ถามคนที่ระลึกชาติได้ครับ

เวลาที่ระลึกได้มักจะจำตอนที่ตัวเองเป็นวิญญาณได้

เลยอยากทราบว่าตอนที่ตายเป็นวิญญาณนั้นความรู้สึกเหมือนยังมีชีวิตอยู่หรือเหมือนฝันไปกันแน่ครับ

ความทรงจำ การคิดพิจารณา การรู้สึกหนาวเย็นยังรับรู้ได้ไหมครับ

โดยเฉพาะความหิวนั้น ยังหิวไหมครับ

วิญญาณต้องทำงานอะไรหรือเปล่า ทำกิจกรรมอะไรบ้างแต่ล่ะวัน หรือนั่งรอให้เวลาผ่านไป จะไม่เซ็งแย่เหรอครับ

เวลาผ่านไปเร็วไหมครับเท่าเวลาในโลกมนุษย์ไหมครับ

ถามเพราะอยากทราบจริงๆนะครับ

 

ความรู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่ครับ แต่แตกต่างกันที่สภาวะร่างกายเพราะเป็นจิตวิญญาณที่เหลืออยู่

 

ขอบคุณนาคบุตรมากครับที่มาตอบ ขอให้คุณเข้ามาเวบนี้ประจำนะครับ เพราะคุณจะช่วยคนได้อีกหลายคนทีเดียว

 

ความทรงจำ การคิดพิจารณา การรู้สึกหนาวเย็นยังรับรู้ได้ไหมครับ

โดยเฉพาะความหิวนั้น ยังหิวไหมครับ

วิญญาณต้องทำงานอะไรหรือเปล่า ทำกิจกรรมอะไรบ้างแต่ล่ะวัน หรือนั่งรอให้เวลาผ่านไป จะไม่เซ็งแย่เหรอครับ

เวลาผ่านไปเร็วไหมครับเท่าเวลาในโลกมนุษย์ไหมครับ

ถามเพราะอยากทราบจริงๆนะครับ

 

คนที่ระลึกชาติได้ เป็นดวงวิญญาณที่ชดใช้กรรมไม่เยอะครับ
ชาติก่อนเกิดเป็นคน แล้วตายไปแต่บาปไม่เยอะ เลยชดใช้กรรมไม่นาน
หากบุญถึงแล้วกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก ก็จะระลึกชาติได้

แต่ถ้าหากอยู่ชดใช้กรรมในนรกนานๆ ก็ไม่สามารถจำอดีตชาติได้ครับ

วิญญาณที่ยังไม่หมดอายุขัย (ตายก่อนอายุขัย) จะอยู่ในโลกนี้อ่ะครับ จนกว่าจะถึงอายุขัยจริงๆ ขึ้นอยู่กับว่าเราตายแบบไหน และจิตสุดท้ายระลึกถึงสิ่งใด

หากกระโดดตึกตาย ดวงวิญญาณก็จะชดใช้กรรมโดยกระโดดตึกอยู่แบบนั้น จนครบอายุไข
หากเด็กโดนทำแท้งตาย เค้าจะแค้นมากกว่าจะได้เกิดเป็นมนุษย์ เค้าก็จะตามจองเวรพ่อแม่ รวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องกับการทำแท้งเ้ค้า

หากระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ บ่อยๆทุกๆวัน จนจิตชำนาญ ความดีจะนำพาจิตไปเกิดเป็นเทวดาครับ ซึ่ง 1 วันบนสวรรค์ เท่ากับ 50 ปีในโลกมนุษย์

เมื่อหมดบุญก็จะกลับไปชดใช้กรรมในนรกต่อครับ แล้วก็เวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ
จนกว่าจิตจะเบื่อหน่ายการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย และเข้าสู่สภาวะนิพพาน คือการไม่เกิดอีกเลย...

