เรื่องเล่าของจิตภูติ (เรื่องจริงของดิฉันเอง) ใครรู้วิธีควบคุมสอนดิฉันที

ไม่อ้อมค้อมเลยนะคะ เป็นคนจิตภูติออกจากร่างกายบ่อย ตอนเด็กๆไม่เคยรู้รู้แต่ว่านอนผวาว่า ตกจากที่สูงบ่อยๆ เช่นฝันว่านั่งรถไปแล้วรถตกหลุมอะไรทำนองนี้ จนกระทั่งตอนอายุ 16-17 มีอยู่คืนหนึ่ง กำลังนอนหลับฝันว่าเดินเล่นหน้าบ้าน แล้วสุนัขที่บ้านมันเห่า ก็ตวาดดุไป ว่า โตโล่(ชื่อสุนัขค่ะ) เห่าอะไรกัน มันก็เงียบไปแต่ขณะนั้นก็ตกใจตื่น พระเสียงเขย่าประตูเหล็กหน้าบ้าน พอดีแยกบ้านกันนอนกับพ่อแม่ค่ะ พ่อแม่นอนบ้านไม้ ตัวเองนอนบ้านหลังเก่า อยู่ติดกันค่ะ แม่กับพ่อส่งเสียงเรียกดังมากด้วยความเป็นห่วง พอเราปิดประตู และเล่าให้พ่อแม่้ฟังท่านก็เอาพระมาคล้องให้ ต้องคล้องพระนอนทุกวัน เพราะบางวันก็มีคนที่ตายไปแล้วมาลากแขนไปจะให้ไปอยู่ด้วย บางวันหลุดออกมาจากร่างแล้วเดินไปรอบบ้าน พยายามเปิดไฟเพราะบ้านมันมืด แต่จับสวิทไฟไม่ได้ก็เลยรู้ตัว ก็ใช้วิธีรวบรวมสมาธิบ้าง สวดมนบ้าง เพราะบางครั้งรู้สึกตัวแต่ ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้พยายามบังคับให้ตัวเองลืมตาบ้าง ขยับตัวบ้าง ตอนนี้ อายุ31 แล้วก็ยังเป็นอยู่เรื่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง เป็นวันกลับจากโรงพยาบาลหลังจากผ่าคลอดลูกสาว สามีเล่าให้ฟังว่าวันนี้เจอศพค้างอยู่ในโกดังมา 50-60 ปีน่าจะได้ทั้งที่มีการล้างป่าช้ามาหลายครั้งก็เพิ่งจะมีคนมาพบ (สามีกับพ่อสามีทำงานก่อสร้างค่ะ) ทั้งที่ก็ไม่ได้คิดถึงอะไร และตอนนั้นแม่ก็มาอยู่เป็นเพื่อนจากต่างจังหวัด เวลาเกิดเหตุก็มีคนอยู่เต็มไปหมดเพราะบ้านแฟน อยู่กันหลายคนค่ะ ด้วยความเหนื่อยเพลียก็หลับทั้งที่มีคนอยู่เต็มบ้านนั่นแหละลูกก็หลับด้วย ไม่นานเท่าไรดิฉันก็รู้สึกได้ว่าเอาอีกแล้วหรือช่างมันเถอะแต่ทำไมมาไกลจังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้มีทุ่งนาแถมมีบ้านไม้ยกพื้นสูงด้วย สักประเดี๋ยวก็มีคนเอาถุงใส่ของหนักๆฟาดใส่หน้าล้มลงไปกับพื้นนอนหงายแล้วทันใดก็เห็น เท้าของผู้ชาย ท่างทางผอมเท้ายาวน่าจะเป็นคนตัวสูงค่อนข้างมาก ห้อยลงมาจากบนบ้านประมาณว่านั่งห้อยเท้าลงมาให้เห็น พร้อมทั้งยังห้อยมือลงมาอีก เห็นมือของเขานั้น สวมแหวนที่นิ้วจำได้ว่าเป็นนิ้วนาง เป็นแหวนทองเหลือง หัวแหวนเป็นรูปตะกร้อ หลังจากนั้นเกิดอาการผีอำค่ะ ตอนนั้นสามีก็อยู่ แม่เราก็อยู่ ทุกคนบอกว่าเราร้องหน้ากลัวมาก เพราะในตอนนั้นเราพยามร้องแต่เสียงไม่ยอมออก พยามรวบรวมกำลังลุกขึ้น ก็ไม่ได้ ท้ายสุดใช้วิธีนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทุกสิ่งที่นึกออก สวดมนต์แผ่เมตตา ทำอยู่นานกว่าจะหลุด เรากลัวว่าวันหนึ่งจะหลุดออกไปแล้วไม่กลับอีกเลย ใครรู้ช่วยบอกวิธีควบคุมให้เราที ให้บอกตามตรงเราไม่ได้ต้องการเพราะเราไม่ใช้คนที่ขยันเข้าวัดทำบุญมากมาย ไม่ใช่คนเข้มงวดกับการทำบุญทำสมาธิค่ะ เราห่วงลูกเล็กๆสองคนค่ะ ยังไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้น อยากให้ลูกโตก่อน เรื่องของเราคงยาวมาก และคิดว่าอาจจะมีหลายคนคิดว่ามันเหลวไหล ก็ต้องขออภัยที่รบกวนนะคะ ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

 

ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ครับ

วิธีควบคุมอะไรหรอครับ

 

ควบคุมจิตวิญญาณไม่ให้ออกจากร่างใช่หรือเปล่าคะ เคยอ่านเรื่องทำนองนี้มีผู้รู้เข้ามาตอบว่าให้หัดฝึกจิต นั่งสมาธิ ฝึกกรรมฐานน่ะค่ะ ถึงไม่ชอบทำก็คงต้องทำแล้วมังคะกลัวจะหลุดออกไปอีก

