เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

"ลพ.เทียม" วัดกษัตราฯ
พระผงซุ้มโพธิ์ปัดทอง16
มอบพร้อม"ปิดตาเม็ดบัว"
===============

พระผงชั้นเลิศ จากพระอาจารย์ชั้นเยี่ยมทัดเทียมแถวหน้าในประเทศทุกท่าน ผลงานประจักษ์เมื่อคราวร่วมปลุกเสกวัตถุมงคล "วัดประสาทบุญญาวาส ปี 2506" ตะกรุดไม่หลอมละลาย 1 ใน 3

"หลวงพ่อเทียม สิริปัญโญ" วัดกษัตราธิราชวรวิหาร แห่งเมืองกรุงเก่า องค์แทนที่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "อยุธยาไม่สิ้นคนดี" มีอยู่จริง และหลวงพ่อก็เป็นหนึ่งในนั้น...!

เรื่องของขลังทั้ง "ตะกรุดมหาระงับ" ทูลเกล้าถวายในหลวง ล้นเกล้า รัชกาลที่๙ ในปี 2517 ตามตำรับ "วัดประดู่ทรงธรรม " ตักศิลามหาเวทย์ตั้งแต่ครั้งกรุงศรีฯเป็นราชธานี ซึ่งหลวงพ่อเทียมร่ำเรียนเจนจบ พระทุกชนิดทั้งโลหะ เหรียญและเนื้อผง ท่านล้วนสร้างเอง เสกเอง อาจมีสหธรรมหรือผู้คุ้นเคยมาร่วมพิธีบ้าง

อย่างเช่นปี 2516 หลวงพ่อเทียม สร้างใหญ่จัดพิธีพุทธาภิเษกเป็นทางการ "หลวงปู่โต๊ะ วัดประดู่ฉิมพลี" เข้าร่วมด้วย

ดังนั้นจึงมอบพระผงปิดตาวัดรวกฯพร้อมกับรายการนี้...

พระพุทธองค์พิมพ์ซุ้มโพธิ์ หากมีปัดทองแต่ดั้งเดิม ถือเป็นพิมพ์นิยม ชมภาพเล่าเรื่องไม่เปลืองเวลา และร่วมบุญบูชาสบายๆ...

=======700=======

ยอดผงพุทธคุณที่ครบเครื่องกับมวลสารมหามงคลที่ประดังใส่ ถือเป็นพระผงชั้นยอดของหลวงพ่อในช่วงยุคกลาง องค์นี้ไม่เคยผ่านการใช้ อายุสร้างเกิน 50 ปี

โดยท่านมรณภาพ 20 ธันวาคมปี 2522 อีกไม่กี่วันย่างเข้าสู่เดือนที่คล้ายท่านละสังขาร นำวัตถุมงคลมาให้ยลและบูชาเป็นการน้อมรำลึกถึงพระอริยเจ้าผู้สร้างคุณูปการไว้มหาศาลแด่พระศาสนารูปหนึ่ง

ยันต์น้ำเต้าบรรจุ นะ โม พุท ธา ยะ กับอุณาโลม ถือเป็นยันต์ครู เนื้อผงปัดทองทั้งหน้า-หลังผนึกติดเนื้องดงามมีสกุล...องค์จริงงามกว่าภาพถ่าย และเนื้อจะออกน้ำมันเล็กน้อย ทำให้เห็น "ผงวิเศษ" ที่ท่านลบ-เขียนเอง ลอยฟ่องในเนื้อดูเพลินตาทีเดียว

พระปิดตาเม็ดบัว "หลวงปู่โต๊ะ วัดรวกฯ" ก็มอบให้ตรงตามภาพ

ความงามความหนาด้านข้าง
สวยสมบูรณ์มาก ตั้งวางได้
ขยายภาพชมเม็ดผงวิเศษที่
บรรจุในเนื้อหาอย่างสะใจ...!