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นจากกรรม คือ การกระทำของเราจากอดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาติครับ หากกรรมดีเรามีมากทุกอย่างจะทุเลาเบาบาง เพราะกรรมดีจะคอยเกื้อหนุนค้ำชูดูแลเราให้อยู่สุขสบาย หากกรรมชั่วมีอยู่มากกว่าทุกอย่างก็จะดูลำบากและขัดสนไปหมดเพราะนอกจากจะเกิดจากวิบากกรรมที่เราทำแล้วอาจจะถูกซ้ำจากเจ้ากรรมนายเวรที่เราเคยทำไม่ดีกับเขาไว้แล้วเกิดการจองเวรกันด้วย เพราะฉะนั้น ทำดีไว้เถอะครับธนาคารบุญจะได้คอยเกื้อหนุนและค้ำชูเราตลอดไปจนกว่าจะได้เข้าสู่แดนนิพพานอย่างองอาจและกล้าหาญ

 

ตายแล้วก็รู้เองครับ

 

พวกที่ระลึกชาติได้ ผุดขึ้นมาจาก จิต ครับ

ส่วนที่ตอนเป็นวิญญาณ จะจำไม่ได้ครับ จะจำได้เฉพาะชาติที่เกิดในโลกมนุษย์เท่านั้น ส่วนชาติที่เกิดเป็น เทวดา นางฟ้า จำไม่ได้หรอกครับ

 

กรรมเก่าเรายินดีชดใช้ กรรมใหม่เราไม่ทำ สร้างแต่บุญกุศล ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ขอมุ่งตรงต่อพระนิพพานอันเป็นความสุขที่ไม่เจือด้วยทุกข์อีกต่อไป


ทำดี "ไม่ยาก" ถ้า "อยาก" จะทำ

คงมีซักวัน ที่หมดกรรม !

 

จากที่ฟังพวกที่ตายแล้วฟื้นเล่า มันออกเหมือนความฝันมากกว่า และไม่มีความรู้สึกเศร้าหรอห่วง คิดถึงคนข้างหลัง เพราะิญญาณไม่มีสมองนึกไม่ได้ และไปตามสัญญาเดมที่จิตมันทำอยู่เป็นนิจ หรือผูกพันธ์ คล้ายๆเวลาเราฝัน

 

คุณ ราชะ ยังอยู่หรือเป่าน้อ..ถ้ายังอยู่จะเล่าให้ฟังครับ.เอาว่าหลักๆ.
มี ๒ แบบ คือ ตั้งใจ(บังคับได้)กับไม่ตั้งใจ(เกิดขึ้นเองหรือทำได้บ้างไม่ได้บ้าง).​

มีรายละเอียดพอสมควร.ตั้งใจก็มีวิธีการ เทคนิคการ
ฝึกหลายอย่างลักษณะสภาพแวดล้อมก็ต่างกัน
..และไม่ตั้งใจก็รายละเอียดปลีกย่อยก็ต่างกันและมีข้อดีข้อเสียคล้ายๆ
ดาบสองคมทั้ง ๒ วิธีด้วยครับ..ถ้ายังอยู่ค่อยว่ากันนะครับ.​

 

ผมปูเสื่อรอฟังด้วยคนครับ

 

