ก่อนคนจะเสียชีวิต เขา ญาติ หรือคนรู้จักมีลางสังหรณ์อะไรกันบ้างคะ

คือว่าบางทีมันอาจจะเกิดกับคนใกล้ตัวแล้วบางคนอาจจะคิดว่าไร้สาระ แต่หากยังไม่สายก็อาจจะพอมีทางแก้ให้คนใกล้ตัวไม่ต้องไปก่อนเวลา เคยได้ยินว่าเวลาคนดวงตกมากๆเขาจะให้บวชพระ บวชชี ถือศีลกินเจ อะไรต่างๆเหล่านี้จะพอช่วยให้คนนั้นๆมีชีวิตอยู่ต่อได้ แต่บางทีมันก็อาจจะทำไม่ได้หรือกรรมเก่าเขามาถึงเลยต้องไปก่อนเวลาก็มี

เลยอยากรู้ว่าหากใครเคยมีคนรู้จักที่เสียชีวิตไปแล้ว แล้วก่อนที่เขาจะมีเหตุให้เสียชีวิตนั้น เขาหรือใครได้มีลางสังหรณ์อะไรกันอย่างไรก่อนบ้าง
ถ้าเกิดเห็นใครที่อยู่ๆมีคนมองไม่เห็นหัวเขาขึ้นมา โบราณว่าเป็นลางร้ายคนๆนั้นอาจจะเสียชีวิต แล้วเราพอจะมีวิธีแก้เคล็ดอย่างไรคะ


ภาพเรื่องเด่นจาก: http://www.horolive.com

 

กรณีครูของผมคนหนึ่ง ก่อนน้องชายของสามีจะเสียได้ถูกนกแสกบินมาเกาะหลัง หลังจากนั้นไม่กี่วันก็เสีย
พอเสียได้ไม่กี่วันก็มาหาครูกับสามี โดยมาปรากฎเป็นเงาดำอยู่ปลายเตียง ตอนเห็นนั้นครูกลัวมากๆนอนเกร็งทำอะไรไม่ถูก แต่คุณสามีนี่สุดยอดเลย ไม่กลัวครับ นั่งคุยกับผีเป็นชั่วโมง แถมยังชวนผีออกไปคุยกันนอกห้องอีก

ส่วนกรณีเงาหัวหายนั้น เท่าที่ผมเคยได้ยินมานะครับ ให้ถังสังฆทานมาครอบศีรษะคนที่หัวหาย แล้วพูดว่าเราทำการต่อหัวให่ท่านแล้ว และจากนั้นก็ให้รีบพาไปให้พระรดน้ำมนต์ที่วัด ห้ามพาไปที่อื่น เห็นเขาว่ากันอย่างนี้

 

กรณีของพี่ชายที่นอนป่วยอยู่ รพ. ก่อนจะเสียชีวิตประมาณ 1 สัปดาห์ มีนกบินเข้ามาในบ้านเข้าไปในห้องนอนและเกาะที่รูปของพี่ชายที่ตั้งอยู่ นกที่บินมาเกาะไม่รู้นกอะไรเหมือนกัน นึกอยู่เหมือนกันว่าคงจะเป็นลางบอกเหตุ และก็เป็นอย่างที่คิดพี่ชายก็เสียชีวิตจริง ๆ ค่ะ

 

ของผมไม่รู้ หรือไม่มีหรือเปล่าไม่แน่ใจ
แต่ที่แน่ๆคือ รู้ล่ะว่าเค้ากำลังจะเสีย ไม่ว่าญาติหรือสัตว์ที่เลี้ยงไว้ แต่ก็เฉยๆรับรู้แค่นั้น
แค่การเปลี่ยนภูมิ ไม่ได้ตายละสูญนี่ เหมือนกับอยู่ดีๆเพื่อนที่สนิทกันบอกว่าฉันจะไปต่างประเทศวันนี้แล้วนะ ก็แค่นั้น

ผมจะรับรู้เมื่อเค้าเสียในวันเดียวกัน โดยที่ไม่ต้องมีคนมาบอก

 

เห็นแต่ไชยา มิตรชัย บอกว่า
เป็นลางสังหรณ์ เมื่อคืนวันลอยกระทง...

