เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

วันที่ ๒๗ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๔ ตรงกับวันจันทร์ แรม ๘ ค่ำ เดือน ๑ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

สวัสดีครับอาจารย์วันวิ พี่น้องทุกท่าน
อนุโมทนาบุญด้วยครับ
ขอให้อาจารย์วันวิ พี่น้องและครอบครัวทุกท่าน
ร่ำรวย สุขภาพแข็งแรง สำเร็จสมปรารถนาทุกประการ สาธุ

 

สวัสดีคุณอา wanwi และเพื่อนสมาชิก

 

วันนี้วันพระ... รีเฟรชกระทู้นี้บ่อยมาก...

เหตุเพราะ.... นิยาย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

สงสัย.... วันพระนี้ อาจจะยังไม่ได้...ไม่โดน แน่เลยยยยยยยยย

 

เปิดกระทู้ รับรู้การร่วมส่งปัจจัยทำบุญจากน้องคัมภีร์ บุญนี้จะพยายามทำกันก่อนปีใหม่ เพื่อความโชคดี มีชัย เฮง เฮง รวย รวย ดังที่น้องให้พรมาเต็มที่

ยกเว้นไม่ทันเพราะลูกน้องเริ่มทะยอยกันลากลับภูมิลำเนา โดยเฉพาะคุณม้าด่วนซึ่งมีงานแต่งงานน้องสาวที่เมืองชาละวัน ก็อาจต้องผันผายไปช่วง "ต้อนรับปีใหม่" แทนการส่งท้ายปีเก่า

อย่างไรก็ตาม อนุโมทนาบุญกับน้องคัมภีร์...บุญเต็มถัง สวัสดีมีชัยล่วงหน้ากับปีใหม่ 65 ที่กำลังมาเยือนครับ

 

วันวานน้องปรายฯ
ทักก่อนมื้อเย็น
ผมตอบหลัง
มื้อเที่ยงวันนี้

 

รับคำขอบคุณจากบ้านสวนรัก
วันนี้โพสท์เยอะเดินทางไวๆ

 

สาวน้อยหมูต้มเอนจอยมื้อเช้า
หลวงพี่รับบาตรแล้วลิ่วไปไกล
เราอนุโมทนาตามหลังจีวรที่ไหวๆ
ยังตามติดเกาะบุญยามเช้าไปทัน

 

จันทร์สุดท้ายของปฏิทินปี64 หลังจากทักส่งรักส่งพรกันทั้งปี ต้องขอบคุณน้องน้อต หนุ่มสุพรรณฯคนขยัน ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทวยเทพเทวาแห่งปี 65 ล่วงหน้า ดลบันดาลให้น้องพบแต่ความสุขกายสบายใจ แข็งแรง ปลอดโรคปลอดภัย ได้ทักกันต่อไปอย่าได้หมดแรง

 

เรื่องโลกียะ วันโกน-วันพระมีเว้นวรรคที่ไหนแม่น้องนางจิ้งจอก ตราบที่คนทั้งปวงยังว่ายวนอยู่ในห้วงมหรรณพแห่งกามรสอันยากข้ามพ้น

เรื่องเล่าฯก็ต้องดั้นด้นต่อไป เวลานี้อาจเขียนไม่ทัน แต่ค่ำๆก็ต้องมาตามนัด ชัดแจ๋วแจ่มแมวมั้ยน้อง?

 

ว่าแล้วก็ร่ายภาพที่น้องต้อด
จัดสรรที่มีบางมุมล่วงหน้า...

ดุจเวทย์มนต์...เหนือพ้นกาล
ณ กลางธาร..ซ่านซุกไซ้
ใต้ฟากฟ้า...ดาราไกล
ลำนำใคร่..ไขขับขาน
--พระพายพริ้ว....ริ้วเริงร่าย
--ยอมยับย่าย......พ่ายประหาร
--นงคราญครวญ..รัญจวนมาลย์
--เหลือจักทาน......พิมานไพร!

