พญานาคกับอดีตที่ผ่านมา

ลิงกับลา

หญิงชาวบ้านคนหนึ่งอาศัยอยู่คนเดียวในกระท่อม ด้วยความเหงานางจึงหาสัตว์มาเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนสองตัว
คือ ลิงและลา วันหนึ่งหญิงชาวบ้านคนนี้ต้องออกไปตลาดเพื่อซื้ออาหาร ก่อนออกจากบ้านเธอได้เอาเชือกมาผูกคอลิง
แล้วมัดขาของลาเอาไว้ทั้งสองข้าง เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์เลี้ยงทั้งสองตัวเดินย่ำไปมาในกระท่อมจนทำให้ข้าวของ
ต่างๆ ได้รับความเสียหาย

ทันทีที่หญิงชาวบ้านออกจากบ้านไป ลิงซึ่งมีความฉลาดและแสนซนเป็นคุณลักษณะประจำตัวก็ค่อยๆ คลาย
ปมเชือกออกจากคอของมัน อีกทั้งยังซุกซนไปแก้เชือกมัดขาให้แก่ลาอีกด้วย หลังจากนั้นเจ้าลิงก็กระโดดโลดเต้น
ห้อยโหนโจนทะยานไปทั่วกระท่อมจนทำให้ข้าว ของต่างๆ ล้มระเนระนาดกระจัดกระจายไปทั่ว อีกทั้งยังซุกซนรื้อ
ค้นเสื้อผ้าของหญิงชาวบ้านมาฉีกกัดจนไม่เหลือชิ้นดี ในขณะที่ลาได้แต่มองดูการกระทำของเจ้าลิงอยู่เฉยๆ

สักครู่หนึ่ง หญิงชาวบ้านคนนี้ก็กลับมาจากตลาด เจ้าลิงมองเห็นเจ้าของเดินมาแต่ไกลจากทางหน้าต่าง
ก็รีบเอาเชือกมาผูกคอตนไว้ อย่างเดิมและอยู่อย่างสงบนิ่ง

ฝ่ายหญิงชาวบ้านเมื่อเปิดประตูกระท่อมเข้ามาเห็นข้าวของของตนถูกรื้อค้น กระจุยกระจายเช่นนั้นก็เกิดโทสะ
ขึ้นทันที หันมองลิงและลาเพื่อดูว่าใครเป็นผู้ก่อเรื่อง และเห็นว่าลาไม่มีเชือกผูกขาดังเดิม เธอก็คิดเอาเองว่าเจ้าลานี่เอง
คือตัวปัญหา ทำให้กระท่อมของเธอมีสภาพไม่ต่างจากโรงเก็บขยะ ดังนั้นหญิงชาวบ้านจึงวิ่งไปหยิบท่อนไม้นอกบ้านมา
ทุบตีลาอย่างรุนแรง ซึ่งเจ้าลาผู้น่าสงสารก็ได้แต่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจนสิ้นใจโดยไม่สามารถทำ อะไรได้เลย

เธอทั้งหลาย...

