อุบายแก้จิตส่งออก

ใช้อุบาย ปัญญา อย่างไรแก้จิตส่งออกได้

 

วิปัสสนา ไม่มีคำว่า แก้

ให้ รู้ ตาม ที่มันเปน บ่อยๆ

แต่ ถ้า ภาวนามาจน ป่านนี้แล้ว
กิเลส ยังท่วม

ก้ ร้อง อุบล!..... ไป

ดีกว่า กล้วยทอด ทำ ชิสุ ขาย


ปล. ภาษาธรรม จีๆ ตุ่มรั่ว
ก้ไม่แปลก ที ไม่ตั้งมั่น

 

จะไปบังคับจิตทำม้าย
ผิดธรรมชาติ

จิตมีปกติ ส่งออก

เพียงแต่ วิธีการฝึก จะไม่ให้ จิตส่งออก ที่มันออกมาแล้วไม่ให้ไปนอก กายใจ

เช่น กายขยับ ให้ทำสติตามรู้ จิตขยับทำสติตามรู้

จะบริกรรมพุทโธ จะลมหายใจ อะไรก็ได้หมด

 

ตัวสติทางธรรมที่ได้จากการเจริญสติ
คือตัวควบคุมความคิดและพฤติกรรมของจิตก่อน

อันดับแรกต้องมีตัวนี้ก่อน ไม่งั้นเราจะไม่ทันความคิด
ที่เกิดจากจิต และไม่ทันความคิดที่เกิดจากขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรม หรือ ความคิดที่ผุดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มักเป็นเรื่องราวในอดีต


พอมีตัวควบคุม เราจะรู้ทัน แต่มันจะวางได้
ก็ต้องอาศัยกำลังสมาธิ หรืออุบายต่างๆ
มาเพื่อให้มันดับการส่งออก หรือการเกิดนี้ได้ก่อนในเบื้องต้น


ส่วนปัญญาทางธรรม มาทีหลัง จากที่จิตแยกรูปแยกนามได้จริง(แยก จิต ความคิด ขันธ์๕ ส่วนนามที่เป็นฝ่ายอารมณ์ ฝ่ายนามธรรม ไม่ใช่แยกร่างกายกับจิต หรือถอดจิตนะครับ)และเดินปัญญาได้แล้วมาระยะหนึ่ง


มันจะช่วยให้เรื่องที่เราเคยส่งออก เคยปรุง
ในอดีตเรื่องนั้น มันวางลงได้ หรือเฉยๆได้
ชั่วคราว แต่อนาคตมันจะขึ้นมาได้อีก หากองค์ประกอบทางอายตนะมันเอื้อ


ถ้าพวกมีสมาธิหน่อย มีกำลังจิตหน่อย
แค่กำหนดดับ กำหนดผลัก เพื่อตัดตัววิญญาณที่จิตมันทำได้แบบชิวๆ เหมือนหายใจนี่แระครับ แต่เป็นวิธีชั่วคราว ยังไงต้องอาศัยปัญญาทางธรรมเหมือนเดิม เรียกว่าทำพอแก้รำคาญได้บ้าง ป้องกันเรื่องกะแสจร กะแสวิบาก ที่จะเข้ามารวมกับตัวจิตได้ แต่ไม่ใช่หลักทางพุทธจริงๆ


ส่วนจะไม่ส่งออก หรือจิตไม่เกิดเรื่องนั้นๆอีกเลย
มันต้องระดับปัญญาญาณ ต้องมาสังเกต เหตุแห่งการเกิดดับ รู้แม้ว่าเกิด ส่งออกเวลาไหนดับเวลาไหน ซึ่งเป็นขั้นต่อมา และต้องอาศัยกำลังสมาธิพอสมควร ไม่งั้นจิตจะย้อนไปไม่ถึง
ต้นเหตุของการเกิดนั้นๆ จนจิตหายสงสัยได้

ปล ที่พูดคือแบบภาพรวมหยาบๆ ให้พอเข้าใจครับ

 

ต้องถามกลับว่า.. จะทำสมถะหรือวิปัสสนา..

ถ้าสมถะก็ต้องมีคำบริกรรมกำกับไว้ แต่ ถ้าวิปัสนาก็ปล่อยมันส่งออกไป

เพียงคอยกำหนดรู้เอา..

ผู้ไม่เคยฝึกสมถะมาก่อน "กำหนดรู้" นี่ก็ยากแล้ว..

 

ถ้าตัดความคิดออกไปได้ จิตก็ไม่ส่งออกไปข้างนอกตัวแล้ว พูดง่าย แต่ทำยากนัก
อุบายวิธีคือ จงอยู่กับผู้รู้ แปลให้ชัด คือมีสติอยู่กับจิตใจให้นานที่สุด หรือพระท่านว่า "สักแต่ว่ารู้" เมื่อไหร่ที่มีเวลา ทำสักแต่ว่ารู้ได้ เป็น ก็เมื่อนั้นแหละ ประณีตหน่อยก้ใช้อุเบกขากำกับด้วย เพื่อตอกจิตให้แน่นขึ้นอีก

 

จิกส่งออก ได้โล่ห์ !!
น่า
ส่งไปขุดถ้ำ จะได้จบๆ​

 

สมมุติออกไปจากจิต ดับลงที่จิต
อะไรรู้สมมุติ รู้เกิดดับ

 

