เรื่องลี้ลับ มช.ที่ไม่ได้มีแค่ ป็อก... ป็อก...ครืด

มช.

พื้นที่แต่เดิมของบริเวณที่ก่อสร้างมหาวิทยาลัยเชียงใหม่และสวนสัตว์ส่วนใหญ่แต่เดิมเป็นพื้นที่ของเวียงเจ็ดริน หรือเจ็ดลิน



ข้อมูลจาก wikipedia ได้ความดังนี้

"ตำนานที่กล่าวถึงการสร้างเวียงเจ็ดลินคือ ตำนานสุวรรณคำแดง และตำนานเชียงใหม่ปางเดิม ที่ได้อธิบายถึงการก่อร่างสร้างเมืองของชนพื้นเมืองในแถบดอยสุเทพ ซึ่งในตำนานย้อนไปถึงเรื่องราวของเจ้าหลวงคำแดง อันเป็นอารักษ์ของเมืองเชียงใหม่ ว่าได้เดินทางตามเนื้อทรายทอง มาถึงดอยสุเทพ และได้มีลูกกับนางผมเฝือและนาง*********กว้าง จากนั้นก็สร้างเมือง “ล้านนา”ให้ลูกได้อยู่จากนั้นก็ได้กลับไปยังดอยหลวงเชียงดาว
เมืองที่เจ้าหลวงคำแดงได้สร้างนั้น ต่อมาได้ล่มเป็นหนองใหญ่ แล้วก็ได้สร้างเมืองใหม่ขึ้นมาอีกเมือง ชื่อว่า “เมืองนารัฏฐะ” โดยมีเจ้าเมืองชื่อว่า “มินนราช” สืบมาจนถึงสมัยของ “พระยามุนินทพิชชะ” คนไม่มีศีลไม่มีสัจ เจ้าเมืองขาดคุณธรรม ทำให้อารักษ์และเชนบ้านเชนเมืองไม่พอใจ บันดาลให้เมืองล่มลงเป็นคำรบสอง
ถัดมาก็ไปสร้างเมืองอีกเมืองหนึ่งอยู่ทางตะวันออกของตีนดอยอุสุปัพพตา นามว่า “เวียงเชฏฐบุรี” หรือ “เวียงเจ็ดลิน” ซึ่งขณะนั้นมีทั้งไทยและลัวะอยู่ด้วยกัน ฝ่ายข้างไทย มีพระยาสะเกต เป็นหัวหน้า ฝ่ายลัวะมีพระยาวีวอเป็นหัวหน้า
เวียงเชฏฐปุรีนี้มีผู้ปกครองสืบมา 14 ท้าวพระญา ก็ถูกผีขอกฟ้าตายืน มาล้อมเวียงทำให้ชาวเมืองเดือดเนื้อร้อนใจเป็นอันมาก ยามนั้นเจ้ารสี จึงขึ้นไปขอความช่วยเหลือจากพระยาอินทาธิราช พระยาอินท์จึงให้ชาวลัวะทั้งหลายถือ ศีล 5 ศีล 8 เมื่อนั้นผีทั้งหลายก็ไม่มาเบียดเบียนอีกต่อไป และนอกจากนี้ พระอินทร์ก็ยังให้ลัวะ 9 ตระกูลดูแลรักษา ขุมเงิน ขุมคำ (ทอง) และขุมแก้ว บ้านเมืองเจริญและบ้านเมืองขยายมากขึ้น
จากเวียงเชฏฐปุรีจึงขยายไปสร้างเวียงใหม่อีกสองแห่งคือ “เวียงสวนดอกไม้หลวง” และ “เมืองล้านนานพบุรี” ตามลำดับ สำหรับตำนานจะกล่าวถึงเวียงเจ็ดรินหรือเวียงเชฏฐปุรีเพียงเท่านี้ จากนั้นจะเป็นเรื่องราวของเสาอินทขีลต่อไป
นอกจากตำนานนี้แล้ว เวียงเจ็ดลิน หรือเวียงเชฏฐปุรี ยังกล่าวถึงในตำนานของขุนหลวงวิรังคะ อันเป็นเจ้าแห่งลัวะบริเวณเชิงดอยสุเทพ ที่ทำการสู้รบกับหริภุญไชย ด้วยเหตุที่พระนางจามเทวีไม่ตอบรับจิตปฏิพัทธ์ซ้ำยังดูหมิ่น จึงยกทัพเพื่อจะมาต่อท้ากับเมืองหริภุญไชย แต่สุดท้ายก็พ่ายให้กับสองโอรสฝาแฝดของพระนางจามเทวี
จากเรื่องนี้ชี้ให้เห็นว่า เวียงเจ็ดลิน เป็นเมืองที่มีการพัฒนาและเจริญมาในระดับหนึ่งในเชิงดอยสุเทพ และจากตำนานชี้ให้เห็นว่า การตั้งถิ่นฐานของผู้คนในดินแดนนี้มาเนิ่นนานแล้ว

