หลงป่า..."ที่ภูพาน"....เรื่องจริงกับสิ่งที่มิอาจพิสูจน์ได้

หลงป่า..."ที่ภูพาน"....เรื่องจริงกับสิ่งที่มิอาจพิสูจน์ได้

เรื่องนี้เป็นเรื่องสด ๆ ร้อนๆ จากน้องที่ทำงานค่ะ พอดีว่าเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา....น้องผู้ชายคนนี้ได้โทรมาขอลาหยุด โดยอ้างว่า "ผมหลงป่าครับ" ทุกคนในห้องก็ยังอดที่จะแซวไม่ได้ว่า....ป่าไหนของมันว้า~!! และไม่ได้คิดว่าน้องคนนี้จะพูดจริง ๆ

ปรากฏว่าวันนี้...น้องมาทำงานได้ตามปกติ แต่ตามเนื้อตัวมีรอยขีดข่วน ยุงกัด หนามตำ เต็มไปหมด แล้วน้องผู้ชายคนนี้เลยเล่าให้ทุก ๆ คนให้ห้องฟังถึงประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นว่า....เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้ไปเที่ยวจังหวัดอุดรกับเพื่อนๆ และได้แวะไปเล่นน้ำที่น้ำตกธารงาม ที่เทือกเขาภูพานมา

โดยระหว่างที่จะกลับนั้น เป็นวันอาทิตย์ช่วงประมาณเกือบ ๆ 4 โมงเย็นเห็นจะได้.....น้องคนนี้ก็บอกกับเพื่อน ๆ ว่า "เดี๋ยวขอไปฉิ๊งฉ่องก่อน....เดี๋ยวมา" ซึ่งก็เดินไปไม่ไกลจากสายตาของเพื่อน ๆ ในกลุ่มมากนัก โดยมีเพื่อนอีกคนเดินตามมาด้วย (มีต่อค่ะ)

 

....แต่ซักพัก...อยู่ๆ น้องคนนี้ก็ออกวิ่ง และหายเข้าไปในป่าไผ่ต่อหน้าต่อตา ซึ่งเพื่อนที่มาด้วยกันก็พยายามเรียก....แต่น้องคนนี้ก็ไม่ยอมหันหลังกลับมา เพื่อนคนนึงจึงตัดสินใจวิ่งตามไปด้วย....โดยเห็นหลังไว ๆ แต่ก็ไม่สามารถตามทัน เพราะอยู่ ๆ น้องคนนี้ก็หายตัวไปรวดเร็วมาก
จากคำให้การของน้องคนดังกล่าวเล่าว่า.....ณ ตอนนั้น.....

"ผมจำได้ตลอดเวลา...ว่าผมเตรียมตัวจะกลับบ้าน สะพายเป้เรียบร้อยแล้ว แต่บอกเพื่อน ๆ ว่าจะขอไปฉี่ก่อน และจากนั้น....ผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย......

ซึ่งพี่ ๆ ในห้องก็ลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกัน !!

"เอ็งเมา.....แน่นอน !!"

ไอ้น้องคนนี้มันก็เถียงว่า..."ผมยอมรับว่ากินเหล้าจริง...แต่ก็ยังรู้สึกตัว และรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ตลอดเวลา เพราะถ้าผมเมามากถึงขนาดไม่รู้สึกตัว....และจำอะไรไม่ได้ ผมก็ไม่น่าจะวิ่งไปได้ไกลขนาดนั้น เพราะคนเมาก็ต้องเดินโซซัดโซเซ การที่จะวิ่งเข้าไปในป่าไผ่แบบนั้นยิ่งไม่น่ามีทางเป็นไปได้"

"หลับในชัวร์ !!" พี่อีกคนคิด......

 

แต่หลังจากที่ฟังเหตุการณ์หลังจากนั้น ทุกคนก็เปลี่ยนความเห็นซะใหม่ว่า ....การเมาอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้จิตอ่อน และง่ายต่อการถูกควบคุม......ของบางสิ่งบางอย่างที่เหนือธรรมชาติ.....

