ความทุกข์ ที่ฝังไว้ไนจิตในใจ ไม่ต่างอะไรกับคนติดคุก

ผมไม่รู้ทุกคน ว่าทุกคนทำใจกันอย่างไงในการที่สูญเสียคนรัก ที่เรารักมากกันอย่าไง แบบให้มันลืมไปเลยโดยไม่คิดถึงเขาอีก
คนที่ผมรักมาก จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมคิดถึงสิ่งดีๆที่เธอมีให้ผม แต่เวลาอันน้อยนิดมันได้พรากเธอไปจากผมแล้ว เธอเป็นคนดีมากสำหรับผม การจากไปของเธอทำให้ผมติดอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์ ไม่ต่างจากผู้จองจำในคุก บางคนบอกว่าทำใจเถอะเขาไปสบายแล้ว ฟังแล้วดูง่ายครับแต่สำหรับผมมันยากเหลือเกิน
กับการสูญเสียคนรักเช่นนี้ สำหรับผมยังไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะลืมเธอได้ คนๆเดียวมันทำให้จิตใจผมได้พังขนาดนี้ ให้เจอคนอื่นเป็นร้อยคนก็ไม่เหมือนคนที่เรารักหลอกครับ เขาไปสะบาย แต่ผมกลับจมอยู่ในความทุกข์ ..

 

อยากช่วยนะ แต่เอาตัวไม่ค่อยรอดเหมือนกัน

 

เวลาจะเป็นเครื่องรักษาใจให้ค่ะ เชื่อซิ
ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นให้ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่ตั้ง เป็นที่พึ่งระลึก

 

เมื่อเธอจากไปแล้วคนที่เป็นทุกข์ไม่ใช่ใคร แต่เป็นเรา...

 

ขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียคนรักด้วยครับ..



หากจะเศร้าโศกถึงคนรักที่จากไป ก็ควรคิดถึงตนเองที่จะต้องจากโลกนี้ไปด้วยเช่นกัน..
จึงควรที่จะไม่ประมาทในชีวิต ที่จะศึกษาธรรม อบรมปัญญา ในช่วงเวลาที่มีชีวิต
ที่เหลือน้อย ความตายก็ใกล้มาทุกขณะ ความตายของผู้อื่น ย่อมเป็นเครื่องเตือนให้
น้อมเข้ามาในตนว่า ควรใช้ชีวิตที่ไม่ประมาท สิ่งที่ติดตัวไปได้ คือ ความดี และความ
ไม่ดี แต่สิ่งที่เป็นที่พึ่ง คือ กุศล

สิ่งที่เป็นประโยชน์กับคนรักที่จากไป .. ไม่ใช่ความเศร้าโศกของเรา.. แต่ คือ การทำบุญ อุทิศ
ส่วนกุศลไปให้...การเกื้อกูลเขาจนถึงที่สุดเช่นนี้เป็นเรื่องที่ควรใส่ใจให้ยิ่งกว่าการเข้าถึงโทมนัสหดหู่ท้อแท้ ตรองดูเถิดว่า หากคนรักได้ทราบพฤติกรรมแห่งความเศร้าของท่านอันเป็นฝักฝ่ายแห่งบาปอกุศลเช่นนี้..เขาจะบันเทิงในสวรรค์ด้วยความรื่นเริงใจหรือพลอยหดหู่ จนต้องตกจากสวรรค์ไปอบายกันเล่า?

หรือหากแม้เขาต้องไปเสวยวิบากบาปเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเปรตอยู่ เขาย่อมรอความช่วยเหลือจากการอุทิศบุญของท่าน กลับได้เห็นแต่น้ำตาหรือความห่อเหี่ยวใจของท่าน เขาคงทุกข์สาหัสทีเดียว..จริงใหม?

แต่หากเขาไปเกิดเป็นคนแล้ว ไม่รับรู้อีกว่าเคยมีคนรักเช่นท่านในอดีต ท่านจะเศร้าเพื่อประโยชน์ใด การใส่ใจไว้โดยไม่แยบคาย เป็นได้แต่บาปกรรมที่ตนทำตนเองได้ยิ่งกว่าใครอื่นทำให้ทั้งนั้น..

ขอให้รักษาสติ รักษาใจ ประคับประคองให้กลับสู่สภาวะปรกติโดยเร็วครับ จิตที่ดีย่อมรักตนสามารถทำได้แต่ประโยชน์ตนประโยชน์ท่านได้ไม่สิ้นสุด เป็นกำลังใจให้ครับ..

