เพื่อการกุศล นิ่มป่าแดง...ตามอ่านประสบการณ์จริง

สารวัตรวินัย คิดถึงผม หลังจากตามพี่นิ่มไปงานพิธีฯที่วัดฯแห่งหนึ่ง
แล้วเห็นว่าการจัดงานสู้วัดป่าแดงไม่ได้ สู้ทีมงานป่าแดงไม่ได้ จะชวนผมไปช่วยงาน

ผมยังไม่รับปาก แต่ถ้าคิดถึงผมขนาด ช่วยเล่าประวัติศาสตร์ป่าแดงให้ฟังหน่อย

ถ้าเพื่อนสมาชิกชอบ ก็จะได้ฟังเรื่องเล่าเก่าๆแบบนี้อีกเรื่อยๆ ขอเพียงกดไลค์ให้หน่อยละกันครับ

ความว่า...

เจอกันภาคค่ำครับ ขอเล่าเรื่องมือปืนเจอด้วยตัวเองครับ
ตอนเด็กๆ อายุประมาณ 9 – 10 ขวบ ล่ะครับ(พ.ศ.2504-05) จำวันที่ไม่ได้ แต่เป็นช่วงเย็นๆ แม่ใช้ให้ปั่นจักรยานยนต์ไปซื้อของที่ร้านค้าบนเนินใกล้ๆ กับบ้านประมาณ 500 เมตร

พอออกจากบ้านไปได้ประมาณ 300 เมตร ถึงบริเวณกลางเนิน ได้มีคนร้าย 2 คน ขับขี่รถจักรยานยนต์เก่าๆ สวนทางมา และใช้อาวุธปืนยิงตาชูฯ ไม่ทราบชื่อจริงนามสกุลจริง ซึ่งเป็นคนเลี้ยงวัวอยู่บนเขาจ้าว ได้ยินเสียงดัง 2 นัด แต่จำไม่ได้ว่าตาชูฯ เดินมาหรือปั่นจักรยานมา

คนซ้อนท้ายเป็นคนยิง ยิงเสร็จได้กระโดดขึ้นท้ายรถจักรยานยนต์ รถดับก็สตาร์ทใหม่ เหมือนเด็กเล่นกันครับ หลังจากนั้นก็ขับขี่รถจักรยานยนต์สวนทางหลบหนีไป

ผมก็รีบปั่นจักรยานไปที่ร้านค้า เมื่อไปถึงร้านค้าถึงรู้ว่าคนถูกยิงเป็นตาชูฯ คนเลี้ยงวัวอยู่บนเขา ตายคาที หลังจากซื้อของเสร็จก็รีบกลับบ้าน เพราะมันเย็นแล้วกลัวมืด และกลัวผีคนตายด้วย

ขากลับก็ผ่านจุดเกิดเหตุ แต่ไม่กล้ามอง กลัวภาพติดตา แค่ชำเลืองดูนิดๆ แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่มูลนิธิเหมือนสมัยนี้ เห็นแต่ศพนอนอยู่กับพื้นถนน ไม่มีผ้าปิด มีแต่คนยืนมุงดูกัน เพื่อรอเจ้าหน้าที่ตำรวจมาดูที่เกิดเหตุ รู้สึกกลัวมากครับ ( กลัวคนร้ายกลับมายิงเราปิดปาก กลัวเค้ารู้ว่าเราเห็นเหตุการณ์ และบริเวณรอบๆ ก็เริ่มมืดสลัวๆ แล้ว )

เมื่อไปถึงบ้านได้เล่าเรื่องให้เตี่ยฟัง เตี่ยบอกว่าอย่าบอกกับใครว่าเห็นนะ บอกว่าไม่รู้ ไม่เห็น และสอนว่า มีอยู่สองเรื่องที่เราไม่ควรทำ คือ 1 เป็นผู้ค้ำประกัน 2 เป็นพยาน ถ้าต้องการให้มีชีวิตที่เป็นสุขก็พยายามหลีกเลี่ยงการกระทำสองอย่างนี้

