เล่าสู่กันฟัง............."เมื่อข้าพเจ้าได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน"

ขอเล่าก่อนว่า....รอมากว่า ๕ ปีจึงจะได้มีโอกาสไปกับเขาบ้าง ด้วยว่าอยู่ไกล พอได้ขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพฯสองสามปีเลยได้ไปเสียที

อันนี้ต้องกราบขอบพระคุณพี่ชายที่ช่วยขับรถไปส่ง แม่ที่ช่วยจัดการอะไรๆให้ลงตัวเพื่อให้ลูกได้ไปสมใจเสียที และเจ้านายของพี่ชายที่กรุณาให้ยืมรถเพราะคนไปส่งมากกว่าคนไปปฏิบัติ เจ้านายของพี่ชายเธอก็นั่งไปด้วย ไปทำบุญแล้วกลับ ปล่อยให้ดิฉันกับเพื่อนค้างที่วัด

คืนแรกก่อนที่จะรับพระกรรมฐานก็ไม่มีอะไร แต่นอนไม่หลับ คนเยอะมากๆ บางคนคุยกันเสียงดังลั่น พลิกตัวไปมาอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ไม่หลับ...เอาวะ เลยกำหนด ยุบหนอ-พองหนอ ที่พอจะเป็นอยู่บ้างฆ่าเวลาดีกว่านอนเปล่าๆ ตีสามลุกขึ้นมาล้างหน้าแล้วเข้าทำวัตรเช้า ตกบ่ายๆเย็นๆก็เข้ารับพระกรรมฐาน

สองวันแรกนี่...รู้เลยคำว่า "แทบตาย" มันมีความรู้สึกยังไง ปฏิบัติไปเหงื่อออกไป... ชุดขาวชุ่มทั้งชุด ลมตีขึ้นจากท้อง จะตายแหล่ไม่ตายแหล่ คือรู้สึกว่าไม่สบายกายออกมาจากข้างใน พอพ้นสองวันไปเริ่มดีขึ้น คงปรับธาตุปรับทางดีแล้ว ^_^

แต่คืนนั้นเอง อาบน้ำเสร็จสามทุ่มกว่า ผมเปียกเลยยังไม่นอน ชวนเพื่อนที่ไปด้วยออกมายืนตรงที่ประดิษฐานรูปปั้นหลวงพ่อโตฯ ยืนอ่านบอร์ดที่เขามีอะไรติดๆไว้ให้อ่าน สักพักหนึ่ง จากลมที่ว่าพัดดีๆนะ หยุดเลย....ลมสงบ แปลกมาก ข้างๆที่ดิฉันยืนมีหมานอนหมอบอยู่ตัวหนึ่ง ไม่ทราบว่าชื่ออะไร แต่ชอบเรียกว่า "หมูแดง" เจ้าหมูแดงนอนหลับสบายอยู่ ดิฉันกับเพื่อนก็ยืนอ่านบอร์ดไป พอลมนิ่ง เสียงหมาเริ่มหอนไล่มา (ที่วัดอัมพวันสุนัขเยอะมาก) จากอีกฟากหนึ่งของวัด

เพื่อนของดิฉันเริ่มใจไม่ดี เลยชวนกลับไปนอน ดิฉันยังติดอ่านเรื่องของหลวงพ่อฯท่านอยู่เลยยังไม่อยากไป ดูเวลาก็สี่ทุ่มครึ่ง เพื่อนดิฉันยืนหันรีหันขวาอยู่ครู่จึงเดินกลับเข้าไปนอน ทิ้งให้ดิฉันอยู่กับหมูแดง อ่านไปสักพัก เริ่มแปลกใจว่าทำไมหมายังไม่หยุดหอนเสียที ระฆังก็ไม่ได้ดัง แต่ก็ไม่สนใจอะไร มีเสียงคนเดินมาใกล้ๆ ดิฉันก็นึกว่าคงเป็นใครที่นอนไม่หลับล่ะมั้ง เลยยังอ่านบอร์ดต่อไป แต่คนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม เยื้องดิฉันไปนิดหน่อย ดิฉันจึงเหลือบมองไปดูว่าใครใจหนึ่งก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เลยกำหนดกลัวหนอจนหาย.... อ้าว หลวงพี่คะ ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมไม่อยู่ในกุฏิ.....ดิฉันนึกในใจ

