ทำไมคนเราต้องลืมเรื่องชาติที่แล้วผู้รู้ช่วยตอบที

ต้นเหตุที่ทำให้เราลืมเรื่องในอดีตชาติก็คือ อวิชชาซึ่งมารส่งเข้ามาห่อหุ้มดวงจิตของเราไม่ให้ใสสว่างเป็นประภัสสรอยู่ตลอดเวลา เราจึงลืมเรื่องในอดีตจนหมด เพราะมารไม่ต้องการให้เรารู้เรื่องภพชาติ นิพพาน จะได้ตกอยู่ในอำนาจของเขาตลอดไป เมื่อใดทำลายอวิชชาที่ห่อหุ้มใจก็จะเห็นสิ่งต่างๆชัดเจนไปตามความเป็นจริง

 

ถ้ารู้อะไรไปหมดทุกอย่างตั้งแต่เกิดแล้วบารมีจะเกิดได้อย่างไรล่ะครับ

 

แง้ว ๆ แม๊วๆๆ แง๊วๆๆๆๆ -*-

 

ตอนที่เราเกิด เราเข้าแถว รับประทานลูก "อึ๊ดด" มิใช่เหรอ

ปล. เอ ... คุ้นๆ ว่าเหมือนเคยตอบไปแล้ว .. เดจาวู มั๊ง?

 

เพื่อไม่ต้องไปหลงยึดติดอยู่กับสัญญาเก่า ซึ่งล่วงเลยไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้ แต่ให้มุ่งทำลมหายใจปัจจุบันให้ดีที่สุด คือให้เป็นประโยชน์สุขต่อตนเองและผู้อื่น

 

คุณหนึ่งจิต ตอบได้สุดยอดมากคะ เห็นด้วยมากๆ คะ

 

ขอบคุณทุกท่านมากครับที่งัดกระทู้เก่าแก่นี้มาตอบ

แต่ตอนนี้ผมทราบแล้วครับว่าเพราะอะไร บางทีการรู้เรื่องชาติท่แล้วมันทำให้เราวุ่นวายครับ

ไหนจะความแค้น

ความรักที่ไม่รู้จักหมดสิ้น

ความรักนี่ก็เป็นทุกข์มากนะครับเพราะเราจะไม่อยากเสียมันไปแต่พออยู่กับความรักนานๆก็จะน่าเบื่อครับ

มีหลายเรื่องในอดีตครับที่ผมอยากลืม แต่ลืมมันไม่ได้จนถึงตอนนี้ครับ

ช่างโง่เขลานะครับ ผมคิดแบบนั้น

ผมอยากบอกว่าลืมเรื่องอดีตให้ได้เถอะครับ มันไม่มีสาระเลย มันเหมือนกับเถ้าถ่านที่ประโยชน์ไม่ได้แล้วครับ

แล้วChayanatผมทราบครับว่าคุณมีความทุกข์สำคับางอย่างอยู่ เรามีดวงที่ผูกพันกันครับ

ถ้าอย่างไรมีเรื่องสามารถปรึกษาผมได้นะครับ ปัญหาที่คุณเผชิญอยู่หนะ

 

ผมก็คิดแบบทุกคนแหละว่าลืมน่ะดีแล้วไม่อย่างนั้นวุ่นวายแน่เลย
แต่มีนิดเดียวที่ผมติดใจ บางเรื่องก็น่าจะให้เราจำได้ เช่น เราติดหนี้ใครไว้ ไปอาฆาตไปจองเวรใครไว้หรือเปล่า เพราะหากจำได้จะได้ไปอโหสิกรรม จะได้จบๆๆกันไปเลย

 

ธรรมชาติ... มันต้องเป็นเช่นนั้นเอง

 

ดิฉันคิดว่า ถ้าหากเราจำอดีตชาติได้แล้ว มันจะเป็นเรื่องวุ่นวายมากกว่าค่ะ
เช่น ถ้าปู่ของเราตาย ไปเกิดเป็นเด็ก แล้วมาหลอกเราว่า เมื่อชาติที่แล้ว ฉันเป็นปู่เธอน่ะ มันจะเชื่อยากค่ะ และมันจะวุ่นวายด้วย

"ชาติที่แล้วฉันเป็นกษัตริย์น่ะ"
"ชาติที่แล้วฉันเป็น นู้น เป็น นี้"
วุ่นวายแน่ค่ะ

สุดท้ายเลยถูกกำหนดให้จำอะไรไม่ได้ ดีที่สุดค่ะ

 

ถ้าในอดีตชาติเคยอยู่ในอบายภูมิ


ต่อให้ต้องกินลูกลืมชาติ

ทุกคนก็ยินดี

แต่ทำไม

แม้แต่ในสุขคติภูมิ

ก็ต้องกินด้วย

 

เพราะ ถ้ายึดติดในอดีตชาติที่สุขเกินและทุกข์เกิน

ทำให้ดวงตาไม่เห็นธรรม

เพราะในทุคติทำให้คนเราเกิดภาพหลอน

ในสุขคติก็จะอาลัยสวรรค์ทำให้ใจเปนทุกข์



อะไรทำนองนี้หรือเปล่า

 

รวมถึงเพื่อกำจัดความสับสนด้วย

 

ถ้าทุกคนจำอดีตชาติได้หมด จะไม่มีใครกล้าิกินเนื้อ ฯลฯ

 

ถ้าคุณจำได้ว่า ชาติที่แล้วคุณโดนฆ่าตาย แล้วเกิดมาชาตินี้ มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่จะ อโหสิกรรม ถ้าคุณจำได้ว่า ผญ ผช 2คนนี้เป็น พ่อแม่คุณเมื่อชาติที่แล้ว คุณคงกลับไปหาเค้า
มันคงวุ่นวายกันน่าดู....

