อยากปรึกษาค่ะ...ทำแมวตาย...รู้สึกผิดมากเลยค่ะ

คือ มันเป็นแมวโดนทิ้งค่ะ สงสารมันก็ให้ข้าวมันกินตั้งแต่เล็กๆ แต่ไม่ได้เอามาเลี้ยงนะคะ เพราะแพ้ขนแมว
ก็ดูแลมันมาเรื่อยๆ จนเมื่ออาทิตย์ก่อนจู่ๆมันก็ดุค่ะ ก็เอาข้าวให้มันกินหมือนปกติ แล้วมันก็ตะปบหน้าเลือดไหลเลยค่ะ
เราก็ไปฉีดพิษสุนัขบ้ากับบาดทะยัก เสียใจเหมือนกันนะคะ ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายเรา
แต่ก็ยังให้ข้าวมันกินเหมือนปกติ แต่ไม่ค่อยกล้าเล่นด้วยค่ะ จนเมื่อ 2-3 วันก่อน มันก็มีอาการเหมือนป่วย
มันมาหา มาอยู่ด้วย แต่ไม่ยอมกินข้าวเลยค่ะ มันผอมมากๆ แล้วก็ซึม
ด้วยความเป็นห่วงเลยเอายาพาราให้มันกิน อยากให้มันหายดี ไม่รู้จริงๆค่ะว่าแมวแพ้ยาพารา
ให้มันกินไปตอนบ่ายวันที่ 3 ที่ผ่านมา พอเพื่อนมาบอกว่าแมวแพ้ยาพารา เราก็ตามหามันค่ะ จะพาไปหาหมอ
แต่ก็หามันไม่เจอ พอตอนเช้าวันที่ 4 เราก็ตามหามันอีกค่ะ ก็เห็นพี่ที่หอกำลังจะพามันไปหาหมอ เราก็ทำได้แค่รอ
ตอนเย็นเลยไปถามพี่เค้า พี่เค้าบอกว่า แมวตายแล้วล่ะ หมอบอกว่ามีคนเอายาให้มันกิน
บอกความรู้สึกไม่ถูกเลยค่ะ แต่เกิดมาไม่เคยเสียใจและรู้สึกผิดเท่านี้เลย ก็ได้แต่ร้องไห้
บางทีถ้าเราไม่ได้เอายาพาราให้มันกิน มันอาจจะรอด รักมันมากเลยนะคะ แต่เราก็เป็นคนที่ทำมันตาย
เราไม่มีโอกาสได้บอกลามันด้วยซ้ำ อยากจะย้อนเวลากลับไป อยากจะแก้ไขสิ่งที่ทำลงไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ตอนนี้ยังทำใจไม่ได้เลยค่ะ พอจะมีสิ่งไหนที่เราจะชดใช้ให้มันได้บ้างไหมคะ อยากจะไปทำบุญให้มัน ควรจะทำอะไรบ้างคะ
แล้วพอจะมีบทสวดมนต์ให้มันไปสู่สุขคติไหมคะ เสียใจจริงๆค่ะกับสิ่งที่ทำลงไป มันจากไปแล้ว ไม่มีโอกาสให้เราแก้ตัวเลย
ถ้าชาติหน้ามีจริง ก็อยากให้มันได้พบแต่สิ่งดีๆค่ะ ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากเจอมันอีกค่ะ อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำลงไป

 

ใส่บาตรแล้วอุทิศส่วนกุศลให้แมวค่ะ

 

ผมว่าการที่เราทำไปนั้น เป็นความตั้งใจที่ดี ที่ต้องการให้มันหายดี แต่เมื่อเรื่องมันกลับกลายเป็นแบบนี้นั้น ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้วครับ คงได้แต่ทำบุญและอุทิศให้แก่แมวตัวนั้นแทน อย่าไปเศร้าหรือคิดมากไปเลยครับ

 

เจตนาไม่มี ไม่ได้คิดจะฆ่าเค้าให้ตายนี่คะ

เป็นเพราะความหวังดี ก็อุทิศส่วนกุศลส่วนบุญไปให้เค้าเยอะๆๆค่ะ

 