 

นำพระเครื่องของหลวงพ่อฤษีลิงดำ วัดท่าซุงมาสวมครับ ห้ามถอดยกเว้น คืนที่จะนอนกับสามี หลังจากเสร็จกิจ ทำความสะอาดกาย ใจ ให้ดี แล้วนำพระมาไห้วสวมใส่ใหม่ ต่อไปให้ไหว้พระสวดมนต์ ก่อนนอน ทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทานบ่อยบ่อย

 

ไปวัดท่าซุง ฝึกมโนยิทธิ คำตอบอยู่ที่นั่นครับ หานักเลงโตช่วยคุม เวลาจิตออกจากร่าง แล้วจะดีขึ้นเอง

 

เออ มันใช่อาการผีอำหรือเปล่าค่ะ เคยมีคนบอกว่า เป็นเพราะร่างกายเหนื่อยเกินไป นอนไม่พอ แล้วก็ทำงานหนัก เราก็เคยเป็น ตอนนอนอย่าเอาอะไรมาทับอกค่ะ แม้แต่ผ้าห่มก็ห้าม สร้อยถ้าถอดได้ก็ดีน่ะค่ะ เพราะตรงที่ถูกทับจะเหมือนเป็นมือผีบ้าง อะไรบ้าง เมื่อก่อนดิฉันก็นอนดึกแล้วฝืนตื่นเช้า หลายวันเข้าก็จะเกิดอาการแบบนี้ ถ้าเกิดอาการ ให้พยายามตื่น พอตื่นแล้วร่างกายจะเพลียมาก ต้องหลับตาต่อ ให้รีบพยายามลุก อย่าหลับตาต่อเด็ดขาด แล้วไปล้างหน้าล้างตา กินน้ำเย็นๆ แล้วค่อยมานอนต่อก็ดีค่ะ ตามหลักของเราเองน่ะค่ะ ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องผีๆสางๆ

แต่บางครั้ง ถ้าเป็นไปได้อย่านอนช่วงเย็นๆ ยิ่งช่วงที่เขาเผาศพที่วัดอ่ะค่ะ อันนั้นอาจจะถูกวิญญาณดึงจริงๆก็ได้ค่ะ

 

พยายามอย่าหลับตอนช่วงก่อนเย็นๆ พลบค่ำ เพราะผมเข้าใจว่ามันเป็นช่วงรอยต่อของโลกวิญญานกับ มนุษย์ ทางที่ดี มีสมาธิ นึกถึงร่างกายเราเข้าไว้เลยที่จะรู้สึกเหมือนออกไปเจอแบบนั้น ครับผม

 

ถ้าไม่ชอบทำบุญ ทำสมาธิ ไม่ชอบภาวนา นอกจากถวายสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรแล้ว
ก็ไม่รู้จะแนะนำคุณอย่างไร เพราะทางที่คุณไม่ค่อยสนใจ คือทางที่จะช่วยคุณได้ ให้พ้นภาวะนี้อ่ะนะคะ

 

ต้องฝึกสติให้รู้เท่าทันจิตของตัวเอง อาการปรุงแต่งของจิตนี่ละเอียดมาก มันเนียนเสียจนเหมือนจริงเหมือนจัง มันพาเราไปสวรรค์ ไปนิพพาน ไปนรก นั่นเป็นการฝึกสมาธิอย่างเดียว ถ้าฝึกวิปัสนาอย่างเข้มข้นจึงจะแก้อาการจิตปรุงแต่งได้ ถ้าเรารู้ทันจิต ทุกอย่างก็จบ

 

พลังสมาธิ ที่ทำให้เกิดสติในการควบคุมจิตของตัวเองเท่านั้นจะช่วยได้ค่ะ ยังไงก็ลองฝืนตัวเองดูบ้างนะคะ ไปนั่งสมาธิดู ที่วัดท่าซุงก็เป็นทางเลือกที่ดีมากค่ะ เน้นเรื่องจิตหลักๆ

 

วิธีบังคับกายทิพย์ไม่ให้ออกไปเที่ยวซอกซอนตะลอนๆเหลวไหล ขาดสติ
พอรู้ตัวว่าจิตภูมิกำลังสะสมพลังงานมากพอที่จะหลุดออกไป ก็ให้กำหนด
จิตภูติที่พุ่งเป็นลำแสง นั้นพุ่งกลับเข้ามาที่ร่างกายเจ้าของ จากนั้นกำหนดให้จิตพิจารณาแต่ร่างกายเจ้าของ แทนการส่งจิตภูมิพุ่งเป็นลำแสงออกไปข้างนอกตัว ผมทำแบบนี้มาตลอด จากนั้นก็หาทางละลายกายทิพย์ ตามกฏไตรลักษณ์ของพระพุทธองค์ท่านทรงตรัสรู้

 

จริงๆแหละท่าน ผมว่ามันก็คือกิเลสตัวดีๆนี้แหละที่ทำให้เราอยากเห็นอยากรู้ ผมรู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องเที่ยวที่ไหนแล้วไว้ถ้าเรามีบุญเมื่อหมดตายจากโลกมนุษย์เราจะได้ไปเห็นเที่ยวได้ยิ่งกว่าถอดจิต ฟุ่งซ่าน เสียอีก สิ่งที่เราควบคุมได้ดีที่สุดคือก้นเหวสุดลึกในจิตใจ ของเราเองนี้ละที่จะไม่ทำให้เราหลงไปกับสิ่งต่างๆแม้แต่บนสวรรค์ มีนางฟ้า สวยงามก็ตาม({)