นิทานเซ็น..อ่านเล่นก่อนนอน..

"ความว่าง, คนโง่มัวแต่หลบหลีกปรากฏการณ์ต่างๆ
ไม่หลบ จากความคิดปรุงแต่ง,
ส่วนคนฉลาดย่อมหลบหลีกจากความคิดปรุงแต่ง
และไม่ต้องหลบหลีกปรากฏการณ์"​

***************************

สัตบุรุษอัน"ทุกข์"ถูกต้อง แม้พลาดพลั้งไป
ก็ไม่ยอมละธรรม เพราะฉันทาคติและโทสาคติฉันนั้น

**************************
บุคคล เป็น"คนเลว"เพราะชาติก็หาไม่
เป็น"ผู้ประเสริฐ"เพราะชาติก็หาไม่
แต่ เป็นคนเลวเพราะการกระทำ
เป็นผู้ประเสริฐก็เพราะการกระทำ

*************************

จิต เป็นเหมือนความว่าง ซึ่งภายในย่อมไม่มีความสับสนและความไม่ดีต่างๆ
ดังจะเห็นได้ในเมื่อดวงอาทิตย์ ผ่านไปในที่ว่างนั้น ย่อมส่องแสงไปได้ทั้งสี่มุมโลกเพราะว่าเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น และให้ความสว่างทั่วทั้งพื้นโลก ความว่างที่แท้จริงก็ไม่ได้สว่างขึ้น

.....และเมื่อพระอาทิตย์ตก....ความว่างก็ไม่ได้มืดลง

ปรากฏการณ์ของความสว่างและความมืดย่อมสับเปลี่ยนซึ่งกันและกัน
แต่ธรรมชาติของความว่าง ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอยู่นั่นเอง

จิตของพุทธะและของสัตว์ทั้งหลาย... ก็เป็นเช่นนั้น
ถ้าเธอมองดู พุทธะว่าเป็นผู้แสดงออกซึ่งความปรากฏของสิ่งที่บริสุทธิ์ผ่องใสและรู้แจ้ง ก็ดีหรือมองดูโลกทั้งหลาย ว่าเป็นผู้แสดงออกซึ่งความปรากฏของสิ่งโง่เง่า มืดมน และมีอาการสลบไสลก็ดี

ความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้น อันเป็นผลเกิดจากความยึดมั่นต่อรูปธรรมนั้น
จะกันเธอไว้เสีย จากความรู้อันสูงสุด

ถึงแม้ว่าเธอจะได้ปฏิบัติมาตลอดกี่กัปป์นับไม่ถ้วน ประดุจเม็ดทรายในแม่น้ำคงคาแล้วก็ตาม

**************************

ยึดมั่นคราใดเป็นทุกข์ครานั้น
การปฏิบัติทุกอย่างต้องมาลงที่ความไม่ยึดมั่นถือมั่น
สิ่งใดหรือเรื่องใดที่ปฏิบัติแล้ว
ยิ่งทำให้เกิดยึดมั่นถือมั่นมากยิ่งขึ้น ถือว่าผิดแล้ว

*****************************

ถ้าเราพบความผิดในบุคคลอื่น
เราเองก็ตกอยู่ในความผิดนั้นด้วยเหมือนกัน
เมื่อผู้อื่นทำผิด เราไม่จำเป็นต้องเอาใจใส่
เพราะมันจะเกิดความผิดขึ้นแก่เราเอง ในการที่จะไปรื้อหาความผิด

******************************

;38

 

อาจารย์ : จะไปไหน ?
ศิษย์ : ไปสถานที่ปฏิบัติธรรมครับ
อาจารย์ : สถานที่ปฏิบัติธรรม !!!!!
ศิษย์น้อง : ที่ไหนไม่ใช่ที่ที่ปฏิบัติธรรมหรือครับ ?
ทุกแห่งหนล้วนเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม
อาจารย์ : แล้วอยู่สถานที่ปฏิบัติธรรม ทำไมยังขี่ลาไม่ลงมาอีกเล่า ?
ศิษย์น้อง : ถ้าหากทุกแห่งหนเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม
การขี่ลาหรือไม่ขี่ก็เป็นการปฏิบัติธรรมไม่ใช่หรือครับ ?