หลังจากที่น้องคนนี้หายตัวไปในตอนช่วง 4 โมงเย็น.......เขาก็วิ่งเข้าป่าไผ่ไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกตัว.....ซึ่งเพื่อน ๆ ก็เดินหากันอยู่ซักพักแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ลึก เนื่องจากเป็นป่าไผ่ จึงตัดสินใจไปแจ้งกับทางเจ้าหน้าที่อุทยาน ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็รีบจัดทีมออกค้นหา โดยแบ่งเป็นออกเป็น 3 ทีม และเริ่มเคลื่อนขบวนประมาณ 6 โมงเย็น.....

(โดยให้นักทำนายของท้องที่นั้น ทำนายดูก่อนว่าอยู่ตรงจุดไหน ซึ่งก็ได้ความว่า....ยังปลอดภัยอยู่ และเขาจะออกมาเองที่ทุ่งเลี้ยงวัว ให้ไปรอรับที่นั่น)

แต่ทุกคนรวมถึงเจ้าหน้าที่ลงความเห็นว่า...ยังไงก็ต้องออกตามหา...โดยเจ้าหน้าที่ 2 ทีมแรกค้นหาแถว ๆ ริมน้ำตกและบริเวณโดยรอบ ส่วนอีกทีมไปพร้อมๆ กันกับกลุ่มเพื่อนของน้องคนนี้ ซึ่งในตอนแรกเจ้าหน้าที่ลังเลเล็กน้อย เมื่อทุกคนแจ้งว่า...เพื่อนเขาได้หายตัวไปจากจุดๆ นี้

สาเหตุที่เจ้าหน้าที่ชุดนี้เกิดความลังเลใจเล็กน้อย อันเนื่องมาจาก....ป่าแถบนี้เป็น "ดงงูจงอาง" จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะเข้าไปยุ่ง เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับน้องๆ ที่มาด้วย....แต่เพื่อนคนที่เห็นว่าเพื่อนหายไปต่อหน้าต่อตา...ก็รีบเดินนำเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น.......ทั้งหมดเลยต้องจำใจเดินเข้าไปพร้อมๆ กัน .....

 

ส่วนน้องคนที่หลงป่าอยู่นั้น....มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เดินไปเจอ ท่อนไม้ขนาดใหญ่ท่อนนึงที่ขวางหน้าอยู่ น้องคนนี้เล่าต่อว่า....พอผมเห็นท่อนไม้นี้....ก็หยุดวิ่งในทันที...เหมือนคนได้สติ เหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ ซึ่งพอรู้สึกตัวตอนแรก เค้าก็ตกใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน.....ทำไมรอบ ๆ ตัวมีแต่ป่า มองอะไรก็มืดไปหมด และเมื่อดูเวลาก็ประมาณทุ่มกว่า ๆ (แสดงว่าเดินโดยไม่รู้สึกตัวประมาณ 3 ชั่วโมง) โดยที่ไม่ได้รู้สึกเหนื่อย หรือหอบแม้แต่น้อย

บรรยากาศรอบๆ ตัวมืดมาก และมองอะไรไม่ค่อยเห็น เพราะรอบๆ มีแต่ต้นไผ่เต็มไปหมด แถมด้านบนมีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมอยู่หนาแน่น เมื่อได้สติน้องคนนี้ก็เริ่มสำรวจตนเอง.....พบว่าเป้ที่สะพายข้างหลังก็ยังอยู่ดี แขนขายังอยู่ครบ

ซักพักก็ตั้งสติคิดได้ว่าจะต้อง "รีบปีนต้นไม้"...เพราะกลัวว่าด้านล่างอาจจะมีสิงสาราสัตว์ออกหากินในตอนกลางคืนเข้ามาทำร้าย โดยคิดว่าจะใช้พระจันทร์ในการนำทาง เข้าใจว่าพระจันทร์ขึ้นทางด้านไหน ด้านนั้นคงเป็นทิศตะวันออก (แต่ไม่ได้คิดว่ามันมีข้างขึ้นข้างแรมเลยนะนั่น)