ระหว่างนั้นก็นั่งชะเง้อดูรถตำรวจมีแสงไฟวับวาบ มาชันสูตรพลิกศพ จนเสร็จแล้วก็นั่งใจเต้นตุ๊มๆๆ ต๊อมๆๆ ว่าจะมีตำรวจมาถามหาเราหรือเปล่า กลัวเป็นพยานมากๆ หลังจากตำรวจไปแล้วบริเวณนั้นมืดมาก ไม่มีแสงไฟทางสาธารณะเลย มีแต่แสงสว่างจากตะเกียงสีส้มๆ ตามบ้านคนเป็นระยะๆ นานๆ จะมีแสงไฟจากรถวิ่งผ่านสักคัน แต่ก็เป็นไฟสีส้มๆ ของสภาพรถที่เก่า ไม่สว่างเหมือนปัจจุบัน เป็นภาพที่น่ากลัวมาก

ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังอีกเลย จนถึงปัจจุบัน ก็เกือบ 40 ปีแล้ว คดีก็อายุความก็ขาดไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้นะว่าคดีนี้เป็นอย่างไร เพราะตอนนั้นยังเด็กมากครับ และก็ไม่นึกด้วยว่าจะต้องมาเป็นตำรวจ และต้องการพยานสืบหาข้อเท็จจริง ซึ่งขัดกับคำสอนของเตี่ย แต่เตี่ยบอกว่า ไม่มีเราเป็นพยาน เดี๋ยวตำรวจเค้าก็หาพยานคนอื่นได้ เราไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก อยู่เฉยๆ ดีแล้ว

( ตรงนี้พอเรามาเป็นตำรวจแล้วจึงรู้สึกเห็นใจกับพยานที่บางคนไม่อยากเป็นพยานให้ แต่เราก็ไม่ได้บังคับนะครับ แต่บางทีก็จะว่าพยานเหมือนกันครับว่าถ้าถึงคราวคุณเดือดร้อนแล้วจะมีคนมาเป็นพยานให้คุณหรือเปล่า ในเมื่อคุณไม่ให้ความร่วมมือกับตำรวจ หรือไม่ก็บอกว่าคุณเห็นแล้วบอกว่าไม่เห็นชาติหน้าคุณจะตาบอดนะครับ )

เรื่องนี้ก็จบแค่นี้ครับ โอกาสหน้าจะมาเขียนให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันอีกครับ

จาก พ.ต.ท.วินัย ตระกูลไทย สารวัตรป่าแดงครับ
( ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไงครับ ถูกใจหนุ่มทิพย์หรือเปล่า )

.......................................

 

หนังสือฯที่ออกแบบมา ทางโรงพิมพ์ชมกันไม่ขาดปาก ว่าออกแบบได้สวย คนออกแบบคิดค่าแบบหมื่นนึง ค่าโรงพิมพ์ต่างหาก

จีบไปจีบมาทางเฟสบุ๊ค สรุปค่าแบบไม่คิด คิดแต่ค่าพิมพ์หนังสือ

แฟนผมไปเจอว่าคุยกันในไลน์ แล้วไปค้นเจออีกในเฟสฯ บ้านแทบแตก
จ่ายไปสองหมื่น ปิดคดี......

เงินซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ........

...........................

ที่ล่าช้าเป็นอย่างนี้ นี่เอง สรุปว่า คนออกแบบ หรือ แบบของหนังสือ สวยกันแน่ อิอิ ๆ แต่ยังไงผมก็คิดว่าที่พี่ทำไป คงจะหวังลดต้นทุนการออกแบบ ใช่ไหมครับพี่ทิพย์ แต่ระวังถ้าทำบ่อยจะปิดคดียากนะครับ

 

สวัสดีคับ พี่ทิพย์
ปิดคดีแล้วเงียบไปเลย นะครับพี่ สงสัยกำลังยุ่งกับโรงพิมพ์เป็นแน่แท้
อย่างไรก็อย่าลืมอัพเดทความเคลื่อนไหวให้เพื่อนสมาชิกได้แก้เหงา บ้างนะครับ
กำลังคิดถึงพ่อประดู่ อยากให้เล่าเรื่องเสือแถวเมืองวิเศษให้ฟังบ้างหรือหลวงพ่อเต่าวัดนำ้พุก็ได้ครับ

 

หนังสือเนื้อในพิมพ์แล้ว เหลือแค่ปกหน้าปกหลังที่แยกทำต่างหาก
เพราะกระดาษคนละเนื้อ พิมพ์นูนสีทอง
เปลี่ยนสีหน้าปกจากแดง เป็นขาว เอารูปพี่นิ่มออก เอารูปพระฯขึ้นปกแทน
ถ้าแก้เสร็จ หนังสือก็เสร็จ จะเร่งให้เสร็จในสัปดาห์นี้

