กรรมอะไรที่กำหนดทำให้คนจำนวนหนึ่งต้องมาใช้ชีวิตในต่างแดนครับ?

สวัสดีครับ
ผมมีปัญหาธรรมมาสอบถามครับ
ผมอยากทราบว่ากรรมอะไรเป็นตัวกำหนดให้คนไทยจำนวนหนึ่งต้องจากบ้านจากเมืองเกิดมาใช้ชีวิตต่างแดน บางคนมาทำงาน บางคนมามีครอบครัว
ผมพยายามหาคำตอบในคำถามนี้ที่ถามขึ้นมาในใจ เพราะว่าผมก็เป็นอีกคนที่มีครอบครัวต่างบ้านต่างเมือง ทั้งที่ผมเองก็เป็นห่วงแม่มาก อยากดูแลใกล้ๆ แต่ด้วยภาระหน้าที่ และความจำเป็นในด้านของเรื่องเงินทำให้ต้องตัดใจมา แต่ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบสำหรับคำถามในใจผมได้ รบกวนสอบถามด้วยครับผม
ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
(kiss)

 

บอกได้คำเดียวว่าไม่รู้คะ

แต่เท่าที่เคยได้ยินมา
ใครที่ไม่ใช่คนที่นี่แล้วย้ายตัวเองมาอยู่ที่เมืองไทย เพราะชาติก่อนเขาเป็นคนไทย กรรมที่เคยทำไว้ก็ต้องมาชดใช้ที่เดิม ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว*

หรือว่าเคยพรากแม่ลูก ที่ไหนหรือเปล่าคะ เราเลยต้องมาถูกพรากแบบนี้ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆ
อันนี้ไม่มีจิตพิเศษอารายนะคะคนธรรมดานี่แหละแค่ คิดถึงกฎแห่งกรรม

หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราเคยมาที่นี้ มีกรรมที่นี้จึงได้มาที่นี้ก็เป้นได้

 

คงต้องมีบุญหรือกรรมสัมพันธ์กับสถานที่ จึงต้องไปเป็นเช่นนั้นค่ะ

 

ในความคิดของดิฉัน คิดว่าเป็นกรณีที่แตกต่างกันไป
อาจเป็นได้ว่า ในอดีตชาติ คุณเคยเกิดเป็นคนที่นั่น และได้ผูกพันธ์สร้างเวรกรรม
กับคนมากหลากหลายที่นั้นๆ ชาตินี้เลยมีเหตุให้กลับมา ใช้เวรกรรมกับผู้คนเหล่านั้น
อาจเป็นความเกี่ยวเนื่องในอดีต เช่น (สมมุติ) ว่าคุณเป็นจุฬาราชมนตรี รั้งตำแหน่ง
ติดต่อค้าขายกับต่างประเทศ ในรัชสมัยของพระเจ้าแผ่นดินองค์ใดองค์หนึ่ง โล้
สำเภาพาลูกน้อง ข้ารับใช้มากมายไปติดต่อค้าขายกับต่างประเทศเป็นแรมเดือน
แรมปี คุณและลูกน้อง ข้าทาสรับใช้ ก็ได้พบปะ ติดต่อกับชาวต่างชาติ ที่นั้น เกิด
เป็นกรรมเวร พัวพันต่อเนื่องกันมา อันนี้ก็ตัวอย่างหนึ่งค่ะ
อีกอันก็อาจจะเป็นกรรมจัดสรร (ตัวดิฉันก็ต้องมาอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่วัยรุ่น
ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นสิปปีเหมือนกัน) เคยมานั่งคิดว่าทำไม ก็หาคำตอบเองได้ว่า
น่าจะเป็นกรรมจัดสรร เพราะพ่อดิฉันเป็นคนชอบเลี้ยงสัตว์ ยิ่งแปลกยิ่งชอบ
แล้วก็มักจะพรากลูกอ่อน จากพ่อแม่ มาเลี้ยงเอง ทั้ง หมา แมว บ่าง ค่าง กระรอก
นกแทบจะทุกชนิด และอีกมากที่ไม่อาจเอ่ยในที่นี้ได้ กรรมตรงนี้ส่งผลให้ ลูกทั้งสาม
ของพ่อต้องมีเหตุให้มาอยู่ต่่างประเทศแบบไม่ได้เจอหน้าค่าตากัน นับสิบปีทีเดียว
เหตุของกรรมก็ยังมีอีกมาก นี่เป็นแค่ตัวอย่างเล็กๆ สองอัน อย่างอื่นคงมีปัจจัยอีก
เป็นร้อยเป็นพันcases แต่ก็ต้องลองถามตัวเองดูว่าการอยู่ต่างบ้านต่างเมืองของคุณ
นั้นทำให้คุณเป็นทุกข์แค่ไหน ถ้าคุณทุกข์กายทุกข์ใจมาก ก็อาจเป็นกรรมที่คุณ
ทำมาตรงๆ จึงต้องมาใช้ แต่ในกรณีของดิฉันไม่ได้ทุกข์เท่าไหร่ในเรื่องความเป็นอยู่
จะมีก็แต่พ่อดิฉันที่ทุกข์เพราะคิดถึงลูกๆ (จึงน่าจะเป็นกรรมของพ่อดิฉันมากกว่า
เพราะสัตว์เหล่านั้นก็ทุกข์เพราะคิดถึงลูกมันเหมือนกัน แม้ลูกๆ มันจะอยู่อย่างมีความ
สุขเพราะพ่อดิฉันเลี้ยงดูเป็นอย่างดี) เห็นไหมคะ ว่าลูกสัตว์ไม่ได้เป็นทุกข์เพราะอยู่
ดีกินดี ดิฉันก็ไม่ได้ทุกข์เพราะอยู่ดีมีสุข พ่อแม่สัตว์นั้นแม้จะอยู่กินปรกติแต่ก็ทุกข์
เพราะไม่มีโอกาสได้เห็นลูกๆอีก พ่อของดิฉันก็มีฐานะดี มีบริวารมากมายแต่ก็เป็น
ทุกข์เพราะคิดถึงลูกๆ

