เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

สติปัฏฐานเกิดพร้อมกันทั้ง๔ ฐาน ครับ

อารมณ์เกิดทางใด ทวารใด้รู้

ก็ต้องดูว่า ไปสำคัญเอาเรื่องราวของความคิดเป็นเกิดดับรึเปล่า

เจริญรู้รูปนามก่อนดีกว่า เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ^^

 

นี่ว่ากัน โดยอาศัย xyz เลยนะ

ระดับภาวนามาแรมปีปีแบบผีเสื้อ ไม่ใช่เห็น กระทบแรงๆ แล้ว
จึงมาระลึกลมหายใจแล้ว

มันต้อง มีลมหายใจมาก่อนกระทบ
แล้วเห็น กระทบเป็นเพียงแขกมาแทรก
เสร็จแล้วก็กลับไปเห็นลมหายใจของเก่า
ต้อง "ของเก่า" ด้วยนะ หากเห็นไม่เก่า
มีใหม่เสมอนี่ ลามก

 

สมถะ ถามคุณเล่าปัง

 

หายไปนานเหมือนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย^^

 

ถ้าเราสงบใจแล้วเรายกสิ่งที่คาใจขึ้นมาดูนี้เป็นสมถะไหม

 

ฮั่นแน่ ไม่ได้ภาวนาหรือไร

รึว่าไปมีเพื่อนใหม่ อาจจะลืมเพื่อนเก่า

แสวงหา วิหารธรรม ร่ามมมมปายยยยยย

 

เอาเถอะ ไม่ใช่สาระสำคัญตอนนี้

มีเหตุให้เจอ ก็ได้เจอเอง

ที่เข้ามานี่ แปลว่า มีเหตุรึเปล่าหนอ ^^

 

นั่นไง กรรมฐาน เม็ดแตงโม

แกะเปลือกใหม่ อารมณ์ก็เปลี่ยน แล้ว มันจะมี อาไรปรากฏ
เป็น "ของเก่า" ได้หละ

เห็นใหม่ไปเรื่อยๆ ลมหายใจกลับมารู้ ก็ยังเห็นว่าเป็นของใหม่
เลย กรรมฐานแทะเม็ดแตงโมเนี่ยะ สู้เอาเวลาไปเป็นหนอนแทะ
กระดาษไม่ได้ ใหม่ทั้งที สมาทานธรรมวินัยให้ครบไว้ดีก่า ไหนๆ
ก็เปลี่ยนไปเรื่อยอยู่แล้ว

.......ไป พินาเอานะ ทำไมให้เห็น เป็นของเก่า อย่ามุ่งแสวง
หาความแตกต่าง

จิตไม่ตั้งมั่นนะ ถ้า จิตตั้งมั่น จะไม่ปรารภ สติ คือ การทำ

ภาวนามาตั้งนานแล้ว ยังไม่ลง ธรรมหนึ่ง เลย จิตไม่ตั้งมั่นเห็น
ไตรลักษณ์ไม่จริงหรอก มันเป็นไตรลักษณ์ที่เกิดจากการตรึก
เพื่อให้เกาะเกี่ยวกวัดอารมณ์ไปเรื่อยๆ เหมือน ไม้เลื้อย ว.5

 

สิ่งที่คาใจนี้หมายถึงอะไร เรื่องราวที่คาใจรึเปล่า

ถ้าใช่ ก้ไม่ต่างกับแก้ปัญญาหาทั่วไป

แต่หากสติระลึกได้ ว่าเรื่องราวนี้คือคิด เกิดทางมโน อารมณ์เกิดทางใจ

เรื่องราวต่างๆที่แสดงอยู่เป็น ชอบ ชัง ฯลฯ เป็นสังขาร

จำได้นี่ สัญญาขันธ์ที่ถูกรู้

ปัญญาเห็นเป็นสภาวะธรรม ไม่ใช่เรา ไม่ใช่คนสัตว์ แบบนี้ก็ไม่ใช่สมถะ

 

ผมจะเล่านิทานให้ฟัง.......................ออกไปดูก่อน


กาลครั้งหนึ่ง มีคีมทาโล่คนวัยดึกหัวเถิกคร่ำเคร่งอยู่ในสมาธิบรรเลงโน๊ตโต โน๊ตโต

เมื่อคร่ำเคร่งอยู่แบบนั้น นานวันก็แก่ลง ก็ยังไม่เห็นว่า ตนจะมีอะไรดีขึ้น ก็เลย
คิดวิธีว่า ก็ ขุ้ยกรรมขึ้นมาเสวยซ้ำสิ โดยหลอกให้ตัวเองปรุงกรรมเก่าขึ้นมา
เสวยซ้ำแล้วซ้ำเล่า แทนที่เวรกรรมจะเกิดขึ้นมีวิบากแค่ 500 ก็ทำให้ทุกครั้ง
ที่นำเรื่องเก่ามาคิด ทำให้ดักดานด้วยกรรมใหม่เพิ่มไปอีก 500 ชาติ กลาย
เป็นพันชาติ หมื่นชาติ แสนชาติ .............. เพราะ หลงกล "ชรา" สภาพ
ของภพ เพราะ เวลาไปตรึกมันจะเห็นว่า มันจางคลาย หายไป ก็สำคัญว่า
ใจตนได้สำรอกเวรกรรมออก ที่ไหนได้ สภาพธรรมมันย่อมมี ชรา เป็น
ธรรมดา ดับไปเป็นธรรมดา นอนเนื่องตั้งแสนชาติ ล้านชาติมันเลยเลยไป
ทบยอดเอาตอนใกล้จะตายดีกว่า เลยแสร้งทำชราให้เห็นไปเสีย ไอ้คน
ภาวนาก็โง่ คิดว่า เป็นการ เบื่อหน่าย คลายกำหนัด