พี่นิ่มนำวัตถุมงคลทั้งหมด ฝากหลวงพ่อขวัญชัยเสกเดี่ยววันนี้เป็นวันที่10 กำลังเข้าไปรับคืน และจะฝากหลวงพ่อฟูเสกเดี่ยวอีก 7 วัน
ผมไม่รอหลวงพ่อฟู แต่จะจัดส่งให้เพื่อนสมาชิกกันก่อนเลย

..................
แจ้งสารวัตรวินัยแล้ว ว่าน้องๆชอบเรื่องเล่า
จะให้เล่าเรื่องคดีสำคัญๆที่ท่านฯทำมาให้อ่านกัน ถ้าชอบ!

 

ปกออกแบบเสร็จแล้ว... จากนั้นสั่งทำเพลท
ทำเพลทเสร็จ สั่งพิมพ์ ปั๊มนูนชื่อหนังสือ
จากนั้นเคลือบ และเข้าเล่ม
กำลังเร่งวันเร่งคืน

ขอโปรดได้อภัยและอดทนรอนะครับ

 

เนื่องจากทราบกำหนดการหนังสือฯเสร็จเป็นที่แน่นอนแล้ว (วันเสาร์หน้า)
ผมจึงจะจัดส่งของให้สมาชิกบางท่านฯก่อนในวันนี้นะครับ
บ่ายๆเย็นๆ จะเข้ามาแจ้งสถานะ

สมาชิกเก่า ที่มีขันติเป็นธรรมารมณ์ ผมจะจัดส่งพร้อมหนังสือนะครับ ขันติต่อไปครับ
ส่วนท่านฯใด ได้ของแล้ว โปรดเข้ามาแจ้งผมด้วยนะครับ (ที่จะไม่ได้ตอนนี้คือหนังสือพี่นิ่ม กับหนังสือคุณพ่อประดู่ฯ จะจัดส่งพร้อมกันหลังวันเสาร์หน้าครับ)

 

ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม,
ของดีๆ ปราณีต ยินดีรอครับ

 

ของผมรอส่งพร้อมกันทีเดียวเลยนะครับ ไม่รีบ รอได้ครับ

 

เรื่องเล่า : เล่าเรื่องผี

ตอน : หลวงตากลั่นพายเรือให้ผีนั่ง

เคยไปหาเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ วัดนางชำ ก็รำลึกนึกถึงอาจารย์มีหรือหลวงพ่อมี คิดถึงงาน"เทโว"ในสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก ก่อนจะมีงานประมาณ ๑๕ วัน

จะเห็นพระหนุ่มๆ ปีนขึ้นไปบนเจดีย์ใหญ่ที่อยู่คนละฟากฝั่งคลองกับวัด เพื่อทำความสะอาดจนดูสะอาดขาวโพลน แล้วห่มด้วยผ้าแดง บางปีก็จะมีการ

ทาสีใหม่ เพื่อนที่ไปด้วยกันถามว่ายืนคิดถึงใคร ก็ตอบว่าคิดถึงงาน"เทโว"ในสมัยก่อน วัดนางชำถือว่าจัดงานใหญ่มาก มีลิเก มีหนังทุกปี และที่เรา

ยืนอยู่นี้ เป็นบริเวณที่เราพายเรือร้องขาย"กุ้งทอด ปลาเห็ด...ไหม๊ครับ" แต่ก่อนนี้เวลาที่มีงาน น้ำจะท่วมเจิ่งนองไปหมด ลิเกก็จะเล่นบนโรงลิเกของ

วัด ส่วนจอหนังบางปีก็ปักจออยู่ในน้ำ คนดูลิเกก็จอดเรือดูกัน ดูหนังก็เหมือนๆกันลอยเรือดูกัน โดยมีเรือบางลำเอาถ่อปักผูกเรือ เรือลำอื่นๆ ก็จับกัน

หรือเอาเชือกผูกกันไว้เป็นกลุ่มๆไป ในช่วงเย็นๆ จะเป็นการฉลองของพวกที่อดเหล้าเข้าพรรษา และหนุ่มสาวที่มาตักบาตรธูป พายเรือจีบกัน ส่วน

พวกขี้เมาหนุ่มหัดกินเหล้า บางทีก็มีคนแก่อยู่ด้วย พอเมาเข้าก็มีการทะเลาะกัน ต้องคอยหลบให้ดี เพราะเขาจะขว้างกัน ส่วนใหญ่พวกนี้เตรียมการ

กันมาแล้ว อาวุธที่ใช้ขว้างกันก็จะเป็นไม้สะแก ยาวประมาณ ๑ ศอก แต่ก็ไม่เคยมีอะไรร้ายแรงนัก ถ้ามีคนตะโกนว่า...เฮ้ย...หยุด...ครู...มา...

