สอบถามครับ สติปัฏฐานสี่

คือในขณะที่ผมนั่งสมาธิอยู่ที่วัดนะครับ ก็กำหนดไปรู้ไปตามปกตินะครับแล้วอยู่ๆก็รู้สึกว่าร่างกายเรามันเป็นเหมือนเปลือกอ่ะครับ แล้วข้างในคือมันแบบว่า....มันว่างเปล่าเลยนะครับผมก็กำหนดรู้หนอครับ จากนั้นก็มีเสียงหลวงพี่ที่ดูแลบอกว่าครบกำหนดเวลาให้ออกจากสมาธินะคับ แล้วผมก็ทำตามครับพอออกจากสมาธิแล้วนะครับก็รู้สึกว่าตัวเองสุขมากเลยครับ แล้วต่อมาผมก็ติดอยู่ที่ตรงนี้อ่าครับ จากที่กล่าวมานะครับ คือผมอยากสอบถามเพื่อให้แน่ใจว่า ที่ผมทำกำหนดรู้หนอในช่วงที่เกิดเหตุการนี้ถูกหรือเปล่าครับ และอาการนี้มันคืออะไรครับ รบกวนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ


ผมกลัวจะกลายเป็นวิปัสสนึกอ่ะครับ แหะๆ

 

สติปัฏฐาน มันก็ต้อง ลงเป็นปัจจุบัน ตลอด

หากตอนนี้ ระลึกไม่ได้ ได้แต่ หวลไห้รำพันถึงของเก่า

ก็สรุปไปได้เลยว่า ยังไม่เข้าใจ สติปัฏฐาน

ซึ่ง ให้ทำความเข้าใจไปตรงๆว่า ยังไม่เข้าใจสติปัฏฐาน ยังประมาท

รู้ลงปัจจุบันแบบนี้ จะพลิกเป็น สติปัฏฐาน ทันที

ฟังตรงนี้ให้ดีๆนะ สติปัฏฐาน แม้แต่รู้ลงไปว่า ตอนนี้ ลืมเจริญสติปัฏฐาน
หรือ คลาดจากสติปัฏฐาน จะผลิกเป็น สมาทานสติปัฏฐานทันที

มี ก็รู้ว่า มี

ไม่มี ก็รู้ไปว่า ไม่มี

จะมี หรือ ไม่มี มันเป็นเรื่อง ส่วนสุด ....

ส่วนที่อยู่ท่ามกลางของการรู้ว่ามี และรู้ว่าไม่มีคือ "รู้"

รู้ อยู่ที่ รู้ รู้เรื่อยๆ รู้เนืองๆ จนเห็นว่า ตัวรู้ก็ไม่เที่ยง

พอเห็นตัวรู้ไม่เที่ยงได้ จะไม่ถามคนอื่นแล้วว่า ต้องเพียรกันขนาดไหน

เพราะจะทราบเลยว่า เสียเวลาไปถาม สู้ รู้เนืองๆ ไปให้มากๆ ด้วยอุบาย
อย่างนี้ไม่ได้

ถ้ารู้ถูกต้องเมื่อไหร่ แม้รู้ว่าไม่รู้ ก็ยังรู้ว่า มีทางจบ

ส่วน รู้ที่ไม่ถูกต้องนะ รู้เท่าไหร่ ก็ไม่มีวันจบ จะถามอยู่นั่น ถามไม่เลิก

 

ครับ ขอบคุณครับ

 

ผมเคยเกิด ภาวะที่เรียกว่า จิตว่าง (เข้าใจเองนะครับ ไม่ได้มีคนบอก) โดยรวมคือ หลังจาก ได้ปฏิบัติพระวิปัสสนากรรมฐานแล้ว เหมือนจะเข้าใจในกฏไตรลักษณ์ว่าทุกอย่าง มีเกิด ตั้งอยู่ และดับไป ปรากฏว่า มีความคิดจร หรือ ความคิดที่จิตมันนำเข้ามาครับ แต่ พอเข้ามาในหัวเราปุ๊บ ตั้งอยู่แล้วก็ดับไปเลย อาการคล้ายๆกับหัวโล่งๆ สบายๆ แต่ไม่ได้หมายถึงว่าไม่คิดน่ะครับ คิด แต่รู้วิธีการจัดการกับความคิดครับ เป็นช่วงนี้สบายทั้งใจ และใจ เป็นสุข จริงๆครับ

 

พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติอยู่ อย่างมีสัมปชัญญะ นี้เป็น อนุสาสนีของเราแก่พวกเธอทั้งหลาย....ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้มีสติ เป็นอย่างไรเล่า ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในกรณีนี้ เป็นผู้ตามเห็นกายในกายอยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำออกเสียได้ซึ่งอภิชฌาและโทมนัสในโลก เป็นผู้ตามเห็นเวทนาในเวทนาทั้งหลายอยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำออกเสียได้ซึ่งอภิชฌาและโทมนัสในโลก เป็นผู้ตามเห็นจิตในจิตอยู่เป็นประจำมีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำออกเสียได้ซึ่งอภิชฌาและโทมนัสในโลก เป็นผู้ตามเห็นธรรมในธรรมทั้งหลายอยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะมีสติ นำออกเสียได้ซึ่งอภิชฌาและโทมนสัในโลก ภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล เรียกว่า ภิกษุเป้นผู้มีสติ.........................ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้มีสัมปชัญญะ เป็นอย่างไรเล่า ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในกรณีนี้ เป็นผู้รู้ตัวรอบคอบในการก้าวไปข้างหน้า การถอยกลับไปข้างหลัง การแลดู การเหลียวดู การคู้ การเหยียด การทรงสังฆาฎิ บาตร จีวร การฉัน การเคี้ยว การลิ้ม การถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ การไป การหยุด การนั่งการนอน การหลับ การตื่นการพูด การนิ่ง ภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล เรียกว่า ภิกษุเป้นผู้มีสัมปชัญญะ ภิกษุทั้งหลาย พึงเป็นผู้มีสติ อย่างมีสัมปชัญญะ นี้เป็นอนุสาสนีของเราแก่พวกเธอทั้งหลาย--มหา.ที.10/122/90...

 

คิดว่า คำ" ว่ารู้ถูกต้อง"ของท่านพี่ข้างบน นั่นแหละสำคัญ...แม้ในพระสูตรมหาสติปัฎฐานเอง ก็กล่าวแค่ สภาพธรรม...คำว่ากายในกายทั้งหลาย เวทนาในเวทนาทั้งหลาย จิตในจิตทั้งหลาย...ธรรมในธรรมทั้งหลาย....โยนิโสมนสิการในพระสูตรให้ละเอียดรอบคอบเถิด ที่จริง ตัวพระสูตรเองนั้น สมบูรณ์ มากอยู่ทุกตัวอักษรและความหมาย จริงจริง เพียงแต่ เรา ยังหยาบในการ ศึกษาเท่านั้น...แม้แต่ ในหมวดสัมปชัญญะ เอง ก็ มีอานิสงค์ มากมาย ถ้าโยนิโส จริงจริง....ในนั้นมีแต่สภาพธรรม เกิดจากผัสสะ ไม่มีตัว เรา เขาอยู่ในนั้น...บางทีอาจเห็นสมมุติ หรือการปรุงแต่งของสังขาร(บ้าน เรา เขา รถ)พร้อมไปกับสภาพธรรม(สี อ่อน แข็ง เย็น)...ส่วนเห้นแล้ว อุเบกขา หรือ อภิชฌาและโทมนัส ก็ แล้วแต่..คุณ

 

ขออธิบายตามความเข้าใจนะครับ

ถ้าทำสมาธิครั้งต่อไป แล้วยังเป็นแบบนี้อีก ให้ย้อนกลับไปดูที่ใจตัวเองในขณะนั้นครับ เช่น ขณะนั้นถ้าว่างก็รู้ว่าว่าง มีความสุขก็รู้ว่ามีความสุข ถ้าชอบรู้ว่าชอบ ถ้าอยากได้ติดใจก็ให้รู้ รู้ที่ใจลงปัจจุบัน ถ้ารู้ลงปัจจุบันถูกต้อง สติจะเกิด แล้วจะเข้าใจเองครับ

ที่ผมทำกำหนดรู้หนอในช่วงที่เกิดเหตุการนี้ถูกหรือเปล่าครับ และอาการนี้มันคืออะไรครับ
ถ้าที่กำหนดรู้หนอ แต่ไม่รู้สภาวะในปัจจุบันของใจตัวเอง แสดงว่าผิดครับ อาการที่ว่าอันนี้ผมไม่ทราบครับว่าคืออะไร แต่ถ้าจะเจริญสติปัฏฐาน คุณสงสัย คุณก็แค่รู้ว่าสงสัย แค่นี้ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นแล้วครับ ไม่สำคัญว่าสภาวะมันคืออะไร เป็นอย่างไร สำคัญที่ว่ารู้สภาวะที่เป็นตรงตามความเป็นจริงไหมนั่นเอง ปกติถ้าเป็นผู้หัดใหม่ เวลารู้สภาวะ จะมีความยินดียินร้าย หรือชอบไม่ชอบตามมา ก็ให้รู้ทันครับผม

 

ถ้ารู้สภาวะถูก ใจจะสว่าง โล่ง โปร่ง เบา รวดเร็ว ตั้งมั่น แต่ถ้าใจมีอาการอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ว่าจะ หนักๆ แข็งๆ มึนๆ ทึบๆ ขุ่นๆ ทื่อๆ อึดอัด แสดงว่ายังไม่สามารถรู้สภาวะตรงตามเป็นจริงได้ ครับ ต้องลอง สังเกต ใหม่ให้ดีดีครับผม

 

ถูกแล้วครับ กำหนดรู้ตามที่มันเป็น ถ้ากำหนดรู้หนอๆๆ คือรู้ว่าเป็นยังงั้นๆ ก็ได้

เรียนเชิญเข้าไปสนทนากันนี่ครับ

นิพพานคืออะไร ? - Wunjun Group

 

ในร่างกายมันมีตับไตไส้พุง น้ำเลือด น้ำเหลืองน้ำหนอง กระดูก อาหารเก่าอาหารใหม่
เพียบ ไม่ได้ว่างเปล่า

ว่างๆ หามหาสติปัฏฐานสูตร อ่านบ้างนะครับ โดยเฉพาะ นวสี กับ ธาตุ ๔

 

การรู้สติปัฏฐานสี่คือรู้กาย เวทนา จิต และธรรมมารมณ์
การรู้ก็จะรู้ไปทีละอย่างเพราะสภาพจิตมีเพียงอารมณ์เดียว
การรู้ของคุณเป็นความสุข ก็เป็นเวทนานุปัสสนาครับ
ก็เป็นส่วนหนึ่งของสติปัฏฐานสี่เช่นกัน แต่จะบริบูรณ์ก็ต่อเมื่อรู้ได้ครบทั้งหมดทั้งสี่ตัวครับ
เจริญในธรรมครับ

 

คือในขณะที่ผมนั่งสมาธิอยู่ที่วัดนะครับ ก็กำหนดไปรู้ไปตามปกตินะครับแล้วอยู่ๆก็รู้สึกว่าร่างกายเรามันเป็นเหมือนเปลือกอ่ะครับ แล้วข้างในคือมันแบบว่า....มันว่างเปล่าเลยนะครับผมก็กำหนดรู้หนอครับ

+++ อาการในขณะนั้นตือ 1. รู้ขอบเขตของร่างกาย แต่สภาพของรู้นั้นสามารถเห็นได้ เป็นการเห็นด้วยรู้ 2. ขอบเขตของร่างกายในขณะนั้นมีลักษณะใส 3. มีสติรู้ชัดเจนว่าอะไรเป็นอะไร มีสติเป็นลักษณะเด่น แค่คู่กันอยู่กับความสุขและไม่ด้อยกว่ากันสักเท่าไร

+++ หากอาการเป็นตามที่ผมกล่าวมา นั่นคืออาการที่ "สติ พัฒนามาเป็น มหาสติ" และ "มหาสติครองฌาน 3" ได้แล้ว แต่เป็น มหาสติครองสมาธิ ยังไม่เข้าสู่วิปัสสนาโดยตรง

จากนั้นก็มีเสียงหลวงพี่ที่ดูแลบอกว่าครบกำหนดเวลาให้ออกจากสมาธินะคับ แล้วผมก็ทำตามครับพอออกจากสมาธิแล้วนะครับก็รู้สึกว่าตัวเองสุขมากเลยครับ

+++ นั่นคือ อาการของ มหาสติที่ยังคุมจิตให้อยู่ในฌาน 3 ได้อย่างต่อเนื่อง และนี่คือข้อพิสูจน์ได้ว่า การปฏิบัติธรรม ไม่จำกัดอิริยาบท ทั้งหมดขึ้นอยู่กับ "การกำหนดจิต" ที่ถูกต้อง และจะได้ "ผลลัพธ์ตามที่จิตกำหนดนั้น ๆ"

+++ หากอยู่ในขั้นตอนนี้ได้ต่อเนื่อง ก็จะเข้าสู่กระบวนการ วิปัสสนาในขั้น จิตตานุปัสสนามหาสติปัฏฐาน โดยมี จิตครองฌาน และ มหาสติครองจิต ได้โดยตรง

แล้วต่อมาผมก็ติดอยู่ที่ตรงนี้อ่าครับ จากที่กล่าวมานะครับ คือผมอยากสอบถามเพื่อให้แน่ใจว่า ที่ผมทำกำหนดรู้หนอในช่วงที่เกิดเหตุการนี้ถูกหรือเปล่าครับ และอาการนี้มันคืออะไรครับ รบกวนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

+++ หากการกำหนด "หนอ" เป็นเหตุ แล้วปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็น ผล ก็ถือว่า ถูกต้องแล้วครับ

+++ จากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ คุณข้ามขั้นตอนของคำว่า "หนอ" ไปแล้ว (วางหนอ) และเข้าสู่ขั้นตอนของ "รู้ตรง ๆ โดยไม่ต้องหนอ" คุณสังเกตุดูดี ๆ ก็จะรู้ได้เองว่า "คุณทำ รู้ ให้ปรากฏขึ้นได้เอง โดยไม่ต้องพึ่ง หนอ ที่เป็นอุปกรณ์ในการฝึกได้แล้ว" นะครับ