จู่ๆเจ้าหมาที่นอนหมอบอยู่ข้างๆก็สะดุ้ง มันมองไปทางเดียวกับที่ดิฉันมอง แต่กลับลุกขึ้นยืนเห่า แล้วถอยกรูดไปชิดม้าหินที่อยู่ใกล้ๆ มันคำรามแฮ่ๆอยู่พักใหญ่ ดิฉันหลับตา ตั้งจิตว่าไม่ว่าเป็นใคร เอาเป็นว่าพรุ่งนี้และวันต่อๆไปจะอุทิศส่วนกุศลไปให้แล้วกัน จากนั้นดิฉันมองไปทางเดิม ไม่มีใครยืนอยู่แล้ว เลยกลับเข้าไปนอน เพื่อนที่เข้าไปก่อนยังไม่หลับ ถามว่าทำไมยืนทำอะไรอยู่ไม่เข้ามา ดิฉันยิ้มๆ ไม่ได้ตอบอะไร

 

จึงตั้งใจปฏิบัติ มีบ้างที่ฟุบหลับไปแต่ก็วันสุดท้ายเพราะไม่ไหว เพลียมาก...แต่ได้สักครู่ก็ลุกมานั่งกรรมฐานใหม่ คิดในใจว่าจะนอนไม่ได้ ^_^

วันต่อมารู้สึกไม่ค่อยสบายแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร กินพาราไปหนึ่งเม็ด... วันที่สี่นี่สิ... ตอนเช้าตื่นมาเจ็บคอเอามากๆ ไปแปรงฟันแล้วรู้สึกว่ามีเสลดอยู่ ดิฉันรู้เลยว่างานเข้าแน่ เสลดออกมาเป็นเลือดอีกแล้ว -*- งานนี้ยาวแน่ๆ สองอาทิตย์เป็นอย่างน้อย

ทำวัตรเช้าเสร็จกลับมานอนพักแล้วไปปฏิบัติรอบเช้า ดิฉันเดินจงกรมแล้วตาลาย ขวาเป็นซ้าย ซ้ายเป็นขวา... เลยนั่งลงดื่มน้ำ คิดว่าุ้ถึงยังไงก็ไม่ถอดใจแน่ๆ ตายเป็นตาย เอาให้ตายในพระกรรมฐานนี่แหละ ลุกขึ้นเดินจงกรมต่อ ก็ไม่มึนเหมือนเมื่อครู่ แต่พอนั่งสมาธินี่สิ... เวทนาถึงขีดสุด ขาปวดมาก ไม่ได้แล้ว...ชามาถึงบั้นเอว ปวดแทบขาดใจ กำหนดปวดหนอๆๆๆ น้ำตาไหล ใจหนึ่งคิด "ไม่เอาแล้วกู กลับบ้านเถอะ" แต่อีกใจหนึ่งนึกที่อาจารย์สอน ....เวทนาเป็นครู.... เอาวะ ตายเป็นตาย ตายท่านั่งสมาธิคงแปลกพิลึก คิดได้เลยกำหนดปวดหนอๆๆๆ อยู่นั่น ร่วมครึ่งชั่วโมงเป็นได้ แล้วมันก็หายไปจริงๆ

ขอหยุดเล่าประสบการณ์การปฏิบัติไว้เพียงแค่นี้นะคะ เดี๋ยวจะเล่าการใช้ชีวิตดีกว่า... การปฏิบัติเอาไว้ให้คนที่คิดจะไป ไว้ไป "โหด มัน ฮา" กันเอาเอง