หรือ...เอ่ยชื่อผู้ใหญ่สักคน...ว่า...มาแล้ว แค่นั้นก็หยุดกัน และไม่เคยเห็นว่าจะมีใครผูกใจเจ็บกันจนเป็นเรื่องยาว เด็กหนุ่มสมัยนั้น ยังเรียกได้ว่า...

รู้จักเห็นหัวครูบาอาจารย์ หรือ รู้จักเห็นหัวผู้หลักผู้ใหญ่ เพื่อนก็ชวนว่าให้ไปกันต่อ เพราะยังไม่ถึงบ้านเพื่อนที่ตั้งใจจะไป และเพื่อนที่ไปด้วยกันก็พูด

ขึ้นว่า เดี๋ยว...มึงช่วยชี้ให้กูดูหน่อยว่า รางไอ้นั่น หนองไอ้นั่น ที่มึงเคยหาผักหาปลาแต่ก่อนนั้นมันอยู่ตรงไหน? ผมตอบรับว่า...เออ..กูจำได้ เพราะ

เพื่อนที่ไปด้วยกันมันโตมากับตลาดคลองขนาก...เพื่อนขับรถพาออกไปทางตะวันตกของวัดได้สัก ๒-๓ กม. ผมไม่เห็นคลอง ไม่เห็นหนองน้ำเหล่านั้น

แล้ว เพื่อนมันหัวเราะและพูดว่า ตรงไหนล่ะที่มึงเคยโดนผีหลอก ผีฉุดเรือมึงเอาไว้ มึงไม่มานานแล้ว...มึงไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวนี้บ้านนอกเขาถมที่ถมนา

ถมหนองน้ำ เอามาปลูกบ้านกันหมดแล้ว เดี๋ยวขากลับกูจะพามึงกลับทางที่มึงเคยเห็นคลองแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วคลองที่ใช้พายเรือได้เหมือนสมัยก่อน

ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เพื่อนสนิทคนนั้นบอก เพื่อนที่สนิทเท่านั้นที่ผมจะพูดกันด้วยภาษาพ่อขุนราม...ผมไม่แปลกใจหรอกว่าปี ๕๔ ที่น้ำท่วม

ท่วมบ้านคนมากกว่าปกติ เพราะที่จัดสรรส่วนใหญ่ก็ไปซื้อที่นาทำกัน ก็คือคนไปเลือกที่จะอยู่ในที่ลุ่มและเป็นที่ ที่เคยท่วมน้ำมาแล้วตั้งแต่โบร่ำ

โบราณ บ้านเพื่อนผมที่ผมไปเขาเรียกหมู่บ้านนั้นว่า"บ้านบางกะลา" เป็นที่มาของเรื่องนี้

เรามาทำความรู้จักวัดนางชำกันนิดหนึ่งก่อน ริมฝั่งตะวันตกของแม่น้ำน้อย ใต้วัดสี่ร้อย จะเป็นวัดน้ำพุ ใต้วัดน้ำพุ เป็นวัดไทรยืด ใต้วัดไทรยืดจะเป็น

ตลาดคลองขนาก ใต้ตลาดคลองขนากประมาณ ๑ กม.จะมีคลองเข้าไปบ้านดาบ ซึ่งเป็นระยะทางไม่ไกลนัก จากบ้านดาบลงไปทางทิศใต้ตรงไปวัด

นางชำ วัดนางชำตั้งอยู่บนฝั่งคลองด้าสกัด คือพอสุดคลองบ้านดาบจะมีคลองตัดขวางเหมือนรูปตัว T ออกไปทางซ้ายจะมีคลองไปบางจักต่อไปผัก

