เคยฝึกสมาธิจนลืมหายใจไหมครับแบบมันสงบมากกว่าจะนึกถึงลมหายใจ

สมองไม่มีอะไรให้คิดแม้กระทั้งพุธ โธ ก็หยุดแต่ก็หยุดได้ไม่นานก็ต้องหายใจต่อ อยากจะรู้ว่าถ้าหยุดไปผมจะตายไหมฮะๆๆ :boo: ขออีกอย่างเวลาตอบไม่ต้องเอา ภาษาเทพปริศนาธรรม มานะครับ ผมอยากได้ภาษาที่เข้าใจได้ง่าย เหมือนปลูกข้าวหวังข้าว ไม่ใช่ปลูกข้าวได้ข้าวโพดแถมมา นะท่านทั้งหลาย ขอนะขอรับได้โปรด

 

จิตมันละเอียดหนะครับ ปล่อยทิ้งองค์ภาวนาไปเอง
ต่อจากตรงนี้ไป อาจจะได้เจอ อาการรำคาญการหายใจ แล้วก็การเต้นของหัวใจตัวเองครับ

 

ถ้านานกว่านี้มีโอกาศตายได้ไหมท่าน ไม่ได้กลัวตายนะขอรับ แต่กลัวตำรวจมาพบเห็นตายเพราะขาดอากาศหายใจ ฮ่าๆๆ({)

 

ไปปฏิเสธ ปริศนาธรรม ไม่ได้หรอก เพราะว่า มันต้องใช้

เนื่องจาก ธรรมะนั้น เป็นเรื่อง ฝึกฝน พหุลีกตา แล้ว ก็ วิริยะรัมภา ( คืออะไร
ก็วางไว้เป็นปริศนาธรรม ตอนนี้ รับรู้แค่ว่า เป็นภาษาพ่อแม่(พระศาสดา)ก็พอ

พูดอีกแง่คือ ธรรมะนั้น ไม่ใช่เรื่อง การคิดจะเป็น คิดจะสำเร็จ แต่ จะต้องเป็น
การลงมือปฏิบัติแล้วใคร่ครวญ พิสูจน์ธรรม ไปทีละเปาะสองเปาะ ไม่เอาเรื่อง
ขบเพาะขบเพาะ

พูดภาษาพระ ก็ง่ายๆสั้น เป็นเรื่อง โยนิโสมนสิการ จากกัลยาณธรรม แล้วต้อง
ไม่ประมาท ( อย่าขาดการพิสูจน์ แม้จะจบแล้วก็เถอะ )

ตรง โยนิโสมนสิการ หรือ ใคร่ครวญอย่างแยบคาย นี่ก็ต้องเจอ ปริศนาธรรม

เจอ กัลยาณมิตร ก็อาจจะ ให้ปริศนาธรรมอีก เพราะ เขาย่อมไม่กล่าวอะไร
ให้เราอาศัยเชื่อ แต่ จงท้าพิสูจน์

เจอ ธรรมชื่อไม่ประมาท ก็ ปริศนาธรรม อีกนั่นแหละ

แต่ อย่าเอาปริศนาธรรม ตั้งธงไว้นะ เพราะ จะกลายเป็น คิดในธรรมะไปทันที

****************

สรุป ง่ายๆสั้นๆ

เมื่อไหร่ ที่คุณเจอปริศนาธรรมว่า "ปฏิบัติไปแล้วจะตายไหมหนอ ?" ให้ระลึก
ทราบทันทีว่า ขณะนั้น ปฏิบัติโดยคิดเอา แล้วหละ

ทำไม

ก็เพราะ คนที่เขาปฏิบัติกันหลายท่าน ไม่เห็น ท่านตายสักคน ส่วนที่ตายๆกัน
ตามข่าวนั้น อันนั้น เป็นเรื่อง มัจจุมารหาตัวพบเสียก่อน กรรมตามทันนั่นแหละ
(ประมาทก็เรียก)

ไม่เชื่อลองพิสูจน์ได้เลย

1. เอาแต่คิด จนลืมหายใจ พอมาสังเกตลมหายใจ ก็ เฮือก อันนี้ คือ เอาแต่คิด
พุทโธ จนลืมหายใจ เขาให้ หายใจแล้วกำกับพุทโธ แล้ว ลมมันจะหายไปได้อย่างไร
กัน นี่แปลว่า ทิ้งลมหายใจไป โกยอ้าวคิดพุทโธจนตึ๊บ ตึ๊บ ตึ๊บ ไม่ใช่ อึ๊กๆๆ ใช่หรือไม่ใช่

