การหยั่งรู้วาระจิตคนอื่น (เจโตปริยญาณ):ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

หลวงพ่อทรง วัดศาลาดิน (มอญ) อ.วิเศษไชยชาญ จ.อ่างทอง ละสังขาร เมษายน ๒๕๕๒

 

หลวงปู่เกี่ยว วัดสระเกศ ภูเขาทอง ซึ่งหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ให้การรับรองว่าเป็นเนื้อนาบุญ เป็นพระอรหันต์ ในยุคปัจุจุบัน

 

หลวงพ่อกอไผ่ พระอภิญญา องค์สุดท้ายที่ได้พบ ที่นำภาพมาให้ชมเพื่อเป็นหลักฐานยืนยันว่า พระที่สำเร็จอภิญญา มีจริง พระอรหันต์มีจริงและอาจมีมากกว่านี้ แต่ยังไม่สามารถค้นพบเท่านั้น ขอโมทนา สาธุ

 

ประสบการณ์ที่ได้พบ จาก สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา


ประสบการณ์ที่ได้พบ จาก สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา
เมื่อปี ๒๕๓๖ ข้าพเจ้าได้ไปบนบานสานส์กล่าวต่อ พระแม่ศรีอุมาเทวี เอาไว้ว่า หากสิ่งที่ข้าพเจ้าอธิษฐาน เป็นผลสำเร็จ ข้าพเจ้า จะถวายสังฆทานชุดใหญ่ให้ ๑ ชุด ซึ่งสังฆทานชุดใหญ่ ตามความหมายของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หมายถึง ต้องมีพระพุทธรูป ไม่น้อยกว่า ๙ นิ้ว ๑ องค์ ผ้าไตรจีวร และเครื่องอุปกรณ์ อาทิ ยารักษาโรค รองเท้า ร่ม น้ำดื่ม เป็นต้น และปรากฏว่าสิ่งที่ได้อธิษฐานบนบานเอาไว้ ประสบผลสำเร็จตามที่อธิษฐาน ก็ต้องมีการแก้บน ตามที่ได้อธิษฐานเอาไว้ ก็เลยชวน ท่าน อ.โกศล กิจเจริญ ฆราวาส ผู้สำเร็จอภิญญา สำเร็จมโนยิทธิ ไปเป็นเพื่อนซื้ออุปกรณ์ที่เสาชิงช้า หลังจากเดินซื้ออุปกรณ์เครื่องสังฆทานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครบถ้วนแล้ว ก็มีปัญหาว่าแล้วจะไปถวายที่ไหน เออ ใช่ลืมนึกไปว่า แล้วจะไปถวายที่ไหน ตอนนั้นก็เวลาประมาณ ๑๕.๐๐ น. สองคนช่วยกันนึกว่า จะเอาไปถวายที่ไหน ก็บังเอิญนึกขึ้นได้ว่า สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา ท่านเป็นอาจารย์ของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ เป็นอาจารย์เรา ก็เลยตัดสินใจกันว่าไปวัดสามพระยา เมื่อไปถึงวัดสามพระยา ปรากฏว่าได้ยินเสียงพระสวดมนต์ เป็นวันพระ โดยปรกติพระต้องลงอุโบสถ หมดทั้งวัด ถามคนแถวนั้นว่ากุฏิ สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา ตรงไหน คนแถวนั้นก็ชี้มือไปที่กุฎิ เมื่อข้าพเจ้าไปถึงกุฎิปรากฏ สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา ท่านครองสังฆาฎิเรียบร้อย และพูดขึ้นว่า “ อ้าวรีบเข้า รออยู่ จะถวายให้กับใครเขา ก็บอกไปกล่าวมาดัง ๆ เขารออยู่ “ ข้าพเจ้าจึงได้กล่าวว่า “ ข้าฯแต่พระอริยะสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอน้อมถวายสังฆทาน ชุดนี้ให้กับพระแม่ศรีอุมาเทวี ขอองค์สมเด็จพระแม่ศรีอุมาเทวี จงได้เสด็จมาร่วมถวาย ร่วมรับ ร่วมได้รับประโยชน์ความสุข เช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าจะพึงได้รับ เทอญ “ หลังจากสมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา ได้รับสังฆทานเรียยร้อยให้ศีลให้พร ท่านก็เดินไปที่พระอุโบสถ ซึ่งขณะนั้นพระทั้งวัด กำลังสวดมนต์กันอยู่ ข้าพเจ้ามองตามท่านไปจนท่านเข้าไปในพระอุโบสถ ปิดประตู พระอุโบสถ น้ำตาสองข้างก็ไหลรินออกมาด้วยความปิติ ในพระเมตตาของหลวงปู่ สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสามพระยา

 

คุณอยู่ไหนละ ถ้าอยู่ จ.อุบลฯ ผมจะพาไปหาเลย เพราะผมอยู่ จ.อุบลฯ อีกอย่างผมก็พอคุ้นเคยกับท่านด้วย คงพาคุณเข้าไปพบได้ไม่ยาก(แต่ให้ลงชื่อ อาจารย์แล้วก็วัดไม่ได้ครับเพราะครูบาอาจารย์ท่านห้ามผมไว้ ก็คงกลัวความวุ่ยวายนั้นแหละ) แต่จังหวัดอื่นไม่รู้ ใครรู้ก็บอกที

 

ประสบการณ์ที่ได้พบ จาก หลวงปู่บุญศรี อินทวัณโณ


มีอยู่คราวหนึ่ง เป็นวันพระใหญ่ ข้าพเจ้า อ.โกศล กิจเจริญ ฆราวาส ผู้สำเร็จอภิญญา กับพรรคพวกประมาณ ๕ คนเราก็นัดกันไปทำบุญที่วัดท่าซุง แล้วแวะทำบุญและเที่ยวที่วัดเขาถ้ำบุญนาค หลังจากทำบุญและเที่ยวกันเสร็จแล้วก็ยังมีเวลาก็เลยมาแวะกราบหลวงปู่บุญศรี อินทวัณโณ มาถึงเวลาประมาณ ๑๖.๐๐ น.เศษ ปรากฏว่าพบกับลูกศิษย์หลวงปู่บุญศรี ที่แวะมากราบหลวงปู่อีกประมาณ ๑๐ คน ขณะนั้นพวกเราก็รู้สึกเหนื่อยและหิวอย่างมาก หลวงปู่ก็เลยสั่งให้นำอาหารจากในตู้สูงประมาณ ๑.๕ เมตร กว้างประมาณ ๒ ฟุต ออกมาเลี้ยงลูกศิษย์มีประมาณ ๑๐ กว่าคน ข้าพเจ้าจึงรีบดำเนินการตั้งวงทันทีเพราะหิวกันมา เปิดตู้กับข้าวแล้วยกอาหารคราวหวานออกมาส่งกันต่อ ๆ ไปอาหารดี ๆ ทั้งนั้น มีทั้งปลาทอด แกง ผัด ไม่ซ้ำเลย จากนั้นก็ตักข้าวในกะละมังใหญ่แจกคนละจาน จนครบแล้วพวกเราก็เริ่มทานกันด้วยความอร่อย และสนุกสนาน และยังมีผลไม้ เงาะ ทุเรียน ส้ม กล้วย อีก หลังจากพวกเรากินกันจนอิ่มแล้ว ก็เริ่มเคลียร์เก็บเข้าตู้ก็มีการส่งกันต่อ ๆ ไปถึงตู้กับข้าว ปรากฏว่าตู้กับข้าวสามารถใส่อาหารได้ ๕-๖ จานเท่านั้นก็เต็มตู้แล้ว แต่ปรากฏว่ายังเหลือใส่ตู้ไม่ได้อีก ๑๐ กว่าจาน ตอนยกออกมาไม่ได้สนใจเพราะกำลังหิว พอตอนยกเข้า เอาเก็บ เอาเก็บไม่ได้ พวกเรา อ.โกศล มองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะด้วยความขำว่า ตอนเอาออก เอาออกมาได้อย่างไร และอาหารมาจากที่ไหน ทำไมมันเยอะมากที่สำคัญเวลานั้น มันเวลา ๑๗.๐๐ น.เย็นมากแล้ว อาหารมาจากที่ไหน ถ้าข้าวและอาหารเหลือแต่เช้ามันก็ต้องเสีย แถวนั้นมันก็คือป่า เป็นอันว่าเราต้องนำอาหารที่เหลือวางไว้ที่พื้น เพราะเอาเข้าไปเก็บในตู้ไม่ได้