ไห่ ออกทางขวาจะไป"บางกะลา" ไปดอนหอยโข่ง และหลักแก้วตามลำดับ ที่กล่าวอ้างไว้มาก จะได้เข้าใจถ้าผมจะมีเรื่องเล่าในอาณาเขตแถวๆนี้ใน

ตอนต่อไป แผนภูมิที่ผมอ้างถึงคือแผนภูมิในสมัยก่อนนั้น พอสุดคลองบ้านดาบเราจะเห็นวัดนางชำอยู่ตรงหน้า ทางที่ไปทางทิศตะวันออกของวัด(นับ

จากหมู่กุฏิ)จะเป็นโบสถ์ ส่วนที่ไปทางทิศตะวันตกห่างประมาณ ๑๕๐ เมตร จะเป็นโกดังเก็บศพ ห่างออกไปอีก ประมาณ ๕๐ เมตรจะเป็นศาลาปรก

เป็นสถานที่ ที่วังเวงมาก ริมฝั่งคลองตรงศาลาปรก มีต้นโพธิ์ใหญ่(เรียกว่าใหญ่มากหลายคนโอบ)ลักษณะพิเศษที่น่ากลัว คือ ตรงกลางต้นเป็นโพรง

ใหญ่ และกิ่งสองข้างเหนือโพรงขึ้นไป คล้ายกับแขนคนโน้มเข้าหาโพรง ถ้าฟังตามที่ชาวบ้านเรียกจะเข้าใจได้ดี ชาวบ้านเขาเรียกว่า "ต้นโพธิ์แหก

อก" เด็กนักเรียนกลัวกันมากไม่อยากเดินผ่าน เลยไปก็จะเป็นหนทางไปบางกะลา ซึ่งเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของพี่บุญเลิศ นาถพินิจ (ลิเกศิลปินแห่ง

ชาติ) ซึ่งเป็นนักเรียนวัดนางชำรุ่นพี่ผม....

ว่ากันว่าหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นช่วงที่ผมเกิดมาลืมตาดูโลก จังหวัดอ่างทอง,สิงห์บุรี,สุพรรณ เหมือนกับแผ่นดินลุกเป็นไฟ ท่านอธิบดีกรม

ตำรวจในสมัยนั้นจึงส่ง"อัศวินแหวนเพชร"หรือกองปราบขึ้นไปจัดการ เพราะทั้งโจร,ขโมย ชุกชุมมาก การปราบปรามสมัยนั้น ไม่ต้องขึ้นศาล ส่วน

ใหญ่ตาย เพราะต่อสู้หลบหนี และโจรผู้ร้ายที่ถูกจับได้ ก็จะมาอยู่ที่กองบัญชาการ คือวัดนางชำ โจรผู้ร้ายที่ต่อสู้หลบหนี มักจะหลบหนีตอนตี ๕ คือ

ชาวบ้านจะได้ยินเสียงปืนดัง"พรืดๆๆ" เช้าขึ้นมาก็จะมีคนพบศพ อยู่ตามหนองน้ำต่างๆ นี่แหละคือที่มาที่เพื่อนผมมันรู้ว่าผมโดนผีหลอกบ่อยๆ เพราะ

ผมต้องทำมาหากินตามลำคลองหรือลำลางต่างๆ ผมนึกภาพเหล่านั้นได้จึงคิดถึงเรื่องหลวงตากลั่นขึ้นมาได้ จึงคิดที่จะเขียนเอามาเล่าให้อ่านกัน และ

ฉวยโอกาสบอกแผนภูมิไว้เพื่อตอนต่อไปจะได้เล่าง่ายขึ้น.....

หลวงตากั่ลน เป็นพระที่บวชเมื่อสูงอายุแล้ว ผมเคยเห็นแกอยู่เป็นประจำ เพราะบ้านแกอยู่ริมทางเดินที่ผมใช้เดินไปโรงเรียน แม้กระทั่งหน้าน้ำก็ต้อง

พายเรือทางลัดผ่านบ้านแก เพราะดีกว่าพายเรือตามลำคลอง ซึ่งอาจจะมีคลื่นจากเรือโยงหรือเรือหางยาวที่เพิ่งจะมีในสมัยนั้น แกบวชอยู่หลาย