 

บ้านหนูมีนกแสกมาเกาะหลายๆวันเหตุการณืเกิดกับน้องสาวแต่โชคดีเขาไม่ตายแค่หลับไป7วัน ตื่นมาก็ไม่ปกติเสียแล้ว
เมื่อธันวาคมปีที่แล้วมีถึง2ตัวมาเป็นสิบวัน เข้าใจภายหลังว่าหนูเองที่เกือบตาย2ครั้ง
แต่ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ


ที่ไปเกาะบ้านอื่นก้เห็นตายหมด ไม่สงสัย

 

เคย... มั้งนะ ... อาจจะบังเอิญ มี 2 ครั้ง... ที่รู้สึกว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญมั้ง


เรื่องแรก เรื่องของพ่อ อยู่ที่บึงกาฬ...

พ่อเราเสียไปเมื่อกลางปีที่แล้ว
ก่อนพ่อจะเสีย .. ประมาณเกือบๆ 2 อาทิตย์
เราใส่แต่เสื้อผ้าสีดำ .. ดำทั้งเสื้อนอกและเสื้อข้างใน
ดำจนตัวเอง ยังแปลกใจ .."ใส่สีดำ อะไรนักหนา"
ปกติแต่งตัว ก็จะใส่เสื้อผ้าสีดำบ้าง .. แต่ไม่ได้ใส่ติดกันทุกวัน และทุกครั้ง
แต่เกือบๆ สองอาทิตย์นั้น .. สีดำทุกวันเลย
และ...สุดท้าย ก็ได้ทราบข่าวว่า พ่อถูกรถชนเสียชีวิต




เรื่องที่สอง ..เรื่องของปู่ อยู่ที่โคราช...เสียชีวิตเมื่อวันที่ 8 มกรา ที่ผ่านมานี่เอง

ก็เหมือนเดิม... เกือบๆสองอาทิตย์ หยิบแต่เสื้อดำ-ขาว ...
ทั้งเสื้อนอก เสื้อในเหมือนเดิม ใส่แต่สีนี้จนต้องพึมพัมกับตัวเองว่า
.. อีกแล้วเหรอ สีดำอีกแล้ว
จนญาติโทรมาบอกว่า ปู่เสียแล้ว.. ด้วยโรคประจำตัว ...



ครั้งแรก อาจจะบังเอิญหล่ะ.. แต่มาหนที่สอง คงไม่ใช่แล้วมั้ง
มันอาจจะเป็น ลางบอกเหตุของเราก็ได้

ช่วงที่ใส่เสื้อผ้าสีดำไม่ได้คิดหรอกว่า จะมีใครเสียชีวิตรึป่าว..
แค่รู้สึกว่า ..จะใส่ดำอะไรนักหนา... เสื้อผ้าสีอื่นก็มีทำไมไม่หยิบมาใส่
อาจจะมีบ้างที่เรา แว๊ปขึ้นมาในความคิดว่ามีคนเสียชีวิต
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ... อาจจะเป็นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ตอนนี้ชักจะหวาดๆ กับการใส่เสื้อผ้าสีดำ ติดๆกันทั้งอาทิตย์ละ
หลอน หลอน....

 

คนอื่นไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าผมน่าจะไกล้ถึงเวลาตายแล้ว ด้วยโรคทางระบบทางเดินอาหาร

อนิจจัง ทุกขัง อนันตา

ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เคยคิดเรื่องไม่ดีๆไว้มาก ที่ผ่านมาก็ทำแต่เรื่องไร้สาระ

ตอนนี้เวลาจะทำอะไรไร้สาระหรือคิดไม่ดี จิตจะเตือนตัวเองตลอด เหมือนกับว่าเหลืออีกไม่กี่วันบนโลกใบนี้ มีแต่ห่วงมากมาย

(เรื่องแบบนี้แอะอะโวยวายไปไม่มีประโยชน์ หรือมานั่งเสียใจว่าจะตายแล้วก็ไม่มีประโยชน์ สังสมบุญให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เวลาจะตายใจมันนึกถึงเรื่องดีๆยากมาก เคยเฉียดตายจริงๆมาแล้วหนึ่งครั้ง มันเร็วมาก)