 

มีน้องผู้หญิงที่รู้จักอยู่คนหนึ่งต้องไปทำงานต่างแดน
บอกว่าชาติอดีตเป็นแม่ทัพเคยฆ่าฟันคนแถวนั้นไว้มาก โตขึ้นต้องไปทำงานใช้หนี้กรรมที่นู่น
เขาพยายามเจริญพระพุทธมนตร์ไหว้พระ สัมมาปฏิบัติ ฝากปัจจัยทำบุญกับคนที่ไว้ใจได้ อุทิศบุญกุศลใช้หนี้กรรมเวรที่นู่น ผจญภัยอยู่หลายปี ตอนนี้กลับมาเมืองไทยได้แล้ว ได้ทำบุญปฏิบัติธรรมตรงๆสะดวกขึ้นมากแล้วครับ

 

คำถามมันกว้างไปนะครับ

บางคนไปอยู่ต่างแดนเพราะว่าสัญญาเก่า ด้วยว่า ชอบที่นี่เลยใจมันผูกติดกับที่นี่ บางคนก็ด้วยกรรมส่งไป

แต่กรณีของคุณมันเป็นกรรมน่ะครับ เป็นกรรมหลายๆตัวมาประกอบกัน แล้วก็มีส่วนที่บุญน้อยด้วย เรื่องทานไม่ค่อยมี เลยทำให้ชาตินี้ขัดสนเรื่องเงิน กรรมของการพรากคนที่เคารพรัก แล้วก็กรรมของแม่คุณด้วย

ว่าด้วยเรื่องของกรรมจริงๆแล้วมันค่อนข้างจะเข้าใจยาก ถ้าจะให้อธิบายคร่าวๆมันก็มีสภาพเหมือนกับบ่วง พอเราทำอะไรไว้สักอย่างมันก็จะวนย้อนกลับมาหาเรา แต่ทว่าคนเราไม่ได้มีกรรมแค่เพียงอย่างเดียว บางทีมันก็จะมาทีเดียวหลายๆอย่างเหมือนกับกรณีของคุณนั่นล่ะ และนั่นล่ะคือตัวลิขิตชะตาว่าคุณจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ถ้ามีบุญมาช่วยมันก็จะผ่อนคลายลงบ้าง ทางเลือกของคุณน่ะมี อยู่ที่ว่าคุณอยากเลือกอะไร ทางที่คุณเลือกใช่ทางสายกลางหรือไม่ คุณต้องพิจารณาเอง