********************************************

เณรน้อยกำลังเล่นวิทยุบังคับหุ่นยนต์อย่างสนุกสนาน พออาจารย์เดินเข้ามาเณรน้อยจึงถามขึ้นว่า
ท่านอาจารย์ครับ ถ้าก้าวไปข้างหน้า 3 ก้าวจะเป็นอย่างไร อาจารย์ตอบว่า ต้องหัวชนฝาชนกำแพง พอหุ่นยนต์ชนกำแพงหงายหลังลง เณรน้อยก็พยายามใช้เครื่องบังคับเพื่อให้ลุกขึ้นมา พอหุ่นยนต์ลุกขึ้นมาได้
เณรน้อยก็ถามอีกว่า ถ้าถอยหลัง 3 ก้าวจะเป็นอย่างไร อาจารย์ตอบว่า จะตกลงไปในหุบเหว พอหุ่นยนต์ตกลงไปในเหว ทั้งเณรน้อยและอาจารย์ต่างมองดูด้วยความตกใจ
เณรน้อยถามอีกว่า ถ้าหากว่าไม่เดินหน้าและไม่ถอยหลังละ อาจารย์ถอนใจตอบว่า ก็เป็นซากศพที่เดินไม่ได้ เจ้าเณรน้อยฟังแล้วเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ

***********************************************

ลูกศิษย์ 3 คนกำลังต่อตัวขึ้นไปทาสีกำแพง เจ้าเณรน้อยที่อยู่ระหว่างกลางถามขึ้นว่า ศิษย์พี่ อีกนานไหมกว่าจะเสร็จ เราเหนื่อยเหลือเกิน ศิษย์คนที่อยู่ชั้นบนกล่าวว่า พึ่งยืนแค่วันเดียวก็บ่นว่าเหนื่อยแล้ว เป็นเพราะยามปกติไม่ตั้งใจฝึกฝน ดูศิษย์พี่ใหญ่เป็นตัวอย่าง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่รู้จักเหนื่อย เจ้าเณรน้อยก้มดูศิษย์พี่ใหญ่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่ชั้นล่าง แล้วรำพึงว่า จะต้องฝึกฝนอย่างไรกัน ศิษย์ที่ยืนอยู่ชั้นบนสุดก็งงตอบไม่ได้ พอดีมีกลิ่นหอมของอาหารโชยมาแตะจมูกของศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่จึงเดินขยับไปตามทิศทางของกลิ่นหอม ทำให้ศิษย์ที่ต่ออยู่ชั้นบนร่วงตกลงมากองอยู่ตรงหน้าอาจารย์ อาจารย์ถอนใจกล่าว่า เมื่อจิตใจเกิดหวั่นไหว ก็ไม่สามารถฝึกฝนอะไรให้บรรลุได้ เจ้าเณรน้อยลุกขึ้นถามว่า ถ้าจิตใจไม่หวั่นไหวละ อาจารย์ตอบว่า ก็เหมือนกับผีตายซากในป่าช้า

*****************************************
ขณะที่ลูกศิษย์กำลังกวาดลานวัดอยู่ เจ้าเณรน้อยถามขึ้นว่า ศิษย์พี่ ทำไมเรากวาดอยู่ทุกวัน แล้วใบไม้พวกนี้ยังกวาดไม่หมดซักที ศิษย์ผอมมองดูใบไม้ที่ร่วงลงมาตลอดเวลา แล้วกล่าวว่า เรารู้แล้ว พวกเราออกแรงโยกต้นไม้ให้ใบไม้ร่วงลงมาให้หมด เราจะได้ไม่ต้องกวาดทุกๆวัน

เจ้าเณรน้อยก็เห็นด้วย ทั้งสองจึงช่วยกันเขย่าต้นไม้ให้ใบมันร่วงลงมา แล้วช่วยกันกวาดจนสะอาด พอรุ่งเช้าตื่นขึ้นมา ก็ยังมีใบไม้ร่วงหล่นเต็มลานวัด ขณะที่ทั้งสองกำลังตกตะลึง ก็มีเสียงดังมาจากยอดไม้ว่า เด็กโง่ ไม่ว่าวันนี้เจ้าจะออกแรงเขย่าอย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้ใบไม้ก็ยังคงร่วงลงมาเหมือนเช่นเคย

