ความตายไม่น่ากลัวหากปฏิบัติความดีให้ถึงพร้อม

ดิฉันก็เคยประสบเหตุการณ์ตายไปแล้วชั่วขณะแล้วฟื้น<O</O
<O</O
วันนี้ได้โอกาสอยากเล่าสู่กันฟังค่ะ

<O</O
เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว วันนั้นเอาเอกสารไปส่งให้หน่วยงานต่างๆ อีกตึกหนึ่ง
ซึ่งที่จริงไม่ต้องทำก็ได้แต่วันนั้นอยากทำเพราะเป็นหัวหน้าเขาก็เลยอยากบริการ
และเห็นเป็นเรื่องด่วน ก็เลยทำเอง ระหว่างทางจะกลับพี่ที่เป็นเจ้าของเรื่องก็โทรมาต่อว่า
แผดเสียงต่อว่าดิฉันใส่ทางโทรศัพท์ เพราะดิฉันไม่ได้ติดเอาเอกสารแนบไปส่งพร้อมจดหมายนำ
ที่สำคัญมันอยู่ที่เอกสารแนบที่ผู้รับเขาต้องดำเนินการ อันที่จริงดิฉันก็รีบเกินไปไม่ทันดู
ไอ้ที่จะทำดีก็เลยเป็นไม่ใช่ไปเสียแล้ว พี่คนนี้แกเป็นคนอารมณ์ร้ายมากค่ะ
ตอนนั้นดิฉันนั่งอยู่ข้างหน้ากับคนขับรถตู้ของที่ทำงานค่ะ

หลังจากดิฉันได้ยินเสียงแผดผรุสวาทของเขาแล้ว ดิฉันก็พยายามตั้งสติไม่ให้คล้อยตามคำด่าของเขา
พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนเราพลาดกันได้ แต่ ณ วินาทีนั้น ร่างกายเริ่มไม่เอาด้วย
เพราะเริ่มมีอาการเกร็งตัว ดิฉันมองดูมือแล้วเห็นมือทั้งสองข้างกำเข้าหากัน พยายามฝืนยังไงก็ไม่ได้
จนเล็บมือขวาจิกเข้าไปกระดาษที่ถือไว้อยู่อย่างนั้น และกายดิฉันก็สั่นจนตัวเทิ้มโยกไปมาบังคับไม่ได้เลยค่ะ

ดิฉันเริ่มมีอาการหายใจไม่ออก แต่จิตของดิฉันก็ไม่ยอมร่างกายเหมือนกัน
พยายามบังคับร่างกายให้ปกติ แต่จิตบอกบอกว่าคนละส่วน เริ่มเหมือนมีอะไรซ้อนกันค่ะ
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกเช่นนี้ ก็เลย วางจิตไว้ที่กลางอก ภาวนาพุทโธ พุทโธ อยู่อย่างนั้น

ขอบอกก่อนว่าเคยปฏิบัติมาบ้างแต่ เป็นแบบสะเปะสะปะค่ะ
<O</O

ดิฉันเริ่มสังเกตตัวเองว่า จิตเป็นจิต กายเป็นกาย แยกกันได้ ก็เลยตัดสินใจบอกคนขับว่า
“พี่รู้สึกว่าไม่ไหวแล้วกำลังจะหมดสติ” คนขับรถหันมามองฉันมองหน้าดิฉัน แล้วก็ทำหน้างง
ว่าดิฉันพูดจริงเหรอ ดิฉันไม่สามารถขยับตัวและหันหน้าไปมองเขาได้
เพราะเหมือนร่างกายถูกล๊อกเอาไว้ค่ะ ดิฉันพูดโดยมองไปได้แค่ข้างหน้าเท่านั้น ดิฉันบอกเขาว่า
“ฟังพี่ให้ดีๆ น๊ะ พี่พูดจริงๆ พาพี่กลับออฟฟิศเดี๋ยวนี้เลย เพราะพี่กำลังจะหมดสติ
ให้รีบโทรไปบอกรถพยาบาลมารอที่ตึกเลย จำไว้ว่าพอขับรถถึงตึก รีบไปบอกเพื่อนร่วมงาน
แล้วให้รถพยาบาลไปส่งพี่ที่โรงพยาบาลราชสีมาธนบุรี เลย เพราะพี่มีประวัติรักษาอยู่ที่นั่น
จะได้เร็วไม่ต้องรอนาน ประวัติเก่ามีอยู่แล้ว”
แต่ที่เคยไปหาหมอก็ไม่ใช่เหมือนครั้งนี้ ต้องรีบบอกเขาเพราะเกรงว่าจะหมดสติก่อนค่ะ<O</O
<O</O