*** กรรมมันก็ส่วนของกรรม มันไม่ได้หนักหนาอะไร มันอยู่ที่ใจล้วนๆว่าคุณจะเลือกทำอะไรเมื่อเจอกับกรรมแต่ละตัว ผมอยากจะแนะนำแค่ว่าอย่าเพิ่มกรรมให้กับตัวเอง หมั่นสร้างกุศลไว้หนักจะได้เป็นเบา โดยเฉพาะในเรื่องของทาน ชีวิตจะได้ง่ายขึ้น ให้เยอะให้น้อยไม่เกี่ยว มันอยู่ที่ใจที่จะให้ (ถ้าจะให้ดี เอาพรหมวิหารมาสู้กับกรรมไปเลย ตัวอย่างมีให้เห็นอยู่เยอะไป)

 

จริงอย่างที่หลายคนบอกค่ะ ดิฉันเองก่อนที่จะแต่งงานมาอยู่ มาเก๊า ประเทศจีน เมืองบ่อนคาสิโน ได้ผ่านไปบริเวรอาคารหลังนึง แล้วก็มีภาพให้เห็น เป็นผู้ชายรูปร่างสูงผอม ขี้โรค และติดยา และเสียชีวิต อายุได้ 20 ปี เมื่อเห็นอย่างนั้นก็เหมือนจะบอกว่า เป็นตัวเอง เพราะเคยสร้างบาปกรรมเรื่องยาเสพติดไว้ ตายเพราะยา แต่ติดที่เป็นคนมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น เรียกว่ายังพอมีความดีอยู่บ้าง จึงต้องกลับมาอยู่ที่นี่เพื่อแก้ไข เวรกรรมของตัวเอง แก้สัญญาเก่า อดีตดิฉันเคยเล่นยา มาก่อน พูดอย่างไม่อายนะค้ะ เล่น แต่ไม่ติด เพราะเป็นคนรักแม่มาก จึงคิดเลิก แต่ก็เล่นอยู่ได้ประมาณ 2 ปีกว่า มาคิดดู ว่าถ้าแม่รู้ แม่คงจะเสียใจในสิ่งที่เราหลงมัวเมาอยู่ไม่น้อย ก็ตัดสินใจเลิก และแต่งงานกับสามีคนปัจจุบัน แล้วที่สุดก็กลายเป็นประชาชนคน มาเก๊าไปโดยปริยาย เวลานี้ ดิฉันปรับปรุงชีวิตตัวเอง โดยหันหน้าเข้าหาพระรัตนตรัย เป็นที่พึ่ง ชีวิตก็ดีขึ้น มีสติ และมีความสุขปล่อยวาง เวลานี้คาดหวังเพียงขอให้ มาเก๊า มีสถานปฏิบัติธรรมบ้าง ดิฉันอยากให้มีวัดไทยในมาเก๊าบ้าง ก่อนถึงจุดนั้นก็ขอปฏิบัติให้ดีก่อนค่ะ แล้วค่อยๆไป รอบุญบารมีถึงก่อน บางทีสักวันคงได้ดังหวัง เพราะตัวเองเห็นทางสว่างแล้วก็อย่ากให้คนอื่นๆได้พบทางสว่างเหมือนที่เราพบบ้าง

 

ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ผมอยู่เมืองไทย นิสัยและความคิดผม หลายคนบอกไม่เหมือนคนไทย และบุคคลิกไม่เหมือนคนไทย และอึดอัดหลายอย่างกับพฤติกรรมและความคิดคนไทย หรือเพราะพ่อแม่ผมไม่ได้สั่งสอนตั้งแต่อายุ 15

 

จากประสบการณ์ตรง ชีวิตส่วนมากอยู่นอกประเทศ เคยตั้งคำถามกับตัวเองแบบนี้เหมือนกัน แต่ในที่สุดก็มีคำตอบให้ตัวเองว่า ไม่ว่าจะเกิดจากอะไรก็แล้วแต่ มัวเฝ้าครุ่นคิดก็ไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด เลยตัดใจว่าจะอยู่กับปัจจุบัน จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด โทรหาแม่ให้บ่อย เพราะเป็นห่วงแม่เหมือนกันกับคุณ เคยเสียดายโอกาสที่จะศึกษาธรรมได้ง่ายเมื่ออยู่เมืองไทย แต่ตอนนี้ไม่เสียดายแล้ว เพราะอยู่ที่ไหนๆในโลกก็สามารถปฏิบัติธรรมได้ เรามีโอกาสภาวนาได้เท่าๆกับที่เรามีโอกาสหายใจเลี้ยงชีวิต มีโอกาสทำบุญ ทำทานได้ทุกหนแห่ง เลยใช้ชีวิตอย่างสบายใจขึ้นมาก อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว เล่าสู่กันฟัง คิดเสียว่า คนดีอยู่ที่ไหนก็เป็นคนดีได้เน๊อะ