 

ประสบการณ์ที่ได้พบ จาก ท่านแม่ชีประทุม โชติอนันต์



มีอยู่คราวหนึ่ง ได้รับภารกิจต้องเดินทางไปทำงานที่ จังหวัดนครราชสีมา ๓ วัน ก็เลยชวนท่าน อ.โกศล กิจเจริญ และคุณ หน่อย เดินทางไปเป็นเพื่อน เรา ๓ คน เดินทางไปถึงตอนบ่าย ๕ โมง หาโรงแรมนอนในตัวเมืองใกล้อนุสาวรีย์ย่าโม รุ่งขึ้นตอนเช้า อ.โกศล ตื่นแต่เช้าตรู่ และบอกว่ามีภารกิจอะไรให้ทำเสียให้เสร็จเสียในวันนี้ แล้วรีบกลับ “พระท่านมาเตือน... เขาเอาถึงตาย ” เมื่อข้าพเจ้าทราบดังนั้น เป็นที่รู้กันว่าเรื่องหนักหนาสาหัส กำลังจะตามมาแน่นอน งานที่จะต้องกระทำ ๒ วัน เหลือ ๑ วันต้องเสร็จ จึงรีบดำเนินการแต่เช้ามาเสร็จสิ้นตอน ๕ โมงเย็น จากนั้น รีบกลับทันทีโดยเหยียบเต็มสุด ๆ ตั้งใจไปให้พ้น จังหวัดนครราชสีมา ก่อนตะวันตกดิน แต่ปรากฏว่ามาติดเอาตรงลำตะคอง เจอรถสิบล้อ ๖-๗ คัน จ่อแถวยาวเหยียด ในช่วงเวลานั้น เมื่อประมาณ ๑๕ ปี ที่แล้ว ถนนยังเป็นวันเวย์ ต้องใช้ฝีมือในการแซง แต่ไม่สามารถแซงได้ มองกระจกหลังเห็นเมฆดำทะมึนไล่ตามหลัง ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา และใกล้เข้ามา และกระหน่ำอย่างหนัก จนไม่เห็นทางข้างหน้า ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณ ๑๙.๐๐ น.เศษ ข้าพเจ้าหันไปบอก อ.โกศล ว่าไปไม่พ้นแล้ว ขืนพยายามไปต่อมีปัญหาแน่นอน มองไม่เห็นทาง ข้างหน้า หลัง ซ้าย และขวา ซึ่งเป็นขอบภูเขา เรา ๓ คน ตกลงกันว่า ต้องหาที่หลบภัยให้ได้เร็วที่สุด และนึกขึ้นมาได้ว่า แถวนั้นสถานที่ที่น่าหลบภัยได้ ไปที่สำนักแม่ชีประทุม ที่ปากช่องหนองสาหร่ายดีกว่า แต่เราก็วนไป วนมา อยู่บนเขาใหญ่ ทั้ง ๆ ที่ สำนักแม่ชีประทุม เรามากันเป็น สิบสิบครั้งแล้ว ในตอนนั้น เราพยายามมองหาผู้คนที่จะถาม ทำไมมันไม่มีผู้คนที่เราจะถามหาทางได้ บ้านเรือนก็ไม่มี ขับตรงต่อไปเรื่อย ๆ มีแต่ป่า แล้วก็ป่า แล้วก็กลับมาอยู่ที่เดิม จาก ๑๙.๐๐ น.เศษ จนถึงเวลาประมาณ ๐๑.