การรับประทานอาหารในโรงอาหาร...
ขอความกรุณาอย่าได้เลือกที่นั่ง คนมีมาก เลือกไม่ได้หรอก...คุณมาปฏิิบัติต้องรู้จักอดทนนะ อย่าเอาความสุขสบาย ฉันจะนั่งตรงนี้... ไม่ได้นะ
พอเจ้าหน้าที่ว่า บางคนไ่ม่พอใจ เอาเขามานินทา อ้าว....ก็ทำผิดนี่ อย่าไปว่าเขาเลย บางคนไม่พอใจหนัก หิ้วกระเป๋ากลับบ้าน

อาหารไม่ถูกปาก...ก็ไม่กิน ไปซื้อกินเองข้างนอก เขาไม่ให้ออกไปนะ อยู่ในชุดขาว...มาทำความดี มาทำบุญ ต้องเคารพกฎกติกาด้วย คนอื่นๆก็ไม่ต่างจากคุณ ทำไมเขาทนได้ มาไม่ได้เสียอะไร... หลวงพ่อท่านให้ถึงเพียงนี้ เจ้าหน้าที่เสียสละเท่าไหร่ บุญคุณทดแทนไม่ได้หรอก ทานเสียให้หมด แล้วจะไม่หิวเวลาอื่น


ที่พัก
คนมาก ร้อน แคบ ไม่สบาย...เข้าใจ แต่ต้องอดทนนะ นี่ไม่ได้ยกตน แต่จะขอเล่าว่า ที่ตรงดิฉันนอน ในนั้นมีร้อยกว่าคน ดิฉันไม่ได้นอนติดผนังใดๆ คนซ้ายก็นอนร้าย ขาป่ายไปทั่ว คนขวาก็เจ้าเนื้ออีกทั้งคงถนัดซ้าย นอนท่าไหนไม่รู้พลิกมาทับแขนดิฉัน เลยสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นนั่งมองซ้ายทีขวาที เอาวะกู..."เคารพธงชาติ ธงขึ้น ตร๊ง!" แล้วนอนท่าเคารพธงชาติยันรุ่ง คิดไปคิดมาตลกดีเหมือนกัน ขำตัวเอง

อีกอย่าง ร้อนแค่ไหนขอให้อยู่ในชุดที่ทางวัดจัดให้ ทุกคืนที่ดิฉันนอน สาวๆ(แก่-ไม่แก่)จะพากันพร้อมใจถอดชุดขาวออกเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น ที่เห็นหนักหน่อยคือใส่สายเดี่ยวสีแดงนอน....ไม่ได้นะ ต้องอดทน ร้อนแค่ไหนก็ต้องทน ถ้าคิดว่ามาอ่านที่เขียนนี่แล้วเกิดอยากไม่เต็มร้อยเท่าเก่า... ถอดใจเสียเถอะ อย่าไปเลย ที่เล่ามานี่ยังน้อย

ทีนี้ ยังมีหลายคนที่เวลาคนอื่นนอน ไม่นอน...เอาเวลามาันั่งคุยกันเสียงดัง ต้องเกรงใจคนที่เขานอนด้วย เคยเจอคืนสุดท้าย...ดิฉันก็นอนอ่านหนังสือของหลวงพ่อที่เกี่ยวกับวิธิปฏิบัติด้วยเห็นว่าไฟยังเปิด (จริงๆเขาไม่ได้อ่านหนังสือ แต่แอบติวตัวเองเพราะเจออาการที่ไม่รู้ว่ากำหนดยังไง) มีคุณป้าคนหนึ่งเขาลุกมาปิดไฟ แล้วเดินผ่านดิฉันพร้อมมองหน้าแล้วพูดว่า "นอนได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก จะอ่านอะไรนักหนา" ด้วยน้ำเสียงสะบัดๆ ดิฉันไม่ได้ว่าอะไรก็ปิดหนังสือแล้วนอน แต่ก็นอนไม่หลับเพราะมีเสียงคุยเสียงหัวเราะดังลั่น นัยว่าคืนสุดท้ายพรุ่งนี้ลาศีลขอปัจฉิมนิเทศน์กันหน่อย 555+

