สภาวะธรรมย่อมอยู่เหนือภาษา

ความคิดคือการปรุงเเต่ง เเละภาษาก็คือผลของความคิด เเต่ธรรมต่าง ๆ มีอยู่โดยปราศจากความคิด ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงคิดปรุงเเต่งภาษาให้ใกล้เคียงสภาวะธรรมเท่านั้น ไม่ว่าจะอัตตาหรืออนัตตา ก็ไม่สามารถอธิบายได้ตราบใดที่ยังใช้ความคิด เพราะใช้ความคิดก็ย่อมมีการปรุงเเต่ง ถูกผิดอยู่ที่ความต้องการสื่อให้ผู้อื่นเข้าใจ ณ ขณะจิตนั้น เมื่อจิตกำลังค้นพบไม่มีภาษาใดอธิบายได้

 

ณ ขณะจิตนั้น เมื่อจิตกำลังค้นพบไม่มีภาษาใดอธิบายได้ และมันไม่ต้องการคำอธิบายเสียด้วย

 

ดังนั้น การดู ก็ให้ดูไปตรงๆ ไม่ต้องเติมคิด หากมีคิด ก็เท่ากับไม่เห็นตามความเป็นจริง

รู้สึก รู้สึก ใช้ความรู้สึก ระลึกรู้ เนืองๆ จนกว่าจะจดจำสภาวะนั้นได้โดยไม่ต้องอาศัยการคิด

เมื่อจดจำได้ โดยที่ไม่ต้องปรุงคิด ก็จะเห็น สิ่งที่เอามาใช้ ภาวนา เจริญสติ

เมื่อรู้จักเครื่องมือเจริญสติที่ถูกต้องแล้ว ก็ภาวนาไปเรื่อยๆ ตามรู้ ตามดู ความเป็นจริง
เหล่านั้นจนเห็นเหตุของการเกิด ก็จะเข้าใจสิ่งที่เหนือความคิด เหนือโลก แต่ไม่ได้
ไร้เหตุ ไร้ผล เพราะเราตามดูรู้ชัดว่านั้นเหตุของสิ่งหนึ่ง เกิดขึ้น สิ่งหนึ่งตามมาเป็นผล

เมื่อระลึกรู้ไปเรื่อยๆ ละเอียดเรื่อยๆ ก็จะเข้าใจความเป็นจริงตามจริง โดยไม่ต้องคิด

และหากรู้ลงเป็นปัจจุบันในกาย ในใจเราเอง ไม่ได้ไปเห็นของใคร อะไรข้างนอก
แล้วประจักษ์ในไตรลักษณ์ ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา ก็จะเกิดปัญญา

ปัญญาตัวนี้จะช่วยตัดภพ ตัดชาติได้จริง จนกระทั่งถึงความบริสุทธิที่ห่างจาก
จิตที่มันยังต้องปรุงแต่ง มีสภาวะสันติครอบคลุม ก็จะรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว

 

ยังก่อน

 

เห็นด้วยกับท่านเจ้าของกระทู้ครับ

ธรรมะที่ละเอียดอ่อน ควรพิจารณาอารมณ์ธรรมที่อยู่เหนืออักษรบัญญัตินั้นด้วย

"ผู้บำเพ็ญ" กับ "ผู้แตกฉานในปริยัติ" มองเห็นได้ไม่เหมือนกัน

 

แต่ภาษาสำคัญ เพราะเป็นเครื่องมือ

 

เครื่องมือในการอ่านสภาวะธรรม
คือ คัมภีร์ไร้อักษร
มีอักษรปรากฎ แสดงว่า...
สภาวะธรรมของจิตปรุงสำเร็จแล้ว
อาจจะเป็นจริงเพียงบางส่วน
ส่วนใหญ่ เป็นการคิด
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับ จขกท
อาจารย์สอนธรรม มักทำให้เห็น
มากกว่า พูดให้เข้าใจ
เพื่อให้ศิษย์ได้ถ่องแท้ในธรรม
ด้วยการกระทำ แทนการสื่อสารทางอื่น
โดยเฉพาะในภูมิธรรมที่ลึกซึ้ง
ยิ่งต้องสื่อด้วย "การกระทำ" ให้ศิษย์ดู
กายปฏิบัติเช่นไร
สะท้อนให้เห็นสภาวะจิต
จิตละเอียด การกระทำของกาย
ในชีวิตประจำวัน จะลุ่มลึกตามจิตไปด้วย