เด่วขออนุญาตเล่าให้ฟัง.ถือว่าอ่านขำๆแล้วกันครับ..ดังต่อไปนี้..
คำถามที่คุณ ราชะ สงสัยนั้นรวมประเด็นความสงสัยในคำถาม
ทั้งหมด ๓ ประเด็นสามารถบอกได้.คือ
๑.กรณี ตายแล้วฟื้นอย่างคุณ น้องDuss ตอบหรือไม่ก็
กรณี ที่ ๒.คือเป็นความสามารถทางจิตเกี่ยวกับการระลึกชาติ
และ ๓.คือกรณีชีวิตหลังความตาย.เหมือน
ที่คุณ ท่าน เจ้าคุณ ตอบไปแล้ว..แต่ก็มีรายละเอียดจะมาช่วยเสริมต่ออีกซักเล็กน้อย.
เอาทีละประเด็นนะครับ..
กรณีที่ ๑. คือกรณีตายแล้วฟื้น..ขอให้คำนิยามการตายในกรณีนี้
คือดวงจิตมีเหตุออกจากร่างกายไปแล้ว..และร่างกายนั้นยังไม่แตกดับ
อาจจะหยุดการทำงานไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง.
แต่สุดท้ายดวงจิตสามารถกลับคืนสู่กายและก็ฟื้นขึ้นมาได้..
กรณีนี้.นอกจากแบบที่คุณ น้อง Duss เล่าแล้ว.ยังมีกรณีที่รู้ตัวทุกอย่าง
เป็นตัวเราๆอย่างที่เป็น.แต่ทุกคนบนโลกไม่สามารถมองเห็นเราได้.
เรียกใครก็ไม่ได้ยิน.และร่างกายสามารถทะลุผ่านวัตถุได้.
.กรณีเคยได้ยินในกรณีที่ยมทูตพาไปสำนักพยายาม.
จะสามารถจำเส้นทางระหว่างไปสำนักพยายามได้และ
เล่าลำดับเหตุการณ์ได้หมดหลังจากฟื้นกรณีนี้จะเป็นกรณี
ที่่มีเหตุผิดพลาดทางสำนักพยายม เช่น คุณยายหง่อมท่านหนึ่งเคยเจอ
ตอนอายุ ๗๓ ทางโรงพยาบาลว่าเสียชีวิตแล้ว.แต่ยังโชคดียังอยู่ในระยะ
เวลาที่ยังไม่ฉีดยาใส่ศพ.ไม่งั้นคงไม่ฟื้น หลังจากนั้น ๒ ชั่วโมง
ฟื้นขึ้นสามารถอยู่ต่อได้อีก ๒o ปีเนื่องจากทางนั้นจำ นามสกุลผิด
.กรณีนี้ถ้าร่างกายไม่เสื่อมสภาพมากก็จะใช้ชีวิตเป็นปกติ
ถ้าคิดว่าเป็นแค่เพียงความฝันหรือเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง..
.ถ้าเชื่อมั่นเรื่องชีวิตหลังความตายก็จะปฏิบัติตนดีขึ้น...
อีกกรณีหนึ่งคือบุคคล.ที่มีวาสนามาทางพุทธศาสนาหรือ
จะมีเหตุได้สร้างความดีต่อ.จะออกมาเหมือนปกติส่วนมากจากเหตุเจ็บป่วย
ต้องเข้าโรงพยาบาลหรือโดนยมฑูตหรือท่านพยายมมาเตือนด้วยตนเอง..
.หากเจ็บป่วยตอนออกมาจะมีเจ้ากรรมมารอสหเยอะมากแต่จะได้.
ครูบาร์อาจารย์ทางภพภูมิ.ท่านช่วยไว้.และพาไปยังบางสถานที่.
ก่อนจะกลับฟื้นขึ้นมา กรณีถ้าไม่บวชเป็นพระ.
ก็จะบุคคลที่ปฏิบัติตัวดีขึ้นอย่างผิดหูผิดตา
และส่วนมากจะเป็นผู้ช่วยรักษา ดูแลพระพุทธศาสนาไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง.
และค่อนข้างจะมีความสามารถทางสมาธิและทางจิตสูงต่อมาในอนาคต
และกรณีที่ท่านพยายมหรือยมฑูตมาเตือนจะอยู่ได้อีกนาน
ด้วยเหตุที่จะปฏิบัติตัวดีและช่วยบำรุงพระพุทธศาสนาไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง
และก็มีความสามารถทางสมาธิและทางจิตสูงเหมือนกัน
.และอีกกรณีคือประสบอุบัตเหตุทำให้ดวงวิญญานออกจากร่างกายมา
และเห็นสภาพแวดล้อมทั่วไปกรณีนี้พอกลับเข้าร่างกายได้แล้ว.
มักจะฝึกสมาธิได้เร็วมีสัมผัสพิเศษทางจิตในระดับที่ดี.
..และอีกกรณีคือ การที่นอนอยู่แล้วดวงจิตออกจากร่างกาย และเห็นตัวเองนอนอยู่
บางทีคล้ายๆฝันว่าเห็นตัวเองนอนอยู่..กรณีนี้ถ้าไม่เกิดความกลัวจะปฏิบัติ
ธรรมและฝึกสมาธิได้เร็วมากกว่าทั่วๆไป..​