เธอหลายคนคงไม่ค่อยชอบตอนจบของนิทานเรื่องนี้นัก เพราะสงสารเจ้าลาที่ไม่ได้ทำความผิดอะไรแต่กลับถูกเจ้าของ
ทำโทษจนตาย ส่วนเจ้าลิงซึ่งเป็นต้นเหตุแท้ๆ กลับรอดพ้น และไม่ได้รับผลกรรมใดๆ แต่แท้ที่จริงแล้วนิทานเรื่องนี้
ต้องการชี้ให้เห็นถึง ความเป็นผู้นำ ของหญิงชาวบ้านที่ไม่พิจารณาเหตุการณ์ให้ถ่องแท้ เชื่อแค่สิ่งที่ตนเห็นแล้วลงโทษไป
ตามความรู้สึกและประสพการณ์ส่วนตัว เธอมองเห็นข้าวของเสียหายและมองเห็นลาที่หลุดออกมาจากเชือก แล้วตัดสินว่า
ลาคงเป็นผู้กระทำ แต่ไม่ได้มองว่าลาไม่มีปัญญาจะแก้เชือก และไม่มีนิสัยชอบรื้อทำลาย เธอมองเห็นลิงยังถูกเชือกล่ามอยู่
ก็คิดว่าลิงคงไม่ใช่ผู้กระทำ แต่มองไม่ออกว่าผู้น่าจะแก้ปมเชือกได้และมีนิสัยชอบรื้อทำลายนั้นคือ ลิง ความจริงถ้าเธอรู้จัก
สำรวจร่องรอยความเสียหายเสียสักเล็กน้อย เธอก็จะพบรอยเท้าและฟันของลิงกระจายไปทั่วห้อง แต่ไม่พบรอยเท้าของลาเลย
เพราะลาไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหน
เหตุที่องค์กรของเราต้องเหน็ดเหนื่อยทรมานกันอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะความสะเพร่าของผู้นำ ที่ "ปล่อยให้ลิง
สร้างปัญหา แต่ลารับเคราะห์" ลาก็เหมือนกับคนที่ปฏิบัติงานได้ตามหน้าที่ แต่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง พูดจา
ตรงไปตรงมาแต่ไร้เลห์เหลี่ยม ลิงก็เหมือนกับคนที่ฉลาดแกมโกง พูดมากพรีเซ็นต์เก่ง อ้างอิงตำราได้สารพัด
แต่ไม่เคยทำงานจริง นายที่ดีไม่ควรปล่อยให้ลิงหลงระเริงว่าทำผิดเท่าไหร่นายก็ไม่มีทางรู้
ผู้เป็นนายไม่ควรยึดติดความสบาย นั่งขึ้นอืดรอฟังแต่รายงานในห้องประชุม รู้จักยอมเสียสละตน สละเวลา
อีกเล็กน้อยเพื่อค้นหาความจริงเพื่อควบคุมเจ้าลิง <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>

 

Nouk จ๋า นุ้ยมาแย้วววววว

 

พระพันธกานต์ อภิปญโญ
สำนักสงฆ์ป่าสามแยก บ้านห้วยยางทอง ต.วังกวาง อ.น้ำหนาว จ.เพชรบูรณ์

ชาวเมืองลับแลหรือบางทีภาษาท้องถิ่น เขาก็เรียกว่า "ผีบังบด" พวกนี้ก็เป็นชาวทิพย์กลุ่มหนึ่งเหมือนกันและสามารถรับบุญที่พวกมนุษย์อุทิศให้ได้เป็นอย่างดี ถ้าคับคล้ายคับคราว่าจะมีพวกเขาอยู่ที่แห่งใดหรือรับทราบสัญญาณกันได้ในทางใดทางหนึ่งก็อุทิศบุญเพื่อพวกเขาด้วย

เรื่องราวของพวกเขาเท่าที่ฟังจากหลวงพ่อเกษมเล่าให้ฟัง ก็เป็นชาวทิพย์ประเภทหนึ่งที่มีลักษณะท่าทางการแต่งเนื้อแต่งตัวเหมือนกันกับชาวโลกมนุษย์เราและอาศัยอยู่ในโลกด้วยกันกับพวกเรานี่แหละ เพียงแต่อยู่ในอีกมิติหนึ่ง การดำเนินชีวิตของพวกเขาก็คล้ายๆกับมนุษย์เรานี่แหละ มีทั้งการทำไร่ไถนาทำการเกษตร - ทำงานหัตถกรรม -
ทำการเลี้ยงสัตว์ แต่ว่าอาการที่พวกเขาทำก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ทำไปเพราะแรงแห่งกรรม ทำอยู่อย่างนั้นแต่ไม่ได้ผลผลิตอะไรจากการกระทำ เช่น เลี้ยงวัวก็เลี้ยงอยู่อย่างนั้นแหละ เลี้ยงไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดกรรมหมดกรรมเมื่อไหร่ก็ได้เลิกเลี้ยงวัว และวัวนั้นก็เป็นคนที่ตายแล้วไปเกิดเป็นผีวัวให้ได้เลี้ยงเพราะแรงแห่งบาปกรรมเหมือนกัน

คือชีวิตความเป็นอยู่ในโลกของพวกเขามันไม่ได้ดีขึ้นหรือเลวลง คืออยู่กันอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ดีขึ้นไปกว่านั้นและไม่ได้เลวลงไปกว่านั้น แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาก็ยังดีกว่าเปรตและอสุรกาย แต่ก็ไม่ดีเท่ากับพวกเทวดาที่สถิตตามต้นไม้