2. ถ้าหยุดแล้วจะตายไหม อันนี้ ก็พิสูจน์ได้ว่า ลืมระลึกลมหายใจ อีกนั่นแหละ เพราะ
หากระลึกเห็น ลมหาย จะต้อง เจอใจ คำว่า "ลมหายใจ" คำนี้ ท่านว่าเป็นคำสอน
ของคนโบราณ สมัยพ่อขุนรามท่านมาภาวนา ท่านให้ปริศนาธรรมไว้ว่า "ลมหาย-เจอ-ใจ"

อันนี้ มีหลวงปู่เทสก์ กล่าวสอนไว้ หา "ใจ" ให้เจอก่อน หาได้ง่ายมาก แค่กลั้นลมหาย
ใจ ขณะที่ลมหายใจไม่มี แต่ไม่ตาย นั่นแหละ ช่วงนั้นอยู่กับใจ ล้วนๆ เลย วัดใจกันได้
เลย หนาคืบกว้างศอกจริงไหม กายคือลม ลมคือกาย ลมหายกายหาย เจอใจ แน่นอน

ตรงนี้ถ้าปฏิบัติด้วยคิดเอานะ พอกลั้นลมหายใจ ตาย ตาย ลั่นหัวเลย เพราะว่า ไป
อาศัยคิดไง แต่ถ้าเจอใจ มันจะอึ๊ก และ เงียบๆ

แล้วอย่าลืมนะ ว่า เป็นเรื่อง พหุลีกตา วิริยะรัมภา คือ หาใจให้เจอบ่อยๆ ไม่ใช่
อึกเดียวเจอใจแล้ว จะอยู่กับการรู้ตรงนั้น แล้ว ออกมา ฮานาก้า

เขาให้ ฝึกดูลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ
ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ
ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ
ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ
ลมหาย เจอใจ ลมหาย เจอใจ
ลมหาย เจอใจ

ไปเรื่อยๆ จน เหลือแต่ ใจ เพราะมี พหุลีกตา และ วิริยะรัมภา ที่พอดีๆ ไม่เพียร ไม่พัก

 

แล้วเชื่อไหมว่า หากเรา มีสติ พิจารณาอยู่กับ ลมหายเจอใจ กายหายเจอใจ
เนี่ยะ ไม่มีอะไรแทรกได้ มารก็แทรกไม่ได้ มัจจุมารก็แทรกไม่ได้

แล้วเมื่อไหร่ มารจะแทรกได้ ก็เมื่อเรา ปฏิบัติด้วยคิด

เช่น กำลังระลึกรู้ ลมหายเจอใจ กายหายเจอใจ แล้ว ดันคิด เอ..จะตายไหมหนอ

เนี่ยะ พอจิตไหลไปคิดปั๊ป เขาเรียกว่า มี "ดำริ" มารยิ้มเลย ตอบให้เสร็จสรรพ
หรือไม่ก็ขู่ หรือไม่ก็ชม หรือไม่ก็ตัดแต้ม สารพัด

แล้วถ้าปฏิบัติถูก ลมหายเจอใจ กายหายเจอใจ ไปเรื่อยๆ แล้วจะได้อะไร เนี่ยะ
อย่าคิดอีก ดำริอีก มารยิ้มเลย ได้นั่น ได้นี่ มีนั่น มีหนี้ สารพัด

ก็เขาให้ หาใจให้เจอ เนืองๆ นิ มันมีแค่นั้นแหละ แต่ จะต้อง พหุลีกตา วิริยะรัมภา

ใจมันถึงจะจริง มีใจจริงๆ การภาวนาก็เริ่มต้น เมื่อนั้น

เธอมีใจอะเป่า ตืด ตื๊ด ตืด ตื่ด

มีใจ ก็ปฏิบัติเลย ด้วยใจจริง

 

ยังไงก็ไม่ตายครับ เพราะว่าถ้ากลั้นใจไม่หายใจจนสลบไปเอง ร่างกายจะเริ่มหายใจเองโดยอัตโนมัติครับ

ส่วนพวกที่ข้ามโคตรภูกันไปแล้ว เขาก็บอกว่า ก่อนข้ามต้องทิ้งลมหายใจ ทิ้งร่างกาย จะตายเสียให้ได้ แล้วก็เห็นผ่านกันทุกคน ไม่เห็นมีใครตาย

 

อ้อ ลืมไป ตอนที่บอกว่า ให้กลั้นหายใจแล้ว จะเจอใจ อันนี้ มีเคล็ดลับ

พระท่านบอกว่า ให้หายใจออกแล้วก็หยุด ตอนนี้แหละ หาใจ ให้เจอ
หากมันโล่งๆ โปร่งๆ เบาๆ ก็เจอแล้ว เจอแล้วก็ปล่อย แล้วก็หายใจ
เข้าปอด จังหวะมันหยุดตามธรรมชาติ ดูสิ ใจ รสเดิมๆ เบาๆ ว่างๆ อยู่ไหม

อยู่ก็อย่ากลั้นหายใจนาน ไม่จำเป็น เจอใจแล้วนี่ รีบผ่อนลมหายใจออก
แล้วไปเจอ ใจ ใหม่ เจอเนืองๆ ซ้ำๆ พหุลีกตา วิริยรัมภา ว่ากันไป

พอชำนาญแล้ว ไม่ต้อง ตั้งท่า ระลึกการปฏิบัติได้ตอนไหน ก็ หาใจ
ให้เจอทันที ใจมีอยู่ ไม่หายไป ก็จะเริ่มเข้าท่า โดยไม่ต้องตั้ง

 

หยุดหายใจ ตอนจิตสงบก้ไม่ได้หมายความระบบการหายใจของเราไม่ทำงาน ก้ยังทำงานปกติ แต่ทำงานน้อยลงมาก แต่เมื่อจิตละเอียดมองยอ้นกลับมาก้เหมือนกับไม่ทำงาน
ก้อจะบอกว่าไม่ตายครับ เพราะไม่มีใครตายเพราะหมดลมจากการทำสมาธิ ถ้าขณะที่นั่งอย่นิ่งๆมาก ไม่ร้จะทำไรต่อ ก้ให้เอาความนิ่งนี่มาเปนอารมณ์ทำสมาธิต่อไป แต่ผมว่ามันน่ิงไม่นานหรอกคับ จิตก้ค่อยๆถอนสมาธิออกมา

 

อ๋อแบบนี้นี่เอง ผมละดูหนังจีนสมัยก่อนพระเอกตาย นางเอกกลั้นใจตายตาม ก็โกหกผมมาตลอดเลยละสิ

 

คุณเข้าใจถูกต้องแล้วครับ55555

 

ผมมีความรู้สึกว่าพอจิตเป็นสมาธิดีแล้วอะไรอะไรก็พอเพียงไปหมด เช่นหายใจเพียงนิดเดียวก็พอ,ไม่หิวคืออาหารเพียงนิดเดียวก็พอ,ไม่ง่วงคือนอนเพียงนิดเดียวก็พอ​

 

สรุป มันกลั้นใจตายได้จริงไหมหน่ะ อยากรู้ ถึงแม้ร่างกายจะหายใจออโต้ ก็ตามเหอะแต่ถ้ากลั่นจนสุดๆนะ

 

จะลองทำตามที่บอกนะขอรับ จริงๆแล้วที่บอกไม่เอาปริศนาธรรมเพราะ ว่า เหมือนพระที่สอนเด็กๆแหละครับ ต้องพูดให้เด็กเข้าใจง่ายที่สุดไม่ใช่เหรอครับ
เพราะมันก็อาจจะมีคนอื่นที่ไม่เข้าใจคำพูดที่เข้าใจยากอยู่อีกหลายๆคนไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับท่าน

 

บางคน เมื่อลมหายใจละเอียดเข้า ไม่อาจจะกำหนดได้ว่าขณะนี้ เราหายใจเข้าหรือหายใจออก นี้แสดงว่า สติยังไม่เพียงพอ จึงไม่อาจจะได้สมาธิที่แนบแน่นได้ จะต้องกำหนดให้ได้ทุกขณะจิต ทั้งเข้าทั้งออก แม้ลมละเอียดก็รู้ได้ว่า ตนหายใจเข้าหรือหายใจออก แม้ลมจะดับแล้ว แต่ก็ยังมีสติรู้อยู่

บางท่านตกใจมาก เมื่อกำหนดว่า ขณะนี้ตัวเองไม่มีลมหายใจเสียแล้ว เพราะไม่อาจจะกำหนดสัมผัสส่วนใดส่วนหนึ่ง ที่ลมผ่านมาได้ก็ตกใจ บางคนถึงกับลุกขึ้น เลิกทำสมาธิ บางคนตกใจคิดว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว เพราะลมหายใจละเอียดมาก ถ้าใครทำสมาธิถึงขั้นนี้ แสดงว่าสมาธินั้นดีมากแล้ว แต่ถ้าสติยังไม่เพียงพอ ก็ไม่อาจจะทำจิตให้แนบแน่นได้

