โมโหผีอำ ขอสู้ตายด้วยฝ่ามือ...แต่ผีมีดี

วิ่งแซงมอไซด์ คนขี่อาจนึกว่าเป็นผีวิ่งแซงก็ได้ถึงร้อง 555

 

สาธุ... จากความกลัวกลายเป็นความกล้าขึ้นมา
คือ กล้าที่จะเลือกใช้สติ เผชิญกับสภาวะตรงหน้า อนุโมทนาด้วยครับ

บางครั้ง ความกล้าก็ต้องมีไว้เพื่อตั้งรับเพื่อขจัดซึ่งความกลัว
แต่ก่อนผมเคยสัมผัสถึงสภาวะเช่นนี้อยู่เหมือนกันครับ
ในช่วงแรก ๆที่ประสบพบเจอ ก็เกิดความกลัวขึ้นมา เพราะเราคิดปรุงไปว่า นั่นคือ ผี
พอเจอบ่อยเข้าจนจิตเราเริ่มว้าวุ่น จะนอนก็พะวงหน้า พะวงหลัง ว่าคืนนี้จะมาอีกไหมหนอ...
เอาแล้ว มาแล้ว... ทำยังไงดี สู้สุดใจขาดดิ้น ทุรนทุราย นี่หนอมันช่างทุกข์เหลือเกินหนอ
เอาล่ะคืนนี้ผมขอสักคืน ได้โปรดอย่าได้เบียดเบียนรบกวนกันเลย ท่องคาถา แผ่เมตตา
เอาแล้ว มาอีกแล้ว... จากกลัวสุดใจ กลายมาเป็นโมโหสุดขีด เพราะต้องอดหลับอดนอน
ผีก็ผีนะท่านนะ พรุ่งนี้ต้องใช้แรงใช้สมองทำงาน เหลืออีกแค่สองยามจะเช้าแล้ว
จะเอายังไงเอาเท่าไหร่ว่ากันมา เหนื่อยงานยังต้องมาเหนื่อยนอน ยังไงสนุกไหมฯลฯ
ผมก็บ่นยาวด้วยอารมณ์โมโห จากคืนนั้นมา ผมก็เลิกกลัวผี และสภาวะที่เรียกว่า ผีอำ
ก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย แต่ถ้าเจออีกผมคงจะไม่บ่นด่าอีกแล้วล่ะครับ
เพราะถ้าเราเข้าใจถึงความทุกข์ที่แท้ได้นะ เราจะรู้ว่าจริง ๆแล้ว เขาทั้งหลายหาได้ทุกข์น้อยไปกว่าเราเลย
เพื่อนร่วมวัฎสงสาร ที่ต้องเวียนว่าย ตายเกิด อยู่ใน 31 ภพภูมิกันทั้งนั้น
ขอให้ดูอารมณ์จิตของเราตอนนั้นเถิดว่า กุศลหรืออกุศล ที่มันเกิด
เวลานั้นเราจะส่งเขาดี ๆ หรือไล่เขาไปไกล ๆ ในเมื่อจิตใจเรามีเหมือนกัน