กรรมอันใดเหรอ?
ก็เป็นบาปกรรมแต่บาปไม่หนักมากพอที่จะทำให้เกิดในนรก - เปรต - อสุกาย และก็พอมีบุญอยู่บ้างจึงส่งผลให้ไปเกิดในที่ที่เรียกกันว่าเมืองลับแลซึ่งมีเรื่องในพระไตรปิฎกอยู่เหมือนกัน คือ ชาวทิพย์เขามารักสาวชาวมนุษย์แล้วก็เลยเอาสาวชาวมนุษย์นั้นไปอยู่ในภูมิของพวกเขาสาวชาวมนุษย์นั้นไปอยู่ที่เมืองของเขาก็เข้าใจว่าผ่านไป 7 ปี แต่ถ้านับเวลาในเมืองมนุษย์ก็ผ่านไปถึง 700 ปี

*******************************
เอามาฝากกันจ้าาาา... แก้เงียบ อิอิ

 

แต่พี่จะหงุดหงิดค่ะ ถ้าเป็นเรื่องงาน ไม่ได้เลยต้องคุยเดี๋ยวนั้น
อยู่ตรงไหนก็ตามจิกมาคุย ทันที ทันควัน พูดแล้วก็จบกันไป ไม่ค้างคาใจ
งานบางงาน ใ้ห้ผ่านไปไม่ได้ค่ะ เพราะมันจะเรื้อรัง เสียหายใหญ่โต
เพราะแต่ละงานมันเชื่อมโยงกัน เหตุนี้ละมัง ที่ใครๆ ก็พากันเกรง
ถ้าไม่พูดก็ไม่พูดเลย งานบางงานที่ต้องใช้เวลา ก็ไม่เร่งรัด แต่ถ้า
งานไหนที่มันเป็นรูทีน อย่างนี้ไม่ได้ค่ะ เพราะทำอยู่ทุกวัน ซ้ำๆ เดิมๆ

 

มาถึงก็เป็นลิงก๊ะลา...เลยน้า..าาา

 

แบบนี้สาวเจ้ากลับมาบ้านสังขารเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงเป็นแก่เลยหรือ??
แบบว่ามิติเวลาเปลี่ยนไปอาจมีไรที่เปลี่ยนแปลงไปด้วยมั้ง??ครับ

 

งานมันด่วนค่ะพี่นุ๊ก ก็ต้องหาคนทำแทนจ้า... ช่วยไม่ได้ เราเด็กสุด เราก็รับมาค่ะ แหะๆ แต่ตอนนี้เสร็จเรียบร้อย ถึงมีเวลามาลั้นลาได้ค่ะ

 

สงสัยเข้าไปแล้ว คงยากที่จะออกมาล่ะมั้งคะ อันนี้ไม่ทราบได้ 555+

ต้องถามผู้รู้ค่ะ เราแค่ผู้เล่าเท่านั้นจ้า

 

มี วัดแห่งหนึ่งตั้งอยู่บนที่ดอนกลางท้องทุ่ง เจ้าอาวาสเป็นพระภิกษุสงฆ์ผู้ปฏิบัติชอบ มีศีลาจารวัตรงดงาม เป็นที่เคารพศรัทธาของชาวบ้านในละแวกนั้น ชายชราผู้หนึ่งแต่งกายคร่ำคร่า ค่อนไปทางสกปรกสะพายย่ามใบใหญ่ใส่ของไว้จนโป่ง เดินเข้ามาหามนัสการเจ้าอาวาส และพูดว่า “กระผมเดินทางมาไกล จะเดินทางกลับบ้านก็ยังอยู่ไกลเหลือเกิน อยากจะขอความเมตตาจากพระคุณเจ้าพักทีวัดนี้สัก 7 วัน พอให้มีเรี่ยวแรงก็จะเดินทางต่อไป”

ท่านเจ้า อาวาสมีจิตเมตตาจึงเอ่ยปากอนุญาตให้พักที่ศาลา ให้ทายกวัดจัดสำรับกับข้าวมาให้คนจรสูงอายุกินด้วย แต่ทายกทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์ เพราะเห็นเป็นคนสกปรกมอมแมมไม่อยากต้อนรับ เจ้าอาวาสจึงเป็นผู้จัดการเสียเอง เมื่อครบกำหนด 7 วัน ชายชราก็มาหาเจ้าอาวาสบอกว่าขอนมัสการกราบลา และ ขอบพระคุณที่ท่านเจ้าอาวาสมีเมตตาให้กินอยู่หลับนอนตลอด 7 วัน

