ปฎิบัติธรรมอย่างไร ไม่ให้มีความทุกข์

เห็นตั้งแต่ก่อนปฎิบัติธรรม ก็มีความทุกข์ แล้วเข้ามาปฎิบัติธรรมอีก ก็ยังมีทุกข์อยู่เลื่อย ๆ จึงอยากหาข้อสรุป ว่าปฎิบัติธรรม ถึงไหนจึงจะใช้ชีวิตได้อย่างไม่มีความทุกข์

ขอเมตตาชีแนะด้วยครับ

 

ปุถุชนอย่างเราๆ ท่านๆ พอจะเริ่ม "รู้ทุกข์" เป็นหน้าที่ต่อมรรค เราจะรู้เข้า
ไปที่ตัวทุกข์ได้ไม่ตรง ตามพุทธวัจนะ

เพราะ ปุถุชนอย่างเรา พอพูดคำว่า ทุกข์ หรือ สุข ปั๊ป มันจะวิ่งไปที่ โทมนัส กับ โสมนัส
ทำให้เราทนไม่ได้ที่จะ โทมนัส เพราะมุ่ง เอาโสมนัส ข้างเดียว ทำให้เกิดการเกลียดโทมนัส
แล้วปรุงวิธีการต่างๆเพื่อให้อยู่ในโสมนัสได้นานๆ

แต่จริงๆแล้ว ความต้องการในโสมนัส มันมีความ "ต้องการ" หรือตัณหาเจืออยู่ ทำให้เรา
โดนตบตา คิดว่าโสมนัส เป็นสุขที่พึ่งพิงได้

แรกๆ จึงต้องใช้การพิจารณา "การพ้น โทมนัส และ โสมนัส ในกาลก่อนๆ เสียได้" ก็จะ
รู้ว่า ยามที่พ้นอำนาจโทมนัส และโสมนัสชักจูง มันมี สภาวะ "สงบ" อีกชนิดปรากฏอยู่

พอรู้จักรสความ สงบ นั้นได้มากๆ ก็จะสามารถย้อนกลับมาเห็น โทมนัสและโสมนัสในแบบ
ที่ปุถุชนติดนั้น เป็นเรื่อง "ทุกขสัจจ"

พอเข้าใจว่า ทุกขสัจเป็นอย่างไร ก็จะมุ่ง รู้ทุกข์ได้ถูกตัว โดยที่ มีความสงบ เป็นสิ่งหล่อ
เลี้ยง เป็นที่พึ่ง เป็นเรื่องเฉพาะตน

พอรู้ทุกข์ได้ถูกตัวมากๆ ก็จะมั่นใจว่า พ้นจากโทมนัส และ โสมนัส ในกาลก่อนๆได้
แบบชนิดที่ ไม่เหมือนอย่าง ปุถุชน ที่ไม่เคยสดับ ไม่เคยอบรม

พอเห็นว่า พ้น ก็คือ พ้นไปจาก อำนาจของโทมนัส และโสมนัส มันชักจูงให้เราเห็น
คล้อยตามไม่ได้ ก็จะเห็นได้ว่า หนทางพ้นทุกข์นั้นมีอยู่ เพราะข้ามการมุ่งเอาโสมนัส
และข้ามการมุ่งผลักไสโทมนัสไปอีกฝาก แบบไม่กำหนดหมาย ใช่ว่าไม่มี มีแต่ไม่ถือ
มั่นจึงชื่อว่าไม่มี ตามความเป็นจริง เป็นผลจากการลงมือภาวนา

พอรู้ว่าพ้น "โทมนัส โสมนัส" ก็ยังมีอยู่ แต่เป็นเรื่องของโลก ที่เขายังแบกยังรับ แต่
ไม่ใช่เรื่องของผู้ภาวนาที่จะรู้สึกว่าแบกรับ จะแสดงอาการโทมนัส โสมนัสออกไปก็
เพื่ออนุเคราะห์ต่อโลก เป็นการสลัดคืน ....แล้วผู้ภาวนาก็อาศัยการตามเห็นการสลัด
คืนอยู่เป็นประจำ เพื่อดูการกลับกรอกของการพ้นว่ายังมีหรือไม่มี

 

ก่อนปฎิบัติมีทุกข์เป็นทุกข์ มาปฎิบัติมีทุกข์แต่เห็นทุกข์ไม่เที่ยง เป็นอนิจจัง อนัตตา ตั้งอยู่ไม่ได้

 

ปฏิบัติจนรู้เท่าทันการปรุงแต่ง ถอดถอนตัวตนไปเรื่อยๆ มันก็ทุกข์น้อยลง

 

มองทุกอย่างให้เห็นเป็นธรรมดา และตามความเป็นจริงสิ จะช่วยทุเลา มันขึ้นอยู่กับจิตเราจะไปจับกับความทุกข์แค่ไหน ถ้าไม่จับก็ไม่ทุกข์

