นน้ำ เพื่อให้ท่านได้เห็น เงาของ จันทร์ นะจ๊ะ
แต่อย่าได้ให้ความสนใจว่า น้ำเน่า น้ำเสีย น้ำดี หรือน้ำไส อันนี้ ไม่ควรเพ่งที่ผม
แต่จงเห็น เงาจันทร์ในใจตนเอง นะจ๊ะ นั่นคือ เป้าหมายจ้า อย่าลืมเป้าหมาย นะจ๊ะ
เพราะเป้าหมาย คือผล ที่บ่งบอกความจริงของตัวท่านเอง นะจ๊ะ
แล้วอย่าไปบังคับเงาจันทร์หรือเป้าหมายล่ะ หรืออย่าเพ่งโทษที่น้ำล่ะ
เพราะ จะเห็นเงาจันทร์ เป็นอย่างไร นั่นคือ ความจริงที่มีในตน ในตัวท่านเอง นะจ๊ะ

 

ดังที่ เพ่งพระไตร พระไตรเป็นเหมือนดั่งน้ำ
ความรู้ว่าหนัก ว่าภาระ คือ เงาจันทร์
เงาจันทร์คือความจริงที่สะท้อนออกมาจากตนเอง

ก็จงพิจารณาเถิดจ้า นะจ๊ะ

 

เงาจันทร์นั้น ความจริงที่สะท้อนออกมาให้เห็นนั้น มันเป็นเช่นไร ตามที่เห็น นะจ๊ะ
รู้ ดู ตามจริง ตามที่เห็น นะจ๊ะ ตัวเรา จะหายไป เหลือเพียง เงาจันทร์ เท่านั้นเอง
เงาจันทร์ มันก็เป็นของมันอยู่ เช่นนั้น หาไช่ เราไม่ นะจ๊ะ
เงาจันทร์อยู่ที่ไหน เมื่อมันสะท้อน ออก ไปอยู่ในน้ำแล้ว นะจ๊ะ

ไม่ได้อยู่ที่เรา เพราะ เราก็ไม่อยู่แล้ว นะจ๊ะ ไม่มีเรา นั่นเอง นะจ๊ะ