อาการของสมาธิของผม อย่าทราบว่ามาถูกทางไหมครับ

คือต้องบอกก่อนว่า ผมฝึกนั่งสมาธิ โดยพุทธโธ ปกติ ดูลมหายใจครับ อาการแรก ตอนดูลม นึกพุทธโธ ก็จะตึงบริเวณ หน้าผมากทันที บางครั้งก็เริ่มที่หางตาแล้วก็จะกลับมาบริเวณหน้าผากบ้าง บางครั้งลงไปที่ปาก เหมือนมีลูกเทนนิสในปากแล้วเหมือนลูกมันคอยดันออกจากปาก เป็นแบบนี้มาเป็นปี จนช่วงหลังๆ ก็เกิดอาการ แบบที่ว่าจนชิน ระยะล่าสุดก็เกิดเป็นอาการรู้สึก แบบเหมือน มันมีอะไร ดิ่น วูบ ลงไปที่ท้อง จนสัมผัสได้ชัดเจนว่า ท้องยุบท้องพอง อยากถามผู้รู้ว่า ผมมาถูกทางไหม แล้วควรทำอย่างไรต่อดีครับ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ

 

ฟังพระแล้วกัน ครับ

 

ผมขอออกตัวก่อนนะครับว่าผมนั้นไม่ใช่ ผู้รู้ นะครับ ผมเป็นเพียงแค่ กัลยาณมิตรธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ หน้าตาดี และพอจะมีความรู้อยู่บ้างในทางธรรมะ และ ปฏิบัติธรรมอยู่ตามสมควรอยู่ในขณะนี้ครับ (^ ^) ทั้งหมดนี้นั้นเป็นแค่เพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ… ขอให้คุณ @Bengyx ลองพิจารณาอ่านอย่างพินิจพิเคราะห์นะครับ _/\_

คุณ @Bengyx ควรเอา “สติ” ของคุณไปจับอยู่ที่ลมหายใจเข้าออกครับ หายใจช้าๆ หายใจเข้ากำหนดว่า “พุท” หายใจออกกำหนดว่า “โธ” แล้วตามดูลมหายใจไปเรื่อยๆ เมื่อจิตสงบลงแล้วไม่ต้องบริกรรมว่า “พุทโธ” ก็ได้ครับ แต่ขอให้ตามดูลมหายใจเฉยๆ เมื่อจิตสงบลงถึงที่สุดแล้วก็จะเกิดสมาธิครับ

อาการพอง อาการยุบที่บริเวณท้องน้อย ตรงบริเวณลิ้นปี่ของคุณ @Bengyx นั้น ถ้าหายใจเข้าให้ดูว่ามันพอง หายใจออกให้ดูว่ามันยุบ แล้วก็กำหนดว่า ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ พองหนอ หรือถ้าขี้เกียจบริกรรมก็นั่งดูว่าท้องพอง ท้องยุบอย่างเดียวก็ได้ครับ เอา “จิต” ไปจดจ่อที่อาการดังกล่าวครับ

ถ้าทำถูกวิธี “จิต” จะนิ่งลงโดยลำดับจนเกิดสมาธิ แต่ก่อนจะเกิดสมาธิ ถ้ามาถูกทางแล้วจะเกิดความเพลินที่เรียกว่า “ปราโมทย์” ถ้าเกิดขึ้นมาแล้วก็จะมีความรู้สึกซาบซ่านเกิดขึ้นที่เรียกว่า “ปีติ” แล้วลมหายใจก็จะสงบลง หรือ อาการทางกายต่างๆ (อาการพอง อาการยุบ) ก็จะสงบลง เรียกว่า “ปัสสัทธิ” มันจะสงบลง โปร่ง เบา ผ่อนคลาย เมื่ออาการทางกายเป็นอย่างนี้ก็คือมีสมาธิคือจิตนิ่ง จิตนิ่งหรือจิตเป็นหนึ่ง ตัวนี้คือ “สมาธิ” เมื่อคุณ @Bengyx มีสมาธิจิตที่เข้มแข็ง สติเข้มแข็งแล้ว คุณ @Bengyx จะรู้เท่าทันทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งทางกาย ทางความรู้สึก ทางความคิด และก็ปรากฏการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับคุณ @Bengyx ตามความเป็นจริงครับ หากพื้นฐานดีแล้วควรนำไปต่อยอดต่อไปครับ

ถ้าคุณ @Bengyx มาถูกทางแล้วกล่าวคือ เวลาที่คุณ @Bengyx หายใจได้ถูกต้อง (ลองหายใจยาวๆ ตามลมหายใจ หายใจเข้าลึกๆ นี่คือวิธีเรียกสติที่ดีที่สุด) แล้วสติมาโดยอัตโนมัติ เมื่อสติมาสมาธิก็มา สมาธิมาเดี๋ยวปัญญา (โลกียปัญญา กับ โลกุตรปัญญา) มันก็มาครับ

ในฐานะที่ผมเป็น กัลยาณมิตรธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ หน้าตาดี และ จิตใจงดงาม คริๆ คริๆ (^ ^) ผมแนะนำว่าคุณ @Bengyx ควร คลิ๊ก เข้าไปศึกษาทำความเข้าใจดูใน Clip การปฏิบัติภาวนาจิต ;หลวงพ่อพุธ ฐานิโย ที่คุณ @ปราบเทวดา (AKA. เก้ากระบี่เดียวดาย; ลอยลำ) ได้เมตตา อนุเคราะห์ สงเคราะห์นำมาโพสต์ไว้ในโพสต์ที่ #2 นี้ดูก่อนนะครับ

ประมาณนี้ครับ… ขอบคุณสำหรับพื้นที่ตรงนี้ครับ _/|\_ บุญรักษาครับ _/\_

 

ที่คุณเล่ามันเกิดจากจิตไปจับตรงจุดเหล่านั้น และที่ไม่รู้ตัวเพราะยังไม่ค่อยมีประสบการณ์ มันทำได้เยอะ ทำขนพอง ทำยิบๆ เพ่งนั่นเพ่งนี่ ผมจะแนะนำว่าทำไปก็แค่นั้น อาการณ์พวกนี้ไม่มีอะไร ทำไปเยอะๆ อาจฝันชัด แต่ไม่ใช่สิ่งดี เสียเวลา

 

ก็รับรู้อาการที่เกิดขึ้นทางกาย และความรู้สึกที่จิตไว้ พอรู้แล้วประคองจิตว่าเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรอยู่ ณ ตอนนี้ น้อมจิตมาอยู่ที่คำภาวนา กับกองลมหายใจเช่นเดิม การภาวนาพุทโธ คือการผูกจิตไว้ที่ลมแล้วภาวนาพุทโธอย่างมีสติเรื่อยๆ จนจิตตั้งมั่น ถ้าจิตวุ่นวุายมาก ตั้งมั่นช้า วุ่นวายน้อย ตั้งมั่นเร็ว อาการที่จขกท.เล่ามาทั้งหมดทั้งมวลเหมือนเป็นความรู้สึก กับเวทอารมณ์ข้างในที่กายรับรู้และจิตสำผัสได้เฉยๆ เพิ่มความพยายามต่อไปคับ เน้นที่คำภาวนาและดูลมเข้า-ลมออกตรงฐานเป็นหลัก แล้วจะเห็นความสงบลงๆลงไป มีสติบนสมาธิ เห็นอาการจิตรวมตัวกัน กำหนดสภาวะง่ายเข้า นั่งได้นานและทนขึ้นอย่างที่ผู้รู้แนะนำมา