ผลที่เกิดขึ้นในโลกนี้ ล้วนมาจาก “กรรม” ทั้งสิ้น

(ต่อ)
สมัยนั้น ตุทุพรหม ซึ่งเคยเป็นอุปัชฌาย์ของพระโกกาลิกะ เมื่อได้ทราบเรื่องนั้น ก็อยากจะช่วยเหลือลูกศิษย์ให้พ้นจากความทุกข์ทรมาน จึงลงมาจากพรหมโลก มายืนอยู่ในอากาศต่อหน้าพระโกกาลิกะ เปล่งรัศมีสว่างไสวไปทั่วอาณาบริเวณวัดพระเชตวัน พร้อมกับบอกลูกศิษย์ว่า “โกกาลิกะ ท่านจงทำความเลื่อมใสในพระอัครสาวกทั้งสองเถิด อย่ามีจิตคิดประทุษร้ายในพระอรหันต์เลย แล้วท่านจะพ้นจากความทุกข์แสนสาหัสนี้“
โกกาลิกะตะโกนถามไปว่า "ท่านเป็นใครกัน ถึงกล้ามาสั่งสอนเรา" อดีตพระอุปัชฌาย์ก็บอกว่าเป็นตุทุพรหม แต่โกกาลิกะกลับเอ็ดตะโรใส่ว่า “ท่านรึ เป็นตุทุพรหม พระบรมศาสดาทรงพยากรณ์ว่า เป็นพระอนาคามีมิใช่หรือ ธรรมดาว่า พระอนาคามีจะไม่กลับมายังโลกอีกแล้ว สงสัยท่านคงเป็นแค่ยักษ์ที่กองขยะเป็นแน่ จงไปเสียเถิด”

เมื่อตุทุพรหมไม่อาจทำให้โพระกกาลิกะเชื่อถือถ้อยคำได้ จึงอันตรธานหายไปแล้วกลับไปเสวยสุขในพรหมโลกชั้นสุทธาวาสเหมือนเดิม ฝ่ายภิกษุโกกาลิกะทนความเจ็บปวดไม่ไหวก็สิ้นใจตาย แล้วไปบังเกิดในปทุมนรก ต้องรับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสเป็นเวลายาวนาน

จากเรื่องนี้จะเห็นว่า การที่เราจะกล่าวหาใครสักคนก็ตามที ควรต้องระมัดระวังให้มากเป็นพิเศษ อย่าพูดเพียงเพราะใจมีอคติหรือไม่พอใจใคร ต้องรู้จักใช้วาจาในทางสร้างสรรค์ที่ให้เกิดประโยชน์ดีกว่า คำพูดที่ดีมีมากมายควรนำมาใช้ ให้รู้จักใช้วาจาที่ยกใจผู้ฟังให้สูงขึ้น ไม่ใช่คอยแต่จะชวนทะเลาะ เพราะจะทำให้ใจหยาบ ทำให้คอยจับผิดกันและกัน แล้วในที่สุดก็ทำให้เกิดการแตกความสามัคคี ควรพูดจาให้เหมือนอารยชน พูดแต่วาจาสุภาษิต ซึ่งพระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า "ถ้าอารยชนใคร่จะพูด ก็เป็นผู้ฉลาด รู้จักกาล พูดแต่ถ้อยคำที่ประกอบด้วยเหตุผลที่อารยชนประพฤติกัน ไม่พูดด้วยความโกรธ ไม่ยกตัว มีใจสงบ ไม่ตีเสมอ ไม่ก้าวร้าว ไม่พูดเอาหน้า รู้ชอบแล้วจึงกล่าว ถ้าเขาพูดดีพูดถูกก็อนุโมทนา เมื่อคนอื่นพูดผิด ก็ไม่รุกราน เขาพูดพลั้งไปบ้างก็ไม่ถือสาหาความ ไม่พูดพล่าม ไม่พูดเหยียบย่ำคนอื่น การพูดของสัตบุรุษเป็นการพูดเพื่อให้เกิดความรู้ประเทืองปัญญา อารยชนมีปกติสนทนากันอย่างนี้

ทุกท่านก็เช่นเดียวกัน เมื่อจะพูดจาปราศรัยกับใคร ต้องรู้จักมีความสำรวมระวัง ให้พูดแต่ถ้อยคำอันเป็นที่รัก เป็นคำที่ยกใจให้สูงขึ้นสู่หนทางสวรรค์และพระนิพพาน ฝึกสรรหากลั่นกรองถ้อยคำที่พูดแล้วเปลี่ยนใจผู้ฟังจากรุ่มร้อนให้มาเยือกเย็น จากกระวนกระวายกระสับกระส่ายให้หยุดนิ่งได้ พูดจาโน้มน้าวใจผู้ฟังให้หันกลับเข้ามาตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ วาจาใดที่พูดไปแล้วทำให้ผู้ฟังเข้าถึงธรรม วาจานั้นแหละเป็นอริยวาจา เป็นวาจาอันประเสริฐ ดังนั้น ให้หมั่นฝึกฝนอบรมตนเองให้เป็นผู้มีวาจาสุภาษิต จะได้ช่วยกันแนะนำชาวโลกให้เข้าถึงธรรมกันทุกคน

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

* มก. เล่ม ๒๕ หน้า ๑๖๓
:- https://www.dmc.tv/page_print.php?p=dhamma_for_people/โทษของการว่าร้ายผู้อื่น.html

 

กรรมหนักจากการทำไม่ดีต่อพระพุทธศาสนา
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ผู้ฆ่าคนมีบาปหนักกว่าผู้ฆ่าวัวฆ่าควาย ผู้ทำร้ายพระพุทธเจ้ามีบาปหนักกว่าผู้ฆ่าคน

เห็นได้จากพระเทวทัตที่ถึงถูกธรณีสูบ แต่อย่าประมาทคิดว่าเราปลอดภัยจากการถูกธรณีสูบแน่แล้ว เพราะ .....ไม่มีพระพุทธเจ้าให้เราคนใดคนหนึ่ง ซึ่งถึงจะชั่วช้าเพียงไรทำร้ายพระองค์ได้ พระพุทธเจ้าไม่มีพระองค์ปรากฏให้เห็นจริง ทำร้ายพระองค์ท่านไม่ได้ก็จริง แต่สิ่งที่เกี่ยวเนื่องแนบแน่นกับพระองค์ท่านมีอยู่ ทำลายสิ่งนั้นจะผิดไปจากทำลายพระองค์ท่านหาได้ไม่

นึกถึงใจตนเอง......มีลูกเป็นที่รักเพียงดวงใจ เฝ้าทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงมาจนเติบใหญ่ ถ้าผู้ร้ายประหัตประหาร........ใจของผู้เป็นแม่พ่อก็เหมือนกับตนเองถูกประหัตประหารด้วย

พระพุทธศาสนา คือ สิ่งที่เกี่ยวเนื่องแนบแน่น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระพุทธเจ้า กว่าจะทรงค้นพบ และตั้งขึ้นได้ ลำบากยากเย็น ยิ่งกว่าใคร สักคนจะมีลูกเป็นที่รักดังดวงใจ ทำร้ายลูกก็เท่ากับทำร้ายผู้เป็นแม่พ่อทำลายพระพุทธศาสนา จึงไม่แตกต่างกับทำลายพระพุทธเจ้า แน่นอน.....ไม่มีผู้ใดได้ทำ

แต่แน่นอน..... เพียงการพยายามทำ ก็บาปหนักยิ่งกว่าบาปฆ่าคนตาย ผลของกรรมนี้อาจจะลี้ลับ เห็นยากและเห็นช้า จึงทำให้พากันคิดว่า การทำลายพระพุทธศาสนานั้นไม่เป็นบาป ไม่เป็นอกุศล

การจงใจทำลายพระพุทธศาสนาที่ไม่สำเร็จผล น่าจะเกิดผลไม่ดีแก่ผู้มุ่งทำร้ายน้อยกว่าผู้ไม่ได้เจตนาทำลาย...... แต่ประพฤติตนเช่นเจตนาทำลาย

บุคคลประเภทหลังนี้ โดยเฉพาะที่นับถือพระพุทธศาสนา กล่าวได้ว่า.....เป็นผู้ที่ทำกรรมไม่ดีต่อพระพุทธศาสนา ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงตั้งขึ้น ทรงประคับประคองมา โดยมีพุทธบริษัทที่ดีมารับมาประคับประคองต่อ อย่างถือเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่มีพระพุทธองค์แล้ว....... พระพุทธศาสนาคือตัวแทนพระพุทธองค์ ผู้เป็นสมาชิกของบริษัทสี่ในพระพุทธศาสนา แม้ทำตนให้เศร้าหมองด้วยประพฤติผิดศีลธรรมผิดวินัย แม้จะทำให้พระพุทธศาสนาเศร้าหมองไม่ได้ แต่เมื่อตนเป็นจุดหนึ่งในพระพุทธศาสนา.....ก็เท่ากับทำให้พระพุทธศาสนามีจุดเศร้าหมองปะปนอยู่.....เล็กน้อยเพียงไรก็เป็นจุดดำ