ท่าน เจ้าอาวาสก็ยิ้มแย้มไม่ว่ากระไร และมีน้ำใจเดินไปส่งจนถึงประตูหลังวัด ก่อนจะออกนอกเขตวัด ชายชราคนจรได้มนัสการท่านเจ้าอาวาส แล้วกล่าวว่า “พระ คุณเจ้าเป็นผู้มีเมตตา กระผมอยากจะทดแทนพระคุณของท่าน ก่อนอื่นกระผมขอเตือนพระคุณเจ้าว่า หากมีความต้องการจะทำอะไรเพื่อบำรุงพระพุทธศาสนา ก็ให้รีบลงมือทำทันทีให้แล้วเสร็จภายใน 4 ปี หลังจากนี้พระคุณเจ้าจะไม่ได้อยู่ทีวัดนี้แล้ว ประการต่อมากระผมขอถวายสิ่งที่อยู่ในย่ามนี้ให้พระคุณเจ้าเก็บรักษาไว้ ถือว่าเป็นสิ่งแทนน้ำใจของกระผมก็แล้วกัน” .......

 

ชาย ชราคนจรปล่อยย่ามจากหัวไหล่ และมอบให้ท่านเจ้าอาวาส แล้วก็กราบลาไป สมภารเจ้าอาวาสเปิดย่ามดูเห็นของประหลาดอยู่ในย่าม มีกระดาษเขียนข้อความว่า “มักกะรีผล 2 ผลนี้ ข้าพเจ้าได้มาจากป่าหิมพานต์ เป็นของฝากของขวัญมอบให้สมภารไว้ที่นี่”

นอก จากนั้นยังทำนายเหตุการณ์ และสั่งความไว้อีกพอควร เมื่อท่านสมภารเห็นมักกะรีผลและข้อความที่เขียนไว้เป็นอัศจรรย์ จึงตะโกนเรียกคนในวัดให้วิ่งไปตามชายชราคนจรกลับมาโดยเร็ว ลูกศิษย์วัดก็รีบลนลานออกประตูหลังวัดไปทันที ทั้งที่ชายชราผู้นั้นเดินจากไปไม่นานและบริเวณหลังวัดก็เป็นทุ่งนาโล่งไป ตลอดสุดสายตา แต่ลูกศิษย์ที่วิ่งไปตามชรากลับไม่เห็นใครเลย ราวกับชายชราผู้นั้นหายตัวไปเสียแล้ว

เมื่อท่านสมภารกลับมาดูยังที่พักของชายชรา เสื่อหมอนที่ใช้นอน ใช้หนุน แทนที่จะเหม็นสาบ เพราะผู้ใช้สกปรกซอมซ่อเหลือกำลัง กลับระเหยกลิ่นหอมคล้ายกลิ่นธูปเทียนและน้ำมันจันทน์ตลบอบอวล ท่าน เจ้าอาวาสได้เก็บรักษามักกะรีผลไว้อย่างมิดชิด แล้วเร่งสร้างกุฏิกรรมฐานจนแล้วเสร็จ เป็นที่ปลาบปลื้มยินดีสำหรับท่าน เมื่อครบเวลา 4 ปี เจ้าอาวาสก็ถึงแก่มรณภาพ เป็นไปตามคำของชายชราคนจรซึ่งเคยเตือนไว้.....

 

เจ้าอาวาสรูป นี้บวช 2 ครั้ง บวชครั้งแรกตามประเพณี แล้วก็สึกออกไปเป็นฆราวาส มีครอบครัวลูกเมียไปตามปกติ ครั้นอายุมากขึ้นเกิดความเบื่อหน่ายในชีวิตทางโลก จึงได้กลับมาบวชอีก กระทั่งได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสวัด ลูกชายของท่านเจ้าอาวาสองค์นี้เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อจรัญตั้งแต่เล็กๆ หลวงพ่อได้อุปการะเลี้ยงดูและส่งเสียให้เรียนหนังสือและบวชให้ เมื่อเป็นพระภิกษุก็ได้ศึกษาเล่าเรียนที่วัดอัมพวัน จนกระทั่งสึกไป
เมื่อ ท่านสมภารมรณภาพ ลูกชายก็ไปทำศพ ไปได้มักกะรีผล 2 ผล ของหลวงพ่อสมภารกลับมา แล้วนำมาถวายให้หลวงพ่อจรัญ อธิษฐานจิตที่หลวงพ่อจรัญได้กำหนดไว้ที่ภูเขาสีคิริยา ได้ปรากฏเป็นอัศจรรย์ขึ้นแล้วที่วัดอัมพวัน หลวงพ่อจรัญได้เก็บรักษามักกะรีผลนี้ไว้เงียบๆ


