ตายภายในเจ็ดวัน

ผมว่าผมต้องตายภายในเจ็ดวันแน่เลย ทำอย่างไรดี<-----------คำนี้มีมานาน
จะมีสักกี่คนนะ ที่จะเข้าใจ สลัดความกลัวออกจากจิตใจได้ แค่คำขันของผู้มองเห็น
แล้วท่านละ รู้ไหม เข้าใจหรือยัง..เขาว่า สำเหล็จอรหันแล้วจะต้องตาย
ภายในเจ็ดวัน....ไม่ไม่ได้สำเหล็จ ผมก็ต้องตายภายในเจ็ดวัน ทุกท่าน ก็ต้องตาย
ภานใยเจ็ดวัน หรือไงครัยชอบ ครัยรู้ จิตดับ เข้านิพานไหม .....

 

ถามดีนะ แต่เราจะมาตอบแบบกวน ๆ ล่ะ

ถ้าเป็นคนดี...ไม่มีอะไรยาก มันก็ไปแบบคนดี ๆ คนหนึ่งที่จะไปด้วยสติอันดีงามของตน

ถ้าเป็นคนเลว...ก็ยังคงยิงนก ตกปลาไปเรื่อย ไม่หนำใจก็ไปฉุดเมียชาวบ้าน ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ สร้างความดี(แต่เป็นสารพัดเลวในหมู่คนทั่ว ๆ ไปที่เข้าใจในกฎของกรรม)

 

จันทร์ ถึงอาทิตย์ อ่ะดิ ท่านจอมกสิณไฟ

 

พระอรหันต์ ถ้าเป็นแล้วจะตายเมื่อไรก็ไม่ได้เดือดร้อนใจอะไรเลย
ที่สำคัญ ขอให้ได้เป็นก็แล้วกัน ส่วนถ้าไม่บวชจะตายหรือไม่ เป็น

"ปัจจัตตัง"

เพราะถ้าใครบอกออกไปว่าไม่ตายก็จะต้องมีทั้ง คนเชื่อและไม่เชื่อ
​

 

ถูกต้อง
ฆารวาสบรรลุ
เป็นพระอรหันต์
ต้องตายภายใน๗วัน

 

เป็นอรหันต์บุคคลทำไมต้องตายภายในเจ็ดวันครับ มีกล่าวไว้ในพระสูตรรึป่าวครับ ขอคำแนะนำด้วย อยากฟังไว้เป็นความรู้ครับ

 

แม่นแล้ว จันทร์-อาทิตย์ 555+ มันมีแค่เจ็ดวันเท่านั้น มันไม่มีวันที่แปดหลอก
อิอิ ขอแค่เข้าใจ อะไรๆ มันจะง่าย และทำไห้จิตใจเบิกบาน มีหิริ ทุกคนและครับ
สาธุกับท่านที่ เข้าใจด้วยครับ ^^

 

อนุโมทนากับคำตอบครับ ^^

 

ขอยืนยันอีกครับ ตามคำตอบนี้ก็ทำให้หายสงสัยไปเพราะหลวงพ่อฯเคยกล่าวไว้ว่า ประมาณปี พ.ศใดจำไม่ได้จะมีพระที่จบป.4 หลายองค์และก็คนที่จบป.4ก่อนตายหลายแสนคน ตอนแรกสงสัยว่าคนธรรมดาจะสำเร็จอรหันต์ก่อนตายหรือยังไง พอมาอ่านกระทู้นี้เลยเข้าใจมากขึ้น อ้อ ที่ท่านบอกคนธรรมดาจะสำเร็จป.4(อรหันต์) ก่อนตายที่ทแท้ก็กลายเป็นว่าสำเร็จแล้วต้องตายภายในเจ็ดวัน จริงๆแล้วก็ไม่เห็นต้องกลัวเลย เพราะไม่สำเร็จอรหันต์ก็ต้องตายในเจ็ดวันอยู่ดี เผลอๆตายภายใน 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำเผลอๆตายแล้วตกนรกอีก แล้วถ้าอย่างงี้ตายภายในเจ็ดวันจริงๆ(เวลา 7 วัน) กับเจ็ดวันปลอมๆ(จันทร์-อาทิตย์) ตายแบบอรหันต์จะกลัวทำใมยังไงก็ไปนิพพาน

อนุโมทนาสาธุกับเจ้าของกระทู้และทุกๆท่านครับ

 

ไม่มีกล่าวไว้ในพระสูตร และ ไม่ทรงบรรยัติไว้

 

เราก็จะตายภายในสองวัีนนี้ค่ะ..
คือ วันฝนตก กับ ฝนไม่ตก อ่ะนะ
...555...

