หนูอยากแก้อาการขี้อิจฉาค่ะ นิสัยเสียๆแก้ไม่หายเสียที

อยากรักษาอาการขี้อิจฉา แย่จังเลยค่ะ ก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ทำให้จิตใจมัวหมองเป็นทุกข์ แต่พอเห็นใครได้ดีหน่อย มันก็อดรู้สึกอิจฉาในใจไม่ได้ค่ะ แว๊บแรกในใจก็คิดว่า "ฮึ! ก็งั้นๆแหละ" หลังจากนั้นก็เริ่มรู้ตัวว่าเรากำลังอิจฉาเขาอยู่ ก็พยายามปรับเปลี่ยนความคิด แต่ยิ่งทำก็ยิ่งฟุ้งซ่านค่ะ เฮ้อ ชอบเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับตัวเองตลอด และก็ไม่ค่อยรู้สึกยินดีเมื่อคนอื่นได้ดีด้วยค่ะ
หนูรู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยมี พรหมวิหาร 4 เลย ยกเว้นเวลาเห็นขอทานพิการข้างถนน สงสารมากค่ะ อดไม่ได้ต้องให้ตังค์แทบทุกครั้งไป

พอจะแนะนำวิธีแก้อาการนี้ให้หน่อยได้มั๊ยคะ :'(

 

น่าชื่นชมที่หนูมีธาตุแห่งความเป็นผู้มีปัญญาจึงสามารถตรวจสอบใจตนเองได้เช่นนี้..

ที่หนูทราบว่าขาดพรหมวิหารธรรมก็จริงอยู่...แต่ก็เป็นสิ่งที่แก้ไขได้ครับเพียงแต่ทำใจให้ถูกเท่านั้น

การคิดอิจฉาในสมบัติของคนอื่น เป็นที่มาของความเสียหาย..ดังปรากฏมาในคำตรัสสอนของพระพุทธเจ้าว่า..

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖
มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์
๕. จูฬกัมมวิภังคสูตร (๑๓๕)

" ดูกรมาณพ บุคคลบางคนในโลกนี้จะเป็นสตรีก็ตาม บุรุษก็ตาม
มีใจริษยา ย่อมริษยา มุ่งร้าย ผูกใจอิจฉาในลาภสักการะ ความเคารพ ความ
นับถือ การไหว้ และการบูชาของคนอื่น เขาตายไป จะเข้าถึงอบาย ทุคติ
วินิบาต นรก ... ถ้ามาเป็นมนุษย์ เกิด ณ ที่ใดๆ ในภายหลัง
จะเป็นคนมีศักดาน้อย ดูกรมาณพ ปฏิปทาเป็นไปเพื่อมีศักดาน้อยนี้ คือ มีใจ
ริษยา ย่อมริษยา มุ่งร้าย ผูกใจอิจฉาในลาภสักการะ ความเคารพ ความนับถือ
การไหว้ และการบูชาของคนอื่น ฯ"

หนูพึงพิจารณาโทษของความอิจฉาริษยาบ่อยๆ ย่อมช่วยลดกำลังความคิดในแนวนี้ได้บ้าง ..และทำใจว่า เขาจะมีจะเป็นอะไรก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องอะไรของเราเลย เขาไม่ได้มาขอเงินเราไปซื้อนี่นา..และเราก็ไม่ได้ต้องรับผิดชอบชีวิตคนอื่นสักหน่อย นี่ถ้าเราเอาเรื่องของเขามาเป็นเหตุทำบาปทางใจ เราเองนั่นแหละที่เสียหายเดือดร้อนในภายหน้าไม่ใช่เขาเลยที่ต้องไปรับผลเสียหายจากความริษยาของเรา...

เมื่อเห็นว่าเขามีของดีหรือได้ดี...พึงเห็นเป็นโอกาสในกานทำบุญเพียงด้วยการคิดยินดีปลื้มใจไปกับเขา..เรียกว่ามีมุทิตาจิตยินดีในสิ่งดีๆที่คนอื่นมีหรือได้...
อวยพรให้เขาได้ดีมีสุขตลอดไป..เรียกว่ามีเมตตาตามส่ง..จิตใจย่อมเป็นบุญโดยมาก.. คิดด้วยหวังดีจริงใจนะครับ เพราะเราและเขาที่จริงก็เคยเกิดเกี่ยวข้องเป็นพ่อแม่ลูกพี่น้องมาแล้วมากชาติในอดีตหลายชาติทีเดียว...พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนไว้ว่า สัตว์ทั้งหลาย ที่ไม่เกิดมาเกี่ยวข้องดองกันเป็นญาติ พี่น้องพ่อแม่ฯลฯนั้นไม่มีเลย..จึงพึงเมตตากันให้มากดีกว่า นะครับ...

ขออนุโมทนาในเจตนาแก้ไขตนครับ

 

1. หมั่นสวดมนต์ไว้พระบ่อยๆแล้วพยายามแผ่เมตตาอย่างไม่มีประมาณให้มากๆ ช่วยทำให้จิตเราอ่อนโยนขึ้น

2. เวลาที่เห็นใครเขาดีกว่าเรา ให้รีบภาวนาดูอาการของจิตที่ฟุ้งออกไปว่า "อิจฉาหนอ อิจฉาหนอ" ท่องไปเรื่อยๆจนกว่าสติจะตามจับอารมณ์ขี้อิจฉาทัน พอจับอารมณ์ได้ทันแล้วปัญญามันจะเกิดขึ้นเอง เห็นว่าเป็นสิ่งที่ไม่ดีนะ อย่าคิดแบบนั้นอีกนะ...
เป็นวิธีรู้เท่าทันความคิดในปัจจุบัน ฝึกบ่อยๆเข้า เดี๋ยวจะค่อยๆดีขึ้นเอง

3. หายใจเข้ายาวๆ แล้วค่อยๆผ่อนออกไปช้าๆ ทำหลายๆครั้งที่รู้สึกอิจฉาผู้อื่น เป็นการบริหารร่างกายและจิตใจเราจะได้โล่งโปร่งเบาขึ้น (คนขี้อิจฉาสังเกตุเห็นไหม? ลมหายใจมันจะสั้นๆเดี๋ยวอายุไม่ยืนนะ!...พยายามหายใจยาวๆเข้าไว้!)

เนี๊ยะๆ ดูตัวอย่าง...



หายใจเข้า"พองหนอ"...หายใจออก"ยุบหนอ"
หรือ"พุธ"หายใจเข้า..."โธ"หายใจออก ก็ได้

 

ความรู้สึกอิจฉาริษยานั้นแก้ได้โดยการศึกษาให้รู้จักธรรมะอย่างถ่องแท้ พอรู้ เข้าใจแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกล้วนเป็นอนิจจัง ก็จะมีจิตที่ปล่อยวาง ไม่รู้สึก ยึดถือ ใน ความงาม บุญญาวาสนา ทรัพย์สิน ที่ท่านเห็นผู้อื่นมีมากกว่าท่าน อันการทำบุญถ้าตั้งอยู่เพราะความอยาก เกิดมา สวย รวย มี บารมีเหนือ ผู้อื่น แล้ว ท่านก็จะไม่มีวันได้สิ่งที่ตนปรารถนา ขอให้ทำบุญมาจากใจ ว่าเข้าใจในกฏแห่งกรรมอย่างแท้จริง ว่าสังขารนี้ไม่เที่ยง สำหรับวิธีที่ดีในครณีของท่าน ข้าพเจ้าอยากแนะนำว่าให้ลองฝึก สมถะวิปัสสนา เมื่อ ได้ ฌาณ แล้วตามลำดับ จิตก็จะรู้ได้ด้วยตัวเองว่า มันไม่มีความอิจฉาหลงเหลืออยู่ เพราะจิตได้สำนึกรู้แล้วจากฌาณสมาบัตที่ได้

 

หากเปรียบเทียบกับตัวผมเอง

ผมมองแบบนี้ครับ

คนที่ดีกว่าเรา - ชื่นชมและเอาเป็นเยี่ยงอย่างครับ อย่าคิดอิจฉา ริษยา เพราะคนเราเกิดมาไม่เหมือนกันครับ เวลาผมมองคนที่ดีกว่า ผมจะขวนขวายหาทางให้เป็นแบบเค้า

คนที่แย่กว่าเรา - ผมมักจะช่วยเหลือ หรือให้คำปรึกษากับผู้ที่สภาพชีวิตแย่กว่าเรา และ สอนเค้าให้ดีขึ้นครับ

 

"ไม่อิจฉาคนที่ได้ดีกว่า ไม่ดูถูกคนที่ด้อยกว่า"

สัจธรรมข้อนี้จะทำให้จิตใจเราสูงขึ้นครับ ผมเชื่อ

 

มันเป็นความทุกข์ที่เกิดจากความคาดหวัง คาดหวังว่าเราจะได้จะมีเหมือนคนอื่นหรือเหนือกว่าคนอื่น มันเป็นเหมือนตัวตนของเราอย่างหนึ่ง แล้วถ้ามันไม่ได้อย่างที่คาดหวังไว้ก็ทำให้ใจเป็นทุกข์ ตัวตนนั้นมันเหมือนถูกทำร้าย โดยคนที่ได้ดีกว่า การแก้ไขก็แค่อย่าให้มันมีตัวตนนั้นเกิดขึ้น อย่าคาดหวังว่าจะได้ดีเหมือนคนอื่น ไม่ใช่เพราะว่าเราทำไม่ได้ แต่เราหลีกเลี่ยงที่จะจำกัดอิสรภาพของเรา เพราะใจที่ไม่มีความคาดหวังนั้นอิสระที่สุด ไม่ว่าเราพยายามทำอะไรแล้วผลลัพธ์ออกมาไม่ดีเราก็ไม่ทุกข์ ไม่ว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไรเราก็ไม่ทุกข์เพราะเราไม่ไปสร้างตัวตนในความเห็นของคนอื่น แค่นี้ก็ไม่ต้องทุกข์เพราะอิจฉาคนอื่น