ความประพฤติปฏิบัติเช่นนั้นจึงเป็นการทำกรรมไม่ดีต่อสิ่งสูงสุด ผลไม่ดีที่จะเกิดแก่ผู้ทำกรรมไม่ดีนั้นย่อมร้ายแรงแน่นอน พึงอย่าประมาทพึงกลัวกรรมหนักที่จะเกิดจากการทำไม่ดีต่อพระพุทธศาสนา
:- http://www.nkgen.com/3003.htm

 

กฏแห่งกรรม เรื่อง น้ำตาแม่ตก ลูกชายไล่ออกจากบ้าน อกตัญญู

vihan taweesak
กฏแห่งกรรม เรื่อง น้ำตาแม่ตก ลูกชายไล่ออกจากบ้าน อกตัญญู เรื่อง น้ำตาแม่ตก เมื่อสมัยข้าพเจ้ายังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่เคยพูดว่าใครไม่มีความกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ผู้มีพระคุณ คนผู้นั้นคบไม่ได้ ท่านห้ามไม่ให้คบ เพียงพ่อแม่เลี้ยงดูมาเป็นพระคุณสูงสุดของเรา ให้ความรัก ให้ความเป็นห่วง ให้ความเมตตาปรานี ไม่มีใครจะรักเราหวังดีต่อเรามากเท่าพ่อแม่บังเกิดเกล้า มีอยู่ในโลกเพียงสองคนเท่านั้น เมื่อท่านล้มหายตายจากไปแล้ว หาไม่ได้อีก ลูกชั่วมันไม่รู้พระคุณพ่อแม่แล้ว มันยังเนรคุณอีก แล้วใครจะคบมันได้ คนพวกนี้ไม่ซื่อกับใคร ข้าพเจ้าก็เพียงจำเอาไว้ว่า คนที่ไม่เคารพพ่อแม่ของตัวนั้นเป็นคนคบไม่ได้ มันก็คบเพื่อนที่ดีไม่ได้เพราะคนดีเขาก็ไม่คบ คงจะคบได้แต่พวกอกตัญญูพวกนิสัยชั่วเหมือนกัน ผู้ใหญ่สมัยก่อนสอนเด็กพวกลูกหลานว่า ใครหรือลูกคนใดทำให้พ่อแม่ช้ำอกช้ำใจจนถึงน้ำตาตก คนผู้นั้นก็บาปหนัก จะต้องได้รับกรรมตามสนองในวันหนึ่งข้างหน้า หนีกรรมที่ตนทำไว้ไม่พ้น ข้าพเจ้าได้ฟังคำของผู้ใหญ่ก็จดจำไว้ รู้ว่าเพื่อนคนไหนมีประวัติไม่เคารพพ่อแม่ผู้มีพระคุณ ก็ไม่ยอมคบให้ความสนิทสนม และต่อมาได้ติดตามดูการครองชีวิตของคนผู้นั้น ไม่มีความเจริญมีแต่ความเสื่อม สุดท้ายกรรมตามสนอง มีลูกก็ไม่มีความกตัญญูแก่ตัว เช่นเดียวกับตัวได้ทำกับพ่อแม่ในอดีต นี่เป็นผลกรรม ข้าพเจ้าได้รับบันทึกจากพระภิกษุรูปหนึ่ง เขียนมาจากวัดโขดทิมราชธาราม ตำบลท่าประดู่ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง ลงวันที่ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ท่านได้บันทึกเรื่องที่ท่านได้ประสบการณ์เกิดขึ้นก่อนอุปสมบท ครั้งท่านยังเป็นฆราวาสในบันทึกของท่านได้เขียนว่า อาตมาได้ประสบการณ์พบเห็นเรื่องจริงได้เกิดขึ้นแล้วด้วยตัวของอาตมาเอง เห็นว่าเข้ากับในชุด “กฎแห่งกรรม” ที่คุณโยมเขียน เพราะอาตมาได้อ่านชุด “กฎแห่งกรรม” รู้สึกมีประโยชน์มาก เพราะทำให้ผู้อ่านจิตใจสบายขึ้น อาตมาจึงได้บันทึกความจริงส่งมาให้ อยากให้คุณโยมพิจารณาดู เรื่องบุคคลที่ได้สร้างกรรมทำชั่วไว้กับผู้เป็นแม่ผู้มีพระคุณสูงยิ่ง ขาดความกตัญญูแล้วหนีไม่พ้นกรรมตามสนอง ตามสนองในชาตินี้ พอรู้ตัวว่าผิดก็หมดลมหายใจ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๙ เป็นเวลาที่อาตมารับราชการเป็นพนักงานแผนกที่ดิน อยู่ที่อำเภอเมือง จังหวัดระยอง มีเพื่อนร่วมโรงเรียนจบพร้อมกันและมีอายุเท่ากัน ปีเดียวกัน แต่ทำงานคนละแผนกในอำเภอเดียวกัน วันหนึ่งในเวลาราชการ อาตมาเดินออกจากแผนกที่ดินเพื่อนำหนังสือมาเสนอให้นายอำเภอลงนาม ก่อนที่จะเข้าห้องนายอำเภอ ต้องผ่านหน้าห้องมีโต๊ะปลัดอำเภอตั้งอยู่ เห็นโยมแม่ของเพื่อนยืนร้องไห้อยู่ที่ข้างโต๊ะปลัด เห็นเพื่อนผู้เป็นลูกยืนแสดงสีหน้าเครียดกำลังอารมณ์เสีย ขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธ อาตมายืนนิ่งฟังอยู่ห่างๆ เพราะยังไม่รู้เรื่องต้นสายปลายเหตุ ที่สุดก็จับใจความได้ว่า เพื่อนผู้นี้กำลังจะไล่แม่ให้ออกจากบ้าน ไม่สนใจว่าแม่จะไปอาศัยอยู่ที่ไหน อาตมาฟังแล้วต้องชะงักยืนงง ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเพื่อนจะใจเหี้ยมโหดรุนแรงถึงเพียงนี้ อาตมาคิดแล้วก็เศร้าใจ เพราะเพื่อนผู้นี้เคยจบหกพร้อมกันที่โรงเรียนระยองมิตรอุปถัมภ์ และเวลานั้นเพื่อนก็มีภรรยาแล้ว แต่ยังไม่มีบุตรด้วยกัน เมื่อมาพิจารณาดูตั้งแต่เพื่อนได้ภรรยาแล้วก็เปลี่ยนนิสัยไป ก่อนอยู่สองคนกับแม่ก็เป็นคนดี อาตมาได้ยินปลัดอำเภอได้พยายามไกล่เกลี่ย เปรียบเทียบชี้ให้เห็นบุญบาป ที่ทำให้แม่เสียอกเสียใจถึงกับน้ำตาตก ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆ อย่างน้อยอกน้อยใจ แต่ไม่ได้พูดรุนแรงกับลูก พูดจาเรียบๆ ไม่หยาบคาย เหมือนไม่โกรธตอบลูก แต่พูดให้ลูกเห็นใจ มิได้ใช้วาจาหยาบคายตามอารมณ์ ฟังแล้วก็คิดสงสาร เสียงผู้เป็นแม่พูดว่า “แม่ได้ยกบ้านให้ลูกแล้ว เพียงแต่แม่อาศัยไปวันหนึ่งๆ เท่านั้น แม่ไม่ต้องการอะไรทั้งหมด และแม่ก็ไม่โกรธลูกที่ว่าแม่ ไล่แม่ แม่รู้ตัวว่าแม่แก่แล้ว อยู่ได้ไม่นานแม่ก็จะตาย ลูกไม่ควรจะไล่แม่ไปอยู่ที่อื่น แล้วแม่จะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ไปอาศัยใครเขาก็คงรังเกียจคนแก่ ช่วยทำงานอะไรให้เขาก็ไม่ไหว เห็นแก่แม่ที่เลี้ยงลูกมาจนโตเถิด แม่แก่แล้วจะอยู่กับลูกไม่นานก็ตาย” อาตมายืนฟังด้วยความสลดใจ น้ำตามันจะไหลออกมา ข้าราชการบนอำเภอต่างก็หน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ เพราะความสงสารผู้เป็นแม่ คำพูดของแม่แต่ละคำมิได้พูดให้กระเทือนใจลูกเลย มีแต่คำอ้อนวอนให้ลูกมีความสงสารแม่เท่านั้น แต่ลูกกลับมีกิริยาทั้งขู่ทั้งตวาด ใช้วาจาหยาบคายต่อแม่บังเกิดเกล้า เสียงตวาดว่า “ต้องออกจากบ้านเพราะบ้านเป็นของฉัน แม่ยกให้ฉัน ไม่ใช่ของแม่แล้ว แม่ไม่มีสิทธิ์จะอยู่ต่อไป แม่ไม่มีที่อยู่ ไปอยู่วัดก็ได้ ขอให้ไปพ้นบ้านฉัน” อาตมาฟังแล้วมีความแค้นและเจ็บใจแทนผู้เป็นโยมแม่ของเพื่อน ไม่นึกว่าเพื่อนจะมีจิตใจร้ายกาจเยี่ยงสัตว์เช่นนี้ พวกข้าราชการบนอำเภอต่างก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับอาตมา มีแต่คนแช่งด่าชังน้ำหน้า ไม่มีใครยกย่องว่าเป็นคนดี

