ถ้าคิดแบบนี้ถือว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่าครับ

ความคิดของผมมันคล้ายโรคจิตป่าวครับ คือว่าเวลามองผู้หญิงสวยๆแล้วมันก็จะค่อยๆเกิดภาพในสมองว่า เขาค่อยแปรสภาพจาก สวยน่ารักกลายเป็น คนแก่หนังย่นไม่น่าดูครับ
ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ว่าคิดแบบนี้มันเข้าข่ายโรคจิตหรือเปล่า

 

ถ้าคิดได้และสร้างมโนภาพได้ยังงั้น มีโอกาส น่าจะบวชเรียนน่ะ
เพราะการที่จะเว้นได้จาก กามตัณหา ถือเป็นเรื่องยากน่ะ โดยเฉพาะ ผู้ชายในยุคนี้ ที่มีแต่ตัณหา กันเป็นส่วนมาก

 

นั่นน่ะ........มันยิ่งกว่าโรคจิตอีก

 

ผมว่าไม่น่าใช่นะ น่าจะปลงสังขารมากกว่าคล้ายๆการพิจารณาอสุภฯ(หรือเปล่าไม่แน่ใจ รอผู้รู้เพิ่มเติมครับ)

 

ขอตอบว่าไม่ใช้โรคจิต ๑๐๐ % ฟันธง ลองไปอ่านประวัติของพระเรวต ก็จะทราบเอง
เป็นอารมณ์ของการเห็นสภาวธรรมคือเห็นอนิจจังนะ(สงสัยของเก่าติดมา)

 

ขออนุโมทนาครับ คิดได้งั้นก็ดีแล้ว ผมยังจมปลักเอาออกไม่ได้อยู่เลย T T

 

ว่าแต่ว่าเจ้าของกระทู้เป็นมานานยังครับ? เห็นอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า?

ถ้าแบบนี้ก็ให้เข้าใจตามภาพที่เห็นนั่นแหละดีแล้วครับ และก็อย่าบังคับให้ตัวเองคิดว่าคนๆนั้นสวยนะ คือไม่ต้องพยายามฝืนคิดจนกลับให้เห็นคนนั้นสวยเหมือนที่ใครๆก็เห็นสวย

เห็นอย่างไรเข้าใจตามนั้น จะเห็นแก่ แล้วก็ตาย เน่า ขึ้นอืด ก็เทียบดูว่าจริงๆแล้วร่างกายคนทุกคนเป็นอย่างนี้ไหม?

ถ้าเห็นแบบนี้เป็นประจำกับทุกคนทุกวันยิ่งดีครับ รับรองในอนาคตคุณจะมีสุขภาพจิตดีอย่างยิ่งครับ

 

ดีนะ คิดได้ยังงั้น ผมนี่สิ เห็นทีไร คิดไปเรื่องอื่น อนุโมทนาด้วยนะ

 

ไม่ใช่นะครับ

เป็นการปรงอสุภะกรรมฐาน

ถือว่าเป็นคนไม่ประมาท

แต่การเห็นแบบนี้ยังเป็นอารมณ์สมถกรรมฐาน

ถ้าจะให้ดีควรทำวิปัสสนาให้เห็นความไม่มีตัวตนดีที่สุด.

 

โรคจิตอย่างร้ายแรง........เพราะคุณก็รู้คำตอบอยู่แล้วยังแกล้งมาถามในกระทู้ แสดงว่าคุณเป็นคนโรคจิต อยากดัง อยากให้คนชม การที่คุณเข้ามาในเวบพระพุทธศาสนา แสดงว่าคุณก็น่าจะรู้ๆคำตอบมาบ้างแล้ว สรุบว่าคุณเป็นโรคจิตค่ะ

 

ในธรรมชั้น สูง ไม่มีเพศ ชาย หญิง
เพ่ง อสุภะ สุภะ แบบ อนุโลม ปฏิโลม จะเห็นและจะได้ถามใคร

 

ไม่หรอกครับ ทำดีแล้ว ทำถูกแล้ว

 

โรคจิต หรือไม่โรคจิต ไม่ต้องให้ใครมาบอก

เราสามารถสำรวจตัวเราได้ ว่า เราเป็นคนที่ปกติ กาย วาจา ใจ หรือไม่

ถ้าหากว่า เราจะมองผู้หญิงเปลี่ยนไปเป็นภาพไม่สวยงาม มันก็ไม่ได้เป็นเครื่องบอกว่า เราเป็นโรคจิต

สิ่งที่จะบอกว่า เราเป็นโรคจิต คือ เราทำอะไรไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีสติยั้งคิด ถ้าเป็นแบบดังว่านี้ แม้หมอจะวินิจฉัยว่าเราปกติ ไม่ได้เป็นโรคจิต แต่เราก็ต้องเตือนตนเองว่า เรานี้เริ่มเป็นโรคจิต เพราะเป็นคนไม่มีสติ

ดังนั้น การพิจารณาอะไรก็ตาม จะเกิดอะไรประหลาดก็ตาม หากรู้เนื้อรู้ตัว รู้จักยับยั้งชั่งใจได้ มีหิริโอตัปปะ ไม่คล้อยตาม ไม่หลง ก็เรียกว่า มีสติ ไม่เป็นโรคจิต

 

ชนใดยังไม่เป็นพระอรหันต์ย่อมต้องมีกิเลสพันพัวอยู่เรื่อยไป จะต้องการคำชมก็ดีไม่ต้องการก็ดีแต่อย่างน้อยถ้าคุณเป็นอย่างที่ว่ามา ผมว่าการฝึกอย่างอื่นๆน่าจะไม่มีปัญหาครับ เพราะในความคิดผม ตัวที่ยากที่สุดคือตัวนี้เลยครับการปลงสังขาร ทุกวันนี้ยังเห็นสวยอยู่ตลอกเลย

 

เห็นบ้าง ไม่เห็นบ้าง ตามวาระครับ

 

แต่ส่วนใหญ่จะเกิดบ่อย

 

ไม่เป็นโรคจิตครับ

เป็นการฝึกอสุภกรรมฐาน ช่วยให้ปลงกับสิ่งสวยงามได้ดีนักเเล

 

ผมว่าเป็นการที่ ใจ(จิต) เริ่มรับสภาพและปลงต่อสิ่งที่เห็น

ผมว่าดีนะ จะได้ไม่มีกิเลสข้อกาเม

ฝึกน่าจะได้เร็วขึ้น

 

อาจจะต้องใช้สติดูว่า จิตตัวเองขณะที่เห็นผู้หญิงสวยกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจนั้น รู้สึกอย่างไร
ถ้ามีความรู้สึกสนุกสนาน สะใจ ก็น่าจะเข้าข่ายโรคจิต แต่ถ้าเป็นความรู้สึกปลง หรือรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งทีเ่กิดขึ้นไปตามธรรมชาติ ก็น่าจะเรื่องดี ที่จิตคุณเริ่มเห็นความเป็นจริงของชีวิตมากกว่าค่ะ