เลยลุกนั่งแล้วมองไปทางต้นเสียง อ้าว...โธ่ คุณป้าที่ปิดไฟเมื่อกี้นี่นา แป่ววว แล้วเลยนอนต่อ เอาผ้าขนหนูอุดหูซ้ายทีขวาที หลับไปเลย

 

การปฏิบัติ
ตรงนี้ก็ขอพูดอย่างที่เจ้าหน้าที่และอาจารย์พูดคือ... กรุณาปิดเสียงโทรศัพท์ด้วยนะคะ T_T เล่นเอาหลายคนสะดุ้งเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดัง

คุณจะได้บาปเสียกว่าได้บุญนะคะ!

บางคนง่วงก็นั่งคุย... ขอความกรุณาว่าถ้าปฏิบัติที่อาคารภาวนา๑ นู่น...ไปคุยกันหลังประตูกระจกเลื่อนตรงห้องน้ำเลย ไม่มีใึครว่า แต่ไม่ใช่คุยกันตอนที่คนอื่นเขานั่งสมาธิ เขาไม่ได้หลับกันทุกคนนะจ๊ะ

พูดก็พูดเถอะเรื่องโทรศัพท์นี่ บางครั้งเจ้าหน้าที่เขาก็ว่าให้แรง ก็โกรธอีก...หิ้วกระเป๋าหนีอีก... คุณทำผิดทำไมไม่ยอมรับ ปรับปรุงตัวหน่อยเถอะ ว่าที่ทำไปนั้น ไม่ปิดเสียงโทรศัพท์นั้นมันรบกวนคนอื่นนะ

ถ้าคิดว่าไม่ได้ ทำไม่ได้....ไม่ต้องมา อาจารย์แม่ชีท่านเคยพูดว่าคนเก่าเขาไม่มาเพราะทนคนใหม่ไม่ได้... ขอให้เข้าใจด้วยว่าเป็นเพราะอะไร





อันที่จริงมีอีกหลายเรื่อง แต่ไม่เล่าดีกว่า ให้ไปเจอเอง...จะได้รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนั้น

จำไว้ว่าต้อง "อดทนและตั้งใจ" นะคะ แล้วเมื่อคุณกลับไป...คุณจะได้ของดีกลับไปแน่นอนค่ะ ^____________^

ขอให้ทุกท่านโชคดี...

 

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทนา





แต่อันแรก น่ากลัวจัง ^^

 

อ้อ...ลืมบอกไปอีกอย่าง

รุ่นบัตรเหลือง...หมายถึงที่เพิ่งมาครั้งแรกแล้วมาเจ็ดวันอย่าดิฉันนี่ ที่พักที่ดิฉันนอนมีอยู่ ๑๑๐ คนค่ะถ้าจำไม่ผิดนะ ราวๆนั้น วันกลับนับดู เหลือยื่สิบกว่าคน แหะๆ ^_^ แต่ที่เหลือกลับวันเดียวกันนะ จากเกือบพันเหลือร้อยคน นี่ไม่ได้ขู่ว่ามันลำบากหรืออะไร เล่าให้ฟังขำๆเฉยๆ ว่าทนแคบไปหน่อยเถอะ เดี๋ยววันหลังๆก็ได้นอนกว้างแล้วเนอะ 555+ แต่ดิฉันก็ยังติดนอนเคารพธงชาติเหมือนเดิม -*-

เอ้า...อดทนและตั้งใจนะคะ และขออนุโมทนาบุญด้วยสำหรับคนที่ไปปฏิบัติ

 

ไม่หรอกค่ะ... คิดเสียว่าเขาก็ยังเวียนว่ายตายเกิดเหมือนเรา แต่ร่างกายหยาบละเอียดไม่เท่ากัน แค่นั้นก็หายแล้วค่ะ ^_^

 

คุณมีความอดกลั้นอดทน เก่งมากค่ะ เรื่องที่แคบ คือหันซ้ายก็เจอหน้า หันขวาก็เจอหน้า นอนหายใจรดหน้า ปลายเท้าชนเท้าคนอื่น บนหัวชนหัวคนอื่น ดีที่ว่ามีกระเป๋ากั้นอยู่ เลยนอนท่าตายค่ะ อันนี้ดิฉันใช้อยู่ คือดิฉันคิดว่าคนเราต้องตายทุกคน แล้วใส่โลงศพ ไม่มีใครใหญ่กว่าโลง ทำให้นอนหลับง่าย อนุโมทนาสาธุกับคุณ จขกท ด้วยค่ะ

 

สาธุ อนุโมทนาสาธุบุญด้วยน่ะค่ะ กลับมาแล้วให้ปฏิบัติทุกวันน่ะค่ะ อย่าทิ้งการปฏิบัติ

(สวดมนต์เป็นยาทา วิปัสสนาเป็นยากิน...พระเดชพระคุณหลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม)

โรคบางโรค ทายาอย่างเดียวไ่ม่หาย ต้องกินด้วย หรือต้องทั้งทาและกินค่ะถึงหาย โดยเฉพาะโรคทางใจ สิ่งที่สำคัญอย่าลืมกำหนดทุกอริยะบท อะไรผ่านอาตนะทั้ง 6 คือ หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ต้องกำหนดหมด เพื่อมีสติให้รู้เท่าทัน หรือแม้แต่การขับถ่ายก็เช่นกันค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปน่ะค่ะ

 

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

 

ปีที่แล้วหนักกว่านี้อีกนะคะ ไปติดช่วงวันเกิดหลวงพ่อพอดี(บังเอิญมาก) คนไปปฏิบัติเฉพาะมาใหม่ 2,000 กว่าคน แต่ก็ดีทุกอย่าง อยากไปกราบหลวงพ่ออีก

 

ที่บอกนี่แค่รุ่น "บัตรเหลือง" ค่ะ ไม่นับพวกมาเจ็ดวันที่ไม่ใช่ครั้งแรก พวกมาสามวัน ฯลฯ สุดสัปดาห์ก็แทบแย่งอากาศหายใจกันเลย ร่วมสองพันเห็นจะได้

เห็นใจเ้จ้าหน้าที่นะคะ คนตั้งมากมากย เจ้าหน้าที่ไม่กี่คนเอง....




ขอเล่าเรื่องสุดท้ายแล้วกัน ไว้เป็นข้อเตือนใจให้กับผู้ปฏิบัติทั้งหลาย

ด้วยว่าก่อนวันลาศีล เจ้าหน้าที่คุยให้ฟังว่า ชุดขาวน่ะเปื้อนง่าย ใครที่ทำสกปรกไว้ขอความกรุณาทำความสะอาดในชั้นแรกก่อน บางคนไปปฏิบัติที่ลานดินก็นั่งบนดินทั้งชุดขาว ชุดก็เปื้อน.. แต่ก็ไม่ทำความสะอาดขั้นแรกให้ โยนลงตระกร้าเลย เครื่องซักผ้าเองก็ไม่ได้ทำความสะอาดได้หมด

แล้วอีกสิ่งหนึ่งสำหรับผู้หญิง เจ้าหน้าที่ใช้คำว่า "อุบัติเหตุของผู้หญิง" ค่ะ คงจะทราบกันนะคะว่าหมายถึงอะไร ถ้ามันเลอะขอความกรุณาขยี้ตรงจุดเปื้อนด้วยนะคะ ไม่ใช่คุณจะโยนไปให้เขาซักเลย...