สลัด อุปาธิ จิฮับ

จะไป คว้ามันกลับมาทำไม

สลัดมันไป แล้ว ตามเหน
ตามจี เปน ปลาทองปลาจำ

ชาตินี้ตอนมีซีวิค ขับเร็ว
เกินร้อย อดกินละมุดหลุดโค้งดารา

ยังพอลุ้น ตอน วาระสุดท้าย
ของอัดเสาสะ ปัสสาสะของลม
ได้อยู่

แต่ถ้า มัวแต่ ตรึก จิตเที่ยง ไม่เกิดไม้ดับ
ละก้อ ปัจจัตตังคงไม่มี
มีแต่จะ กอปปี้เหมือนคนนั้นมั่นนี้

ลองดูฮับ สลัดไป ไม่คว้ากลับ
ก้ จบแล้ว ( แต่ความเปนจริง
ก้ ป้อแป้ๆ ไปตาม เวรกรรม
มิจฉาทิฏฐิที่เคยลวงอย่างไม่
ตั้งใจต่อผู้อื่นไว้ อะไรงี้ จนกว่า
จะหมดกรรม ก้ จะมี ละมุตติ )


****************


สุดขอบการดับ ....ก้ จบ

อย่า ตรึกล่วงเลยปัญหา

ความจริง ที่เกิน พอเพียง มี

พระศาสดา ตรัสถาม

"สี่ใบ พอเป่า"


ถ้า พอ

ก้

สี่ใบ สี้ใบ พวกเรา พอ เพียง สี่ใบ....

 

ตรวจอีกที

สมมติดับไป.... พร้อมกับ จิต ให้ สิบเต็ม

ถ้า คราวหน้ามาถาม

ดับลงไปจาก...จิต
ดับลงที่.....จิต
( พวก จิตเที่ยง )

ก้ ขอกราบเท้าลาล่วงหน้าเลยละกัน

 

สติ

 

ถ้าพูดว่า เกิดจากธาตุสลัดคืนสู่ธาตุ เกิดจากน้ำมหาสมุทรทะเลเกิดเป็นระลอกคลื่นเป็นต่อมเป็นฟองสลายลงสู่น้ำเหมือนเดิม เหมือนกันไหม เกิดจากจิตดับลงสู่จิต ติดอะไร

 

อุบายในการแก้จิตส่งออก
ให้ดูแต่ตัวเองอย่าไปดูคนอื่น หมายความว่าให้ดูความโลภ ดูความโกรธ ดูกิเลสในใจตัวเองว่ามีอกุศลขุ่นมัวทุกข์ใจ ยึดติดสิ่งใด มีความถือตัวถือตนอยู่ไหม ให้ระงับดับกิเลสในใจตัวเอง คือดูความทุกข์ของตัวเองว่าตัวเองทุกข์เพราะเหตุใด
หาต้นตอของทุกข์ว่าแท้จริงแล้ว
เราทุกข์เพราะคนอื่นหรือเราทุกข์เพราะตัวเราเอง
หากยังมีร่างกายและจิตใจให้กระทบ มันจะพ้นทุกข์ได้ไหม ,,,, ถามตัวเองแล้วพิจราณาหาคำตอบด้วยตัวเองตามความเป็นจริงคับ

 

จิตที่ระงับดับกิเลสแล้ว จะส่งออกเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูลผู้ที่ยังเวียนว่านตายเกิดเท่าที่ทำได้จนกว่าจะดับขันธ์คับ

 

ถ้าจะดีที่สุด จิตไม่ส่งออกนอกเลย จะดีที่สุด
จิตนิ่งๆ ที่ไม่คิดอะไร นั่นแหละ ของที่เป็นยอดปรารถนา
จิตนิ่งๆ นั้น จะถูกเรียกว่า จิตเดิมแท้อันประภัสสร
เราควรจะรักษาให้มันนิ่งเอาไว้ ไม่ใช่ปล่อยให้มันคิด
แล้วหาวิธิควบคุมมัน ถ้าเป็น นักปฏิบัติ ถ้าไม่ได้ทำอะไร
มีอารมณ์ว่างๆอยู่ ก็จะเข้าญาน ก็คือ ทำสมถะ นั่นเอง
จะช่วยใจ จิตใจนิ่งเหมือนน้ำได้

แต่พอออกจากญานมาแล้ว จิตมันก็จะคิดอีก
ไปตาม ธรรมชาติของจิต ที่คิดอยู่ตลอดเวลา
เราก็ใส่ อาการเกิดหรือดับ ของ ความคิด นั้น
พิจารณาถึงความไม่เที่ยง ที่มัน เกิดแล้วดับ
จนสุดท้าย ก็พิจารณาถึง การดับไม่เหลือ
นี่แหละ หลักปฏิบัติ

สรุปก็คือ การจะแก้จิตส่งนอก ก็คือ การเข้าญานลึกๆ
ส่วนจิตที่ถูกส่องออกนอกกายไปแล้ว
ก็ให้พิจารณาถึงพระไตรลักษณ์สามอย่างของมัน
คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีจริง สามอย่างนี้
ก็จะทำให้ ปล่อยวางได้ บรรลุธรรมได้

 

อาศัยธาตุเป็นปัจจัยในการเกิด
ไม่ใช่เกิดมาจากธาตุ สิ่งที่เกิดมาจากธาตุ คือสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเข้ามาอาศัยธาตุ ก็คือเจตสิกทั้งหลายทั้งปวง มหาสมมุติกับระลอกคลื่นต่อมฟองสมมุติ คือรูปนาม ที่ต้องเข้ามาอาศัยนามรูปสมมุติ ก็เพื่อเข้ามาหลุดพ้นออกจากสมมุติทั้งหลายทั้งปวงคับ

 

อ่านเหมือนจะเข้าใจ
พออ่านจบเท่านั้นแระ งง เลย