ถ้าหากมันเกิดขึ้นจริง?

คือ ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ ผมเสพข่าวเกี่ยวกับแผ่นดินไหวรวมทั้งข่าวลือเรื่องภูเก็ตจมด้วย แล้วก็หาข้อมูลเพิ่มเติ่มในอินเตอร์เน็ตด้วย เลยทำให้รู้สึกเครียดพร้อมทั้งเกิดคำถามในใจมากมายเหลือเกิน
ว่าถ้าหากมันจะเกิดขึ้นจริงๆ เราไม่มีทางที่จะทำอะไรได้เลยหรือ หรือเวลานี้มันถึงเวลาตัดสินสัตว์โลกแล้วหรือ เราต้องยอมรับมันโดยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยหรือ ส่วนนึงก็มาจากความที่ผมยังวางอารมณ์กลัวตายไม่ได้ด้วย อีกส่วนนึงก็คือ สงสารสัตว์โลกตัวอื่นๆ ทั้งที่ปฎิบัติดีและที่ยังหลงทางอยู่ต้องมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆ แบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเศร้าใจมากๆ ถึงแม้พวกเขาเหล่านั้นจะหลงทาง แต่ผมเชื่อว่า วันเวลาผ่านไปคนเหล่านั้นก็อาจจะกลับมาเป็นคนดีก็ได้ถ้าหากไม่เป็นคนดีเค้าก็จะรับกรรมในส่วนที่เค้าทำไป เลยอยากจะมาถามท่านผู้รู้ทั้งหลายในเว็บนี้ว่า เรามีทางไหนมั้ยที่จะช่วยให้สัตว์โลกได้พ้นจากภัยพิบัติครั้งนี้ หรือ ผ่อนหนักเป็นเบา ถึงแม้เปอร์เซ้นต์จะมีแค่ 1% ผมก็จะลองดู แลกด้วยอะไรก็ตามที ยอมรับนะครับว่าเสพข่าวมากจนเครียด แต่ถ้าหากเราไม่มีการเตรียมการอะไรเลย แล้วก้มหน้ายอมรับมัน ส่วนตัวผมรับได้ถ้ามันจะเกิดกับผมเพียงคนเดียว แต่ที่รับไม่ได้คือ มันเกิดกับคนอื่นกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ด้วย ได้แต่ภาวนาว่าสวรรค์จะเห็นใจคนดีให้โอกาสผู้หลงทางได้กลับตัวกลับใจกัน

 

http://palungjit.org/threads/จิตพร้อม-รับภัยพิบัติ.334019/

 

ใจเย็นๆค่ะ ทำใจให้เป็นสมาธิ แล้วก็ปล่อยวางค่ะ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ไม่มีอะไรเป็นของเรา ว่าตัวว่าตนของเรา

 

บางครั้ง คนบางคนก็ใช้ข้ออ้างว่าเป็นห่วงคนอื่นทำให้ไม่อยากรีบตาย อยากอยู่เพื่อช่วยคนโน้นคนนี้ทั้งๆที่ใจของเขากลัวตายมากๆ แล้วคิดหรือว่าอยู่ช่วยได้แล้วเขาจะกลับเนื้อกลับตัวมาเป็นคนดีคนมีศีลมีธรรม หลายสิ่งหลายอย่างที่จะเกิดล้วนแล้วแต่มีกรรมผูกพันมาจากอดีตของแต่ละคนเอง สู้เรามาฝึกจิตใจให้พร้อมรับกับความตายในทุกขณะจิตไม่ดีกว่าหรือครับ มีโอกาสได้ช่วยงานอาสาสมัครต่างๆก็ไปร่วมกับเขาโดยที่ใจเรารำลึกความตายได้ตลอด ผมห่วงตัวผมเองว่าถ้าตัวเองไม่ตายแต่ดันไปเป็นภาระของคนอื่นหรือคนรอบข้างต้องมาคอยดูแลช่วยป้อนข้าวป้อนน้ำยังงี้ผมก็ไม่เอาขอตายดีกว่า คนที่คิดจะอยู่เพราะกลัวตายคงจะรอดยากครับ เผลอคนที่ไม่กลัวตายอาจจะเป็นผู้รอดชีวิตเองก็เป็นได้นะครับ

 

อยากบอกว่า...เคยเครียด(อย่างหนัก)..มาก่อนหน้านี้แล้ว
เพราะวิตกจริต เครียด กลัวนั่น โน่น นี่ ไปหมด
เป็นห่วงครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อน สาระพัดสาระเพ
เป็นเอามาก....

จนถึงวันนึง.....มันเครียดมากๆๆๆๆ
แล้วความรู้สึก(ในใจ)มันก็หลุดโพ๊ะออกมา(ได้ยังไงไม่รู้)
ความคิดเครียด(ในใจที่สะสมมานาน)มันสลายออกไป
พอความทุกข์ เครียดสลายออกไป
ก็เหลือแต่ความเบา สบายใจ
เริ่มเย็นๆ เรื่อยๆ นิ่งๆ ปล่อยวาง(ได้ดีขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆ)
ในที่สุด...เริ่มวางเฉยได้กับข่าวภัยพิบัติ

ตอนนี้ ไม่ตื่น ไม่กลัว ไม่panic กับข่าวภัยพอบัติ
มีแต่ความรู้สึกเฉยๆ เฉยมาก
คงเป็นเพราะใจ(เริ่ม)นิ่ง(มากขึ้นกว่าแต่ก่อน)

ประกอบกับมีปัญหาสุขภาพมาเป็นปัจจัยเสริม
เลยหันมาฝึกตายก่อนตายจริง...มาเรื่อยๆ(เช่นกัน)

ทีนี้..พอใครมาโพสเรื่องมหันตภัย
ใจน่ะเชื่อนะ เป็นแฟนคลับเรื่องนี้เลยล่ะ
แต่...ไม่ panic เหมือนแต่ก่อน
ลึกๆใจมันแกร่งมากขึ้นทีละนิดๆ
จากที่เมื่อก่อน(โคตรจะ)กลัวตายเลยแหละ

เดี๋ยวนี้สิ....เฉยๆแล้ว
รับได้กับเรื่องความตายไม่ว่าจะตายเพราะโรคที่ป่วยอยู่
หรือตายจากภัยพิบัติ
ใจมันเฉยมาก...

เลยค้นพบว่า...
ตัวเองเสพข่าวเรื่องภัยพิบัติได้อย่างมีสติ
ไม่panic กับข่าว
แต่ก็ไม่ประมาท
จึงมีการเตรียมเสบียง อาหาร เงิน
ตามสมควรแก่เหตุและผล

ถ้าถึงเวลาที่จะต้องตายทำยังไงก็ตาย
ฉะนั้น...ทำใจให้สบายๆกับทุกข่าว
ไม่ว่าจะเป็นข่าวดี/ข่าวร้าย
จะได้เสพข่าวหรือข้อมูลต่างๆได้อย่างมีความสุข

 

ส่วนเรา เสพข่าว จนเลิกเครียดไปแล้วคะ 5555
เราไม่สามารถทำอะไรได้ มันเกินกำลังคะ
....มีอยู่วันหนึ่ง ขับรถไปทำงาน เห็นรถขน หมู โดน ป้ายสีแดงไว้ที่ตัวหมู นั่นหมายความว่า เค้าต้องถูกฆ่าแน่นอน เรารู้ว่าเค้าต้องตาย แต่เราก็ไม่สามารถช่วยอะไรเค้าได้เลย นอกจาก แผ่เมตตา และแผ่บุญให้เค้า ล่วงหน้าไปเลย ยังไงเค้าตายแน่นอน....อย่างน้อยตอนเค้าตาย เค้าคงจะได้รับบุญที่เราแผ่ไว้ให้บ้างเนอะ T-T

 

อย่าไปเที่ยวนึก เที่ยวคิด เที่ยวฝัน ให้โลกเป็นตามที่เราต้องการเลย ครับ

เพราะไม่มีความเป็นไปได้เลย แม้แต่น้อย....เครียดจิต เปล่าๆ

ภัยพิบัติครั้งนี้เป็นการสะสมกรรมของชาวโลกทั้งมวล
แล้วยังเป็นวัฏฐจักรที่พื้นพิภพจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง กวาดล้างอารยะธรรมเก่า
ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้ เคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้าแล้วแต่ไม่มีใครที่มีอายุยืนยาวมาเล่าให้ฟัง

ใช้สติปัญญาพิจารณาเหตุการณ์ หาทางออกเอาความปลอดภัยไว้ก่อน
คนตายไปแล้วช่วยอะไรมนุษย์ที่ยังอยู่ไม่ได้ หรอกครับ

 

คนเราทุกคนเกิดมาแล้วสุดท้ายต้องตายด้วยกันทุกคน ทุกตน เกิดๆๆ ดับๆๆ อยู่อย่างนี้เป็นธรรมดามานานแสนชาติ จะวิตกกังวลไปใยคะ่ มีสติอยู่กับตนเอง อย่าส่งจิตออกไปข้างนอกหรือไหลตามข่าวเลยคะ่ จะจริงไม่จริงสุดท้ายก็ต้องตายเหมือนกัน สู้เราปฏิบัติตนเองเองให้พร้อมที่เมื่อถึงวันนั้นเรามีสติพอไหมที่จะไปต่อในภพภูมิที่ดี เราไม่สามารถช่วยใครได้เพราะทุกคนมีกรรมเป็นของตน สู้ฝึกตายก่อนตายดีไหมคะ่ ปล่อยวางทุกสิ่งและตัวเราจะเบาสบาย หากอยากช่วยผู้คนรอบข้างจริงๆๆสอนให้เค้ารู้จักปล่อยวางไม่ยึดมากจนเกินไป ทุกข์ก็จะน้อยลง และทำใจยอมรับในสิ่งที่จะเกิดพึงมีสติอยู่กับปัจจุบัน ทำใจกลางๆๆ โลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ ทุกอย่างที่เกิดมีเหตุมีที่มาคะ่......ขอให้เริ่มที่ใจตนนำพลังดี คิดดีแผ่ออกมาไปยังทุกคนที่คุณคิดถึง.....พลังความดีที่พวกเราช่วยๆๆกันอาจจะทำให้สิ่งร้ายๆๆกลายเป็นดีก็ได้นะ่คะ่ เพราะอนาคตไม่แน่นอน แต่ความตายนี่แน่นอนเสมอ......บุคคลท่านหนึ่งมักพูดเสมอว่า " มีพระพุทธเจ้าในจิตให้มากๆ นิพพาน สุขขัง นิพพาน สุขขัง นิพพาน สุขขัง.......สาธุ สาธุ สาธ

 

เฉยๆ จิตเป็นสุข ^^

 

1. เรียนมาเสียงบประมาณแผ่นดินจริงๆ

2. ศาสนาพุทธจะอยู่จนครบ 5000 ปี

3. คนที่บอกจะเกิดโน่น เกิดนี่ เป็นใคร อยู่ที่ใหน (วันฟ้าดับฟังแล้ว ขำ จริงๆ)

4.ทำนายกันมาร้อยเรือง พันเรื่อง เห็นหน้าแหกทุกราย

 

เรื่องของธรรมชาติ จะไปห้ามอะไรคงไม่ได้ครับ แต่ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ไม่ประมาท มีสติ มีปัญญา คิดถึงว่าทุกอย่างเป็นอนิจจัง ทุกขัง ก็จะทำให้เราสบายใจขึ้นใช่ไหมครับ ถ้าเราไปเครียด ถ้ามันเป็นประโยชน์ก็ควรเครียด แต่ถ้ามันทำให้แย่ลงจะไปเครียดทำไมจริงไหมครับ เอาเวลามาช่วยเหลือคนอื่นๆที่เขาต้องการความช่วยเหลือจะไม่ดีกว่าหรือครับ
สำหรับเรื่องอยากจะช่วยสัตว์โลกจริงๆ ก้ลองศึกษาพุทธทำนายดู พระพุทธเจ้าแนะทางไว้ ลองไปอ่านที่ ธรณีสูบยักษ์สูบ มหันตภัยล้างโลก... 53 อาจจะได้ Idea ครับ

 

สเต็ปแรกของการเปิดใจรับรู้ ก็จะมีอารมณ์ประมาณนี้กันทั้งนั้นค่ะ
เหมือนเจอด่านหนึ่ง ของการทดสอบ
ให้เวลาอีกซักนิด ... เดี๋ยวก็จะเข้าใจอะไรมากขึ้น
แล้วก็วางใจได้เอง...

 

เป็นเหมือนกันเลย พยายามปล่อยวาง แต่มันยากมากๆ เพราะมีห่วง
ตอนนี้ก็ยังพยายามอยู่ แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่ามันจะไม่เกิดแต่สงสัยคงจะยาก
เพราะทุกที่ที่มีคำทำนายเหล่านี้โดยมากไปในทางเดียวกัน
เครียดมากๆ ต้องไปหา ไปคิดอย่างอื่น ที่ทำ ที่คิดแล้วมีความสุขแทน
เพราะกลัวว่าจะประสาทกินไปซะก่อน ภาระชีวิตที่ร้อยรัดอยู่ ก็มีส่วนที่ทำให้ไม่สามารถเตรียมการอะไรได้มากเท่าไหร่
ยังพยายามที่จะวางอยู่ ไ้ด้เห็นได้รู้มากๆ ยิ่งทำให้เครียดไปกันใหญ่

 

ใครเคยอ่านเรื่องเพชรพระอุมา
ก็พอจินตนาการให้เห็นภาพได้ว่า
โลกเรามีอาณาจักรที่ล่มสลายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ทุกยุคทุกสมัย
มีรุ่งเรืองที่สุด แล้วต้องมีล่มสลาย
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เพราะทุกอย่างล้วนอนิจจัง

 

คิดในแง่ดี ว่าจะมีสักกี่คนที่ได้เกิดมาเจอกับภัยพิบัติขนาดนี้
กี่หมื่นกี่แสนปีจะมีสักหน
สนุกสนานตื่นเต้นยิ่งกว่าดูหนังสามมิติ
ให้คิดเสียว่าตูตายแน่
แต่ก่อนตายขอมันส์ก่อน ไม่ขอนอนงอมืองอเท้าตายหยั่งเขียด
ตายไปให้ถือว่าเสมอตัว รอดก็ถือว่ากำไร

 

อย่าคิด อย่าเครียด เดี๋ยวจิตฟุ้งซ่านเป็นทุกข์เปล่าๆ ^^

 

อิอิ.. ตายแบบหนุกหนานเหรอพี่ No ... อีกใจก็คิดว่า เกิดเหอะ ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ.

 

ไม่เกิดดอก แบบในหนังนะ
น่าจะ..
น่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป จนเราเคยชิน และเริ่มเบื่อหน่าย
อยู่ยากขึ้น
เดี๋ยวตก เดี๋ยวแล้ง เดี๋ยวหนาว ไหนจะฟ้าผ่า ฟ้าร้อง แปลก ๆผิดปกติ

ถ้าขาดสติ
ก็จะไม่ดีต่อจิตใจ ต่อการทำงาน

ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ไม่ใช่หรือ

คนเรามีกรรมกำหนด กลัวอะไร
ควรเตรียมตัว แบบ ปลูกพืชผล มันสำปะหลัง

อย่าตัวผม
เมื่อ 3 ปีก่อน ไม่ปลูกอะไร
พอศึกษา
ตอนนี้
ผมมีกล้วยเล็บมือนางประมาณ 30 กอใหญ่ๆ
มีผักเหมียง มีมันสำปะหลัง
มีตำลึงเป็นว่าเล่นเลย
ฯลฯ

ควรถือวิกฤตเป็นโอกาศ ศึกษาธรรมะและเพิ่มเวลาทำสมาธิ
เพื่อจะได้หลุกภ่พไปเลยครับ

 

ตอนสึนามิครั้งก่อน คนภูเก็ตที่รอดก็มี คนจังหวัดอื่นที่ไปตายที่ภูเก็ตก็มี ดังนั้นมันเป็นเรื่องของกรรม ถ้าถึงคราว อยู่ที่ไหนกรรมก็ดลบันดาลได้
ดังนั้น มีสติ ไม่ประมาท หมั่นทำความดี มีศีลธรรมไว้ ดีที่สุด

คนที่จะไปเกิดยุคพระศรีอาริย์ได้ล้วนเป็นผู้มีบุญบารมีมาก เช่นเดียวกัน เมื่อท่านลงมาบำเพ็ญบารมีในครั้งนี้ ผู้ที่จะได้พบและอยู่รอดก็ย่อมต้องมีบุญมากเช่นกัน

ภัยพิบัติตามคำทำนายในหนังสือนั้นจะเกิดทุกที่ แล้วแต่ว่าจะเป็นภัยแบบไหน ดังนั้นย้ายไปไหนก็คงไม่ต่างกัน ผมอยู่ใกล้ครูบาอาจารย์ก็ยังไม่เห็นท่านจะว่าอะไร อย่ากังวลจนเกินไปเลย แต่ก็คอยติดตามข่าวสารเป็นระยะเพื่อความไม่ประมาทละกัน

 

ถ้าหากมันเกิดขึ้นจริง ก็ดีเหมือนกันนะครับ จะได้เหลือแต่คนดีๆ แต่ถ้าหากมันไม่เกิดขึ้น อันนี้น่าสนใจกว่า