**************************************

สาวน้อยนางหนึ่งยืนร้องไห้อยู่กลางตลาด เจ้าเณรน้อยมาพบเข้าจึงถามว่า สาวน้อย เป็นอะไรไปหรือ ในบรรยากาสที่สดใสเช่นนี้ท่านร้องไห้ทำไม สาวน้อยตอบว่า บิดาเราเป็นคนขายร่ม บรรยากาสดีเช่นนี้ ร่มก็ขายไม่ออกแล้ว พอดีมีฝนตกลงมา แต่สาวน้อยกลับร้องเสียงดังขึ้น เจ้าเณรน้อยจึงถามว่า เจ้าเป็นอะไรอีกล่ะ สาวน้อยตอบว่า มารดาเราขายสำลี ถ้าฝนตกก็จะทำสำลีเปียกเสียหายหมด เจ้าเณรน้อยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า เราเสกให้ฝนตกในที่ที่บิดาท่านขายร่ม ฝนแล้งในที่ที่มารดาท่านขายสำลี อย่างนี้ดีไหมไม่ว่าฝนตกหรือฝนแล้งท่านก็ควรจะสบายใจ

********************************

ขณะที่ลูกศิษย์วัดกำลังปัดกวาดอยู่ที่ลานวัด ก็มีคณะนักท่องเที่ยวเข้ามาชมวัด ไกด์ก็กล่าวแนะนำต่างๆนาๆ แล้วพานักท่องเที่ยวเดินมาจนเห็นเจ้าอาวาสก็กำลังกวาดพื้นอยู่ ไกด์ได้แนะนำถึงการบำเพ็ญเพียรอันแก่กล้าของเจ้าอาวาส ทำให้นักท่องเที่ยวเกิดสงสัยขึ้น ไกด์จึงถามเจ้าอาวาสว่า ท่านอาจารย์เป็นถึงพระชั้นผู้ใหญ่ ทำไมยังต้องมากวาดพื้นอีก เจ้าอาวาสนิ่งคิดสักครู่ก็กล่าวว่า ฝุ่นมันเยอะเกิดไป จะทำอย่างไรได้ แล้วก็กวาดต่อไป ไกด์ถามอีกว่า ในเมื่อเป็นสถานที่อันบริสุทธิ์ ทำไมยังมีฝุ่นอีก อาจารย์หันไปกวาดใส่ไกด์คนนั้นแล้วกล่าวว่า ทำไมจึงยังมีฝุ่นเข้ามาอีก

*********************

 

เด็กโง่ ไม่ว่าวันนี้เจ้าจะออกแรงเขย่าอย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้ใบไม้ก็ยังคงร่วงลงมาเหมือนเช่นเคย

มันจิ๊ดดดดดดดด.... อยู่ในใจ

rabbit_scary

 

ปลากระป๋องสอนธรรม

เด็กโง่ ที่กระป๋องนั้นมันไม่อร่อยเพราะปลาที่อร่อยมันยังอยู่นอกกระป๋อง
ให้รอกระป๋องนั้นที่เซเว่นนะ ให้หยิบมาดูอันไหนมีปลาในกระป๋องแปลว่าไม่ใช่

 

ครั้งหนึ่ง ท่านเว่ยหล่างไปพักค้างแรมที่บ้านหลังหนึ่ง
ขณะที่กำลังจะนอนพักผ่อนในช่วงบ่าย ได้ยินเสียงคนกำลัง
สวดมนต์ เลยลุกขึ้นไปถามผู้นั้นว่า

"เจ้าเข้าใจความหมายของบทที่สวดหรือเปล่า ?"

"บางตอนเข้าใจยากจริงๆ?"

ท่านเว่ยหล่างเลยอธิบายให้ฟังบางตอนของบทสวดว่า

"เมื่อเราอยู่ในโลกแห่งมายาจอมปลอมนี้จนผมหงอก
ขาวหมดไปทั้งหัวแล้ว พวกเราต้องการอะไร?

และเมื่อไฟแห่งชีวิตกำลังจะมอดลง ใจเต้นอ่อนลง และ
ลมหายใจกำลังจะขาดรอนๆ อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่เราหวัง?

และเมื่อกายของเรากำลังเน่าเปื่อยอยู่ในสุสาน ธาตุกลับ
คืนสู่ธาตุ ธาตุดินสู่ดิน ชีวิตกลายเป็นสิ่งไร้ความรู้สึกในความ
ว่างเปล่าแล้ว เราอยู่ที่ไหน??"

คนที่สวดมนต์นั้นได้ชี้คำหลายคำในคัมภีร์ที่ไม่เข้าใจ
ความหมายแล้วถาม ท่านเว่ยหล่างยิ้มๆแล้วตอบว่า

"ข้าพเจ้าไม่รู้หนังสือ ท่านถามมาเลยดีกว่า"

คนๆนั้นรู้สึกแปลกใจแล้วพูดขึ้นว่า

"ท่านอ่านหนังสือไม่ออก ท่านจะเข้าใจความหมาย เข้า
ใจหลักธรรมได้อย่างไร??"

ท่านเว่ยหล่างตอบว่า


"หลักธรรมของพุทธะ กับตัวหนังสือไม่เกี่ยวกัน
ตัวหนังสือเป็นเพียงเครื่องมือที่จะเรียนรู้
สิ่งที่จะเข้าใจหลักธรรมคือจิต คือตัวรู้ ไม่ใช่ตัวหนังสือ"

 

ในช่วงที่รัชกาลที่ 3 ขึ้นครองราชย์ สมเด็จท่านยังเป็นมหาโต ก็ถือโอกาสหลบไปธุดงค์ตามป่าเขาถึง 25 ปีจนถึงรัชกาลที่ 4 เมื่อหลีกเลี่ยงไม่พ้น ท่านก็ยอมรับเป็น "สมเด็จ" และเป็นเจ้าอาวาสวัดระฆังฯ แต่ถึงยังงั้น ท่านก็ยังวางตัวเป็นปกติ เคยรับนิมนต์ชาวบ้านอย่างไรก็ยังคงปฏิบัติเหมือนเดิม

ครั้งหนึ่งชาวบ้านแถวราษฎร์บูรณะนิมนต์ไปฉันภัตตาหารที่บ้าน ท่านก็พายเรือไปกับลูกศิษย์ ช่วงที่จะเข้าถึงบ้านเจ้าภาพเป็นลำคลองเล็กๆ ที่น้ำเริ่มตื้น เรือเข้าไม่ได้ ท่านกับลูกศิษย์ก็โดดลงจากเรือไปช่วยกันเข็น

ชาวบ้านเห็นเข้าก็พากันตะโกนบอกต่อๆ กันว่า "สมเด็จเข็นเรือโว้ย!"

ท่านได้ยินก็ตะโกนกลับไปว่า "ฉันไม่ใช่สมเด็จจ้ะ ฉันชื่อขรัวโต สมเด็จท่านอยู่ในเรือนั่นต่างหาก" ว่าพลางก็ชี้ไปที่พัดยศที่วางอยู่บนเรือ




**************************************************


ท่านอิคคิวถือกำเนิดขึ้นในเมืองซางะ เมืองชนบทที่ห่างไกลจากเกียวโต ท่านเป็นโอรสนอกสมรสของจักรพรรดิโคมัทซึ ท่านจึงถูกเลี้ยงโดยคนรับใช้ ก่อนจะถูกแยกออกไป ไว้ที่วัดเมื่ออายุเพียง 5 ขวบ เพื่อให้ลูกนอกสมรสคนนี้ไม่มีความปรารถนาทางการเมืองอีกต่อไป และที่สำคัญจะได้ไม่ถูกสังหารเพราะการแย่งชิงอำนาจทางการเมืองในยุคนั้น

ท่านอิคคิวเป็นเณรที่ฉลาดลึกล้ำ เหมือนกับที่ผู้คนได้รับรู้ในเวลาต่อมาเมื่อนำประวัติมาดัดแปลงเป็นนวนิยายและการ์ตูน "อิคคิวซัง เณรน้อยเจ้าปัญญา" เสมือนเป็นการชดเชยชีวิตของโอรสนอกสมรสของจักรพรรดิญี่ปุ่นที่อาภัพที่สุดในประวัติศาสตร์

ฤทธิ์เดชของท่านอิคคิวเริ่มฉายแววตั้งแต่ยังเป็นเณร เจ้าอาวาสกำลังจะออกไปธุระข้างนอก แต่กลัวเณรอิคคิวจะขโมยขนมที่เจ้าอาวาสโปรดมากในโหลที่ซ่อนไว้บนหลังตู้เก็บของ เลยสั่งว่า "ขนมในโหลนี่กินได้เฉพาะผู้ใหญ่เท่านั้น เด็กๆ อย่างเธอแตะเข้าไปก็ถึงตายเลยนะ พิษมันร้ายมาก"

เณรอิคคิวรับคำบัญชามาเป็นอย่างดี พอลับตาเจ้าอาวาส อิคคิวก็พาทั้งเณรและเด็กวัดปีนขึ้นไปเอาขนมในโหลมาแบ่งกันกินจนหมด ก่อนจะทุบขวดให้แตก เมื่อเจ้าอาวาสกลับมาเห็นเณรอิคคิวนั่งร้องไห้รอสารภาพอยู่แล้วโดยบอกว่า "ผมขึ้นไปทำความสะอาดบนหลังตู้แล้วเผอิญทำขวดโหลตกลงมาแตก ก็ตกใจกลัวรีบกินขนมในนั้นเพื่อฆ่าตัวตายให้สมกับความผิด แต่ก็ยังไม่ตาย ท่านบอกว่า มันมีพิษร้ายมาก แต่มันก็ไม่เห็นเป็นอะไร เลยคิดว่ามันคงกินน้อยไป จึงพยายามกินจนหมดเพื่อให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่มันก็ยังไม่เป็นอะไรอยู่ดี"

เจ้าอาวาสฟังแล้วทั้งแค้นทั้งขัน แต่ท่านนึกไม่ถึงเลยว่า เณรน้อยเจ้าปัญญาผู้นี้จะกลายเป็นพระเซนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นไปได้ยังไง!

 

พระอาจารย์ผู้มีตะบะแก่กล้า กำลังทำสมาธิอยู่บนยอดไม้ เห็นเณรเด็กกำลังรังแกเต่า ก็กระโดดลงมาดึงหู
แล้วถามว่า " เจ้ารู้ไหมว่า อะไรคือหัวใจของพระธรรม ??? " เณรตอบไม่ได้
อาจารย์จึงบอกว่า " ประกอบคุณความดี ละเว้นความชั่ว "
เณรตอบว่า " เรื่องนี้เด็ก 3 ขวบก็รู้แล้ว "
อาจารย์ตอบว่า " แต่คนอายุ 80 ปีก็ไม่แน่ว่าจะปฏิบัติได้ "

พอดีเต่าที่เณรเล่นเกิดพลิกตัวได้ แล้วไต่ขึ้นมาตามขาของอาจารย์ จนมางับมืออาจารย์
อาจารย์ร้องลั่นแล้วสบัดมือ พอเต่าหลุดมืออาจารย์ก็เตะจนเต่ากระเด็นกระทบพื้นตาย .....

 

ซาโตริ ^-^

 

ชิซึกะ เห็นด้วยอย่างยิ่ง เจ้าค่ะ

 

55555 สะท้อนใจดี

 

ชินเนม่อนซัง ไปไหน

 

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[SIZE=-3] [/SIZE]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[SIZE=-3] [/SIZE]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

*************************************************

 

ณ สวนโมกข์ ของท่านพุทธทาส
จะมีภาพงูตัวใหญ่ หงอนชัน อ้าปากกว้าง ปรากฏรูปพระทำสมาธิเข้าฌาน อยู่ในปากงู

ปริศนาธรรมที่ ซ่อนซุกอยู่ในภาพนี้คือ..
การใช้ชีวิตอยู่ในสังคม อย่างไม่ถูกต้องกับความชั่วร้ายทั้งหมด
ไม่ห่างไกลแต่ไม่ปนเปื้อน และไม่บาดเจ็บ ไม่ถูกทำร้าย ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน

เปรียบดั่ง ลิ้นงู อยู่ชิดกันกับเขี้ยวงู
แม้เขี้ยวงูจะมีพิษร้าย ถึงตาย แต่ลิ้นงูก็หาได้ถูกพิษไปด้วยไม่

จงอยู่ร่วมกันกับ"สิ่งชั่วร้าย"ให้เหมือนลิ้นงูในปากงู ที่ไม่มีวันต้องพิษงู
พิษงูหรือนั้นเปรียบเหมื่อน "มายาปรากฏ" การได้ และเสีย 8 ประการ โลกธรรม 8
การได้ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ
การเสื่อมลาภ ยศ ทุกข์ นินทา

หากได้ทำความเข้าใจให้ลึกซึ้งแล้ว การอยู่อย่างฉลาด ง่ายดายนัก
ไม่ถือมั่น ไม่ยึดมั่น ไม่หวั่นไหว และไม่ต้องหนีไปไหน

 

ความฉลาดที่เป็นพิษ..สุดยอด
โดยเฉพาะคำที่ว่า..ความฉลาดบางชนิดสู้ไม่ฉลาดไม่ได้

 

อิ...อิ

 

...ภู..บ่สูง..

...แต่ว่าห้วยมันลึก..

... ภู..บ่ลึก..

...แต่ว่าเมืองมันไกล..

...ภู..บ่เล็ก..

...แต่ว่าฟ้ามันใหญ่..

...นกเขาไฟ บินร่ายเริงลม..



...พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ..