... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

....มาเพื่อ...ปลง....จริงๆ....

 

ห้องแรกมีคนเข้าเป็นผู้ชาย...แต่พอน้องผู้หญิงเข้าไปยังไม่ทันได้ปิดประตู น้องเดินออกมา หน้าแดงก่ำ...พร้อมอาการคลื่นเหียน...เอาแล้ว!!!! ดอกแรกก็เจอกันเลย...พร้อมกับพูดว่า...หนูรอเข้าห้องนี้แล้วกัน...

เข้าไปเจออะไรเหรอ.... ???

 

......อิอิอิ......เจอทองที่กองแล้วกองแล้วกองอีกเป็นยอดๆ ไงน้อง.....

 

อิอิ เค้าก็เคยเจออ่ะ ตอนนั้นออกไปกินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารข้าวแกงปักษ์ใต้ เห็นผู้ชายเดินออกมาจากห้องน้ำเป็นห้องรวม ดูเขาทำท่าปกติ หนูก็เข้าบ้าง ในห้องน้ำเป็นแบบชักโครก เห็นฝาปิดอยู่ ไม่ได้เอ่ะใจ ก็เลยเปิดฝา ถึงกลับผงะ มันเต็มไปด้วยของหยาดเยิ้มชนิดเต็มพิกัด มีทั้งแบบเหลวท้องเสีย แบบเป็นภูเขารวมกันเหมือนไม่ได้กดน้ำมาแล้ว 3 วัน เผ่นไม่ทันเหมือนกัน รีบเดินออกมาแล้วทำหน้าแบบปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนที่นั่งกินอาหารก็หันมามองหน้าหนู เขาคงรู้ว่ามันมีอะไรในห้องน้ำ และที่แย่คือภาพกับกลิ่นติดตาติดจมูกอยู่ แต่ต้องมานั่งกินข้าวต่อนี่สิ อืมมมม สุดยอดมากๆ...

 

คุณน้องบรรยายซะ...คุณพี่และคนอื่นๆ...เห็นภาพเลย...555555++
คุณพี่ อุตส่าห์ ไม่ลงรายละเอียดแล้วนะนั่นอ่ะ.....
แล้ววันนี้จะหม่ำข้าวกันลงไหมล่ะเนี่ย.....อิอิ

 

ตอนที่ได้เดินทางไป นาลันทา , ไวสาลี , กุสินาราณ์ , พาราณสี สงสัยว่า...ทำไม...พระพุทธองค์...ถึงทรงไม่ประกาศธรรม...ที่เดลลี หรือ มุมไบ....เพราะดูแล้ว...เมืองน่าจะศิวิไลกว่านี้...แต่พอนึกย้อนกลับมาอีกที...ตามความคิดของตนเอง...ถึงบางอ้อ...ตรงที่ว่า...ที่นี่...พิหาร...เป็นที่...ที่พระองค์ทรงตรัสรู้...มีคนที่ศรัทธาในพระพุทธเจ้าเป็นจำนวนมาก...หลั่งไหลมา...สังเวชนียสถานทั้ง 4....ด้วยใจที่ศรัทธาและตั้งมั่น....ได้เห็นความเป็นอยู่ ความแร้นแค้น...ความหิว....ความแบ่งชั้นวรรณะ...ของเขาเอง....ทำให้ปลง และ ปล่อยวาง กับชีวิตได้มากมายทีเดียว....เพราะ...ถ้าเราไปมุมไบ หรือ เดลลี คงไม่มีอะไรที่แตกต่างจากสิ่งที่เราเป็นอยู่มากมายนัก....นี่กระมัง...ที่พระองค์ทรงบอกกับพวกเราว่า.....เกิดก็เป็นทุกข์.....เจ็บก็เป็นทุกข์....ตายก็เป็นทุกข์....แถมตอนมีชีวิตอยู่....ยังทุกข์สารพัดทุกข์....

 

