อานาปานสติ กำหนดลมหายใจ หรือปล่อยรู้ไปตามธรรมชาติ

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=dHL16TTK0Qc&feature=related"]YouTube - เปาบุ้นจิ้น-ศึกชิงจอหงวน-1[/ame]





:'''''''''(หวังเฉา ม่าหัน เอาเครื่องประหารหัวหมูมา
หายใจไว้นะ หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ....รู้ รู้

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=a_sopAK3xWg&feature=related"]YouTube - มวยคาดเชือก พม่า2คน ลุมไทย 1 คน.flv[/ame]

พักโฆษณา นะผู้ชม

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=DHQzP5QAsM4&feature=related"]YouTube - ตลกดีนะ[/ame]

อย่าดีดไข่นะ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=toRdEKDckTU]YouTube - (พากย์นรก) Wanted - ฉันถามว่าขี้ใคร?![/ame]


สะเด่าไปเลย....น้องหนู จัดไปอีกดอก

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=k7fr2TnPpTQ]YouTube - (พากย์นรก) The Matrix - ชุมนุมตลาดผ้า[/ame]

ชอบฮามาก เอาไปอีก น้องหนู...

 

แหมคุณรอดมี ไปติดค้างกระทู้ไหนมา หรือเปล่า!
คุณรู้ได้งัย ว่าเราเอาตัวเองรอดหรือไม่ แถมยังมารู้ว่าหัวใใจพองโตอีก(ไร้สาระ) ไม่รู้ใครน่ะที่ปิดไม่มิด

 

แต่ละคนหน้าตาไม่ได้เรื่องเลย วาจาก็ไม่ได้เรื่อง มีแต่ความยึดมั่นถือมั่น รูปมันก็แค่รูป เขาอยากจะโกรธก็ให้เจ้าของเขามาเอาเรื่อง แต่ถ้าเจ้าของเขาโพสต์ในที่สาธารณะนั่นแสดงว่าเขาต้องรู้ผลของการมีรูปนั่นในที่สาธารณะนั้นๆอย่างแน่นอน มันจะบอกว่าโพสต์ไว้ไม่ให้ใครคัดลอกนั่นก็โดยมารยาท แต่ทีนี้จิตสำนึกของคนนั้นมารยาทของคนนั้นไม่เหมือนกัน ถ้าไปฟ้องเขา ทนายก็จะถามว่าแล้วตอนที่เอารูปลงเนตนั้นใครเป็นคนเอาลงไว้ เจ้าของรูปหรือคนอื่น หากเป็นคนอื่นก็ควรจะผิดทั้งกฏหมายและมารยาททางสังคม แต่ถ้าเป็นเจ้าของรูปเองที่โพสต์นั้นก็ต้องพิจารณา อย่าไร้สาระกันให้มากนักเลย เริ่มต้นก็ดีแต่ปลายๆชักเละตามเคย อย่าสร้างเวรสร้างกรรมกันให้มากนักเลยมันไม่ดีหรอก

 

เปิดดูแล้วฮาจริงๆด้วย555555 ชอบๆ

 

ที่บอกว่าปิดไม่มิด ก็เดี๋ยวครับ เดี๋ยวค่ะงัยล่ะ
แล้วพักหลัง จากอาการนั่งพับเพียบเรียบร้อย
เริ่มถลกผ้าถุง เอามือท้าวสะเอว แล้วก็ ฉอดๆๆๆๆๆๆ
z!xxxzzz!!!???##3ๆๆๆ

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เอกวีร์
และขอแจงว่า ภาพทั้งหมด ปรากฏมาเป็นเวลานานแล้ว ซึ่งไม่มี
ใครเคยแจ้งความจำนงค์ใดๆมาให้ทราบ และทั้งไม่แจ้งความจำนงค์
ใดๆไปยังผู้ดูแลซึ่งทรงสิทธิ

การที่ว่า มีความไม่พอใจในการปรากฏของรูป จึงฟังไม่ขึ้น เว้น
แต่นับจากวันนี้ไป โดยที่ท่านต้องแจ้งความจำนงค์เข้ามา

หรือ เลือกที่จะไปเขียนบันทึกประจำวันเอาไว้

</TD></TR></TBODY></TABLE>

ผมจำได้มีสมาชิกท่านหนึ่ง เคยโพสข้อความที่เข้าข่ายผิดมาตรา112
ผมไม่แน่ใจว่าเป็นคนๆเดียวกับ นายเอกวีร์คนนี้หรือเปล่า
แต่ที่ผมจำได้ติดตาคือ คุณจินนี่ได้เข้าไปเตือนให้ลบออก เพราะมันผิด
กฎหมาย เจ้าของความเห็นจึงรีบลบอย่างลนลาน

ผมขอถามคุณคุณจินนี่ครับ มาวันนี้แล้วรู้สึกเสียใจมั้ยครับ
ที่หลงไปช่วย งูเห่าตัวนั้น