โมทนากับผู้ปฏิบัติธรรมทุกท่าน

 

ผมก็ไม่ต่างกับท่านข้างบนเลยครับ เป็นเบาหวาน อาการขึ้น ๆ ลง ๆ เดายาก
:boo:

 

เรื่องนกแสกนี่ก็แปลกไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับคนจะตาย แม่เคยเล่าให้ฟังตอนที่ตาหรือยายนี่แหละจะเสียก็มีนกแสกมาเกาะที่เขตบ้านแล้วร้อง

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วญาติเพิ่งเสีย ก่อนแกจะเสียชีวิตแกบอกกับภรรยาว่าไม่รู้ใครมาเรียกแกแต่เช้า เสียงเหมือนคนข้างบ้าน แกเลยขานรับ พอมองหาก็ไม่เห็นใคร ถามคนข้างบ้านเขาก็ไม่รู้เรื่อง
ต่อมาภรรยาแกตื่นขึ้นในตอนเช้าก็มองดูสามีเห็นไม่มีหัว แกตกใจแต่ก็เห็นเป็นปกติแล้วก็ไม่ได้ติดใจว่าจะเป็นลางไม่ดี
จากนั้นไม่กี่วันสามีแกก็เสียชีวิต ในช่วงประมาณตี4ตี5แกเหมือนนอนละเมอสู้กันกับใคร พอตอนเช้าจึงเจอแต่ร่างที่ไร้วิญญาณของแกเสียแล้ว นี่เลยเป็นเหตุให้อยากตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะหากว่าเรารู้ว่าจะเป็นลางร้ายจะได้หาวิธีป้องกัน อาจจะไม่ทุกคนเสมอไป ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย โดยเฉพาะถ้าคนๆนั้นจะเสียชีวิตเราก็อาจจะพาไปทำบุญและบอกกับท่านพยายมให้เป็นพยานในบุญนี้ก่อน ถ้าเขาเสียชีวิตไปแล้วอย่างน้อยเราเชื่อว่าเขาจะได้มีบุญนี้แน่นอนเขาจะได้ไม่ไปภพภูมิที่ต่ำ เพราะหากเขาไม่ได้ทำบุญไว้เลยเมื่อเป็นวิญญาณไปแล้วก็ต้องรอคอยญาติพี่น้องทำบุญอุทิศไปให้ แต่ถ้าเกิดญาติพี่น้องไม่ชอบทำบุญล่ะ แล้ววิญญาณนั้นเขาจะมีความเป็นอยู่อย่างไร!!!คงลำบากน่าดู

 

เรื่องความเจ็บป่วย อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่าเขามาเตือนเราแล้ว เราจะได้ไม่ประมาทจะได้เร่งทำบุญเพื่อภพภูมิใหม่ที่ดีกว่า

แต่บางคนเห็นเราธรรมะธัมโม เวลาเราพูดเรื่องบาป-บุญ ให้เข้าวัดปฏิบัติธรรม เขาก็บอกว่ารอให้แก่ก่อนแล้วค่อยเข้าวัด
และญาติเราบางคนที่แก่แล้ว เขาก็บอกว่า โอ๊ย...ปวดแข้ง โอ๊ย...ปวดขา...ปวดหลัง ลุกเหินเดินไม่ได้ ไปวัดไม่ได้หรอก ให้อ่านหนังสือธรรมะก็บอกว่าสายตาไม่ดี มองไม่เห็นหรอก มันเวียนหัว...

เข็นคนเข้าวัดนี่มันยากจริงๆ...
ตอนนี้เลยพยายามเพาะบ่มนิสัยเด็กๆที่บ้านให้เขาสนใจทางพุทธทางธรรม โตขึ้นจะได้ไม่ทำผิดหรือคิดร้ายกับใคร ก็ไม่รู้ว่าจะได้แค่ไหน เพราะเด็กสมัยนี้มีสิ่งล่อลวงเยอะ

 

ก่อนที่น้องชายผมจะเสียก็ไม่ได้มีลางสังหรณ์อะไรบอกเหตุเลย ผมว่าของแบบนี้แล้วแต่คนมากกว่า

 

ถ้ามีลางรู้ล่วงหน้าหรือมีอาการให้รู้ก่อนเราก็ว่าดีกว่านะคะ
จะได้มีโอกาสจัดการเรื่องต่างๆ ในชีวิตให้เรียบร้อย
หรือได้เตรียมใจได้บ้าง

 

ส่วนตัวประสบการณ์ตอนพ่อกับแม่เสีย ชัดมากเรื่องลางสังหรณ์
ก่อนพ่อเสียประมาณ เกือบสองเดือน
ท่านฝันว่าไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทที่เสียชีวิตไปแล้ว บ่อยมาก
พอตื่นเช้ามาท่านเล่าให้ฟังบ่อยมาก ๆ แทบจะเกือบทุกอาทิตย์
แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดว่าท่านคงคิดถึงเพื่อนคนนี้
ท่านเองเล่าไปยังหัวเราะไปอย่างมีความสุข
ยังถามเล่นๆ เลยว่า แล้วเค้า(เพื่อนพ่อ) ชวนพ่อไปอยู่ด้วยรึป่าว ??
พ่อก้อหัวเราะหึหึ ไม่ตอบอะรัย
ส่วนตัวเองฝันเห็นย่าใส่ชุดดำมานั่งสวดมนต์ กราบพระ
(ก้อแปลกใจเหมือนกันเพราะไม่เคยฝันเห็นย่านานมาก
หลังจากย่าเสีย ตั้งแต่ตัวเองยังเด็ก)
หลังจากนั้นพ่อเข้าโรงพยาบาลประมาณสองอาทิตย์ก้อเสีย

ตอนแม่เสีย ฝันว่าสร้อยคอที่ท่านซื้อให้มันขาด
แต่ก่อนหน้านั้นฝันเห็นตามาหา ลากกระเป๋าเดินทางมาด้วย
ในฝันยังถามตาว่า ตาจะไปไหน ท่านบอกจะไปเที่ยวชายทะเล
คราวนี้ชัวร์มาก สังหรณ์ว่าสงสัยแม่คงจะอยู่อีกไม่นาน
(จากประสบการณ์ตอนพ่อเสีย)
เพราะท่านก็นอนป่วยอยู่หลังจากพ่อเสียไม่นาน
หลังจากนั้นอีกเดือน แม่ก้อเสีย คือหลับไปเฉย ๆ

 

พี่พี่ครับ ผมมี คาถาดีดีไว้ต่อ อายุด้วย
บท ทีพระพุทธเจ้าไห้เทวดาท่านหนึ่งไว้ไงครับ ใช้กับมนุษย์เรากะได้นะ
บท ที่ขึ้นต้นด้วย สักตะวา พุทธะรัตนัง...
สักตะวา ธรรมะรัตนัง...
สักตะวาสังฆะรัตตัง...
ลองหาดูในกูลเกิ้ลนะครับ อย่าเพิ่งรีบตายกัน ตั้ง นะโม 3 จบก่อนนะ

 

อย่าเพิ่งรีบตายกัน อยู่สะสมธรรม ก่อนเอาให้เต็มค่อยไป ฮิิฮิิฮิิ
บท สักตะวา ดีมากเลยนะ ว่าจบแล้วบอกให้เทวดาที่รักษาตัว อนุโมทนา จาดีมากครับ
ดีไม่ดี ถ้าป่วยอยู่ จาหายเอา ลองเอาไปภาวนาดูสักเดือน

 

บุญ... นั้นช่วยได้จริง ครับผมเชื่อ

ผมเป็นโรคเส้นเลือดหัวใจอุดตัน อาการก็มากอยู่ ก็เลยไปทำบุญ เพราะว่าโรคแบบนี้
ไปไม่ลา มาไม่ไหว้ เลยนะมันปุ๊ปปัป ไปเลย

ก็ไปทำบุญ ที่วัดอัพวัน สิงห์บุรี บ่อย ๆ

ที่นี้มีอยู่ครั้งหนึ่ง ก็ไปซื้อยาสามัญประจำบ้าน เพราะว่ายังไม่เคยทำบุญยาเลย
ก็ซื้อ เยอะนะ กะว่าจะเอาไปถวาย...