พวกเราเดินทางถึงคยาเวลา 4 ทุ่มเกือบๆ 5 ทุ่ม....พอลงจากรถ...ก็มีเสียงเตือนขึ้นมาทันที....อย่าห่างจากกระเป๋า...ถ้ามีกระเป๋าสะพาย....จงสะพายไว้กับตัว....อย่าให้เงินขอทาน....อย่าสบตา....เพราะนั่นจะนำมาซึ่ง....ปัญหาทันที....ฉันด้วยความกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว (กลัวจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง)...เลย...ติดพวกเขาแจ...บรรยากาศตอนนั้น เหมือนซักประมาณตี 2 ตี 3 ได้กระมัง...เพราะมันมืด มีแสงไฟเฉพาะจุดที่เรายืนอยู่เท่านั้น....น้องเรียกคนในวัดให้มารับ...เพราะแต่ละคนก็มีกระเป๋าเดินทางกันทุกคน...ครั้นจะต้องเดินหิ้วกระเป๋า ฝ่าความมืดเข้าไปในวัด ก็เป็นระยะทางไกลพอสมควร....อีกทั้ง....อีกทั้ง....ต้องระวัง....บอมม์....บอมม์....(น้องเค้าเรียกว่าอย่างนั้น)...ตอนแรกฉันก็ งง .... อะไรคือ บอมม์ น้องบอกว่า อย่าพยายามเดินริมถนน ให้เดินตรงกลางทางไว้ พยายามมองที่เท้าเวลาเดิน...เห็นอะไรไม่ชอบมาพากล ก็เดินเลี่ยงไว้หน่อย....เท่านั้นเอง....ระยะทางที่เดินเข้าไปในวัด...หมาก็หอนกันเกลียว...โอ้..อีนี่..(สำเนียงอินเดีย)...หอนทำไมกันล่ะจ๋านาย...ฉ๋านยิ่งหนาวๆ หลังอยู่ด้วยนะนายจ๋า....ด้านซ้ายมือของเรา เป็นกำแพง...พุทธคยา...กลางคืนเขาเปิดสปอร์ตไลน์สีเหลือง.....สวยงามมาก....ถึงกับพากันเผลอเดินเข้าไปหากำแพง....เกาะรั้วแอบมอง...น้ำตาซึม....ไม่คิดว่าจะได้มาใกล้ขนาดนี้...แต่พอมีสติ...ก็รีบผงะกันออกมา...เพราะนึกถึงคำว่า....บอมม์....บอมม์.....นั่นแหละ....สุนัขอินเดียก็วิ่งกันมาเป็นเป็นฝูง...ต้องใช้คำว่า...ฝูง...เพราะมีไม่ต่ำกว่า 5 ตัวแน่นอน....ตัวใหญ่ทีเดียว....เดินไปก็หนาวหลังไป...ไม่ใช่เพราะกลัวผีนะคะ....กลัวพี่ๆ เขาจะวิ่งไล่งับขาขาวๆ ของพวกเรา....ต่างหาก....วิ่งตามมาไม่พอ...อีกฝูงวิ่งตามมาสมทบ....เอาแล้ว....จะรอดกลับเข้าไปวัดกันไหมเนี่ย....อย่ากระนั้นเลย...เราเกาะกลุ่มกันไว้ดีกว่า....กันเหนียว....แต่เหมือนโชคช่วย....เพราะสุนัขฝูงแรกที่ตามเห่า ตามหอนเรา....พอเห็นอีกฝูงวิ่งมาสมทบ...ก็ขู่ประมาณว่า....ถิ่นของพวกข้า พวกข้าเจอก่อน พวกเอ็งอย่ามาแหยม....แล้วก็เข้าโรมรันฟันตูกันเป็นจ้าล่ะหวั่น....พวกเราถือว่าเป็นโชคช่วย....รีบจ้ำๆ กันจนถึงประตูวัด....เฮ้อ...รอดแล้วเรา

 

บอมม์ บอมม์ นี่คือทองอีกประเภทหนึ่งใช่ไหมคับ . .อิอิ
ฮู๊ววว . .กว่าจะอ่านจบเป็นสิบกว่าหน้าเลย พี่สบายดีนะครับ
กลับมาพร้อมภาพถ่าย. .( คิดในใจ เป็นตูจะไปทำไมฟะเนี่ย ย ย )
เห็นแล้วสยองมากคับ เพราะผมมันพวกลำไส้สั้น กลัวไปเป็นพวกขุดทองกับเขา


พี่อ้อคับ : ของผมมาสายดูจิต หรือ อาณาฯ คับ ละไปทางไหนรุ่งกว่าคับพี่
ตอนนี้เลยมั่วๆ วันนี้รู้สึกอยากทำแบบไหน ก็ทำไป เอาสบายใจว่า อิอิ

 

พอเข้าเขตวัดได้....ใจที่เหนื่อยอ่อนและล้า....กลับชุ่มชื่น เหมือนได้มาบ้านเรา...ในวัดมืดมีเพียงไฟตรงครัวเท่านั้นที่เปิดไว้ เพราะดึกมากแล้ว....แม่ชี...ท่านนำพาเราไปยัง...ห้องพัก...อย่างแรกที่เราตั้งตาและคาดหวังไว้....คือ...ห้องน้ำ....ถูกต้องแล้วครับ....ทุกคน...ไม่ฟังเสียงใดๆ....พุ่งไปที่ห้องน้ำรอคิวกันทันที....แต่ก่อนจะเข้าไป...ก็อดที่จะนึกถึงห้องน้ำแรกที่เราได้ไปแวะเวียนทักทายไม่ได้....เอ....จะเหมือนกันไหมหนอ....ถ้าเหมือนกัน...วินาทีนั้น....ก็ช่าง..ันแล้วหล่ะ...เพราะไม่ไหวแล้ว....อั้นจนไม่รู้ว่าจะเป็นหมู่หรือจ่าแล้ว ณ เวลานั้น....แต่พอเห็นห้องน้ำ...ห้องอาบน้ำ....โอ้...สวรรค์อยู่นี่เอง....55555+++ แหม....ช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้.....

