นั่งหลับตาเฉยๆ โดยไม่ภาวนา ไม่พิจารณาอะไรเลย ถือว่าเป็นสมาธิ ?

อืม จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยมีแสงสีหรือภาพมากระทบเลย มีบ้างตอนฝึกใหม่ๆเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว ปัจจุบันจะเข้าจะออกก็ไม่มีเลย มืดอย่างเดียว แต่เอาจิตจับอารมณ์ที่เกิดแต่ละขั้นจนถึงที่สุดที่เข้าได้ โอย โชคดีระดับหนึ่งอย่างนี้นี่เอง

อนุโมทนาสาธุนะครับ หายข้องใจไปเลย

เจริญธรรม

 

ปกติ จะชอบ นั่งหลับตา มีสติดูอยู่ เฉย ๆ สามารถเข้าฌานระดับใดระดับหนึ่งได้

 

ทุกอย่าต้องอยุ่ที่พื้นฐานเลย

 

ผมก็เสียท่าให้แสงนี้และ ทุกวันนี้ยังไม่หายเลย

 

เห็นด้วยที่ซู้ดดด
ไม่เห็นไม่รู้อะไรซะยังจะดีกว่า ปฏิบัติง่ายดี
พอเห็นพอได้ยินแล้วล่ะก้อ ปฏิบัติยากขึ้นมาเยอะเลย

 

มีปัญหาเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ คือปกติก็ไม่ค่อยคิดเรื่องอะไรอยู่แล้ว จิตว่าง ๆ พอนั่งสมาธิก็นึกถึงลมหายใจเข้าออก 3-4 ครั้งแล้วก็ลืมนึกต่ออีกค่ะ ลมหายใจเบามากจนจับไม่ได้ เคยไปฝึกกรรมฐาน เขาให้หายใจเข้าพุท หรือใจออกโธ ต้องหายใจแรง ๆ ไม่งั้นจับลมหายใจไม่ได้ รู้สึกเหนื่อยและเบื่อนั่งท่องพุทโธ รู้สึกไม่สบายเหมือนกันทำจิตให้ว่างเฉย ๆ ค่ะ ควรปฏิบัติอย่างไรถึงจะถูกต้องคะ คือหายใจแรง ๆ เพื่อจับลมหายใจได้ หรือควรปล่อยให้หายใจเบา ๆ ทำใจให้ว่างไม่คิดอะไรเลยคะ

สำหรับการวิปัสสนาก็ทำไม่เป็นค่ะ คือถ้านั่งนึกถึงเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย แล้วปลงก็ทำได้ แต่จะมีอารมณ์แบบเหมือนนกแก้วนกขุนทอง เหมือนคิดไปเรื่อย ๆ คนเราเกิดมาแล้วก็แก่ ต้องเจ็บและตาย สรรพสิ่งทุกอย่างก็เหมือนกัน เกิดมา ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป ไม่ได้อารมณ์ที่ปลงได้จริง ๆ คือรู้สึกเฉย ๆ อีกน่ะค่ะ จะทำอย่างไรให้สามารถวิปัสสนาได้คะ

 

ฤา จะ ถึง ฝั่ง ฝัน พระนิพาน เอย

 

คุณมาถูกทางแล้วครับ เมื่ออารมณ์ละเอียดสูงเท่าไหร่ เราจะจับลมหายใจแทบไม่ได้เลย บางคนคิดว่าตัวตายแล้วเพราะไม่มีลมหายใจให้จับ ถ้าหลับตาแล้วกลัวขึ้นมา ก็ลองเล่นแบบลืมตาก็ได้ครับ เห็นว่าตัวยังอยู่ แต่แรกๆอาจจะไม่ชิน ทำไปบ่อยๆก็ชินเอง ตื้อๆ ตึงบ้าง เป็นธรรมดา ผมชอบมากเลย ยิ่งเล่นยิ่งสนุก สนุกในที่นี้หมายถึงสงบในอุเบกขาธรรมนะครับ ว่างแบบไม่ต้องปรุงแต่ง จิตว่างจากสุขและทุกข์เลยแหละ