๐๐ น.เศษ ของวันใหม่ เรายังวนอยู่บนเขาใหญ่ และไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหน เพราะฝนตกหนัก และมืดสนิท จนกระทั่งเรามาจอดอยู่ตรงบริเวณป่า แห่งหนึ่งเราตัดสินใจกันว่าเราจะตลุยไปทางนี้ ไม่ไปทางไหนอีกแล้วเพราะมันจะกลับมาที่เดิมอีก ข้าพเจ้าตัดสินใจเหยียบพุ่งเข้าไปในป่าแห่งนั้น ปรากฏว่าพอพ้นจากป่า ก็เข้ามาอยู่ที่สำนักแม่ชีประทุม โชติอนันต์ มันมืดมากแล้วไม่มีใคร เรามองเห็นมีเตียงอยู่ ๓ เตียง มีมุ้ง และที่นอนอยู่พร้อม ข้าพเจ้าบอกว่ามันพอดีกับเรา ๓ คน เลย เข้าไปนอนเลย ไม่ต้องถามอะไรแล้ว เช้าค่อยว่ากันใหม่ เพราะพวกเราหมดกำลังแล้ว ไม่มีการพูดคุยอะไร ต่างคน ต่างล้มลงนอน พอหลังถึงพื้นก็ลืมทุกสิ่ง ทุกอย่าง เราตื่นขึ้นมาอีกครั้งเช้าแล้วประมาณ ๗.๐๐ น. เห็นสำรับ กับข้าว วางเอาไว้ เป็นข้าวต้ม ไข่เจียว แต่ไม่พบใคร เรากินกันอย่างเต็มที่ หลังจากกินกันเสร็จก็เข้าไปกราบท่านแม่ชีประทุม โชติอนันต์ ด้วยความสงสัยจึงได้เรียนถามท่านว่า “ ที่นอน ๓ เตียง ท่านแม่เตรียมเอาไว้ให้พวกกระผมหรือครับ” ท่านแม่ชีตอบว่า “ ถ้าไม่รู้ว่าจะมาจะเตรียมเอาไว้ถูกหรือ จะมาถามอีก” เมื่อถูกท่านดุเอาอย่างนี้ จึงไม่ถามเซ้าซี้อีก และท่านเมตตาถามเรื่องอาหาร การกิน ก็เรียนท่านว่า พวกเราได้ทานกันเรียบร้อยแล้ว และอร่อยมาก จึงได้ทำบุญค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารตามสมควร หลังจากกราบลาท่านแล้ว พวกเราก็แอบมาสอบถามแม่ชีท่านอื่น และแม่ชีที่ทำอาหารเลี้ยง ได้ความว่า “เมื่อวานนี้ เวลาประมาณ ๔ โมงเย็น ท่านแม่ชีใหญ่ (แม่ชีประทุม ) สั่งให้แม่ชีที่เป็นศิษย์ปัดกวาดศาลา จัดเตรียมที่นอน หมอน มุ้ง จำนวน ๓ ที่ ตั้งแต่ ๔ โมงเย็น เมื่อแม่ชีสอบถามท่านว่าเตรียมไว้ให้ใคร ท่านแม่ชีใหญ่บอกว่า “ไม่ต้องมาถาม”
พวกเรา ข้าพเจ้า อาจารย์โกศล และท่านหน่อย ก็ได้แต่ มึนงง “ท่านรู้ได้อย่างไร”