หมายเหตุ...ยับย่าย = หนียะย่าย พ่ายจะแจ
....หรือ "หนีญะญ่าย = แตกหนีไม่เป็นขบวน

 

รางวัลเกียรติยศคุณความดีแต่ละถ้วย ที่มอบแด่หลวงพี่พระอาจารย์เล็ก ล้วนอุ่นๆใหม่ถอดด้ามซิงๆ เป็น"ของจริง" ที่ทำให้ตัวเองไม่ได้ นอกจากสถาบันอันทรงเกียรติ คัดสรรกันเรียบร้อยแล้ว

ร่วมแสดงความยินดี อนุโมทนากับ ผ้าเหลืองน้ำดี ที่ยังมีพลังไล่น้ำเน่า เติมน้ำใสใส่ลงไปเรื่อยๆ ไม่ช้าพระศาสนาก็เข้มแข็งทรงพลัง เป็นรากฐานอันยากจะโยกคลอนในสังคมไทย

 

ชื่นชม 'เปลือก' เสร็จ
ก็พบ'แก่น'ที่พระอจ.เล็ก
ถอดจากคำสอนพุทธองค์...

เรื่อง ค.คน....วนเวียนปลุก
กิน กอบสุข...ทุกข์ห้ามถาม
กาม เผ่าพันธุ์..มันส์มูมมาม
กลัว เกรงขาม..ครั่นคร้ามภัย
--สัตว์ สมกัน.....ผองพันธุ์เป็น
--ขี้ โคตรเหม็น..เห็นห่อนไหว
--ปี้ ไร้เลือก.......เกลือกกลั้วไพร
--นอน ตรงไหน..ไกลกฏเกณฑ์
"ธรรม"จึงแผก...แยกคน-สัตว์
คือเครื่องวัด....จัด'เลเวล'
เส้นสำนึก......ตรึกกรรมเวร
ผลักพ้นเดน..เดรัจฉาน!!

 

คนชอบสะเดาะเคราะห์
เสริมดวงลวงเหลวไหล
อ่าน'พินัยธรรมหลวงปู่'
บทนี้ตักเตือนใจไว้บ้าง...

ดวงเดือนดับ....ลับลาเลือน
จันทร์จ้าเจื่อน..เลื่อนหล่นล่วง
ดวงดีดับ.........สลับช่วง
โหยหาห่วง......ลวง'เสริมดวง'
--ดั่งเดือนแรม...เคยแจ่มจ้า
--หมอกมัวฝ้า...บ้าบวงสรวง
--หนุนดวงวุ่น..หมกมุ่นลวง
--ดี-ร้ายปวง..ล่วงด้วย"เบญจศีล"!

 

อากาศดี "ตะนาวศรี"มากมีมนต์ขลัง รอให้พวกเราตะลุยไม่ยั้ง ไม่ว่าจะเป็นยามเช้า สาย บ่าย ค่ำ มาคลำทางไปสู่ความหฤหรรษ์กันเถอะ

