"บันทึกในเวลางาน"

" ทางมีไว้ให้เดิน...แล้วเราก็เดินตามทางนี้แล้ว..ปัญหามันอยู่ที่ว่า..เราจะสำคัญตนเองผิดไปหรือเปล่า...หรือเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่า...เส้นทางที่เดินนี้..ถูกต้องแล้ว ? "

 

เดินทางไหนล่ะครับ

 

คำถามแบบนี้ เวลาตอบแล้ว ก็อาจจะดูว่า เชย หรือไม่ก็อาจจะโดน
กล่าวหาเอาดื้อๆว่า ภาวนาไม่เป็น แต่ ..........เชื่อไหมว่า ยังไงก็
ใช้วิธีนี้กันทุกคน

คำตอบคือ " เผลอแล้วรู้ "

คือ หากเรายังฟังธรรมบ่อยๆ ฟังบ่อยๆ นะ ฟังซีดี หรืออ่าน พระไตรปิฏกก็ได้
หากเรายังสดับธรรมเนืองๆ เดี๋ยวเถอะ จิตมันจะสะดุ้งเอง

ทำไมสะดุ้ง ก็เพราะว่า ผัสสะที่ได้จากการยังหมั่นสดับธรรม ทำให้ระลึก
ได้ใน อกุศลธรรมที่เรายังไม่ได้ละอะซิ ก็เรียกว่า ไปเห็น สภาวะจิตที่
เผลอหรือถลำ หรือ จม ไปนาน มองไม่ออก

เรียกอีกอย่างว่า เจริญแล้วเสื่อม เห็นเสื่อมแล้วก็กลับมาเจริญกันต่อไป

หากจะใช้ภาษา พุทธวัจนะ ก็จะใช้คำว่า " เธอจงพิจารณาการกำเริบกลับ
ของสิ่งที่ข้ามไปแล้วไว้ด้วย "

**************

เนี่ยะ ถ้าเมือไหร่ จิตใจที่ได้รับการอบรม มันเฝ้นธรรม เห็นสภาวะที่เผลอ
หรือ เสื่อม หรือ อกุศลที่เกิดขึ้นแต่ยังไม่ได้ละได้ โดยอาศัยการยังหมั่น
สดับธรรมเนืองๆ ( ต้องสดับนะ ไม่เอา สนทนา ถ้าจะ สนทนา ต้องเป็น
ฝ่ายฟัง ไม่เอาเป็นฝ่ายพูด เพราะจะเห็นยาก )

จะเห็นว่า การสดับธรรมะ อ่านพระไตรปิฏก หรือ ฟังธรรมจากซีดี วิทยุ
เนืองๆ แล้ว จิตมันสะดุ้ง เราจะมั่นใจเองว่า " เราอาศัยระลึก " คือ
สดับธรรมเพื่ออาศัยระลึกเห็นอกุศลธรรม ไม่ใช่เพราะเรา ตั้งใจจดจำ
จะเมคอะไรขึ้นมาเป็น

ธรรมทับจิต ไม่มี

มีแต่ ธรรมจักหมุนทำลายอกุศลธรรม และเป็นประโยชน์ต่อสัตว์โลกเสมอ

****************

แต่ กิเลสทับธรรม อันนี้มีนะ คือ คนที่เอากิเลสนำหน้าการปฏิบัติ เอากิเลส
มาฉาบหน้าการปฏิบัติ อันนี้ เราไม่ถือว่าเป็น พวกหมั่นสดับธรรม พวกก๊อปปี้
ธรรม พวกเอาธรรมเป็นเครื่องมือการค้า หากิน นี่จะไม่จัดเป็นนักปฏิบัติ
จัดเป็น นักคิด หรือ เดียรถีย์ ไปเลย

 