 

รับครับ

 

เกือบดึกแต่แวะกระทู้อีกสักรอบพรุ่งนี้ยังเป็นวันหยุด ตื่นสายตามสบาย เรื่องเล่า"ผีหวงบ้าน" ก็ค่อยโม่ต่อพรุ่งนี้ วันพระละเว้นเรื่องผีๆไว้สักวัน

รับการเคาะพระหลักร้อย คุณภาพเกินล้านจากคุณเทพ พระเหล่านี้ก็เหมือนไปเที่ยวแล้วเจอวิวทิวทัศน์ที่งดงามต้องร้องอุทานออกมาว่า...เที่ยวด้วยเงินร้อย เจอวิวร้อยล้านอะไรทำนองนั้น

พระดีที่ไม่ต้องแพงยังมีอีกถมถืด พระล้าน พระแสน พระหมื่น เมื่อก่อนก็มาจากหลักร้อย แจกฟรี แถมฟรีทั้งสิ้น บ้างก็สร้างนิยายนิทานปั่นกันจนได้ที่ "โดนแง่ตาเถร" ก็มีเยอะแยะหลายประเภท

โมทนาคุณเทพ จัดยอดอริยเจ้าภาคกลางเดินทางขึ้นอิสานใต้วันจันทร์ครับ

 

ลีลาเข็ม"จิ๋ว"เมืองพิจิตร
เนื้อดิน-แม่เหล็กดูดติด!
==============

อีกหนึ่งความพิศวงของวัตถุมงคลเนื้อดินที่เล็กกระทั่ง "จิ๋ว" แต่ทำปฏิกิริยากับแม่เหล็กน่าเหลือเชื่อ บ่งบอกว่าคนโบราณผสมเหล็กน้ำพี้ หรือทนสิทธิ์อาถรรพ์บางประการในตระกูลเหล่านั้น

พระลีลาจิ๋ว เมืองนักรบพิจิตร สามารถอมในปาก ขัดในซอกฟันได้ยามออกศึก ซึ่งเคยมีนิทานเกี่ยวกับเรื่องนี้นานแล้วในสมัยเป็นเด็กแต่ยังจำได้แม่น เขาบันทึกไว้ว่า...

*** "ทหารไทยนายหนึ่งไปรบสงครามเกาหลี ตามธรรมเนียมคนไทยก็ต้องนำวัตถุมงคลติดตัว ทหารนายนี้ก็เหมือนกันมาจากเมืองชาละวัน พกพระพิจิตรเม็ดข้าวเม่าไปด้วย ถึงเวลาเผชิญหน้ากับข้าศึกความที่พระองค์จิ๋วเกรงหล่นหายก็อมไว้ในปากขัดกับซอกฟัน

การต่อสู้ก็ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทหารนายนี้กลัวก็กลัวแต่อาศัยมีพระอมในปาก เมื่อผู้บังคับบัญชาสั่งให้รุกไปข้างหน้าติดดาบปลายปืนลุยประจันบาน ก็อ้าปากร้องตะโกนปลุกใจ พระในปากหล่นลงพื้นรู้สึกได้ รีบเอามือควานโดยไม่มองแล้วจับยัดเข้าปากตามเดิมร่ำร้อง...หลวงพ่อช่วยด้วย!!!

ทันใดนั้นพระในปากก็ดิ้นขลุกขลัก คุณพระช่วยกำลังภายในไม่รู้มาจากไหน รู้ว่าพระสำแดงอิทธิฤทธิ์ช่วยแน่แล้ว ลุกขึ้นวิ่งประจันบานด้วยดาบปลายปืนทะลวงข้าศึกไม่ยั้งเหมือนคนบ้า เหมือนทหารผีทำเอาแนวหน้าข้าศึกแตกกระจุย คนอื่นๆในหน่วยต่างทึ่งและสดุดีในความกล้าหาญ

ยอดทหารคายพระที่ดิ้นในปากออก ทันใดก็ตกตะลึง เพราะพระที่ดิ้นคือลูกกบหรือเขียดปาดตัวน้อย ส่วนพระไม่รู้หายไปข้างไหน?

นี่แหละ กำลังภายในที่มาจากกำลังใจยามเชื่อมั่น ฮึกเหิมกระทั่งอะดรีนาลีนหลั่งเต็มที่จนห้าวหาญกล้าบ้าบิ่นสุดขีดเหนือมนุษย์มนา ***

"พระลีลาพิจิตรจิ๋ว-หลังเข็ม-เนื้อดิน" องค์นี้ ไม่ผ่านการใช้ มอบเป็นขวัญกำลังใจในวันพระ ไม่แน่อาจต้องพึ่งพาท่านไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพื่อเรียก "กำลังภายใน" ออกมา

=======700=======

จิ๋วซะจนวางถ่ายรูปลำบาก จับภาพให้ชัดก็ไม่ใช่ทำได้ง่ายสำหรับมือสมัครเล่นแถมกล้องยุค 2 จี ได้ชัดขนาดนี้ก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

ความงาม ความจิ๋วที่ยิ่งกว่าความเล็ก ต้องยกนิ้วให้คนโบราณที่รังสรรค์ออกมาได้สุดยอด ไม่เสียชื่อที่เป็นเมืองแห่งขุมพลัง "จิ๋วแต่แจ๋ว" เป็นอันดับ1ของแผ่นดิน เรื่องวัตถุมงคลสร้างย่อส่วนได้อย่างน่าอัศจรรย์

เนื้อดินดีมีสกุลคล้ายกับ "ดินกำแพง" หนึกนุ่ม แกร่งในที แม่เหล็กดูดติด!!!

