รวมเรื่องเล่าทะลุมิติจากยายผีป่่าจอมโม้(ตำนานรักสามเส้าเจ้านางแห่งขอม)

โอ้ ยายมาแว้ว...

 

ดีใจ...ที่ในที่สุดยายก็กลับมา
ยังติดตามซาเหมอจ้า
สู้ๆๆๆนะคะ..

กำลังหัดเล่นfacebook เหมือนกันจ้า เขาว่าคนเล่นเป็นล้านแล้ว ทำไม 3 วันแล้ว
เรายังงงๆอยู่ อิอิ

 

ค่ะพี่ก็ยังงงๆอยู่มากๆ ถามลูกจนลูกๆรำคาญ (ถึงจะไม่พูดแต่ก็รู้แหละ ก็ลูกเค้าไม่กล้าบ่นกลัวแม่ดุ ) ไงก็เอาใจช่วยนะคะ

 

ตกลงจินไม่ได้เล่นแล้วค่ะ fbook พี่ Palita
ไม่มีเวลานั่งหน้าคอมพ์นานๆ
ขอ out ตกกระแสไม่เป็นไรค่ะ อิอิ



นานๆเข้ามาดูที เผื่อยายจะเล่าอะไรหนุกๆมั่ง....

 

สวัสดีค่ะ คุณยายผีป่า อ่านกระทุ้ข้ามปีเลย อ่านทุกกระทู้ 2 วันแล้วค่ะ
ขอชื่นชมนะคะ หลากหลายเพลินเพลินให้ข้อคิดแง่ดีๆ มากมายค่ะ
ขอเป็นแฟนคลับนะคะ อยากมีโอกาสไปเยี่ยมชมที่บ้านคุณยายบ้างจัง
รักษาสุขภาพ ทั้งกายและใจนะคะ ^ ^

 

ยายเล่าเรื่องสนุกดีนะคะ อยากอ่านทุกวันเลย

 

แวะมาอ่านด้วยคนค่ะ

^________^~

 

เพิ่งเข้ามาอ่าน(เมื่อวาน)จากหน้าแรกยันหน้าสุดท้าย(เพิ่งจบตะกี้นี้เองค่ะ)

สนุกมากเลยค่ะ แม้หลังขดหลังแข็งก็จะอ่าน

เข้ามารออ่านต่อนะคะ

 

อ่านแล้วสนุกดีค่ะ มาเล่าอีกนะคะรออยู่ค่ะ

 

ส่งกำลังใจให้ค๊ะ

ขอให้มีกำลังใจที่เข้มแข็งนะคะ ทุกชีวิตมีสุขมีทุกข์ มีอุปสรรคมีความโชคดี เข้ามาเสมอค่ะ

 

กลับมาแล้วจ้า แต่หนีงานมาได้ไม่นานนะเจ้าคะ เพราะว่าต้องกลับไปดูหน้างานที่ปางไม้

ก็ไอ้หันมาตัดไม้ทำลายป่าสร้างปัญหาให้โลกนี่แหละ ทำให้เจอดี

อะอ้า...น้าน...อยากอ่านอยากรู้แล้วใช่ป๊ะ


จัดห้ายยยยยยย....


................................

 

นางไม้หน้าเศร้า...และเชลยศึกผู้ทุกข์ทน

"นายช่าง...เดี๋ยวหนูจะเข้าไปทำพิธีไหว้ขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขา ผีสางนางไม้ที่ดงสักก่อนนะคะ จึงจะเอาทีมงานเข้าไปตัดโค่น" ยายผีป่าผู้หันมาทำลายล้างผีป่าด้วยกันเองกล่าวกับนายจ้างเจ้าของสวนป่าถึงเจตนาก่อนการดำเนินการ

"แล้วเจ้าของสวนต้องไหว้ด้วยไหม" นายช่างถามกลับ

"ต้องสิคะ เพราะเราสั่งนี่คะ คนสั่งแม้ไม่ได้ตัด แต่ก็มีผลเช่นกันนะคะ เราให้เขามาอยู่ แล้วทำลายบ้านเขา เราต้องบอกเขาเช่นกัน ไม่งั้นโดนเล่นงานแย่เลยนะจะบอกให้" ยายผีป่าผู้ทำเป็นรู้มากบกไปตามตรง ทำเอาเจ้าของสวนแทบจะยกเลิกคำสั่งเพราะกลัวผีสางนางไม้เล่นงานตน จนยายผีป่าต้องรีบบอกว่า