 

#ทำอะไรก็ไม่เจริญรุ่งเรือง #หลวงปู่ไม #ลูกหลานๆฟังไว้
ลูกๆฟังไว้โทษด่าพ่อด่าแม่นี่กรรมหนักนะ ทำอะไรก็ไม่เจริญรุ่งเรือง หลวงปู่ไม อินทสิริ

เรื่องเล่าผ่านกาลเวลา
Jun 1, 2020

 

"กรรม" มีจริงตายไปไม่รู้อ่ะโดนหอกแทงก็ได้
ใช่หรือเปล่าครับใครเล่าจะรู้วาดสมุดหนังสือเกี่ยวกับเรื่องตายไปแล้วตกนรกมีภาพให้เห็นสะท้อนถึงตัวเองเราไม่ใช่คนรู้กรรมแต่เรารู้ตัวว่ากระทำอะไรลงไปเราต้องชดใช้ไม่ทุกชาติแต่ชาตินี้หรือชาติใดกรรมคงไม่ตามเราไปแน่ถ้าเราอโหสิกรรมให้กันและกันจงขอบคุณกันและกันที่ทุกวันนี้เราอยู่ได้ก็เพราะทำเจตนาไม่ใช่คือเรื่องปรุงแต่งแต่ว่าการปรุงแต่งนั้น

 

“กรรมเก่า... แม้อโหสิกรรมกันแล้วจากเจ้ากรรมนายเวร จะเป็นยังไง” อยากรู้ต้องอ่าน หลวงพ่อพุธ!!! ท่านได้ให้คำตอบไว้
ถาม-ตอบ ปัญหาธรรม โดยหลวงพ่อพุธ ฐานิโย
ครั้งหนึ่งในอดีต มีลูกศิษย์ของหลวงพ่อพุธเกิดความสงสัยในเรื่องของเคราะห์กรรม หรือเรื่องของเจ้ากรรมนายเวร ซึ่งทางหลวงพ่อพุธได้เมตตาอธิบายในเรื่องนี้ไว้ดังนี้
คำถาม : การอโหสิกรรม เมื่อเจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้แล้ว ผู้นั้นยังจะต้องรับกรรมอีกหรือไม่?
หลวงพ่อพุธตอบ : อันนี้ต้องทำความเข้าใจ กรรมที่เราทำโดยมีคู่กรณี เช่น ชกต่อยตีกัน ทะเลาะเบาะแว้งกันในเมื่อทำลงไปแล้วต่างคนต่างเจ็บแค้นใจ มันผูกกรรมจองเวรกัน คือคอยที่จะล้างผลาญกัน แก้แค้นกันอยู่เสมอ ทีนี้ในเมื่อปรับความเข้าใจกันได้แล้ว ต่างคนต่างก็ยกโทษให้กัน อโหสิกรรมให้กัน การผูกพยาบาทอาฆาตจองเวรมันก็หมดไป เพราะเราไม่คิดที่จะทำร้ายกันต่อไปอีก แต่บาปกรรมที่ไปตีหัวเขานั้นมันอโหสิไม่ได้ เพราะมันเป็นกฎแห่งธรรมชาติ เราไปด่าเขามันก็เป็นบาป มันผิดศีลข้อมุสาวาท ตีเขาฆ่าเขามันก็เป็นฉายาแห่งปาณาติบาตถึงเขาไม่ตายก็ตาม ถ้าเขาตายก็เป็นปาณาติบาต แม้ว่าผู้ที่ถูกทำร้ายจะอโหสิกรรมให้คือไม่จองเวรกันต่อไป กรรมที่ผู้นั้นกระทำลงไปแล้วย่อมแก้ไม่ตก นี่ต้องเข้าใจกันอย่างนี้
ทีนี้เราทำบุญอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร ถ้าเจ้ากรรมนายเวรเขาได้รับส่วนกุศลของเรา เขาได้เกิดดีถึงสุขพ้นจากที่ที่เขาอยู่ ซึ่งมันเป็นที่ทุกข์ทรมาน เขาดีอกดีใจเขานึกถึงบุญถึงคุณเราเขาก็อโหสิกรรมให้เราได้ แต่กรรมที่เราฆ่าเขานั้นมันก็ยังเป็นผลกรรมที่เราจะต้องสนองอยู่ เพราะฉะนั้น ผู้ใดต้องการตัดกรรมตัดเวรก็ต้องให้มีศีล ๕ ข้อ จึงจะตัดเวรตัดกรรมได้
ที่มา : FB: เพจพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เวียนว่ายตายเกิดอย่างนี้นี่เองถึงไม่พ้นทุกข์สักที
ขออุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวรที่ล่วงลับไปแล้วเหรอบิดามารดาที่ยังอยู่ขออย่าได้มีเวรซึ่งกันและกันเลย

 

วิบากกรรมของพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน
พระพุทธเจ้าของเราทรงเผยพระประวัติกรรมและผลของกรรมของพระองค์ กับภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ ขณะประทับเหนือพระศิลาอันน่ารื่นรมย์ใกล้สระอโนดาด

ทรงกล่าวว่าครั้งหนึ่ง เห็นภิกษุผู้อยู่ป่ารูปหนึ่งจึงได้ถวายผ้าท่อนเก่า โดยตั้งปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรก ผลแห่งกรรมอันเนื่องด้วยผ้าท่อนเก่านั้น ได้สำเร็จในความเป็นพระพุทธเจ้า

ครั้งหนึ่งเคยเป็นนายโคบาล ต้อนแม่โคไปสู่ที่หากิน เห็นแม่โคดื่มน้ำขุ่นจึงห้ามไว้ ด้วยผลแห่งกรรมนั้นในภพสุดท้ายนี้ พระองค์กระหายน้ำ จึงไม่ได้ดื่มตามต้องการ เพราะเคยให้พระอานนท์ไปตักน้ำมาถวาย พระอานนท์ไปแล้วไม่ตักมาบอกว่าน้ำขุ่น ต้องตรัสย้ำให้ไปตักใหม่เป็นครั้งที่สอง จึงได้น้ำใสกลับมาเพราะน้ำขุ่นนั้นกลับใส

ชาติหนึ่งเคยเป็นนักเลงชื่อปุนาลี ได้กล่าวใส่ความพระปัจเจกพุทธเจ้า พระนามว่าสุรภิผู้มิได้ประทุษร้าย ด้วยผลแห่งกรรมนั้นต้องไปท่องนรกสิ้นกาลนาน เสวยทุกขเวทนาสิ้นพันปี ด้วยกรรมที่เหลือในภพสุดท้ายก็ถูกใส่ความ เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกา ซึ่งเป็นนักบวชหญิงถูกพวกเดียรถีย์ใช้ให้ทำเป็นไปค้างคืนกับพระสมณโคดม ให้ใครต่อใครหลงผิดทั้งที่นางค้างที่อื่น แต่รุ่งเช้าก็ทำท่าโผเผมาจากเชตวนาราม อีกสองสามวันที่มีคนโจษจันกัน พวกเดียรถีย์ก็จ้างนักเลงไปฆ่านาง ป้ายความผิดว่านางถูกฆ่าปิดปาก คนสงสัยว่าอาจจะจริง ร้อนถึงพระราชาส่งราชบุรุษไปสืบดูตามร้านสุรา ก็จับนักเลงที่ฆ่ากับเดียรถีย์ที่จ้างฆ่ามาลงโทษทั้งหมด