ผมกันคนปรามาสผู้ที่กำลังเข้าฌานด้วยประการหนึ่ง กับการทำสมาธิแบบลืมตา เพราะถ้าเขาคิดว่าเราอู้งาน แอบหลับ ผลอันนั้นจะเป็นบาปแก่ตัวเขาทันที ยิ่งฌานสูงเท่าไหร่ ผลบาปยิ่งทวีคูณเท่านั้น และเป็นการฝึกให้คล่องตัวด้วย เมื่อต้องการใช้งานจากอำนาจของสมาธิที่มีอยู่ในแต่ละขั้น ก็สามารถกำหนดทำให้เกิด ให้มีได้ทันที บางทีมันรู้เอง เห็นเองซะงั้นเลย ไม่ต้องมัวหลับตานับลมหายใจใหม่ เหมือนที่หลวงพ่อฤาษีบอกว่า ลัดนิ้วเดียวก็เข้าได้เลย นึกปุ๊บ ติดปั๊บ

ส่วนการพิจารณาให้เป็นวิปัสสนานั้น วางไว้ก่อน เพราะทำไปทำมา วิปัสสนามันมักจะเข้ามาเอง อุเบกขาที่ตั้งไว้จากอารมณ์ธรรมเวลาที่เราเข้านั้น จะช่วยเป็นตัววางทุกสิ่ง เมื่อวางแล้ว มันก็ไม่ยึด ไม่ติด เมื่อออกจากอารมณ์ข้างในแล้ว มาพิจารณาต่ออีกทีก็ยังได้ ตามกฎไตรลักษณ์ สุดท้ายแล้ว มันก็วาง ไม่สน นั่งดูมันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปซะงั้น ไม่ต้องเข้าๆ ออกๆ แล้วค่อยมาพิจารณา เมื่ออำนาจจากสมาธิมันอิ่มตัวแล้ว วิปัสนามันจะมาเอง แปลกดีเหมือนกัน แปลกตรงที่มันไม่เหมือนที่ครูบาอาจารย์แนะนำมาว่าต้องเข้าๆ ออกๆ ก่อน แล้วค่อยมาพิจารณา

แปลก แหวกแหนวอย่างนี้ มาแบบมืดๆด้วย เป็น10 กว่าปีแล้ว ถูกผิดยังไง ผู้รู้ต่อให้ด้วยนะครับ

เจริญธรรมครับ

 

อาการเราก็เหมือนคุณ bonnie99 เลยค่ะ

 

คุณธรรมภัฏครับ แล้วถ้าผู้ฝึกใหม่ควรเริ่มอย่างไร ถ้าให้นั่งนิ่งๆไม่มั่นใจว่าทำได้โดยไม่คิดอะไรเลยแบบว่างเปล่า คงยาก ถ้าผมจะภาวนาได้ไหมครับ เช่นพุทโธ

 

ถึงคุณ bonnie99 นะครับ
อาจารท่านนึงเขาบอกว่าถ้ายังภาวนาอยู่ยังไงก็เข้าฌานไม่ได้
การภาวนาทำให้มีสติ เเต่เมื่อจะเข้าฌานเเล้วไม่ควรภาวนา
เวลารู้สึกว่าห่วงลมหายใจอีกนิดนึงอะไรประมาณนี้ ให้ปล่อยนึ่งเลยไม่คิด
ไม่ขยับ ไม่ภาวนา จิตจะทำงานเอง ปล่อยให้หูดับ ตาดับไป จิตจะดิ่งลงเรื่อยๆ

ส่วนบางคนเมื่อจิตเริ่มสงบรู้สึกว่าไม่หายใจเเล้วซักพัก เเต่จะเกิดอาการสำลักลมหายใจอีก
รู้สึกว่าต้องหายใจออกให้ด้เป็นเพราะตอนภาวนาตอนเเรกๆ เจรินปรานมาไม่ดี
ทำให้ลมเหลือในปอดพอจะเข้าฌานจะเกิดอาการสำลักลมหายใจขึ้นมาได้
วิธีเเก้ก็คือตอนภาวนาพยายามทำให้ลมหายใจ
เข้า-ออก เท่าๆกัน เพื่อกันไม่ให้ลมเหลือในปอด เวลาเข้าฌานจะได้ไม่เด้งออก

ผมก็มะเก่งอะนะจำๆอ่านๆเอา ยังไงๆก็พยายามฝึกดูนะครับ ถ้าผิดถูกยังไงก็ขออภัยด้วย
ส่วนเรื่องวิปัสสนาผมยังอ่านไม่เเตกเลย (งง++)

 

นั่งสมาธิ พอถึงจุดหนึ่งมันรู้สึกว่ามันดิ่งไป แบบบอกไม่ถูก เราจะประคองความรู้สึกนี้ไว้ให้นานที่สุด อย่างนี้มันใช่จิตเป็นสมาธิหรือเปล่าคะ

 

เป็นเหมือนกันครับ บางครั้งภาวนาไปอยู่ดีๆ มันก็หยุดไปนั่งนิ่งๆว่างๆแทน

บางครั้งพอว่างไปซักประเดี๋ยวก็มีภาพ/vdo/ตัวหนังสือเลื่อนๆมา แล้วก็ชอบไปดูไปอ่านมันอยู่เรื่อยเลย

หลวงปู่เณรคำท่านบอกว่าการปฏิบัติก็เหมือนกับการขึ้นภูเขาจุดหมายคือยอดเขา
ถ้า้ชอบแวะพักชมวิวอยู่เรื่อยก็คงจะไม่ถึงยอดเขาซักที

 

เคยนั่งหลับตาเฉยๆ ไม่กำหนดอะไร แต่ก็ไม่คิดอะไร ก็รู้สึกนิ่งดีนะคะ
ไม่เห็นภาพ ไม่เห็นแสง ไม่มีนิมิตอะไรเลย
อนุโมทนาสาธุ กับหลวงพี่ค่ะ

 

ทุกวันนี้ผมติดเพ่ง ... กำลังหาทางออกครับ

 

ถึงคุณ chaiyawat

ถ้าผู้ฝึกใหม่ ควรเริ่มจากการภาวนา ให้จิตจับกับคำภาวนาให้มาก มันจะสอดคล้องกับลมหายใจเข้าออกหรือไม่ ไม่ต้องสนใจ ไม่เป็นไร เพราะถ้าเราไปบังคับมัน จะเป็นการเกร็งเกินไป ปล่อยใจตามปกติ คิดซะว่าเหมือนน้ำที่กระเพื่อมอยู่ แล้วค่อยๆกำหนดให้มันกระเพื่อมน้อยลง จนสงบ ถึงจะยังไม่นิ่งพอ แต่ก็ให้มันกระเพื่อมน้อยที่สุด

ผมจับอารมณ์กับคำภวานา พุท-โธ ตั้งแต่เริ่มปฏิบัติแล้ว เพราะมันสั้นดี คำภาวนาสั้นแล้วมันไม่ต้องไปกังวลว่าจะภาวนาผิดหรือเปล่า ควรเริ่มจากท่านั่งเป็นดี เพราะเขาว่าอย่างนั้นกัน แต่ผมชอบนอน เพราะไม่ปวดหลังมาก และลดอาการเกร็งได้ดี ช่วยให้เราปรับอารมณ์ได้ง่ายกว่า เพราะถ้ากายเกร็งเมื่อไหร่ จิตจะไปจับจุดที่เราเกร็ง ถ้าปวดก็เหมือนกัน จิตจะเข้าสู่สมาธิได้ยากกว่า เอาท่าที่ตัวเองคิดว่าสบายท่านอนนี่ ถ้าเข้าฌานแล้วหลับไปเลย ก้เป็นว่าเราเข้าฌานตอนนอน ตื่นมาจะสดชื่นกว่าปกติ อารมณ์แจ่มใสขึ้น และกำลังจิตจะเพิ่มกว่าปกติ ผมเสียที่ตรงมักจะขี้เกียจนั่ง เลยนอนซะเลย<O</O<O</O
ถ้ายังติดนั่ง ก็ให้นั่งพิงพนักเก้าอี้ก็ได้ ให้กายสบายที่สุด เพราะเมื่อกายพร้อม จิตก็เป็นสมาธิได้เร็ว
<O</O
กำหนดลมหายใจกับคำภาวนาไปเรื่อยๆ มืดหรือสว่าง หรือมีแสง หรือภาพก็ตามไม่ต้องสนใจ ให้สนใจที่คำภาวนาและลมหายใจเป็นหลักอันนี้ต้องตั้งใจจริง จึงจะพบกับความสงบได้ หมั่นทำให้บ่อย<O</O
<O</O
หากต้องการเข้าให้ลึกกว่านี้ ก็ลองจินตานาการว่าเราอยากเข้ามากกว่านี้ กำกนดเข้าไปว่าเราจะพุ่งไปข้างหน้า แต่ต้องค่อยๆพุ่งนะครับ ไม่ควรพุ่งทีเดียวไปเลย เดี๋ยวหลุด ช่วงที่กำหนดเคลื่อนจิตไปนั้น ให้คอยดูจิตว่ามันมีอารมณ์ต่างๆเกิดขึ้น อันนั้นเป็นอารมณ์ที่จะต้องเกิดขึ้นกับทุกคน อาจมากน้อยบ้างขึ้นอยู่กับจริต ดูแล้วอย่าไปจับอารมณ์เหล่านั้นเด็ดขาด ถ้าจับแล้วมันจะไม่เดินต่อ ที่สำคัญอย่างที่บอกคือ ต้องค่อยๆเคลื่อนจิตเข้าไปเรื่อยๆ สะดุดตรงไหนให้หยุดดูอารมณ์ก่อน เมื่อมันรู้มันเห็นอารมณ์ชัดเจนแล้วค่อยเดินจิตต่อ
<O</O
วิธีที่ผมชอบที่สุดคือ การจับคำภาวนาระหว่างวัน จะยืนเดิน นั่งวิ่งก็ให้จิตจับกับคำภาวนาพุท-โธ จะหลงจะลืมไปบ้าง แรกๆก็หงุดหงิด ทำไปเรื่อยๆ จิตจะเตือนจิตเองว่า ต้องภาวนานะ เป็นการเอากำไรระหว่างวัน เพราะส่วนใหญ๋จะไปเล่นเอาก่อนนอน จิตฟุ้งมาทั้งวันแล้ว มันจะสงบได้อย่างไร ต้องให้มันโดนควบคุมตลอด ก็มันซนเหมือนลิงอย่างท่านว่าจริงๆ
<O</O
เอาไปทำดุนะครับ 3 เดือนให้หลังแล้วมาคุยใหม่ เพราะต้องใช้เวลา ตั้งใจจริงๆแล้ว ไม่เกิน 3 วันก็ได้ ย้ำ ต้องตั้งใจนะครับ
<O</O
เจริญธรรมครับ

