ใกล้ตายต้องทำอย่างไร

หากยังไม่บรรลุอรหันต์ คงต้องทำตามที่
พระพุทธองค์ แนะนำไว้ ให้มี สติ สัมปชัญญะ ลงที่ สติปัฏฐาน 4 เพื่อให้จิตสุดท้าย ปล่อยวางขันธ์ 5 และ ทุกสรรพสิ่ง ในโลกสมมุตินี้

ทำให้ชำนาญ นะครับ ทุกท่าน

 

เวลาพูดนั้นง่ายนิดเดียว แต่ ความจริง ยากมาก ยิ่งเวทนา มาก ถ้าไม่ เข้มจริง ยังหน้าห่วง

อันดับแรก ล้วนพูดกัน โดยไม่เคยมีประสปการณ์ ในเรื่องเฉียดตาย ด้วยตนเอง ที่พูดนี้เพราะเคยเฉียดตายมา แล้ว 2ครั้ง จึงรู้ว่าไม่ง่าย ทางที่ดี ควรซ้อมให้คล่อง

 

ถูกต้องครับ นั้นแหละครับที่ว่า ทำให้ชำนาญ ตอนเวทนามาก ต้องยอมรับ ความตาย ซึ้งๆหน้าเลยครับ นึกแต่ว่า ตายเป็นตาย ช่างมัน เพราะถ้าเหตุปัจจัย มันพร้อมแล้ว ก็ต้องยอม แต่มันสุดๆจริง ๆ เรียกดูลมหายใจ แทบไม่ไหว

เพียรฝึก สติ เท่านั้น

สาธุครับ

 

ขันธ์มันexpired กายหยาบเฉย ๆ

 

ทำบุญ ถือศีลเยอะ ๆ ได้มั่งไม่ได้มั่ง ดีกว่าไม่ถือทำไปเรื่อย ๆ เห็นคนอื่น ไม่ถึือเท่าไหร่ หน้ามืดกัน พระบางองค์ยังมีกฏปลงอาบัติ

 

ระลึก ถึง พระรัตนตรัย

 

เห็นคนอื่น ไม่ถึือเท่าไหร่ หน้ามืดกัน พระบางองค์ยังมีกฏปลงอาบัติ ตรงนี้ อุปกิเลส รู้แล้วเพียรละ ลด อนุสัย ครับ

ขอบคุณครับ

 

สุดท้าย แม้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็ไม่ยึด
ระลึกคำสอน ครับ ว่า ไม่มีอะไรที่ต้องยึดมั่นหรือต้องห่วงอีกแล้ว เราไม่มีอีกแล้ว จากนี้ไป

ครับ

 

หาเรื่อง มัฏฐกุณฑลีเทพบุตรอ่านครับ
ถ้าตามที่ปฏิบัติสืบๆกันมา
รู้ลม รู้ตาย รู้นิพพาน
เป็นคาถาที่ต้องสิงไว้ในใจครับ

 

บอกไป ก็ว่า ทำยาก บอกไป ก็ว่า พูดง่าย ยังไม่ตายก็พูดได้
แต่หากใจที่ ระลึกถึง กุศลกรรม ตลอดเวลา ได้ทุกขณะก็ ดี
เหมือน คำว่า จิตเตสังกิริเถ ทุขคติปาติตังขา จิตที่เศร้าหมอง ย่อมเป็นอันหวัง ทุขคติได้
อจิตเตสังกิริเถ สุขคติปาติตังขา จิตที่ผ่องแผ้วไม่เศร้าหมอง ย่อมเป็นอัน หวัง สุขคติได้
ทำความดี ให้ฝังเข้าในใจ ก็จะลดความกลัวตายได้น้อยลง สำหรับผู้ที่ไม่ได้ ปฎิบัติ ให้
ทรงอยู่ใน ฌาณ ได้

 

ตอนทำกรรมฐาน
จะเจอเวทนา ทั้งที่มีสมาธินำแล้ว แบบนี้เวทนาจะไม่ค่อยรบกวนได้
และก็เจอเวทนา ทั้งที่ยังไม่มีสมาธิ แบบนี้แหละที่เรียกว่าต้องกำหนดต่อไป จะกี่ชั่วโมงหากยังสู้ ถ้าข้ามด่านเวทนาหรือด่านตายนี่ไป ก็จะเจอของดี ..แต่บางคนหลบเพราะเปลี่ยนอิริยาบถ เวทนาก็จางไป สมาธิหากเกิด สมาธิที่ได้ก็อาจเป็นแค่ฌานโลกีย์

 

จิตในขณะนั้น ปล่อยวางได้มั้ยครับ
อย่าไปยึดถือยึดมั่น ไม่ใช่ของเรา
ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวใช่ตน ช่างมันเถิด.
อย่างนี้หมด
ยาก ง่าย ไม่ยาก ไม่ง่าย.