เสมือนว่า ชายคนหนึ่งจะจีบสาวไปถึงแต่งงาน ดูแต่ละขั้นตอนกว่าจะไปถึงสิ บางคนจะมองว่าเป็นทุกข์ เพราะพยายามเข้าไปจีบรวมความกล้า คบหาเป็นแฟน เก็บเงิน กว่าจะถึงแต่ง แต่บางคนก็บอกว่ามีความสุขที่ได้ทำ ได้พยายาม

สรุป สรุป มันขึ้นอยู่กับอะไรกันแน่ในเรื่องความทุกข์ มันก็อยู่กับว่าเราจะเห็นสิ่งนั่นเป็นความทุกข์รึป่าว สำหรับผม มันก็ทุกข์ทั้งหมดนั่นแหละ ไ่ม่ว่าจะพยายามทำอะไรสุดท้าย ก็ไม่เหลืออะไร สูญหมด แม้ความทุกความสุขก็ไม่เหลือ ต้องให้จิตเห็นความทุกข์จนเป็นเรื่องธรรมดาปกติ ok ok (ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่พิมพ์ไปผิดหรือถูก แต่พูดจากใจและประสบการณ์ที่มีเท่านี้ แต่สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรไม่ว่าจะผิดหรือถูก)

 

-ต้องปฏิบัติให้ถึงธรรม เมื่อเห็นทุกข์ ทุกข์นั้นก็เป็นธรรม เมื่อเห็นสุข สุขนั้นก็เป็นธรรม ไปยึดทุกข์ก็เป็นทุกข์ ยึดสุขก็เป็นทุกข์

 

แท้จริงแล้วไม่มีใครทุกข์
หากยังยึดตัวเรา จึงยังมีทุกข์

หากพิจารณาให้ถึงปรมัตถ์ ให้เห็นกาย เห็นธาตุทั้งหลายที่มารวมกัน เห็นการปรุงแต่งกาย-จิต จะเริ่มเห็นชัดขึ้นๆ ว่าไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของใคร
มันเป็นเช่นนั้นเอง

 

..............มัชฌัตตารมณ์...!

 

ทำจนตรงนี้ หายไป ก็จะเจอคำตอบครับผม
เจริญในธรรม ครับ

 

กล้าๆ หน่อยไอ้เสือ

ยังเห็น คำพูดที่เป็นเรื่องธรรม มีตนเป็นเจ้าของ อยู่อีกหรือ

ถึงได้ต้อง ห้อยความหดหู่ ลงท้ายไว้ทุกครั้ง

คนเป็น ธรรมทูต ทำงานเป็นทูต ต่างพระธรรม ยังเงอะๆเงิ่นๆ
แล้วจะเจรจาพาที สำเร็จได้หรือ

กล้าๆหน่อย
อาจหาญหน่อย
ร่าเริงหน่อย

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ อาจหาญ ร่าเริงนะ ไม่ใช่ หดๆหู่ๆอยู่กับตน แบบนั้น

 

ตรงต่อพระธรรม ก็ตรงต่อตัวเอง
มั่นคงในตัวเอง ก็มั่นคงในธรรม

 

ทำด้วยความอยาก ก็ไม่ต่างการหนี
หนีทุกข์ เพื่อเจอทุกข์ ยิ่งกว่า
พระพุทธองค์ ทรง ชี้แนะ ให้เห็นแล้ว ว่า
เกิดก็ทุกข์ แก่ก็ทุกข์ เจ็บก็ทุกข์ ตายก็ทุกข์
เมื่อชีวิตนี้ ต้องเจอทุกข์ อยู่เป็นปกติแล้ว
จะหนีทำไม
พระองค์ จึงชี้ให้เห็น ให้ รู้ ละ แจ้ง เจริญ
จึงมี อริยสัจ 4
ปฏิบัติ อย่างไร ก็ปฎิบัติ ลงที่ใจ
ด้วย ความเพียร ตั้งใจมั่น
ด้วย ตั้งไว้ ซึ่ง ศีล
ด้วย ฝึกไว้ ซึ่ง สมาธิ
ด้วย แจ้ง ซึ่ง ปัญญา
เมื่อ ทุกข์ น้อยลง ความ สบายกาย สบายใจ ก็เกิด ให้เห็น จริง
ก็ต้อง หมั่น เพียรไปเรื่อยๆ
...

 

ก่อนปฏิบัติธรรม มีทุกข์ นั่นเพราะยังไม่เข้าใจสัจธรรม ยังทำใจวางความยึิดในสิ่งต่างๆ ไม่เป็น

พอเข้ามาปฏิบัติธรรม ยังไม่เกิดผลที่เป็นรูปธรรมชัดเจน ความเข้าใจในธรรมยังไม่เพียงพอ ก็ยังวางไม่เป็น จึงยังทุกข์อยู่

หากต้องการใช้ชีวิตอย่างไม่ทุกข์ ต้องปฏิบัติให้บ่อย ให้มาก จนสามารถละอุปาทานออกไปได้ ถ้าละไม่ได้มาก ก็ต้องละให้ได้บ้าง จึงจะทุกข์น้อยลง

หลักในการปฏิบัติต่างๆ ทั้งหมดทั้งมวล เป็นไปเพื่อให้เกิดปัญญา เข้าใจพุทธรรม จนสามารถปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นทั้งหลายได้
หากปฏิบัติแบบไม่เข้าใจ ก็อาจเสียเวลาโดยไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นเท่าใดนัก

ดังนั้น ก่อนปฏิบัติ ควรศึกษาปรยัติให้เข้าใจระดับหนึ่งก่อน จะได้ปฏิบัติได้ถูก แล้วเกิดผลที่สัมผัสได้จริง...