ช่วงที่ได้เข้าห้องน้ำห้องท่ากันเป็นที่เบิกบานใจแล้ว...ก็พากันเก็บข้าวของเข้าที่...อาบน้ำอาบท่ากันให้สดชื่นอารมณ์....และเดินย้อนกลับมาที่ครัว...ในขณะที่เดินกลับมานั้น...ระหว่างทางมืดมาก....เพราะไม่มีไฟติดเลย....อีกทั้งไฟก็ดับไม่เป็นเวลา....ไม่มีกำหนดว่าจะดับนานแค่ไหน....และเมื่อไหร่ไฟจะมา คาดเดาไม่ได้....ไม่เหมือนเกาะสมุยเมื่อก่อน....ที่เขาจะกำหนดระยะเวลาในการดับไฟ...เพื่อเป็นการประหยัดไฟ...และสำรองไฟไว้ใช้ในวันต่อไป....เมื่อ 20-30 ปีที่แล้ว...เวลา 1 ทุ่มตรงเป๊ะ....ไฟจะดับหมด...จากนั้นต้องจุดตะเกียงหรือเทียนก็ว่ากันไป....แต่ที่นี่ไม่ใช่....จะดับเมื่อไหร่ ตอนไหน...ไม่รู้...

ในขณะที่เดินไปโดยใช้ไฟจากมือถือ....หางตาขวาก็ไปแว๊บ....ไปเห็น พญานาค ลำตัวสีขาว....สว่าง....ลำตัวท่านใหญ่.....คาดว่าสูงจากพื้นประมาณ 1 เมตร เห็นเพียงลำตัวของท่านเท่านั้น....ก็ฉุกคิดว่า....เอ๊ะ...ที่นี่อินเดีย...มีพญานาคด้วยเหรอ....หรือเราตาฝาด....แล้วก็ปล่อยความคิดนั้นไป...ไม่คิดอีก...

แต่พอตอนเช้า....พวกเราต้องไปครัวกันแต่เช้า...เพื่อช่วยแม่ชีเตรียมอาหารที่จะถวายพระตอนเช้า....ในขณะที่เดินไปนั่นเอง...ก็นึกถึงเมื่อคืนได้ว่า...หางตาขวา...เจออะไร...ก็หันไปดู....เห็นเป็นโบถส์และบันไดโบสถ์เป็นพญานาค....ก็เข้าใจว่า....อ๋อนี่กระมัง.....

 

แต่ก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเท่าไรนัก....เหมือนกับว่า....อาจจะไม่ใช่ก็ได้....จากนั้นพวกเราก็ไปขลุกกันอยู่ในครัว....ลำเลียงอาหารขึ้นเตรียมถวายพระท่านตอนเช้า...อาหารหลายอย่างมาก จะมีขนมหวาน เป็นการตบท้ายด้วยทุกเช้า....พระที่นี่ท่านฉันท์มื้อเดียว...ลืมบอกไปค่ะ....วัดที่เราไปพักกัน...ชื่อ วัดป่าพุทธคยา...เป็นวัดไทยวัดเดียวที่รั้วติดกับ ต้นศรีมหาโพธิ์ ในพุทธคยา ที่พระพุทธเจ้าท่านทรงตรัสรู้...ตามความคิดของฉันก่อนที่จะได้ไปนั้น....เข้าใจว่า...วัดไทยในต่างแดนก็คงไม่ใหญ่โตอะไร...แต่พอได้เข้าไปที่วัดนี้แล้ว....เหมือนได้หายใจเต็มปอด....วัดกว้างใหญ่ และ ได้สร้างศาสนสถานไว้หลายอย่าง...เพื่อเป็นการต่อยอดพระพุทธศาสนา....เจ้าอาวาสวัดนี้...ท่านคือ...หลวงพ่อจิ๋ว...ฉันไม่เคยทราบประวัติท่าน ไม่ทราบนามทางพระของท่าน...เห็นทางคณะเรียกท่านด้วยความนบนอบอย่างนั้น....เพราะวันที่ไปถึงฉันไม่เห็นท่าน....ได้ข่าวว่า...ท่านจะมาคยาในวันถัดไป...อย่างหนึ่งที่ฉัน...ศรัทธาในท่าน...ท่านได้สร้างวัดไทยไว้ในหลายประเทศ....ฉันจึงขอเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชมท่าน....

เมื่อทำการยกอาหารพร้อมถวายแล้ว พวกเราได้นำข้าวใส่บาตรพระ และไปนั่งรอท่านในศาลา ก่อนที่ท่านจะฉันท์อาหาร ท่านได้แสดงธรรมก่อนทุกครั้ง...เมื่อพระฉันท์แล้ว...ทีนี้ก็ถึงคราวของ...ฆราวาสแล้วหล่ะ....อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย...ฉันจำรายการอาหารไม่ได้...เพราะมีหลายอย่างมาก....แต่ที่ถูกใจและประทับใจคือ....ปลาทูเค็มหอม...และ ปลาร้า....ดีจังเลย....อยู่วัดเหมือนอยู่บ้านเราเลย....ไม่คิดว่าจะมีของอย่างนี้ที่นี่ด้วย...

เมื่ออ่ิมได้ที่กันแล้ว....พี่ที่ไปกับทางคณะที่เป็นคนนอกเหมือนดิฉัน....ก็ชวนดิฉันไปซื้อของในตลาด....ดิฉันก็กังวลเรื่อง...ระยะทางที่จะเดินออกไป....จะเจอ...บอมม์...ที่เขาว่าไหม....จะเจอตอนที่เขากำลังวาง...บอมม์ไหม...เพราะน้องที่กำลังจะบวช...เขาเคยมาแล้ว...2 ครั้ง....เขาเล่าว่า...ช่วงเช้าที่เดินออกไป....ซ้ายมือของเราจะเห็นเป็นที่โล่งกว้างนั่นแหละ...คือที่ทิ้งบอมม์ของเขา...บางคนก็นั่งบนกำแพง....บางคนก็วางบอมม์ข้างล่าง หันหน้าเข้าหาทาง...บางคนก็ข้างถนนนั่นแหละ...ถ้าเป็นผู้หญิง...ถ้าเขาเห็นคนต่างชาติเดินมา เขาจะลุกขึ้นยืน....อย่าเข้าใจว่า....เขาลุกขึ้นยืนทักทายนะคะ....พอมีคนเดินไป...เขาก็ทำธุระเขาต่อ...

ค่ะ...ความคิดไวกว่าลูกตา...เดินไปก็เห็นเป็นกอง ริมทางไปเรื่อย ยิ่งเข้าใกล้ปากซอย ก็มีกลิ่นปัสสาวะ โชยมาแต่ไกล...เดินไปต้องเอามือปิดจมูกไป....แต่ก็มีอารมณ์แบบนั้นได้ไม่นาน...เพราะ จู่ๆ จิตใต้สำนึกก็บอกขึ้นมาทันทีว่า...ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้...แต่เลือกใช้ชีวิตได้...แต่ที่นี่...เขาเลือกเกิดไม่ได้และยังไม่สามารถเลือกใช้ชีวิตได้อีกด้วย....ถ้าเป็นเราก็คงต้องทำแบบนี้เช่นเดียวกัน....

เมื่อซื้อของกันเป็นที่ถูกใจแล้ว...“สุธีร์”....คือน้องผู้ชายอินเดียที่เปิดร้านขายของแกะสลัก อยู่บริเวณปากทางเข้า พุทธคยา สุธีร์ พูดไทยชัดมาก จนฉันเข้าใจว่า เขาต้องเป็นลูกครึ่งแน่ๆ ... อีกทั้งหน้าร้านเขา ก็เขียนภาษาไทยไว้ชัดเจน สุธีร์ แกะสลัก

 

เมื่อช่วงสายๆ มีกัลยาณธรรม โทรมาบอกว่า...คุณอ้อ...ผมอ่านแล้ว...ทานข้าวไม่ลงเลย...ได้แต่หัวเราะ...ภรรยาผมถามว่า...หัวเราะอะไร...ผมตอบว่า...ทานข้าวก่อนเถอะ....แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง....หรือไม่งั้นก็มาอ่านเอง....เดี๋ยวจะทานข้าวไม่ลง...แหม...บรรยายซะเห็นภาพเลย 55555+++ ถามต่อว่า คุณสร้อยฟ้ามาลา เธอเป็นใครหรือครับ...อ้อบอกว่า...น้องสาวอ้อเอง อิอิ ชาววังมาให้รายละเอียดขนาดนี้...ไม่อ่านไม่ได้แล้ว 55555555

 

