เดียวนี้คนเสื่อมศัทธาในศาสนากันมาก

ในเมื่อตัวท่านก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจ ใยต้องถาม
ปฏิยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวช เดี๋ยวมาเอง

 

มนุษย์ที่ไหนไม่มีกิเลส ขึ้นอยู่กับมากหรือน้อย
บริสุทธิ์จริงๆ มีหรือ ถอนหญ้าล้างรากด้วยน้ำ ก็ยังมีเชื้ออยู่เลย

 

การกระแทรกความคิดของผู้อื่น
เป็นสิ่งที่ท่านถนัดหรือ
ก้อนหินกระทบกิ่งไผ่ ย่อมสะท้อนแรงนั่นกลับมา
ฉันใดก็ฉันนั่น แรงอารมณ์ย่อมบาดใจ

 

ท่านจะเป็นพระโพธิสัตว์หรือ มรรคารอท่านอยู่
แต่ท่านต้องใช้กุศโลบายอันแยบยล
และจิตอธิษฐานที่แน่วแน่น และเป็นไปได้อยาก
ท่านทำได้หรือ

 

ทุกอย่างเสื่อมได้หมดภายใต้กฎไตรลักษณ์ของธรรมชาติแห่งนี้

 

เปรียบเปรยก็อย่าได้ฝืนธรรมชาติ
นิพพาน ใช่เป็นแค่มโนทัศน์ ย่อมเป็นไปธรรมชาติ แล้วจะยึดไปใย
อะไรที่หวังมากๆ จะไม่สมหวัง
อะไรที่ไม่หวัง มักจะมาเอง
หรือว่าพยายามมากไปหนอ
<!-- / message --><!-- sig -->

 

อัตตาไม่ยึด
อุปทานไม่ยึด
ตัณหาไม่เกาะ
กิเลสเจือจาง
แล้วจะให้ไหลไปไหนดีละหนอ
หากเป็นได้ทั้งสภาวะและอสภาวะก็ดีซิหนอ
มีเหมือนไม่มี ไม่มีก็เหมือนมี
ยุ่งดีจัง

 

หากทุกอย่างดลบันดาลได้ ก็ขอให้โลกใบนี้เกิดสันติสุข
เกิดเป็นสัตว์โลกย่อมทุกข์ ย่อมสุข ย่อมอทุกข์อสุข เป็นธรรมดา

มนุษย์ติดขี้ขอ อะไรๆ ก็ขอ ทำเองได้ ก็ขอ ทำเองไม่ได้ก็ขอ
เหมือนคนขาดความมั่นใจ ไร้สิ่งยึดเหนี่ยว
ขอได้ก็ดีไป ขอไม่ได้ก็ด่าทอ แล้วจะไปเอาอะไรกับเทพเทวาละ
ท่านก็คงเอือมระอาเต็มที ทดสอบจิตก็แล้ว

มนุษย์ก็ยังติดสุข แล้วมนุษย์ที่ไหนไม่ต้องการสุขละ
หรือว่าจะให้มนุษย์อมทุกข์ เห็นทุกข์ และดับทุกข์
ในเมื่อยังต้องคลุกอยู่กับวิบากกรรมทุกเชื่อเมื่อวัน
อยากจะหลุด ก็อย่าเกิด
เกิดแล้วก็ทุกข์ ไม่มีสุขเลย
เกิดมาไม ให้วุ่นวาย
แล้วเราจะมามองโลกในแง่ร้ายทำไมละหนอ

 

มีหรือไม่มีล้วนเกิดที่ใจ
มีรู้ว่ามี
ไม่มีรู้ว่าไม่มี
ว่างจากการยึดติด ไม่ใช่ไม่ยึดติด
ไร้ไป ไร้มา แต่ไม่สะดุดหยุดนิ่ง

 

ดีแล้วท่าน ดีแล้ว

 