อ้อ.. ลืมบอกไป ว่าดิฉันทำงานอยู่ที่ มหาวิทยาลัยของรัฐบาลแห่งหนึ่งค่ะ

<O</O

เอาละค่ะต่อเลย..ทันทีที่รถยังจอดไม่สนิท ร่างกายก็ฟุบเอียงไปที่ประตูรถแล้ว แต่จิตรู้ค่ะ
รู้ด้วยว่าพวกเขาทำอะไรกับร่างกายเราตลอดเวลา ได้ยินเขาพูดหมด แต่ว่าขยับตัวไมได้เลย
<O</O

พอเอาร่างดิฉันนอนบนเปลในรถพยาบาล รถก็เคลื่อนออกไป ระยะทางจากที่ทำงานถึงโรงพยาบาล
ต้องใช้เวลาทั้งหมด ประมาณ 30 นาที เป็นอย่างต่ำ มีน้องที่ทำงานนั่งอยู่ข้างดิฉัน
น้องคนนั้นก็ได้แต่จับที่ขาลูบไปมา ได้ยินเขาพูดกับคนขับรถว่า ขาดิฉันเย็น และหลังจากนั้น
น้องเขาก็ไม่ได้สนใจดิฉันเลย แต่เขาคุยกับคนขับรถตลอดทาง ระหว่างนั้นดิฉันก็ไม่ได้ทิ้งคำว่า พุทโธ
<O</O

จิตบอกว่าร่างกายกระดุกกระดิกไม่ได้ แต่ว่าอีกร่างหนึ่งที่นอนซ้อนร่างกาย ที่แท้ก็คือ จิต ค่ะ
จิตเป็นอิสระค่ะ ไม่เจ็บ ไม่ปวด เบา สบาย ค่ะ จิตดิฉันเรียกน้องที่นั่งข้างๆ ร่างดิฉัน เรียกเท่าไหร่ๆ
เขาก็ไม่ได้ยิน จะบอกเขาว่าให้ช่วยนวดที่ขาด้วยเพราะความตายกำลังไล่ขึ้นมา
ก็เห็นแต่ช่วยเอาผ้าคลุมหน้าอก คงกลัวดิฉันหนาวแล้วก็คุยกับคนขับรถต่อไป

<O</O

ดิฉันก็เลยเริ่มได้คิด ในขณะเดียวกัน จิตก็บอกตนเองว่าความตายเริ่มคืบคลานมาแล้วน๊ะ
มันเป็นความว่างเปล่าค่ะ ไม่ใช่ว่างเปล่าแบบที่เรารูสึกในโลกมนุษย์ จิตบอกว่า
“นั่นแหละมันเรียกว่า ความตาย” มันค่อยๆไล่ขึ้นมาจากปลายเท้าทั้งสองข้าง พร้อมๆกันค่ะ
ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย จิตบอกว่านี่แหละความตาย<O</O
<O
จิตก็บอกว่า “ความตายเป็นเช่นนี้แล” จิตบอกตัวเองว่าอีกสักครู่ถ้ามันขึ้นมาถึงหัวใจ
หัวใจก็ต้องหยุดเต้น ต้องตายแน่ ถ้าเรียกเขาแล้วได้ยินเขาก็จะช่วยนวด ก็จะยังไม่ตาย
ประวิงเวลาให้ถึงหมอก็คงช่วยได้ทัน แต่นี่ไม่ได้ยิน คงหมดหนทางช่วยร่างกายเราแล้ว
จิตก็บอกว่า “นี่เราจะต้องตายแล้วหรือ อย่างนี้นี่เองที่เรียกว่าความตาย”
ณ วินาทีนั้น พบสัจจะธรรมว่า “เราหนอต้องตายแล้ว ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลย”
ตอนนั้นรู้สึกโดดเดี่ยว เดียวดาย เพราะความตายนี้เกิดขึ้นกับเราเท่านั้น
ใครหน้าไหนก็ไม่อาจช่วยได้ค่ะ ต่อให้เงินเป็นร้อยล้านกองตรงหน้าก็ช่วยไม่ได้
<O</O

จิตก็เลยบอกว่าไหนๆ จะต้องตายแล้ว ให้นึกถึงบุญที่เคยทำ จิตก็เลยเกาะพุทโธ<O</O
อย่างเหนียวแน่น ไม่นึกถึงอย่างอื่นแม้แต่น้อย อีกประเดี๋ยว ไม่ทราบว่าอีกนานเท่าไหน
ร่างที่ซ้อน มันคือ จิตค่ะ ก็ลอยขึ้นเบาโหวงเลยค่ะ โดยการลุกขึ้น ปลายเท้าจิกขึ้น
ร่างก็พุ่งสูงขึ้นข้างบน เราก็กลัวว่าต้องโดนหลังคารถแน่ๆ ที่ไหนได้แหงนหน้ามองขึ้นข้างบน
พบว่าไม่มีหลังคารถค่ะ เป็นสีขาวนวลตา เป็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เย็นตา หอมกรุ่น
เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก มองดูตัวเองก็เห็นเป็นสีขาวเรืองแสงค่ะ เบาสบาย เป็นสุข
อย่างที่ในโลกมนุษย์ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ค่ะ
<O</O
<O</O

ต่อมาก็เห็นพระพุทธรูปทองคำองค์ใหญ่พอสมควร ท่านอมยิ้มด้วยค่ะ จิตตอนนั้นบอกว่า
“เออ...เราจะไปตอนนี้เลยก็ได้น๊ะ ความตายไม่เห็นน่ากลัวเลย เออ..เรานี่
ก็ต้องเคยทำบุญมาบ้างล่ะ...จึงจะไปอย่างสบายไม่เจ็บไม่ปวดเช่นนี้”
ก็พบสัจจะธรรมว่า ตอนจะตายนี้ถ้ามีใครสักคนมากระซิบที่ข้างหูว่า
“ไปเถอะ อย่าได้ห่วงอะไรเลย รับรองว่าจิตจะดีดผึงไปเดี๋ยวนั้นเลย”
จิตก็จะดีดผึงออกไปทันที ไม่มีอะไรต้องห่วง เหมือนที่มีเส้นบางๆ ที่พร้อมจะหลุดทันทีค่ะ
และยังพบสัจจะธรรมอีกว่า อย่าร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนใกล้ตาย
มันจะทำ ให้เขาทำตายอย่างไม่สงบ และบรรดาผู้ที่อยู่ด้วยก็เช่นกัน
ต้องอยู่อย่างสงบ อย่าไปร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเขา เขาจะได้ไปอย่างไม่กังวล
ภายหลังดิฉันก็จะบอกทุกคนที่ฟังอย่างนี้ค่ะ
</O
ต่อมาจิตก็หาเหตุว่า “ยังไม่อยากไปตอนนี้ได้ไหม เพราะ ยังไม่ได้บอกลาพ่อ แม่ สามีกับลูก
แล้วก็ยังผ่อนบ้านไม่หมดเลย อยากทำบุญอีกเพราะยังไม่หนำใจเลย ”<O
<O</O
เท่านั้นแหละค่ะ ก็เห็นพระพุทธรูปทองคำองค์เดิมท่านยิ้มให้ด้วยค่ะ จิตรู้ว่ารถขับเร็วมากเหมือนเหาะเลยค่ะ<O</O
<O</O
รถก็เริ่มเลี้ยวมาถึงชั้นที่ 2 หน้าห้องฉุกเฉิน ดิฉันก็บอกพระพุทธรูปว่า “ขอดิฉันยังไม่ต้องไปตอนนี้
ขอทำบุญอีกต่อไปได้ไหมเจ้าคะ” เท่านั้นแหละค่ะ ดิฉันก็เริ่มรู้สึกตัวเพราะ หมอเอามือตบหน้าดิฉันเบาๆ
หมอก็เรียกชื่อ ดิฉันก็ลืมตาตอนนั้นรู้สึกรำคาญว่าไม่น่าเรียกชื่อเลย กำลังรู้สึกสบายค่ะ
แต่ตอนนี้รู้สึกถึงร่างกายเจ็บปวด ไม่สบายตัวเลย หมอฉีดยาให้ 1 เข็ม นอนให้น้ำเกลือ สักพักก็กลับบ้านได้
จำไม่ได้ว่าเขาวินิจฉัยว่าเป็นอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่ตัดสินใจเขียนเล่าเป็นลายลักษณ์อักษรค่ะ เคยเล่าสั้นๆ
ให้คนที่คิดว่าน่าจะได้มีโอกาสรับฟังแต่ก็กลัวเขาจะว่าเราบ้า จริงแล้วดิฉันมีความเชื่อมั่นค่ะ

ตั้งแต่นั้นมาเริ่มทำบุญอย่างจริงจัง ตามกำลัง จนถึงทุกวันนี้ค่ะ และตั้งใจจะทำจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
เพราะปรารถนานิพพาน (สาวกภูมิ) ในชาติต่อไปค่ะ<O
<O</O
<O</O

ปัจจุบันดิฉันถวายตัวเป็นลูกศิษย์ฯ หลวงพ่อฤาษีลิงดำค่ะ
เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมานี่เอง ก็ยังมีเรื่องมหัศจรรย์อีกค่ะ ไว้จะเล่าเมื่อมีโอกาสนะคะ

 

อนุโมทนาครับ เรื่องตายมันเรื่องเล็ก แต่เรื่องของคนเป็นนี่ซิเรื่องใหญ่

 

อนุโมทนา....สาธุ ขอให้เสียว่าเรากำลังอยู่ ตลอดเวลา ( มรณานุสสติ)

 

สาธุ อนุโมทนาค่ะ ความตายไม่น่ากลัวอย่างที่คิด

 

อนุโมทนา สาธุ ในความมีสติตั้งมั่น ตลอดเวลา

บุญมากจริงๆ

 

อนุโมทนาสาธุครับ เป็นเรื่องที่ดีมากจะเป็นข้อคิดสำหรับผู้ที่ยังประมาทอยู่

 

เป็นการถ่ายทอดประสบการณ์ได้ดีมาก ๆ ครับ

ได้อ่านแล้วเกิด ขุททกาปีติ

ขอบคุณและขอให้เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป

ขออนุโมทนาในกุศลกรรม

ที่ท่านได้ปฏิบัติมาดีแล้วนี้ทุกประการครับ

 

จิต ร่างกาย ตัวเรา ตามความเข้าใจที่เคยเข้าใจมา น่าจะคนละส่วนกัน พออ่านเรื่องนี้ ก็คิดว่าผมเข้าใจถูก จิตใครก็ไม่รู้ ร่างกายใครก็ไม่รู้ พอมารวมกันก็เลยมาเป็นตัวเรา สังเกตไหม บางคนร่างกายชายแต่ใจหญิง บางคนร่างกายหญิงแต่ใจชาย เพราะตัวเราไม่มีตัวเราจริงๆ ถ้าตัวเรามีตัวเราจริงๆ จะไม่มีคำว่า ตาย (เพียงแค่ความคิด )

 

ขออนุโมทนาและขอบคุณมากครับที่ถ่ายทอดเรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน ขอให้ได้สมปราถนาที่ตั้งใจไว้อย่าไ้ด้มีอุปสรรคใดมาขัดขวางได้ครับ

 

ขออนุโมนาด้วยนะคะ รอเรื่องเล่าต่อไปค่ะ

 

ความตายมักไม่มีนิมิตรหมายเพราะฉะนั้นเร่งทำความดีสะสมบุญกุศลเมื่อถึงเวลานั้นบุญบันดาลให้ไปสุคติคะ

 

เป็นข้อคิดสำหรับคนอ่านมากๆเลย ขออนุโมทนา บุญครั้งนี้ด้วยคน

 

ความตายไม่น่ากลัว แต่ความทุกข์บนโลกใบนี้น่ากลัวกว่าเย๊อะ~..

ขอบคุณครับ

 

อนุโมทนา แสดงว่าผู้เล่า เป็นคนที่มีศิล มีคุณธรรม มีการฝึกปฏิบัติธรรมะ
เอาใจจดจ่อกับคุณงามความดี เมื่อถึงเวลาใกล้จิตดับ จิตก็จะน้อมไปหาความดี
ที่เคยกระทำไว้ ดังนั้น ขอให้ทุกท่านที่อ่าน ฝึกสติ ให้รู้ตัวทั่วพร้อมอยู่เสมอ
อย่าให้จิต ไปหลงเพลิดเพลินอยู่ เพราะเป็นการประมาทเกินไป จะไปตกอบาย
ไม่รู้ตัว

 

อนุโมธนาสาธุ


ด้วยนะค่ะ



ความตายสามรถเกิดขึ้นได้ตลอด



แตกดับเป็นเรื่องธรรมดา



ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงได้ตรัสไว้ว่า "อย่าประมาท"

 

จิตก็เลยบอกว่าไหนๆ จะต้องตายแล้ว ให้นึกถึงบุญที่เคยทำ จิตก็เลยเกาะพุทโธ<O</O
อย่างเหนียวแน่น ไม่นึกถึงอย่างอื่นแม้แต่น้อย ขออนุโมทนาด้วยนะค่ะ..

 

ขออนุโมทนาในบุญของทุก ๆ ท่านด้วยนะคะ

เราทุกคนในที่นี้ และคนอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน ยังโชคดีที่ได้มีโอกาสทำบุญต่อ

ขอให้ทุกท่านพบพระนิพพานโดยเร็วนะคะ

 

กราบอนุโมทนาครับ
ความตายไม่น่ากลัวจริงๆครับ การเกิดน่ากลัวที่สุดแล้ว

 

สาธุครับ ขอบคุณในสาระธรรมมีคุณค่า ขอให้เจริญในธรรมครับ สาธุครับ