เวียงเจ็ดลินนับจากสมัยพระญาสามฝั่งแกน
เวียงเจ็ดลินที่เห็นในปัจจุบันนี้ สร้างในสมัยของพระญาสามฝั่งแกน ในปี พ.ศ. 1954 เพื่อเป็นป้อมปราการป้องกันเมืองเชียงใหม่ ในคราวที่ท้าวยี่กุมกามพี่ชาย ได้ชักชวนพระญาไสลือไทแห่งสุโขทัย ยกทัพมาตีเชียงใหม่ และมาตั้งทัพอยู่บริเวณเชิงดอยเจ็ดลิน อันเป็นบริเวณเวียงเจ็ดลิน
ทางเมืองเชียงใหม่ จึงทำการตั้งกองทัพ โดยใช้เกวียน 200 เล่มตั้งเรียงรายจากแจ่งหัวลินไปทางเชิงดอยเจ็ดลิน ทำให้พญาไสลือไทยมีความเกรงกลัวจึงยกทัพหนีกลับไปยังสุโขทัย ทำให้พระญาสามฝั่งแกนาเอาเหตุอันที่พระญาไสลือไทพ่ายกลับไป จึงสร้างเวียงยังที่ตั้งทัพนั้นเอง การสร้างเวียงเจ็ดลินใช้ผังเมืองเป็นรูปวงกลม เพราะเวลามีข้าศึก จากศูนย์กลางไปยังกำแพงเมืองจะใช้เวลาพอ ๆ กันทุกทิศทาง ทำให้การป้องกันเมืองทำได้สะดวกยิ่งขึ้น
นอกจากนี้ การศึกบริเวณดอยเจ็ดลินครั้งนี้ ทำให้ก่อให้เกิดตำแหน่งขุนนาง หนึ่งในสี่ขุนนางสำคัญ นั่นคือตำแหน่ง “เด็กชาย” นอกเหนือจากตำแหน่ง “สามล้าน – แสนพิงไชย – จ่าบ้าน” ด้วยเหตุที่มีหนุ่มวัย 16 ผู้หนึ่งนาม เพ็กยส มีความกล้าหาญไปสอดแนมทัพของท้าวยี่กุมกามและพระญาไสลือไท และได้ตัดหัวข้าศึกมาถวาย พระญาสามฝั่งแกนจึงให้ตำแหน่งเป็น “เด็กชาย” สืบมาถึงปัจจุบัน
เมื่อพระญาสามฝั่งแกนสร้างเวียงเจ็ดลินแล้ว ก็ใช้เป็นที่ประทับพักผ่อน และได้ประทับที่เวียงนี้มากกว่าที่จะประทับอยู่ในเวียงเชียงใหม่ จนเป็นเหตุให้ท้าวลก ได้ลุกมาชิงอำนาจเป็นพระเจ้าติโลกราชได้
เวียงเจ็ดลินก็ยังมีความสำคัญอยู่เสมอมา ด้วย “น้ำ” ที่เวียงเจ็ดลินนี้ ถือว่าเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ อนึ่ง ได้รับน้ำจากดอยสุเทพ และ ศูนย์กลางของเมืองก็ยังเป็นแหล่งน้ำผุด และมีรสชาติโอชา ในสมัยของพระญายอดเชียงราย ได้นำน้ำจากเวียงเจ็ดลิน มาทำน้ำอบเพื่อส่งไปเป็นน้ำสรงพระธาตุดอยตุง
ในสมัยของพระมหาเทวีจิรประภา พระไชยราชากษัตริย์แห่งอยุธยา ได้ยกทัพเพื่อที่จะมาตีเมืองเชียงใหม่ แต่ด้วยนโยบายทางการเมืองของพระมหาเทวี จึงได้ผูกไมตรีเป็นพันธมิตรกับพระไชยราชา และได้พาเสด็จมายังเวียงเจ็ดลินนี้ด้วยเช่นกัน
เวียงเจ็ดลินยังมีความสำคัญมาจนถึงสมัยของเจ้าเจ็ดตน ดังสมัยของเจ้าหลวงพุทธวงศ์ (พ.ศ. 2369 – 2389) ก็มาประทับที่เวียงเจ็ดลิน ในระหว่างที่มีเคราะห์ และในระหว่างปีพ.ศ. 2458 – 2468 เวียงเจ็ดลินก็ใช้เป็นที่ตั้งของโรงเรียนมหาดเล็กหลวง เชียงใหม่ด้วยเช่นกัน"