รอการจิ้มตามเคย เสร็จดินเนอร์ ค่อยมาลิ้มอาหารใจ ก็ยังทัน

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===============
ความเดิม...เสียงอุทานเจ็บปวดดังขึ้น ผมหันควับยกไอ้ปืนโต หัวใจวาบลงไปอยู่ตาตุ่ม แว่บถึงไอ้ลายเกเร!!!
~~~~~~~~~~~~~~

บางอย่างอยู่ที่ตาตุ่มจริงด้วย แต่เป็นเธอนั่งคุกเข่าชันขา กำลังคลำตาตุ่มตัวเองป้อย ๆ ผมส่องไฟไล่หาสาเหตุ กลัวเป็นไอ้ตัวเลื้อยอสรพิษร้ายฉกแล้วหนี แต่เห็นก้อนหินขนาดย่อมตะแคงอยู่ด้านข้าง เธอคงสะดุดหรือย่ำผิดเหลี่ยมทำข้อเท้าพลิก

"เป็นไงบ้าง?"...ผมทรุดลงข้าง ๆ ถามอย่างเป็นห่วง

"เจ็บแปลบ ๆ ค่ะ สงสัยข้อเท้าจะแพลง"

ว่าแล้ว เธอก็ใช้มือข้างไม่ถือปืนสั้น จับแขนผมไว้มั่นพยายามยันตัวลุกยืน แต่ก็ทรุดลงนั่งอีก ผมโอบประคองเธอไว้

"มาเดินเขยกข้างเดียวก็ได้ จวนถึงแล้ว"...สอดแขนเข้าใต้ปีกเธออีกหน ดันเธอลุกยืนขาข้างเดียวตามแรงฉุด พอผมปล่อยมือจะให้เธอเกาะบ่า ร่างงามก็ทรุดนั่งอีก ทำหน้าเหยเก

ยุ่งละสิ..เธอเจ็บขนาดนั้นเทียวหรือนี่ ก็คงเจ็บจริง ขนาดลุยป่าผจญภัยสาหัสเจียนรากเลือดด่าวดิ้นหลายครั้ง แม่สาวใจเด็ดไม่เคยออกอาการสำออยให้เห็น

ชะรอยการอาบน้ำค่ำคืนมหัศจรรย์นี้ ถูกผีป่า เทวารักษ์ ขัดขวาง ลงโทษเรา!?

"ให้นงขี่หลัง"...เธอโพล่งขึ้นเบา ๆ ดวงตางามซึ้งสะท้อนแสงเงาไฟฉายวาววาม!

เอาไงก็เอากัน เคยแบกคุณชาติกลางหลัง ลุยลำน้ำพญายมอุดมด้วยจอมชาละวันมาแล้ว

แบกรักแรกของชีวิตอีกคน ต่อให้แบกกี่หนก็ยินดี!!!

ผมทรุดตัวคุกเข่า กำไอ้ปืนโตตรงคอระหว่างโกร่งไกกับพานท้ายแน่นด้วยมือขวา จะยุ่งยากก็อีตรงอาวุธร้ายทรงประสิทธิภาพอันเป็นที่พึ่งคุ้มกันชีวิต ต้องกลายเป็นไม้ตีพริกชั่วคราว!

เรือนร่างอบอุ่นหยุ่นนุ่ม หากแน่นด้วยเนื้อหนั่น ทาบชิดติดหลังสองมือโอบประสานใต้คางผม

"ลุกละนะ เอาปืนสั้นเหน็บหลังยัง?"...เธอขานรับริมหูว่าทำแล้ว ลมปากผ่านบางเบาให้สะท้านผิวราวลมเหมันต์กรายหา

ร่างโย่งผมยืด ค้อมหลังลงเล็กน้อย ให้คนเกาะเอา 2 ขาห้อยข้างลำตัว หนีบโคนขาอ่อนกับสีข้าง 2 แขนของผมสอดเข้าใต้ขาพับ สองมือกระชับกระบอกยาวไอ้ปืนโตขวางตัวขนานไปกับพื้น ไฟฉายให้เธอถือส่องนำทาง

ท่านี้อันตรายมากที่สุดของที่สุด เหมือนผมกับเธอคืออาหารที่ตั้งบนโต๊ะดินเนอร์ พร้อมเสิร์ฟจานเด็ดให้กับกรงเล็บไอ้ลายนักล่า ที่รัศมีของมันยังวนเวียนอยู่รอบแคมป์

วินาทีคับขันหากบังเกิด...หมดหนทางป้องกันตัวเอง อย่าว่าแต่จะแก้ไข!!!

ผมกัดฟันแน่นจนเสียวโคนฟัน ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงความกลัว แล่นจี๊ดขึ้นสมอง ที่พูดกันว่า "ขี้ขึ้นหัว" คืออาการที่วูบขึ้นมาฉับพลันเยี่ยงนี้นี่เอง

เสียงนกกลางคืนขันคู กู่รับกันเป็นทอด เสียงบ่างนกมีหู หนูมีปีกพันธุ์หนูผีกรีดโหยหวนไม่ไกล ถมทับทวีคูณความเปลี่ยววังเวงรอบทิศ มองไปด้านไหนตาฝาดเห็นแต่เงาอำมหิตพริ้วไหวรอบตัว ไม่สมควรเป็นค่ำคืนพิศวาทตราตรึงจิต ครั้งหนึ่งในชีวิตแม้นิดเดียว

วูบหนึ่งผมพลันตัดใจ คิดถึงประโยคเด็ดที่เธอชอบใช้...

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"!

ชีวิตคนบนหลังน่ามีค่ากว่าผมมาก...หากเธอก็ยังกล้าหาญชาญสมร ไม่ห่วงตัวเอง กล้าออกมาเสี่ยงตายกับผม...

อะไรหนอเป็นความคิดในสมองและหัวใจเธอยามนี้ ?

คำสารภาพรักใต้ร่มเงามนต์วิเศษแห่งปักษาสวรรค์ในดินแดนสนธยา ที่ผมคิดว่าจืดจางร้างลามนต์ขลังในค่ำคืนที่เธอปฏิเสธผมในป่าหิน...

ที่จริงอาถรรพ์ร่มเงาวิหคสวรรค์ยังอยู่ แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอต้องปรับตัวเล่นไปตามสถานการณ์

ความคิดนี้ ส่งผมสลัดความกลัว ความฟุ้งซ่านทิ้ง ตั้งสมาธิเพ่งฟังสำเนียงไพร จับสังเกตอันตรายและความปลอดภัยที่ลุงพราน เคยพร่ำสอนถ่ายทอดรหัสเหล่านั้นเพื่อความอยู่รอดในป่าใหญ่

เราสามารถจับรหัสปลอดภัยจากเสียงนกร้อง จิ้งหรีดหริ่งเรไรระงม เพลงธรรมชาติอันสุขสมเพราะปราศจากภัยที่มีตบะเหนือกว่ากดข่ม

แม้รหัสมรณะก็มักส่งสัญญาณล่วงหน้ามากับความเงียบ ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ลมไม่พัด ใบไม้ไม่ไหวติง ดั่งทะเลที่สงบก่อนเกิดพายุคลั่ง

ทว่ารหัสป่าเหล่านั้น เกิดขึ้นไวและฉับพลันมาก พรานไก่อ่อนไม่ผ่านการฝึกฝน ขาด "ครู" ชี้แนะ ไม่มีทางสำเหนียก จับรหัสมฤตยูนั้นได้ทันท่วง...!

สลัดความหวาด ความฟุ้งซ่านทิ้ง ด้วยก้าวย่างช้า ๆ แต่มั่นคงในท่าขี่ม้าส่งเมือง มีหนั่นเนื้อนารีวัยสาวสะพรั่งขยับเขย่าเสียดสีอยู่กลางหลัง แก้มหน้าซีกซ้ายเธอแนบกับเสี้ยวหน้าด้านขวาของผม ลมหายใจอุ่น ๆ คลอเคลียข้างใบหู

นาทีรัญจวนที่มีผู้ชายอีกมากในโลก พร้อมตายไปกับอ้อมกอดเธอ!

"หนักมั้ยค่ะ"...เธอกระซิบดุจสายลมแผ่วพริ้วอีกหน สำเนียงนี้ฟังไม่เคยรู้เบื่อ

"ตะกี้หนัก..ตอนนี้ไม่แล้ว"

ตอบตามจริง ตัวเธอแน่นหนั่นแต่แกร่งไร้ไขมัน ทุกส่วนสัดสมดุล ไม่หนักหน่วงถ่วงตัว ผมอาจแบกเธอท่านี้ไปได้อีกหลายร้อยหลา อย่าว่าแต่ร้อยกว่าหลาที่มาถึงข้างหน้า

"ส่องไฟทางซ้ายครับ..ถึงแล้ว"!!!

------------------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ หัามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี โดยมิได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

วันที่ ๒๘ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๔ ตรงกับวันอังคาร แรม ๙ ค่ำ เดือน ๑ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

สวัสดีคุณอา wanwi และ เพื่อนสมาชิก ทุกท่านครับ