ดิฉันขอถามคำหนึ่งเถอะ... เสื้อผ้าคุณเลอะประำจำเดือนจริงอยู่ ถ้าอยู่บ้านคุณโยนเข้าเครื่องซักผ้า จะสะอาดหรือไม่นั่นเป็นเสื้อผ้าคุณ คุณเป็นคนซัก แต่นี่ของวัดนะคะ ของส่วนรวม คุณไม่ได้จ่ายเงินซื้อมาด้วยซ้ำ อย่าคิดว่าใส่เงินลงในช่อง "ชำระหนี้สงฆ์" แล้วก็แล้วกัน...

นั่นน่ะมันหนี้สงฆ์ที่คุณชำระ ไม่ใช่ "หนี้คน" นะคะ

เจ้าหน้าที่ทุกคนไม่ได้เงินด้าวเงินเดือนหรอก ที่เขามาทำให้เพราะด้วยศรัทธา ดิฉันฟังเจ้าหน้าที่เล่าแล้วยังรู้สึกไม่ดี ต้องกำหนดโกรธหนอๆเป็นนาน เอาใจเขาไปใส่ใจเราเสียบ้าง คิดดูว่า ใครก็ไม่รู้ ไม่รู้จักไม่ได้สนิทชิดเชื้อ ญาติกูหรือก็เปล่า...จู่ๆโยนผ้ามาให้กูซักนี่พอทำเนา แต่หากโยนผ้านุ่งเปื้อนระดูให้กูซัก..."กู"จะเหลืออดไหม?



การไปปฏิบัติคือการที่เราต้องอยู่กับตัวเอง....แต่ดิฉันสังเกตได้ว่า คำว่าอยู่กับตัวเองนี่นะ มีเส้นคั่นบางๆไว้กั้นกับอีกฟากหนึ่งคือ ความเห็นแก่ตัว

 

อยากไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันมาก ๆ เลยค่ะ อ่านหนังสือของหลวงพ่อมา 3 ปีแล้ว
สวดมนต์ตามแบบที่หลวงพ่อจรัญบอกทุกวัน แต่ไม่เคยปฏิบัติธรรมอย่างเดียว ที่ไม่มีโอกาสเพราะว่าอยู่ทางใต้ วัดปฏิบัติธรรมส่วนมากทางใต้ไม่ค่อยมี อยู่กรุงเทพมาตั้ง 18 ปี ไม่เคยรู้เลยว่ามีการปฏิบัติธรรม ไม่รู้จักหลวงพ่อ แต่พอย้ายกลับมาช่วยกิจการที่บ้าน
ได้ 5 ปี ได้มีโอกาสอ่านหนังสือของหลวงพ่อจรัญอยากไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันแต่ไม่กล้าไปคนเดียว ชวนคนอื่นไม่มีใครไป เค้าบอกยังตัดกิเลสไม่ได้ แต่สักวันจะต้องไปให้ได้แน่นอนค่ะ

 

คุณCatseyeอยู่จังหวัดอะไรคะ ที่ใต้มีสถานที่ปฎิบัติธรรมหลายแห่งเลยค่ะ

 

นั่นแหละถึงมีใครบางคนบอกว่า เดินเข้าวัด อยากไปทำบุญหรือไปทำบาป แต่ใครจะเป็นอย่างไร ก็เป็นเรื่องของเค้า ถ้าเค้าไปสร้างความเดือดร้อนให้กับวัด ไปเบียดเบียนคนอื่นในวัด ตรงนั้นก็เป็นอกุศลกรรมที่เค้าจะต้องได้รับ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ส่วนที่เค้าปฏิบัติธรรมเค้าก็ได้กุศลผลบุญ ระหว่างกรรมดีกับกรรมชั่ว แยกจากกันโดยเด็ดขาด เป็นไปได้ที่ว่า คนที่เข้าไปในวัดนั้น แทนที่จะได้บุญ กลับได้บาป หรือได้บุญอย่างเดียว หรือได้บาปและบุญ