ส่วนข้อสรุปที่ว่า เป็นสุสานเก่า เป็นแดนประหาร อันนี้ไม่ทราบ เพราะส่วนตัวไม่เคยเห็นวัตถุพยานยืนยัน แต่ถ้าถามว่าผีเยอะใหม ส่วนตัวตอบได้ว่าเยอะ ไอ้ที่ไม่เล่ากันปากต่อปากมีอีกมากมาย

 

เคยคราบ

ผมฟังเป็นชื้อผัดไทยนะ

แล้วหอแปดเหลี่ยมเป้นสะดือเชียงใหม่(ฟังมา)แล้วทำหอสายฟ้าไว้สะกดอีกที

ถ้ามาดูของจิงแล้วจะรู้ว่าเจ๋ง

มันคือศิลปะ

 

เทคโนราชมงคล อีกเสียงครับ

 

อยู่หอ 8 ห้องสีชมพูมีจริง ไม่เคยเห็นว่าใช้เป็นห้องพักหรือทำกิจกรรมอะไร ปิดไว้ตลอด แต่ก็ไม่เคยเจออะไร ป็อก ป็อก ครืด นี่เคยได้ยิน ส่วนหอนาฬิกา ลุงรหัส เคยไปขับรถวนซ้าย 3 รอบเที่ยงคืน ก็บอกว่าไม่เจออะไร แต่เท่าที่ทราบ ม.เชียงใหม่ วัดฝายหิน สวนสัตว์เชียงใหม่ และราชมงคลเชียงใหม่ บริเวณนั้นเมืองเก่า ตามตำนานสุวรรณคำแดง เมืองที่เจ้าหลวงสุวรรณคำแดงสร้างไว้ ได้กลายเป็นเวียงหนองล่ม (แผ่นดินถล่ม จนเมืองกลายเป็นหนองน้ำ) จึงได้มาสร้างเมืองใหม่ชื่อเวียงเจ็ดลิน ปัจจุบันหากใครเคยไปสวนสัตว์เชียงใหม่ อาจจะเคยเห็นพื้นที่ติดรั้วสวนสัตว์ มีซากปรักหักพังมองเห็นเป็นเขตกำแพงเมืองเก่า คือเวียงเจ็ดลินนี่เอง กำแพงเวียงนี้ สร้างในสมัยพระยาสามฝั่งแกน เป็นลักษณะเกือบจะเป็นวงกลม ด้านหลังติดดอยสุเทพ จึงไม่เป็นวงกลมเสียทีเดียว ง่ายต่อการป้องกันข้าศึก เพราะตั้งอยู่ในชัยภูมิซึ่งเป็นที่สูง และการเดินเท้าจากจุดศูนย์กลางเวียงไปประตูทิศต่างๆ จะใช้เวลาเท่ากัน เนื่องจากมีสงครามกับสุโขทัย จึงอาจเป็นได้ที่บริเวณนั้นเคยเป็นสนามรบ หรืออาจเป็นเพียงเวียงที่เจ้าหลวงแปรพระราชฐานในโอกาสต่างๆ ก็ได้ นอกจากนี้ ยังมีการขุดพบโครงกระดูกมนุษย์โบราณในพื้นที่ใกล้เคียง เวียงเจ็ดลิน มีความสำคัญอีกประการคือ มีน้ำผุด (คาดว่าเป็นพุน้ำแร่ : combattgirl) และธารน้ำที่ไหลลงมาจากยอดดอยสุเทพ ซึ่งใช้ในการสรงน้ำพระธาตุดอยตุง (หากข้อมูลมีความผิดพลาดคลาดเคลื่อนประการใด ขอน้อมรับความผิดไว้แต่ผู้เดียว คนแก่ความจำอาจเลอะเลือน)

 

บริเวณวัดฝายหิน ติดมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ก่อนนี้ เคยเป็นที่ประกอบพิธีกรรมต่างๆ เช่น การฟ้อนผีมดผีเม็ง (เม็ง เป็นคำเรียกชาวมอญ) การบูชาผีปู่แสะย่าแสะ
ตำนานเล่าว่าปู่แสะเป็นยักษ์ที่รักษาดอยสุเทพ ย่าแสะเป็นยักษ์ที่รักษาดอยคำ (แถวงานพืชสวนโลก) ทุกปีจะต้องมีคนล้มตาย เชื่อว่าเพราะปู่แสะย่าแสะมาจับคนกินเป็นอาหาร (จริงๆอาจเกิดจากโรคระบาดก็ได้ ฟังตำนานเขาต่อไปก่อนละกัน) จนกระทั่งพระพุทธเจ้าเสด็จมายังดอยสุเทพ ได้เทศน์โปรดจนปู่แสะย่าแสะหันมารักษาศีล เมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จกลับ ชาวเมืองเกรงว่าหากพระพุทธเจ้าไม่อยู่ ปู่แสะย่าแสะอาจกลับมากินคนและสัตว์อีก จึงได้สร้างพระบด (ภาพเขียนพระพุทธเจ้าบนผืนผ้า) นำไปแขวนไว้ที่ต้นไม้ เมื่อลมพัดภาพพระบดจะแกว่งไกว ประดุจว่าพระพุทธเจ้ายังทรงพระดำเนิน เคลื่อนไหวอยู่บริเวณดอยสุเทพ ปู่แสะย่าแสะจะได้ไม่กล้าทำความเืดือดร้อนให้ชาวเมือง นอกจากนี้ ยังมีการเซ่นไหว้บูชายัญด้วยวัวควายต่อปู่แสะย่าแสะ เพื่อจะได้ไม่ต้องมากินคนเป็นอาหาร ปัจจุบัน พิธีกรรมเหล่านี้ไม่มีแล้วค่ะ ไม่แน่ใจใน youtube มีหรือเปล่า

 

เคยเรียนอยู่ มช 9 ปี ปี 33-42 ได้ฟังเรื่องที่เล่ามาบ้าง แต่โดยส่วนตัวและเพื่อนๆในกลุ่ม
ไม่เคยมีประสบการณ์เองเลย อยู่กันอย่างสบายๆ ชิวๆ ครับ จะมีที่น่ากลัวกว่าก็แบบ ประเภทเดินเข้าหอ 3 มีเสียงจากชั้นสอง ทำนอง คนนี้ชอบนะ รักจริง ฟังแล้วเสียว 555

 

เคยเรียนอยู่ มช 9 ปี ปี 33-42 ได้ฟังเรื่องที่เล่ามาบ้าง แต่โดยส่วนตัวและเพื่อนๆในกลุ่ม
ไม่เคยมีประสบการณ์เองเลย อยู่กันอย่างสบายๆ ชิวๆ ครับ จะมีที่น่ากลัวกว่าก็แบบ ประเภทเดินเข้าหอ 3 มีเสียงจากชั้นสอง ทำนอง คนนี้ชอบนะ รักจริง ฟังแล้วเสียว 555