สุธีร์..ได้นำเงิน รูปี มาแลกเปลี่ยนกับเงินไทยของเรา หาอะไรไม่เจอ...น้องสุธีร์...พาไปหาให้ได้หมด...เขาก็พาเราไปที่ร้านของเขา...ฉันด้วยความที่ต้องการตอบแทนน้อง...เลยซื้อของในร้านของเขา...ช่วงที่กำลังเล็งดูว่าจะช่วยซื้ออะไรของเขาดี...น้องก็นำชาร้อน...มาเสิร์ฟ...ฉันว่า คงมีคนไทยแวะเวียนไปหาที่ร้านเขาไม่น้อยทีเดียว เขาถึงได้มีวิธีต้อนรับแขกผู้มาเยือนได้ประทับใจ...เขานำเหยือกไปใส่ชาร้อน...และนำแก้วพลาสติกถ้วยเล็กๆ มาหลายใบทีเดียว...และพร้อมเทลงแจกจ่าย...แขกคนไทยของเขา...พร้อมทั้งพี่ที่แนะนำให้รู้จัก..สุธีร์...เพราะภาชนะที่ใส่ของดื่มของเขา...ไม่สะอาดเลย..และเขาคงรู้ว่าพวกเราคงไม่กล้าดื่มแน่...ปรากฏว่า...ฉันปฏิเสธ...ที่จะไม่ดื่ม...น้องก็บอกว่า...พี่ดื่มหน่อยเถอะครับ มาถึงที่นี่ทั้งที จะได้รู้ว่ามาถึงพุทธคยา จริงๆ .... ฉันก็อ่ะก็ได้...แต่เทให้พี่แค่นิดเดียวนะคะ...เห็นพี่ที่ไปด้วย เขาเรียกว่า shine tea ....ค่ะ พอได้ชิมถึงรู้ว่า อร่อยจริงๆ ไม่หวาน และ ไม่คาว เพราะเราไม่เห็นนมวัวที่นี่ และเราเห็นนมแพะ ฉันก็คิดว่าจะคาว และมีอะไรสักอย่างที่คล้ายๆ นม ฉันจำชื่อไม่ได้....ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก...ก็มีเสียงบางอย่างให้ฉันต้องแหงนหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง...ค่ะ...เป็นพระพิฆเณศแกะสลักองค์เล็กๆ สูงจากพื้นประมาณ 5 ซม. เพียงเท่านั้น...ฉันก็ทั้งหาวทั้งอาเจียน...ฉันก็นึกในใจ...ไม่หรอกค่ะ...ของแกะจากไม้จันทร์อย่างนี้...น่าจะแพงอยู่...ฉันไม่มีสตางค์มาเยอะ...มาเพื่อของที่จำเป็นจริงๆ และเพื่อทำบุญเท่านั้น...ฉันก็มีอาการอย่างนั้นอยู่สักพัก...คนในร้านเริ่มมองหน้าฉัน...น้องสุธีร์ถามว่า...พี่มีน้องหรือครับ...ฉันถามว่า...ทำไมถามอย่างนั้น...ก็เห็นพี่อ้วนๆ แล้วยังจะอ้วกอีก....ฉันค้อนขวับ...เปล่าย่ะ...พี่อ้วน...ไม่ได้ท้อง....!!!!!! แล้วฉันก็บอกให้น้องหยิบองค์พระพิฆเณศที่อยู่ชั้นบนสุด ลงมาให้ฉันดูหน่อย....ค่ะ...พอหยิบขึ้นมาดูเท่านั้นแหละ....ทั้งขนลุก ทั้งหาว ทั้งอาเจียน...ตีกันมั่วไปหมด...ฉันเลยตัดสินใจซื้อองค์นั้นมา...(แต่พอมาถึงที่พัก ฉันได้นำท่านมอบให้กับผู้มีอุปการะคุณของฉัน)...พี่คนที่ฉันไปด้วย...เมื่อได้ของเป็นที่พอใจแล้ว...ก็ชวนฉันเข้าไปนั่งสมาธิกันที่พุทธคยา...เราไปฝากรองเท้ากัน...เพราะก่อนจะเข้าไป...เขาให้เราเดินเท้าเปล่าในนั้น...เพื่อเป็นสักการะ...ฉันและพี่คนนั้น เดินมาจนจะถึงประตูทางเข้า พุทธคยาแล้ว...เดินมาเจอพี่ทีน่า...ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อจิ๋ว...เขาบอกว่า...คณะของพวกเรา รอเราอยู่ เขาว่า ถ้าเที่ยงพวกเราไม่กลับเข้าไปวัด เขาจะไม่รอ เพราะเขานัดรถไว้...เพียงเท่านั้น พวกเราก็รีบมาเอารองเท้า กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เข้าไปที่วัด....อยากบอกว่า อากาศที่นี่ร้อนมาก....เคยสงสัยว่า ทำไมแขกถึงตัวดำ....ถ้าเป็นฉันมาอยู่นี่สักสองเดือน ก็คงดำไม่แพ้พวกเขาแน่ๆ เลย.....เพราะอากาศร้อนมาก แดดแรงมากกกกกก.....เขาไม่ได้เดินกางร่มเหมือนพวกเรา....ถ้าไม่ดำก็แปลกแล้วเน๊าะ...

พอมาถึงวัด...ถึงได้รู้ว่า...น้องๆ ออกตามหาพวกเรากัน...เราได้ออกเดินทางโดยรถ van วันนี้ น้องบอกว่า เราจะไป นาลันทา กัน แต่คงไม่ได้แวะเข้าชมมหาวิทยาลัยนาลันทา เพราะเวลามีน้อย...พอเห็นรถเท่านั้นแหละ...เราได้แต่มองหน้ากัน...คงนึกในใจว่า...ขออย่าให้ระยะทางที่ไป...ให้เราต้องกระเด็นกระดอนเหมือนตอนนั่งอยู่บนรถบัสเลย...คนขับรถ van ชื่อ BJ เขาว่าอย่างนั้น...ดีที่เขาพูดอังกฤษได้...น้องให้เขาพาไปที่พระองค์ดำ...ฉันไม่รู้ว่า ชื่อของท่านคืออะไร....

 

ระยะทางที่ไป...ก็ขโยกเช่นเดียวกัน...ขาไปเราต้องผ่านตลาด...ผ่านเมืองของเขา...