"แหม...ถ้าเราบอกกล่าวดี ๆ มีที่ให้ไปเสวยสุข มีใครล่ะคะที่จะโกรธเราลงคอ พวกที่มันดื้อบ้างก็คงมี เพราะเขามีจริตอย่างนี้มานาน ใครชี้ทางสว่างให้ มันยังรั้นเพราะกลัวเสียฟอร์มว่างั้นเหอะ เราก็ต้องใช้เวลา ให้เวลาเขาดูพวกที่ยอมรับก่อนสิว่า พวกที่ยินดีเขาไปดีนะ อย่างเราพอเห็นคนที่เคยทุกข์ด้วยกันแล้วมาเปิดรับสิ่งใหม่แล้วดีขึ้น มีใครล่ะที่อยากจมปลักกับทุกข์นาน ๆ จริงไหมนายช่าง"


ฤกษ์สะดวกของยายผีป่าคือ 29 /6/53 (น้าน..คอหวยจดยิกเชียว เวลาไหว้นี่ 09.39 ค่ะ หวังว่านาฬิกาคงไม่เพี้ยน)

ยายผีป่าเตรียมของหวานมงคล 5 สี พวงมาลัยมะลิ ดาวเรือง และอื่น ๆ ตามแต่จัดหาได้ ไม่ลืมธูปเทียน ไม้ขีดไปยืมเอาข้างหน้า อิอิ ไม่ได้สูบบุหรี่นี่ค๊า

 

ยายผีป่่า (ตอนนี้ผัวเรียก ผีเฝ้าป่าไปเสียเฉิบ เพราะวัน ๆ ไปนั่งกลางแดดกลางฝนหน้าปางไม้ ไปบ่นไปด่าให้ผัวระอา) หอบข้าวของไป พร้อมแก้งค์นรกแตก 7 คน (พวกเขาเรียกตัวเองว่าเด็กเทวดาระอา)

ดงสักนี้อยู่ท้ายไร่ของยายผีป่่า เป็นเชิงเขาไล่ขึ้นไปเป็นเขาไม่สูงนัก เมื่อไปถึงก็มองหาต้นไม้ที่ใหญ่กว่าใคร และต้องเป็นไม้ที่หันหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ มีสาขามากกว่าเขา จึงจะเหมาะต่อการเลือกมาเป็นต้นเอกในการขมา หมายเลขต้นเขียนไว้ว่า 875 "ได้การล่ะ...เอาต้นนี้เลย แม่ชอบต้นนี้ ไปเอาใบตองกล้วมาหนึ่งก้านลูก มาปูรองเครื่องพลี" ยายผีป่าบงการลูกชายสุดหล่อ เจ้ารอฟว์วัย 17 เขาทำตามแต่โดยดี

ขณะที่ยืนรอ ก็มีความรู้สึกว่า ได้ยินเสียงใครสะอื้นให้...ฮือ ๆ....แว่วมาทางด้านหลัง วุ้ย...เอาเข้าแล้วไหมล่ะ ลูกตูคงทะเลาะกันจนใครคนใดคนหนึ่งร้องไห้

ยายผีป่าหันมาดูว่าคนไหนร้อง แต่ไม่เห็นมีใครร้องเลย มีแต่นั่งชันเข่ารอดูแม่ทำพิธีอย่างเจี๋ยมเจี๊ยม (นาน ๆ จะเห็นพวกมันอยู่ในระเบียบเสียที)

อ้าว...แล้วเสียงนี่มาจากไหนล่ะเนี่ย หันไปหันมา ทางซ้ายมือเฉียงไปหน่อยที่ต้นสักขนาดใหญ่ริมทางแถวที่ 2 หมายเลข 80 ติดกับ หมายเล 50 มีสาวน้อยร่างเล็ก วัยไม่น่าจะเกิน 20 ยืนหน้าเศร้ามองมาที่เรา มองอย่างเศร้าจนออกปากไปว่า

"นางไม้รึ เสียใจรึที่เราจะมาย้ายบ้านท่าน ทำไมใส่เสื้อผ้าไม่สวยเหมือนภาพวาดเลยล่ะ" ยายผีป่าถามเพราะในใจรู้แล้วว่านี่คือกายทิพย์ ไม่มีสังขารชัวร์