เพราะเหตุนี้อาจารย์กรรมฐานจึงสอนว่า
ในขณะที่ลมหายใจสงบระงับไปนั้นก็อย่าตกใจ ขอให้เตือนตัวเองว่า คนที่ตายเป็นต้นเท่านั้น จึงไม่มีลมหายใจ แต่ในขณะนี้เรายังมีลมหายใจ เรายังไม่ตาย เป็นเพียงแต่ลมหายใจละเอียดเท่านั้น เราจึงรู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีลมหายใจ แท้ที่จริงแล้ว คนที่ไม่หายใจนั้นได้แก่คน ๗ จำพวก ที่ท่านกล่าวไว้ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค คือ
๑. เด็กที่อยู่ในท้องแม่
๒. คนดำน้ำ
๓. อสัญญีสัตว์ (อสัญญีพรหม)
๔. ผู้เข้าฌาน ๔
๕. คนตาย
๖. พวกที่อยู่ในรูปภพและอรูปภพ
๗. ท่านผู้เข้านิโรธสมาบัติ

ในที่นี้ พระอรรถกถาจารย์สอนผู้ตกใจว่า " อย่ากลัวเลย คนที่ไม่มีลมหายใจนั้น ไม่ใช่คนอย่างเรา คนอย่างเรานี้ยังไม่ได้ตาย แต่จิตมันสงบระงับอย่างยิ่งเท่านั้น อย่าได้ตกใจ "
ใครที่ทำลมให้ละเอียดหรือดับลมได้หมด ขั้นนี้เป็นขั้นสูงของสมาธิในพระพุทธศาสนาแล้ว
เป็นขั้นที่ ๔ ของการเจริญอานาปานสติ

โดยท่านเจ้าคุณอาจารย์พระสาสนโสภณ (พิจิตร ฐิตวณฺโณ) ท่านสอนไว้

 

ถ้าสลบตกน้ำ สลบตกตึก สลบหัวฟาดกำแพง ก็อาจจะตายได้ครับ
แต่ถ้าสลบบนเก้าอี้ ยังไงก็ไม่ตายครับ

 

เอาไปลองทำ ลองปฏิบัติจริง อะเป่า

หากมีใจ

คุณ!!

ได้ปริศนาธรรมนั้น เดี๋ยวนี้ ( ปฏิเสธได้ที่ไหนกัน รับไปแล้ว เว้นแต่ ไม่ได้ลองทำ)

 

ขอนั่งบนเตียง ละกันนะ ฮะๆ

 

จริงๆ ปริศนาธรรม ก้มาจากการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในแต่ละวัน จะได้มากได้น้อย ก้คือได้บ้างนิดๆหน่อยๆ นานวันเข้าก้ย่อมเห็นว่า เราปฏิบัติขาดหรอืลืมอะไรไปบ้าง รักยาวให้ตัด รักสั้นให้ต่อ อไรประมาณนี้ ส่วนมากคนที่เข้าปริศนาธรรม ก้มาจากผู้ปฏิบัติที่ปฏิบัติไ้ด้จนเข้าที่และเข้าถึงบ้างแล้ว ย่อมมองภาพออก เหนภาษาธรรมโดยอัตโนมัติ อาการเล็กๆน้อยที่เกิดทางกายบ้าง จิตบ้าง ผู้นั้นเมื่อสงสัย ก้ย่อมจะคลายความสงสัยเองเพราะเหนเปนวงจรเป็นวัฏจักรไปแล้ว

ก้เหมือนกับการกลั้นหายใจ หรือหยุดหายใจ ถ้าในทางปฏิบัติ เขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรมาก แต่ก้เปนสิ่งที่เกิดความสัมพันธักับจิตที่เปนสมาธิ เหมือนกับการนอนหลับ คนเราหายใจเีพียง10-15 ครั้ง/นาที

 

ผมขอเล่านิดนึง ไม่ได้ขอเหล้านะครับ
คือเมื่อลมหายใจละเอียดแบบด้านบนกล่าวไว้ ครั้งแรกตื่นเต้น อุ้ยลืมหายใจหลุดจากสมาธิ
ต่อมานั่งอีก ลมหายใจละเอียดคราวนี้เราเริ่มชินแล้ว ไม่สนใจมันแล้วไปต่อเลย 555+

 

เมื่อสงบมากแล้ว จนไม่มีอาการหายใจให้ได้สัมผัส
ลมหายใจจะเปลี่ยนทางออก มาเป็นทางผิวหนังแทนคับ ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะตายนะคับ

ผิดถูกประการใดขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียวคับ