เรื่องเด่น การปลุกเสกพระเครื่องรางของขลังของหลวงปู่แหวน

อนุโมทนาสาธุครับ มิน่าพระ วัตถุมงคลที่ท่านทำไว้เป็นมรดกให้ถึงมีราคาค่างวดขึ้นมา

 

อนุโมทนาอย่างยิ่งค่ะ ระลึกถึงหลวงปู่อยู่เสมอค่ะ สาธุ

 

อนุโมทนาสาธุครับ หลวงปู่เคยช่วยเตือนภัยอันตรายให้ผมที่ชายแดนตาพระยา

วาทธรรมของ หลวงปู่แหวน สุจิณโณ
หลวงปู่ฯ กล่าวถึงเครื่องรางของขลัง และการปลุกเสก ว่า " เอาของจริงคือธรรมะให้ไม่ชอบ ไปชอบเอาวัตถุภายนอกกันเสียหมด" ในสมัยหลวงปู่มั่นฯ ยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครกล้าแสดงออกอย่างนี้ ขืนทำไป หลวงปู่มั่นจะว่า " เป็นคนที่ไม่มีสรณะ"
" เมื่อคนเราไม่สามารถจะเอาคุณพระรัตนตรัยมาเป็นที่พึ่งของตนเองได้ เพราะอินทรีย์ยังอ่อน อบรมมายังไม่เข้าถึงเหตุผล จะถือเอาวัตถุภายนอก เช่น พระเหรียญก็ดีเหมือนกัน ถ้าผู้นั้นรู้ความหมายของวัตถุนั้น"
" จะนำเอาวัตถุมงคลไปป้องกันตัว ถ้ากรรมมาตัดรอนแล้ว ป้องกันไม่ได้ ไม่ว่าสิ่งไหน จะไปต้านทานอำนาจของกรรมเป็นไม่มี แต่ถ้าผู้นั้นรู้ความหมายในวัตถุนั้นๆ ว่า เขาสร้างขึ้นมา ใช้เป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่ทำแต่ความดี การมีวัตถุมงคลก็เพื่อเป็นเครื่องเตือนสติมิให้ประมาท ต้องทำแต่ความดี เพราะโลกบูชานับถือแต่คนดี เรามีของดีอยู่กับตัว ก็ต้องทำความดี อย่างนี้แล้วก็นับได้ว่าผู้นั้นได้ประโยชน์จากวัตถุมงคลนั้นๆ "
" การแผ่เมตตาวัตถุมงคลนั้น ไม่เคยปลุกเสกอะไรเลย เคยแต่สวดสรรเสริญคุณพระรัตนตรัย ซึ่งก็คือสวดนมัสการสมโภชพระ แล้วตั้งสัจอฐิษฐานให้เกิดศิริมงคลแก่ผู้ที่นับถือกราบไหว้ ไม่มีคาถาสำหรับเสกให้ขลังอย่างนั้นอย่างนี้แต่อย่างใด"

 

หากมีผู้ไปขอของดีจากหลวงปู่ฯ ท่านจะถามว่า...
" ของดีอะไร อะไรคือของดี ของดีก็มีอยู่ด้วยกันทุกคนแล้ว การที่ร่างกายแข็งแรง ไม่เจ็บไข้ได้พยาธินั้น ก็มีของดีแล้วฯ ทำเหตุไม่ดีก็เป็นทุกข์ ไปนรกอเวจีทอนั้นละก้า เข้าใจแล้วยัง นี่แหละของดี จะมาขอของดีกับผู้เฒ่า ก็บ่มีให้แล้ว ตาผู้เฒ่าก็บ่ดี หูผู้เฒ่าก็บ่ดี ฮักษาเอาหนาของดี ฮักษาเอากาย วาจา ใจ ของตนนี่หนา ฮักษาที่อื่นบ่ได้หละ เข้าใจยัง"
" ในพระพุทธศาสนา พระอุปัชฌาย์ไม่ว่าใคร เวลาให้บรรพชาอุปสมบทแก่กุลบุตร ต้องสอนกรรมฐาน 5 คือ เกศา โลมา นขา ทันตา ตโจ ขึ้นสอนว่า สิ่งที่มีอยู่ในตนนี่แหละ เป็นมูลกรรมฐาน เป็นตัวกรรมฐาน คนเราเกิดความรักความชังก็เพราะกาย จึงต้องพิจารณากายนี้ให้เข้าใจ คนเรานั้นมารักมาหลงมาติดมาเห็นว่าสวยว่างามจนเกิดฉันทราคะ เพราะเห็นอยู่ที่ผิวหนังเท่านั้น ถ้าลอกผิวหนังออกพิจารณาใคร่ครวญดูสิ่งที่เรารัก เราหลง สิ่งที่เราเห็นกันว่าสวยงามนั้นอยู่ตรงไหน ลอกส่วนที่มันปกปิดความจริง ซึ่งมีเพียงนิดเดียว แต่ปัญญาของเรามองทะลุผ่านเข้าไปไม่ได้ ส่วนใหญ่ที่เหลือ(นอกจากหนัง) เป็นอย่างไร น่ารักไม๊ น่าหลงไม๊ สวยงามไม๊ ให้เปล่าๆ เอาไม๊"

 

อนุโมทนาคับอ่านแล้วเหมื่อนอยู่ในเหตุการณ์จริงเลยครับ

 

อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