ใครเคยเข้าใจผิดว่าตนเป็นโสดาบันบ้าง

เพื่อเป็นประโยชน์กับทั้งตัวผมเองและหลายๆท่าน
หากมีท่านใดเคยเข้าใจผิดคิดว่าตนเองเป็นโสดาบัน
อยากให้มาแบ่งปันประสบการณ์กันบ้าง

ว่าทำไมถึงคิดว่าตนเองเป็น
แล้วอะไรทำให้ตอนหลังรู้ว่าตนเองไม่ใช่
และมีผลดีผลเสียเกิดขึ้นอย่างไร

เพื่อแบ่งปันประสบการณ์และเป็นอุทาหรณ์ครับ

 

เคยครับ แต่เผลอผิดศีล เลยรู่ว่ายังครับ

 

ไม่เคยครับ เพราะบางทีศีลก็ยังพร่องอยู่ ^^ แห่ะๆ

 

โรคจิตชนิดหลงผิดและทฤษฏีสมคบคิดทางการเมืองที่ไม่สมเหตุผล
โรคนี้มีชื่อเป็นทางการว่า Delusional Disorder

โดยทั่วไปผู้ป่วยไม่มีบุคคลิกภาพที่แตกต่างจากคนทั่วไป(nonbizarre delusion)

การหลงผิดมักเกี่ยวพันเชื่อมโยงเป็นเรื่องราวในแนวทางเดียวกัน(systematized delusion) การพูดจาท่าทางต่างๆ ดูปกติ ไม่มีพฤติกรรมที่เห็นชัดว่าแปลก การแสดงออกของอารมณ์มักเหมาะสมกับเรื่องราวที่เล่า ไม่พบว่ามีประสาทหลอนหรือถ้ามีก็เป็นครั้งคราวไม่เด่นชัด เป็นนานอย่างน้อย 1 เดือน ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะยังสามารถทำหน้าที่ต่างๆ ของตนได้ตามปกติ ยกเว้นบางกิจกรรมที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความหลงผิดของตนเอง

โรคนี้มักเกิดในช่วงวัยกลางคนถึงวัยสูงอายุ ผู้ป่วยบางคนอาจเก็บตัวไม่เข้าสังคม ช่างระแวง มีท่าทีไม่เป็นมิตร บางครั้งอาจมีพฤติกรรมรุนแรง โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอาการหลงผิดของตนเอง

โรคหลงผิด แบ่งออกเป็นหลายชนิดตามลักษณะของอาการหลงผิด ดังนี้

1. Erotomanic type หลงผิดว่าบุคคลอื่นหลงรักตนหรือเป็นคู่รักของตน ส่วนใหญ่มักเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง และมีฐานะทางสังคมสูงกว่า


2. Jealous type หลงผิดว่าคู่ของตนนอกใจ

3. Pdrsecutory type หลงผิดว่าถูกปองร้าย

4. Somatic type หลงผิดว่าร่างกายมีความผิดปกติหรือป่วยเป็นโรคบางอย่าง

แต่ที่พบในเว็บบอร์ดการเมืองบ่อยๆที่อยากพูดถึงก็คือแบบนี้

5. Grandiose type หลงผิดว่ามีความสามารถเกินความเป็นจริง มีคุณค่า มีอำนาจ มีความรู้สูง มีทรัพย์สินเงินทองมาก หรือมีความสัมพันธ์พิเศษกับบุคคลสำคัญหรือหลงผิดว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ บางรายหลงผิดว่าเป็นพระอรหันต์หรือบรรลุโสดาบันก็มี


ผู้ป่วยโรคหลงผิดมักไม่ค่อยไปพบแพทย์ ทำให้ได้รับการวินิจฉัยเป็นส่วนน้อย เมื่อเทียบกับจำนวนผู้ป่วยที่มีอยู่จริง ผู้ที่ไปหาแพทย์เองมักเป็นกลุ่มที่หลงผิดว่ามีโรคทางร่างกาย นอกนั้นส่วนใหญ่มักถูกผู้อื่นพาไปพบจิตแพทย์ การวินิจฉัยโรคนี้อาจทำได้ยากในเบื้องต้น โดยเฉพาะถ้าอาการหลงผิดนั้นเป็นเรื่องที่มีโอกาสเกิดขึ้นจริง ได้บ่อย เช่น เรื่องสามีไปมีเมียน้อย