 

อืม! ก็คงเปนเพราะกรรมพาไปอ่ะค่ะ บางคนไม่อยากกลับบ้านที่ต่างประเทศแต่จำเปนต้องไป ก็พาสหมดอายุไม่รู้ตัวยังผ่านทุกด่านจากเมืองไทยและทุก stop จนถึงประเทศปลายทางใด้เลย อัศจรรย์กรรมจัดสรรจิงจิง.......

 

ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณสำหรับความคิดเห็นครับ
ในส่วนหนึ่งผมก็คิดว่าผมต้องมีกรรมในการพลากของๆ รักของคนอื่นอย่างแน่นอน

 

ขอบพระคุณครับ สำหรับความคิดเห็น

 

อธิบายได้ชัดแจ้งเห็นธรรมเลยนะครับ ขอบพระคุณครับได้ประโยชน์แง่คิดมาก
สงสัยจะเป็นเรื่องกรรมพรากของรักจากพ่อแม่สัตว์หรือว่าคนอื่นแน่ๆ เพราะว่าชีวิตผมตอนนี้ดีขึ้น และสบายมากกว่าตอนอยู่เมืองไทย
ห่างแม่ ไม่สามารถดูแลแม่ได้ทางกาย แต่ว่าดูแลท่านในเรื่องอื่นได้เป็นอย่างดี
ส่วนตัวผมมีความรู้สึกบอกกับตัวเองมาตลอดว่า อายุ 29 ผมต้องจากบ้านไปไกลแสนไกล ผมไม่ได้กำหนดให้อยู่เมืองไทย พออายุครบผมก็ได้มาจริงๆ ทั้งๆ ที่เป็นไปได้ยากมากที่จะขอวีซ่าผ่าน (ด้วยปัจจัยอะไรหลายๆ อย่าง) แต่เหมือนว่าอุปสรรคไม่มีเลยแม้แต่อย่างเดียว กรรมผมคงจะผูกพันกะคนๆ นี้ด้วย ห่างกันครึ่งโลก แต่ว่าสุดท้ายได้มาลงเอยกันแบบนี้ ...

 

ผมเห็นด้วยอย่างมากครับ ผมขัดสนเรื่องเงินทอง เป็นเพราะว่ากรรมการให้ทานน้อ้ย หรือว่าไม่มีเลยก็อาจจะเป็นไปได้ .. ตอนเด็กผมลำบากมาก เรื่อ่งของการทำบุญทำทานนั้นแทบจะไม่มีโอกาสเลย .. แต่พอโตขึ้นมาหน่อย พอมีรายได้บ้าง ก็เริ่มทำบุญ เริ่มจากเล็กๆ น้อยๆ ผมจะเป็นสุขใจมากถ้าหากว่าผมได้ให้ .. ผมไม่แน่ใจว่าผมเข้าใจถูกหรอืป่าว ผมจะบริจาคเลือดทุกๆ 3 เดือน (แต่ว่าพอหลังแต่งงานย้ายมาที่นี่ก็ไม่ได้ทำอีกเลย) มันเป็นการให้ทานหรือป่าวครับ
เวลาผมเห็นคนเดือดร้อน เช่น ขอทาน (ปรกติผมจะไม่ให้ เพราะว่าผมรู็ว่ามีเรื่องเกี่ยวกับแก๊งค้ามนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้อง เราอาจจะทำบาปโดยไม่รู้ตัว สนับสนุนโดยการให้เงินเขา) ผมก็อดไม่ได้ มีอยู๋ครั้งหนึ่ง ผมเดินเล่นในเมืองฮานโนเฟอร์ แล้วเดินผ่านฝรั่งแขนขาด้วน ตอนแรกแว๊บแรกก็รู้สึกสงสาร แต่ว่าเรารู้ว่าเขาต้องได้รับการดูแลจากรัฐฯ อยู๋แล้ว แต่ว่าก็อดช่วยไม่ได้ เพราะว่า ได้ยินฝรั่งอีกคน เดินเข้าไปถามตรงๆ ถามแบบหยาบๆ ด้วย ผมสงสารมาก เดินเข้าไปหา ให้เงินแล้วก็ทำให้เขารู็สึกว่า ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่รังเกียจเขา แต่สุดท้ายผมก็ต้องทะเลาะกับคนข้างกายผมเป็นการตอบแทน เพราะว่าผมให้ทาน .. กรรมมาหลังจากการทำทาน เห็นได้ทันตาจจริงๆ ครับ