 

ประสบการณ์ที่ได้พบ จาก หลวงพ่อทรง วัดศาลาดิน (มอญ)


วาระนี้ถือว่าเป็นการเล่าเรื่อง หลวงพ่อทรงวัดศาลาดิน และเป็นตอนจบของหลวงพ่อกอไผ่ มีอยู่ว่าครั้งหนึ่ง ท่านพี เสาวภา ได้แจ้งให้ทราบว่าพบพระดี พระอภิญญา อยู่แถววิเศษไชยชาญ จ.อ่างทอง แต่ยังไม่มั่นใจและอยากให้ข้าพเจ้าไปตรวจสอบดู (ขอกราบขอขมา หลวงพ่อทรง ร้อยครั้ง พันครั้ง ข้าพเจ้ามิได้คิดลองของหรืออวดดี แต่ได้ตั้งจิต อธิษฐานเอาว่า จะกราบ จะไหว้ และคบหาแต่เฉพาะพระผู้ปฎิบัติดี ปฏิบัติชอบเท่านั้น เพราะแต่ก่อนไม่นับถือพระ นับถือเจ้า คิดว่าตัวเองลิขิตชีวิตตัวเองได้ ก็เลยเจอวิบากกรรมอย่างหนัก โดนภูติมี ปีศาจเล่นงานเสียแทบบ้า จนต้องมาศึกษาพระพุทธศาสนา อย่างหนัก ทั้งพระสูตร พระวินัย พระปริยัติ และศีลาจาริยวัตร ของพระป่า หรือ อรัญวาสี รวมแล้วเกือบ ๑๐ ปี และได้พบกับพระที่มีฤทธิ์ มีเดช แสดงปาฏิหาริย์ให้ปรากฏทั้ง เรื่องหวย การขอดูเลขหวยจากเทพเทวดา มีหลวงพ่อองค์หนึ่งท่านบอกอีก ๓ วัน หลวงพ่อขาจะหัก ถามว่าหักเพราะอะไร ตอบว่า ท่านไปให้หวยและคนที่ถูกหวยถูกมากแต่ไม่มีวาสนาที่จะได้ลาภก้อนใหญ่ ท่านต้องรับโทษ อีกท่านหนึ่งก็เช่นเดียวกันท่านไปให้หวยและคนที่ถูกหวยถูกมากแต่ไม่มีวาสนาที่จะได้ลาภก้อนใหญ่ ท่านไม่ต้องรับโทษ แต่บ้านมารดาของท่านไฟไหม้หมดทั้งหลัง หวยออกตอนบ่ายโมง ๔ โมงเย็นก็วอดทั้งหลัง เป็นที่น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง รวมทั้งพระอภิญญา ที่สามารถมองย้อนอดีต มองเห็นอนาคต ยิงไม่ออก ยิงไม่เข้า นะจังงัง นะงง งวย มีจริงทั้งนั้น ลองมาหมดแล้ว เพราะนิสัยสันดานของข้าพเจ้ามันเป็นเช่นนั้น ไม่เห็นกระตาไม่เชื่อ พระท่านรู้ว่าจะให้มันเชื่อ ได้ต้องแสดงปาฏิหาริย์ให้มันดู มันจึงจะเชื่อ จนมาเจอหลวงพ่อกอไผ่ พระที่มีลีลาใกล้เคียงกับท่านแม่ชี และหลวงพ่อทรงวัดศาลาดิน ที่มาของ”กูชื่อพระเหี้ย” เพราะท่านรู้ว่าเราตั้งจิตอธิษฐานเอาไว้อย่างไร ท่านก็เลยพูดประชดว่า “กูพระเหี้ย” “กูชื่อพระเหี้ย” แล้วมึงจะนับถือกูไหม เหมือนกับเป็นการถามเรา นอกจากนั้นเราไปทำงานต่างจังหวัดจะต้องมีถังแช่ มีน้ำขวด กาแฟกระป๋อง นมกล่อง หรือบีทาเก้น แช่น้ำแข็ง เอาไว้ถวายพระธุดงค์ และถ้าพบพระยืนรอรถ ต้องเข้าไปรับและเอาไปส่งเสียก่อน จึงจะเดินทางไปไปทำงานต่อ ทำอย่างนี้มานาน ไม่เคยบอกใคร แต่พอมาเจอหลวงพ่อกอไผ่ ท่านรู้หมด ท่านพูดต่อหน้าพระ๒๐ รูป และญาติโยมอีก ๓๐คน ว่าไอ้นี่มันชอบรับพระข้างถนน “ถ้ามึงเจอพระยืนเยี้ยวอยู่ข้างถนน มึงอย่าคิดว่าเป็นพระบ้าน๊ะ มึงรับไปด้วย” หมายความว่าลีลาของพระอริยะเจ้านั้น จะแสดงภายนอกว่าไม่สำรวม พูด จา เอะอะ โวยวาย แต่แล้วไม่มีอะไร ภายในอีกเรื่อง ก็เป็นเพียงลีลาเท่านั้น เรื่องหลวงพ่อกอไผ่ ต้องสอบถามป้าอี๊ด สำนักส่งเสริมปฏิบัติธรรมปากช่องหนองสาหร่าย ท่านรู้ดีกว่า เพราะในรอบ ๑๕ ปี ได้พบท่านเพียง ๒ ครั้งเท่านั้น ยอมรับว่าจำหน้าท่านไม่ได้) กลับมาเรื่องหลวงพ่อทรงวัดศาลาดิน ท่านพี เสาวภา พูดเรื่องหลวงพ่อทรงนี้มาหลายครั้ง ให้ไปดูหน่อย ดีหรือไม่ดี ก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง ไม่ไปวิเศษไชยชาญ เพราะคิดว่าถ้าพระองค์ไหนก็ตามแต่ มีลีลาไม่เท่ากับหรือใกล้เคียงกับหลวงปู่บุญศรี อินทวัณโณ ก็ไม่ไปให้เสียเวลา จนมีอยู่วันหนึ่ง ท่านพีเสาวภา ขับรถมารับหน้าบ้านประมาณ ๑๗.๐๐ น. ก็เลยตัดสินใจไปกราบสักครั้งเพื่อมิให้เสียน้ำใจ ใช้เวลาเดินทางไม่ถึง ๑ ชม. เมื่อไปถึงวัดก็เข้าไปกราบท่าน ก็ตามนิสัย สำรวจทั้งวัด รอบวัด ดูตู้ให้เช่าบูชาพระ มีรุ่นต่าง ๆ มากมาย จากนั้นก็มานั่งใกล้กับท่าน ห่างกันประมาณ ๑ เมตร สำรวจสิ่งของรอบกาย ของหลวงปู่ ของที่ญาติโยมนำมาถวาย ส่วนท่านพี เสาวภา เขาก็ไปขลุก เรื่องปั้มพระ ผสมพระ พิมพ์พระอยู่หลังวัด ข้าพเจ้านั่งอยู่ต่อหน้าท่าน ท่านก็ไม่สนใจอะไรเรา ต่างคนต่างนั่ง ไม่ได้พูดอะไรกัน หรือสนทนาอะไร ผ่านไป ๑ ชม.เศษ ก็กราบลาท่าน ขณะนั่งอยู่ในรถก็บอกกับท่านพี เสาวภา ว่าสงสัยหลวงพ่อทรง จะให้หวยไม่ได้ ให้หวยไม่เป็น เพราะไม่เห็นพูดอะไรสักอย่าง (กราบขอขมาอีก ๑๐๐ ครั้ง ๑,๐๐๐ ครั้ง) อันนี้เราพูดคุยกันในรถ พอตกกลางคืน หลวงพ่อทรงท่านมาหาที่บ้าน ให้ 80 ตอนเช้าก็เลยโทรศัพท์ไปบอก พี เสาวภา ว่าหลวงพ่อทรงมาหาที่บ้านให้หวย 80 แต่อย่าลืมซื้อ 08 กันเอาไว้บ้าง พอตอนเย็น หวยก็ออก 80 ถูก ๒๐ ใบ ก็เลยบอก พี เสาวภา ให้พาไปกราบหลวงพ่อทรง เพื่อขอขมาและนำเงินไปถวายท่าน ๑๕,๐๐๐ บาท ส่วนที่เหลือ เอาไว้ใช้เอง และหลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว ทีนี้ไปบ่อยและคุยกับท่านอย่างสนุก คุยกันทุกเรื่อง ท่านยิ้มแย้มแจ่มใส ทุกครั้งที่ไปกราบท่านข้าพเจ้าก็จะเช่าพระมาด้วย และพระทุกองค์ ท่านจะเมตตาลงอักขระให้ทุกองค์ ทีละองค์ ทีละชิ้น โดยข้าพเจ้าได้ร้องขอให้ท่านลงพระทุกองค์ โดยใช้พระขรรย์ ด้ามเป็นพระกริ่ง ที่อาจารย์โกศล กิจเจริญ ได้คัดเลือกมาให้เป็นของป้องกันภัยในการเดินทางไกล ลงอักขระให้ ข้าพเจ้าบอกกับท่านว่าพลังจิตของท่าน จะได้ผ่านพระขรรย์ ด้ามพระกริ่ง พุ่งตรงไปยังพระแต่ละชิ้น ท่านก็เมตตาลงให้ทุกครั้งพระขรรย์ด้ามนี้จะติดรถเอาไว้เสมอเวลาเดินทาง นอกจากนั้นท่านจะเมตตาให้พระบ่อยมาก ครั้งละเป็นกำ ไอ้นี่มีแล้วหรือยัง ไอ้โน่นมีแล้วหรือยัง ตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่า ยังโง่ ไม่เอาและเกรงใจท่าน เพราะท่านให้ฟรี ๆ ปัจจุบันราคาแต่ละองค์ไม่ต่ำกว่า ๑๐,๐๐๐บาท