ภายนอกไม่ยึดติดลักษณะ
ภายในไม่ยึดติดความว่าง
ย่อมเข้าถึงสมาธิที่ไม่มากไป ไม่น้อยไป

 

เป็นความเห็นส่วนตัว..
หากเชื่อว่าเทพดลบันดาลสิ่งต่างๆได้
ทำไมเทพไม่ดลบันดาลให้ตนเองพ้นทุกข์ล่ะ
*กฎ กติกา มารยาท ทำนองนั้น เสมือน เจ้าหน้าที่จะใช้อำนาจหน้าที่เอื้อประโยชน์ตนเองไม่ได้
การดลบันดาลให้ลาภยศเงินทองกับมนุษย์
เป็นการบ่มเพาะนิสัยที่ไม่ดีของมนุษย์หรือไม่
*ให้ใด้..แต่มีสิ่งแลกเปลียนที่ไม่คุ้มค่า..สุดท้ายคือบทเรียน(ลีลาพระเป็นเจ้า)
แล้วถ้าขอแล้วได้ มนุษย์ยังคิดพึ่งพาตนเองอยู่อีกหรือ
มันไม่เป็นการทำตามกิเลสเกินไปหรอกหรือ
แล้วทั้งเทพและมนุษย์ ก็ไปพ้นบ่วงแห่งอวิชชานี้สืบไป
*ต้องพึ่งพาตนเองก่อน ต้องทำให้เทพพอใจ ต้องใช้คืน รวมทั้งเสียของแลกเปลี่ยน สุดท้ายก็ได้บทเรียน..
***จากประสพการณที่ข้าฯ เคยเป็นสาวกเทพแถวหน้า...
***เคยขอเงินหกหล้กเมื่อ20ปีก่อน
***ได้เงินพร้อมกับน้องสาวประสพอุบัติเหตุ
***ทุกวันนี้ยังติตหนี้และต้องชดใช้...
ข้าฯ ไม่มีเจตนาอื่นใด นอกจากแลกเปลี่ยนข้อมูล..
ทุกวันนี้. ข้าฯขอยก พระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า และพระสงฆ์เจ้าเป็นที่พึง
***สุดท้าย..เทพใหว้พระ...แล้วมนุษย์จะใหว้ทั้งพระทั้งเทพก็ไม่หน้าผิด(f)

 

คนประสบย่อมเชื่อในสิ่งที่เห็น
แต่คนไม่ประสบ มักจะให้เชื่อในสิ่งที่ตนจะให้เป็น

ประสบการณ์ย่อมเป็นครู

 

ยึดทางสายกลาง
ศรัทธาเกิด ปัญญาย่อมเกิด สมดุลดีแท้

 

สมดุลอย่างไร ครับ
ถึงเรียกว่า ศรัทรา เกิด ปัญาญา
ผมเห็นศรัทรานำปัญญาก็เยอะ

 

หุหุ เดี๋ยวโดนปีกหรอก..

 

ถ้ามีปัญญาวิ่งตามตะวันได้ ท่านก็จะไม่พบกลางคืน
เพราะสุริยาไม่เลยสิ้นแสงอุทัย
เราเองที่ไปรับกลางคืนมาจากตาที่โง่เขลาแลอาทิตย์ลับ พระจันทร์กระจ่าง

เพราะสิ่งนี้จึงเกิดคู่ตรงข้าม มืด สว่าง
เกิด ราตรีกาล เกิด เวลา เกิดตัวตน

 

ศรัทธามากก็เชื่อง่าย
ปัญญามากก็เชื่อยาก
ง่ายยาก ยากง่าย
หนักนักก็ผ่อนเสียบ้าง

 

ปัญญามากก็เชื่อยาก และปัญญาจะบอกตอนไหนว่าเรื่องนี้ควรเชื่อหรือไม่ควรเชื่อ

 

มีดโกน อาบน้ำผึ้ง เสียเหลือเกินนนนน...เฮ้อออออ.....อบอุ่นใจ