การรักษาผู้ป่วยโรคหลงผิด ควรเริ่มต้นด้วยการสร้างสัมพันธภาพที่ดีระหว่างผู้ป่วยกับผู้รักษา การใช้จิตบำบัดเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยยอมรับว่า มีปัญหาในระดับหนึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่จะช่วยให้ผู้ป่วยยอมกินยาและรับการรักษาต่อไป ยารักษาโรคจิตช่วยลดอาการหลงผิดของผู้ป่วยได้ และเมื่อใช้ร่วมกับจิตบำบัด เป็นวิธีการรักษาที่ได้ผลที่สุดในปัจจุบัน การให้ครอบครัวบำบัด (family therapy) ช่วยให้คนในครอบครัวเกิดความเข้าใจในตัวผู้ป่วย และยอมรับผู้ป่วยมากขึ้น ทำให้สภาพจิตใจของผู้ป่วยดีขึ้น ซึ่งเป็นประโยชน์ในการรักษาผู้ป่วยด้วย

มีภาพยนต์หลายเรื่องสร้างเกี่ยวกับคนเป็นโรคจิตประเภทนี้ เช่น THE NUMBER 23, CONSPIRACY THEORY เป็นต้น

ทฤษฎี NEW WORLD ORDER ก็น่าจะผุดออกมาจากสมองบิดเบี้ยวของคนพวกนี้เช่นกัน

ที่มา โรคจิตชนิดหลงผิด

(กระผมไม่ได้มีเจตนาจาบจ้วงผู้เข้าถึงธรรมแล้วนั้น เป็นเพียงแต่ข้อมูลที่นำมาแบ่งปัน เพราะกระทู้บางท่านผมก็ศรัทธาด้วยใจจริง)

 

รู้แต่ว่า หลวงพ่อชา สุภัทโธ ให้ไปกราบพระพุทธเจ้าบ่อยๆ...พระพุทธเจ้าคือคำว่า ไม่แน่....ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง...

 

ผมว่ามีเยอะและเยอะมากที่เข้าใจผิดว่าตนเองเป็น และไม่กล้าออกมาประกาศว่าตัวเองเป็น และมีบ้างนิดหน่อยที่ออกมาประกาศตนว่าเป็น แต่ที่แน่ ๆผมยังไม่เป็น และก็ไม่อยากจะเป็น

 

ไม่เคยคิดเลยครับ รู้สึกว่าตัวเองยังเลวมากนัก

 

คิดว่าแล้วเมื่่ิอไหร่ก็เผลอเมื่อนั้น

 

ยอมรับ ว่า เคย-*-
ขออภัยณ.ที่นี้ด้วย

 

ไม่เคยครับ เพราะทางโลกมันส์กว่าทางธรรมเยอะ

 

ในบอร์ดนี้เยอะ เดินชนกันทุกวัน

 

เคยครับ เป็นเรื่องธรรมดา แต่แล้วก็ย้อนมาดูได้ที่ความบริสุทธิ์ของศีล5 ว่าเป็นปกติโดยธรรมหรือเปล่า
หรือจิตใจหวั่นไหว แว่บหวาม ตามธรรมตามจิต อันจะลากพาไปสู่อบายหรือเปล่า

 

ตัวข้าพเจ้าเองยังชั่วสุดๆอยู่ ไม่มีธรรมะ ไม่มีอะไรดีกับเค้าหรอก

 

กระผมเคยคิดว่าครับว่าตัวเองเป็นพระโสดาบัน และทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจอยู่เลยว่าเป็นหรือไม่ กระผมจึงได้สมัครขอเป็นสมาชิกเว็บพลังจิต เพื่อจะได้ศึกษาธรรมะกับครูบาอาจารย์และกับท่านผู้รู้ธรรมทั้งหลาย บางทีสิ่งที่ตั้งใจก็ไม่สมหวัง ขอท่านทั้งหลายจงพิจรณาเถิดว่ารู้ธรรมกับไม่รู้ธรรม และพยายามจะรู้ธรรมก็มีความไม่กระจ่างในธรรมเท่าๆกัน สาธุ

 

ช่วงนี้กระแสพระโสดาบันมาแรงนะ.....หลายกระทู้แล้ว.....

