ยังควรจะคบเป็นเพื่อนต่อไปมั้ย

คือว่ามีเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนอยากจะปรึกษาหน่อยค่ะ
คือว่าหนูมีเพื่อนคนนึง เป็นเพื่อนผู้หญิง เราเรียนด้วยกันก็ค่อนข้างสนิทกันมาก
เพราะเวลาเรียนก็เรียนด้วยกัน ไปเที่ยวก็ไปด้วยกัน มีอะไรก็คุยกันบ้าง
เรื่องมันเพิ่งมาเกิดตอนปีสาม เทอมสอง ที่จะต้องจับคู่ทำโปรเจค ที่อยู่ๆเค้าก็มาบอกหนูว่า "เรามีเรื่องจะบอก เราจะไปทำโปรเจคกับเพื่อนอีกคนนะ" ซึ่งมันทำให้หนูรู้สึกเหมือนโดนแฟนบอกเลิกเลย(55+) คือตั้งแต่นั้นมาหนูก็บอกเค้าว่าขออยู่คนเดียวซักพัก ถ้าพร้อมแล้วก็คงกลับไปคุยกัน เรียนด้วยกันเหมือนเดิม แต่มันก็แย่ลงเรื่อยๆ สุดท้ายกลายเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน หนูไม่ได้โกรธเค้านะคะ เพราะเค้าก็มีเหตุผลตรงที่ว่ากลัวว่าทำด้วยกันแล้วจะไปไม่รอด เพราะตัวเค้าเองก็มีภาระทางบ้าน เค้ากลัวว่าจะไม่จบ 4 ปี แล้วจะยิ่งทำให้ที่บ้านต้องลำบาก หนูเข้าใจเค้าทุกอย่างเลยค่ะ แต่แค่รู้สึกว่า เพื่อนกันเค้าทำกันอย่างนี้หรอ แล้วเค้าไม่คิดบ้างหรอว่าหนูเองทำคนเดียวจะไปรอดหรอ มาถึงวันนี้ก็มีเพื่อนๆหลายคนอยากให้หนูกับเค้ากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ซึ่งหนูก็พยายามอยู่ค่ะ ก็เริ่มเข้าไปคุย แต่มันไม่สนิทใจเหมือนเมื่อก่อน

เลยอยากจะรบกวนขอข้อคิดดีๆ ที่พอจะทำให้หนูมองข้ามสิ่งที่เค้าเคยทำไว้กับหนู เื่พื่อที่หนูกับเค้าจะได้กลับมาเป็นเืพื่อนกันได้สนิทใจเหมือนเดิมค่ะ

ขอขอบคุณทุกข้อคิดดีๆล่วงหน้าเลยนะคะ
และถ้าหนูมาโพสผิดห้อง ก็ขออภัยด้วยนะคะ^^

 

ขออนุญาติเสนอแนะตามภาษาของคนมีครอบครัวแล้วนะครับ เพื่อนมีเยอะก็ดีนะครับ แต่เรื่องก็จะเยอะตามด้วย แต่ด้วยวัยของน้องพี่ก็เข้าใจนะว่าเพื่อนมีอิทธิพลอยู่มาก โดยส่วนตัวของพี่ในช่วงวัยรุ่นผิดหวังเรื่องการคบเพื่อนมามาก (คือมีมิตรไม่แท้(มิตรชั่ว)เยอะ) พอโตมาจนถึงวัยทำงาน จนมีครอบครัวแล้วจึงรู้เองโดยอัตโนมัติว่า ทุกคนเมื่อถึงเวลาในการดำเนินชีวิตนั้น ต้องยืนด้วยลำแข้งของตนเอง และแต่ละคนก็ต่างต้องแยกย้ายไปมีครอบครัว ความสัมพันธ์ของเพื่อนในสมัยวัยรุ่นก็จะจางไปตามสายลม / ทุกวันนี้เจอเพื่อนเก่าๆก็จะรู้สึกดีใจมากนะครับ แต่ถ้าถามว่าให้เจอทุกวัน หรือคุยโทรศัพท์กันทุกวันไหม คงต้องตอบว่าไม่ต้องการอย่างแน่นอน เพราะพี่รู้สึกว่าไม่เกิดประโยชน์ (ไม่มีสาระพอ) / ลองสังเกตุดูนะครับว่าผู้ใหญ่ที่น้องรู้จัก หรืออาจจะเป็นคุณพ่อ-คุณแม่ของน้อง เคยพูดให้น้องได้ยินในทุกวันไหมว่า วันนี้เพื่อนคนนี้ของ(ท่าน) เป็นอย่างนั้น+อย่า่งนี้ วันนี้นัดเพื่อนคนนี้ไว้ที่นู่นที่นี่ หรือ อื่นๆ / เพราะชีวิตจริงนั้น สำคัญที่สุดคือการดำเนินชีวิต และนำพาครอบครับให้อยู่รอดโดยอาชีพสุจริต และจะต้องต่อสู้แข่งขันคล้ายไม่มีวันจบสิ้น
ทั้งหมดนี้เป็นแค่ข้อเสนอแนะนะครับ อย่างไรถ้าพอมีประโยชน์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย ก็ขอให้น้องไปประยุคใช้ และโปรดใช้วิจารณ์ญาณ ให้การอ่านด้วยครับ ขอฝากทิ้งท้ายอีกเรื่องหนึ่งก็คือ อย่าลืมแยกแยะระหว่าง เพื่อน , คนรู้จัก และ คนที่ไม่สมควรแม้แต่จะรู้จัก ด้วยนะครับ (หากมีผิดพลาดประการใด พี่ต้องขออภัยใว้ณ.ที่นี้ด้วยครับ)

 

คุณ markdaddy พูดถูกต้องมาก และก้อยเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ
จากการอ่านที่น้อง kaopong เล่ามา รู้สึกว่าที่น้องเจอนั้น เบากว่าของพี่เยอะ พี่เรียนหมอ เจอเพื่อนมาหลายรูปแบบ ที่สำคัญที่สุด เพื่อนสนิทสองคนที่คบกันมาสี่ห้าปี ตอนนี้กลายเป็นคนแค่รู้จักกันและเดินผ่านก็ยิ้มทักท้ายแค่นั้นไปแล้ว

ถามว่าเกลียดไหม ไม่เกลียด แต่ทำไมไม่สนิทเหมือนเมื่อก่อน ก็เพราะต่างคนก็ต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง เราเองก็ไม่สามารถไปอธิบายให้ทุกคนเข้าใจถึงเจตนาจริงๆของเราได้ เขาเองก็เช่นกัน เขาก็คงมีอารมณ์และเหตุผลส่วนตัวที่ทำกับเราแบบนี้ ไม่มีใครอยากให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับเราหรอก จริงไหม แต่ในเมื่อมันต้องเป็นแบบนี้ไปแล้ว ก็ปล่อยวาง การที่เราเอาจิตไปแขวนอยู่กับสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์นั้น เหนื่อยมาก โดยเฉพาะกับเพื่อนสนิท หรือแฟน ...

ตอนนี้พี่สบายใจมาก เพราะตั้งแต่ห่างจากเพื่อนออกมา ก็ได้มีช่องว่างให้สมองได้คิดอะไรมากขึ้น และได้รู้สัจธรรมข้อหนึ่งว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนจริงๆ ยามท้อ ยามหมดหวัง ตัวเราเองต้องเป็นกำลังใจให้ตัวเอง อย่าคิดแขวนลมหายใจไว้กับคนอื่น

พี่ฝากไว้แค่นี้ มีอะไร ก็ถามได้นะคะ ขอให้โชคดีค่ะ