 

ขอตอบไว้เป็นธรรมทาน

คำว่า "บรรลุเป็นอรหันต์แล้วต้องตายภายใน7วัน" เป็นคำที่ผู้ปฏิบัติธรรมทุกคนต้องเจอก่อนบรรลุอรหัตผล

เป็นคำที่มาร จะนำมาทดสอบกำลังใจหรือบารมีในการปฏิบัติธรรม

ซึ่งเรามักจะได้ยินคำพูดนี้จากพระอริยะสงฆ์ ท่านมักจะพูดลอยๆขึ้นมา แต่จะไม่ให้เหตุผลเอาไว้ ว่าคำนี้มาจากไหน และมีความหมายว่าอย่างไร

เพราะพระอริยะสงฆ์ท่านไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าท่านบรรลุธรรมแล้ว เนื่องจากใจของท่านไม่มีกิเลสแล้ว จึงไม่ต้องการอวดตัว ไม่ต้องการคำสรรเสริญเยินยอใดๆ


เจริญพร

 

คับๆ..เคยได้ยินมาว่า..ถ้าเป็นฆราวาสแล้วสำเร็จเป็นอรหันต์เนี่ย..จิตจะเกิดความเบื่อหน่ายจนละร่างกายแล้วตายภายใจเจ็ดวัน.
แต่ผมยืนยันได้เองก็คือ ทุกคนต้องตายภายในเจ็ดวันคับ
ก็คือ วันจันทร์ วันอังคาร วันพุทธ วันพฤหัส วันศุกร์ วันเสาร์ และวันอาทิตย์ ตายนอกจากนี้ยังไม่เคยเห็นคับ..ฮ่าๆๆๆ

 

ผมว่า ความกลัวเป็นธมมชาติ ของผู้ที่ไม่เคยสัมผัส กับสิ่งแปลกใหม่ และการเปลี่ยนแปลง เราจะไม่กลัวการเปลี่ยนแปลง ได้ เราจะต้องได้รู้ได้สัมผัสกับสิ่งใหม่ก่อนว่าเรา ชอบหรือไม่ชอบถ้าชอบใจเราก้ไม่กลัว ปัญหาไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่ปัญหาคือการทำยังไงให้สามารถรับรู้รับทราบสิ่งใหม่ได้นั่นเอง หลวงพ่อสดท่าน เทศว่า อาตาปิ จงเพียรให้กลั่นกล้าอาจหาญทีเดียว เป็นกำลังใจให้ทุกๆท่าน และตัวผมเอง เข้าถึงความสิ้นทุกข์ในเวลาอันรวดเร็วด้วย เถิด

 

เป็นจริงตามนั้นค่ะ..ช่วยยืนยัน..นั่นยัน..นอนยันอีกคนค่ะ..อิอิ:VO

 

. วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยไม่แน่ใจในพระรัตนตรัย โดยเฉพาะในพระธรรม อันคือ ธรรมคำสอนโดยพระพุทธองค์ ที่มีพุทธประสงค์สูงสุดล้วนเป็นเรื่องของสภาวธรรม(ธรรมชาติ)ที่เกี่ยวกับความทุกข์ ดังเช่น การเกิดขึ้นของทุกข์ ไม่ใช่เพื่อให้เป็นทุกข์ แต่เพื่อให้รู้เหตุ ก็เพื่อนำไปใช้ในการดับไปแห่งทุกข์ต่างๆนั่นเอง จึงยังให้เกิดความสุขจากการหลุดพ้น อันสุขยิ่งกว่าสุขทางโลกนั่นเอง, อันวิจิกิจฉาหรือความลังเลสงสัยนี้ ย่อมต้องเกิดขึ้นเป็นธรรมดาเนื่องจากความไม่เข้าใจในธรรมของพระองค์ท่านอย่างถ่องแท้ในเบื้องต้นเนื่องด้วยอวิชชา ดังนั้นเมื่อปฏิบัติไปย่อมต้องเกิดการติดขัดเป็นธรรมดา ก็เกิดความสงสัย ลังเล ไม่เชื่อถือ, ค้นหาการปฏิบัติใหม่, ลัทธิใหม่, วิธีใหม่, อาจารย์ใหม่, ที่ยึดถือใหม่ ฯลฯ. จึงเป็นการค้นหา, วิ่งเข้าหาสิ่งผิดๆด้วยอวิชชาเสียก็มี หรือเป็นการเริ่มต้นกันใหม่อยู่เสมอๆ จึงไม่สามารถบังเกิดความรู้ความเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งแท้จริง, ถ้าไม่มีวิจิกิจฉาความลังเลสงสัยอันจักบังเกิดขึ้นจากความเข้าใจแจ่มแจ้งในธรรมพื้นฐานอย่างถูกต้อง เมื่อเกิดอุปสรรคในการปฏิบัติ จิตจะไม่เกิดความลังเลสงสัย แต่จิตจะพลิกไปพิจารณา, ครุ่นคิด, คิดค้นคว้า แก้ไขให้เกิดความรู้ความเข้าใจที่กระจ่างสว่างขึ้นไปเป็นลําดับ กล่าวคือเจริญวิปัสสนาจนเกิดความรู้ความเข้าใจให้หลุดพ้นขึ้นนั่นเอง, วิจิกิจฉาจึงเป็นอุปสรรคสําคัญที่บั่นทอนสัมมาปัญญาหรือญาณไม่ให้เกิด จึงทําให้ร้อยรัดสรรพสัตว์ไว้กับทุกข์, แต่การไม่ลังเลสงสัยก็ต้องไม่เป็นไปในลักษณะของความมัวเมาด้วยอธิโมกข์ จึงต้องประกอบด้วยปัญญาหรือการเจริญวิปัสสนา

 