ถ้าเป็นอย่างกรณีที่เล่ามานี้ความรู้สึกและอารมย์จะเหมือนตอนที่เป็นมนุษย์.แต่จะพบเหตุในเรื่อง
การย่นย่อเวลา.หรือการเดินทางไปสถานที่ใดๆที่ภพภูมิใกล้เคียงกับโลกเพียงแค่
คิดเท่านั้น..ที่เล่ามานี้ยังไม่มีเหตุที่จะให้สามารถย้อนอดีตได้ครับ...
เด่วไว้มาว่ากันประเด็นต่อไปต่อที่จะเกี่ยวข้องกับความสามารถทางจิตหรือสัญญา
เก่าที่เก็บไว้ในจิตที่เข้าถึงได้แบบตั้งใจและไม่ต้ังใจในตอนต่อไปครับ..​

 

กลุ่มแรกคนที่ระลึกชาติสุดท้ายก่อนเกิดได้เอง ส่วนใหญ่ที่ได้รู้มาวิญญาณไม่ทันทนทุกข์หิวโหยครับได้มาเกิดก่อนแทบทั้งนั้น ช่วงที่เป็นวิญญาณก็คงยังงงๆอยู่ว่าเกิดไรขึ้นกับตัวเองพอจะตั้งสติได้ก็มาเกิดซะละ
กลุ่มที่สองก็จะเป็นคนที่ฝึกสมาธิ ที่พอจะระลึกได้แบบไม่ทั้งหมดก็จะแค่รับรู้ว่าเคยทำอะไรมาก่อนแต่จำอารมณ์ความรู้สึกไม่ค่อยชัดเจนนัก เหมือนเราคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเป็นสิบๆปี
กลุ่มที่สามฝึกจนเก่งรู้เรื่องที่ควรรู้แต่ท่านเหล่านั้นจะไม่ค่อยมาบอกเราอะดิ มีแต่จะสอนว่าถ้าอยากรู้ต้องปฎิบัติเอง
ถ้าเจ้าของอยากรู้เรื่องพวกนี้จริงๆ ก็ต้องเริ่มลงมือฝึกสมาธิครับ ครูบาอาจารย์ดีๆยังมีให้เร้าเข้าไปขอความเมตตาสอนเรายังมีอีกมาก

 