 

ขอเสริม นิดนึง นะครับ
จิตขณะนั้น จริงๆ ไม่ควรปล่อยวาง หรือ ปล่อยว่าง นะครับ
เพราะถ้า ว่างไป หากอกุศล ส่งขึ้นมาในขณะจิต นั้น จะนำให้ ลงสู่อบายภูมิ
หรือ ไปสู่ ทุขคติ ได้นะครับ อันตรายมาก ควรกำหนดให้มีสติ ระลึก ได้ตลอด
ครับ ผิดพลาดยังไง ท่านอื่น แนะนำต่อ ครับ

 

ตั้งแต่นี้ พยายามสวดมนต์ตามที่ชอบเป็นประจำจนเป็นกิจวัตร ทุกๆวัน และแผ่เมตตาตบท้าย จนขึ้นใจ เมื่อใกล้ตายเราคงนึกถึงบทสวดมนต์ แน่นอนสุคติเป็นที่ไปแน่นอน แม่นบ่เด้ออิอิอิ...

 

การสวดมนต์ หากสวดแปล ด้วยก็จะดีมากครับ เพราะจำทำให้เรา รู้และเข้าใจ
ในบทการสรรเสริญ ถึงการ บำเพ็ญ บารมี และคุณงามความดี ของพุทธองค์ได้
ก็จะทำให้เราน้อมใจ ในกุศลของ พุทธองค์ ไปโดยอัตโนมัติ ซึ่งจะได้ กุศล
มากขึ้น เพราะความปิติ ไปด้วย เป็น พุทธานุสติ และ ธรรมมานุสติ ไปด้วยนะครับ

 

ผมคิดว่า หากต้องการมาเกิดอีก ก็ทำตามนี้ก็ดี แต่ถ้าไม่หวังเกิด ก็ต้องวางทางโลกให้หมดโดยใช้สติปัฏฐาน4 พระพุทธองค์ทรงสอนภิกษุที่เจ็บป่วย เช่นนี้ ครับ

 

คร้บ แต่นั่นสำหรับผู้ ปฎิบัติ จนชำนาญแล้วมากกว่า แต่สำหรับ บุคคล
ทั่วไปที่ ยังไม่สามารถ วางจาก ธาตุขันธ์ ได้ การระลึก ก็จำเป็นมาก ครับ
เพราะผู้ที่ยังมี คติ ไม่แน่นอน นั้นน่ากลัวกว่า ผู้ที่ ปฎิบัติ จนเกิดความเคยชิน
ในจิต จนเป็นธรรมด อยู่แล้ว น่ะครับ ขนาดเด็กหญิง ที่เป็นลูกสาว ช่างโอ่งเอง
ได้สำเร็จโสดาบัน ตั้งแต่อายุ น้อย พระพุทธองค์ เองยังต้องช่วยให้ เธอมีคติ
ที่แน่นอน ก่อนถึงเวลา ตาย เลยครับ

 

ใกล้ตายต้องทำอย่างไร

ต้องรู้ตัวคือรู้ตัวว่ากำลังใกล้ตาย
เวลาใกล้ตายคนเรามักไม่รู้ตัวว่าใกล้ตายแล้ว

หายใจเขา ยังไม่หายใจออกก็ใกล้ตาย
หายใจออก ยังไม่หายใจเข้าก็ใกล้ตาย

ถ้านอนอยู่บนเตียงใส่เครื่องช่วยหายใจ เรียกว่ากำลังจะตาย ยังไม่ใกล้เท่าไกล้ตาย----

 

จำไม่ได้แล้ว ปัจจุบันยังไม่เคยมีประสบการณ์
ตอนใกล้ตาย ถ้ายังพอไหว จะมาเล่าให้ฟังนะครับ

 

ตอนนี้อยู่ไกลความตายหรือครับ 555

-------------------------------------------

...ดูกรพราหมณ์ ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายน้อยนิดหน่อย รวดเร็ว มีทุกข์มาก มีความคับแค้นมาก ดังนั้นจึงควรเจริญปัญญา ควรกระทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์ เพราะสัตว์ที่เกิดมาแล้วจะไม่ตายไม่มี

ดูกรพราหมณ์ หยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า เมื่ออาทิตย์ขึ้นมา ย่อมแห้งหายไปได้เร็วไม่ตั้งอยู่นาน
แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย เปรียบเหมือนหยาดน้ำค้างฉันนั้นเหมือนกัน นิดหน่อย รวดเร็ว มีทุกข์มาก มีความคับแค้นมาก ดังนั้น จึงควรเจริญปัญญา ควรกระทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์ เพราะสัตว์ที่เกิดแล้วจะไม่ตายไม่มี