อีกชาติหนึ่งเป็นพราหมณ์ผู้มีความรู้ มีผู้เคารพสักการะ สอนมนต์แก่มานพ 500 ได้ใส่ความภีมฤษีผู้มีอภิญญา มีฤทธิ์มาก หาว่าฤษีนี้เป็นผู้บริโภคกาม มานพทั้งหลายก็พลอยชื่นชม เมื่อไปภิกขาจารในสกุลก็เที่ยวกล่าวแก่มหาชนว่าฤษีนี้เป็นผู้บริโภคกาม ผลของกรรมนั้นภิกษุ 500 เหล่านี้ทั้งหมดก็พลอยถูกใส่ความด้วย เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกาทีถูกนักเลงฆ่าป้ายความผิดให้พระพุทธองค์ ภิกษุทั้งหลายที่อยู่ในเชตวนาราม พลอยถูกหาว่าร่วมกันฆ่าปิดปากนางสุนทริกา และถูกด่าว่า กระทั่งพระราชาจับนักเลงและเดียรถีย์ที่ร่วมกันฆ่านาง จึงสงบ

อีกชาติหนึ่งไปกล่าวใส่ความพระสาวกของพระสัพพาภิภูพุทธเจ้า มีนามว่านันทะ จึงต้องท่องไปในนรกหลายหมื่นปี เมื่อเกิดเป็นมนุษย์อีกก็ถูกใส่ความมาก และด้วยกรรมที่เหลือ ชาติสุดท้ายนี้จึงถูกนางจิณจมาณวิกา ใส่ความว่าพระองค์ทำให้นางตั้งครรภ์

ชาติหนึ่งเคยฆ่าน้องชายต่างมารดาเพราะเหตุแห่งทรัพย์ ผลักลงในซอกเขา เอาหินทุ่ม ด้วยผลแห่งกรรมนั้นจึงถูกพระเทวทัตเอาหินทุ่มที่เขาคิชกูฏ จนสะเก็ดหินกระเด็นถูกหัวแม่เท้า ห้อพระโลหิตในชาติสุดท้าย

อีกชาติหนึ่งเป็นเด็กเล่นอยู่ในทางใหญ่ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า จึงเผาสิ่งต่างๆขวางทางไว้ ผลกรรมนั้น ในภพสุดท้ายจึงถูกพระเทวทัตส่งคนตามล่า

ชาติหนึ่งเป็นนายควาญช้าง ไสช้างไล่กวดพระปัจเจกพุทธเจ้าผู้เที่ยวไปเพื่อบิณฑบาต ผลแห่งกรรมนั้น ชาติสุดท้ายถูกช้างนาฬาคิรีดุร้ายเมามัน วิ่งเข้ามาเพื่อทำร้ายในนครอันประเสริฐมีภูเขาเป็นคอกคือกรุงราชคฤห์ ซึ่งมีภูเขาห้าลูกแวดล้อม

อีกชาติหนึ่งเป็นพระราชา เป็นหัวหน้าทหารเดินเท้า ฆ่าบุรุษหลายคนด้วยหอก ผลแห่งกรรมนั้นต้องหมกไหม้อย่างหนักในนรก ด้วยผลที่เหลือแห่งกรรมนั้น ในชาติสุดท้าย สะเก็ดแผลที่เท้ากลับกำเริบ กรรมยังไม่หมด

ชาติหนึ่งเคยเป็นเด็กชาวประมง ในหมู่บ้านชาวประมง เห็นชาวประมงฆ่าปลาก็มีความชื่นชม ด้วยผลของกรรมนั้นจึงเกิดเจ็บที่ศรีษะ ในขณะที่วิทูฑภะฆ่าพวกศากยะในกรุงกบิลพัสด์

อีกชาติหนึ่งเคยเป็นบริภาษพระสาวกในพระธรรมวินัยของพระผุสสพุทธเจ้า ว่าท่านจงเคี้ยว จงกินข้าวเหนียวเถิด อย่ากินข้าวสาลีเลย ผลแห่งกรรมนั้นในชาติสุดท้ายนี้ ต้องบริโภคข้าวเหนียวอยู่สามเดือน เมื่อพราหมณ์นิมนต์ไปอยู่เมืองเนรัญชา แล้วลืมถวายอาหาร ได้อาศัยพ่อค้ามาถวายข้าวเหนียวแดงที่มีไว้ให้ม้ากิน

ชาติหนึ่งสมัยที่ไม่มีพระพุทธเจ้า เคยทำร้ายบุตรนักมวยปล้ำ ด้วยผลแห่งกรรมนั้นจึงเจ็บที่หลังเรื่อย

ชาติหนึ่งเคยเป็นหมอ แกล้งให้ยาถ่ายแก่บุตรเศรษฐี เป็นยาถ่ายอย่างแรง ถึงแก่ชีวิต ผลแห่งกรรมนั้น ในชาติสุดท้ายนี้ จึงเป็นโรคปักขันทิกะลงพระโลหิต

อีกชาติหนึ่งได้ชื่อว่าโชติปาละ เคยกล่าวกับพระสุคตพระนามกัสสปะว่า การตรัสรู้เป็นของได้โดยยาก ท่านจะได้จากควงไม้โพธิ์ที่ไหนกัน ด้วยผลแห่งกรรมนั้น ในชาติสุดท้ายนี้ต้องบำเพ็ญทุกกรกริยาเป็นอันมาก สิ้นเวลาถึงหกปี ต่อจากนั้นจึงได้บรรลุการตรัสรู้

“เรามิได้บรรลุการตรัสรู้โดยทางนั้น ได้แสวงหาโดยทางที่ผิด เพราะถูกกรรมเก่าทวงเอา” พระองค์ทรงหมายถึง มิได้ปฏิบัติธรรมบรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณในทันทีเลย ต้องไปหลงผิดปฏิบัติทางอื่นอยู่หกปี อดอาหารจนแทบสิ้นชีวิตเมื่อบำเพ็ญทุกกรกริยา เปลี่ยนมาฉันอาหารอีก ทำให้ปัญจวัคคีย์โกรธเลิกนับถือหาว่าไม่มั่นคง แต่ภายหลังเมื่อพระองค์ทรงปฏิบัติถูกทางจนบรรลุธรรม ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วจึงไปโปรดปัญจวัคคีย์ ให้หายโกรธ หายเข้าใจผิด

พระพุทธองค์ทรงสรุปการแสดงกรรมอันเกิดจากอดีตชาติทั้งหลายดังกล่าว “เราสิ้นบุญและบาปแล้ว เว้นแล้วจากความเดือดร้อนทั้งปวง ไม่มีความโศก ไม่มีความคับแค้นปราศจากอาสวะ จักปรินิพพาน”

 

เรื่อง......เหตุผลที่พระพุทธเจ้าต้องมีอายุเพียง 80 ปี
“รากษส กับ คนตัดไม้”

แต่ว่าทำไมองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาทรงเคยกล่าวไว้ว่า
“ผู้ที่เคยคล่องใน อิทธิบาท 4 ประเภทนี้ สามารถจะอธิษฐานตนให้อยู่ถึงกัปหนึ่ง หรือกัลป์หนึ่งก็ได้”

“แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากลับนิพพานเมื่อระหว่างอายุของพระองค์อายุได้ 80 ปี ???”

เป็นเหตุให้พระอรหันต์ทั้งหลายก็มีความสงสัย(แต่ทว่าบรรดาพระอรหันต์ทั้งหลาย ตั้งแต่ปฏิสัมภิทาญาณก็ดี ได้อภิญญาหกก็ดี วิชชาสามก็ดี ท่านทั้งหลายเหล่านี้ไม่สงสัย รู้ด้วยอำนาจของ อตีตังสญาณ)

แต่ทว่าสำหรับอรหันต์ขั้นสุกขวิปัสสโกนี้ต้องสงสัย เพราะว่าไม่ได้ญาณวิเศษ จึงได้ค้นคว้าคำแนะนำขององค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์

ในที่สุดก็พบว่า...
“สมเด็จพระนราสภ” คือ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แทนที่จะมีอายุ 1 กัป อย่างที่เขากล่าวกัน

แต่ทว่า...
การที่องค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสดาต้องมีอายุ 80 ปี เหตุผลก็เป็นอย่างนี้ตามที่องค์สมเด็จพระชินศรีทรงกล่าวว่า

อตีเต กาเล ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในอดีตกาลตถาคตเสวยชาติพระชาติเป็นหน่อพระบรมโพธิ์สัตว์ บำเพ็ญบารมีเพื่อตรัสเป็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ถอยหลังจากชาตินี้องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ากลับไปหลายชาตินี้องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ากลับไปหลายพันชาติ

เวลานั้นสมเด็จพระบรมโลกนาถทรงบำเพ็ญบารมีใกล้จะถึง “ปรมัตถบารมี”

พระวรกายของพระองค์นี้มีส่วนพิเศษอยู่จุดหนึ่ง คือ “เท้าทั้งสอง” ในอุ้งระหว่างกลางเท้าทั้งสองนี่ มีรูป”กงจักรอยู่ด้วยเป็นสีแดง”

ในเวลานั้น องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า คือเกิดเป็นลูกคนจน ทำมาหากินอยู่ในป่า

ต่อมาบิดาตาย เหลือมารดาแต่ผู้เดียว ท่านปฏิบัติตนเป็นคนประกอบได้ความกตัญญูรู้ หาเช้ากินค่ำหรือหาค่ำกินเช้า

นำเอาอาหารมาเลี้ยงมารดามาเลี้ยงมารดาเป็นที่รักคือว่าท่านเป็นคนป่าก็ตัดฟืนขาย เข้าป่าก็แต่เช้าบ่าย จนบ่าย จนเย็น อาบน้ำ อาบท่า กินน้ำบริโภคอาหารเสร็จ

แล้วก็นำเอาฟืนไปขาย ได้เงินเท่าไร ก็มามอบแก่มารดา มารดาก็จัดเงินทั้งหลายเหล่านี้ จัดหาอาหารมาเลี้ยงดูกัน

ต่อมา มีเจ้ารากษส(ยักษ์)ขึ้นมาอาละวาด เป็นอันว่า รายได้ขององค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสนา เวลานั้นเต็มไปด้วยการฝืดเคืองมาก

ท่านกล่าวว่าในวันนั้น พระราชามีความลำบากด้วยยักษ์ตนหนึ่ง ที่เขาเรียกว่า “รากษส”

นี่ก็มีสภาพเหมือนยักษ์ที่อยู่ในโพรงและอุโมงค์ใต้ดิน น่ากลัวจะเป็นยักษ์ปลาไหล เพราะอยู่ในโพรงและใต้ดิน มันมีมีบ่ออยู่ แต่ว่าทางขึ้นก็ทำเป็นปล่องขึ้น การขุดอุโมงค์อยู่ใต้ดิน

เจ้า”รากษส”ตัวนี้ ปรากฏว่า ถึงเวลาฤดูหนึ่ง ถ้าเวลาฤดูหนึ่ง ถ้าเวลานี้เปรียบกับเวลา ตรุษสงกรานต์ เป็นงานเกี่ยวกับนักขัตกฤษ์ประจำปี

เจ้า”รากษส”ตัวนี้ ก็ขึ้นมาจับคนเอาไปกินเป็นอาหาร ทำอย่างนี้เป็นเวลา 2- 3ปี ในแดนไกล

ต่อมา พระราชาทรงทราบจากบรรดาประชาชนทั้งหลายว่า เจ้า”รากษส”ขึ้นมาอาละวาด เจ้า”รากษส”ตัวนี้ขึ้นมาเป็นเวลากาล ถ้าถึงฤดูนั้นถึงเดือนนั้นมันก็ขึ้นมาจับคนกินเป็นอาหาร จับไปเป็นอาหาร เพื่อ เป็นเสบียงกรัง

ทำอย่างนี้เป็นเวลา 2-3 ปี จนเป็นที่แน่ใจของบรรดาประชาชนทั้งหลาย ว่า วันนี้แหละ เจ้า”รากษส”จะขึ้นมาจับคนไปกิน จึงได้กราบทูลพระราชาทรงทราบ

พระราชาก็ป่าวประกาศคนมีฝีมือ ให้สู้กับ”รากษส”ได้ไปดักอยู่ที่ปากปล่องของ”รากษส”ที่จะขึ้น ถ้า”รากษส”ขึ้นมาก็จะฆ่า รากษส ให้ตาย

แต่ว่าบรรดาท่านผู้ฟังทั้งหลาย “รากษส”มีสภาพเป็นยักษ์ มีความดุร้าย มีกำลังมากแทนที่คนทั้งหลายที่รับอาสาพระราชา จะไปฆ่า “รากษส”ก็กลายเป็นอาหารของ รากษส อย่างดี คือ “รากษส” ไม่ต้องกินไกล จับคนที่ไปฆ่าเขา นำกลับไปกินเป็นอาหาร

ต่อมาพระราชาเห็นว่า คนทั้งหลายไม่สามารถสู้ “รากษส” ได้ การประกาศให้บรรดาคนที่มีฝีมือทั้งหลาย ภายในขอบเขตของพระราชฐาน

ไม่มีใครรับ อาสาไปปราบ “รากษส”

ต่อมาพระราชาได้ประชุมอำอมาตย์ข้าราชบริพารว่า
“เราไม่สามารถปราบ รากษส นี้ได้เพียงใด ความเป็นพระราชาของเราไม่สามารถจะคงอยู่ เพราะเราไม่สารารถจะให้ความปลอดภัยกับบรรดาประชาชนได้”

แล้วอาศัยที่พระราชาพระองค์นี้ใช้ทศพิธราชธรรม อันดี เป็นที่รักของปวงชนทั้งหลายบรรดาอำมาตย์ ข้าราชบริพารจึงประชุมกันว่า

ถ้าหากพวกเราไม่สามารถจะฆ่า “รากษส” ได้ พระราชาก็จะสละราชสมบัติ แล้วคนที่มาใหม่จะดีเท่าองค์นี้ หรือไม่ดี ก็ยังไม่แน่นัก

จึงปรึกษากันว่า จะทำอย่างไรดี จะให้พระราชทรงครองราชย์ต่อไป

ในที่ประชุมก็กล่าวกันว่า ทางที่ดีควรประกาศ ให้บรรดาประชาชนทั้งหลายทั่วประเทศที่มีความสามารถเข้าใจกันว่า พระราชามีบุญญาธิการอย่างนี้ และก็มีความดีอย่างนี้ ราษฎรจนที่ไหน พระองค์ก็ทรงจนด้วย
ราษฎรลำบากที่ไหน พระองค์ก็ทรงลำบากด้วย หาทางช่วยราษฎรให้เป็นสุข พระราชาอย่างนี้เราหาได้ยาก ถ้าอย่างไรก็ดี ก็ควรกราบทูลให้พระองค์ทรงทราบ คนในประเทศของเรา ไม่มีเท่าที่เห็นอยู่ เพราะเราอยู่ในแดนไกลในขอบเขตประเทศต่างๆ มีมากมายว่าควรจะประกาศให้บรรดาประชาชนทั้งหลาย ที่มีความสามารถแต่ไม่มีโอกาสเข้าเฝ้าพระราชา ที่จะอาสาฆ่า “รากษส” ในที่สุดเขากราบทูลให้พระราชาทรงทราบ แล้วก็ทำตามนั้น โดยจะมอบ”ทองคำเท่าลูกฟัก”สำหรับผู้ที่อาสา
ต่อมาพระราชาก็ส่งคนไปประกาศว่า
“ถ้าใครสามารถจะฆ่า “รากษส” ให้ตายได้ ในช่วงการรับอาสา จะมอบ”ทองคำเท่าลูกฟักหนักเท่าลูกตัวบุคคลผู้รับอาสา”ให้เป็นทุนสำรองไว้ก่อน ทั้งนี้เผื่อว่าไปพลาดพลั้งถูก รากษส ฆ่าตาย ทางบ้านจะได้ใช้ทองคำนี้จับจ่ายใช้สอย เป็นการประทังชีวิตให้มีความสุขแทนผู้ตาย
ถ้าหากว่าบุคคลใดฆ่า รากษส ตายแล้ว แล้วตัวเองไม่ตาย ทองคำก็ได้เป็นสิทธิอยู่แล้ว
แต่เมื่อเวลาที่กลับมาประเทศเขตพระนครพระราชาจะให้เป็น”มหาอุปราช” คือไปมีตำแหน่งรองจากพระราชา
วันนั้นปรากฏ หน่อพระโพธิ์สัตว์เข้าป่าหาฟืนในป่า แต่ไม่ทันจะเข้าเดินออกจากบ้าน ก็ได้ยินเสียงประกาศจากอำมาตย์ ข้าราชบริพาร ว่า...
ถ้าบุคคลผู้ใดอาสาฆ่า “รากษส” ได้ราชาจะประทานทองคำหนักเท่าลูกฟัก หนักเท่าเท่าผู้อาสาเป็นเดิมพัน แต่ถ้าฆ่า”รากษส”ไม่ได้ ต้องตายไป ทองคำนี้ก็จะเลี้ยงครอบครัว ถ้าหากฆ่าได้จะแถมรางวัลพิเศษ คือเป็นมหาอุปราช
หน่อพระโพธิ์สัตว์จึงคิดว่า
“เราเป็นลูกของแม่คนเดียว หาเช้ากินค่ำ ทรัพย์สมบัติที่หามาได้ ก็กินบ้าง ไม่พอกินบ้าง มีความลำบาก ถ้าหากเรายอมเสี่ยงชีวิตของเราตายแต่เพียงผู้เดียว ให้แม่มีโอกาสได้รับ ทองคำลูกฟัก หนักเท่าตัวเรา แม่ก็จะกินแบบสบายๆ แม้กระทั่งตาย ทองคำยังไม่หมด”
เมื่อหน่อเนื้อพระบรมโพธิสัตว์กำหนดอย่างนี้แล้วจึงได้รับอาสา แล้วรับทองคำมามอบให้แก่แม่ ตอนนี้แม่คัดค้านอย่างหนัก ไม่อยากจะให้ลูกตาย
ในที่สุดก็ต้องจำยอม เพราะตกลงกับเขาแล้ว จึงได้มอบทองคำให้แม่ ตัวเอง ก็ไปเฝ้าพระราชากับอำมาตย์ ที่ประกาศหาคน
เข้าไปเฝ้าแล้ว พระราชาก็ถามถึงเหตุผลของความต้องการ
“เธอสามารถแน่ใจจะฆ่า”รากษส”ได้หรือ”
เขาบอกว่า “เขามั่นใจ”
ต่อไปพระราชาถามว่า

 

(ต่อ)
“เจ้าต้องการทหารเท่าไร? ต้องการอาวุธอะไรบ้าง? ที่จะไปฆ่า”รากษส” “
หน่อพระโพธิสัตว์ ก็ตอบว่า
“ไม่ต้องการอะไรทั้งหมด ต้องการฆ่าด้วยมือเปล่า”
พระราชาก็หนักใจ แต่ว่าเขารับอาสาตามนั้น ก็ต้องปล่อยไป เขานำไปที่ปล่องของ “รากษส” แกขึ้นไปคอยอยู่ประมาณ 2 วัน
พระราชาทรงให้ทหารไปเป็นเพื่อน นำอาหารไปบริโภค เขาคอยอยู่ที่ปากปล่องที่ “รากษส”จะขึ้น
ต่อมาเมื่อถึ่งเวลานั้น คือวันกำหนดที่มันจะขึ้น มีเวลาประจำก็ขึ้นมาพอดี
พอ”รากษส”ขึ้นมาไม่ทันจะพ้นปล่อง หน่อพระโพธิสัตว์ยกเท้าขึ้นว่าจะกระทืบ คือจะกระทืบให้ “รากษส” คอหักตาย
“รากษส” แหงนหน้าขึ้นมา อุ้งเท้าของหน่อพระโพธิ์สัตว์มีกงจักรในระหว่างท่ามกลางเท้า ก็คิดว่า
“เราตายแน่ เราสู้ไม่ได้ เพราะคนนี้ต้องเป็นหน่อพระบรมโพธิ์สัตว์”
เพราะกลางเท้ามีกงจักรสีแดง จึงพูดว่า
“ช้าก่อน ท่านอย่าพึ่งฆ่าเรา ท่านนี้เป็นหน่อพระโพธิ์สัตว์ จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าอีกไม่นานนัก เพราะว่ากลางเท้าของท่านมีกงจักร”
“หากว่าท่านฆ่าเรา เราตาย ถ้าท่านฆ่าเราไซร้ ตามธรรมดาพระพุทธเจ้าจะต้องมีอายุถึงหมื่นปีบ้างสองหมื่นปีบ้าง ถึงสี่หมื่นปีบ้างก็มี อีกประการหนึ่ง พระพุทธเจ้าสามารถอธิฐานตนให้มีอายุถึงหนึ่งกัลปก็ได้”

“หากว่าท่านฆ่าเราตายในเวลานี้ เวลานี้เรามีอายุ 80 ปี ถ้าว่าท่านฆ่าเราตายในเวลานี้ เมื่อท่านเป็นพระพุทธเจ้า ท่านก็ต้องมีอายุ 80 ปีเท่ากัน การประกาศพระศาสนาของท่าน จะไม่มีผลตามความประสงค์”
หน่อพระบรมโพธิ์สัตว์ ก็กล่าวว่า
“เจ้าเป็นสัตว์ดุร้ายมาก ไล่พิฆาตเข่นฆ่าคนเป็นอาหาร ถึงแม้ว่าเราจะบรรลุอภิเษกสัมโพธิ์ญาณเป็นพระพุทธเจ้า มีอายุแค่ 80 ปี เราพร้อมยอมตามนั้น”
ในที่สุดหน่อพระบรมโพธิสัตว์ ก็กระทืบศีรษะยักษ์ “รากษส” ยักษ์ก็คอหักตาย
นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย...

ตามที่องค์พระจอมไตรบรมศาสนาสัมพุทธเจ้า หรือพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ เมื่อเป็นพระพุทธเจ้าแล้ว สามารถอธิฐานอายุของตนให้อยู่ถึงกัปลหนึ่ง ก็ย่อมเป็นไปได้เพราะคล่องใน อิทธิบาท 4
แต่ที่องค์สมเด็จพระมหามุนีบรมศาสดาจะต้องนิพพานภายในอายุ 80 ปี พระบาลีท่านกล่าวว่า เพราะเหตุฆ่า “รากษส” ตนนั้น
จึงเป็นเหตุให้สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าต้องนิพพานนอายุสั้น ถ้าจะกล่าวกันไปถึงเหตุผล...ว่าในสมัยที่องค์สมเด็จพระทศพลบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่ ปาวาลเจดีย์ ตอนนั้นองค์สมเด็จพระชินศรีทรงแสดงนิมิตต่างๆ ให้ พระอานนท์ ทราบ...เพื่อจะทูลอาราธนา แต่มารก็เข้าดลใจให้ พระอานนท์ คิดไม่ถึง

ขอบคุณข้อมูล
-พระไตรปิฏก
-เพจ “เด็กวัด จัดให้”

 

สมบัติที่แท้จริง คือ กรรม

Paderm Yeesomb
Dec 31, 2020

 

พยานบาป-พยานบุญ (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)
พยานบาป

ท่านลุง (นายบัญชี) ชวนเดินต่อไป
ผ่านอาคารสอบสวนไปทางทิศตะวันออก
มองเห็นไก่ เป็ด หมู วัว ควาย
และสัตว์ต่างๆ ที่มนุษย์กินอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่
ถามไก่ว่า มีเท่าไร ไก่บอกว่า นับแสน
ถามเป็ด เป็ดก็บอกว่า นับแสนเหมือนกัน
หมู วัว ควายก็เป็นแสนเหมือนกัน

ถามพวกเธอว่า มารวมกันทำไมมากมายอย่างนี้
พวกเธอบอกว่า มาเป็นพยานให้พระยายม
เมื่อท่านเรียกผู้ฆ่าสัตว์มาสอบสวน เธอจะเข้าไปรายงานก่อนว่า
คนนี่ฆ่า ! เชือด ! จับให้เชือด ! หรือสั่งให้ฆ่า ! เป็นต้น

เป็นอันว่า วันที่ ๒๖ สิงหาคม ๒๕๓๑ เป็นวันสารทจีนของคนจีนพอดี
เลยทำให้คิดว่า สารทจีนทั่วโลกต้องฆ่าสัตว์นับล้าน ก็น่าคิด
พยานบุญ

เมื่อเดินเลยไปอีก ก็มี คน สัตว์ อีกจำนวนมาก
แต่ไม่มากเท่าพยานบาป
เมื่อถามเธอ เธอบอกว่ามาเป็นพยานบุญที่เขาช่วยเหลือไว้
เมื่อพระยายมถามถึงบุญที่เขาทำ ถ้าเขานึกไม่ออก
เธอจะเข้าไปรายงานพระยายมว่า เขาเคยช่วยชีวิตไว้
เมื่อพระยายมรับฟังแล้ว จะให้เขาไปสวรรค์ก่อน
ชมมาถึงแค่นี้ใกล้เวลาจะเพลจึงกลับ

(จึงขอให้ท่านระลึกอยู่เสมอว่า
จะทำดีหรือทำชั่วมีพยานคอยเราอยู่แล้วที่สำนักพระยายม)
คัดลอกเนื้อหามาจาก...
หนังสือ การอุทิศส่วนกุศล หน้า ๑๖-๑๗
โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (พระมหาวีระ ถาวโร)

 

ผิดศีลข้อกาเม กรรมหนักกว่าที่คิด ชีวิตมีแต่ตกต่ำ หาความเจริญไม่ได้ ผลกรรมคนเจ้าชู้ ชาตินี้เจอแน่นอน

อานนท์ เล่าเรื่อง
Dec 20, 2019

 

พ่อแม่เป็นของตาย - ธรรมะสุขใจ

ธรรมะสุขใจ
Apr 14, 2020

 

#หลวงปู่จาม #มหาปุญโญ #วัดป่าวิเวกวัฒนาราม
อานิสงส์บุญของการให้ทาน หลวงปู่จาม มหาปุญโญ

ธรรมะ วัดป่า
Mar 13, 2021

 

อาจารย์ยอด : บาปเจ้าอาวาส [กรรม] new

อาจารย์ยอด
Apr 26, 2019

 

คำถาม : วิบากกรรมใดทำให้ป่วยเป็นอัมพาตครับ ?