นางไม้หน้าเศร้าไม่ตอบ ยายผีป่าเลยบอกเด็ก ๆ ว่า มานี่นางไม้ยืนตรงนี้ เราย้ายมาไหว้ที่ต้นของนางไม้เลย

"เอาน่านางไม้ เรามาดี อย่าโกรธกันนะ มานี่เลย มารับเครื่องไว้เครื่องขมาจากเรานะ " เมื่อวางข้าวของเรียบร้อย ยายผีป่่าบอกเด็ก ๆ สำรวม ก่อนจะเรื่มจุดเทียน จุดธูป เริ่มบริกรรมออกเสียงไปเท่าที่จะทำไปได้ (เหอ ๆ )

เดี๋ยวขอตัวพาใบตองไปฉี่ก่อน

 

ขณะที่บริกรรม ก็รู้สึกว่าเชิงเขาไกลไปประมาณ 800 เมตร มีผู้ชายแต่งกายมอมแมมร่างใหญ่ผิมคล้ำเหมือนแขกยืนมองอยู่ เขาส่งกระแสมาให้รับรู้ว่า "เราตายที่นี่ ทรมานมาก อยากไปเกิด ช่วยด้วย"

ยายผีป่าเลยถามนางไม้ว่า มีคนทรมานเยอะไหม เชิญมาหมดหรือยัง มาให้หมดเลยนะ เดี๋ยวทำมหาสังฆทานให้ ทุกภพทุกภูมิเลย เชิญมานะ"

 

นางไม้ยืนมองพอถึงเวลาเชิญรับของเขาก็ไม่ค่อยยิ้ม แต่พออุทิศส่วนกุศลให้พร้อมพาตั้งจิตขึ้นกราบพระ นางไม้ยิ้มหน้าบานกว่าเดิมเชียว แขกมอมแมมสองคนก็ดูดีใจแล้วหายไปทั้งหมด

"นี่ลูกที่นี่มีผู้หญิงโดนฆ่าตายกับผีแขกสองคนนะลูก ไปถามเจ้าของสวนทีไป๊ว่ารู้เรื่องไหม หน้าตาเหมือนมอญนะ แม่ลืมถามที่มาที่ไป ไปถามคนเฝ้าสวนก็ได้เผื่อรู้จัก" ยายผีป่าสั่งลูก พวกเขาชินเสียแล้วกับเรื่องสัมผัสเพี้ยน ๆ ของแม่คนนี้ แต่ยังมีการเกี่ยงกันว่าใครจะไปถามเอาความมาให้แม่ สรุปเกาะกันเดินไปที่กระท่อมข้างป่ากันทั้งหมด

แหม...มันทันสมัยกันจริง ๆ เนาะ รู้กันกลมเกลียว มาด้วยกัน ไปด้วยกันเสียเจง ๆ พับผ่าสิแม่เจ้าเอ๊ย!

 

ลูก ๆ กลับมาบอกว่า มอญที่เฝ้าอยู่เขาเคยได้ยินว่า เคยมีผู้หญิงตาย แต่ไม่รู้จัก ยายผีป่าเมื่อหาข้อมูลได้ไม่เต็มที่จึงเดินไปที่ป่าอีกก่อนจะกล่าวลอย ๆ ว่า

"ท่านใดที่ทุกข์มาก ประสงค์จะให้ช่วยอะไร ไปบอกฉันที่บ้านนะ บ้านฉันอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวจะขออนุญาตตายายเจ้าบ้านให้ ถ้ากลัวคุยกับฉันไม่รู้เรื่อง ให้บอกคนงานนะ ถือเสียว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว"

ลูก ๆ พอได้ยินก็เลยพูดเสียงหลงว่า "แม่...เอาผีมาเป็นเพื่อนอีกแล้วเหรอ...ไม่กลัวเหรอแม่"

"ไม่กลัวหรอกลูก ผีนี่ถ้าเราดีกับเขา เขาย่อมสัมผัสได้ง่ายกว่าคนนะลูก แม่เบื่อที่จะเป็นเพื่อนกับคน เบื่อที่จะคุยกับคนแล้ว ผีสางเทวดา คำไหนคำนั้น ไม่สับปรับไม่เปลี่ยนแปร จริงใจกว่านะลูก แม่สบายใจที่คบหากับมิติต่าง ๆ "