ดีนะ...อย่างนี้เขาว่าดี....พากันปรารถนากันในความดี...เขาเรียวว่า ฉันทะ.....

อย่างไรก็ดีใครที่คิดว่าตัวเองเป็นพระโสดาบันแล้วก็ตรวจสอบสังโยชน์สามข้อนั้นให้ดีนะครับ....ว่ามันเป็นการประหารได้อย่างถาวรจริงๆแล้วหรือยังนะ....ไม่ใช่อุปโหลกหลงตัวเอง....เอาไปเอาว่ามาตัวเองเป็นพระโสดาบัน ศีล ๕ ไม่มี โซดาบานเบอะ อะไรอย่างนี้ ก็คงเลิกพูดกัน....

ใครที่เป็นพระโสดาแล้วก็ดี...ท่านก็พึงอย่าได้ลืมว่า โสดาบันนี้ยังมีเชื้อให้เกิดได้อยู่....ธรรมที่สูงขึ้นไปยังมีอยู่....เกิดมาพบพระพุทธศาสนาแล้วก็ต่อเอามันให้จบไปเลยแล้วกันนะครับ....ไม่ต้องกลับมาเกิดให้มันมีกายที่ท่านทั้งหลายทรงกันอยู่ทุกวันนี้....ให้มันจบไปเลยเสียก่อนที่ร่างกายมันจะดับ.....

โมทนากันกับทุกท่านที่คิดและปรารถนาดีกันนะ.....

 

ไม่เคยค่ะ...ศีลไม่ครบ..

 

ไม่เคยเลยค่ะ ศีล๕ยังพร่อง ยังด่างพร้อย...

 

เรื่องของหลวงตาพวง

ศิษย์ของหลวงปู่ ชื่อ หลวงตาพวง ได้มาบวชตอนวัยชรา นับเป็นผู้บุกเบิก สำนักปฏิบัติธรรมบนเขาพนมรุ้ง จังหวัดบุรีรัมย์

หลวงตาพวง ได้ทุ่มเทชีวิตจิตใจให้แก่การประพฤติปฏิบัติ เพราะท่านสำนึกตนว่ามาบวชเมื่อแก่ มีเวลาแห่งชีวิตเหลือน้อย จึงเร่งความเพียรตลอดวัน ตลอดคืน

พอเริ่มได้ผล เกิดความสงบ ก็เผชิญกับวิปัสสนูปกิเลสอย่างร้ายแรง เกิดความสำคัญผิด เชื่อมั่นอย่างสนิทว่าตนเองได้บรรลุอรหัตผล เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง เป็นผู้สำเร็จผู้เปี่ยมไปด้วยบุญญาธิการ ได้เล็งญาณ (คิดเอง) ไปจนทั่วสากลโลก เห็นว่าไม่มีใครรู้หรือเข้าถึงธรรมเสมอด้วยตน

บังเกิดจิตคิดเอ็นดูสรรพสัตว์ทั้งหลาย ใคร่จะไปโปรดให้พ้นจากทุกข์โทษความโง่เขลา เล็งเห็นพระสงฆ์ทั้งหมด ตลอดจนครูบาอาจารย์ ล้วนแต่ยังไม่รู้ จึงตั้งใจจะต้องไปโปรด หลวงปู่ดูลย์ ผู้เป็นพระอาจารย์เสียก่อน

ดังนั้น หลวงตาพวงจึงได้เดินทางด้วยเท้าเปล่ามาจากเขาพนมรุ้ง เดินทางข้ามจังหวัดมาไม่ต่ำกว่า ๘๐ กิโลเมตร มาจนถึงวัดบูรพาราม หวังจะแสดงธรรมให้หลวงปู่ฟัง

หลวงตาพวงมาถึงวัดบูรพาราม เวลา ๖ ทุ่มกว่า กุฏิทุกหลังปิดประตูหน้าต่างหมดแล้ว พระเณรจำวัดกันหมด หลวงปู่ก็เข้าห้องไปแล้ว ท่านก็มาร้องเรียกหลวงปู่ด้วยเสียงอันดัง