พระอาจารย์ : เป็นวิบากกรรมเรื่องการทรมานสัตว์ ในรูปแบบต่างๆ ยกตัวอย่างเช่นไปวางแร้ว วางบ่วงจับสัตว์ ถึงเวลามันพลัดตกลงมาในแร้ว ในบ่วง ก็ถูกตรึงเอาไว้ จะไปไหน ก็ไปไม่ได้ ถูกตรึงอยู่ตรงนั้น วิบากกรรมส่งผลชาตินี้เราเอง จึงไปไหนไม่ได้เองด้วย กลายเป็โรคอัมพาต แต่ว่าไม่จำเป็นว่าต้องไปวางแร้ง อย่างเดียว วางบ่วงอย่างเดียว ถึงต้องเป็น อัมพาตนะ จะไปทรมานสัตว์ด้วยรูปแบบอื่นๆ ก็ส่งผลอย่างนี้ได้เหมือนกัน เจริญพร
คำถาม : อยากทราบว่าการ คิดไม่ดี พูดไม่ดี ทำไม่ดี อย่างไหนจะเป็นบาปมากที่สุดครับ
พระอาจารย์ : คุณโยม จุดเริ่มต้นมาจากความคิดก่อน ถ้าคิดไม่ดี คำพูด การกระทำ ก็จะไม่ดีตามไปด้วย แต่ถ้าเกิดคิดดี เดี๋ยวคำพูด การกระทำ ก็จะดีตามไปด้วย เพราะฉะนั้นความคิดเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญมาก แต่ว่าเมื่อทำไปแล้ว ระหว่าง คิด พูด กับ ทำ "ทำมีผลมากที่สุด เหมือนเช่นเราคิดว่าจะตี ทำร้ายสัตว์ แค่คิดกับได้พูดออกไปว่าเดี๋ยวจะทำร้าย กับลงมือทำร้ายจริงๆ ถามว่าอะไรบาปที่สุด ตอบว่าลงมือกระทำมีผลแรงที่สุด แค่คิด บาปยังไม่เยอะ เพียงแต่ว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง เจริญพร

โดย พระครูปลัดสุวัฒนโพธิคุณ (สมชาย ฐานวุฑโฒ)

 

ผู้ประทุษร้าย ในท่านผู้ไม่ประทุษร้าย

หาอาชญามิได้ ด้วยอาชญา
ย่อมพลันถึงฐานะ ๑๐ อย่างใดอย่างหนึ่ง
คือ พึงถึงเวทนาอันหยาบ


1 ความเสื่อม

2. ความแตกแห่งสรีระ

3. ความเจ็บไข้อย่างหนัก

4. ความฟุ้งซ่านแห่งจิต

5. ความขัดข้องแต่พระราชา

6. ความกล่าวตู่อย่างทารุณ

7. ความเสื่อมรอบแห่งหมู่ญาติ

8. ความย่อยยับแห่งโภคะ

อีกประการหนึ่ง
9. ไฟป่าย่อมไหม้เรือนของผู้นั้น
เพราะความแตกแห่งกาย
10. เขาผู้มีปัญญาทราม
ย่อมเข้าถึงนรก


(สามาวตี วตฺถุ)

 

วัฒนธรรมการใช้ปัจจัย ๔ ในชีวิตประจำวัน
การใช้อาคารสถานที่
ศาสนพิธี , ศาสนพิธีต่างๆ ทางพระพุทธศาสนา
(วัฒนธรรมชาวพุทธศาสนพิธีต่างๆ ทางพระพุทธศาสนา)

ศาสนพิธีต่าง ๆ ช่วยทำให้ความศรัทธาต่อพุทธศาสนาของพุทธศาสนิกชนมีความแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น เป็นสิ่งตอกย้ำใจให้ระลึกถึงคุณของพระรัตนตรัยได้อย่างดีเยี่ยมจึงเป็นระเบียบแบบแผนอันดีงามที่ควรรักษา ไว้คู่กับพระพุทธศาสนาตลอดไป ในพระพุทธศาสนาแบ่งศาสนาพิธีออกเป็น ๔ หมวดใหญ่ ๆ ดังนี้

๑. กุศลพิธี เป็นพิธีที่เกี่ยวเนื่องกับการอบรมความดีงามทางพระพุทธศาสนา เช่น การรักษาศีล เป็นต้น
๒. บุญพิธี เป็นพิธีทำบุญเนื่องด้วยประเพณีการดำเนินชีวิตของคนทั่วไป มีบุญมงคลและอวมงคล เช่น บุญขึ้นบ้านใหม่ บุญหน้าศพ เป็นต้น
๓. ทานพิธีเป็นพิธีถวายทานต่างๆ เช่น ถวายสังฆทาน เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค เป็นต้น
๔. ปกิณกะพิธี เป็นพิธีเบ็ดเตล็ด ได้แก่การอาราธนาศีล การประเคนของพระ เป็นต้น
ในที่นี้จะนำมาเฉพาะพิธีที่สำคัญ ๆ อันเกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันของชาวพุทธเสมอ ๆ ดังต่อไปนี้


พิธีการตักบาตร
การตักบาตร คือการนำข้าวและอาหารคาวหวานใส่บาตรพระหรือสามเณร โดยอาจทำประจำวันในท้องถิ่นชุมชนที่มีพระสงฆ์และสามเณรออกบิณฑบาต จะทำในวันเกิดของตนหรือวันสำคัญทางศาสนา รวมทั้งวัน ๘ ค่ำ และ ๑๔,๑๕ ค่ำ เป็นต้น

เบื้องต้นของการตักบาตร ต้องเตรียมใจให้ผ่องใสเป็นกุศล เปี่ยมด้วยความเต็มใจบุญจะได้บังเกิดขึ้น ตั้งแต่เริ่มคิด ขณะทำก็อย่านึกเสียดาย ให้มีสุขใจ หลังจากให้ไปแล้วก็มีความปลื้มปีติยินดีในทานนั้น อย่านึก เสียดายเป็นอันขาด บุญกุศลจึงจะเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในการเตรียมของตักบาตร เช่นข้าวสารอาหารแห้ง หรืออาหารคาว ถ้าของสดพึงระวังอย่าให้ข้าวและอาหารนั้น ๆ ร้อนหรือเย็นจนเกินไปเพราะอาจทำให้เกิด ความลำบากแก่พระสงฆ์หรือสามเณร ที่ต้องอุ้มบาตรต่อไปในระยะทางไกล ของที่ใส่บาตรนั้นนิยมปฏิบัติ เป็นธรรมเนียมว่า ให้ยกขึ้นจบ (ยกขึ้นสูงระดับหน้าผาก ด้วยท่าประนมมือโดยอนุโลม) แล้วนิมนต์พระภิกษุ หรือสามเณรว่า นิมนต์ครับ/นิมนต์ค่ะ เมื่อท่านเดินผ่านมาในระยะใกล้ แล้วใส่ของลงไปในบาตร กล่าว

คำถวายทานว่า
สุทินนัง วะตะ เม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง โหตุฯ
แปลว่า
ทานที่ข้าพเจ้าให้แล้วด้วยดี ขอจิตของข้าพเจ้านี้จงสิ้นอาสวะกิเลสเถิด

เมื่อใส่บาตรเสร็จแล้วนิยมทำการกรวดน้ำเพื่ออุทิศส่วนกุศลผลบุญแก่ผู้อื่นอันเป็นที่รักด้วย ช่วยทำให้เกิดความอิ่มเอิบใจ เป็นสุขให้แก่ผู้ปฏิบัติ
พิธีถวายสังฆทาน