พรรษาก่อนที่จะมีเรื่องนี้ ข่าวหลวงตากลั่นพายเรือให้ผีนั่ง เกิดตอนที่ผมเรียนชั้นมัธยมแล้ว เรื่องเกิดขึ้นในช่วงหัวน้ำขึ้นก็ประมาณเดิอน ๙ น้ำในคลอง

เริ่มเต็มคลอง แต่ยังไม่ท่วมริมฝั่งหรือริมตลิ่ง ต้นข้าวจะสูงขนาดแค่หัวเข่า นาใครรกมากก็จะจ้างคนไปดายต้นหญ้า ต้นเซ่ง ต้นเทียน ยาฆ่าหญ้ายังมี

ไม่มากเหมือนเดี๋ยวนี้ เย็นวันที่เกิดเหตุ หลวงตากลั่นเล่าว่า ท่านจะเดินทางไปธุระที่บ้านบางกะลา พอห้าโมงเย็นกว่าๆ ก็เอาเรือออกพายไป โดยกะ

ว่าไปถึงบ้านที่จะไปหา ก็คงมืดพอดี เจ้าของบ้านคงกลับจากนาแล้ว จะได้คุยธุระกันโดยไม่ต้องไปรอนาน และกลับวัดไม่ค่ำเกินไปนัก หลวงตากลั่น

เล่าว่า พอพายเรือผ่านต้นโพธิ์แหกอกไปได้หน่อยหนึ่ง ก็มีผู้ชายยืนอยู่บนฝั่งกวักมือเรียก และบอกว่าขอโดยสารไปด้วย ท่านก็แวะเข้าไปรับ เพราะ

เหลืออีกไม่ไกลก็จะถึงบ้านบางกะลาแล้ว "พอมันขึ้นมาบนเรือ...ก็ยังไม่ทันสังเกตหรอกว่ามันเป็นใคร...เพราะมันขึ้นมามันก็นั่งตรงกลางลำ...หันหน้า

ไปทางหัวเรือ...ไอ้เราก็คิด...มันจะให้เราที่เป็นพระพายเรือให้มันนั่งหรือไง...เราก็ไม่ค่อยพอใจ...แต่ก็คิดว่าช่างมัน" หลวงตากลั่นเล่าให้ฟัง พอจะถึง

บางกะลา มันก็ชี้มือไปทางริมฝั่งเยื้องๆ กับหมู่บ้าน เราก็คิดในใจว่า มันจะไปไหน ก็ฝั่งนั้นมันไม่มีบ้าน ก็คัดท้ายเอาเรือเข้าริมฝั่งให้มัน มันก็โดด

ขึ้น ไม่หันมามอง ไม่ขอบคุณ เราก็คิดในใจว่าช่างมัน ตอนนั้นมันก็โพล้เพล้แล้ว แต่ไอ้ที่รู้ว่ามันเป็นผีก็เพราะ มันเดินลุยต้นข้าว ซึ่งก็แค่หัวเข่า มัน

เดินไปๆ ๆ ตัวมันค่อยๆ หายไปในนาข้าว จาก แค่หัวเข่า ถึงเอว ถึงอก ถึงคอ แล้วก็หายไป ไอ้เราก็ยืนดูจนมันหายไป ถึงรู้ว่าผี นี่มันหลอกเราทั้งๆ ที่

ยังไม่มืดดีนะนี่....ขอบคุณมากครับ .... สวัสดีครับ

ปล. ขอบคุณ คุณ Dacha ที่ฝากของคุณหนุ่มทิพย์มาให้ ผมพูดหยอกเล่นไม่คิดว่ามีจริงๆ เพราะเห็นว่าสังข์ทองเป็นเรื่องแต่ง แต่อย่างว่าแหละนะ

ขุนช้างขุนแผนก็เป็นเรื่องแต่ง ยังมีการโยงให้เข้ากับสถานที่หลายๆ แห่ง เช่นบ้านหินลับ หรือคุ้มนั้นคุ้มนี้ เคยอธิบายให้แม่บ้านฟังว่า มันคงเหมือน

นิทานท้ายเรืออย่างเรื่อง นางยมโดยหรือตาม่องร่าย เช่นมี โคกขุนช้าง โคกขุนแผน หมายถึงที่คนสมัยโบราณที่มีสตางค์มากๆ จะถมที่ให้เป็นโคก

เอาไว้ให้ลูกหลานได้วิ่งเล่น ตอนหน้าน้ำท่วม ผมเคยบอกแม่บ้านว่า ตอนนี้กำลังหาอยู่ว่า นอกจากโคกขุนช้าง โคกขุนแผนแล้ว ไม่รู้ว่าโคกนางพิม

หรือโคกนางวันทองวันทองอยู่ที่ไหน..???