ตอนนั้นท่านเจ้าคุณ พระโพธินันทมุนี ยังเป็นสามเณรอยู่ ได้ยินเสียงเรียกดังลั่นว่า "หลวงพ่อ หลวงพ่อ หลวงพ่อดูลย์…" ก็จำได้ว่าเป็นเสียงของหลวงตาพวง จึงลุกไปเปิดประตูรับ

สังเกตดูอากัปกิริยาก็ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลก เพียงแต่รู้สึกแปลกใจว่าตามธรรมดาท่านหลวงตาพวง มีความเคารพอ่อนน้อมต่อหลวงปู่พูดเสียงเบา ไม่บังอาจระบุชื่อของท่าน แต่คืนนี้ค่อนข้างจะพูดเสียงดังและระบุชื่อด้วยว่า

"หลวงตาดูลย์ ออกมาเดี๋ยวนี้ พระอรหันต์มาแล้ว"

ครั้นเมื่อหลวงปู่ออกมาแล้ว ตามธรรมดาหลวงตาพวงจะต้องกราบหลวงปู่ แต่คราวนี้ไม่กราบ แถมยังต่อว่าเสียอีกว่า "อ้าว ! ไม่เห็นกราบ ท่านผู้สำเร็จมาแล้วไม่เห็นกราบ"

เข้าใจว่าหลวงปู่ท่านคงทราบโดยตลอดในทันทีนั้นว่าอะไรเป็นอะไร ท่านจึงนั่งเฉย ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้หลวงตาพวงพูดไปเรื่อยๆ

หลวงตาพวงสำทับว่า "รู้ไหมว่า เดี๋ยวนี้ผู้สำเร็จอุบัติขึ้นแล้ว ที่มานี่ก็ด้วยเมตตา ต้องการจะมาโปรด ต้องการจะมาชี้แจงแสดงธรรมปฏิบัติให้เข้าใจ"

หลวงปู่ยังคงวางเฉย ปล่อยให้ท่านพูดไปเป็นชั่วโมงทีเดียว สำหรับพวกเราพระเณรที่ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ก็พากันตกอกตกใจกันใหญ่ ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่

ครั้นปล่อยให้หลวงตาพวงพูดนานพอสมควรแล้ว หลวงปู่ก็ซักถามเป็นเชิงคล้อยตามเอาใจว่า "ที่ว่าอย่างนั้นๆ เป็นอย่างไร และหมายความว่าอย่างไร" หลวงตาพวงก็ตอบตะกุกตะกัก ผิดๆ ถูกๆ แต่ก็อุตส่าห์ตอบ

เมื่อหลวงปู่เห็นว่าอาการรุนแรงมากเช่นนั้น จึงสั่งว่า "เออ เณรพาหลวงตาไปพักผ่อนที่โบสถ์ ไปโน่น ที่พระอุโบสถ"

ท่านเณร (เจ้าคุณพระโพธินันทมุนี) ก็พาหลวงตาไปที่โบสถ์ จัดที่จัดทางถวาย หลวงตาวางสัมภาระแล้วก็กลับออกจากโบสถ์ ไปเรียกพระองค์นั้นองค์นี้ที่ท่านรู้จัก ให้ลุกขึ้นฟังเทศน์ฟังธรรม รบกวนพระเณรตลอดทั้งคืน

หลวงปู่พยายามแก้ไขหลวงตาพวงด้วยอุบายวิธีต่างๆ หลอกล่อให้หลวงตานั่งสมาธิ ให้นั่งสงบแล้วย้อนจิตมาดูที่ต้นตอ มิให้จิตแล่นไปข้างหน้า จนกระทั่งสองวันก็แล้ว สามวันก็แล้วไม่สำเร็จ

หลวงปู่จึงใช้อีกวิธีหนึ่ง ซึ่งคงเป็นวิธีของท่านเอง ด้วยการพูดแรงให้โกรธหลายครั้งก็ไม่ได้ผล ผ่านมาอีกหลายวันก็ยังสงบลงไม่ได้ หลวงปู่เลยพูดให้โกรธ ด้วยการด่าว่า "เออ ! สัตว์นรก สัตว์นรก ไปเดี๋ยวนี้ ออกจากกุฏิเดี๋ยวนี้"