 

หลวงพ่อองค์ดำนี้...น้องบอกว่า...ใครที่ไม่สบาย...จะมาอธิษฐานจิตขอพรท่าน...และนำมือไปรูปที่องค์ท่านตรงบริเวณที่เราเจ็บป่วย...ทุกคนก็ขอพรและทำอย่างที่น้องบอก...เพียงไม่นานก็มีกลุ่มคนอินเดีย....เข้ามาทำแบบที่เราทำ....แต่ที่นี่จะดีหน่อยตรงที่...ให้หยอดตู้บริจาค...ไม่ให้คนเข้ามาขอเงินแบบที่อื่นๆ....แต่เห็นเขากำลังทำการบูรณะซ่อมแซมอยู่...จึงยังไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก...ลืมไปอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนที่เราจะไปถึงหลวงพ่อองค์ดำ คุณ BJ พาเราไปแวะเติมน้ำมันกัน....แต่ปั๊มนี้...เขาไม่พอใจขายให้ เขาก็ไม่ขาย....นึกในใจกัน....เออดีเน๊าะ...อยากขายก็ขาย ไม่อยากขายก็ไม่ขาย...เราก็มุ่งหน้าหาปั๊มต่อไป...เพราะเรานั่งกันมาได้พักใหญ่แล้ว...BJ เลยหาปั๊มที่มีห้องน้ำ...พวกเราพอเห็นปั๊ม ทุกคนก็ลงเหมือนนัดหมายกันไว้...น้องคนหนึ่ง เข้าห้องน้ำไปหายเงียบ...หลายๆ คนก็เข้าใจว่า...OK แล้ว ห้องน้ำที่นี่ น่าจะใช้ได้...ก็มายืนรอกันเป็นแถว...โดยเฉพาะผู้หญิง...พอประตูเปิดปุ๊บ...คนที่รอคิวอยู่ก็พร้อมจะพุ่งเข้าไป....แต่!!!!!!

น้องคนที่เข้าไปตอนแรกนั้น....เปิดประตูออกมา...พร้อมกับหน้าแดงก่ำ และโก่งคออ้วกทันที....เหมือนทุกคนจะรู้ชะตากรรม...จากที่ออกันอยู่หน้าห้องน้ำ....วงแตกทันที....พอมาที่รถ...จึงถามน้องว่าเป็นอะไรหรือ...น้องบอกว่า...ด้วยความที่ไม่ไหวแล้ว...ก่อนเข้าไปจึงได้สูดลมหายใจและกั้นหายใจไว้...คิดว่าจะเสร็จแล้ว...แต่ด้วยความที่พวกเราเก็บไว้นาน...กว่าจะเสร็จจึงต้องใช้เวลา...น้องบอกว่า...ลมหายใจมันสุดพอดี...พอหายใจเข้าไปเท่านั้นแหละ....เต็มปอดเลย.....

 

จากนั้นเราก็มุ่งหน้ากันไปที่ เขาคิชกูฎ ต่อ เพราะอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก.....ดูเหมือนที่นี่จะมีระยะการเดินทางที่สั้นกว่า คิชกูฏ บ้านเรา...และปูพื้นทางเพื่อให้เดินสะดวก...ซ้ายมือทางขึ้นเป็นช่วงเนินเขา จะมีร้านขายของประปราย ขวามือเป็นหน้าผาที่มองเห็น ต้นไม้เขียวชอุ่มเป็นทุ่งกว้าง เห็นได้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าจริงๆ สบายตา สบายใจจริง อากาศร้อนและก็ยังพอมีลมพัดให้ได้ชื่นใจ ในขณะที่เดินขึ้นไปจริงๆ

 

ขอบคุญสำหรับภาพ และเรื่องเล่าคับ ทั้งอยากไป และก็กลัว ในเวลาเดียวกัน 555

 

มีโอกาสก็ไปเถอะนู๋เล็ก...ไปแสวงบุญ....ไปเพื่อเห็นทุกข์จริงๆ...

 