 

ที่ผ่านมาผมภาวนาว่า เกิดแก่เจ็บตาย รู้สึกว่าระหว่างภาวนาจะเผลอลืมหายใจหรือกลั้นหายใจในบางช่วง และรู้สึกบางครั้งลิ้นมันเหมือนจะพยายามกระดกคือเหมือนติดพูดออกเสียงอยู่ๆวันนึงมาพูดในใจลิ้นมันยังอยากทำงานมั้งครับ

ส่วนภาวนาพุทโธ เคยลองรู้สึกไม่ถนัดกับคำภาวนาสั้นๆไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน

จะลองดูครับ อีกสามเดือนจะมาถามใหม่

 

ขอบคุณ คุณธรรมภัฎ และ คุณ Goons ที่ให้คำแนะนำค่ะ
<!-- google_ad_section_end --><!-- / message --><!-- edit note -->

 

สติปัฏฐาน 4 กาย เวทนา จิต ธรรม
ถ้า พุทโธ แล้ว ยังมีช่วงห่าง ของลมหายใจ ก็ให้ภาวนา พุทโธ รัวๆ
ไม่ต้องจับลมหายใจ

สิ่งสำคัญ รักษาศีลให้บริสุทธิ์ และพิจารณาถึงศีล
อย่ารักษาศีลแบบลูบคลำ

สำหรับใครที่เห็น สำหรับใครที่ไม่เห็น เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน

การปฏิบัติ ทำซ้ำๆทำเดิมๆ การปฏิบัติมีไม่มาก ขอให้ตั้งใจทำจริง

ถ้าขี้เกียจ ก็หาอุบาย ขยัน ในเมื่อเราก็หาอุบาย ขี้เกียจให้กับตัวเองได้เสมอ
เราก็หาอุบาย ขยัน ให้ตัวเรา ตั้งใจทำได้ เช่นกัน

ถ้ามีเหตุผลที่ไม่ปฏิบัติมาก ก็หาเหตุผลที่ต้องปฏิบัติมาก
เวลาปฏิบัติอย่ามีเหตุผล ปฏิบัติแล้วให้พิจารณาถึงเหตุผล

ทำไมเรียกว่า " นั่งสมาธิ " ทำไมไม่เรียกว่า นั่งจงกรม ปัจจัตตัง
ทำไมเรียกว่า " เดินจงกรม " ทำไมไม่เรียกว่า เดินสมาธิ ปัจจัตตัง

ทุกอย่างต้องมีการฝึกทั้งนั้น ในเมื่อไม่เคยฝึก แล้วจะไปชิน ไปคุ้น
ไปเคยมันได้อย่างไร ฝึกให้หนัก ทำให้จริง รู้ให้แจ้ง สาธุ เจริญในธรรม

ยังเป็นผู้รู้น้อยในธรรม สิ่งใดผิดถูกประการใด โปรดชี้แนะให้ด้วยครับ
เพื่อเพิ่มพูนความรู้ทางธรรมและทำ(ปฏิบัติ)