ทำให้หลวงตาพวงโกรธอย่างแรง ลุกพรวดพราดขึ้นไปหยิบเอาบาตร จีวร และกลดของท่านลงจากกุฏิ มุ่งหน้าไป วัดป่าโยธาประสิทธิ์ ซึ่งอยู่ห่างจากวัดบูรพารามไปทางใต้ ประมาณ ๓-๔ กิโลเมตร ซึ่งขณะนั้นท่านเจ้าคุณ พระราชสุทธาจารย์ (โชติ คุณสมฺปนฺโน) ยังพำนักอยู่ที่นั่น

ที่เข้าใจว่าหลวงตาพวงโกรธนั้น เพราะเห็นท่านมือไม้สั่น หยิบของผิดๆ ถูกๆ คว้าเอาไต้ (สำหรับจุดไฟ) ดุ้นหนึ่ง นึกว่าเป็นกลด และยังเปล่งวาจาออกมาอย่างน่าขำว่า "เออ ! กูจะไปเดี๋ยวนี้ หลวงตาดูลย์ไม่ใช่แม่กู" เสร็จแล้วก็คว้าเอาบาตร จีวร และหยิบเอาไต้ดุ้นยาวขึ้นแบกไว้บนบ่า คงนึกว่าเป็นคันกลดของท่าน แถมคว้าเอาไม้กวาดไปด้ามหนึ่งด้วย ไม่รู้เอาไปทำไม

ครั้นพอหลวงตาพวงไปถึงวัดป่า ทันทีที่ย่างเท้าเข้าสู่บริเวณวัดป่าที่นั่นเอง อาการของจิตที่น้อมไปติดมั่นอยู่กับอารมณ์ภายนอก โดยปราศจากการควบคุมของสติที่ได้สัดส่วนกัน ก็แตกทำลายลง เพราะถูกกระแทกด้วย อานุภาพแห่งความโกรธ อันเป็นอารมณ์ที่รุนแรงกว่า ยังสติสัมปชัญญะให้บังเกิดขึ้น ระลึกย้อนกลับได้ว่า ตนเองได้ทำอะไรลงไปบ้าง ผิดถูกอย่างไร สำคัญตนผิดอย่างไร และได้พูดวาจาไม่สมควรอย่างไรออกมาบ้าง

เมื่อหลวงตาพวงได้สติสำนึกแล้ว ก็ได้เข้าพบท่านเจ้าคุณ พระราชสุทธาจารย์ และเล่าเรื่องต่างๆ ให้ท่านทราบ ท่านเจ้าคุณฯ ก็ได้ช่วยแนะนำและเตือนสติเพิ่มเติมอีก ทำให้หลวงตาพวงได้สติคืนมาอย่างสมบูรณ์ และบังเกิดความละอายใจเป็นอย่างยิ่ง

หลังจากได้พักผ่อนเป็นเวลาพอสมควรแล้ว ก็ย้อนกลับมากราบขอขมาหลวงปู่ กราบเรียนว่าท่านจำคำพูดและการกระทำทุกอย่างได้หมด และรู้สึกละอายใจมากที่ตนทำอย่างนั้น

หลวงปู่ก็ได้แนะทางปฏิบัติให้ และบอกว่า "สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ ว่าถึงประโยชน์ก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน มีส่วนดีอยู่เหมือนกัน คือจะได้เป็นบรรทัดฐาน เป็นเครื่องนำสติมิให้ตกอยู่สภาวะนี้อีก เป็นแนวทางตรงที่จะได้นำมาประกอบการปฏิบัติให้ดำเนินไปอย่างมั่นคง ในแนวทางตรงต่อไป"​

ที่มา เรื่องของหลวงตาพวง
ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่โพสต์บอกแล้วลบ ผมจึงหามาใหม่

 

อิคคิวซัง ตอน ยักษ์ร้ายหลวงพ่อ 3 [ame=http://www.youtube.com/watch?v=4kihWZoRo9A&feature=related]‪อิคคิวซัง ตอน ยักษ์ร้ายหลวงพ่อ 3‬‏ - YouTube[/ame]

 

ไม่เคยเหมือนกันคะ