 

อาจารย์ขับเครื่องบินส่วนตัวรีบไปรับกิจ ผ่านอ่างทอง เลยแวะถ่ายรูป
บินวนอยู่หลายเที่ยว เลยได้มุมนี้มา

 

ท่านใดได้รับพัสดุแล้ว โปรดแจ้งนะครับ
ของแถม ผมใส่กำนัลพร้อมหนังสือนะครับ

 

สวัสดีครับคุณพ่อประดู่ พี่หนุ่มทิพย์ ขอติดตามผลงานดีๆของพี่ทิพย์และพี่นิ่มไปเรื่อยๆนะครับ

 

สวัสดีครับพ่อประดู่
พอนึกภาพออกครับทางน้ำได้แค่ตลาดคลองขนาก ไปวัดนางชำต้องไปทางถนนแล้วครับ สบายดีนะครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ

 

เหตุเกิด 23 มิถุนายม 2556 ความว่า................

เมื่อวานคนบ้านป่าแดงว่างมาก เลยนัดกันไปยิงเป้าที่ป่ายาง หลังบ้านผู้ใหญ่ิอั๋น
ผู้ใหญ่บ้านไม่อยู่ อยู่แต่ลูกน้อง เลยขอยืมพื้นที่ซ้อมเป้า
ไม่รู้ว่าเป้าธรรมดาหายาก หรือไม่กลัวบาป แอบเอาพระปิดตา รุ่นกตัญญู งานคุณแม่ใย ที่ได้รับแจกจากมือคุณวินัยที่ไปช่วยงาน
หนุมานฯเนื้อโลหะลองไปแล้ว ยังไม่เคยลองเนื้อผง เอามาทำเป้าด้วย

ข่าวถึงหูพี่นิ่ม เล่นไปชิ้นละ 3 นัด ไม่ลั่น แต่รายละเอียดไม่รู้ รู้แต่ว่าโดนไถ ให้โทรฯถามทิดนำ
ผมโทรฯถามทิดนำ แกอ่ำๆอึ้งๆ ผมเลยคุยกับคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนกัน
ได้ความว่า ชิ้นละ 3 นัด
มือยิงเป็นหลานนายแกละ ชื่อโจ
ยิงครั้งแรกด้วยปืนพก .32 ทั้งพระปิดตาฯ และหนุมานกายทิพย์ อย่างละ 3 นัด ไม่ลั่นเลยก็แปลกใจ
วิ่งเข้าบ้านไปเอาลูกซอง6นัด มาทดสอบใหม่ ไม่ลั่นอีกทั้ง6นัด
รีบวิ่งกลับบ้านไปหาพี่นิ่ม......

ผมโทรฯเช็คกับผู้ใหญ่อั๋น ว่ารู้เรื่องไหม ใช่ลูกน้องผู้ใหญ่ฯหรือเปล่า
แกว่าไม่ใช่ ลูกน้องแกเลิกยิงนานแล้ว ทิดนำแหละตัวดี
แกว่า วันไหนผมว่าง จะพาไปดูตัวมือยิงพระฯพี่นิ่มทั้งหมด แล้วให้จุดธูปสาบานว่าเรื่องจริง

.....ผมว่า ให้จุดธูปขอขมาพระฯก่อนเหอะ.........

นัดผู้ใหญ่อั๋นวันอาทิตย์นี้ ว่าจะเอาหนังสือพี่นิ่มไปฝาก ถ้าโชคดี จะได้พระปิดตากตัญญูมาฝากเพื่อนสมาชิก

 

.....ผมว่า ให้จุดธูปขอขมาพระฯก่อนเหอะ.........