ส่วนตัวเรา ก็พึงสังวรณ์เพียงว่า เราเข้าไปในวัด เราจะไปปฏิบัติธรรม เราจะพยายามสั่งสมกรรมดี เราจะไม่พยายามทำให้ใครในวัดต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจเพราะเรา นั่นแหละ ถึงเป็นการเข้าวัดอย่างถูกวิธี

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

 

ผมอยู่ใต้ เคยไปครั้งนึงครับแต่รู้สึกว่าปฎิบัติได้ไม่ดีนัก อยากไปอีกทีถ้าภาคใต้มีสถานที่ปฏิบัติแบบวัดอัมพวันบ้างเยี่ยมเลยครับ(หรือผมอาจไม่ทราบว่ามี)

 

อยู่จังหวัดชุมพรค่ะ มีที่ไหนบ้างค่ะ ที่ปฏิบัติเหมือนวัดอัมพวัน

 

ดิฉันก็มีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันเหมือนกันค่ะ แต่ไปวันศุกร์ กลับวันอาทิตย์ ตอนแรก 3 วันก่อนค่ะ เหตุการณ์เหมือนคุณleigh บอกไว้น่ะแหละ
ร้อน คนเยอะ นอนเคารพธงชาติเหมือนกันค่ะ
แต่ในเมื่อไปแล้วต้องอดทนค่ะ ทดสอบน้ำใจตนเองค่ะ ในที่สุดก็ผ่านมาได้ (ถึงจะแบบทุลักทุเลก็เถอะ อิ อิ)
สำหรับเจ้าหน้าที่จะดุ อย่างไร ไม่โกรธหรอกค่ะ ฝึกจิตใจ ทานข้าวเสร็จ บางครั้งก็ช่วยเขาล้างจานค่ะ
ต้องเห็นใจเจ้าหน้าที่ทุกคน คนเยอะ บางทีอาจจะมีอารมณ์โกรธบ้าง อย่าไปถืออารมณ์ไว้เลยค่ะ เพราะเรามารับธรรม กลับมาบ้านแล้วรู้สึกมีความสุขค่ะ

 

วัดทุ่งไผ่
หมู่ 10 อ.เมือง จ.ชุมพร 86000
โทรศัพท์ 081-839-0335

พระดุษฎี เมธงกุโร เจ้าอาวาส

พระดุษฎี เมธงกุโร ท่านเป็นลูกศิษย์ของท่านพุทธทาส

วัดทุ่งไผ่ สอนแนวการเจริญอานาปานสติ
สามารถไปฝึกปฏิบัติในระยะสั้น 2-3 วัน ก็ได้

-------------------------------------------------------------------

วัดถ้ำขวัญเมือง
เลขที่ 130/2 หมู่ 4 ต.นาโพธิ์
อ.สวี จ.ชุมพร 86130
โทรศัพท์ 077-532-078
โทรสาร 077-532-112

พระครูสุธรรมวีราจารย์ (สมใจ ธมฺมสโร) เจ้าอาวาสรูปปัจจุบัน

พระครูภาวนาภิรมย์ (หลวงพ่อสรวง ปริสุทฺโธ) อดีตเจ้าอาวาส

การอบรมกรรมฐาน

วัดถ้ำขวัญเมือง สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดชุมพรแห่งที่ 1 เป็นวัดปฏิบัติกรรมฐานตั้งมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2510 โดยมี พระครูภาวนาภิรมย์ (หลวงพ่อสรวง ปริสุทฺโธ) ซึ่งเป็นศิษย์ของพระอาจารย์ทองเชื้อ ฐิตสิริ (ศิษย์ของหลวงปู่ขาว อนาลโย แห่งวัดถ้ำกลองเพล จ.หนองบัวลำภู) ใช้การบริกรรมภาวนา กรรมฐาน 5 เป็นหลัก เป็นผู้บุกเบิกและเป็นอาจารย์สอนกรรมฐาน จนปัจจุบันนี้มี พระ ครูสุธรรมวีราจารย ์(พระอาจารย์สมใจ ธมฺมสโร) เจ้าอาวาสรูปปัจจุบัน ซึ่งท่านเป็นศิษย์หลวงพ่อสรวง ปริสุทฺโธ ได้ดำเนินการสืบทอดตามเจตนารมณ์ของหลวงพ่อสรวง ปริสุทฺโธ สอนสืบต่อมา

