เรื่องเด่น Just let it go : วางลง ก็เป็นสุข !!

วางลง ก็เป็นสุข !​

อัลเบิร์ด อับบาร์ด เคยกล่าวว่า
" ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณได้รับอะไร แต่ขึ้นอยู่กับคุณปล่อยวางอะไร"

ชายหนุ่มคนหนึ่งรู้สึกว่าชีวิตของตนน่าเบื่อหน่าย จึงขอพบพระอาจารย์เซ็นอู้จี้เพื่อขอคำชี้แนะ ว่าทำอย่างไรตนจึงจะมีความสุข
พระอาจารย์ไม่กล่าวว่าอะไร ได้แต่หยิบตะกร้าไผ่ใบหนึ่ง นำชายหนุ่มมายังริมแม่น้ำเล็ก ๆ
ลมเย็นโบกพัด พวกเขาเดินเลาะริมฝั่ง
แล้วอยู่ ๆ พระอาจารย์อู๋จี้ก็บอกกับชายหนุ่มว่า

" เจ้าเห็นก้อนหินที่อยู่ตามทางนั่นไหม นับจากนี้เมื่อเจ้าเดินก้าวหนึ่ง
ก็จงหยิบขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วใส่ไว้ในตะกร้าไผ่ข้างหลัง ตกลงไหม "

ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่เข้าใจเจตนาของพระอาจารย์ แต่เมื่อเห็นก้อนหินรูปทรงประหลาดมากมายริมแม่น้ำ
ก็พยักหน้าด้วยความยินดี พลางเดินหยิบก้อนหินไปพลาง
ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกเหนื่อยล้า ตะกร้าไผ่ที่สะพายอยู่ด้านหลังก็หนักอึ้งเกินกว่าจะทำให้จิตใจเบิกบาน

ในที่สุดเขาก็เดินไปจนสุดทาง พระอาจารย์ถามเขาว่า
" รู้สึกอย่างไรบ้าง "

เขาส่ายหน้าอย่างจนใจ
" ตะหร้าหนักขึ้นเรื่อย ๆ แทบจะแบกไม่ไหวแล้ว ! "

พระอาจารย์กล่าวยิ้ม ๆ ว่า
" รู้ไหม เหตุใดจึงไม่เป็นสุข เพราะเจ้าแบกสิ่งของเอาไว้มากเกินไป "

จากนั้นพระอาจารย์ก็หยิบก้อนหินในตะกร้าออกมาทีละก้อน พลางพูดว่า..
" ก้อนนี้คืออำนาจ ก้อนนี้คือเงินทอง ก้อนนี่คือหญิงงาม ก้อนนี้คือความกลัดกลุ้ม นี่คือความเหงา..."

เมื่อก้อนหินเหล่านั้นถูกโยนทิ้งไป ชายหนุ่มสะพายตะกร้าไผ่ขึ้นมาอีกครั้ง
ความรู้สึกเบาโล่ง ทำให้เขาได้สติขึ้นในฉับพลัน
แค่วางลง ก็เป็นสุขแล้ว !

ขอเพียงแค่ยอมวางลง ความสุขก็จะล้นปรี่อยู่ทุกวัน
เราจงฝึกฝนการวางลงด้วยกันเถิด

ปล่อยวางตำแหน่งหัวโขนที่ทำให้กลัดกลุ้ม
ปล่อยวางการแพ้ชนะที่ชวนให้อ่อนล้า
ปล่อยวางความสูญเสียครั้งหนึ่งที่ทำให้หัวใจปวดร้าว
ปล่อยวางความสัมพันธ์ที่นำพาแต่ความทุกข์
ปล่อยวางความเจ็บปวดที่ ค้างคาใจ
ปล่อยวางความทุกข์ เศร้า เหงา ตรม..
ทำชีวิตให้กลับมาเรียบง่าย กลับมาสดใสอีกครั้ง ​

วางลง ก็เป็นสุข
วางลง ก็คือความสุข !


ที่มา : หนังสือ วางลง ก็เป็นสุข
( ฮั้วซื้อมาอ่านแล้วรู้สึกดี เลยมาพิมพ์ให้อ่านกัน
อาจจะช้าหน่อยนะคะ แต่จะพยายามพิมพ์ลงทุก ๆ วัน วันละเรื่องเนาะ )

 

1. ปิดประตูที่อยู่ด้านหลัง

ดิ้นหลุดจากโซ่ตรวนที่ทำร้ายจิตวิญญาน ละทิ้งความกลัดกลุ้มตลอดไป
คนเช่นนี้คือผู้มีบุญ

" การคิดแค้นเป็นการทรมานตัวเองอย่างหนึ่ง
เป็นความทรมารที่จะค่อย ๆ ทำลายความสุข ความหวัง ความดีงาม และความอ่อนโยนให้หมดไป "


จงให้อภัยผู้อื่นตลอดกาล

- เดล คาร์เนกี ปรมาจารย์ผู้สร้างแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ชาวอเมริกันได้กล่าวไว้ว่า
" บางทีเราไม่อาจจะรักศัตรูของเราได้ดังนักบุญ ทว่าเพื่อสุขภาพและความสุขของตนเอง
อย่างน้อยเราก็ต้องให้อภัยพวกเขา ลืมพวกเขาเสีย
การกระทำเช่นนี้ ถือเป็นการกระทำอันชาญฉลาด "

ใช่แล้ว การกักเก็บความโกรธแค้นเอาไว้ในใจ รังแต่จะทำให้รอยแผลในใจเจ็บลึกยิ่งขึ้น
หายยากกว่าเดิม
ความเจ็บปวดที่เกินจะอดทนไหวเช่นนี้จะทำให้เราเป็นคนเลวร้าย คลุ้มคลั่ง ขาดสติ

 

[ ความคิดแค้น เป็นความทุกข์ทรมานแบบหนึ่ง ]

หยางโยวหรานซึ่งใกล้จะเข้าสู่วัยกลางคน ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าสามีจะทอดทิ้งเธอไป
เธอทุกข์ระทมแทบเป็นแทบตาล นำสิ่งของที่สามีเคยใช้ไปโยนทิ้ง
ทั้งยังตัดรูปของสามีที่อยู่ในอัลบั้มภาพออกเป็นเศษเล็กเศษน้อยทิ้งเกลื่อนจนเต็มพื้นราวคนบ้า
ขณะที่ลูกสาววัยเก้าขวบซุกตัวแอบอยู่ในมุมหนึ่ง
มองไปที่หล่อนด้วยความหวาดกลัว เหมือนดังลูกนกตัวน้อยที่หวาดผวา
ตั้งแต่นั้นมา ลูกสาวไม่กล้าเอ่ยคำว่า " พ่อ " ต่อหน้าเธออีก
แม้ว่าในใจจะคิดถึงผู้เป็นพ่อมากก็ตาม

หวางโยวหรานที่เคยอ่อนโยน และใจเย็นในวันวานกลายเป็นคนขี้หงุดหงิด และฉุนเฉียวง่าย
เธอฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่ตัวลูกสาว
เมื่อรู้ว่าผลการเรียนของลูกตกลงก็จะต่อว่าอย่างดุดัน ทั้งตวาด หรือแม้กระทั่งโบยตี
จากนั้น ลูกสาวที่ว่าง่ายก็เปลี่ยนเป็นคนเย็นชา ไม่พูดไม่จา
ถึงขนาดว่าตลอดทั้งวันไม่พูดอะไรเลยแม้แต่ประโยคเดียว

สุดสัปดาห์หนึ่ง หวาวโยวหรานไล่ลูกสาวให้ไปอ่านหนังสือในห้อง
จากนั้นเธอก็เปิดโทรทัศน์ดูด้วยความเบื่อหน่าย
ในโทรทัศน์กำลังฉายภาพยนตร์ต่างประเทศเรื่องหนึ่ง
เนื้อหาบอกเล่าถึงเรื่อวราวของคุณแม่ที่เลี้ยงลูกสามคนเพียงลำพัง
เธอค่อย ๆ ถูกหนังเรื่องนี้ดึงดูดความสนใจ เมื่อดูไปเรื่อย ๆ น้ำตาก็ไหลรินเต็มใบหน้า
หวางโยวหรานไม่ได้ร้องไห้มานานมาก เธอคิดว่าตัวเองไม่มีน้ำตามาตั้งนานแล้ว

เธอรู้สึกว่าบทบาทของแม่ในหนังเรื่องนี้คือภาพสะท้อนของตัวเอง
เพราะความกดดันทั้งสองทาง ทั้งด้านจิตใจและการดำรงชีวิต
ทำให้แม่ที่อยู่ในหนังมีนิสัยและความรู้สึกที่เบี่ยงเบนไป หล่อนเผด็จการต่อลูก ๆ
ถึงกับลงไม้ลงมือกับเด็ก ๆ อย่างขาดสติ จนเมื่อเรื่องเกิดขึ้นไปแล้ว
จึงค่อยมาเสียใจและเจ็บปวดภายหลัง
หวางโยวหรานรู้สึกสะเทือนใจอย่างแรง ! เพราะขณะนี้ตนเองก็ปฏิบัติเช่นนี้กับลูกสาวเหมือนกันไม่ใช่หรือ

ตอนจบของหนัง ลูก ๆ ต่างพากันหนีจากผู้เป็นแม่
ปล่อยเธอให้ใช้ชีวิตเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพัง

 

ในคืนนี้เอง หวางโยวหรานนอนไม่หลับ เอาแต่คิดทบทวนไปมา
เธอคิดว่าเรื่องนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอกลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ลูกสาวต้องกลายเป็นผู้แบกรับผลของการแต่งงานที่ล้มเหลว กลายเป็นเหยื่อที่รองรับความโกรธแค้น
แท้ที่จริงแล้ว เวลาที่ตัวเองบาดเจ็บ ก็กำลังทำร้ายลูกสาวไปด้วยเช่นกัน



หวางโยวหรานจึงตัดสินใจว่าจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีกต่อไป
เธอปรับเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ ลองเปลี่ยนวิธีการพูดคุยกับลูกสาว
ยามที่ลูกไม่เชื่อฟังก็จะไม่ต่อว่าต่อขาน
ยามที่ลูกมีเรื่องในใจเธอก็จะรับฟังอย่างอดทนพร้อมให้คำปลอบใจ
ยามที่ผลการเรียนของลูกไม่เป็นอย่างที่คาดหวังเธอก็ไม่ตำหนิและโบยตีอีก
แต่จะชี้ให้เห็นถึงจุดเด่นด้านอื่นของลูกแทน
เมื่อผ่านการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ หวางโยวหรานก็พบว่าลูกสาวเริ่มพูดจามากขึ้นกว่าเดิม
ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกก็ดูจะเข้ากันได้ดีอีกด้วย


วันหนึ่งหวางโยวหรานเปิดสมุดการบ้านของลูกสาว แล้วเจอข้อความที่เขียนไว้ว่า
" วันแม่ใกล้จะถึงแล้ว หนูอยากจะมอบดอกคาร์เนชั่นที่สวยที่สุดให้แม่
รอให้หนูโตขึ้นก่อน หนูจะต้องมอบของขวัญที่ดีที่สุดให้แม่ "

แล้วขอบน้ำตาของเธอก็เปียกชื้นขึ้นมา แม้ว่าลูกสาวจะมีครอบครัวไม่สมบูรณ์
แต่เธอก็เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความจริง และห่วงใยเอาใจใส่ผู้อื่น
แท้จริงแล้ว โลกที่มีกันเพียงสองคนแม่ลูกก็มีความสุขได้เช่นกัน


หวางโยวหรานไม่โกรธแค้นอดีตสามีเหมือนเมื่อก่อนอีก
ทั้งยังรู้ซึ้งดีว่าความคิดแค้นนั้นเป็นเรื่องที่ทุกข์ทรมานมาก
สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บปวดก็คือตัวเอง เพราะการคิดแค้นเป็นการทรมานตัวเองอย่างหนึ่ง
เป็นความทรมานที่จะค่อย ๆ ทำลายความสุข ความสมหวัง และความอ่อนโยนให้หมดไป

 

yeye thx:loveone-eye):love:

 

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันครับ

 

ขอบคุณครับสำหรับบาความดีๆ^^

 

ขอบคุณมากครับคุณ จขกท. กำลังหาสิ่งนี้อยู่พอดี

 

บทความดีมากค่ะ และขอบคุณที่แบ่งสิ่งดีให้อ่านคะ ขอแชร์ใน fb นะคะ

 

ธรรมะดีมากค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปัน

 

โดนใจมาก ๆ ให้ 10 เต็มค่ะ

 

เป็นบทความที่สุดยอด เข้าใจ เข้าถึง ได้โดยง่าย สะท้อนความเป็นจริง....
อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ กับบทความดีๆ ค่ะ....

 

อนุโมทนา สาธุ ครับ
เป็นผู้ให้อย่ารอให้่คนอื่นเป็นผู้ขอ

 

มาต่อกันดีกว่านะคะ ....

[ อภัยให้ศัตรูของคุณ ]
พระเยซูกล่าวว่า อภัยให้ศัตรูของเจ้า ขอบคุณทุกคนที่เคยทำร้ายเจ้า
เพราะพวกเขาทำให้เจ้าเข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าเข้มเเข็ง

คำโบราณว่าไว้ " พระสมุทรรวมธาราร้อยสาย จึงใหญ่ได้ด้วยความจุ "
คนที่รู้จักให้อภัย ไม่เพียงแต่เป็นการให้โอกาสผู้อื่นเท่านั้น ขณะเดียวกันก็สร้างโอกาสให้ตัวเองอีกด้วย

เนลสัน มันเดลลา เคยถูกจองจำอยู่ที่เกาะโรบเบนอันรกร้างในมหาสมุทธแอตเเลตติก
เป็นเวลายาวนานถึงยี่สิบเจ็ดปี
เนื่องมาจากการคัดค้านนโยบายการแบ่งแยกสีผิวของผู้บริหารประเทศแอฟริกาใต้
ท่ามกลางวันเวลาอันแสนยาวนานนี้ มันเดลล่าต้องทนทุกย์ทรมานอย่างแสนสาหัส
และวัที่ 11 กุมภาพันธ์ 1990 ในที่สุด เนลสัน มันเดลลาก็ได้รับการปล่อยตัว
และวันที่ 10 พฤษภาคม 1994 มันเดลลาในวัย 76 เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีผิวดำคนแรกในหน้าประวัติศาสตร์ของสาธารณรัฐแอฟริกาใต้อย่างเป็นทางการ

สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ ...
มัลเดลลาผู้ได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดีนั้นไม่เพียงแต่จะไม่แก้แค้นบรรดาผู้คุมเรือนจำ
ที่เคยปฏิบัติต่อเขาอย่างทารุณเมื่อครั้งที่ถูกจองจำอยู่ในคุกเกาะรอบเบน
ซ้ำยังเชิญคนเหล่านั้นให้เข้าร่วมพิธีดำรงตำแหน่งอันยิ่งใหญ่ของตนเองอีกด้วย
และให้นั่งร่วมกับแขกผู้มีเกียรติซึ่งเป็นตัวแทนจากรัฐบาลที่มาจากหลายประเทศทั่วโลก

เมื่อเข้าพิธีเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีเริ่มขึ้น
มัลเดลลาจึงลุกขึ้นกล่าวคำปราศรัย เขากล่าวว่า..
" การที่ได้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายนี้ ทำให้รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง
และที่ดีใจที่สุดก็คือ เจ้าหน้าที่เรือนจำทั้งสามคนที่เคยดูแลเขาในยามนั้นก็มาร่วมงานพิธีนี้ด้วย "
จากนั้นก็เชิญให้ผู้คุมสามคนลุกขึ้น ก่อนจะแสดงความเคารพต่อผู้คุมทั้งสามที่เคยคุมขัง
และควบคุมเขาอย่างเคร่งครัด


งานพิธีสงบเงียบในพลัน ทุกคนก็ต่างสะเทือนใจกับการกระทำเช่นนี้
ประธานาธิบดีมัลเดลลาได้กล่าวหลังจากนั้นว่า
" ตนเองในยามวัยรุ่นนั้น นิสัยหุนหันพลันแล่นและมุทะลุ
ช่วงเวลาที่อยู่ในคุก เขาได้เรียนรู้การควบคุมอารมณ์ของตนเอง
ชีวิตในคุกอันแสนลำบากได้หล่อหลอมความมุ่งมั่น และความอดทนให้แก่เขา
ทำให้เขารู้ว่าจะจัดการกับความทุกข์ทรมารและยากลำบากอย่างไร
สำหรับตัวเองแล้ว สิ่งนี้นับเป็นทรัพย์สมบัติอันมีค่ามหาศาล "

 

อับราฮัม ลินคอร์น ผู้ที่ได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาถึงสองสมัย
ก็มีเรื่องราวอันดีงามที่เล่า ต่อ ๆ กันมาเช่นเดียวกัน

ช่วงก่อนการเลือกตั้งประธานาธิบดี ขณะที่ลินคอร์นกล่าวอภิปรายในสภา
เขาก็ต้องพบกับการดูหมิ่นจากวุฒิสมาชิกคนหนึ่ง วุฒิสมาชิกคนนั้นกล่าวว่า
" คุณลินคอร์น ก่อนที่คุณจะเริ่มอภิปราย ผมหวังว่าคุณจะจำได้นะว่าตนเองเป็นลูกช่างทำรองเท้า "


" ผมต้องขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง ที่คุณทำให้ผมได้นึกถึงคุณพ่อซึ่งเสียไปแล้ว
ผมจะจำความหวังดีของคุณเอาไว้
ผมทราบดีว่าตัวเองคงไม่อาจทำหน้าที่ประธานาธิบดีได้ดีเท่าคุณพ่อ ซึ่งทำหน้าที่ช่างทำรองเท้าแน่ ๆ "

บรรยากาศในสภาพลันเงียบลง
ลินคอร์นหันกลับไปเอ่ยกับวุฒิสมาชิกผู้หยิ่งยโสคนนั้นว่า
เท่าที่ผมทราบ เมื่อก่อนคุณพ่อของผมก็เคยทำรองเท้าให้แก่คนในครอบครัวของคุณ
ถ้าหากรองเท้าของคุณใส่ไม่พอดี ผมจะช่วยแก่ไขให้ได้นะครับ
แม้ว่าผมจะไม่ใช่ช่างทำรองเท้าผู้ยิ่งใหญ่ แต่ผมก็เรียนรู้เทคนิคการทำรองเท้าจากคุณพ่อมาตั้งแต่เด็ก ๆ

จากนั้น ลินคอร์นก็กล่าวกับวุฒิสภาทั้งหมดว่า
" สำหรับวุฒิสมาชิกทุกท่านก็เหมือนกันนะครับ ถ้ารองเท้าที่พวกคุณสวมอยู่เป็นรองเท้าที่คุณพ่อผมทำละก็ ..
หากต้องการซ่อมแซมหรือแก้ไข ผมก็จะช่วยแก้ให้อย่างเต็มความสามารถ
ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้ก็คือ ฝีมือของคุณพ่อผมไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน "


พูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มเยาะเย้ยของทุกคนก็เปลี่ยนเป็นเสียงปรบมืออย่างจริงใจ
มีคนกล่าววิจารณ์ท่าทีในการรับมือกับศัตรูทางการเมืองของประธานาธิบดีลินคอร์นว่า
" ทำไมท่านถึงคิดเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นมิตรเล่า
ท่านควรจะคิดว่าวิธีโจมตีและกำจัดพวกเขาเสียถึงจะถูก "


" แล้วผมไม่ได้กำจัดศัตตรูอย่างนั้นหรือ ??
เมื่อเรากลายเป็นมิตรกันแล้ว ศัตรูก็ไม่มีเหลืออีกต่อไป "
ประธานาธิบดีลินคอร์นเอ่ยอย่างอ่อนโยน
และนี่ก็คือวิธีการที่ประธานาธิบดีลินคอร์นใช้กำจัดศัตรูทางการเมือง เปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตร

บนกำแพงอนุสาวรีย์ที่ใช้ชื่อประธานาธิบดีลินคอร์นได้สักคำกล่าวหนึ่งคือ..

" อย่ามีเจตนาร้ายต่อผู้ใด มีเมตตาการุณย์อันยิ่งใหญ่ต่อทุกคน
ยืนหยัดในความยุติธรรม เพราะพระเจ้าบันดาลให้เรารู้จักความชอบธรรม
เราจงพยายามปฏิบัติหน้าที่การงานที่กำลังดำเนินอยู่ให้สำเร็จ
และสมานแผลให้แก่ประเทศของเรา "


บางครั้ง... การให้อภัยก็เกลี้ยกล่อมผู้คนได้มากกว่าการลงโทษหรือแก้แค้น
แท้ที่จริงแล้ว มีเพียงคนฉลาดที่มีจิตใจกว้างขวางจึงจะรู้จักการให้อภัย
สลายความขัดแย้งที่มีกับผู้อื่น สร้างมนุษย์สัมพันธ์อันเป็นไมตรีที่ดีงาม
เช่นนี้จึงจะได้รับการสนับสนุนและความเชื่อถือจากคนหมู่มาก
เป็นการสร้างพื้นฐานที่มั่นคงสำหรับความสำเร็จในหน้าที่การงาน

 

[ อภัยให้ผู้อื่น ก็คือการทำดีกับตนเอง
ขอเพียงแค่เรียนรู้ที่จะให้อภัย
ปล่อยวางภาระแห่งความโกรธแค้น
จึงจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ]


ภาวะสูงสุดแห่งการให้อภัย

จั๋วม่าวเป็นขุนนางตงฉินสมัยราชวงศ์ฮั่น ดูแลประชาดังบุตร และไม่เคยเอ่ยคำพูดไม่น่าฟัง
ไม่ว่าจะไม่อยู่ที่ไหน ก็ทำให้ผู้คนเลื่อมใส
ได้รับความรักชื่นชมและความศรัทธาจากผู้คนอย่างลึกซึ้ง
มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วหล้า
เมื่อพระเจ้าฮั่นกวงอู่เสวยราชสมบัติ ก็เสด็จไปเยี่ยมเยือนจั๋วม่าวเป็นการเเรก
ทั้งยังเชิญให้เขาเข้ารับตำแหน่ง " ไท่ฟู่่ "
เลื่อนศักดิ์ของเขาให้เป็น " เป่าโหว " และแต่งตั้งลูกชายทั้งสองของจั๋วม่าวให้เข้ารับราชการ


ขณะจั๋วม่าวดำรงเป็นมหาเสนาบดี อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังขี่ม้าออกมาจากจวน
ทันใดนั้นก็มีคนมาขวางหน้าไว้ แล้วยุดม้าไม่ปล่อย
ทั้งยังกล่าวว่าม้านั้นเป็นของตนเอง

จั๋วม่าวเอ่ยถามด้วยความสงบ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
" ม้าของเจ้าหายไปนานเท่าใดแล้ว "
ผู้นั้นตอบว่า " กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ! "
พอจั๋วม่าวได้ฟังก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเข้าใจผิดไป เพราะว่าเขาขี่ม้าตัวนี้มาได้หนึ่งปีแล้ว
ทว่าจั๋วม่าวก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร และไม่ได้โต้เถียงด้วย
เขาปลดสายบังเหียนออกจากตัวม้า แล้วปล่อยให้ผู้นั้นจูงม้าไป
ก่อนจากนั้น จั๋วม่าวเอ่ยกำชับขึ้นว่า
" ถ้าหากพบว่าม้าตัวนี้ไม่ใช่ของเจ้า โปรดจูงมาคืนข้าที่จวนเสนาบดีด้วย "
ไม่นาน คนผู้นั้นก็เจอม้าของตัวเอง
และนำม้าของจั๋วม่าวมาส่งคืน รวมทั้งคุกเข่าโขกศรีษะเป็นการขอบคุณ


แท้จริงแล้ว การให้อภัยไม่ใช่เพียงแค่ความอดทน ยิ่งกว่านั้นยังเป็นความเฉลียวฉลาด
และความเมตตาปราณี เมื่อในใจมีความรักและความกรุณา
จึงจะสามารถให้อภัยกับผู้อื่นได้ การให้อภัยและความเมตตาปราณีนั้นอยู่เคียงคู่กันเสมอ
ดังคำที่กล่าวไว้ว่า ... " การเข้าใจทุกสิ่ง ก็คือการให้อภัยทุกอย่าง "
เมื่อผู้อื่นล่วงเกินเรา จงอย่าตำหนิพวกเขาทว่าต้องพยายามทำความเข้าใจ
สิ่งนี้มีประโยชน์กว่าการตำหนิติเตียน และก็มีความหมายมากกว่ายิ่งนัก

 

พระอาจารย์ซิ่นไป่หยิ่น เป็นผู้บำเพ็ญตนอันบริสุทธิ์ ถือศีลเคร่งครัด และได้รับการยกย่องสรรเสริญไปทั้งเมือง
ทุกคนต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าท่านเป็นนักบวชที่น่านับถือ

มีสามี ภรรยาคู่หนึ่ง เปิดร้านอาหารอยู่ใกล้บริเวณวัดของพระอาจารย์ไป๋หยิน
พวกเขามีลูกสาวหน้าตาสะสวยอยู่คนหนึ่ง ผ่านไปไม่นานทั้งสองก็พบว่าท้องของลูกสาวใหญ่ขึ้น
และนั่นก็ทำให้คู่สามี ภรรยาเดือดดาลขึ้นมา
ลูกสาวอันเป็นกุลสตรีกลับก่อเรื่องที่ทำให้ไม่อาจมองหน้าผู้อื่นได้
ภายใต้การบีบคั้นจากผู้เป็นพ่อแม่ ในตอนแรกลูกสาวไม่ยอมสารภาพว่าคนผู้นั้นเป็นใคร
แต่หลังที่ถูกบีบบังคับหนักขึ้น ในที่สุดเธอก็อึก ๆ อัก ๆ เอ่ยคำว่า "ไป๋หยิน" สองคำนี้ออกมา

สองสามีภรรยาตรงไปหาพระอาจารย์ไป๋หยิ่นด้วยความโกรธขึ้ง เพื่อฟังคำแก้ตัว
ทว่าพระอาจารย์ไป๋หยิ่นกลับไม่เอ่ยคำชี้แจงใด ๆ เบน เพียงตอบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า
" เป็นเช่นนี้หรือ "

หลังจากที่เด็กเกิด สามีภรรยาคู่นั้นก็นำเด็กไปทิ้งไว้กับพระอาจารย์ไป๋หยิ่นด้วยความโมโห
และดูว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไร ในเวลานี้เองชื่อเสียงของพระอาจารย์ไป๋หยินก็เสื่อมเสียย่อยยับไปแล้ว
ทว่าท่านกลับไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ตั้งอกตั้งใจดูแลเด็กน้อยอย่างเอาใจใส่
เที่ยวขอน้ำนมและของใช้อื่น ๆ ที่จำเป็นต่อเด็กทารกจากชาวบ้านใกล้เรือนเคียง
แม้จะต้องพบกับสายตาเหยียดหยามหรือคำเสียดสีเยาะเย้ยอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
ทว่าท่านกลับไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่ารับฝากเลี้ยงดูลูกของผู้อื่นเท่านั้นเอง

เรื่องราวผ่านไปหนึ่งปี หญิงสาวที่ท้องก่อนแต่งคนนั้น
ในที่สุดก็ทนโกหกปิดบังต่อไปไม่ได้อีก เธอเผยความจริงทั้งหมดกับพ่อแม่ว่า
พ่อของเด็กนั้น ที่จริงเป็นเด็กหนุ่มที่ทำงานอยู่ในตลาดปลา
ด้วยเหตุนี้ สองสามีภรรยาจึงนำลูกสาวไปหาพระอาจารย์ไป๋หยิ่นในทันทีเพื่อขอขมา
และขอให้ท่านอภัย รวมทั้งนำตัวเด็กกลับบ้าน

พระอาจารย์ไป๋หยินยังสงบนิ่งเช่นเดิม ไม่ได้กล่าวคำใดออกมา
เพียงแค่เอ่ยขึ้นเบา ๆ ในยามที่ส่งเด็กคืนให้พวกเขาว่า " เป็นเช่นนี้หรือ "
ราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรมาก่อน และแม้ว่ามี ก็เหมือนดังลมเฉื่อย ๆ ที่พัดผ่านหูสลายไปอย่างรวดเร็ว
จั๋วม่าวและพระอาจารย์ไป๋หยินต่างเป็นผู้ชาญฉลาดที่ '' ปลงได้ตก วางได้ลง "อย่างแท้จริง
นับว่าบรรลุภาวะสูงสุดของการให้อภัยอย่างถ่องแท้


วิลเลียม เชกสเปียร์ นักเขียนบทละครชาวอังกฤษผู้ยิ่งใหญ่กบ่าวว่า
" การให้อภัยก็เปรียบดังเม็ดฝนที่หล่อเลี้ยงแผ่นดินให้ชุ่มชื้น นำพรอันประเสริฐมาสู่ผู้ที่ให้อภัย
และมอบพรอันประเสริฐให้แก่ผู้ได้รับการอภัย "

ฉะนั้น จงให้อภัยผู้อื่นตลอดกาล ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะเลวร้ายเพียงใด
ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะเคยทำร้ายคุณอย่างหนักสาหัสมาก่อนหรือไม่
ก็ต้องปล่อยวางเสีย เพราะมีเพียงเช่นนี้ จึงจะได้รับความสุขที่แท้จริง

 

1.2 เรียนรู้การลืมที่เหมาะสม

Larsson นักจิตวิทยาชื่อดังชาวสวีเดนเคยกล่าวว่า
" คนที่มีสารพิษอยู่ภายในใจ ย่อมไม่มีวันได้รู้สึกถึงความงดงามของชีวิต
และวิธีขจัดสารพิษที่ดีที่สุดก็คือ เรียนรู้การลืมเลือน "
เพราะการแบกรับความไม่สมหวังน้อยใหญ่ทุกประการเอาไว้กับตัวทั้งหมด
มันหนักหนาสาหัสจนเกินไป
เพื่อความสุขและความก้าวหน้าของตัวเราแล้ว การลืมในเวลาที่เหมาะสมนั้นจึงเป็นสิ่งจำเป็น



[ ชีวิตคนเรา จำเป็นต้องลืมเลือน ]

ในคัมภีร์เต๋า " เลียจื่อ " บท " โจวมู่หวัง "
ได้บันทึกนิทานเรื่องหนึ่งไว้ดังนี้
แคว้นซ่งมีชายผู้หนึ่งนามว่า ฮว๋าจื่อ ในช่วงวัยกลางคน อยู่ ๆ เขาก็เป็นโรคความจำเสื่อม
รุ่งเช้าจำไม่ได้ว่าเมื่อวานตนทำอะไรไปบ้าง
ตกค่ำคิดไม่ออกว่าเมื่อเช้าตนทำอะไร ยามอยู่ปัจจุบันก็จำอดีตไม่ได้
ในยามถัดไปก็จำปัจจุบันไม่ได้ แม้กระทั่งอยู่บนถนนก็ลืมว่ากำลังเดินอยู่
ยามอยู่ในบ้านก็ลืมว่ากำลังนั่งอยู่

ด้วยเหตุนี้ ชายผู้นี้จึงสร้างความเดือดร้อนให้แก่คนในครอบครัวไม่น้อย
ครอบครัวของเขาเที่ยวตามหาหมอและยาจากทั่วสารทิศเพื่อรักษาอาการป่วย
ทว่าวิธีการรักษามากมายเหล่านั้นก็ไม่ช่วยทำให้อาการดีขึ้นสักเท่าไหร่
สุดท้ายบรรดาหมอทั้งหลายต่างก็ส่ายหน้าอยากหมดปัญญา
ด้วยความจนใจ ครอบครัวของเขาจึงทั้งหาคนมาเสี่ยงทาย หาพ่อมดหมอผีมาสวดมนต์
แต่ก็ไม่เกิดผลใด ๆ

เวลาผ่านไปราวครึ่งปี
ในแคว้านหลู่มีบัณฑิตผู้หนึ่งได้ยินเรื่องดังกล่าว จึงเดินทางมาหาถึงหน้าบ้าน
บอกว่าตนสามารถรักษาอาการป่วยของฮว๋าจื่อได้
ภรรยาของฮว๋าจื่อดีใจเป็นยิ่งนัก รับปากว่า หากบัณฑิตสามารถรักษาอาการป่วยของฮว๋าจื่อได้
จักมอบสมบัติของตระกูลครึ่งหนึ่งให้เป็นการตอบแทน


บัณฑิตกล่าวว่า " โรคนี้ไม่สามารถขจัดได้ด้วยคุณไสย และไม่จำเป็นต้องใช้ยาก็สามารถรักษาให้หายได้ ข้าเองก็ไม่ได้มีสูตรยาวิเศษอะไร
เพียงจะลองปรับสภาพจิตใจและเปลี่ยนแปลงความคิดของเรา บางทีอาจจะทำให้เขาอาการดีขึ้นได้
แต่ว่าพวกท่านต้องทำตามวิธีการของข้า "

ภรรยาของหว๋าจื๋อเอ่ยรับคำ ขอเพียงแค่รักษาโรคของฮว๋าจื่อได้ นางยินดีทำตาม
และแล้ว บัณฑิตก็ให้ฮว๋าจื๋อนอนอยู่กลางแจ้ง ฮว๋าจื่อก็หนาวจนต้องขอเสื้อผ้า
บัณฑิตไม่ให้อาหารฮว๋าจื๋อกิน ฮว๋าจื๋อก็หิวจนต้องขออาหาร
เขายังขังฮว๋าจื๋อเอาไว้ในห้องมืดสนิท ไม่นานเท่าไหร่ ฮว๋าจื๋อก็ตะโกนว่าต้องการจะออกมาเจอแสงแดดข้างนอก
หลังจากทำการทดสอบเหล่านี้แล้ว บัณฑิตก็พูดกับลูกชายของฮว๋าจื๋อด้วยความดีใจว่า
" ดูท่าแล้ว อาการป่วยของพ่อเจ้านั้นมีหวังว่าจะรักษาหายได้
แต่ว่าวิธีการรักษาของข้าเป็นสูตรลับที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ ไม่อาจเปิดเผยได้
ดังนั้นขอให้ข้าได้อยู่กับพ่อของเจ้าตามลำพังเป็นเวลาเจ็ดวัน
ในเวลานี้ไม่อนุญาติให้ใครมารบกวนทั้งสิ้น "


คนในครอบครัวต่างก็เห็นด้วย ไม่มีใครรู้ว่าบัณฑิตใช้วิธีการใด
แต่อาการป่วยตลอดหลายปีของฮว๋าจื๋อนั้นก็ถูกขจัดไปโดยสิ้นเชิง
แต่ทว่า ความยุ่งยากยิ่งกว่าเดิมก็เกิดขึ้น นั่นคือ หลังจากที่สมองของฮว๋าจื่อแจ่มชัดแล้ว
ทันใดนั้นเขาก็โมโหโทโสด้วยความโกรธเกรี้ยว ขับไล่ภรรยาอย่างเดือดดาล
ทั้งยังด่าทอบุตรชาย จากนั้นก็ถือดาบวิ่งไล่บัณฑิต บัณฑิตตกใจวิ่งหนีสุดชีวิตไปพลาง ตะโกนขอความช่วยเหลือไปพลาง

เมื่อเหล่าเพื่อนบ้านได้ยินเสียงร้องของบัณฑิตก็ทยอยกันออกมาขวางฮว๋าจื่อเอาไว้ และตะโกนขึ้น
" ฮว๋าจื่อ เจ้าบ้าไปแล้วรึ เหตุใดจึงต้องไล่ฟันเขาด้วย "
ฮว๋าจื่อตอบว่า " เฮ้อ ช่วงที่ข้าเป็นโรคความจำเสื่อมอยู่นั้น ล่องไปลอบมา ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวใด ๆ ในโลก
เบิกบานสบายใจเป็นที่สุด ตอนนี้ข้าจำได้ทุกอย่างแล้ว ทั้งเรื่องความเป็นความตาย
ได้หรือเสีย สุขและทุกข์ รักและชัง อารมณ์ต่าง ๆ มากมายทั้งหลายแหล่พากันประดังเข้ามาในใจ
ก่อกวนจนหัวใจของข้ากระวนกระวายไร้ความสงบ
เกรงว่าต่อไปนี้หากแม้นปรารถนาจะลืมกาลเวลาอีกแม้เสี้ยวนาทีก็คงทำได้ยากแล้ว
พวกเจ้าว่าข้าจะไม่โมโหได้หรือ "

ถูกต้อง ในชีวิตของเราหากจดจำทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ในใจทั้งหมด
ทั้งลาภยศสรรเสริญ ทรัพย์สินเงินทอง ความสำเร็จความล้มเหลว
ความรัก ความแค้น ความถูกความผิด และปล่อยให้ความผิดหวัง เจ็บปวด
ความยุ่งยากใจที่เคยมีมาบั่นทอนความคิดอยู่ตลอดเวลา ก็เท่ากับเอาสัมภาระอันหนักอึ้งมาแบกไว้
สวมเครื่องพันธนาการที่มองไม่เห็น ทำให้การก้าวย่างของเราหนักหน่วง
เหนื่อยทั้งกายและใจ
รู้สึกทรมานและอ่อนล้ายิ่งนัก จนกระทั่งขาดความเชื่อมั่นและความหวังในชีวิต
หากว่าเรารู้จักการลืม ลืมในสิ่งที่ควรลืมให้หมด
จิตใจก็จะเบิกบานและประสาทก็จะผ่อนคลาย ไยจึงไม่ทำละ !! "

 

ได้รับความรู้และแง่คิดดีมากๆ ขอบคุณมากครับ

 

โยนความกลุ้มกังวลไปไกล ๆ


บางครั้ง สำหรับเรื่องความรัก ใคร โกรธ เกลียดในชีวิตนั้น
เราอาจวางลงได้อย่างอิสระ ปล่อยให้มันผ่านไปตามกาลเวลา
ทว่าสำหรับเรื่องจุกจิกกวนใจที่มักจะพบเจอในชีวิตประจำวัน เรากลับทำตัวไม่ถูก
อยู่ไม่เป็นสุข อย่างเช่น เป็นหวัดตามฤดูกาล ความกดดันในชีวิต
ข้อผิดพลาดในการงาน ลูก ๆ ซุกซนไม่เชื่อฟัง ความตึงเครียดในเรื่องมนุษยสัมพันธ์เป็นต้น
มีคำกล่าวว่า " การงานไม่ทำให้คนเหนื่อยตาย ความกลุ้มใจต่างหากที่อาจทำร้ายคนเราได้ "
ความยุ่งยากรำคาญใจทำลายสุขภาพของเราได้ทุกที่ทุกเวลา
ทั้งบั่นทอนความเชื่อมั่นในตนเอง ลดประสิทธิภาพในการทำงาน แม้กระทั่งฉกฉวยชีวิตอันล้ำค่านี้ไปด้วย
ทุกวันนี้ผู้คนจำนวนไม่น้อยถูกกดดันเพราะปัญหากวนใจ
ความยุ่งยากกลุ้มกังวลใจ กลายเป็นเงามืดในจิตวิญญานที่ยากจะขับให้พ้น



โรคซึมเศร้าที่ได้ชื่อว่าเป็น " ฆาตกรทางใจอันดับหนึ่ง " นั้น
โดยมากมีสาเหตุมาจากความวุ่นวายที่อยู่ภายในใจไม่อาจถูกระบายออก
พอนานวันเข้า ความกลัดกลุ้มก็สะสมกลายเป็นความเจ็บป่วย
ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าจะกลุ้มอกกลุ้มใจ สภาพจิตตกต่ำ เป็นคนท่เศร้าสลดหดหู่ทุกข์ทรมานที่สุดในโลก
และมีอัตราการฆ่าตัวตายสูงถึง 12 - 14 %
นับเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากทีเดียว ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือ
โรคซึมเศร้าเป็นอาการป่วยทางจิตที่พบได้บ่อยที่สุด จำนวนของผู้ป่วยโรคนี้คิดเป็นราว ๆ 5 % ของจำนวนประชากรโลก
ทว่าโรคนี้กลับยังไม่สามารถสร้างความตื่นตัวให้แก่ผู้คนได้

ด้วยเหตุนี้ ความกลุ้มกังวลใจจึงนับเป็นยาพิษเข้มข้นร้ายแรงขนานหนึ่ง
ทำร้ายทุกสิ่งของตัวเรา ต่อเมื่อหาทางสลัดมันออกไปให้ไกล ๆ ได้แล้ว
ถึงจะรักษาความสุขเอาไว้ในใจได้ตลอดกาล

อันดับต่อไปจะนำเสนอกลยุทธ์ในการขจัดความกลุ้มกังวลใจหลาย ๆ แบบ
เชื่อว่าหลังจากผู้อ่านทุกคนจับจุดได้ ย่อมสามารถกำจัดปัดเป่าความกลุ้มกังวลใจให้หมดไปจากตัว