ในขณะที่พวกเราเดินขึ้นเขาไปนั้น...ก็จะมีกลุ่มคนอินเดีย...ขึ้นไปเป็นระยะ...บ้างก็มาคู่...บ้างก็มากลุ่ม...แต่ที่ประทับใจ...คือกลุ่มที่เราเห็นส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่น...ประมาณ 10 กว่าขึ้นไป....เห็นแล้วชื่นใจ...อยากให้บ้านเราเป็นแบบนี้บ้างจัง...เมื่อเดินขึ้นไปได้สักพัก...ก็มีเจ้าหน้าที่ของเขา...เหมือนจะเป็นไกด์พาเที่ยวไปในตัว...เขาก็พูดไทยได้เป็นบางคำ...เขาเล่าว่า...ขวามือของเรา...เป็นวัดญี่ปุ่น...ถ้ามีโอกาสก็ลองขึ้นไปดู...แต่เจตนาของเราตรงอยู่ที่ คิชกูฏ จึงไม่ได้ไปที่นั่นกัน....ในช่วงที่เดินขึ้นไปเราผ่านถ้ำเล็กๆ เราไม่รู้ว่าถ้ำนั้นคืออะไร แต่เห็นเขาปิดทองกัน ก็ได้เข้าไปกราบไหว้...แล้วก็เดินขึ้นไปต่อ จนสุดทาง....อากาศร้อนมาก แดดแรงมากๆ...เขาบอกว่า นี่คือที่พระพุทธเจ้า ท่านได้มานั่งบำเพ็ญอยู่ตรงนี้...ก่อนเราจะเข้าไปสักการะขอให้พวกเราถอดรองเท้าเดินเข้าไป...ซ้ายมือของเราเป็นที่นั่งของพระอานนท์....(ตั้งใจว่าจะถ่ายรูปมาให้ดู แต่เผอิญพี่เขาขอให้ถ่ายให้เขาหน่อย เลยไม่ได้ถ่ายมา)....ถัดจากที่นั่งของพระอานนท์แล้ว...เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูก้อนหินก้อนใหญ่...เขาเล่าว่า...ตรงนี้คือที่พระเทวทัตผลักหินลงมาเพื่อจะทำร้ายพระพุทธเจ้า....

 

เมื่อกราบสักการะกันเป็นที่เรียบร้อย...เขาก็เล่าต่อว่า...ถำ้ข้างล่างนี้...เป็นถ้ำของพระสารีบุตร....ต่อจากนั้นถัดลงไปเป็นถ้ำของพระโมคคัลลานะ....พวกเราเข้าไปกราบไหว้ที่ถ้ำพระสารีบุตร...จนกระทั่งลงมาที่ถ้ำพระโมคคัลลานะ...ความที่ในถ้ำมืดพอประมาณ...เรากราบไหว้เสร็จก็เตรียมตัวจะเดินทางต่อ....เจ้าหน้าที่พูดเสียงเบาๆ ว่า...ในถ้ำมีพระไทยกำลังบำเพ็ญภาวนาอยู่...พวกเราก็เดินเข้าไปดูอีกรอบ...ตกใจเหมือนกัน...เพราะไม่คิดว่าจะมีพระอยู่ในนั้นจริงๆ...เจ้าหน้าที่เล่าว่า...ตรงที่ท่านนั่งภาวนานั้นเป็นที่จำวัตรของพระโมคคัลลานะ...พระรูปนี้ ท่านจะมาทุกปี ปีละ 2 เดือน ในช่วง พฤษภาคม ถึง กรกฏาคม ...พวกเราถามว่าแล้วท่านอยู่ยังไง...เขาเล่าว่า...เมื่อท่านขึ้นมาแล้ว ท่านไม่ลงไปจนกว่าจะครบกำหนดที่ท่านตั้งใจ...จะมีนักท่องเที่ยวแบบเรานี่แหละที่ขึ้นมา...เมื่อพบท่านก็นำน้ำ อาหาร ถวายท่าน...แต่ท่านไม่รับปัจจัย...เจ้าหน้าที่ย้ำแล้วย้ำอีก...นี่พระไทยนะ...พระไทยจริงๆ....ฉันก็เลยแกล้งทำหน้าไม่เชื่อ...บอกเขาว่า...จริงๆ หรือ...คนไทยก็หน้าตาละม้ายคล้ายกับคนหลายชาติ...เขาก็หัวเสียใส่ฉันเล็กน้อย...ประมาณว่าจะดึงฉันเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วบอกว่า...ไม่เชื่อเข้าไปดูใหม่...พระไทยจริงๆ...เพราะเห็นท่านพูดภาษาไทย....ฉันเลยหัวเราะ...บอกว่า เชื่อแล้ว อำเล่นเฉยๆ....จะเป็นพระที่ไหนก็ตาม...ฉันก็ขออนุโมทนาสาธุกับท่านด้วย....ชื่นชมจริงๆ....พี่ที่ไปด้วยกัน ได้หอบหิ้วน้ำขึ้นไป 1 ขวด เธอยังไม่ได้ดื่มของเธอ...จึงนำน้ำนั้นถวายแด่พระสงฆ์รูปนั้น...พวกเรายืนยกมืออนุโมทนาสาธุกับเธอ.....

 