เสร็จแล้ว คีมทาโล่บระขังธ์ตาโต ก็เอาวิธีที่ผิดๆ ไปเที่ยวสอนหมู่แมลงที่แสน
น่ารักบอบบางให้อมแล้วดูดคิดว่านี้คือธาตุอมตะ ที่ไหนได้ เป็นแค่ ดินโป่ง
ที่มีมากที่เขื่อนแก่งกระจาน จนเป็นอุทยาน"เนยบิน".....สะกดผิด...ออกไปดูก่อน

 

แล้วการที่ใจเราคลายจากการยึดถือในสิ่งต่างๆน้อยลง นี้เป็นผลจากการคิดเพียงอย่างเดียวได้ด้วยเหรอ หรือจากการยึดถือในความคิดที่น้อยลง

 

เล่าไปแล้ว ในนิทาน

หากเป็นตามนิทาน ไม่ใช่มันจางคลายนะ มันเบื่อจะทวงหนี้ มันเลย
ขอลาไปก่อน ลูกหนี้มันโง่ ปั่นดอกทับถมตัวเอง

 

หนังเรื่อเก่าฉายใหม่ดูบ่อยๆคนดูก็จำได้แล้วน้าเอก55555

 

ตรงนี้แล้วแต่ ปฏิภาณนะ ตรึกเนี่ยะ มีเหมือนกัน แต่ ก็ที่
แพลมไปแล้วว่า จะเห็น ทุกขสัจจ ตัวไหน ในอาการไหน

เล็งเป็นก็เห็น แต่ถ้า โง่ ก็คิดว่า มันจางคลาย นี่แปลว่า
เข้าใจผิด ไปปฏิบัติเพื่อ กระโดดงุดโงงับเอาผล แทนที่
จะมุ่งรู้ทุกข์เพื่อเพียรในเหตุ

 

ถ้าไม่มีสติจะรู้เท่าทันความคิดได้ไหม ถ้ารู้ว่าคิดดี คิดชั่วนี้มีสติไหม

 

เพียรในเหตุ นั้นแล คือคำว่า "ของเก่า" ที่ต้องสำรอก ( ถ้ายกอันนี้เป็น ธรรมสังเวชเรือหายเลยนะ )

ส่วน ไอ้ที่เธอเรียกเราน้า แล้วพูดว่าเราพูดเรื่องเก่า

อันนั้น ก็ถือว่า จบกันไป เนาะ

เชิญกลับไป แทะเม็ดแตงโม ก็แล้วกัน

 

ความคิดไม่ใช่สาระหรอก ห้ามให้คิด หรือไม่คิดไม่ได้หรอก ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้น

แต่ไปสำคัญ หลงเรื่องราวของความคิด

ไปคว้า ไปยึดนั้นนี่ขึ้นมาเป็นเรา ของเรา


พิจารณาดีๆ ความคิดก็เป็นของกลาง

คิดดี คิดไม่ดี ทุกข์ สุข เฉย หลงไปกับเรื่องราวที่คิด

เรื่องราวความคิดขณะนี้ก็ไม่ใช่ของจริง คิดถึงเมื่อวาน ขณะนี้ก็ไม่มีจริง

สิ่งไหนคือ ของจริง ^^

ระหว่าง ความคิด และ เรื่องราวในความคิด

คิด หรือ หลงความคิดหนอ ที่เป็นเหตุ

 

หมายถึง น้าเอกชงมาม่าหรอ ^^

 

โลภะ โทสะ โมหะเขาก็รู้ตัว แต่ไม่ได้รู้ตัวธรรม

เช่น โทสะ โกรธวิ่งไปต่อยชาวบ้าน รู้ด้วยว่าต้องออกหมัดไหนก่อน

รู้ด้วยว่าเห็นเขาถือไม้กวาดมา ต้องวิ่งหนี ^^


โมหะ เขาก็รู้ตัวนะ รู้ว่า ฟุ้ง รู้ว่าไม่รู้ รู้ว่าต้องทำยังไง ฯลฯ รู้ได้หมดน่ะ

แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นธรรม ไม่รู้ว่ามันเป็นกาม


โลภะ เขาก็รู้ตัวนะ ทานเข้าอร่อยไม่อร่อย เสื้อไหนสีสวยไม่สวย

ทำบุญแบบไหนได้บุญมาก ฯลฯ

 

สังเกตุไหมจิตตินนท์ ตรงที่เน้นนี้หากละความเห็นผิด ละเรา ละความเป็นเรา

สำคัญว่าเป็นเรา ของเรา เอาอัตตาสัญญาออก

ไม่ถือนิมิตอนุพยัญชนะ

จะไม่ งุนโง อย่างที่เป็นอยู่นี้

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้