ถวายสังฆทาน คือการถวายวัตถุที่ควรเป็นทานแก่สงฆ์ มิได้เจาะจงแก่ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง หากถวายเจาะจงเฉพาะรูป เรียกว่า "ปาฏิบุคลิกทาน" ไม่ต้องมีพิธีกรรมอะไรในการถวาย ส่วนสังฆทานนั้นเป็นการถวายกลาง ๆ ให้สงฆ์ เฉลี่ยกันใช้สอย จึงมีพิธีกรรมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย โดยเฉพาะการถวายและการอนุโมทนาของสงฆ์


สังฆทานมีแบบแผนมาแต่ครั้งพุทธกาล ผู้รับจะเป็นภิกษุหรือสามเณร หรือ พระสังฆเถระหรือ พระอันดับชนิดไร ๆ เมื่อสงฆ์จัดไปให้ ผู้ถวายต้องตั้งใจต่อพระอริยสงฆ์ คือ อุทิศถวายเป็นสงฆ์จริง ๆ ผู้รับรับในนามของสงฆ์เป็นส่วนรวม จึงเป็นการถวายสังฆทานด้วยใจที่เป็นกุศล อิ่มเอิบเบิกบานในการถวาย ทานวัตถุที่ถวายจะมากน้อยอย่างไรตามแต่สมควร ประกอบด้วยภัตตาหารและบริวารของใช้ที่เหมาะแก่สมณะ บริโภค ถวายกี่รูปก็ได้แล้วแต่ศรัทธา จะถวายที่วัดหรือสถานที่อื่น ๆ เช่น ที่บ้านหรือสถานที่ประกอบพิธีก็ได้
การถวายสังฆทานนั้น เริ่มด้วยการจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัย (ถ้ามี) แล้วอาราธนาศีล และสมาทานศีล จากนั้นผู้ถวายทานประนมมือ ตั้งนะโม ๓ จบแล้วกล่าวคำถวายสังฆทาน เสร็จแล้วประเคนทานวัตถุแด่พระภิกษุสงฆ์

หลังจากประเคนถวายพระสงฆ์แล้ว เมื่อพระสงฆ์ผู้นำสวดอนุโมทนาด้วยบท “ยะถา วาริ วหา....” ผู้ถวายทานเริ่มกรวดน้ำ จนถึงบทที่พระสงฆ์ผู้นำสวดถึง “.....มณิโชติ รโส ยะถา” ก็ให้หยุดกรวดน้ำ แล้วประนมมือรับพรพระต่อไปจนจบ
การอาราธนาศีลและสมาทานศีล

เบื้องต้นของการบำเพ็ญกุศลของพุทธศาสนิกชน ต้องมีพิธีรับสรณคมน์และศีลก่อนแล้วจึงค่อยอาราธนาพระปริตรถ้าบำเพ็ญบุญเกี่ยวกับการเทศน์จึงจะอาราธนาธรรม การที่ขอเบญจศีลก่อนเสมอไปทุกพิธีนั้น เพื่อชำระจิตให้บริสุทธิ์ ให้เป็นผู้มีศีลสมควรแก่การรองรั พระธรรมสรณคมน์ หมายความว่าขอถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่งก่อนอาราธนาควรกราบพระพุทธรูป ที่โต๊ะหมู่บูชาและบูชาพระก่อนแล้วจึงกล่าวคำอาราธนาตามด้วยการสมาทานศีล
วิธีอาราธนานั้น บางแห่งให้มีผู้กล่าวอาราธนาแต่ผู้เดียว บางแห่งอาราธนาพร้อมกันทั้งหมด

คำอาราธนาศีล ๕

(คำกล่าวนำ) บัณฑิตทั้งหลายกล่าวว่า ศีลเป็นเบื้องต้น เป็นที่ตั้ง เป็นบ่อเกิดแห่งคุณความดีทั้งหลาย และเป็นประธานแห่งธรรมทั้งปวง บุคคลใดชำระศีลให้บริสุทธิ์แล่วจะเป็นเหตุให้เว้นจากความทุจริตจิตจะ ร่าเริงแจ่มใส และเป็นท่าหยั่งลงมหาสมุทร คือ นิพพาน ดังนั้น ขอเรียนเชิญทุกท่าน พึงตั้งใจกล่าว คำอาราธนาศีล โดยพร้อมเพรียงกัน (นะครับ/นะค่ะ)

มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ, ติสะระเณนะ สะหะ, ปัญจะ สีลานิยาจามะ,
ทุติยัมปิ มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ, ติสะระเณนะ สะหะ, ปัญจะ สีลานิยาจามะ,
ตะติยัมปิ มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ, ติสะระเณนะ สะหะ, ปัญจะ สีลานิยาจามะ,

คำถวายสังฆทาน

(บทกล่าวนำ) พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า สัปบุรุษย่อมให้ทาน เช่น ข้าวและน้ำที่สะอาดประณีต ตามกาลอยู่เป็นนิจ แก่ผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ซึ่งเป็นบุญเขตอันเยี่ยม สำหรับผู้ให้เครื่องบริโภคนั้นได้ ชื่อว่าให้ฐานะห้าประการแก่ปฏิคาหก ดังต่อไปนี้คือ ให้อายุ วรรณ สุขะ พละ และปฏิภาณ ผู้ให้ย่อมได้ ฐานะห้าประการนั้นด้วย ท่านสาธุชนทั้งหลาย บุญเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งของพวกเราทั้งหลาย ดังนั้นขอเรียนเชิญทุกท่านพึงตั้งใจ กล่าวคำถวายภัตตาหารเป็นสังฆทานโดยพร้อมเพรียงกัน(นะครับ/นะค่ะ)

(กล่าวนำ – หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง กะโรมะเส.)

นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ. (๓ ครั้ง)
อิมานะ มะยัง ภันเต, ภัตตานิ, สะปะริวารานิ, ภิกขุสังฆัสสะ, โอโณชะยามะ, สาธุโน ภันเต, ภิกขุสังโฆ,
อิมานะ, ภัตตานิ, สะปะริวารานิ, ปะฏิคคัณหาตุ, อัมหากัง, ทีฆะรัตตัง, หิตายะ, สุขายะ นิพพานายะจะ,

ข้าแต่พระภิกษะสงฆ์ผู้เจริญ, ข้าพเจ้าทั้งหลาย, ขอน้อมถวาย, ภัตตาหาร, พร้อมด้วยบริวารทั้งหลายเหล่านี้,
แด่พระภิกษุสงฆ์, ขอพระภิกษุสงฆ์, จงรับ, ภัตตาหาร, พร้อมด้วยบริวารทั้งหลายเหล่านี้, ของข้าพเจ้าทั้งหลาย,เพื่อประโยชน์, เพื่อความสุข, เพื่อมรรคผลนิพพาน,
แก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย ตลอดกาลนาน เทอญ.
:- https://kalyanamitra.org/th/Buddhist_culture_detail.php?page=86

 

นอกใจภรรยาท้องแก่
คำถาม : สามีทำผิดศีลกาเมนอกใจภรรยาท้องแก่จะทำให้ชีวิตมีแต่อุปสรรคทำอะไรไม่เจริญจริงหรือไม่คะ

พระอาจารย์ : ชีวิตจะมีความทุกข์เยอะเลยคุณโยม ไปหาเรื่องมาใส่ตัวแท้ ๆ ไม่คุ้มเลยยิ่งภรรยากำลังตั้งครรภ์ ต้องอุ้มน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมากว่า 10 กิโลกรัม ท้องแก่น้ำหนักไม่เฉพาะตัวเด็กนะ รกเอ่ยน้ำคล่ำเอ่ยตัวของภรรยาที่ปรับตัวเพื่อที่จะให้น้ำนมลูกเอ่ย น้ำหนักโดยรวมเพิ่มมาตั้ง 10 กว่ากิโลกรัม จะลุกจะนั่งก็ลำบากเป็นช่วงที่ว่าอารมณ์มีความหวั่นไหว สามีต้องค่อยให้กำลังใจดูแลเอาใจใส่ให้เกิดรู้สึกว่าความอบอุ่นใจ ซึ่งจะมีผลถึงเด็กในตัวด้วยแม่อารมณ์ดีอารมณ์สบายลูกเองก็จะเป็นเด็กมีอารมณ์ดีสบายไปด้วย เพราะว่าทั้งความดัน อุณหภูมิในตัว ความดันโลหิตทุกอย่างไปถึงตัวเด็กในตัวตลอดเลย พ่อถ้ารักลูกจริงแล้วละก็จะต้องดูแลภรรยาให้ดี ไม่ใช่ว่าไปนอกใจให้เขาเองซ้ำใจในช่วงนี้ ไม่ควรทำอย่างยิ่งชีวิตจะมีแต่ความทุกข์ เจริญพร
:- https://kalyanamitra.org/th/article_detail.php?i=17150