"แล้วพวกเทวดา ที่เขาดีกว่าแม่ เขาอยากคบแม่ไหมล่ะ" น้องเอิร์ทลูกสาวคนโตมันถามเหมือนกับว่าแม่นี่เป็นคนที่ไม่น่าคบหาเอาเสียเลย ยายผีป่่าตาเขียวใส่ลูกสาว พร้อมบ่นกับลูกคนนี้ว่า

"ถ้าเทวดาไม่คบหากับแม่นะ หนูไม่ได้มาเกิดหร๊อก"

"งั้นหนูก็ลูกเทวดาสิแม่..อิอิ..." ได้ทีตอกย้ำ....เออ...นังลูกเทวดา!

 

เช้าวันที่ 30 (ใกล้วันหวยจะออกว่างั้นเหอะ)

"แม่..เมื่อคืนตอนน้องรอฟว์ลุกเข้าห้องน้ำ แม่เดินมาหน้าเรือนไม้เหรอ" ลูกชายถาม

"โอย...ถ้าแม่ได้นอนหลับนะลูก ตื่นยาก ขนาดไก่มันร้องรอบสามยังไม่ตื่นเลย มีอะไรลูก"

"ก็ผมเห็นเงาเหมือนผู้หญิงเดินไปเดินมาหลายรอบหน้าบ้านเรือนไม้ ผมคิดว่าแม่ ถ้าไม่ใช่แม่แล้วใคร คงไม่ใช่ย่านะ"

ยายผีป่ารู้แล้วว่าเป็นใคร แต่ไม่บอกลูก ๆ

"สงสัยพ่อแอบมากิ๊กมานอนแล้วให้กิ๊กหนีออกทางนั้นนะแม่ ไปด่าพ่อสิ" เจ้าบ่างช่างยุอย่างเจ้าออมตั้งข้อสงสัย เออ...พ่อมันเดือดร้อนอีกแล้วงานนี้


...........................................................

สาย ๆ ยายผีป่าเข้าไปปางไม้ เตรียมจะไปสั่งคนงานว่า "อย่าเพิ่งตัดต้นไม้ที่ไหว้นะ" แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อไปถึงพบต้นนั้นถูกโค่นเป็ฯไม้ท่อนไปเสียแล้ว

ยายผีป่าจึงบอกลอย ๆ กับมิติที่อยากจะไปบอกเล่าว่า "เออ...เด็กมันกลัว ไปหาคนที่กลัวน้อยกว่านี้นะ ไปบอกเลยว่าเป็ฯใคร ต้องการอะไร"


.................................

เรื่องเห็นเงาหน้าเรือนไม้ เด็ก ๆ ลงมติว่า ไม่น่าจะใช่พระแม่มาลัยทอง นางตะเคียนที่อยู่เรือนไม้ เพราะเขาเคยเห็น สวยขาวงดงามมาก จึงคิดว่าเป็นผีจากดงสักแน่นอน พวกเขาจึงเกิดอาการเกาะกลุ่มรวมญาติกันเหนียวแน่นอีกครั้ง ไปไหนเกาะกันไป ใครอยากให้ลูก ๆ ไม่ห่างกัน เล่าเรื่องผีนะ รับรองมันเกาะกันจนเหากระโดดข้ามหัวไปมาได้หลายรอบทีเดียวแหละ

....................................

 

"แม่ ๆ น้ายาวโดนผีมาหลอก" เด็ก ๆ เล่าอย่างตื่นเต้น และตื่นกลัว เมื่อเจอหน้าแม่ของเช้าวันใหม่

ยาวเป็นเด็กหนุ่มชาวมอญเคยบวชที่วัดท่าขนุนสึกมาทำงานกับเรา นิสัยดี ขยัน พักที่บ้านเรือนรับรองผู้ป่วย ให้พักไปก่อนเพราะยังไม่ต่อไฟฟ้า เชื่อมไฟจากเรือนไม้ไปก่อน

"ว่าไงยาว...เจอผีนางไม้หน้าเศร้าใช่ไหม"

"ครับ..เขามาหา บอกว่า เจ้บอกให้มาหาผมก็ได้ เขาเกาะมาตอนผมไปย้ายพวงมาลัยไปที่ต้นอื่น"