คนเราเกิดมานับไม่ถ้วน แต่เราไม่ควรไปใส่ใจกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ควรทำปัจุบันให้ดีที่สุด

 

ลืมน่ะแหละดีแล้ว ชาตินี้เหตุการณ์ หรือ สถานการณ์ บางอย่าง ตัวเราเองยังอยากลืมเลย

 

ให้ลืมสำหรับคนที่ควรลืม
ให้จำสำหรับคนที่พร้อมจะจำ
เมื่อไม่พร้อมที่จะจำสิ่งเหล่านั้น
เพราะถ้าจำแล้วไม่เกิดประโยชน์ก็ควรที่จะลืมเสียดีกว่า

 

เป็นคำถามที่ให้นำกลับไปคิด แต่ในแง่ความเป็นจริงที่ใช้ชีวิตอยู่ ณ ปัจจุบัน มันก็มีทั้งจำได้ แล้วก็หลงๆลืมๆ ข้อหลังเนี้ย!อาจเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น มันด้วยวันเวลา ฉะนั้นขอตอบแบบกำปั้นทุบดินว่า ถ้าตายไปนานแล้วยังไม่ได้เกิดซะที แล้วมาเกิดมันก็จำไม่ค่อยได้ :boo: แต่ถ้าตายไม่นานแล้วมาเกิดเลย ก็อาจมีจิตความทรงจำลางเลือนค้างอยู่ ( คิดได้เน๊าะ อิอิ ) :boo:

 

มารครับ โลกของเขาครับ เวทีของเขา เขามีสิทธิกั้น ไม่ให้เรารู้โดยไม้ตายสำคัญ คือ "อวิชชา"เราเองต่างหากที่หลงเข้ามา เราต้องหาทางออกไปเอง ครูเราก็มีแล้ว พระพุทธเจ้านั่นไงบอกทางออกให้ กราบบูชาท่าน แล้วตามท่านไป

 

มันคงเป็นกฏธรรมชาติ ที่ไม่อาจให้สิ่งมีชีวิตใดพกพาข้อมูลที่มากเกินไป กระเตงไปทั่วสังสารวัฏ
กว่าเราจะมีแค่หนึ่งหน่วยชีวิต(Cell) ต้องผ่านกระบวนการพัฒนา สร้างสรร สายใยชีวิตในโลกนี้อย่างยาวนาน หลายพันล้านปี ข้อมูลนี้ถูกเก็บไว้อย่างดี คงทน ในสายใยชีวิต (DNA) และสะสมข้อมูลไปเรื่อยๆ อย่างไร้ที่สิ้นสุด

แต่ก็แปลกดี แม้มีข้อมูลมากมายอัดแน่นในชีวิต แต่เรากลับรู้สึกถึงข้อมูลนี้น้อยมากๆ
เราจะรู้ซึ้งถึงข้อมูลนี้ ผ่านระบบการเรียนรู้ และโดยสัญชาติญาณ แต่ก็เท่านั้นแหละ ไม่มากอะไร

ข้อมูลทางกายภาพยังมากขนาดนี้ แล้วข้อมูลแห่งโลกจิตวิญญาณ จะมหาศาลขนาดไหน แน่ใจแล้วหรือที่อยากจะรู้ข้อมูลนั้น ระบบสมองของเราคงถูกทำลายอย่างรวดเร็ว จากการประมวลผลฐานข้อมูลแห่งสังสารวัฏ มันไม่ใช่ข้อมูลที่สมอง 4 มิติของเราจะเสพได้

ในการเวียนว่าย ตายเกิดในระบบสังสารวัฏนั้น ทั้งระบบจิตใจ และ กายภาพ ย่อมแตกต่างกันไปตามความละเอียด ของภพ นั้นๆ (ร่างกาย ก็คงยืมธาตุในภพนั้นๆก่อรูปให้จิตเกาะ) เมื่อกายแตก จิตเคลื่อนไปสู่อีกภพ ภูมิ อื่นๆ ก็ต้องไปรับธาตุจากภพ ภูมินั้นๆสร้างรูป จิตก็เกาะเกี่ยวรูปนั้น กลายเป็นชีวิต จิตก็จะปรับสภาพให้เหมาะสมกับกำเนิดนั้นๆ เช่น เดิมเป็นเทวดา พอหมดบุญ ไปเกิดเป็น นก จิตเดิมจากเทวดา เมื่อมาเกาะร่างกายที่เป็นนก(เสวยชาติ) จิตก็จะรู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นนกในทันที ไม่เหลือจิตเดิมแห่งเทวดานั่นเลย พอนกนั้นถูกหนังสติ๊กของเด็กเกเรยิงตกต้นไม้ตาย จิตก็เคลื่อนไปเกิดเป็น คน ด้วยร่างแห่งคนจิตก็จะรู้ตัวว่าเป็นคนในทันที นกไม่รู้หายไปไหน (อาจมีอากัปกิริยาเดิมติดมาบ้าง เรียกว่าบุคลิกภาพ หรือ สันดาน หรือ นิสัย) ธรรมชาติเป็นเช่นนี้เอง

ตราบใดจิตยังเกาะยังยึดติดอยู่กับกาย มีความถือมั่น ว่านี่เป็นฉันเอง ฉันเป็นคน เป็นนก เป็นเทวดา ชื่อว่า จิตนั้นมีกิเลสครอบไว้อยู่ จึงไม่อาจเปล่งศักยภาพอันสูงส่งออกมาได้เต็มที่

สักวัน ถ้าเราสามารถทำให้เราเป็นอิสระจากสิ่งเหล่านั้น เราอาจจะลำดับชาติกำเนิดของเราได้บ้าง ไม่มากก็น้อย