 

ตราบใดการปฏิบัติยังมีกายมีกองสังขาร ยังมีทุกข์เรื่อยไปหนีไม่พ้น การดิ้นรนหนีทุกข์ก็เป็นทุกข์...พาพิจารณาเถิด...

 

ลักษณะของผู้มี "โมหะ" ขณะเจริญภาวนา ภาวนาทีไรทุกข์ทุกที
เพราะไม่รู้สภาพธรรมปัจจุบันที่กำลังเกิดอยู่จริง ไม่มีโยนิโสมนสิการในธรรมนั้น
โยนิโสมนสิการ ใส่ใจในอารมณ์โดยแยบคาย หมายถึง มีปัญญาเกิดร่วมด้วย

โมหะ มันไม่รู้อะไรในธรรมเลย ไม่รู้ในขันธ์ ไม่รู้ในอายตนะ ไม่รู้ในธาตุ ไม่รู้สัจจะสี่ ไม่รู้ลักษณะการเกิดขึ้น และการดับไปของ จิตเสตสิกเลย สรุปมีธรรมชาติไม่รู้ปรมัตถ์ธรรม
เพราะโมหะเจตสิกเข้าปรุงโมหะมูลจิต ผลคือ ไม่มีปัญญา ไม่รู้ในปรมัตถ์ธรรม

จะว่าไปแล้วโมหะมันก็รู้เหมือนกัน แต่มันรู้แบบโลกๆ รู้สมมุตติบัญญัตติ รู้แบบนี่กูรู้ นี่คน นี่สัตว์ นี่เขาสอนแบบนี้ทำแบบนี้ มันจำได้แบบนี้ แต่ไม่รู้ปรมัตถ์ไง

ลักษณะโมหะ
มีลักษณะไม่รู้ธรรมอันเป็นปรมัตถ์
มีหน้าที่ปกปิดสภาพธรรมที่ปรากฏ เห็นอะไรก็เป็นสมมุตติบัญญัติ
มีผลให้มืดมนมองไม่เห็น แทงไม่ได้ มันตีบตัน รู้แห้งๆ
เหตุให้เกิด อโยนิโสมนสิการ ไม่ใส่ใจในอารมณ์ที่เป็นปรมัตถ์
ที่จริงมันโยนิโสไม่ได้อยู่แล้ว เพราะโมหะมันครอบอยู่อย่างนั้น
ยังเห็นเป็นสัตว์ เป็นบุคคลอยู่

ทีนี้ไปใส่ใจน้อมนำในสมมุตติบัญญัติมาพิจารณามันก็ได้สมมุตติเป็นอารมณ์
อโยนิโส เป็นอกุศลเพราะไม่มี ความแยบคาบ หมายถึงไม่มีปัญญาเกิดร่วมด้วย

ฉนั้นแล้ว จึงมองธรรมวิปริตไปจากความเป็นจริง หรือคลาดเคลื่อนไม่รู้จริง

ถึงปฏิบัติไม่ก้าวหน้า ยังทุกข์อยู่ร่ำไป

<table class="tborder" width="100%" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1"><tbody><tr><td class="thead">ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 7 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </td> <td class="thead" width="14%"> [ แนะนำเรื่องเด่น ] </td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%"> หลงเข้ามา, jinny95+, กรวุฒิ, วิมุตติ, bluebaby2</td></tr></tbody></table>
<table class="tborder" width="100%" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1"><tbody><tr><td class="thead">
</td> <td class="thead" width="14%">
</td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%">
</td></tr></tbody></table>

 

มีความทุกข์ก็ดีแล้ว จะได้อาศัยพิจารณาไปสู่ความดับทุกข์

 

" กินเท่าไรไม่หายยาก

นอนมากไม่รู้จักตื่น​

รักผู้อื่นยิ่งกว่ารักตัว

ของควรกลัวแต่อย่ากล้า ​

ของสั้นไม่สัญญาว่ายาว​

ปอกมะพร้าวอย่าเอาปากกัด..! "​

 

อุ้มลูกอ่อนกอดรัดไว้ไม่วาง หลงทางไม่ถามไถ่ หนีจระเข้ใหญ่ไพล่ลงน้ำ
ต้องจองจำกับยินดี สู้ไพรีไม่หาอาวุธ ไม่หยุดไม่ถึงพระ

เพิ่มเติมให้น้าหม้อครับ จะได้ครบชุดปริศนาธรรม

ว่าแต่ หมายความว่าอะไรหรือ
​

 

"มัชฌิมาปฏิปทา" ที่พระพุทธเจ้าสอนเป็นแบบไหน อย่างไร ?