ซึ่งพอเดินคลำทางไปได้ซักพัก การเดินเป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะต้องเดินเท้าเปล่า บวกกับโดนต้นไผ่กับพวกหนามบาดตามเนื้อตามตัว จนรู้สึกเจ็บไปทั้งมือและแขน (ทั้ง ๆ ที่ตอนที่เดินเข้าป่ามา....ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้น)

น้องผู้ชายคนนี้เล่าให้ฟังต่อว่า....เมื่อมองไปด้านบนก็จะเห็นต้นไม้ใหญ่ปกคลุมไปหมด...แต่ไม่รู้ว่าโคนต้นมันอยู่ตรงไหนเพราะรอบๆ มีแต่ต้นไผ่กับหนามอะไรไม่รู้เต็มไปหมด แต่ซักพักก็เจอโคนต้นไม้ขนาดพอเหมาะต้นหนึ่ง ก็เลยรีบปีนขึ้นไปโดยไม่ลังเลใจ.....

 

เมื่ออยู่ด้านบนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....ปรากฏว่าเป้ที่สะพายหลังเจ้ากรรม.....ดันตกลงไปข้างล่าง (เหมือนในหนัง)......ซึ่งเค้าคิดว่า ยังไงซะ!! จะไม่ลงไปเก็บแน่นอน.....เพราะสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องล่างก็คือ.......

อะไรซักอย่าง.........ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่เป็นสีขาวๆ ผลุบไปผลุบมา....ยืนมองมาจากทางด้านล่าง..... ซึ่งน้องคนนี้ปกติมันก็ไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางนางไม้อะไรอยู่แล้ว.....เค้าจึงเลยพยายามเพ่งดูให้ชัดว่าตาฝาดไปรึเปล่า....หรือว่าจิตหลอนไปเอง.....

"ในใจก็ได้แต่คิดว่า....ถ้าเป็นเจ้าป่าเจ้าเขา...ก็ช่วยตามคนมาช่วยผมทีเถอะ"

และในระหว่างที่อยู่บนต้นไม้นั้น....เค้าก็ตะโกนไปเรื่อยๆ เพื่อว่าจะมีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จนราวๆ เกือบ 5 ทุ่ม....ทีมค้นหาก็ได้ยินเสียงตะโกนของน้องดังแว่วมาไกลๆ...

ซึ่งตอนนี้ก็เสียงก็เริ่มแหบและหิวน้ำมากๆ (แต่สิ่งที่ยังรออยู่ใต้ต้นไม้นั่นก็ยังวนเวียนไม่ยอมไปไหน) จนกระทั่งทีมค้นหาเริ่มจัดพิกัดของเสียงได้ และเริ่มพูดกันรู้เรื่อง

"น้อง !! อย่าลงจากต้นไม้นะ อยู่กับที่ เดี๋ยวหลง!! "

 

"ผมไม่ลงหรอก!!! มีใครก็ไม่รู้รออยู่ข้างล่าง!! " แต่ไม่รู้ว่าพวกเจ้าหน้าที่จะได้ยินหรือไม่......

ซักพัก...เมื่อทีมค้นหามาถึง....ก็วนอยู่แถวนั้นประมาณ 2-3 รอบ เพราะมองไม่เห็นต้นไม้ที่น้องอยู่ แต่น้องเห็นแสงจากไฟฉายของพวกเขาแล้ว ซึ่งมันก็รอจนพวกเจ้าหน้าที่มาที่โคนต้นไม้...จึงยอมลงมา และสิ่งที่ก่อนหน้านี้เห็นว่า สิ่งที่แว๊บไปแว๊บมาอยู่ด้านล่างนั้น อยู่ๆ ก็หายวับไปกับตาไม่เห็นวี่แวว

ซึ่งเมื่อลงมาถึง...ก็ไม่มีใครพูดอะไรกัน (ทีมนี้มาพร้อมกันกับเพื่อนของน้องอีก 3 คน) เจ้าหน้าที่บอกว่า.....ดีนะที่น้องหลงมาทางนี้...เพราะเดินอีกไม่ไกล (ประมาณ 2 ชม.) ก็จะถึงทางออกไปยังทุ่งเลี้ยงวัวของชาวบ้านแล้ว... โชคดีนะที่ไม่วิ่งตรงไปเรื่อยๆ ไม่งั้นมีหวังเข้าป่าลึกไปแล้ว......

"พี่ๆ ระหว่างที่ผมหาทางจะปีนต้นไม้.....ผมเห็นแสง...เหมือนแสงไฟนีออนตามบ้านคน...เห็นประมาณ 3 ที่" (ไม่ได้ถามถึงสิ่งที่รอมันอยู่ด้านล่างต้นไม้)

"หิ่งห้อยไงน้อง" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบ

"ผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯ นะพี่......จะได้ไม่รู้ว่าหิ่งห้อยเป็นยังไงนะ....ผมคนอุบลฯ " (แต่ทำงานที่กรุงเท๊ป~)

"อ๋อ.....เห็ดเรืองแสงไงน้อง....แล้วได้เข้าไปดูใกล้ๆ ไม๊ล่ะ??" เจ้าหน้าที่อีกคนถาม โดยที่ทุกคนก็ไม่เคยรู้ว่าเห็ดเรืองแสงเป็นเช่นไร

"ไม่ได้เข้าไปดูครับ...ผมไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น" หมายความว่า....ไม่ควรเชื่อสิ่งที่ตาเห็นในป่า เพราะแสงนั่นอาจจะหลอกให้เข้าใจผิด คิดว่าเป็นบ้านคน แล้วล่อให้เดินไปตามทางนั้น (ขนาดมีไฟฉายในกระเป๋าเป้ เค้าก็ยังไม่ใช้) เพราะกลัวว่าทางที่เห็น อาจจะไม่ใช่ทางออกจริงๆ

 

"ดีแล้วๆๆ" เจ้าหน้าที่ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกัน

แต่ก็ถูกของไอ้น้องคนนี้.....เพราะเค้ากะว่า ถ้าตอนเช้ายังไม่มีใครตามหาเค้าพบ...เค้าก็จะเดินไปตามทางที่พระอาทิตย์ขึ้นนี่แหล่ะ ซึ่งทางนั้นก็เป็นทางออกไปที่ทุ่งเลี้ยงวัว แต่ถ้าหากว่า....เค้าไม่เจอขอนไม้ท่อนนั้นขวางหน้าเอาไว้แล้วล่ะก็.....ตอนนี้อาจจะยังไม่มีใครหาเค้าแล้วก็เป็นไปได้.....

เมื่อมาถึงทางออก ทางเจ้าหน้าที่ ที่เหลือได้ประสานงานให้นำรถมารับ น้องๆ กลุ่มนี้ที่ทุ่งเลี้ยงวัว (ระยะทางประมาณ 10 กว่ากิโล)

"ไอ้น้อง....แล้วไม่กลัวเหรอ....ร้องไห้ด้วยใช่ไม๊....พี่ได้ยินเสียงร้องไห้" เจ้าหน้าที่คนนึงพูดแซวขึ้น....

ไอ้น้องนี่ก็งง....ว่ายังไม่ทันได้ร้องไห้ซักกะแอะ...มีแต่ร้องตะโกนแหกปากปาวๆ ว่าอยู่ตรงนี้.....แต่เพื่อนๆ ยืนยันว่าได้ยินเสียงร้องไห้จริงๆ ในระหว่างทางที่มา.......

สรุปได้ก็คือ.....เจ้าหน้าที่ของทางอุทายานน่ารักมากๆ ไม่ได้กล่าวตำหนิไอ้น้องนี่ซักคำ ได้แต่บอกว่าโชคดีแล้วที่หาเจอ ซึ่งคนที่ได้ฟังต่างก็เข้าใจว่า.....

1. น้องอาจจะโดน....เจ้าแม่หรือเจ้าพ่องูจงอาง แถวนั้นหลอกพาตัวไป....เพราะดันไปฉิ๊งฉ่องโดยไม่ได้ขออนุญาติ....ซึ่งการที่เค้าวิ่งเข้าป่าไป 3 ชม. แล้วไปได้ไกลเป็น 10 กิโล ในป่าไผ่....โดยไม่รู้สึกเหนื่อย หรือโดนหนามบาด (เหมือนมีคนนำทางไป)

2. น้องเค้าเดินไปได้ยังไงโดยไม่รู้สึกตัว ซึ่งเค้าควรจะเดินเหยียบหนาม ไม่ก็โดนหนามบาด...ซึ่งเค้าน่าจะรู้สึกตัวบ้าง....จริงไม๊คะ?? แต่หน้าตาน้องไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อยเลยนะคะ แผลที่ได้ก็หลังจากตอนที่มันเดินหาทางปีนต้นไม้นั่น

3. สิ่งที่อยู่ด้านล่างต้นไม้ อาจจะเป็นเจ้าป่าเจ้าเขา ที่คอยช่วยเฝ้าเอาไว้ไม่ให้ใครไปเอาตัวน้องคนนี้ลงมาได้ หรือเปล่า?? เพราะน้องบอกว่าไม่ได้รู้สึกกลัวสิ่งที่เห็นแม้แต่นิดเดียว แต่กลัวว่าจะไม่มีใครตามหาน้องพบมากกว่า

 

จบเรื่องราวที่แปลกประหลาด...อกสั่นขวัญหายแล้วค่ะ เป็นเรื่องของน้องที่ทำงานจ๋าเองค่ะ เพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ

วิเคราะห์ได้ไม๊คะว่าสิ่งที่น้องเค้าเจอ..คืออะไรคะ?

ปล. ขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ของอุทยานภูพานและพี่ ๆ ทหารพรานทุกท่าน....ที่ตามหาน้องคนนี้จนเจอค่ะ ^_^

 

ผมเชื่อว่าเรื่องนี้ เป็นเรื่องจริง เรื่องแบบนี้มีบ่อย
ผมเองก็เคยโดน แต่อย่าเล่าเลย "หวาดเสียว"
นึกมาทีไร ใจจะขาดให้ได้ และนี่ เป็นสาเหตุให้
ผมเริ่มศึกษา พลัง หรือ ฤทธิ์ บางอย่าง กำลัง
ตามหาอาจารย์ เพื่อฝากตัวเป็น ศิษย์อยู่ ฮิฮิ

 

This story is scary !!!!! don't be caress

 

ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ *-*

 

ภูพาน ที่อุดรหรอคับหรือที่ สกล

 

ตื่นเต้นดีครับ

 

เรื่องแบบนี้ไม่เชืออย่าลบลู่นะคะ
สุดสุดแล้ว

 

อยู่จังหวัดนู๋เลยยยย
อุดรนิ ที่เที่ยวมากมี
เหอๆๆ( โปรโมทนส~)
แต่..เรื่องที่อ่านมา
น่ากลัวอยู่นะคะนู๋ไปมาแล้วววว
น้ำตกนี้นิ
แต่ก้ไม่ได้เจออะไร....
+++++++++++++++++++++++++
เปนนู๋ นู๋ตายแน่ๆหลงเข้ามาอย่างนี้

 

น่ากลัวจังเลยค่ะ

 

ตอนออกค่ายก็เจอคะ ไม่เชื่ออย่าหลบหลู่จริงๆ คะ

 

ใครเจออะไรมาเล่า ให้กันฟังบ้างสิครับ
อยากฟัง หุหุ

 

ขนลุกซู่เลย

 

เล่าซะหน่อยไม่ดีหรือลุง คนนะ เวลายิ่งพูดแบบนี้ยิ่งอยากรู้