 

ผมเชื่อในความเป็นไปได้ และอานิสงฆ์ของการปฏิบัติธรรมครับ
ก่อนผมจะบินมาที่นี่ ผมได้บวชเรียน และผมเห็นเลยว่า ชีวิตผมมันพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือจริงๆ จากเรื่องร้ายๆ ก็กลับกลายเป็นดี พี่ชายที่แต่ก่อนไม่ค่อยมีความคิดเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปมาก เคารพพ่อแม่มากกว่าเดิม ..
ผมพิสูจน์ด้วยตัวเอง ไม่ได้เชื่อ เพราะว่าคนอื่นเล่า แล้วผมก็พบว่าว่าพระพุทธองค์ทรงตรัสไว้นั้น ถุกต้องเป็นไปได้ทุกอย่าง

 

เห็นด้วยครับ อยู่ที่ไหนก็เป็นคนดีได้ ผมก็นั่งสมาธิเอง ตอนนี้นั่งทุกวัน วันละ 30 นาที จากแต่ก่อนวันละ 1 ชม. ที่นั่งได้น้อยลงเป็นเพราะว่า ชีวิตคนโสดกับชีวิตแต่งงาน มันไม่เหมือนเดิม เวลาที่มีเหมือนจะน้อยลงไป เพราะว่าต้องแบ่งเวลาไปทำอย่างอื่นเพิ่มขึ้นอีก 1 อย่างๆ น้อยก็ต้องแบ่งเวลาให้คนข้างๆ ด้วย เพราะว่าเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
แต่ผมก็คิดว่า จะอย่างไรผมก็ได้ทำตามคำสอนของพุทธองค์ ผมรักษาศีล 5 ครบ และผมก็นั่งสมาธิ .. แค่นี้ก็ดีแล้วใช่ไหมครับ

 

แอบเข้ามาอ่าน เพราะมีความรู้สึกว่า ตัวเองก็ไม่ได้มีนิสัยคนไทยเลย แล้วก็มีความคิดว่า ที่ของเราไม่ใช่ที่นี่ เพียงแต่เรารอเวลาและโอกาสอยู่เท่านั้น รอว่าเมื่อไหร่จะมาถึง ไม่รู้ว่าที่ ๆ ต้องไป คือที่ไหน... เมื่อไหร่... แต่รู้ว่าเราต้องไปก็แค่นั้นอ่ะค่ะ มันเป็นเหมือนสังหรณ์ หรือสัญญา หรือเวทนา ก็ไม่ทราบได้ แต่ไม่แน่หรอกค่ะ บางทีมันอาจจะมีกรรมมาตัดรอนให้ไม่ต้องไปก็เป็นได้

 

รู้สึกเหมือนคุณเลย การพูด นิสัย ไม่เหมือนคนไทย คุยแล้วคนที่รู็จักบอกไม่ค่อยเข้าใจ ไม่รู้เรื่อง มีความรู้สึกว่า ที่ๆของเราไม่ใช่ที่นี่ รู้สึกรอบางอย่างอยู่ ...แต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอน

 

อยากให้ดู link นี้หน่อยค่ะ

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=t0k9j4tOtUA"]YouTube - แม่ชีทศพร 039-พันธมิตรกลับชาติมาเกิด[/ame]

 

เหมือนกันยังกับถ่ายสำเนาเลยค่ะ เสียดายว่าไม่รู้เรื่องธรรมะเล้ย ตอนอยู่เมืองไทย มาอยู่ต่างแดนนานมาก คิดถึงบ้านมาก คิดถึงแม่มาก แต่สุดท้ายคล้ายคุณค่ะ อยุ่กับปัจจุบันและทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