 

เป็นเรื่องจริงคะ เคยไปกราบหลวงปู่สังค์ แม่แตง เชียงใหม่ ท่านให้พรวันเกิด และ ชี้แนะในเรื่องที่เรามีปัญหาอยู่ละไม่ค่อยบอกใคร เรื่องไม่ชอบใจที่พ่อชอบตะคอกแม่ และเราเงียบไม่พูดกับท่าน ถามคำตอบคำเพราะไม่ชอบอาการก้าวร้าว หลวงปู่ทักคำแรกว่า คุณพ่อท่านมีพระคุณมากมายนะ.. เราคาดไม่ถึงว่า มีเรื่องให้ทักมากมาย แต่ท่านทักเรื่องนี้มา สบตาเราด้วยอย่างมั่นใจว่า ท่านทักถูกเรื่องนะ.. ยังไม่ได้ไปหาท่าน เพราะยังแก้ใขเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ถือว่ายังไม่บริสุทธิ์ที่จะไปกราบท่าน..

 

ขอบคุณครับ ผมอยู่โคราชแต่ไปทำงานอุบลบ่อยๆครับถ้าโอกาศอันควรเมื่อไรขอรบกวนด้วยนะครับ

 

ผมเชื่อด้วยประสบณ์ตัวเอง

ผมมีโอกาสได้รู้จักกับอาจารย์ราฆพ สุทธิจิต จะเรียกว่าโดยบังเอิญก็อาจจะใช่ เท่าที่ทราบท่านเป็นอาจารย์เกษียรจากวิทยลัยราชภัฏเชียงใหม่ ท่านพักอยู่เชียงใหม่ครับ ไม่ได้เป็นหมอดูแต่ท่านยินดีช่วยเหลือบุคคลที่หาทางออกของชีวิตไม่เจอ เช่นผมครับ สำหรับผูใดที่มีความเชื่อทางจิตวิญาณ โทรพิสุทธิ์ของจริงหรือโทรปรึกษาท่านก่อนได้ครับที่ 081-881-2114 ส่วนผมชื่อวรา จะโทรสอบถามก่อนก็ได้ที่ 085-110-5541 ยินดีเสมอคับ

 

รู้ได้ก็อย่าไปสนใจมันเลย เอาของตัวเราดีกว่ารู้ให้ทันมัน อนุโมทนา สาธุ กับเจ้าของกระทู้ ครับ

 

ผมจะบอกให้ฟังนะ เจโตน่ะ มันยังไม่สุด มันมีที่สูงกว่านั้นอีก
เช่นการขโมยความสามารถ เห็นบุคคลใหนทำอะไรได้ พอได้มองแล้วก็สามารถทำได้โดย
เพียงแค่มอง หากใช้ควบคู่กับการเปิดสมอง จะสามารถรับรู้อะไรได้หลายอย่าง
เช่นสามารถพูดภาษาที่ไม่ได้เรียน หรือเล่นดนตรีได้โดยไม่เคยเล่นมาก่อน
หรือสามารถวาดรูปได้โดยไม่เคยเรียน เพียงแค่เคยเห็นเขาทำมา ก็สามารถใช้จิตนาการโดยใช้ตัวเราเป็นตัวเขา ...^^
ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร เลยขอเรียกว่าการขโมยความสามารถแล้วกันนะครับ ^^
พอดีตอนนี้ผมกำลังฝึกขั้นนั้นอยู่น่ะครับ แต่ยังทำได้ไม่ค่อยดีนะครับ

 

หากพูดไปต่อ อาจจะดูเป็นการไม่ดีแน่ เจโตเป็นเพียงแค่ทางผ่านในอีกหลายวิชาเลย
...อย่างต่อจากนั้นก็คงเป็นการดลใจ
.......

 

มาอ่านเป็นความรู้อะ่