 

ตอบครับ จำไม่ได้แล้วว่าใคร ไม่เสียใจหรอกครับ มันก็เหมือนเห็นคนกำัลังจมน้ำแล้วเราพอช่วยได้เราก็ช่วย แม้ไม่อาจโดดไปช่วย แต่ก็ก็ต้องทำอะไรบ้าง โยนไม้ โยนห่วงยาง โยนเชือกไป

ถ้าไม่ช่วยไม่เตือนเท่ากับส่งเสริมให้ทำผิดสร้างบาป ไม่เตือนควรจะรู้สึกผิดมากกว่าครับ

ขอบคุณครับ ^-^

 

วิธีการตอบโต้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในเมื่อพระองค์และหมู่สงฆ์ถูกใส่ร้ายป้ายสี<!--sizec--><!--/sizec-->


<!--sizeo:3--><!--/sizeo--> สมัยครั้งพุทธกาล พระพุทธองค์กับคณะสงฆ์ก็ถูกใส่ร้ายป้ายสีมาแล้วจ้ะ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->เป็นเคสของ ‘นางสุนทรีปริพาชิกา’ หลังจากเธอรับแผนการงานทำลายพระศาสนา<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->จากอัญเดียรถีย์ปริพาชก(นักบวชต่างศาสนา) มาทำแล้ว เธอถูกซ้อนแผนโดยถูกฆ่าปิดปาก<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->แล้วป้ายสีสร้างข่าวใส่ความมาที่พระศาสดากับคณะสงฆ์ โดยโพทะนาว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->“ท่านทั้งหลาย เชิญดูการกระทำของพวกสมณะเชื้อสายศากยบุตรเถิด<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->พระสมณะเชื้อสายศากยบุตรเหล่านี้ไม่มียางอาย ทุศีล มีธรรมเลวทราม กล่าวเท็จ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->ไม่ประพฤติพรหมจรรย์... ความเป็นสมณะของพระเหล่านี้เสื่อมสิ้นไปแล้ว...<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->ความเป็นสมณะของพระเหล่านี้จะมีแต่ที่ไหน... พระเหล่าเหล่านี้ปราศจากความเป็นสมณะ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->ทำไมเป็นชายจึงข่มขืนผู้หญิงแล้วฆ่าเสียเล่า”<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->สมัยนั้น คนทั้งหลายในกรุงสาวัตถีเห็นภิกษุทั้งหลายแล้ว <!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ด่า บริภาษ เกรี้ยวกราด <!--sizec--><!--/sizec--><!--sizeo:4--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->เบียดเบียนด้วยวาจาหยาบคายที่ไม่ใช่ของสัตบุรุษ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->เมื่อเรื่องนี้ทราบถึงพระผู้มีพระภาคแล้ว พระองค์ทรงตรัสว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->“ภิกษุทั้งหลาย เสียง(โจษ)นั้นจักมีไม่นาน จักมีเพียง ๗ วันเท่านั้น ครั้นพ้น ๗ วันจักหายไป<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงกล่าวตอบกับบุคคลทั้งหลายที่เห็นภิกษุแล้วด่า บริภาษ เกรี้ยวกราด<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizeo:4--><!--/sizeo-->เบียดเบียนด้วยวาจาหยาบคายที่ไม่ใช่ของสัตบุรุษ<!--sizec--><!--/sizec--> ด้วยคาถานี้ว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->อภูตวาที นิรย อุเปติ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->โย วาปิ กตฺวา น กโรมีติ จาห<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->อุโภปิ เต เปจฺจ สมา ภวนฺติ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->นิหีนกมฺมา มนุชา ปรตฺถาติ ฯ<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->“คนที่ชอบกล่าวคำไม่จริง หรือคนที่ทำความชั่วแล้วกล่าวว่า ‘ฉันไม่ได้ทำ’ ต่างก็ตกนรก<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->คน ๒ จำพวกนั้น ต่างก็มีกรรมชั่ว ตายไปแล้ว มีคติเท่าเทียมกันในโลกหน้า”<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->ลำดับนั้น ภิกษุทั้งหลายเรียนคาถานี้ในสำนักพระผู้มีพระภาคแล้ว<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->กล่าวตอบคนทั้งหลายที่เห็นภิกษุแล้ว ด่า บริภาษ เกรี้ยวกราด <!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->เบียดเบียนด้วยวาจาหยาบคายที่ไม่ใช่ของสัตบุรุษ ด้วยคาถานี้ว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->“คนที่ชอบกล่าวคำไม่จริง หรือคนที่ทำความชั่วแล้วกล่าวว่า ‘ฉันไม่ได้ทำ’ ต่างก็ตกนรก<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->คน ๒ จำพวกนั้น ต่างก็มีกรรมชั่ว ตายไปแล้ว มีคติเท่าเทียมกันในโลกหน้า”<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->คนทั้งหลาย(เมื่อได้ฟังการตอบโต้อย่างผู้มีปัญญาแล้ว)ได้มีความคิดอย่างนี้ว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->“พระสมณะเชื้อสายศากยบุตรเหล่านี้ คงไม่ได้ทำความผิด<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->พระสมณะเชื้อสายศากยบุตรเหล่านี้ คงไม่ได้ทำบาป<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->พระสมณะเชื้อสายศากยบุตร จึงกล่าวสบถเช่นนั้น”<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->เสียง(โจษ)นั้นได้มีอยู่ไม่นาน เสียง(โจษ)ได้มีอยู่เพียง ๗ วันเท่านั้น ครั้นพ้น ๗ วันก็หายไป<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->เมื่อพระพระผู้มีพระภาคทรงทราบแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ตุทนฺติ วาจาย ชนา อสฺตา<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ปเรหิ สงฺคามคตว กุฺชร<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->สุตฺวาน วากฺย ผรุส อุทีริต<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->อธิวาสเย ภิกฺขุ อทุฏฺจิตฺโตติ ฯ <!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->คนทั้งหลายผู้ไม่สำรวม ชอบกล่าวทิ่มแทงผู้อื่นด้วยวาจา<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->เหมือนทหารข้าศึกทิ่มแทงช้างที่ออกศึก ด้วยลูกศรฉะนั้น<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ภิกษุผู้มีจิตไม่คิดประทุษร้าย ฟังคำหยาบคาย<!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizeo:4--><!--/sizeo-->ที่คนพาลกล่าวแล้ว พึงอดกลั้นไว้ได้<!--sizec--><!--/sizec--><!--sizec--><!--/sizec-->​

<!--sizeo:3--><!--/sizeo--><!--sizec--><!--/sizec-->

<!--sizeo:3--><!--/sizeo-->อ้างอิงจาก-พระไตรปิฎก(มจร.แปล) เล่มที่ 25 ข้อที่ 38 หน้าที่ 246-250.<!--sizec--><!--/sizec-->

 

โลกนี้มี ทุกข์ ที่เกิดด้วย กิเลส ในอริยะสัจสี่ประการ สิ่งที่ต้องเรียนรู้ก็คือ "ทุกข์"

ถ้ามองว่า ไม่มี ก็เป็นการมอง ทุกข์ให้หมดทุกข์ เพื่อพ้นทุกข์

เมื่อเห็น สุข เป็น ทุกข์ จึงพ้น ทุกข์

 

แท้แล้ว Sriaraya5. ไม่ได้ผูกติดกับอะไร

ฉะนั้นจึงอิสระ

 

แท้แล้ว Sriaraya5. ไม่ได้ผูกติดกับอะไร

ฉะนั้นจึงได้อิสระภาพ ตลอดถึงเสรีภาพ

สภาวะที่เป็นอิสระ นั่นคือไม่ถูกกักขังไม่ถูกจำกัด

ว่าอิสระภาพเสรีภาพ มีประมาณนั้น ประมาณนี้ หาขอบเขต

หาประมาณมิได้ อวตารลองจินตนาการดู ตามผมมา

ในห้องเล็ก ๆ ที่มีพื้นที่ของความว่าง กับผนังที่กั้นห้อง

ถามอวตารว่า ความว่างมีเท่าที่อยู่ในห้องที่เธออาศัยรึก็ไม่ใช่

แค่อวตารทำลายกำแพง ที่เป็นอัตตาให้ทลายลงไป อวตาลจะพบ

ความว่างที่เป็นอันเดียวกันกับภายนอกพนังกั้นห้อง เข้าร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน

เหตุนี้ ผมจึงบอกว่า หาประมาณมิได้ หยั้งก็หยั้งไม่ถึง เมื่อจิตเข้าถึงธรรมชาติ

แบบนี้(จิตเข้าพระนิพพาน)

 

Sriaraya5 หรือ อวตาร. ล้วนเป็น ตัณหา ผูกติดกับ ตัณหา

เพราะใช้ ตัณหาดับตัณหา แล้วค่อยมาละ ตัณหานั่นซะ

รู้สมมุติ รู้ปรมัติ แล้วไม่ยึดทั้ง สมมุติและปรมัติ จึงจะพ้นโลก

 

หยุดก่อน... Sriaraya5. แม้ความว่างที่หาประมาณมิได้ นี้ เราย่อมรู้

ในความว่าง ย่อมมี ไม่ว่างอยู่ ยังใช่นิพพานไม่

 

หายใจเข้าลึกสุดท้อง หายใจออกผ่อนยาว

 

ระวังนะนั่น จะหลงไปเอาความว่างนอกตัว

(จิตเข้านิพพานพรหม)