หลังเข็มนูนสวยเป็นเอกลักษณ์ของทรวดทรงและพิมพ์ให้เรียกขานตรงตัว

"จิ๋ว"ขนาดไหน เชิญทัศนาเถิด
ที่นำมาเทียบคือเหรียญเล็กสุด
เป็นเหรียญสลึงในยุคปัจจุบัน

แถมภาพด้านข้าง ยืนยันความบางเฉียบราวกระดาษ แต่สมบูรณ์ไม่หัก แตก กระเทาะชำรุด เนื้อแกร่งแข็งแรงสมความเป็นพระยอดนักรบของเมืองชาละวันอันเลื่องลือนาม...!

 

วันที่ ๒๔ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๗ ตรงกับวันอาทิตย์ แรม ๙ ค่ำ เดือน ๑๒ ปีมะโรง
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

ท่านบก.ใหญ่เข้ามายืนยันมั่นเหมาะอีกแรงว่า สภาพพยัคฆ์จิ๋วตนนี้ ดูดีมีอนาคต ก็รักษาและดูแลไว้ อย่าเชื่อใครว่าทำเทียมเลียนแบบ เพราะ "ความจิ๋ว+ความเก่า" บางทีไม่ใช่จะทำกันง่ายๆ หรือทำได้ ก็ทำได้แค่ชิ้นสองชิ้น ของเหล่านี้คนรุ่นหลังเอามาเล่นเป็นแท้ ซื้อ-ขายแพงๆซะเยอะแยะโดยเฉพาะพวกเสี้ยนหัวฝน

นี่คือ "ทริค" อีกแบบในการเล่นของหายาก ทำน้อย ปลอมยาก และปลอมก็มี แต่มีน้อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าระหว่าง "แท้" กับ "เทียม" อย่างไหนมากกว่า?

อยู่ในมือขายตัวใหญ่หรือทำฟอร์มว่าหญ่ายยย...ขนาดเสือไม่มีจารสักตัว มันยังดันทุรังเล่นเป็นแท้เลยครับ ส่งประกวดกรรมการไม่รับ เอาเรื่องกันเป็นวรรคเป็นเวร เดือดร้อนตัวใหญ่สุดต้องออกมารับรองว่าแท้ ทั้งที่ดูให้ตาเข ตาเหล่ ตากลับ ดูยังไงก็...เก๊!!!

นี่แหละวงการเสี้ยน อย่าไปเชื่อถือมันมาก...พวกใครก็พวกมัน อุปโหลกอะไรก็ช่วยเหลือกัน เพราะมันเป็น "ผลประโยชน์" ล้วนๆ

 

ฝนเริ่มซา สาวน้อยได้ออกใส่บาตรกับคุณแม่ มีคุณผู้สาวอีกคน เกิดภาพการบุญที่น่ารักและอบอุ่น ร่วมอนุโมทนาช่วงเพล ทำให้วันหยุดมีความสุขต่อเนื่องอีกหนึ่งวัน

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(6).
เตียงไม้สักสวยในห้องพักของผมกลายเป็นที่วางข้าวของ หนังสือเรียน ตำรา การเตรียมงานสอน เสื้อผ้าก็วางพาดๆได้ไม่ต้องใช้ตู้

ความสูงจากพื้นของเตียง ผมสามารถนั่งขัดตะหมาดกับพื้นแล้วทำงานได้ดีกว่าโต๊ะเด็กนักเรียนที่ห้องพักแถมให้

ของเต็มเตียงไม่ถูกจับโยนเหมือนกระเป๋าเสื้อผ้าวันแรก คุณป้านิ่มยอมรับการมีอยู่ของผม ขออย่างเดียวอย่าทะลึ่งขึ้นไปนอน ซึ่งเรื่องนี้ผมเคยลองอีกที ก็โดนลากขาลงจากเตียงอีกหน