คงเป็นคู่กรรมกันมาครับ อย่าคิดมากเลย ในเมื่อใจเรามีเมตตากับเขา แต่สิ่งที่เราไม่รู้นั้นทำให้เขาจากไปเป็นเพราะถึงเวลาของเขาแล้ว ไม่มีใครหนีความตายพ้น ทั้งแมว ทั้งเรา ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าให้มาก แล้วนึกถึงผลบุญทุกอย่างที่เราทำมา แล้วแผ่ให้เขาไปให้หมด แม้ชีวิตเราก็ตาม ตรงนี้การที่เราให้ได้แม้ชีวิตของเรามันเป็น กุศลอย่างแรงมาก จะทำให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดีได้ แต่ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะเอาชีวิตเราน่ะ เพราะตัวกุศลนี้จะย้อนกลับมาเกื้อกูลเราไว้หลายเท่าด้วย เขาเรียกกุศโลบาย คิดถึงพระพุทธองค์ให้มากๆ เดี๋ยวก็จะคลายความไม่สบายใจไปเองครับ

 

ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ

 

อยากกดอนุโมทนา สัก 100 ครั้ง

ผมเข้าใจความรู้สึกนะครับ ถ้าเข้ามาอ่านก็ขอให้สบายใจได้เลยนะครับ

อย่าไปคิดมากครับ ถ้ารักและอยากเจอกับเขา ก็คิดถึงเขา แผ่เมตตาให้เขา

ไม่ว่าเขาอยู่ที่ใด ย่อมเกิดสุขทุกสถานครับ

สักวันต้องได้พบกันอยู่แล้วครับ อาจจะนานหน่อยแค่นั้นเอง

 

วิบากกรรมแท้ๆที่ทำให้เกิดวัฏสังสารเกิด แก่ เจ็บ ตาย เขาคงมาชดใช้สิ่งที่เขาเคยทำไว้ครับเป็นการทำงานของกฏแห่งกรรม คุณไม่ผิดหรอกครับ ทำไปเพราะความไม่รู้ ก็หมั่นทำบุญอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้เขาบ่อยๆ ส่งจิตไปขออโหสิกับเขาเสีย ขอให้จบสิ้นกันเพียงแค่ชาตินี้ เขาจะอโหสิกรรมหรือไม่อยู่ที่ความตั้งใจที่คุณจะกระทำให้เขา เขาเองก็ต้องไปตามทางของเขา สัตว์โลกมีกรรมเป็นแดนเกิด ไปกำหนดให้เขาไม่ได้หรอกครับ คุณไม่ต้องร่ำไห้เสียใจมาก จากที่คุณเล่ามาอนุมานว่าคุณมีเมตตา กรุณา คุณไม่ลำบาดหรอกครับ ผมขออนุโมทนากับคุณด้วย

 

คุณไม่ได้ผิดศีลข้อแรก เพราะไม่มีเจตนา ปัญหาคือเขาตายไปแล้ว เราไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับคุณ เพื่อความสบายใจให้ทำบุญอุทิศให้เขาบ่อย ๆ หวังว่าเขาไปอยู่ภพที่รับรู้ได้ แล้วขอให้เขาอโหสิกรรมให้

 

อย่าเศร้าใจไปเลยครับ มันเป็นวิบากกรรมของแมวตัวนั้น
การที่คุณให้ยาผิดด้วยเจตนาดีจนแมวนั้นตายไป ก็ไม่ได้ผิดศีล แต่ก็มีเศษกรรมนิดหน่อยซึ่งเมื่อถึงคราวที่วิบากกรรมอื่นๆของคุณตามมาส่งผลให้ถึงคราวสิ้นอายุ กรรมนี้ก็จะมาผสมโรงทำให้ได้รับยาผิดโดยเจตนาดีเหมือนกัน
เพื่อความสบายใจและหนีให้พ้นจากเศษกรรมนี้ก็ให้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แมวตัวนั้น และอธิษฐานอย่าให้มีเวรต่อกันและพ้นจากวิบากกรรมนี้ก็ช่วยได้ เพราะกรรมนี้เป็นเศษกรรม แก้ไขได้ครับ