เด่วมาอ่านในประเด็นที่ ๒และ ๓ นะครับ.มาดูกรณีที่เป็นความสามารถทางจิตก่อน.
แยกเป็นความสามารถเป็น ๒ กรณี
คือ ๑.ความสามารถทางจิตที่
เกิดมาจากฝึกฝนเพื่อให้บังคับได้.
.กรณีอาจจะทำได้บ้างและไม่ได้บ้างหรืออาจทำไม่ได้เลย..
.และใช้กำลังสมาธิ ๒ ระดับคือแบบเต็มกำลังเป็นกำลังสมาธิ
ระดับสูงแต่กรณีระลึกชาติเราจะไม่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์แม้ว่าจะไปเดิน
ลอยหรือเหาะหรืออยู่ในเหตุการณ์นั้นๆก็ตามแต่ดูได้อย่างเดียว..
และแบบครึ่งกำลังคือเป็นเพียงแต่ผู้ดู ใช้กำลังสมาธิระดับอุปจารสมาธิ.
๒.ความสามารถทางจิตที่สามารถเข้าถึงได้แบบไม่ได้ตั้งใจ.ด้วยความบังเอิญ
เนื่องจากรักษาอารมย์ไว้แบบไม่ตั้งใจแล้วลืมอารมย์นี้..ทำให้เข้าถึงสัญญาเก่า
ที่เก็บอยู่ในจิตได้..อาจจะคล้ายความฝัน
แต่ฝันอาจมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ได้.
หรือกรณีทำสมาธิไม่ว่าท่านั่งท่านอนและเข้าถึงได้แบบไม่ได้ตั้งใจ
คือไม่ได้คิดไว้ก่อนว่าจะระลึกชาติ...กรณีนี้ก็จะดูได้อย่างเดียว.
ทั้ง ๒ กรณีนี้จะดูได้เฉยๆ.ยกเว้นกรณีที่ฝัน.
.ส่วนเรื่องความรู้สึกนั้นขึ้นอยู่กับลำดับชาติที่เราย้อนไปดูด้วย
.ถ้าย้อนไปชาติสูงๆ.ก็จะมีปิติเกิดขึ้นได้.
.แต่ปกติแล้วจะไม่มีเรื่องความคิด และอารมย์.ความรู้สึกใดๆเข้ามาเกี่ยวข้อง
.เพราะหากเกิด ขึ้นมาจะกลายเป็นนิวรณ์
และทำให้เราหลุดออกจากอารมย์สมาธิ ณ ตรงจุดนั้น
และจะกลับสู่สภาวะร่างกายปกติเพียงแค่เสี้ยววินาที.
.ยกเว้นกรณีที่เรายังอยู่ในสภาวะความฝัน.
และสภาพแวดล้อมถ้าไม่ใช่การขอบารมีพระ
การมองเห็นคือเรื่องความสว่างจะขึ้นอยู่กับระดับกิเลสในใจที่มี
ณ ตอนนั้นของเราเป็นเกณฑ์..หรือขึ้นอยู่สภาพแวดล้อมของ
ชาติที่เราไปดู ณ ตรงจุดนั้น..ส่วนรายละเอียดการมองเห็น ว่ามอง
ผ่านแบบตาแมว หรือว่าเป็นจอ ๔ เหลี่ยมรวมทั้งรายละเอียดของ
สภาพแวดล้อมจะขึ้นอยู่กับคำภาวนาด้วย.ถ้าเป็นคำภาวนาสายที่
ขอบารมีพระจะเห็นได้กว้างกว่าและรายละเอียดสภาพแวดล้อมชัด
เจนกว่า.แต่ถ้าคำภาวนาทั่วไปจะเห็นเฉพาะในสิ่งที่ควรทราบซึ่งถือว่าเพียงพอแล้ว...
และวิธีการย้อนอดีตชาติขอพูดหลักๆ.
คือ ๑.การขอบารมีพระ
ด้วยวิชาเฉพาะซึ่งมีกล่าวไว้แล้วสามารถอ่านตามตำราได้..
๒.การใช้กำลังใจตัวเองด้วยการนั่งสมาธิให้ถึงช่วงอารมย์ที่จิตเป็นทิพย์
และสามารถนึกขึ้นได้เกี่ยวกับการระลึกชาติเนื่องจากรู้จักการวางอารมย์