พอกลับลงมา...BJ ก็พาเราไปหาที่ทานข้าวกัน...เป็นภัตตาคารที่ถูกจัดสรรว่าน่าจะ OK แล้ว...ตอนเดินเข้าไปก็เห็นห้องอาหารเป็น 2 ห้อง...และมีโต๊ะจัดวางไว้อยู่ด้านหน้าร้านหลายโต๊ะ....ห้องแรกเป็นห้องอาหารอย่างเดียว...อีกห้องเป็นห้องทานอาหารที่สามารถเดินทะลุเข้าไปในครัวของเขาได้....น้องๆ สั่งข้าวหมกไก่ (สูตรต้นตำรับจริงๆ) และ อีก 2 อย่าง จำไม่ได้แล้วหล่ะ....อย่างหนึ่งรู้สึกจะคล้ายกับผัดหมี่ฮ่องกง....พวกเราด้วยความหิวก็...หยิบมาม่ากระป๋องขึ้นมาทานกันไปพลางก่อน รออาหารที่จะมา...คนละคำสองคำ...พออาหารยกมาจานแรกเป็นข้าวหมกไก่....แหม...เค้าทำข้าวหมกไก่จริงๆ....มีข้าวกองโต...ในจานใบใหญ่...หอมกลิ่นหอมเจียว...และเครื่องเทศ...น้องก็ตักแบ่งเป็นจานย่อยๆ .... เพิ่งจะเห็นไก่ของเขา....ข้าวหมกไก่จริงๆ....55555+++ หมกจนแทบไม่เห็นไก่....จากนั้น ก็ตามมาด้วยผัดหมี่ ซึ่งเป็นจานที่สอง.....เราก็กำลังจะเริ่มตักใส่จานแบ่งกัน...แต่จู่ๆ....ข้างขวามือดิฉัน ก็มีเสียงตบโต๊ะ กวาดข้าวของลงกับพื้น...ฉันก็ตกใจ....แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร...กำลังคิดว่าจะนั่งกินต่อ...เพราะอาหารจานที่สามยังไม่มาเลย...อีกทั้งจานแรกและจานที่สองยังกินกันไปไม่ถึง 3 คำเลย...อีกแป๊บเดียว ก็มีเสียงแขกทะเลาะกัน...เริ่มลากกันออกมาชกหน้า...กวาดข้าวของบนเคาน์เตอร์...ลงมาอยู่ที่พื้นกระจัดกระจาย...ฉันลุกขึ้นเลย...เพราะพวกเขาห่างกับฉันแค่วาเดียว...กลัวจะโดนลูกหลงแขกเสียเหลือเกิน...พอลุกขึ้นมาได้...ก็มายืนเกาะกลุ่มกันอยู่...พึ่งจะเห็น...ในกลุ่มที่ทะเลาะกับเจ้าของร้าน...พี่แก...สะพายปืนลูกซอง...ยาวทีเดียว...จากนั้น..ก็มีแขกมุง....วิ่งมาจากทิศไหนบ้างก็ไม่รู้...เพราะก่อนหน้านี้ มองดูเหมือนจะไม่มีมากเท่าตอนนี้...แต่เขาไม่กลัวลูกหลงเลย...มายืนดูจนแทบจะติดกับคนมีเรื่อง....ฉันด้วยความเห็นท่าไม่ดี...ก็เลยพากันมาหยุดอยู่ตรงทางลง...บอกว่าไปเถอะ...ในกลุ่มมีปืนด้วย...เดี๋ยวจะโดนลูกหลง...แต่ด้วยความที่เราเป็นนักท่องเที่ยว...เป็นคนไทย...พอเขาทะเลาะกันเสร็จ...ก็เดินไปเคลียร์ค่าอาหาร....บอก BJ ว่ากลับกันเถอะ...พอขึ้นรถได้...สอบถาม BJ บอกว่า เขาทะเลาะกันเรื่องเงิน...ที่นี่ มาเฟีย เยอะ...ด้วยความตกใจ...ไม่ได้ถ่ายอะไรมาเลย...เฮ้อ....

ขากลับ BJ พามาอีกทาง แต่ทางนี้ ดูเหมือนจะเร็วกว่าขามา เพราะใช้เวลาถึงวัดไม่กี่ชั่วโมง...ช่วงที่กำลังขับรถอยู่....ก็จะเจอด่านเก็บเงินอยู่ประมาณ 2-3 ด่าน ก็ งง ว่า เขาเก็บค่าอะไรหรือ...จะว่าเป็นตำรวจก็ไม่น่าจะใช่ ..BJ บอกว่า มาเฟีย เขาเก็บค่าผ่านทาง...ขับมาอีกไม่เท่าไหร่....สองข้างทางเป็นเทือกสวนไร่นา...อยู่ๆ BJ ก็หยุดรถ....กึก....แล้วก็ถอยรถกลับไป...พวกเราถาม BJ ไม่ตอบ...แต่พอถอยรถไปได้แป๊บก็หยุดรถและลงไป...ทำท่าเหมือนจะเอาเรื่องใคร....พวกเราหันตาม.....มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง....ยืนถือขวานด้ามใหญ่ยาว....เขา....ทำท่าจะเหวี่ยงใส่รถ...ตอนที่รถกำลังขับผ่านเขา....แค่คิดภาพตาม...พวกเราก็หนาวแล้ว.....ดีนะที่เป็นแค่เด็ก....เพิ่งจะมารู้ตอนหลังนี่เอง...หลวงพี่ต๋อยเล่าให้ฟังว่า...เส้นนั้นเขาจะไม่สัญจรกันเวลาพระอาทิตย์ตกดินหรอก.....เพราะเขาจะดักปล้นกัน....BJ เลยขับซิ่ง.....เพราะเป็นทางลัด....."_"!!!!