วิจิกิจฉา เป็นสังโยชน์ที่ร้อยรัดสัตว์ไว้กับโลก
องคุณพระโสดาบันคือละสังโยชน์เบื้อต้นได้ 3 อย่าง
1 วิจิกิจฉา
2 สีลัพพตปรามาสความยึดมั่นถือมั่นในศีล(ข้อบังคับ)และวัตร(ข้อปฏิบัติ)แบบผิดๆ, ความถือมั่นในข้อบังคับและข้อปฏิบัติโดยสักแต่ว่าทําตามๆกันมาอย่างงมงาย อันเกิดจากการไม่เข้าใจในธรรม(สภาวธรรม)ตามความเป็นจริง แต่ปฏิบัติเป็นไปตามความเชื่อ ความยึด หรือตามประเพณีที่สืบทอดกันต่อๆมา โดยขาดปัญญาพิจารณาเนื่องด้วยอธิโมกข์เช่น เห็นว่าจะบริสุทธิ์หลุดพ้นได้ด้วยศีลและวัตรข้อปฏิบัติแต่ฝ่ายเดียวก็พอเพียงแล้วในการปฏิบัติธรรม, การทำบุญเพื่อหวังผล หรือเพื่อไปสวรรค์ นิพพาน แต่อย่างเดียวก็พอเพียงแล้ว, การถือศีลอย่างเคร่งครัดแต่ฝ่ายเดียวแล้วจะบรรลุมรรคผล, คล้องพระเพื่อให้เกิดโชคลาภ คงกระพันชาตรี, การปฏิบัติแต่สมถสมาธิอย่างเดียว แล้วจะเกิดปัญญาเข้าใจธรรมหรือได้มรรคผลขึ้นมาได้เอง, การทรมานตนในการปฏิบัติ, การอ้อนวอนบูชา, การบนบาน, การบูชายัญ, การยึดมั่นใน อัตตาเจตภูต หรือแม้แต่ปฏิสนธิวิญญาณ ฯลฯ.
3 สักกายทิฏฐิ - สักกาย มีความหมายว่า กายแห่งตน,เรื่องของกายตน, ส่วนทิฎฐิ มีความหมายว่า ความคิด,ความเห็น,ความเชื่อ ในที่นี้มีความหมายว่าความเห็นผิดเชื่อผิด อันเป็นปรกติของปุถุชนด้วยอวิชชาอันย่อมมีมาแต่การถือกำเนิดเป็นธรรมดา กล่าวคือ จึงย่อมมี สักกายทิฏฐิ ซึ่งมีความหมายว่า ความคิดหรือความเห็นความเข้าใจหรือความเชื่อในเรื่องกายว่าเป็นตัวตน หรือเป็นของตัวของตนอย่างแท้จริง(สักกายสมุทัย)โดยไม่รู้ตัวเป็นไปซึ่งเกิดขึ้นและเป็นไปโดยธรรมหรือธรรมชาติ, ความคิดความเห็นว่าเป็นตัวของตน จึงเป็นเหตุให้ถือตัวตน เช่น เห็นรูปว่าเป็นตน เห็นเวทนาว่าเป็นของตน ฯ. กล่าวคือ เพราะย่อมยังไม่มีความเข้าใจอย่างมีสติสัมปชัญญะในความเป็นเหตุเป็นปัจจัยจึงเกิดขึ้นได้เท่านั้นของสังขาร จึงไม่เคยรู้ ไม่เคยระลึก ไม่เคยพิจารณา จึงย่อมไม่มีเครื่องรู้เครื่องระลึกเครื่องเตือนสติ จึงไม่เกิดสัมมาปัญญาหรือญาณอย่างน้อมยอมรับว่า ตัวตนหรือรูปกายของตนนั้นไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนอย่างแท้จริง สักแต่ว่าเกิดมาแต่การประชุมปรุงแต่งกันขึ้นของเหตุปัจจัยของธาตุ๔ หรือชีวิต(ชีวิตินทรีย์)ที่มีร่างกายตัวตนก็สักแต่ว่าเกิดแต่เหตุปัจจัยของขันธ์ทั้ง ๕ หรือเบญจขันธ์ หรือสังขารร่างกายล้วนเป็นไปตามพระไตรลักษณ์ เหมือนดังสังขารทั้งปวงที่ต่างล้วนต้องเกิดมาแต่การที่มีเหตุต่างๆมาเป็นปัจจัยกัน หรือประชุมปรุงแต่งกันขึ้นมาเพียงชั่วสักระยะหนึ่ง จึงล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่อย่างแปรปรวน แล้วดับไปเป็นธรรมดา ไม่เป็นอื่นไปได้ จึงล้วนเป็นอนัตตา คือไม่มีตัวมีตนอย่างเป็นแก่นแท้จริง เมื่อไม่มีตัวตนจึงย่อมไม่ใช่ของตัวของตน หรือของใครๆได้อย่างแท้จริง แต่ด้วยอวิชชาดังนั้นจึงมีความคิดความเห็นอย่างยึดมั่นยึดถือโดยไม่รู้ตัวอยู่ภายในอยู่ตลอดเวลาใน รูปขันธ์(กายตน) ตลอดจนในเวทนา ในสัญญา ในสังขาร ในวิญญาณ ว่าเป็นตัวตนของตนหรือเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนของตนอย่างเชื่อมั่นหรือรุนแรงตามที่ได้สั่งสมอบรมมาแต่ทารกโดยสัญชาตญาณ(ความรู้ที่มาแต่การเกิดเป็นธรรมดา)โดยไม่รู้ตัวหรืออวิชชา, เพราะความไม่รู้และไม่รู้เท่าทันว่าตัวตนหรือกาย(รูปขันธ์)ก็สักแต่ว่าประกอบด้วยเหตุปัจจัยของธาตุทั้ง ๔ หรือชีวิตก็เป็นเพียงเหตุปัจจัยของขันธ์ทั้ง ๕ จึงเป็นสังขาร จึงย่อมมีความไม่เที่ยง(อนิจจัง) และคงทนอยู่ไม่ได้(ทุกขัง) เป็นอนัตตาที่ไม่ใช่ตัวใช่ตนของเราอย่างแท้จริง เป็นเพียงมวลหรือก้อนของเหตุปัจจัยคือธาตุ ๔ ที่ประชุมปรุงแต่งเป็นปัจจัยกันขึ้น จึงขึ้นอยู่กับธาตุ ๔ ไม่ขึ้นอยู่กับตัวตนที่หมายถึงเราหรือของเราแต่อย่างใด เพียงแต่เป็นมายาจิตหลอกล่อให้เห็นว่าเป็นเราหรือเป็นของเรา ทั้งๆที่เป็นหรือเกิดแต่เหตุปัจจัย จึงขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยทั้งสิ้น, และไม่รู้และไม่รู้เท่าทันอีกว่า เวทนา, สัญญา, สังขาร, วิญญาณ หรือขันธ์ที่เหลือทั้ง ๔ ก็เช่นเดียวกัน ต่างก็ล้วนเป็นเพียงสังขารเช่นกันทั้งสิ้น จึงเกิดแต่เหตุปัจจัยมาประชุมกัน จึงเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปเช่นกัน ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่เป็นตัวตนของตน หรือเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนของตนอย่างแท้จริง ดังนี้เป็นต้น จึงไม่มีเครื่องรู้ เครื่องระลึก เครื่องเตือนสติ ให้เกิดนิพพิทา ให้คลายความยึด, ความอยาก, ความกังวลหรือความหลงใหลในกายสังขารตน หรือขันธ์ ๕ อันเป็นที่หวงแหนยิ่งเหนือสิ่งใดโดยไม่รู้ตัว อันเป็นบ่อเกิดของอุปาทาน - ความยึดมั่นพึงพอใจในตัวตนหรือของตนด้วยกิเลสในขั้นต้นของปุถุชนทั่งปวงโดยทั่วไป

 

ความตายเป็นของธรรมดา ร่างกายเป็นของไม่เที่ยง เมื่อบบรลุย่อมปล่อยวาง
เหตุที่ตายเพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นจบกิจแล้ว ท่าไม่ได้ถือเพศบรรชิต อยู่ต่อเพื่อนอนุเคาะจะอยู่เพื่ออะไรเมื่อไม่ยึดติดกับสิ่งใดแล้ว

ผู้บรรลุธรรมขั้นต้นตั้งแต่พระโสดาบันย่อมเห็นธรรมดาของการเกิดแก่เจ็บและตาย

อนุโมทนา

 

เท่าที่เคยอ่านเจอ เกี่ยวกับ บรรลุสภาวจิตแห่งผู้อเสขะ ( อรหันต์ขีณาสพ )หากยังครองเพศฆราวาส จะต้องละสังขารใน 7 วัน

อย่างกรณี พระพาหิยทารุจีริยเถระ เอกทัคคะ ผู้ทรงตรัสรู้เร็ว
เป็นเพราะ กายที่ไม่ได้ห่มครองผ้ากาสาวพัสตร์ ไม่ได้ขอสมาทานทานศีล 227 เป็นภิกษุ ขององค์พระบรมครู กายนั้นถือว่าไม่สะอาดพอ จะรองรับ ความสะอาด สว่างไสว ผ่องใส แห่ง สภาวะจิตของอรหันต์ ได้

และเปนด้วยเหตุ แห่ง บุรพกรรม ในอดีต

เท่าที่เคยอ่านเจอ ประมาณนี้คับ

 

คือ ปุถุชน เบื่อ ก็หาเสพอารมณ์ ดูทีวี เดินห้าง ไปวัด ไปดูหนัง ไปเที่ยว

ผู้บรรลุแล้วนี้เค้าพ้นอารมณ์ครับ

เหมือนดูหนังที่ไม่สนุกจะทนดูไหมครับ คิดดูว่าจะเบื่อไหมถ้าไม่มีอารมณ์ จะขวนขวายไหม จะแอคชั้นไหม จะก่อกรรมไหม

ก็จะเหลือแต่สิ่งที่ควรทำถูกไหมครับ