พอถึงวันหยุดที่จะไปทำบุญ
ลืมตามาเห็น พระ ฆารวาส นั่งสวดมนต์หรืออะไรซักอย่างเป็นกลุ่มเลย...
ก็ส่งสัยภาพหลอน ก็หลับตา พลิกตัวไปลืมตาอีกข้าง ยังเห็นอีก
ที่นี้ ลุกเลย รีบไปส่องหน้าที่กระจก เออ... ยังเห็นตัวเองในกระจก ยังไม่ตาย

ยังไม่ทันไรเลย ก็เกิดอาการไม่สบายเนื้อไม่สบายตัว ก็ไม่อาบน้ำ
พอออกจากห้องน้ำมา ก็วูบไปเลย มันเร็วมากเลย นึกว่าตายแน่ ๆ แล้วเรา
มารู้สึกตัวก็ยังนอนอยู่กับพื้น ก็ลองขยับตัวก็พอขยับได้ ก็ค่อย ตะกายไป รพ.

นึกในใจ ถ้าไม่ไปทำบุญ อะไรกับใครเค้า คงตายไปแล้ว...

ตอนนี้ ก็พอเงินเดือนออก ก็จะทำบุญ ตลอด

เพราะถึงแม้ว่าจะยังไม่ตายตอนนี้ แต่มันก็ใกล้มากแล้ว

บุญนั้นช่วยเราได้จริง... แต่เรา..ก็หนี้กรรมที่ติดตัวมาไม่พ้น...

 

เห็นนกแสก หรืออีกา ในบริบทที่ผิดปกติ นั่นอาจเป็นสัณญาณทึ่ถูกส่งมาจากท่าน
ปู่พญายม ให้เตรียมตัวไว้

( ส่วนจะเตรียมตัวยังไง แล้วแต่กรรมจะลิขิตไป )


" นิพพานชาตินี้กันเถอะ "

 

ตอนที่ดิฉันเด็กๆ อายุน่าจะประมาณ 13-15 ปี ดิฉันเคยไปที่โบสถ์ของศาสนาคริสต์ก็ไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ดิฉันเหลือบไปเห็นนกตัวหนึ่ง อยู่ข้างๆโบสถ์ ดิฉันก็เลยเดินไปใกล้ๆ สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้านั่นคือนก ดิฉันเห็นครั้งแรกก็คิดว่านกฮูก ซึ่งดิฉันไม่เคยรู้จักนกแสกมาก่อน ดิฉันก็บอกเพื่อนว่ามาดูนกฮูกนี่สิมันขาเจ็บด้วย ด้วยความที่ดิฉันสงสารมันและคนแถวนั้นก็ไม่มีใครดิฉันจึงพามันกลับบ้านเพื่อพามันมารักษาที่บ้านกะว่าจะหายาใส่ให้มัน ดิฉันจึงได้นำมันกลับบ้าน พอนำกลับมาที่บ้านดิฉันจึงรีบวิ่งไปบอกพ่อของดิฉันว่าพ่อๆนกฮูกขาเจ็บ ทันใดที่แม่ของดิฉันเห็นซึ่งตอนนั้นก็อยู่กับพ่อ แม่ของดิฉันจึงพูดออกมาว่านั่นมันนกแสกเอามาทำไมเอากลับไปซะ ดิฉันก็บอกว่านี่มันนกฮูก และขามันก็เจ็บด้วยน่าสงสาร ดิฉันจำต้องทำตามที่แม่บอกดิฉันรีบใส่ยาแล้วพามันกลับไปไว้ที่เดิมแล้วก็พูดกับมัน (แต่จำไม่ได้ว่าพูดอะไร) ซึ่งหลังจากนำมันกลับไปที่เดิมดิฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านกตัวนั้น เรื่องที่บ้านถ้าจำไม่ผิดไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นนะคะ นำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