ขณะเดียวกัน ก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของมักกะรีผลตามกฎอนิจจังเป็นลำดับ ธรรมชาติของมักกะรีผลเป็นพืชผล แม้จะอุบัติขึ้นด้วยความมหัศจรรย์เหนือโลก ก็ไม่อาจหนีพ้นความเสื่อมไปได้ คราวแรกที่หลวงพ่อจรัญได้รับมักกะรีผลทั้งสองผลมานั้น ยังมีขนาดใหญ่พอควร ต่อมาก็ค่อยๆ แห้งเฉาลดขนาดลงไปเรี่อยๆ จนกระทั่งเหลือความสูงประมาณ 10 นิ้วฟุต และเมื่อแห้งเฉาถึงสุดแล้ว ก็เหลือเพียงรูปถ่ายซึ่งได้บันทึกเก็บไว้เท่านั้น

 

แวะเข้ามาทวงพระจากน้องๆหง่ะ 555

 

แล้วเมื่อไหร่พี่จะแจก "มณีนาคา" หรือไม่ก็ "เพชร (พญานาค)" แก่น้องๆ อ่ะคร้า

 

555 พี่พระยาฯ นู๋คิดถึงพี่เมื่อวาน วันนี้ พี่ก็มา พี่ไม่ได้ใ้ห้ชื่อผู้รับไว้อ่ะ
งั้น นู๋ส่งในนามพี่พระยาเดโชชัยมือศึก ได้ป่ะ คนที่บ้านรับจะต๊กกะจายมั้ยหนอ.??
ตกลงให้ได้ก่อนเรื่องชื่อ พรุ่งนี้ ส่งให้แน่นอนคร้า ให้ครบทุกคนในบ้านเลย มีกี่คนค่ะ?
ทีแรกว่าจะไปอัดกรอบให้ก่อน งั้นพี่รับไปอัดเองแล้วกันน้า..าา เพราะนู๋ไม่ว่างไปไหนเลย (นั่งเล่นเน็ต)

หลวงปู่เทพโลกอุดร เนื้อดินเผา

คาถาหลวงปู่เทพโลกอุดร
มีเพียงสิบสองตัว ทรงอานุภาพลึกล้ำกว่ามหาสมุทร
คาถาทั้งสิบสองตัว ว่าดังนี้

เมต ตา ลา โภ
นะ โส มิ ยะ
อะ หะ พุท โธ

 

เมื่อคืนนี้ฝันว่าไปกับใครหลายๆคนนั่งรถกระบะขึ้นเขาจะไปดอยสุเทพแต่เห็นแค่ป้ายบอกทาง
กับบันไดหัวพญานาคเก่าๆอีกฝันไปยืนต่อคิวเอาเอกสารที่มีรูปถ่ายให้เจ้าหน้าที่
เจ้าหน้าที่ตรวจดูบอกว่าผ่านแล้วก็คืนเอกสารจบความฝันค่ะ:d

ถ้ามีโอกาสอยากไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพยังไม่เคยไปเลยสักครั้งค่ะ:'(

 

คุณกุลไม่ฝันถึงเราอีกเหรอ...รออ่านหนออยู่นะเนี่ย...

 

ยังบ่ฝันอีกเลยค่าาาาาาาา
ตอนนี้ก็รออ่านหนอจากเพื่อนๆค่ะ 55555555

 

ไอ๊หยาาา... มีของกำนัลมอบให้ด้วย อิอิ ... แต่เสียดายมีแม่หญิงตามมาด้วย

 

แม่หญิงนางนั้นดูน่าสงสารนะ สงบเสงี่ยมเรียบร้อย ดูไม่เป็นพิษเป็นภัย (ไม่งั้น เจอฤทธิ์ข้อยแน่ อ่าอ่า)

 

มิกกี้ไปจับมือใครมาน่ะ มีชายในฝันด้วยแต่มีหญิงอื่นด้วยนี่สิ

ดีแล้วค่ะอย่าได้แคร์ผู้ชายอื่นยังมีให้ฝันอีกเยอะค่ะ 5555555