 

ดีแล้วครับ ที่มีความเมตตา สงสารสัตว์ ร่วมสุข ร่วมทุกข์

ร่วมเกิด ร่วมแก่ ร่วมเจ็บ ร่วมตาย ด้วยกัน

ทำบุญ หรือถ้ามีโอกาสทำความดีใดๆ ก็อุทิศส่วนกุศลไห้เขา ก็จบนะ

เจตนาฆ่าเราไม่มี แมวเขาหมดอายุ ถึงคราวตาย

ปัญญาหาของท่าน จขกท มีติดนิดหนึ่งนะครับ คือมองความเป็นธรรมดาไม่ออก

มองไห้ออกนะครับ ใจจะได้วางอุเบกขาลงเสียดาย

จะเป็นบุคคล หรือสัตว์ เกิดเท่าไหร่ ตายเท่านั้น

แมวเขาก็อยู่ในกฏธรรมดาของโลก สำคัญที่ใจ ใครจะทำใจได้เท่านั้นเอง

ทำใจได้มาก ก็มีความสุข ความสงบมาก ทำใจได้น้อย ก็ต้องดิ้นร้น กระสับกระส่าย

มีความทุกข์ใจเป็นอันมาก

คนที่ทำใจไม่ได้ ความเสียอก เสียใจ ก็ย่อมมีเกิดขึ้นกับบุคคลเหล่านั้น

อนาคตข้างหน้า การพัดพรากจากของรัก ของชอบใจ จะมีเกิดขึ้นกับเราเป็นระยะ

เพื่อน พี่ ญาติสนิท มิตรสหาย ปู่ย่า ตายาย บิดา มารดา สุดท้ายก็กายของเรา

ที่เราได้อาศัยอยู่นี้ สุดท้ายเจ้าร่างกายนี้ ก็ต้องตายเช่นกัน

ศึกษาธรรมะ เอาพระธรรมคำสั่งสอน เป็นที่พึ่งนะครับ
อนุโมทนาครับ

 

เจตนาเป็นตัวกรรมนี่ครับ คุณไม่มีเจตนานี่ครับ อดีตล่วงไปแล้ว คิดมากไปใจเศร้าหมองเปล่าๆครับ กฏของกรรมเป็นของเที่ยงครับ แมวตัวนี้อาจจะเคยเป็นคนมาก่อน แล้ว Musushi อาจจะเคยเป็นแมวมาก่อนก็ได้ เรื่องบังเอิญไม่มีจริง เป็นคนใจบุญอยู่แล้ว อทิศส่วนกุศลด้วยนะครับ แมวจะได้ดีใจ

 

เหตุการณ์คล้ายกันเลยค่ะ ของมิ้นเก็บลูกนกได้หนึ่งตัว หารังมันก็ไม่เจอ เลยมาเลี้ยงไว้ เอาขนมปังแช่น้ำแล้วใส่หลอดฉีดยาป้อนค่ะ นกน้อยก็อยู่ได้สองสามวันแล้วตาย เสียใจมาก มาดูที่คอนกปรากฏว่ามีก้อนขนมจุกติดอยู่ค่ะ มิ้นคิดว่าขนมปังติดคอนกตาย เสียใจมากค่ะ ร้องไห้ใหญ่เลย มิ้นเป็นคนทำให้เค้าตายเอง รู้สึกเสียใจมากผ่านมาหลายปีแล้ว ยังจำไม่ลืมเลือน

 

เรื่องอื่นๆก็คนช่อยตอบให้กันเยอะแล้วนะครับ

เรื่องนี้ขอเสนอ บทสวดคาถามหาจักรพรรดิ

 

ผมเข้าใจความรู้สึก เพราะเคยทำมามากกว่าคุณ และคิดว่า มีหลายคนที่เจตนาดีแต่ไปทำผลทำให้เกิดผลตรงกันข้าม ( แต่ความจริงผลนั้นเป็นสิ่งดี แต่ความไม่รู้ของเราจึงคิดว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี) จึงขอยก เหตุการณ์ตอนหนึ่งในพุทธศาสนา มาให้อ่าน

สมัยพระพุทธเจ้าก่อนปรินิพพาน นายจุนทะ มีแรงศรัทธากับพระพุทธศาสนามาก จึงเอา สูกรมัททวะ( บางตำราว่าเป็นเนื้อหมูอ่อน บางตำราว่าเป็นเห็ด) มาถวายให้พระพุทธองค์เสวย เพราะถือว่าเป็นของหายาก เพราะอยากให้พระศาสดาได้กินของดีๆ พระศาสดาหยั่งทราบด้วยพระญาณว่า ของนั้นเป็นของมีพิษ จึงรับไว้คนเดียว ที่เหลือให้เททิ้ง ไม่ให้พระองค์อื่นฉัน พระศาสดาทรงเสวย สูกรมัททวะ แล้ว เิกิดทุกข์เวทนาแรงกล้า ทรงทราบว่าจะต้องปรินิพพานแน่นอน แต่ยังทรงมีเมตตาว่า หากเราปรินิิพพาน ไปเช่นนี้แล้ว นายจุนทะ จะต้องเศร้าโศกเสียใจ เพราะคิดว่า เป็นต้นเหตุแห่งความปรินิพพานของพระพุทธองค์
พระพุทธองค์จึงให้ พระอานนท์ไปบอกว่า หากพระพุทธองค์ปรินิพพานแล้ว อาหารมื้อสุดท้าย ที่นายจุนทะถวายให้พระพุทธองค์นั้น มีอานิสงค์ผลบุญเช่นเดียวกันกับ นางสุชาดาถวายอาหารที่ทำให้พระพุทธองค์ ตรัสรู้

เรื่องบางเรื่อง บางอย่างทดสอบ เรา พระโพธิสัตว์ปราถนาจะช่วยผู้อื่น บางคนก็ช่วยตามความคิดความสามารถของตน แต่เราต้องเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า ความปราถนาดีด้วยคุณธรรมจะนำไปสู่สิ่งที่ดีเสมอ เรื่องของคนจะตาย แม้อยู่ในมือหมอ มีเครื่องมืออย่างดี เขาก็ยื้อเอาไว้ไม่ได้
นี่แมวจะตาย เราอย่าไปคิดว่า มันเกิดจาก ยาพาราเซตามอล และถ้าเรารู้ว่า แมวตัวนั้นตายแล้วไปสู่ภพที่ดีกว่าเดิม เช่น ได้ไปเกิดเป็นคน หรือไปเกิดเป็นเทวดา ก็น่าจะเป็นเรื่องน่าดีใจมากกว่า ไปนั่งรู้สึกผิด การที่มันไม่สบายนั่นอาจจะหมายถึงการที่มันจะหมดอายุไขของมัน แล้วพร้อมจะละสังขารแมวก็ได้

ทำใจให้สบายนะ คุณทำถูกต้องทุกอย่างแล้ว

 

ทั้งคน สัตว์ สิ่งของ ทั้งหลาย และตัวเราเอง ย่อมมีการพลัดพราก ของรัก ของชอบใจ เป็นธรรมดา นะ

เหตุที่เราทุกข์ เพราะเราคิด ถ้าเราไม่คิด เราก็ไม่ทุกข์ นะ อยู่ที่ อารมณ์ใจของเราเอง การทำบุญ และอุทิศส่วนกุศลให้ โดยตรง แม้นว่า แมวจะไม่ได้รับ แต่คนแรกที่ได้ คือเรา นะ
ถ้าเรา ปฏิบัติ ตามนี้ อารมณ์ เราจะดีขึ้น นะ

 

อ.วารินทร์เคยเขียนในหนังสือท่านเรื่องการทำบุญให้สัตว์ที่ตาย
ให้ซื้อเครื่องสังฆทาน มีพระพุทธรูป 1องค์ และอาหารคาวหวาน
ไปทำบุญให้กับสัตว์ที่เสียชีวิตไปแล้วเขาจะได้รับอนิสงฆ์ของเราครบค่ะ

บุญไม่มีบาปไม่มีแก่ผู้ไม่เจตนา
ท่านว.วชิระเมธี

 

ไม่เป็นบาปหรอกครับ
ผมว่าน่าจะเป็นวิบากกรรมที่สร้างร่วมกันมา
อย่างน้อยเราก็ได้ทำดีที่สุดแล้วครับ
หมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ และขออโหสิกรรมกันในชาตินี้...จะได้ไม่เป็นบุญ-กรรม สานต่อกันในไปชาติหน้า

ขออนุโมทนาบุญต่อความหวังดีที่มีให้แก่สัตว์โลกครับผม

 

ตรงต่อนิพพานอยู่แล้ว ตรงต่อไม่ยึดอยู่แล้ว

สิ่งใดที่ผ่านไปแล้ว ก็แล้วไป ไร้เจตนา ไร้ความหมาย ไร้ร่องรอย ทั้งสิ่งที่เรียกว่าดี หรือไม่ดี นั่นหมายถึง ไ้ร้ความหมายในสมมติไปเลย

อย่าให้จิตมีสัญญา ยึดในสิ่งที่ทำ จิตจะเศร้า จิตจะดี ก็ปล่อยให้มันคลี่คลายไปเลย คือไร้ร่องรอยแห่งการเกิด ไร้ร่องรอยแห่งการดับ

ดังครั้งก่อน
มีหญิงสาว รักษาศีลมาตลอดตั้งแต่เกิด วันหนึ่งไปอาบน้ำที่ลำธาร เผลอ ไปเหยียบลูกกุ้งตาย จิตก็เศร้าหมองกับศีลที่ตนรักษามาโดยตลอด
แต่มีนายพรานคนหนึ่ง ไปล่าฆ่าสัตว์ป่า ทุกวัน จนวันหนึ่งผ่านกุฏิพระในป่า ท่านก็บอกให้เอาหวายมาถวายหน่อยจะทำราวตากจีวร พรานก็ไม่สนใจ หลายวันก็ล่าสัตว์ไม่ได้ ภรรยาเลยให้ไปเอาหวายไปถวายพระ พรานก็เข้าป่าไปเอาหวาย พอถึงกุฏิพระ ก็ตะโกนว่า เอาหวายมาให้ พร้อมกับเตะหวายกลิ้งเข้ากุฏิ พระก็ให้พร พรานก็เดินจากไป จนจบพร พรานก็ตะโกน ว่า สาธุ

เมื่อทั้งสอง ตายไป ท่านพญายมถามว่า เคยทำความดีอะไรมาบ้าง
หญิงสาว ตอบว่า พยายามทำความดีรักษาศีลมาตลอด แต่วันหนึ่งเผลอไปเหยียบกุ้งตาย จึงต้องลงไปเกิดในอบาย เพราะจิตเศร้ายึดในเจตนากรรม
พรานตอบว่า เคยไปเอาหวายมาถวายพระ ในป่า เพื่อทำราวตากจีวร พรานได้ไปเกิดบนสวรรค์ เพราะจิตระลึกในบุญที่ตนได้ทำเพียงหนเดียว

หากเราตรงต่อสัจจะ พระนิพพาน คือ ความไม่ยึดอยู่แล้ว
ไม่ยึดในศีล ไม่ยึกในธรรม ไม่ยึดในสมมติใด
ไร้เจตนากรรม ไร้ใจ ไปเลย อะไรผ่านมา ก็ผ่านไป ไม่ยึดไว้ แม้แต่ ตัวเอง

ตรงต่อ ว่าง ตรงต่อ วาง ตรงต่อ นิพพานอยู่แล้ว
นี่มันก็จะ โปร่ง โล่ง เบา ดับและเย็น เองนะครับ

ด้วยเดชแห่งพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ มหาพุทธะ มหาอรหันต์ มหาโพธิสัตว์เจ้า ทั้งหลาย ขอบารมีแห่งพุทธะ อรหันต์ โปรดเมตตาอโหสิกรรม แ่ก่ท่าน ให้ไม่ติดไม่ขัด ไม่ข้อง ไม่คา ตรงต่อพระนิำพพานด้วยเถิด

อโหสิ

สาธุ