นัดผู้ใหญ่อั๋นวันอาทิตย์นี้ ว่าจะเอาหนังสือพี่นิ่มไปฝาก ถ้าโชคดี จะได้พระปิดตากตัญญูมาฝากเพื่อนสมาชิก[/QUOTE]

สวัสดีครับพี่ทิพย์ ยินดีรับพระปิดตากตัญญูเป็นของฝากนะครับ หรือเป็นหนุมานกายทิพย์ ก็ไม่ว่ากัน
เห็นพี่เงียบไป เรื่องคดีที่ปิดไป โจทก์คงไม่อุธรณ์ใช่ไหมครับ อิ อิ

 

ถึงพ่อประดู่ ช่วยเล่าเรื่องผี หรือชุมโจรแถบวิเศษให้เพื่อนสมาชิกได้ฟังบ้างก็ได้นะครับ

 

คุณวาสนา นาสาร เป็นผู้ช่วยพยาบาล อยู่ที่โรงพยาบาลชลบุรี
ได้รับพระสมเด็จมหาบารมี ของพี่นิ่มไปใช้ แต่ใช้เท่าที่ใช้เป็น
และใช้เป็นแต่ขอหวย เลยเอามือจบขึ้นหัวขอให้ถูกรางวัล เล็กใหญ่ไม่เป็นไร
โดนไปสองคู่ พอให้เป็นกำลังใจทำความดี

งวดล่าสุดขอดูอีกที เผื่อฟลุ๊ค เอาพระฯใส่มือจบขึ้นเหนือหัว ขอให้ถูกรางวัล เล็กใหญ่ไม่เป็นไร ครั้งนี้ซื้อเท่าเก่า โดนไปอีกสองคู่

วันนี้เจอพี่นิ่มที่โรงพยาบาล รีบเข้ามาคว้าแขนเล่าประสพการณ์

นานๆที จะมีเรื่องเล่าทางโชคลาภบ้าง จะได้ไม่มีใครถามอีก ว่าดีทางอยู่ปืนอย่างเดียวหรือเปล่า?

 

พี่หนุ่มทิพย์ครับ ไม่รู้ว่ามีคนเคยถามหรือยัง(หรือว่าผมอ่านไม่เจอเอง)
ว่ามีประสบการณ์ "อยู่มีด อยู่ไม้" บ้างไหม

 

อยู่มีด เป็นประสพการณ์ของพี่ไพรัชครับ แต่คนกันเอง เล่าเองเชียร์เอง
พี่ท่านอยู่ว่างไม่ได้ นิสัยนายช่างเก่า พลาดทีก็ไม่ธรรมดา คิดว่าน่าจะเห็นเลือด แต่รอยยางบอนก็ไม่เห็น เจ็บอยู่แต่ไม่มีแผล เรื่องนี้เก่าแล้ว ผมไม่เก็บบันทึก พี่ไพรัชแกเหนียวมาก่อน ขนาดท้ากินขนมตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ
อยู่ไม้ ไม่เคยได้ยิน เดี๋ยวนี้เค้าห้ามตีเด็กแล้วครับ เด็กๆก็เลยพกมีดพกปืนไปประกอบการเรียน
อยู่เข็มฉีดยา เล่าไปแล้ว

เรื่องพวกนี้ ผมไม่รับประกันนะครับ ตัวผมเองฉีดยาจื๊ดดดด ทุกที
แต่รับประกันว่า ไม่สุกเอาเผากิน ไม่โฆษณาว่าพระเกจิเสกเพียบแปล้ พุทธคุณสุดลึกล้ำ ค้ำจักรวาล สุดยอดของมวลสาร

แค่บันทึกว่าใครเสกบ้าง ใครมีประสพการณ์บ้าง
เรื่องมวลสาร ผมยังระบุได้แค่ครึ่งเองครับ เลยไม่กล้าโฆษณา

ถ้าคุณชอบแบบแปลกๆ อย่างพิมพ์เสวยสุข พิมพ์ประทับเบ็นซ์ พิมพ์นักบิน พิมพ์เบียดสี(กา(กี)) ฯลฯ ก็พอจะแนะนำได้ ตอนนี้น่าจะลดราคาอยู่ด้วย.......

 

ของฝาก ก็อยากฝากให้กับคนที่เห็นค่า
คุณเช่าพระฯไว้หลายกระทู้ ก็เลยไม่แน่ใจว่าคุณเห็นค่าของฝากแค่ไหน
ถ้าคุณเคยได้ไปแล้ว ก็เว้นให้กับคนที่ยังไม่เคยได้จะดีมาก

เรื่องคดี ไม่ใช่แค่20,000 แล้วจบ แต่เป็นเดือนละ 20,000
ดังนั้น อย่าเอาเรื่องนี้มาล้อผมอีกนะครับ ผมเครียด!