เรื่องชาติที่จะย้อนไว้ก่อน.ด้วยการคิดๆไว้ระหว่างวันแล้วก็ลืมๆไป.ถ้าไม่รักษา
อารมย์ไว้เรื่องที่นึกตอนที่จิตเป็นทิพย์หรืออารมย์ระดับอุปจารสมาธิจะกลาย
เป็นนิวรณ์ทำให้หลุดจากอารมย์ได้..
๓.การตั้งต้นด้วยนิมิตรกสิณต่างๆหรือนิมิตรที่เป็นรูปต่างๆ
ในระดับที่เห็นภาพใสและนิ่งแล้ว.
และใช้การขอบารมีพระหรือระลึกเรื่องที่ได้วางอารมย์ไว้
วิธีที่ ๒ และ ๓ ขึ้นอยู่กับกำลังสมาธิและกำลังสติที่จะสามารถรักษาอารมย์
ตรงนี้ไว้ให้ได้นานเท่าไร และเรื่องที่มาจากการวางอารมย์ไว้ระหว่างวัน..
จะย้อนไปได้ตามจำชาติตามที่ได้วางอารมย์ไว้..
แต่ต้องควรระวังการไปยึดติดกับอดีตชาติ.แล้วมาถือเป็นสาระในชาติปัจจุบัน
และการฟุ้งของอารมย์จากความสามารถตรงนี้.ที่ดีควรใช้ความสามารถทาง
จิตด้านนี้เพื่อย้อนดูชาติที่เราเกิดมาไม่ดี.แล้วใช้ปัญญาค้นหาสาเหตุว่า
เพราะเหตุใดเราถึงได้เกิดไม่ดี.หรือนำเอากำลังสมาธิที่ได้จากการฝึกนี้
เพื่อมาขึ้นวิปัสสนาสำหรับ ลด ละ คลายกิเลสในใจจะบังเกิดประโยชน์
สูงสุดกว่าอื่นๆใด.หรือน้อมเอาอดีตที่ทราบมาเตือนตนเพื่อ
ความไม่ประมาทและน้อมเข้าสู่เรื่องทางธรรม
ส่วนเรื่อง ประเด็นที่ ๓ ความรู้สึกของวิญญานถ้าเหมือนๆกับมนุษย์เราและนิสัยเท่าเดิม
ไม่เปลี่ยนยกระดับจิตใจขึ้นจะเป็นในส่วนของสัมพะเวสี ถ้าได้รับความทุกข์
หรือความสุขรวมทั้งความเป็นทิพย์ ขึ้นอยู่กับปาบและบุญที่ได้ทำในขณะ
ที่ยังมีชีวิตเป็นดัชนี้ชี้วัด..ส่วนเรื่องเวลาจะแตกต่างกันตามระดับภพภูมิ
ครับ.เช่นอยู่ในนรกภูมิบอกไม่ได้.แต่ว่า ๒ ปีเวลาบนโลกจะแค่ ๒ วัน
(จากการพูดคุยกับท่านที่ลงไปอบายภูมิมาแล้วฟื้น)
และส่วนตัวไม่มีประสบการณ์ทัวนรกเพราะยมฑูตท่านไม่ให้ผ่าน
แต่ท่านพ่อพยายมเมตตามาหาเองแบบแต่งกายสวยงาม
เพื่อสนับสนุนยืนยันบางเรื่องที่ทำเกี่ยวกับการอุทิศส่วนกุศล.
ส่วนเวลาในภพภูมิระดับสูง.มีตามตำราแตกต่าง
ตามระดับชั้นความสูง.เช่น ชั้นใกล้ๆ เราอาจรู้สึกว่าผ่านไปแค่ไม่กี่วินาที
แต่เวลาบนโลกผ่านไปหลักชั่วโมง ถ้าสามารถไปได้ให้ลองสังเกตุจาก
เวลาที่เราอยู่ในนั้นเทียบกับเวลาที่ผ่านไปทางโลกจะเข้าใจ เราจึงเคยได้ยินเรื่องที่มีคนนำร่าง
คนที่นั่งสมาธิไปเผาในขณะที่ดวงจิตออกไปท่องเที่ยว
หรือการไปเข้าฝันบอกญาตหรือคนสนิทว่าตนเองยังไม่เสียชีวิตครับ...
ปล.แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง(ขำๆนะครับ).​