ขณะที่กำลังนั่งจดงาน ตาผมก็ไพล่ไปที่หัวเตียง เห็นความผิดสังเกตุบางอย่าง

ไม้ปูพื้นเตียงมันพะเยิดเผยอขึ้นมา อาจเป็นเพราะอากาศเย็นไม้หดตัวกิดช่องว่างและการไม่ได้ขึ้นไปนอนทำให้ไม่มีน้ำหนักคอยกดทับ

ผมขยับเอื้อมตัวใช้มือกดให้มันเข้าที่ แต่มันกระเด้งขึ้นมาอีก มีเสียงกรอบแกรบด้านล่าง ก็ทดลองเอามืองัดเขี่ยส่วนที่เผยอมันก็เปิดออกง่ายดาย ข้างล่างเป็นสมุดนักเรียน ไม่มีขุมสมบัติที่คนชอบซุกซ่อน

อาจเป็นบันทึกของเจ้าของเตียง ผมหยิบออกมาเปิดดูกระดาษที่กำลังเหลืองแต่ไม่กรอบ ลายมือเป็นระเบียบอย่างคนโบราณ เสียแต่หน้าหลังๆเริ่มเขียนหวัดไปหวัดมา บ้างตัวใหญ่เท่าหม้อแกงเขียน2-3ตัวเต็มหน้า

ลายมือบ่งบอกสภาพจิตที่แปรปรวนของคนเขียน ต้องเป็นงานของป้านิ่มผู้เลอะเลือนสภาพเหมือน "ปอบ"ก่อนเสียชีวิต

อะไรไม่ว่า "ความลึกลับ" ที่ผมสนใจใคร่รู้ มันซ่อนอยู่ในสมุดนี่เอง...!

ผมขนลุกซู่ ความร้อนวิ่งลามไปที่หนังหัวกับเส้นผมแถวขมับลุกตั้ง หรือนี่เป็นสิ่งที่ป้านิ่มอยากให้ผมรู้?

รีบยกมือวันทาทีหนึ่ง แล้วเปิดตั้งแต่หน้าแรกอย่างใจเย็นไม่รีบร้อนข้ามขั้นตอน เงินทองผมอาจไม่ค่อยมี แต่เวลามีเหลือเฟือ

บันทึกเริ่มเมื่อ 13 ปีที่แล้วตามพ.ศ.กับวันที่บันทึกไว้...ป้านิ่มเล่าเรื่องการทำงานของลุงชิดว่า ลงทุนปลูกบ้านเช่าไว้ได้ 3 แห่ง แต่ละที่ก็ราบรื่นดีไม่มีอุปสรรค เป็นห้องเช่าบ้าง บ้านเช่าเป็นหลังๆก็มี

เขียนถึงลูกๆและการเรียน ตรงนี้เป็นสิ่งน่าสนใจ ป้านิ่มกับลุงชิดมีลูกสาว2 คน ลูกชาย 2 คน เป็นครอบครัวขนาดปานกลางที่ควรจะอบอุ่น อยู่ดีมีสุข

หน้าต่อๆก็เลี้ยวมาพูดถึงบ้านหลังนี้ หลังที่ครอบครัวอยู่อาศัยและทำห้องเช่า

ป้านิ่มบ่นในกระดาษว่า พื้นที่ทำห้องพักไม่พอเพราะความคับแคบใกล้กับริมน้ำ ถ้าจะต่อเติมเป็นห้องเช่าทำอาชีพที่ถนัด ก็ต้องขอเช่าที่วัดเพิ่มเติมจากที่เคยอยู่

ลุงชิดบอกว่าไม่เป็นไร เราอาศัยตรงนี้มาตั้งแต่หนุ่มสาว จ่ายค่าเช่าที่ปีละ 10 บาทไม่เคยขาด ลูกเต้าเติบโตอยู่ที่นี้ ปลูกไปก่อนแล้วค่อยไปเจรจากับหลวงลุงพรหมเจ้าอาวาสก็แล้วกัน

(((ผมมั่นใจว่าหลวงลุงพรหมก็คือ"หลวงตา" ที่ผมไปทำบุญเมื่อเช้า)))

ในฐานะ'ช้างเท้าหลัง' เมื่อช้างเท้าหน้าว่าอย่างนั้นก็ต้องว่าตามกัน

ลุงชิดต่อเติมห้องเช่าอย่างถือวิสาสะ รุกล้ำพื้นที่ของวัดซึ่งโดยรอบนั้นล้วนเป็นธรณีสงฆ์ทั้งสิ้น แต่เจ้าอาวาสองค์ก่อนเห็นว่าสามารถเอามาทำประโยชน์เป็นรายได้ค่าน้ำค่าไฟค่าเรียนหนังสือของพระเณรและบางส่วนเอามาซ่อมแซมสิ่งสึกหรอที่จำเป็น จึงตัดพื้นที่รอบๆให้ชาวบ้านเช่าอย่างถูกต้องตามกฏหมาย คิดค่าเช่าถูกๆ

ท่านเจ้าอาวาสเป็นคนทันสมัย ถือว่า วัดต้องพึ่งชาวบ้าน เมื่อจำเป็นก็ต้องยังประโยชน์แก่ชาวบ้านตามสมควร เช่นน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า อัชฌาสัย

วัดไม่ต้องเสียค่าดูแลรักษาที่ดิน ได้คนเช่าช่วยดูแลแทน วัดมีรายได้ถึงไม่มากก็ดีกว่าไม่ได้ คนเช่าเสียเงินที่รับไหว ทุกฝ่าย วิน! วิน!

เพื่อป้องกันการรุกล้ำพื้นที่ซึ่งไม่ได้ปล่อยเช่า วัดก็สร้างกำแพงล้อมกันเขตแดนเอาไว้ ทางด้านหน้าวัดที่ควรติดน้ำอย่างวัดโบราณ จึงกลายเป็นที่ทางของผู้เช่าใช้สอย

บันทึกแผ่นต่อๆมา น่าสนใจยิ่ง เมื่ทางวัดทราบการต่อเติมเอาพื้นที่ไปใช้โดยไม่ขออนุญาตก็เรียกป้านุ่มไปสอบถาม ป้าบ่ายเบี่ยงว่า จะบอกลุงให้มาเจรจา

แต่ทุกครั้งที่วัดถามเรื่องนี้ ป้าก็จะตอบประโยคเดิมๆ โดยบ่นในบันทึกว่าลุงชิดสั่งให้พูดถ่วงเวลาไว้ เพราะกำลังทำเรื่องสำคัญบางอย่าง

เรื่องสำคัญนี้อาจเป็นสาเหตุให้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่และเหลือเชื่อกับครอบครัวคนทำบุญ หรือพูดให้ถูกเผ็งไม่เข้าข้างใครควรต้องบอกตรงๆว่า...

"นักบุญกำมะลอ"!!!

แล้วป้านุ่มก็บันทึกต่อมาว่า เรื่องสำคัญสำเร็จลุล่วง ลุงชิดสามารถ"ออกโฉนดที่ดิน" บ้านหลังนี้ ทุกพื้นที่กลายเป็นของครอบครัว...!

โอ...คุณพระคุณเจ้า ที่แท้ลุงชิดบังอาจเล่นแร่แปรธาตุอาศัยความคล่องตัวในการทำมาหากินเรื่องบ้านเรื่องที่ดินเป็นทุนเดิม สามารถซิกแซ็ก รู้กับข้าราชการชั่วบางคน เอาที่วัดออกโฉนดสำเร็จ

ป้านุ่มไม่อาจคัดค้านทัดทานในเรื่องนี้ เพราะลุงชิดทำไปก่อนถึงทราบ ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ป้าต้องหุบปากเงียบเล่นตามนั้นไปกับหัวหน้าครอบครัว

เปรียบสถานะป้านุ่มยามนี้เสมือน "ปลาตายลอยตามน้ำ"!!!

ป้าบันทึกไว้เป็นหมายเหตุส่วนตัว รู้สึกผิดบาปทุกครั้งที่เจอหลวงลุงพรหม และท่านพูดถึงเรื่องนี้ ป้ารู้ว่าหลวงลุงทราบ ว่าเกิดอะไรขึ้น?

อาจเป็นด้วย "ญาณ" หรือ "ผีพรายกระซิบ" แต่หลวงลุงก็สั่งไว้ชัด...

"ต่อไป มาทำบุญก็ไม่ต้องเรียกหาหลวงลุงนะ ไปทำกับพระรูปอื่น หรือไปวัดอื่นก็ตามสะดวก"!!!

(((ยังมีต่อ)))

 

รับครับ โอนเงินและแจ้งคุณน้ำฝน แล้วครับ สวัสดีคุณอา และสมาชิกทุกท่านช่วงบ่ายวันหยุดครับ