ร ะ ย ะ ท า ง

ร ะ ย ะ ท า ง



วันเวลาที่ผ่านมาชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต..
ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา บางคนผ่านมา เพียงเพื่อจะผ่านไป
แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น.. จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก
คนคุ้นเคย ล่วงเลยไปถึงกลายเป็นคนรักกัน

เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก
คนคุ้นเคย หรือ คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่..
บางคนเปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย..
จากคนเคยคุ้นกลายมาเป็น คนรักกัน..
ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลง อย่างรู้สึกได้ ...
และเมื่อนั้นเรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น ..



แต่ในทางกลับกัน..ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา
จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก..
กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป..

แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับคนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่..
แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ..
ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา
พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก..
ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้
และระยะห่าง ในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึก ในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน..

เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน 1
ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้

และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน
เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ..

กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง

กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..

แต่กับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด..



เคยรู้สึกใช่ไหมว่า .. ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี
กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม...
กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน..
ขณะที่บางคนวิ่งตาม ล้มลุกคลุกคลาน และเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า
และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน

อะไรก็เกิดขึ้นได้กับความรู้สึกคน..

เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้าย!..ก็ยังพยายาม

พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น

บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา ..
ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน..
ไม่เคยรับรู้ว่าระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคน มันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน



แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่าง ที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น
ไม่ต้องห่างไป แต่เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ ..
ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ..
การทำลายระยะห่างของคนสองคน อาจไม่ใช่เรื่องยาก
แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน...

บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม..
ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา
ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย..
ระยะห่างนั้น กลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหาริย์..



เอาใจช่วย สำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา
ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง
พยายามต่อไป เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า

สำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง
เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไป เพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน
เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน
เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้ หรือห่างหนีเสียอีก..
แล้วคุณล่ะ!!..เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่างของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม??



เคยรู้สึกไหมว่า บางทีความห่างไกล กับระยะห่างของความรู้สึก กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน
เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ
หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึก..ทั้งที่ตัวอยู่แสนไกลกันบ้างไหม..??


[music]http://palungjit.org/attachments/a.655127/[/music]



;aa28 А?ҧ

 

ความพอดีมันต้องใช้เวลาเป็นเครื่องกำหนด และเราก็ต้องยอมรับมันได้มันถึงจะไม่ต้องวิ่งตามหรือวิ่งหนี และจะเกิดความพอดีในการคบหา

 

อาจารย์เจงก้าบนี่เรื่องจริงเลยก้าบ

กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง

กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..

แต่กับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด..

 

พูดงี้!!..ก็แปลว่ามีหลายคนอ่ะดิ..

 

อะจ๊าก อาจารย์เจง ไม่ใช่อย่างงี้ก้าบ ผมรักเดียวใจเดียวก้าบ

 

รักกันอยู่ขอบฟ้า, เขาเขียว.
เสมออยู่หอแห่งเดียว, ร่วมห้อง.
ชังกันบ่แลเหลียว, ตา<WBR>ต่อ กันนา.
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง, ป่าไม้มาบัง

โคลงโลกนิติสำนวนใหม่ ซึ่งสมเด็จพระเดชาดิสรทรงนิพนธ์ขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๓

 

ระยะทาง ต้องคู่กับความอดทน

 

ประมาณว่ายิ่งใกล้เหมือนยิ่งไกลเลยครับ
ระยะห่างแบบนี้ ขึ้นอยู่กับความอดทน

 

ปล่อยให้เค้ารักเราบ้าง
และปล่อยให้เราได้รักคนอื่นบ้าง

..

อย่าคาดหวังอะไรมากไป จนทำให้ใจอึดอัด
อิอิ
:z1