-----------------------------------------------------------

วัดเจ้าฟ้าศาลาลอย
ต.บางลึก อ.เมือง จ.ชุมพร 86000

หลวงปู่สงฆ์ จนฺทสโร อดีตประธานสงฆ์



<table align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="94%"><tbody><tr><td class="postbody" valign="top">ประวัติและปฏิปทาหลวงปู่สงฆ์ จนฺทสโร
แสดงกระทู้ - หลวงปู่สงฆ์ จนฺทสโร &bull; ลานธรรมจักร</td> </tr> <tr> <td> </td></tr></tbody></table>
วัดเจ้าฟ้าศาลาลอย เป็น 1 ในสถานที่ปฏิบัติธรรม
ที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) ได้รวบรวมไว้ในหนังสือ “วันวิสาขบูชา”

------------------------------------------------------------------------



ศาลาสอบอารมณ์

ยุวพุทธิกสมาคมแห่งประเทศไทย
ศูนย์วิปัสสนายุวพุทธฯ สวนประไพธรรม ศูนย์ 3 ชุมพร
เลขที่ 77 หมู่ 10 ต.นากระตาม
อ.ท่าแซะ จ.ชุมพร 86140

โทรศัพท์ 077-599-976, 0-5778-6719
โทรสาร 077-599-977

แผนที่ศูนย์วิปัสสนายุวพุทธฯ สวนประไพธรรม
http://www.ybat.org/images/map3.jpg

 

แถวใกล้สงขลาพอมีไหมครับ

 

ไปที่พัทลุงก็ได้ค่ะ วัดถ้ำสุมโน สถานที่ดีมาก สงบ เป็นที่สัปปายะ (เขียนผิดขออภัยค่ะ) ปฏิบัติกรรมฐานเดินจงกลม ส่วนคำภาวนา ก็ภาวนาเองในแบบที่เคยปฏิบัติมา จะเป็น พุทโธ ยุบหนอ พองหนอ ก็แล้วแต่ มีพระอาจารย์เป็นผู้นำสวดมนต์ ปฏิบัติเดินจงกลม กินมื้อเดียว เป็นมังสวิรัติ สำหรับผู้ที่ไม่กินมังสวิรัติ จะมีอาหารจำพวกปลาให้บ้าง สถานที่สงบเย็น ไม่แออัดมากค่ะ ดีีทีเดียว

ปกติ นางซินฯ ไปปฏิบัติที่วัดอัมพวันบ้างในช่วงอยู่เขตกรุงเทพ ศรัทธาแรงกล้าต่อหลวงพ่อจรัญค่ะ แต่ด้วยย้ายมาอยู่หาดใหญ่ เดินทางไปก็ไกลเหลือเกิน จึงได้นำวิธีที่ได้ปฏิบัติมาแล้วที่วัดอัมพวัน มาปฏิบัติต่อ โดยเลือกสถานที่ที่สะดวก ก็คือ วัดถ้ำสุมโนนี่แหล่ะค่ะ แต่บอกได้คำเดียวว่า ใครที่ผ่านการปฏิบัติที่วัดอัมพวันมาได้ 7 วันแล้ว ปฏิบัิตที่อืนจะเห็นว่าเป็นเรื่องที่สบายสุด ๆ ไปเลยค่ะ เพราะที่วัดอัมพวัน เข้มข้นที่สุดแล้ว