ดูกรพราหมณ์ รอยไม้ที่ขีดลงไปในน้ำ ย่อมกลับเข้าหากันเร็ว ไม่ตั้งอยู่นาน แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย เปรียบเหมือนรอยไม้ที่ขีดลงไปในน้ำฉันนั้นเหมือนกัน ... ฯ

ดูกรพราหมณ์ แม่น้ำไหลลงจากภูเขา ไหลไปไกล กระแสเชี่ยวพัดไปซึ่งสิ่งที่พอจะพัดไปได้ ไม่มีระยะเวลาหรือชั่วครู่ที่มันจะหยุด แต่ที่แท้แม่น้ำนั้นมีแต่ไหลเรื่อยไปถ่ายเดียว แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย เปรียบเหมือนแม่น้ำที่ไหลลงจากภูเขา ฉันนั้นเหมือนกัน ... ฯ

ดูกรพราหมณ์ บุรุษมีกำลัง อมก้อนเขฬะไว้ที่ปลายลิ้น แล้วพึงถ่มไปโดยง่ายดาย แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย(ก็ถูกทิ้งง่าย/ตายง่าย) เปรียบเหมือนก้อนเขฬะฉันนั้นเหมือนกัน...ฯ

ดูกรพราหมณ์ ชิ้นเนื้อที่ใส่ไว้ในกระทะเหล็ก ไฟเผาตลอดทั้งวัน ย่อมจะย่อยยับไปรวดเร็ว ไม่ตั้งอยู่นาน แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย เปรียบเหมือนชิ้นเนื้อ ฉันนั้นเหมือนกัน...ฯ

ดูกรพราหมณ์ แม่โคที่จะถูกเชือด ที่เขานำไปสู่ที่ฆ่า ย่อมก้าวเท้าเดินไปใกล้ที่ฆ่า ใกล้ความตาย แม้ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย เปรียบเหมือนแม่โคที่จะถูกเชือด ฉันนั้นเหมือนกัน นิดหน่อย รวดเร็ว มีทุกข์มาก มีความคับแค้นมาก ดังนั้นจึงควรเจริญปัญญา ควรกระทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์ เพราะสัตว์ที่เกิดมาแล้วจะไม่ตายไม่มี

...ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในปัจจุบันนี้ เมื่อจะกล่าวโดยชอบ ก็พึงกล่าวว่าชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายน้อย นิดหน่อย รวดเร็ว มีทุกข์มาก มีความคับแค้นมาก ดังนั้นจึงควรเจริญปัญญา ควรกระทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์เพราะสัตว์ที่เกิดมาแล้วจะไม่ตายไม่มี

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในปัจจุบันนี้ คนที่มีอายุอยู่ได้นาน ก็เพียงร้อยปีหรือน้อยกว่านั้นบ้าง เกินกว่าบ้าง ก็คนที่มีอายุอยู่ถึงร้อยปี ย่อมอยู่ได้เพียง ๓๐๐ ฤดู คือ ฤดูหนาว ๑๐๐ ฤดูร้อน ๑๐๐ ฤดูฝน ๑๐๐ คนที่มีอายุอยู่ถึง ๓๐๐ ฤดู ย่อมอยู่ได้เพียง ๑,๒๐๐ เดือน คือ ฤดูหนาว ๔๐๐ เดือนฤดูร้อน ๔๐๐ เดือน ฤดูฝน ๔๐๐ เดือน คนที่มีอายุอยู่ถึง ๑,๒๐๐ เดือน ย่อมอยู่ได้เพียง ๒,๔๐๐ กึ่งเดือน คือ ฤดูหนาว ๘๐๐ กึ่งเดือน ฤดูร้อน ๘๐๐ กึ่งเดือนฤดูฝน ๘๐๐ กึ่งเดือน คนที่มีอายุอยู่ครบ ๒,๔๐๐ กึ่งเดือน ย่อมอยู่ได้เพียง ๓๖,๐๐๐ ราตรี คือ ฤดูหนาว ๑,๒๐๐๐ ราตรี ฤดูร้อน ๑,๒๐๐๐ ราตรี ฤดูฝน ๑,๒๐๐๐ ราตรีคนที่มีอายุอยู่ถึง ๓๖,๐๐๐ ราตรี ย่อมบริโภคอาหารได้เพียง ๗๒,๐๐๐ เวลา คือ ฤดูหนาว ๒๔,๐๐๐ เวลา ฤดูร้อน ๒๔,๐๐๐ เวลา ฤดูฝน ๒๔,๐๐๐ เวลา

...ดูกรภิกษุทั้งหลาย อายุของมนุษย์ร้อยปี มีน้อยเพียงแค่นี้

...ขอเธอทั้งหลาย...อย่าประมาท อย่าต้องเป็นผู้เดือดร้อนใจในภายหลังเลย นี้คืออนุศาสนีของเราสำหรับเธอทั้งหลาย

ขอให้เจริญในธรรมครับ