คนที่เอากิเลสไปนำหน้าการปฏิบัติ
เดียรถีย์
เดรัจฉานวิชาหรือไม่อย่างไรขอรับ

หากปฏิบัติเพื่ออยาก
มากกว่าดับทุกข์
หรือไม่อย่างไร

ถามอีกว่าท่านที่ไม่ทุกข์ปฏิบัติเพื่ออะไร

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

เรียนรู้ทุกข์..เข้าไปดูทุกข์..ไปรู้ขนาดของทุกข์..เห็นการดำรงค์อยู่ของทุกข์....และทุกข์นั้นก็จากไปค่ะ

 

ก็ดีแล้วนี่ครับ

โลกนี้
นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด
นอกจากทุกข์ไมมีอะไรดับ

ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น
ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป

การกำหนดรู้ทุกข์ จึงเป็น สิ่ง ที่ไม่ผิดทาง

 

ยังไม่ค่อยเข้าใจ..แต่ก็ใช่ค่ะฟังธรรมอยู่ฟังเรื่องเล่าจากพระอาจารย์สมภพฟังมากๆในเทศนาเดิมๆ...แรกๆไม่รู้เรื่อง...แต่สภาวะธรรมมันเกิดขึ้นตามแบบที่ท่านเล่าจริงๆค่ะ

 

เวลาคนเรา เกิดลังเล สงสัย

ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
ไม่มีความเชื่อใจในตัวเอง

เอ๊ะ นี่อะไร เอ๊ะ นี่ผิดหรือถูก

เมื่อไปเดินหาคำตอบ ตามเรื่องราวความสงสัยนั้น
มันก็จะได้คำตอบแบบนอกๆ
ไม่ได้คำตอบที่ต้นตอ คือที่ ใจ

สงสัยมันผุดออกมาที่ ใจ
นั่นเรียกว่า ทุกข์ได้เกิดขึ้นมาแล้ว

หากสงสัยผุดขึ้นมาไม่กำหนดรู้
นิวรณ์ก็ลากไปกิน
ยาวเป็นหางว่าวเลยทีนี้

 

ใช่ค่ะ..แรกๆไม่ทันเลยโดนลากไปจริงๆ..รู้ไม่เท่าทันอารมณ์ และจิตมันก็ไวมากๆจนดูไม่ออกมันเป็นเนื้อเดียวกันเลย..ก็อาศัยความตั้งมั่นทำบ่อยๆ จึงค่อยรู้จักมันค่ะ..เรื่องที่ผุดในใจ พอมันรู้นอกแล้วมันก็เข้ามารู้ในเองค่ะ แต่ยังรู้ไม่ลึกซึ้งหรอกน๊ะค๊ะ

 

ความสงสัยเป็นสิ่งร้ายกาจ

หากไม่ฝึกหนดรู้ ความสงสัยไปด้วย
ก็ยากจะเข้าถึงเนื้อใน
ซึ่งปกติ เราก็ไม่สามารถไปถึงเนื้อในได้เลย
ก็ต้อง วิ่งสู่ฟัดกันไปตาม สถานะการณ์

การกำหนดรู้ความสงสัยบ่อย ๆ
ก็เป็น การงดอาหาร อวิชาไปในตัว


เพียรต่อไป ไม่ย่อท้อ ยังไงก็ไปถึงเส้นชัย

 

เวลาที่ผ่านวิปัสนูได้จะมีญาณตัวนึง ที่ทำให้ใจเราเชื่อมั่นในเส้นทางของตนเอง ญาณก็เหมือนจิตที่มีปัญญารู้เอง ไม่ใช่คิด
สรุปคือถ้าผ่านวิปัสนูกิเลสหรือ ความพึงพอใจในอาการหรือสภาวะบางอย่างที่ได้จากการปฎิบัติิธรรม ไม่ติดไม่ดีใจจนทำให้ไม่รู้รูปนามต่อ จะพบเส้นทางนั้นเชื่อมั่นในสิ่งที่ทำอยู่

 

ปัจจุบันพบเส้นทางเชื่อมั่นในสิ่งที่ทำอยู่ค่ะ เริ่มๆเข้าใจอะไรๆมากขึ้น เรียงลำดับศัพท์แสงทางธรรมได้ดีขึ้น กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ต้องมองย้อนกลับไปกลับมาหลายๆรอบเลยค่ะ