"เออ...โดนฆ่าตายใช่ไหม เขามาหาพี่เหมือนกัน แต่พี่บอกว่า อายุยืนแต่ความจำสั้น ไปหายาวแทนนะ เขาบอกพี่เหมือนกันว่า ชื่ออะไร จำไม่ได้นัก มีสองตัว เจียงจันทร์อะไรนี่แหละ มอญมีชื่ออย่างนี้ไหมยาว" ยายผีป่าถามทีมงานชาวมอญ


"ไม่น่าจะมีครับเจ้ เออ...เขาบอกว่า เขาโดนยิงตายตรงต้นนั้นแหละ" ยาวเล่า
"ตายสิบกว่าปีได้แล้วมั้งยาว" ยายผีป่าต่อเรื่องเท่าที่สัมผัสได้

"ครับ...เขาบอกว่า รู้ว่าเจ้จะไปวัด ฝากทำบุญให้ด้วย เขามีน้องอีกคนและเพื่อน ๆ ผีสงครามอีกเยอะ ช่วยด้วย"

"เออ...พี่รู้แล้ว พี่บอกเขาเองแหละ เดี๋ยววันพระนี้ บอกพวกเขาเลยนะว่าจะไปทำบุญใหญ่ให้" ยายผีป่ายินดีที่จะช่วยพวกเขา

"โอยเจ้...ผมกลัว ทำไมต้องให้มาหาผม ผมหาพระมาห้อยแล้ว ไม่เอานะเจ้ ไม่งั้นถ้าผีมาบ้านเจ้อีก ผมกลับบ้านดีกว่า" อาการกลัวหัวหดของไอ้ยาวผู้ที่เคยบอกว่า "ผมไม่เคยกลัวผี นอนในป่าสบายเลย กลัวอย่างเดียวเวลาเข้าป่าคือกลัวหาหน่อไม่ได้ครับเจ้" เป็นไงล่ะไอ้ยาว...เจอจัง ๆ ขี้หดตดหายเชียวรึ!

 

"เจ้ ๆ...มาอีกแล้วครับเจ้...ไม่ไหวแล้ว ผมสวมพระแล้ว ยังมาหาผมได้อีก เจ้ไหนว่าผีกลัวพระ พระเก๊เปล่สนี่เจ้ พระพ่อผมให้มานะ เจ้ดูพระให้ทีครับ" เจ้ายาวมาเคาะเรียกให้ตื่นมารับรู้ว่าโดนอีกแล้วคร๊าบท่านตอนดึกเกือบตีสอง

"เออ...ไอ้นี่ผีเขามาขอบคุณไม่ใช่เหรอ..." ยายผีป่่านึกขำ

"ครับเจ้..มาถึงมากอดผมเลย เป็นเงาดำ ๆ แต่รู้ว่าเป็นผีนางไม้ที่มาเมื่อคืนนั้น พูดมากจริง ๆ ผีคนนี้ มาชวนผมไปอยู่ดงสักด้วย บอกว่า บอกว่าดีใจที่เจ้จะไปทำบุญให้ พวกผีที่ป่าช้านั่นดีใจกันมาก ยืนออรอกันเต็มบ้านเจ้เลย" เล่าไปตาลนไป ยายผีป่าเลยกระเซ้าว่า "นี่ถ้าเขาได้บุญนะ วิมานคงงามน่าดู ไปอยู่กับเขาสิยาว สบายนะ ไม่ต้องทำงานหนัก เงินทองไม่ต้องดิ้นรนหา ไม่เป็นหนี้เป็นสินใคร ไหว้พระสวดมนต์ ได้บารมีเพิ่มนะยาว"

"โอย..เจ้ผมไม่ไปหรอก...ผมไม่อยากเป็นผัวผี ผมกำลังจะตอบว่า ไม่ไป แต่ผีนี่พูด ๆๆๆ คนเดียว พอจะตอบ ก็หายไปแล้ว ตอนเป็นคนสงสัยจะพูดมาก"

ผีรายงานว่า เป็นคนไทย ไม่ใช่ต่างด้าวอย่างที่โดนกล่าวหา (แหะ ๆ โทษทีจ้าคุณผี) โดนยิงตายตอนกำลังแตกเนื้อสาวเมื่อหลายปีก่อน พ่อแม่มีบ้านที่นั่น ตายตรงนั้น สิงที่ต้นสักนั่น เวลาเจอคนอยากจะให้เขารับรู้ว่าสิงที่นี่ อยากได้บุญ อยากให้ทำบุญให้ ก็ไม่มีใครตอบกลับ ไม่มีใครเห็น ร้องไห้กับผีร่วมก๊วนกันตลอดเวลา มันทรมานมาก เอาหินปาก็แล้ว ทำกิ่งไม้หล่นใส่ก็แล้ว มีแต่คนตกใจ ร้องลั่น "ผีหลอก ๆ" ไม่มีใครสนใจผีเลย คนนี่ปอดแหกเนาะ(ยายผีป่าคิดเข้าข้างผี)

เมื่อได้ข้อมูลคร่าว ๆ จากการบอกเล่าของผี ขั้นตอนต่อไปคือ การค้นหาความจริง

 

ยายผีป่าจึงขึ้นไปห้องพระ ขอบารมีครูบาอาจารย์ช่วยเชื่อมมิติให้ ได้ความว่า "เธอต้องการให้ไปตามหารูปถ่ายของเธอที่ถูกทิ้งไว้ที่บ้านของเตี่ยที่ตายไปแล้ว บ้านเป็นบ้านร้างไปแล้ว ที่ข้าง ๆ รูปของเธอ มีรูปน้องสาวอีกคนที่ตายตามไปสองปีให้หลัง โดนรถชนที่ตลาดทองผาภูมิ ให้เอารูปไปทำใหม่ เอาไปให้พระดี ๆ ท่านบังสกุลแผ่บารมีให้ ก่อนไปให้เรียกทุกจิตที่ทรมานที่อยากได้บุญเกาะติดรูปสองคนนี้ไปด้วย ส่วนท่านที่บารมีสูงกว่า ท่านไปเองได้ เชิญด้วยวาจาก็ไปได้เลย ท่านพลังดีกว่าผีอย่างพวกเธอ"

แล้วผีก็เล่าต่อว่า "ที่ตรงนั้นที่พี่เอื้อมเห็น เขาเป็นผีเชลยศึก ถูกต้อนมาจากอินเดีย ที่นี่เมื่อก่อนตอนสงครามที่ญี่ปุ่นมาตั้งฐานที่นี่ เขาเอาเขาตรงนี้ทำเป็นป่าช้าอังกฤษ คือฝังเฉพาะศพเชลยจากอังกฤษ แขกตอนนั้นขึ้นกับอังกฤษ จึงถือเข้ากับผีฝรั่งอังกฤษไป เขาเอากระดูกกลับไป แต่เรียกวิญญาณไปรับบุญไม่หมด เขาจึงตกค้าง ดีใจจะได้ไปที่ดีกว่า ฝากขอบคุณมา"

ยายผีป่่าจึงดิ่งไปที่บ้านของพี่ชายผีผู้นี้ตามที่บอกว่าเป็นเครือสายไหน เจอสะไภ้ที่พอรู้เรื่องก็ขี้หดตดหายอีกคน

"อ๋อ...เจอผีไอ้ต่ายเหรอพี่เอื้อม คิดว่าไปเกิดแล้วเสียอีก รูปถ่ายคิดว่าไม่มีนะพี่ เดี๋ยวโทหาเจ้ให้ เผื่อแกรู้ว่ามีไหม" พี่สะไภ้บ่ายเบี่ยงที่จะช่วยค้นหา จึงได้ความจากพี่สาวอีกคนที่อยู่อีกอำเภอว่า ตอนเตี่ยตายนั้น เคยเห็ฯที่ลังเตี่ยมีรูปน้องสาวที่ตายไปกว่าสิบปีแล้วอยู่ที่ลัง แต่มันเก่า มอดปลวกกัดจะเหลือเหรือเปล่าไม่รู้นะ เอื้อมเข้าไปดูสิ" ว่าแล้วยายผีป่าก็มีเพียงน้องออม ลูกสาววัย 9 ขวบเดินไปที่บ้านร้าง รก เพราะคนในบ้านตายหมด คนอยู่ก็ไปอยู่ที่อื่นกันหมด ยายผีป่าต้องอาศัยถามผีคุณต่ายว่า ไหนรูปอยู่ตรงไหน ผีบอกว่า "ห้องเตี่ยมีไม้ปิดทับไว้ งัดออกมาแล้วเข้าไป รูปอยู่ใกล้ลังกระดาษ"

น้องออมจับมือแม่แน่น "แม่กลัวไหม"

"กลัวสิลูก กลัวเปิดไปแล้ว เจองูลูก"