 

ตั้งใจทำความดีทุกประเภทแล้วอุทิศให้คนที่เรารักทุกครั้งที่ได้ทำความดี คิดซะว่าเป็นตัวแทนความรักจากเราถึงเขา เข้าใจว่าลืมยาก เก็บเขาไว้ในใจก็ได้ค่ะ แล้วก้าวไปข้างหน้าให้ได้ มีชีวิตเผื่อในส่วนของเขาด้วย เวลาจะค่อย ๆ ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดเองค่ะ

 

อย่างแรกก็รู้ก่อนว่าคนที่รักนั้นตายแต่ร่างกาย จิตไม่ได้สูญสลายไปพร้อมกับการตาย เพียงแต่เปลี่ยนรูปแบบของชีวิตไป และคุณก็ยังรักเขาได้เหมือนเดิม เพราะเพียงแค่รู้ว่าคนที่รักนั้นมีอยู่คุณก็สามารถรักเขาได้ เหมือนกับที่คุณไม่ได้รักเขาแค่เวลาเจอหน้ากันใช่ไหม เมื่อตอนมีชีวิตอยู่ถึงไม่เจอหน้ากันคุณก็ยังรักเขาได้ เพราะคุณรู้ว่าเขานั้นมีอยู่ แล้วก็ลองพิจารณาถึงความไม่เที่ยง พิจารณาถึงความตาย เพราะวันหนึ่งความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เรามีก็ต้องจบลง เราเกิดคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ตายคนเดียว เพื่อนที่อยู่กับเราไปตลอดคือชีวิตของเรา เมื่อมีเหตุก็พบเจอ หมดเหตุก็จากกัน

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

ในโลกนี้...ใครบ้างไม่เคยเสียใจ
...ใครบ้างไม่เคยท้อ...ใครบ้างไม่เคยทุกข์...
...ใครบ้างไม่เคยผิดหวัง.......................
เรา...ก็แค่เป็นหนึ่งในนั้น.......................


วิเศษไปจากคนอื่นๆก็แบกเอาไว้มาก
หากเป็นไปอย่างคนธรรมดาๆ
ทุกเรื่องทั้งปวง..เราก็จะเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ...
เท่านั้น

 

ผมขอบคุณทุกคนเลยครับ สิ่งที่เขาทิ้งสมบัติอันมีค่าควรแก่การยกย่องคือเธอมีศีลเป็นปกติ เธอชอบทำบุญ ไปทำบุญก็นึกถึงเขาครับ รักเขามากจริงๆครับ มันตัดใจยากเหลือเกินครับ

 

คุณต้องไม่ลืมนะคะว่าคนเรานั้นตราบใดยังไม่พ้นทุกข์ก็เวียนว่ายตายเกิดอยู่เสมอ การจากในคราวนี้ไม่ใช่การจากที่ถาวร สักวันหนึ่งในภพชาติอื่นหรือชาตินี้คุณก็อาจจะได้พบกับเธออีกก็ได้ เพียงแต่จะอยู่ในรูปแบบใดเท่านั้น ขอให้ระงับความโศกเศร้าไว้นะคะ

 

เข้ามาคุยต่อคะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ที่คนรักคุณเสียชีวิต ดิฉันเข้าใจหัวอกคุณว่าภาวะนี้เสียใจมากขนาดไหน แต่เค้า(ผู้หญิงที่มีคุณค่า)ได้จากไปไม่มีวันหวนกลับ สิ่งที่คุณจะให้เธอได้ และมีค่ามากที่สุดสำหรับเธอตอนนี้ ก็คือการทำบุญไปให้เธอ ทำทุกวันยิ่งดีภาวะจิตใจคุณจะดีขึ้น โลกวิญญาณต้องการเพียงบุญกุศล ไม่ต้องการอย่างอื่น ถ้าคุณยังเศร้าทุกข์อยู่เรื่องเธอ จะทำให้เธอเป็นห่วงไปไหนไม่ได้ ถ้ายังรักเธออยู่ก็อย่าทำให้เธอเป็นห่วงโดยที่คุณยังทุกข์เรื่องเธออยู่ยังงี้ ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้ ทุกคนต้องตายไม่ช้าหรือเร็ว หนีความตายไปไม่พ้น ไม่ว่าท่านทั้งหลายหรือเรา เขียนทั้งหมดจากใจ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

 

แม้เวลาผ่านไป แต่สิ่งดีๆที่เธอมีให้ยังอยู่ในใจผมเสมอ รู้แล้วว่าเกิดมาต้องพลัดพรากแต่สำหรับผมมันไวเกินไป ...

 

โอย โอย ประโยคนี้ซึ้งงงง จัง

 

ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ การที่เราจะสละรักได้ต้องห้ามติดและผูกพันในความดีหรือความไม่ดีของคนๆนั้น ไม่อย่างนั้นแล้วยากที่จะสลัดออกจากใจได้ เพราะความผูกพันในเรื่องของจิตใจจะเป็นเครื่องพันธนาการมัดจิตใจของเรา ให้นึกและให้หลงแต่สิ่งๆนั้น จำเป็นต้องใช้สติปัญญาเข้ามาปราม และจัดการกับความรุ้สึกนั้นซะ ว่าทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนไม่เที่ยง ไม่ใช่ของๆเรา แม้กระทั่งตัวเราก็ไม่ช่ายของเรา ให้จิตยอมรับเหตุและผลตรงนี้ให้ได้ซะก่อน เมื่อมันยอมรับได้แล้ว มันก็จะคลายความผูกพันความเศร้าหมองตรงนั้นไปโดยอัตโนมัติ

ปล. การที่จะต้องการละจากสิ่งที่รัก จากสิ่่งที่ผูกพัน อย่าจดจำความรู้สึกที่ดีหรือไม่ดี เพราะการทำแบบนั้นมันการนำโซ่ตรวจมาจองจำตัวเอง จะทำให้ไปไหนไมได้ ตรมอยู่กับความทุกข์

 

เหตุการณ์บางอย่าง สถานะการณ์บางอย่าง ที่เป็นพฤติกรรม หรือการกระทำที่ก่อให้เกิดการทรงจำก่อให้เกิดการฝังใจ นั่นย่อมแสดงว่า สิ่งเหล่านั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเจตสิกที่ประกอบอยู่กับจิตร่วมด้วยไปแล้ว การที่จะลืมหรือไม่ให้คิดถึงจึงไม่สามารถทำได้

แต่ในทางวิปัสสนา ขอแนะนำว่า แม้เราจะไม่สามารถห้ามความคิดถึงได้ แต่เราควรฝึกสติสัมปชัญญะ ระลึกรู้ทันความคิดถึงที่ปรากฏ และเมื่อระลึกรู้ทันความคิดถึงคนรักที่ปรากฏแล้ว พึงใช้ปัญญาตัดละปล่อยวางลง เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกฏไตรลักษณ์อย่าไปปรุงแต่งอะไรต่อ ให้จิตไม่ไหลไปตามอารมณ์ความคิดถึงที่เกิดปรากฏ เมื่อเราทำบ่อยๆ ความคิดถึงก็จะมาเยี่ยมเราน้อยลง หรือมาปรากฏแก่จิตเราน้อยลงจนที่สุดก็จะหายได้เองครับ ลองทำดูนะครับ

 

คนเราเกิดมาก็เพื่อจะจากกันไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ พี่น้อง คนรัก ญาติ เพื่อนสนิท ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย ไม่ว่าจะรักกันมากน้อยแค่ไหน รอแต่เวลาเท่านั้น การมองให้เห็นตามจริงของธรรมชาติ จะทำให้คุณไม่ทุกข์มากไปกว่านี้ เพราะทุกคนทุกท่านก็จะต้องเจอเหมือนๆกัน แต่ด้วยเหตุการณ์ที่ปัจจุบัน ทันด่วนและกะทันหัน คนธรรมดาอย่างเราๆ ก็ต้องเกิดความทุกข์มากเป็นธรรมดา วันเวลาจะช่วยทำให้คุณเข้มแข็งขึ้นเองเป็นกำลังใจให้ครับ

แม้ความสุขและความทุกข์ ของคนเรา ก็ยังไม่เที่ยง

 

ผมต้องใช้สติมาเป็นตัว ประคองอารมย์ เพื่อหยุดการปรุงแต่งทั้งปวง
การคิดแบบนี้ไม่ดีกับผมเลย ผู้เห็นธรรมแล้วย่อมไม่ยึดติดว่าอะไรดีไม่ดี. หลวงปู่สรวง ท่านรับของปัจจัย. ส่วนหนึ่งท่านให้เป็นทาน อีกส่วนหนึงเอาไปเผาไฟ โยมเห็นหลวงปู่สรวงเอาปัจจัยเผาไฟ โยมบอกว่าหลวงปู่เผาทำไม. หลวงปู่ตอบว่ามันไม่ใช่ของเรา. ผมต้องลืมให้ได้เอาสติช่วยเวลาช่วยผมจะได้ดีขึ้นมากว่านี้

 

===============


ขออนุโมทนาครับ ท่านเริ่มมีดวงตาเห็นสัจจะธรรมแล้วครับ สาธุ